Geen trauma

Zeg ik je in PB…….

Ja, ben ineens zoveel aan het delen hier, dat als mensen mij kennen, ze me gaan herkennen, misschien. Aan de andere kant zou zomaar kunnen, dat ik sommige zaken over een tijdje wel gewoon zomaar hier neer zet.

Oude_Man_2 schreef: ↑

09-07-2023 13:16

Ik ben zelden boos. Eerder “moe”. Moe van bepaald energie vretend gedrag. Mensen die dat vertonen snij ik tamelijk rücksichtslos uit mijn leven

Ik lees hier geen vermogen tot vergeving in. Ik denk dat je daar toch echt boosheid voor nodig hebt, herbeleving en alle bijbehorende stadia van verwerking.

Bij jou ligt hier of een hele dikke deksel op of je mist emotioneel het e.e.a. maar primaire psychopathie is tamelijk zeldzaam. Sorry voor de zware term, maar zo heet dat nu eenmaal als je bepaalde emoties niet kan ervaren. Psychopathie is niet per se slecht of kwaadaardig overigens.

Het is allemaal heel comfortabel als je zulke dingen niet voelt, weet ik uit ervaring. Maar het is niet normaal en duidt op emotionele schade of beperkingen.

Vage schreef: ↑

09-07-2023 13:58

Ik lees hier geen vermogen tot vergeving in. Ik denk dat je daar toch echt boosheid voor nodig hebt, herbeleving en alle bijbehorende stadia van verwerking.

Vergeving is de hoop op een beter verleden opgeven.
Daar is geen boosheid voor nodig.

Rooss4.0 schreef: ↑

09-07-2023 14:12

Vergeving is de hoop op een beter verleden opgeven.
Daar is geen boosheid voor nodig.

Hoe geef je de hoop op een beter verleden op, als er niets te vergeven valt?

Het is, naar mijn idee, in ieder geval een gezondere manier om met trauma om te gaan dan de manier waarop ik het (onbewust) heb aangepakt.

Ik ben er letterlijk ziek van geworden. Tientallen jaren vage onverklaarbare klachten, moe, hoge bloeddruk enz. Uiteindelijk hartproblemen,atherosclerose. Ik heb het idee dat alle spanningen, boosheid en frustraties in mijn lichaam zijn gaan zitten.

Dus ik vind jullie bewonderenswaardig want nog altijd vind ik het moeilijk om met het verleden om te gaan. De klachten bestaan daardoor nog steeds .

Oude_Man_2 schreef: ↑

09-07-2023 14:58

Dat je geen vermogen tot vergeving leest lijkt me nogal een open deur. Heb je gelezen wat ik daarover schreef?

Voor jou een open deur, maar dit zijn geen gebruikelijke dingen. Net als geen boosheid voelen en mensen uit je leven verwijderen als je moe van ze wordt.
Ik kan me voorstellen dat dat voor die andere persoon als een donderslag bij heldere hemel komt?

Conflicten brengen mensen nader tot elkaar. Hoe doe je dat, als je geen boosheid voelt en niet kan vergeven?

noekske74 schreef: ↑

09-07-2023 15:27

Het is, naar mijn idee, in ieder geval een gezondere manier om met trauma om te gaan dan de manier waarop ik het (onbewust) heb aangepakt.

Ik ben er letterlijk ziek van geworden. Tientallen jaren vage onverklaarbare klachten, moe, hoge bloeddruk enz. Uiteindelijk hartproblemen,atherosclerose. Ik heb het idee dat alle spanningen, boosheid en frustraties in mijn lichaam zijn gaan zitten.

Dus ik vind jullie bewonderenswaardig want nog altijd vind ik het moeilijk om met het verleden om te gaan. De klachten bestaan daardoor nog steeds .

Maar daar kon jij helemaal niets aan doen. Dat is gewoon heel kut. Somatiseren (heet dat nog wel zo of is dat een verkeerde term?) schijnt de moeilijkste vorm van coping om te doorbreken te zijn. Het was ooit mijn droom om mensen te helpen die hiermee worstelen, nog steeds wel stiekem. Er is geen makkelijke oplossing voor en het vergt eindeloos veel geduld en hele kleine stapjes. En dan nog is het maar de vraag wat je kan bereiken.
Ik vind het al heel knap dat je je hier bewust van bent, dat is alvast de grootste stap. Heb je hulp hierbij?

