Psyche
alle pijlers
Geen trauma
vrijdag 7 juli 2023 om 12:18
Ik ken dit forum als een prima bron van reflecties, en naar aanleiding van het pieker-topic wil ik iets voorleggen, gewoon om reflecties te horen. Ik heb duidelijk geen (hulp)vraag, ben alleen benieuwd of er inzichten komen waar ik niet aan gedacht heb.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
zondag 9 juli 2023 om 22:09
Ik ben zelden boos, niet nooit. Als ik dat schreef was dat onnauwkeurig.Vage schreef: ↑09-07-2023 22:04Maar voordat het lijkt alsof ik je wil overtuigen dat je een trauma hebt: liefst hoop ik dat je géén trauma hebt en dat je geluk hebt gevonden in je leven ondanks de ervaringen in je jeugd.
Ik vind je opvattingen over conflicten wereldvreemd evenals het feit dat je geen boosheid kent noch weet wat vergeving is. Je komt erg vlak en rationeel over. Deze dingen heb ik aangegeven en meer kan ik er denk ik ook niet over zeggen vanaf hier. Ben benieuwd waar je nieuwsgierigheid je eventueel nog zal brengen.
Mijn opvattingen over conflicten zijn rationeel, niks wereldvreemds aan.
Ik heb jouw uitleg over wat vergeving is nog niet gelezen.
anoniem_65fc39b29bca3 wijzigde dit bericht op 09-07-2023 22:11
8.88% gewijzigd
zondag 9 juli 2023 om 22:26
zondag 9 juli 2023 om 22:34
Ik kan mij het voorstellen. Ik zit dit topic echt met verwondering te lezen.cuculuscanorus schreef: ↑09-07-2023 21:43Ik vind het ineens steeds minder vreemd dat die paar keer dat ik een gesprek met een zorgverlener over mijn jeugd wilde proberen te hebben, ik na 5 minuten al besloot dat ik beter een zak chips kon gaan leegeten.
Ik ben mijn hele leven al als stoicijns en onbewogen gezien. Altijd gedacht dat dat mijn karakter was, maar ik begrijp nu dat ik op zoek moet naar vroegkinderlijk trauma.
zondag 9 juli 2023 om 22:45
Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij jou zit en dat gaat me ook niet aan, feit is wel dat TO weet dat hem iets is overkomen/aangedaan, dat bij veel andere mensen wel tot trauma leidt. Dat is natuurlijk best interessant.
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 23:20
Zeker is dat het geval. Maar ik verbaas mij nogal over verbanden die in dit topic gelegd worden en conclusies, die getrokken worden. Dan worden er toch minimaal een paar stappen overgeslagen. Ik mag hopen dat het in de psychische hulpverlening in de praktijk niet zo werkt.
zondag 9 juli 2023 om 23:23
@Vage, er is best veel wat je schrijft waar ik het niet mee eens ben, hoewel ik snap waar je vandaan komt. Dit is beslist een verschil in visie, maar ook van referentiekader, ondanks dat we het denk ik ook over veel eens kunnen zijn. Ik vind je beeld wat smal en een beetje 'uit het boekje'. Je schrijft dat je werkt met mensen die goed functioneren, dat meen ik ook terug te lezen in hoe je naar trauma en persoonlijkheidsproblematiek kijkt.
