Psyche
alle pijlers
Geen trauma
vrijdag 7 juli 2023 om 12:18
Ik ken dit forum als een prima bron van reflecties, en naar aanleiding van het pieker-topic wil ik iets voorleggen, gewoon om reflecties te horen. Ik heb duidelijk geen (hulp)vraag, ben alleen benieuwd of er inzichten komen waar ik niet aan gedacht heb.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
zaterdag 8 juli 2023 om 08:49
Oude man komt op mijn nu niet echt heel beïnvloedbaar over. En bovendien vraag hij zelf input en wat Vage bijvoorbeeld zou adviseren.
Om mijn punt helder te maken: ik vind zeker niet dat je er perse iets mee moet, oude man. Ik zou dat ook alleen doen als je het graag wil, want het is hoe dan ook gedoe.
Wel vraag ik me af wat je eigenlijk wil omdat je er zo naar blijft vragen. Misschien alleen hypothetische discussie en inzichten, prima wat mij betreft.
Om mijn punt helder te maken: ik vind zeker niet dat je er perse iets mee moet, oude man. Ik zou dat ook alleen doen als je het graag wil, want het is hoe dan ook gedoe.
Wel vraag ik me af wat je eigenlijk wil omdat je er zo naar blijft vragen. Misschien alleen hypothetische discussie en inzichten, prima wat mij betreft.
Het is zoals het is
zaterdag 8 juli 2023 om 08:52
Ik ben niet eenvoudig te beïnvloeden, klopt.Youk79 schreef: ↑08-07-2023 08:49Oude man komt op mijn nu niet echt heel beïnvloedbaar over. En bovendien vraag hij zelf input en wat Vage bijvoorbeeld zou adviseren.
Om mijn punt helder te maken: ik vind zeker niet dat je er perse iets mee moet, oude man. Ik zou dat ook alleen doen als je het graag wil, want het is hoe dan ook gedoe.
Wel vraag ik me af wat je eigenlijk wil omdat je er zo naar blijft vragen. Misschien alleen hypothetische discussie en inzichten, prima wat mij betreft.
En wat ik wil is inderdaad niet meer dan inzichten en mijn eigen visie toetsen
zaterdag 8 juli 2023 om 09:21
Iets is een trauma als je er in het hier en nu niet aan kunt denken zonder opnieuw angst, fysieke reacties of herbelevingen te krijgen. Als je situaties vermijdt die met het trauma te maken hebben. Als je hyperalert of schrikachtig bent geworden daarna. Als het je stemming en functioneren negatief beinvloedt.
Als je dat allemaal niet hebt, is het geen trauma. De gebeurtenissen an sich zijn wel van dien aard dat het past binnen een PTSS beeld, maar als deze gebeurtenissen niet tot klachten leiden, dan is er geen trauma.
Het is natuurlijk wel heel fascinerend hoe verschillend de breinen van mensen werken. En waarom de ene een trauma krijgt van een bijna val van de trap en de ander niet van jarenlang misbruik. Ik denk dat we ook gewoon een heleboel nog niet weten over hoe dat werkt. Het heeft met zoveel factoren te maken, zoals als ik eerder zei. Je temperament en biologische factoren hebben daar ook een grote invloed op en daar heb je het gewoon maar mee te doen. Misschien heb jij gewoon een geweldige combinatie hiervan en is die cocktail de beschermer geweest voor jouw brein tijdens stress.
Daarnaast: Als jij een succesvol vermijder was en bent, dan kan dat ook een passend overlevingsmechanisme zijn geweest. En waarom zou je een werkend, passend overlevingsmechanisme loslaten als je geen klachten hebt?
Als je dat allemaal niet hebt, is het geen trauma. De gebeurtenissen an sich zijn wel van dien aard dat het past binnen een PTSS beeld, maar als deze gebeurtenissen niet tot klachten leiden, dan is er geen trauma.