Nee, ik heb me eigenlijk pas heel recent gerealiseerd dat dit waarschijnlijk de echte reden is van mijn klachten. Ik heb ook geen idee hoe ik dit het beste kan gaan aanpakken.
Ik zou het graag achter me laten na zoveel jaren.
En er dan hopelijk nog wat meer ontspannen jaren aan het leven toevoegen.

Oude_Man_2 schreef: ↑

09-07-2023 14:59

Ik heb geen idee wat vergeving echt is. Een mooi woord, zonder voor mij relevante inhoud

Heel herkenbaar, en wat mij betreft volstrekt normaal.

Vage schreef: ↑

09-07-2023 13:58

Ik lees hier geen vermogen tot vergeving in.

Nee duhuh. Als je mensen geen schuld toekent en niet boos bent over wat ze je hebben aangedaan hoef je ze ook niet te vergeven. Lijkt me zo klaar als een klontje. Ik heb de man die mijn zoon het ziekenhuis in reed ook niet hoeven te vergeven, want ik was niet kwaad op hem en het was zijn schuld niet. Zou een beetje raar zijn als iemand me daarom een onvermogen tot vergeven toedicht niewaar?

Oude_Man_2 schreef: ↑

09-07-2023 17:04

De open deur is dat ik je vertel dat vergeving voor mij geen nut of betekenis heeft omdat ik geen schuld toereken en geen haat voel en jij vervolgens zegt dat je geen vermogen tot vergeven leest

En die donderslag bij heldere hemel is er alleen voor mensen die totaal op zichzelf gericht zijn. Nu zijn dat ook de enige mensen die ik uit mijn leven verwijder, dus ja, dat zal als donderklap bij heldere hemel komen. Maar in alle eerlijkheid haal ik daar mijn schouders over op. Het is niet dat ik mijn ouders niet minimaal 10 keer duidelijk en expliciet gewaarschuwd heb. Keuzes hebben gevolgen. Wie niet in familie investeert sterft eenzaam. En nu nadert het moment dat ze kunnen merken of ik gelijk had. De treurige pogingen nu ineens weer contact te leggen suggereren dat ik geen ongelijk ga krijgen.

Conflicten brengen mensen nader tot elkaar? Jij zegt het. Ik heb andere ervaring. Ik vecht mijn conflicten rationeel uit, en altijd volgens dezelfde twee regels:
1. Als het kan, laat de ander met opgeheven hoofd verliezen. Kan dat niet, zorg dan dat de ander nooit meer in staat is het conflict te doen herleven.
2. Ik vermijd conflict. Kan dat niet, dan win ik. Zolang ik leef heb ik niet verloren.

Maar heb je je dit zo voorgenomen of is dit de conclusie die je trekt, reflecterend op je conflicten?

Wat zou er gebeuren als je verliest?

[...]

Vage schreef: ↑

07-07-2023 20:35

Ik heb niet alles gelezen. En ik wil je niets aanpraten maar ik heb inmiddels aardig wat mensen "zonder trauma" ontmoet in mijn werk (als psycholoog) waar ik het mijne van dacht. Ook in lange/stabiele relaties en met succes in leven en werk. Toch klopt er altijd ergens iets niet. Het vuur ontbreekt, de sprankeling, een bepaalde emotie die je zou verwachten lijkt er niet op te zitten en dat is boosheid, drift, agressie.

Vroegkinderlijk trauma zit niet in het bewustzijn. Het uit zich vaak alleen maar in hele kleine dingen. In iets wat er niet is. Zoals hier boven wel genoemd, een leven dat prima loopt met weinig pieken en dalen.

Ik was zelf ook een hele normale/rationele persoon met een relatie en een baan en voorzien van zelfspot enz. Alleen kon het me gestolen worden of ik morgen dood zou gaan of niet, ik voelde heel weinig. Maar dat wist ik niet. Ik wist niet dat voelen next level is, dat er nog een hele andere dimensie in het leven is, waar alles stroomt en alles met elkaar verbonden is. Ik had geen idee.