Ik werk met mensen die klachten ervaren en dus niet helemaal goed functioneren en geloof me, die mensen hebben vaak genoeg (vroegkinderlijk) trauma en/of persoonlijkheidsproblematiek en die komen in hordes naar de GGZ. De meesten melden zich echt niet bij hun eerste psycholoog met de zin "hallo, ik heb last van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, kan je mij daarmee helpen?" Maar ze komen wel met stemmingsklachten, angstklachten, last van negatieve gedachten, eetproblemen enz. enz. enz. Wij als hulpverleners zijn degenen die dat ordenen en dan een labeltje 'vermijdende persoonlijkheidsstoornis' erop plakken wat niet meer betekent dan dat iemand vermijdende coping heeft ontwikkeld die destructief en/of belemmerend is geworden. Overigens vind ik ook dat we tegenwoordig veel te veel strooien met de 'persoonlijkheidsstoornissen' en heb ik het, ook met deze mensen, veel liever over 'wat zijn je leerervaringen die gemaakt hebben dat je deze coping/patronen/manier van denken hebt ontwikkeld?' Ik denk dat jij het dan sneller over trauma zal hebben, maar ik denk dat we in feite hetzelfde bedoelen. Ik zou niet zo snel in termen van trauma praten, omdat dat betekent dat iedereen rondloopt met trauma (volgens mij is Gabor Maté iemand die deze visie aanhangt, deze mensen hebben het vaak over 'Big T' en 'Little t' trauma.) en ik vind dat we dan volkomen menselijke belevingen pathologiseren. Wat niet betekent dat het niet naar, heftig of ingrijpend was wat iemand meemaakte. Als het leven van iemand echt ontwricht is zal ik het eerder over trauma hebben.
Degenen met een narcistische of antisociale persoonlijkheidsstoornis zijn de mensen die überhaupt weinig klachten zullen beleven en niet naar de hulpverlening zullen stappen inderdaad, dit zijn ook de mensen die 'slachtoffers maken' (maar ook lang niet allemaal). De rest komt allemaal overwegend wel. En ja, logisch dat je dan gaat onderzoeken 'hé wat heb ik misschien meegemaakt wat tot deze overtuigingen en vervolgens tot dit gedrag hebben geleid?' en dat dat tot meer bewustwording leidt. Als je een bepaalde stijl van leidinggeven hebt waardoor je een 'onveilige werkcultuur' creëert zou ik er ook niet direct een persoonlijkheidsstoornis opplakken of de conclusie trekken dat iemand geen liefde aan hun kinderen kan geven of een totaal ontwricht leven heeft.
Bij Oude_man zou ik zeggen, naar wat ik hier lees en hoe hij zijn leven omschrijft, hij heeft ingrijpende dingen meegemaakt, hij heeft manieren gevonden om daarmee om te gaan en hij kan daar goed mee leven. Als hij verder wil onderzoeken hoe zijn leerervaringen hebben bijgedragen aan hoe hij is zal hij daarin vermoedelijk veel ontdekken. Wellicht zal hij meer gaan voelen; meer verdriet, meer woede, meer eenzaamheid, meer angst. Of niet, dat moet ook niet, maar het kan. Wat mij betreft hoort dit allemaal bij de menselijke beleving. En gezien het voor oude man om reflectie en zelfontwikkeling gaat lijkt het me niet nodig wat hij ontdekt te gaan pathologiseren. We maken onze maatschappij ziek daarmee, we kunnen als maatschappij minder verdragen en leggen de lat torenhoog voor hoe je 'zou moeten zijn' als mens, en wat je van het leven kan verwachten. Oude man heeft geen grote problemen, hij heeft leerervaringen en coping die hem geholpen hebben goed het leven door te komen. Dit is wat we in mijn werk juist gezond noemen. Het is ontzettend gezond als je met behulp van coping die niet destructief of ondermijnend is kan leren omgaan met moeilijke of ingrijpende gebeurtenissen zonder klachten te ontwikkelen. Het is echt niet erg om een beetje te vermijden, te dempen, de plank mis te slaan met je boosheid. Je geeft je kinderen daardoor ook niet direct een trauma als je dat kan balanceren met veiligheid, beschikbaarheid en ze voldoende zien en horen. Gabor Maté ging ook niet zomaar zijn eigen verleden ontleden, hij had klachten en/of was ontevreden met hoe hij met bepaalde zaken omging.