Het is natuurlijk wel heel fascinerend hoe verschillend de breinen van mensen werken. En waarom de ene een trauma krijgt van een bijna val van de trap en de ander niet van jarenlang misbruik. Ik denk dat we ook gewoon een heleboel nog niet weten over hoe dat werkt. Het heeft met zoveel factoren te maken, zoals als ik eerder zei. Je temperament en biologische factoren hebben daar ook een grote invloed op en daar heb je het gewoon maar mee te doen. Misschien heb jij gewoon een geweldige combinatie hiervan en is die cocktail de beschermer geweest voor jouw brein tijdens stress.
Daarnaast: Als jij een succesvol vermijder was en bent, dan kan dat ook een passend overlevingsmechanisme zijn geweest. En waarom zou je een werkend, passend overlevingsmechanisme loslaten als je geen klachten hebt?
zaterdag 8 juli 2023 om 09:28
helena2 schreef: ↑08-07-2023 09:21Iets is een trauma als je er in het hier en nu niet aan kunt denken zonder opnieuw angst, fysieke reacties of herbelevingen te krijgen. Als je situaties vermijdt die met het trauma te maken hebben. Als je hyperalert of schrikachtig bent geworden daarna. Als het je stemming en functioneren negatief beinvloedt.
Als je dat allemaal niet hebt, is het geen trauma. De gebeurtenissen an sich zijn wel van dien aard dat het past binnen een PTSS beeld, maar als deze gebeurtenissen niet tot klachten leiden, dan is er geen trauma.
Het is natuurlijk wel heel fascinerend hoe verschillend de breinen van mensen werken. En waarom de ene een trauma krijgt van een bijna val van de trap en de ander niet van jarenlang misbruik. Ik denk dat we ook gewoon een heleboel nog niet weten over hoe dat werkt. Het heeft met zoveel factoren te maken, zoals als ik eerder zei. Je temperament en biologische factoren hebben daar ook een grote invloed op en daar heb je het gewoon maar mee te doen. Misschien heb jij gewoon een geweldige combinatie hiervan en is die cocktail de beschermer geweest voor jouw brein tijdens stress.
Daarnaast: Als jij een succesvol vermijder was en bent, dan kan dat ook een passend overlevingsmechanisme zijn geweest. En waarom zou je een werkend, passend overlevingsmechanisme loslaten als je geen klachten hebt?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 8 juli 2023 om 09:38
Dank, mooie analyse. Vwb het trauma bevestigt het mijn idee dat ik geen trauma heb. En over het waarom, is je redenering min of meer in lijn met wat Lady Voldemort zei. Ik vind dat echt een verrassend nieuw inzicht, dat heel plausibel klinkt voor me.helena2 schreef: ↑08-07-2023 09:21Iets is een trauma als je er in het hier en nu niet aan kunt denken zonder opnieuw angst, fysieke reacties of herbelevingen te krijgen. Als je situaties vermijdt die met het trauma te maken hebben. Als je hyperalert of schrikachtig bent geworden daarna. Als het je stemming en functioneren negatief beinvloedt.
Als je dat allemaal niet hebt, is het geen trauma. De gebeurtenissen an sich zijn wel van dien aard dat het past binnen een PTSS beeld, maar als deze gebeurtenissen niet tot klachten leiden, dan is er geen trauma.
Het is natuurlijk wel heel fascinerend hoe verschillend de breinen van mensen werken. En waarom de ene een trauma krijgt van een bijna val van de trap en de ander niet van jarenlang misbruik. Ik denk dat we ook gewoon een heleboel nog niet weten over hoe dat werkt. Het heeft met zoveel factoren te maken, zoals als ik eerder zei. Je temperament en biologische factoren hebben daar ook een grote invloed op en daar heb je het gewoon maar mee te doen. Misschien heb jij gewoon een geweldige combinatie hiervan en is die cocktail de beschermer geweest voor jouw brein tijdens stress.
Daarnaast: Als jij een succesvol vermijder was en bent, dan kan dat ook een passend overlevingsmechanisme zijn geweest. En waarom zou je een werkend, passend overlevingsmechanisme loslaten als je geen klachten hebt?
zaterdag 8 juli 2023 om 10:00
Alleen, op basis van de literatuur over vroegkinderlijk trauma is het niet logisch.