Inmiddels ken ik mezelf als een totaal ander persoon dan ik toen was. Ik had echt nooit gedacht dat dit is wat trauma is. Helemaal nu je er zo veel over leest in de media zou ik denk ik een compleet ander beeld hebben en dit nooit op mezelf betrekken.

Maar het kan net zo goed zijn dat je echt vrij bent van trauma. Ik kan het me moeilijk voorstellen gezien je verhaal en wat je verder vertelt/hoe je overkomt. Je komt op mij eerder als een wandelend beschermingsmechanisme over. Maar dat is enkel op basis van je tekst. Het is niet te zeggen.

.
Dit klopt allemaal, met één grote MAAR: als psycholoog zie je de mensen die in therapie komen en dus per definitie ergens last van hebben. Bij TO is dat nu niet aan de orde en is hij tevreden met zijn leven zoals het is. Een wandelend beschermingsmechanisme werkt ook prima totdat het problemen met zich meebrengt, maar blijven die problemen uit en is een mens tevreden met het leven dan functioneert dat beschermingsmechanisme dus eigenlijk heel erg goed.

Procne schreef: ↑

07-07-2023 12:55

In Wij zijn ons brein van Dick Swaab staat hier wel een interessant stuk over. Er zijn mensen die de meest vreselijke dingen meegemaakt hebben en daar psychisch helemaal geen last van hebben. En aan de andere kant kunnen sommige mensen van relatief ‘kleine’ incidenten volledig van de leg raken.

Hoeveel impact nare gebeurtenissen op je psyche hebben, is dus ook afhankelijk van hoe je brein in elkaar zit.

.
Gabor Maté (iets minder wetenschappelijk) omschrijft het zo:
"Trauma is niet wat er met je gebeurt, maar wat er in jou gebeurt naar aanleiding van wat er met je gebeurt."

TO, het klinkt alsof jij een goede manier hebt gevonden om fijn (genoeg) te leven. Dat is prima (en soms zelfs best een kunst!) en hoef je niks achter te zoeken als je geen problemen ervaart die je belemmeren in het dagelijkse leven. Een kleine kanttekening is wanneer meerdere mensen jou herhaaldelijk als naar, kwetsend of overlastgevend (o.i.d.) ervaren, maar jij zelf nergens last van hebt. Dan zou het nog de moeite waard kunnen zijn om met iemand wat verder hierover te reflecteren. Maar de mensen die daaronder vallen zijn daar meestal niet erg toe geneigd, ook al heeft hun hele omgeving last van ze

Mensen die zeggen "ja, maar ik wist niet eens van mijn trauma tot ik in therapie ging..." zou ik erop willen wijzen dat zij dus wel in therapie gingen en dus ook wel degelijk ergens last van hadden in tegenstelling tot TO die tevreden is met zijn leven. Dat 'last hebben' kan iets sluimerends zijn of iets wat accuut aan de orde komt naar aanleiding van een gebeurtenis, maar is dus wel anders dan de situatie van TO. En wat betreft 'afweer' of 'beschermingsmechanismen' - afweer is per definitie beschermend en heeft dus een goede functie. Het is pas een probleem wanneer je afweer je ook gaat belemmeren, anders is afweer eigenlijk heel gezond.

Natuurlijk vormen de gebeurtenissen in je leven wie je wordt, hoe je denkt en hoe je je gedraagt. Ik lees genoeg in je posts TO waardoor het heel begrijpelijk is dat je conflictmijdend bent geworden. Maar dat hoeft geen probleem te zijn. Je lijkt ook vrij rationeel, ook dat hoeft geen probleem te zijn. Ik denk ook dat als je dit allemaal gaat uitpluizen (erover praten, in therapie gaan bijvoorbeeld) je meer gaat voelen en dat dit (een periode) onrust kan geven en misschien daarna nog iets moois oplevert. Maar dat hoef je helemaal niet te doen, als je tevreden bent met hoe de dingen nu gaan is dat gewoon prima. Het één sluit het ander niet uit bedoel ik.