Ik ben ervan overtuigd dat als wij als maatschappij dit soort dingen juist meer kunnen zien als onderdeel van het menszijn wij veel meer elkaar en de toekomstige generaties kunnen helpen dan dat zo veel mensen het gevoel hebben het niet goed genoeg te doen en verwezen worden naar een psycholoog omdat ze blijkbaar iets mankeren en een label opgeplakt krijgen. We zullen dan als maatschappij weerbaarder worden terwijl we op dit moment, naar mijn idee, als maatschappij alleen maar kwetsbaarder zijn, steeds minder verdragen en de lat daardoor steeds hoger komt te leggen voor onszelf en de volgende generaties. De bandbreedte van wat 'normaal' of 'gezond' is is echt een beetje smal naar mijn idee nu. Ik vind het ook schadelijk voor onze cliënten dat sommige hulpverleners de neiging hebben om zo veel te pathologiseren. We leggen de lat daardoor ontzettend hoog en laten weinig ruimte meer over voor de minder prettige patronen, gedragingen, gevoelens van het leven. Maar ook minder ruimte voor de autonomie van een cliënt. Zo veel pathologiseren is ook invaliderend. Een vicieuze cirkel.
Inderdaad een onderwerp dat volop in de aandacht is momenteel, naar mijn idee niet helemaal in het juiste kader waardoor we gaan vergeten dat heel veel dingen horen bij het gewone leven, ook al zijn ze naar. In de aandacht is goed, omdat je dan de hoop hebt dat hoe meer dit als 'normaal' gezien wordt hoe meer we elkaar kunnen helpen. Dus ik zou niet mensen met 'eerstelijnsproblematiek' in de tweede of derde lijn van de GGZ willen hebben (we kunnen het nu al niet aan!) maar dat die mensen juist niet in de GGZ komen omdat we als maatschappij hier beter mee om kunnen gaan. En ik vermoed dat Oude man daar misschien juist een heel goed voorbeeld van is. Aan hem of hij het verder wil onderzoeken of niet.
Dat je erkent dat nare dingen bij het leven horen, dat je misschien minder dan perfecte coping ontwikkelt en soms op een punt komt in je leven waarop je moet leren, reflecteren en bijsturen is wat mij betreft niet 'genoegen nemen met..' Daar gaat die lat weer omhoog....
Bij nader inzien denk dat een groot verschil tussen ons ons taalgebruik is.
Ik werk met mensen die klachten ervaren en dus niet helemaal goed functioneren en geloof me, die mensen hebben vaak genoeg (vroegkinderlijk) trauma en/of persoonlijkheidsproblematiek en die komen in hordes naar de GGZ. De meesten melden zich echt niet bij hun eerste psycholoog met de zin "hallo, ik heb last van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, kan je mij daarmee helpen?" Maar ze komen wel met stemmingsklachten, angstklachten, last van negatieve gedachten, eetproblemen enz. enz. enz. Wij als hulpverleners zijn degenen die dat ordenen en dan een labeltje 'vermijdende persoonlijkheidsstoornis' erop plakken wat niet meer betekent dan dat iemand vermijdende coping heeft ontwikkeld die destructief en/of belemmerend is geworden. Overigens vind ik ook dat we tegenwoordig veel te veel strooien met de 'persoonlijkheidsstoornissen' en heb ik het, ook met deze mensen, veel liever over 'wat zijn je leerervaringen die gemaakt hebben dat je deze coping/patronen/manier van denken hebt ontwikkeld?' Ik denk dat jij het dan sneller over trauma zal hebben, maar ik denk dat we in feite hetzelfde bedoelen. Ik zou niet zo snel in termen van trauma praten, omdat dat betekent dat iedereen rondloopt met trauma (volgens mij is Gabor Maté iemand die deze visie aanhangt, deze mensen hebben het vaak over 'Big T' en 'Little t' trauma.) en ik vind dat we dan volkomen menselijke belevingen pathologiseren. Wat niet betekent dat het niet naar, heftig of ingrijpend was wat iemand meemaakte. Als het leven van iemand echt ontwricht is zal ik het eerder over trauma hebben.
Degenen met een narcistische of antisociale persoonlijkheidsstoornis zijn de mensen die überhaupt weinig klachten zullen beleven en niet naar de hulpverlening zullen stappen inderdaad, dit zijn ook de mensen die 'slachtoffers maken' (maar ook lang niet allemaal). De rest komt allemaal overwegend wel. En ja, logisch dat je dan gaat onderzoeken 'hé wat heb ik misschien meegemaakt wat tot deze overtuigingen en vervolgens tot dit gedrag hebben geleid?' en dat dat tot meer bewustwording leidt. Als je een bepaalde stijl van leidinggeven hebt waardoor je een 'onveilige werkcultuur' creëert zou ik er ook niet direct een persoonlijkheidsstoornis opplakken of de conclusie trekken dat iemand geen liefde aan hun kinderen kan geven of een totaal ontwricht leven heeft.
Bij Oude_man zou ik zeggen, naar wat ik hier lees en hoe hij zijn leven omschrijft, hij heeft ingrijpende dingen meegemaakt, hij heeft manieren gevonden om daarmee om te gaan en hij kan daar goed mee leven. Als hij verder wil onderzoeken hoe zijn leerervaringen hebben bijgedragen aan hoe hij is zal hij daarin vermoedelijk veel ontdekken. Wellicht zal hij meer gaan voelen; meer verdriet, meer woede, meer eenzaamheid, meer angst. Of niet, dat moet ook niet, maar het kan. Wat mij betreft hoort dit allemaal bij de menselijke beleving. En gezien het voor oude man om reflectie en zelfontwikkeling gaat lijkt het me niet nodig wat hij ontdekt te gaan pathologiseren. We maken onze maatschappij ziek daarmee, we kunnen als maatschappij minder verdragen en leggen de lat torenhoog voor hoe je 'zou moeten zijn' als mens, en wat je van het leven kan verwachten. Oude man heeft geen grote problemen, hij heeft leerervaringen en coping die hem geholpen hebben goed het leven door te komen. Dit is wat we in mijn werk juist gezond noemen. Het is ontzettend gezond als je met behulp van coping die niet destructief of ondermijnend is kan leren omgaan met moeilijke of ingrijpende gebeurtenissen zonder klachten te ontwikkelen. Het is echt niet erg om een beetje te vermijden, te dempen, de plank mis te slaan met je boosheid. Je geeft je kinderen daardoor ook niet direct een trauma als je dat kan balanceren met veiligheid, beschikbaarheid en ze voldoende zien en horen. Gabor Maté ging ook niet zomaar zijn eigen verleden ontleden, hij had klachten en/of was ontevreden met hoe hij met bepaalde zaken omging.
Wat betreft deze zin vind ik het op het zelfingenome af om dit te zeggen! Ik bepaal NIET voor een ander of hij/zij 'symptomen' van trauma heeft als hij/zij geen hulpvraag of geen klachten heeft! Vanuit jouw werk met de doelgroep waar je mee werkt kan ik het me wat meer voorstellen, maar ik krijg ook hierbij een beetje het gevoel dat er doorgeschoten wordt in pathologiseren. Je kunt het prima hebben over 'coping' of 'zelfbescherming' om een kader te scheppen om het te hebben over patronen in gedrag. En je kunt prima reflecteren op welke leerervaringen je hebt die maken dat je deze coping hebt ontwikkeld. En dat kunnen dingen zijn die best naar waren als kind of misschien wel ronduit vreselijk. Maar in het hier en nu kan je reflecteren, gaan zien dat die coping in het hier en nu niet helpend is, misschien zelfs het tegenovergestelde, en leren om het anders te doen. Voor een heel eind vind ik dit heel menselijk en hoeft het wat mij betreft geen grote labels te krijgen. Als dit soort dingen niet menselijk zijn, hoe hoog ligt de lat voor 'gezondheid'? Er zijn een hele hoop nare managers (om dit voorbeeld maar aan te houden) met minder dan perfecte coping, maar een zeer klein deel is echt psychopaat. Ik vind je behoorlijk streng als je echt denkt zo veel mensen te zien die totaal geen empathie kunnen beleven, de groep die dat écht heeft is echt heel klein. Die eerste groep kan prima liefde geven aan hun kinderen, maar nee ze zullen geen perfecte ouders zijn, wie is dat wel? 'Good enough' parenting is ook echt wel goed genoeg (Winnicott).Maar ik ben er vanuit mijn perspectief niet voor om iets waar iemand zelf geen last van heeft als "gewoon leven" te bestempelen en daar geen trauma in te zien, als de symptomen duidelijk aanwezig zijn.