Wat betreft je vraag over het (hypothetisch) zoeken van een therapeut kan je hulpvraag al zijn "ik wil weten welke invloed het verleden heeft op hoe ik ben geworden" zo'n therapietraject zal je alleen (logisch) zelf moeten betalen, want in Nederland betaalt de zorgverzekeraar alleen voor therapietrajecten wanneer er een probleem is. Een beetje reflecteren op onszelf en ons leven kan heel vaak zinvol zijn en kan ook met een therapeut, maar de zorgverzekeraar wil dat natuurlijk niet betalen. Wat betreft therapievormen zou schematherapie hier goed op aansluiten, die maakt dit soort dingen heel overzichtelijk en concreet en geeft ook ingangen om meer te voelen én te denken. Maar eigenlijk werkt elke vorm van psychotherapie grotendeels op dezelfde manier. Ook een psycho-analytische psychotherapeut zou interessant voor je kunnen zijn, dat is wel veel minder gestructureerd en wat 'vager' dan een schematherapie.

Je mag leven zoals jij wil op de manier waarop jij wil. Als dat voor jou goed is (en je anderen mensen er geen schade mee berokkent) is het prima. Je hoeft niet aan de normen van anderen te voldoen wat betreft hoe vaak of op welke manier je je gevoelens laat zien en hoe diep je verbindingen met andere mensen zijn. Wat mij betreft hoef je ook niet te 'sprankelen' (no pressure!) een kabbelend leven, misschien zelfs op het saaie af kan heel lekker zijn. Misschien komt er een moment in je leven waarop je beseft dat het aanpassen aan anderen je te veel gekost heeft en/of nog steeds kost, of dat iets anders toch niet helemaal goed voor je werkt, prima om er dan mee aan de slag te gaan en dingen te willen veranderen. Maar misschien leef je de komende 20 jaar zo verder en mag je gewoon gelukkig zijn met hoe het gaat. Ik denk eigenlijk dat er behoorlijk wat goed gaat wanneer ik lees hoe jij je leven omschrijft ondanks de dingen die niet goed zijn gegaan in het verleden.

sailship schreef: ↑

09-07-2023 17:52

.
Dit klopt allemaal, met één grote MAAR: als psycholoog zie je de mensen die in therapie komen en dus per definitie ergens last van hebben. Bij TO is dat nu niet aan de orde en is hij tevreden met zijn leven zoals het is. Een wandelend beschermingsmechanisme werkt ook prima totdat het problemen met zich meebrengt, maar blijven die problemen uit en is een mens tevreden met het leven dan functioneert dat beschermingsmechanisme dus eigenlijk heel erg goed.

Ik werk niet als behandelend psycholoog maar juist met de 'gezonde' doelgroep (werkende volwassenen, vnl hoger opgeleid) wat reteinteressant is, want wat is nu eigenlijk normaal en gezond? Het heeft mijn kijk daarop enorm veranderd.

Ik zie heel veel imposter syndrome, mensen die zich afvragen of ze ass/adhd hebben of andere afwijkingen, of mensen die zich helemaal niets afvragen maar die toch min of meer in een overlevingsstand lijken te staan. Wat je dus merkt aan bepaalde overtuigingen (die van TO over vergeving en conflicten schaar ik daar ook onder). En dan zijn ze echt wel succesvol conform bepaalde standaarden. Soms juist heel succesvol, want weinig voelen heeft vele voordelen waardoor je op bepaalde vlakken flinke voorsprong hebt op anderen.

Een beschermingsmechanisme werkt inderdaad echt heel goed. Het zit vernuftig in elkaar. En niemand verplicht je om daar iets aan te doen. Maar de vraag was hier of er sprake van trauma is. En dat is daarmee dus niet uitgesloten. Want eigenlijk altijd is dat wel zo, tenzij het een geboren psychopaat betreft maar dat komt gewoon heel weinig voor.

Verder heb je natuurlijk wel gelijk dat ik door een bepaalde bril kijk. Zoals ik eerder schreef (weet eigenlijk niet zeker of ik dat schreef) is mijn verlangen dat intergenerationeel trauma doorbroken wordt, omdat er veel leed mee gemoeid is in families. Maar dat gebeurt niet meer via iemand die zelf al oudere kinderen heeft, zo realistisch ben ik wel.

sailship schreef: ↑

09-07-2023 17:56

.
Knip

Wat een mooi betoog. Ik lees ook graag Gabor Maté, ik vind zijn kijk op trauma en gezondheid/stoornissen in relatie tot de samenleving heel interessant en vernieuwend.