Ik ben ervan overtuigd dat als wij als maatschappij dit soort dingen juist meer kunnen zien als onderdeel van het menszijn wij veel meer elkaar en de toekomstige generaties kunnen helpen dan dat zo veel mensen het gevoel hebben het niet goed genoeg te doen en verwezen worden naar een psycholoog omdat ze blijkbaar iets mankeren en een label opgeplakt krijgen. We zullen dan als maatschappij weerbaarder worden terwijl we op dit moment, naar mijn idee, als maatschappij alleen maar kwetsbaarder zijn, steeds minder verdragen en de lat daardoor steeds hoger komt te leggen voor onszelf en de volgende generaties. De bandbreedte van wat 'normaal' of 'gezond' is is echt een beetje smal naar mijn idee nu. Ik vind het ook schadelijk voor onze cliënten dat sommige hulpverleners de neiging hebben om zo veel te pathologiseren. We leggen de lat daardoor ontzettend hoog en laten weinig ruimte meer over voor de minder prettige patronen, gedragingen, gevoelens van het leven. Maar ook minder ruimte voor de autonomie van een cliënt. Zo veel pathologiseren is ook invaliderend. Een vicieuze cirkel.
Inderdaad een onderwerp dat volop in de aandacht is momenteel, naar mijn idee niet helemaal in het juiste kader waardoor we gaan vergeten dat heel veel dingen horen bij het gewone leven, ook al zijn ze naar. In de aandacht is goed, omdat je dan de hoop hebt dat hoe meer dit als 'normaal' gezien wordt hoe meer we elkaar kunnen helpen. Dus ik zou niet mensen met 'eerstelijnsproblematiek' in de tweede of derde lijn van de GGZ willen hebben (we kunnen het nu al niet aan!) maar dat die mensen juist niet in de GGZ komen omdat we als maatschappij hier beter mee om kunnen gaan. En ik vermoed dat Oude man daar misschien juist een heel goed voorbeeld van is. Aan hem of hij het verder wil onderzoeken of niet.
Dat je erkent dat nare dingen bij het leven horen, dat je misschien minder dan perfecte coping ontwikkelt en soms op een punt komt in je leven waarop je moet leren, reflecteren en bijsturen is wat mij betreft niet 'genoegen nemen met..' Daar gaat die lat weer omhoog....
Bij nader inzien denk dat een groot verschil tussen ons ons taalgebruik is.
zondag 9 juli 2023 om 23:29
.Vage schreef: ↑09-07-2023 21:30Dat is toch ook het geval.
Bijna de helft (48%) van de volwassenen in Nederland (18-75 jaar) heeft ooit in het leven één of meerdere psychische aandoeningen gehad. Stemmingsstoornissen en angststoornissen komen allebei bij ruim een kwart van de volwassenen voor. Middelenstoornissen komen minder vaak voor, 17% van de volwassenen krijgt hier ooit in z’n leven mee te maken.
In de afgelopen 12 maanden had ongeveer een op de vier volwassenen (26%) één of meerdere psychische aandoeningen. Dit komt overeen met bijna 3,3 miljoen volwassen Nederlanders van 18-75 jaar. Angststoornissen komen het vaakst voor, namelijk bij 15% van de volwassenen. Van alle specifieke psychische aandoeningen komt depressieve stoornis het vaakst voor (9%).
https://www.trimbos.nl/kennis/cijfers/p ... dheid-ggz/
En dan dus nog die groep waar ik mee werk die niet in therapie gaat. Waar we overigens wel mee aan de slag gaan maar dan heet het geen therapie en dan mag het.
Dit lijkt me niet het bewijs dat iedereen therapie nodig heeft (om hun trauma's te verwerken), eerder een zeer zorgwekkend signaal van een totaal scheef gegroeide maatschappij die de lat ontzettend hoog legt voor iedereen die deel ervan is en veel nare zaken buiten zichzelf legt.
zondag 9 juli 2023 om 23:31
.
dat reken ik zelf ook
Misschien kunnen jullie diensten uitwisselen
zondag 9 juli 2023 om 23:32
Dat mag je zeker hopen. Kijk maar naar mijn post hierboven. Je kan geen conclusies trekken op basis van een enkel verhaal of 1 sessie….je kan zaken vermoeden, maar of dat terecht blijkt, daar zul je als therapeut je werk voor moeten doen. Het is op zo een forum, natuurlijk heel gemakkelijk. Persoonlijk, heb ik de gewoonte om iemand te geloven als hij/zij iets zegt. Misschien kom ik er door vragen te stellen achter dat het misschien toch anders zit.Gique schreef: ↑09-07-2023 23:20Zeker is dat het geval. Maar ik verbaas mij nogal over verbanden die in dit topic gelegd worden en conclusies, die getrokken worden. Dan worden er toch minimaal een paar stappen overgeslagen. Ik mag hopen dat het in de psychische hulpverlening in de praktijk niet zo werkt.
Dus vooralsnog zegt TO geen “last” te ervaren vanwege hetgeen hem is aangedaan, dat geloof ik dan.
Ik denk ook, dat hij best “last” zou kunnen krijgen, als hij wel in therapie zou gaan en aan het eind van de tunnel uiteindelijk toch misschien meer voldoening… Maar dat zijn heel veel zou/als/misschiens.
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 23:35
.Oude_Man_2 schreef: ↑09-07-2023 21:56
Ik weet waar ik mee worstel, en dat is niet gerelateerd aan mijn vroege jeugd, en daar gaat therapie niets voor doen.
Dit vind ik dan wel nogal gewaagd, zo'n stelling
en mogelijk de moeite van een onderzoek waard. Maar inderdaad het is een afweging hoeveel last je ergens van hebt en wat je anders zou willen.Ik lees nu even verder en meen te lezen dat het niet helemaal lekker loopt met je kind. Dus een wat serieuzere noot: dit zou ook een goede reden kunnen zijn om het onderzoek naar jezelf aan te gaan.
zondag 9 juli 2023 om 23:40
Komt dat door een opmerking, die Vage maakte over een suïcidaal kind?sailship schreef: ↑09-07-2023 23:35.
Dit vind ik dan wel nogal gewaagd, zo'n stelling
Ik lees nu even verder en meen te lezen dat het niet helemaal lekker loopt met je kind. Dus een wat serieuzere noot: dit zou ook een goede reden kunnen zijn om het onderzoek naar jezelf aan te gaan.
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 23:43
Maar die als/maar/misschiens zijn wel een behoorlijke tendens in dit topic en dat vind ik gevaarlijk.
Ik kan mij vinden in de laatste post van Sailship: laten we er voor waken om de lat niet te hoog te leggen, wat uiteindelijk behoorlijk schadelijk kan zijn. Waarom moet je een (zoals bijvoorbeeld Vage zegt) sprankelende persoonlijkheid zijn, die diepe intermenselijke verbindingen aan kan gaan. Is gewoon je leven leven niet goed genoeg?
Hiermee ontken ik niet het bestaan van trauma, noch de noodzaak tot behandeling. Maar laten we vooral bij de feiten blijven en eigen ervaringen niet teveel laten meespelen (hoe verleidelijk en soms helpend dat ook kan zijn).
zondag 9 juli 2023 om 23:50
Eens, met veel van wat je zegt. Maar TO heeft er uiteindelijk wel een topic over geopend en dan krijg je natuurlijk wel dat mensen hun eigen visie /ervaring (en daar speelt de eigen achtergrond of het nou, emotioneel, professioneel of wat al niet meer is) mee. En TO heeft meerdere keren aangegeven geen trauma aangepraat te kunnen krijgen. Ook dat geloof ik.Gique schreef: ↑09-07-2023 23:43Maar die als/maar/misschiens zijn wel een behoorlijke tendens in dit topic en dat vind ik gevaarlijk.
Ik kan mij vinden in de laatste post van Sailship: laten we er voor waken om de lat niet te hoog te leggen, wat uiteindelijk behoorlijk schadelijk kan zijn. Waarom moet je een (zoals bijvoorbeeld Vage zegt) sprankelende persoonlijkheid zijn, die diepe intermenselijke verbindingen aan kan gaan. Is gewoon je leven leven niet goed genoeg?
Hiermee ontken ik niet het bestaan van trauma, noch de noodzaak tot behandeling. Maar laten we vooral bij de feiten blijven en eigen ervaringen niet teveel laten meespelen (hoe verleidelijk en soms helpend dat ook kan zijn).
Dus wat vind jij precies gevaarlijk?
What would Patsy do?
maandag 10 juli 2023 om 00:03
oh nee, die interpretatie is onjuist. Mijn kinderen maken het meer dan uitstekend. Volwassen, evenwichtige, blije mensen.sailship schreef: ↑09-07-2023 23:35.
Dit vind ik dan wel nogal gewaagd, zo'n stelling
Ik lees nu even verder en meen te lezen dat het niet helemaal lekker loopt met je kind. Dus een wat serieuzere noot: dit zou ook een goede reden kunnen zijn om het onderzoek naar jezelf aan te gaan.
En het punt van waar ik mee worstel, maar waar ik in therapie niets aan ga doen: dat is iets dat buiten mij ligt, waar ik wel last van heb, maar waar ik niets aan kan doen of veranderen, vandaar
maandag 10 juli 2023 om 00:07
Ja laat ik dat nog eens bevestigen: ik heb om verschillende visies gevraagd. Dat betekent dat ik blij ben met de reacties van Vage, net zo goed als met alle andere reacties. Ze zijn interessant, sommige geven me iets om over mezelf na te denken (die van mevrouw Voldemort bijvoorbeeld), en sommige leren me iets over therapeutenLadyday21 schreef: ↑09-07-2023 23:50Eens, met veel van wat je zegt. Maar TO heeft er uiteindelijk wel een topic over geopend en dan krijg je natuurlijk wel dat mensen hun eigen visie /ervaring (en daar speelt de eigen achtergrond of het nou, emotioneel, professioneel of wat al niet meer is) mee. En TO heeft meerdere keren aangegeven geen trauma aangepraat te kunnen krijgen. Ook dat geloof ik.
Dus wat vind jij precies gevaarlijk?
maandag 10 juli 2023 om 01:05
Weet ik niet, vraag het eens aan die kwart van de NL bevolking die in behandeling zijn voor angst en depressie.
Er zal toch ergens iets mis gaan in deze samenleving. Ik heb geen aandelen in de geestelijke gezondheidszorg in ieder geval en voel me ook niet anderszins verbonden ermee, dus ik heb er geen belang bij om onnodige therapie te promoten.
Ik zie juist hoe mensen soms van een kleine interventie al die sprankel terugkrijgen. En hoe we allemaal die verbinding met anderen zo hard nodig hebben. Gezien worden, ergens bij horen. Hoeveel pijn het kan doen om dat te moeten missen. Laat staan als dat door een blokkade in jezelf is, hoe frustrerend is dat. Ik zal nooit tegen iemand zeggen dat dat dan maar gewoon je leven is en dat het goed genoeg is.
Los daarvan, als westerse mens komen we nu eenmaal vrij snel in ons leven op dat punt in de piramide van Maslow waar spirituele en bewustzijnsontwikkeling een behoefte wordt. Ik zie niet in wat er "gevaarlijk" of negatief aan is om daar vervolgens iets mee te doen of dat je dan zogenaamd de lat te hoog legt. Nu was de aanleiding/insteek een mogelijk trauma, maar misschien is er nergens een trauma of een heel klein trauma, dat merk je vanzelf. De reis is soms belangrijker dan de bestemming. En als je niet op reis wil dan niet.
maandag 10 juli 2023 om 07:42
maandag 10 juli 2023 om 08:36
maandag 10 juli 2023 om 15:49
Ik zie het gedachtengoed van Dirk de Wachter weerspiegeld in jouw reactie sailship.
Ik zie de huidige behoefte aan therapie ook als een kwestie met twee kanten: aan de ene kant fijn dat het taboe rond mentale klachten wat kleiner wordt en meer mensen de hulp weten te vinden die ze nodig hebben. Aan de andere kant lijkt het alsof lijden niet meer wordt geaccepteerd, ook al hoort het soms bij het leven en is er niet iets aan te doen. En daarbij komt ook een soort ongeduld voor lijden dat geen 'stempeltje' heeft. Als het leven (of een mens) moeilijk is, dan is het óf aanstellerij en moet je maar wat positiever doen/meer wandelen/harder werken, óf het is een probleem waar professionele hulp bij nodig is. En als je dan een label krijgt is het ineens wél iets om serieus te nemen, zowel voor de persoon zelf als de omgeving.
Alsof de taal van gezondheidszorg de enige taal is die we hebben om over het leven te denken.
Ik zie de huidige behoefte aan therapie ook als een kwestie met twee kanten: aan de ene kant fijn dat het taboe rond mentale klachten wat kleiner wordt en meer mensen de hulp weten te vinden die ze nodig hebben. Aan de andere kant lijkt het alsof lijden niet meer wordt geaccepteerd, ook al hoort het soms bij het leven en is er niet iets aan te doen. En daarbij komt ook een soort ongeduld voor lijden dat geen 'stempeltje' heeft. Als het leven (of een mens) moeilijk is, dan is het óf aanstellerij en moet je maar wat positiever doen/meer wandelen/harder werken, óf het is een probleem waar professionele hulp bij nodig is. En als je dan een label krijgt is het ineens wél iets om serieus te nemen, zowel voor de persoon zelf als de omgeving.
Alsof de taal van gezondheidszorg de enige taal is die we hebben om over het leven te denken.
What a nuanced anxiety
maandag 10 juli 2023 om 19:16
.Oude_Man_2 schreef: ↑10-07-2023 00:03oh nee, die interpretatie is onjuist. Mijn kinderen maken het meer dan uitstekend. Volwassen, evenwichtige, blije mensen.
Gelukkig!
maandag 10 juli 2023 om 19:47
Ah dankje creatieveling. Het is nogal lastig om een beetje genuanceerd te schrijven op een forum!Creatieveling schreef: ↑10-07-2023 07:42Sailship, wat een mooie en zinnige reactie van 23.23.
Ik zat al een paar pagina's lang te denken hoe ik het het beste kon verwoorden wat ik vind van Vage haar reacties. Dit is geen kloppende zin.
Jij hebt dit heel mooi verwoord en ik kan me er goed in vinden.
@Tyche, ja ik denk dat ik me in sommige thema's van Dirk de Wachter ook wel kan vinden, al heb ik niet veel van hem gehoord of gelezen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