Er is een enorm verschil tussen PTSS en CPTSS. Het eerste uit zich in psychische klachten, het tweede uit zich in de vorm van persoonlijkheidsproblematiek.
Bijvoorbeeld veel mensen hebben een vermijdende persoonlijkheid ontwikkeld in reactie op vroegkinderlijk trauma. En die functioneert vaak heel goed. Alleen een bepaald vermogen tot diepere emoties lijkt te ontbreken. Dit zijn over het algemeen niet de mensen die bij een therapeut terecht komen. Ze zijn juist heel normaal. Je mist gewoon alleen de sprankeling en ze uiten soms bepaalde overtuigingen die je vreemd zou kunnen vinden, over zichzelf, relaties en de wereld. Zichzelf niet de moeite waard vinden of moeilijk voldoening kunnen ervaren. Problemen ontstaan pas in relaties met anderen. Maar ik ken er ook genoeg die in relaties zitten die maar voortkabbelen, zonder dat bij beide de behoefte is aan diepere intimiteit. Ik voel zelf geen warmte bij deze mensen.
Niet gezegd dat TO deze persoon is maar het kan. Dat is niet te zeggen, juist niet uit eerste hand. We zouden het zijn omgeving eerder moeten vragen. De psychische afweermechanismen van iemand met een vermijdende persoonlijkheid zijn nogal goed. Ze nemen de hele wereld anders waar. Zoals we allemaal onze blinde vlekken hebben. Maar als die dienen om een trauma af te dekken zijn ze behoorlijk geavanceerd. Iemand beschermt daarmee zichzelf tegen het voelen van bepaalde gevoelens. Deze persoonlijkheid is gevormd op basis van vermijding van bepaalde diepe (kind)gevoelens zoals verlatingsangst. Dit gevoel kan/zal je dus zelf nooit ervaren.
De extreme variant hiervan is dissociatieve identiteitsstoornis, waarbij de afgesplitste gevoelens geheel eigen persoonlijkheden/delen zijn geworden die buiten het bewustzijn blijven.
Dit alles is dus totaal verschillend aan PTSS.
Beetje complex om hier kort uit te leggen hoe dit werkt, maar voor de geïnteresseerde is er veel over te lezen. Peter Levine heeft er bijv mooie wetenschappelijke boeken over geschreven. En ik zag onlangs een boek staan in de winkel, heb het zelf niet gelezen (deze).
Trauma kan je kortom omschrijven als bepaalde herinneringen en bijbehorende gevoelens die uit het bewustzijn verdrukt zijn omdat je ze als kind nog niet kon verwerken, waardoor je bepaalde gevoelens niet meer kan voelen. En wat je niet voelt, weet je zelf niet. Je weet soms hooguit dat er "iets mist" of anderen nemen dat bij je waar.
Er is een enorm verschil tussen PTSS en CPTSS. Het eerste uit zich in psychische klachten, het tweede uit zich in de vorm van persoonlijkheidsproblematiek.
Bijvoorbeeld veel mensen hebben een vermijdende persoonlijkheid ontwikkeld in reactie op vroegkinderlijk trauma. En die functioneert vaak heel goed. Alleen een bepaald vermogen tot diepere emoties lijkt te ontbreken. Dit zijn over het algemeen niet de mensen die bij een therapeut terecht komen. Ze zijn juist heel normaal. Je mist gewoon alleen de sprankeling en ze uiten soms bepaalde overtuigingen die je vreemd zou kunnen vinden, over zichzelf, relaties en de wereld. Zichzelf niet de moeite waard vinden of moeilijk voldoening kunnen ervaren. Problemen ontstaan pas in relaties met anderen. Maar ik ken er ook genoeg die in relaties zitten die maar voortkabbelen, zonder dat bij beide de behoefte is aan diepere intimiteit. Ik voel zelf geen warmte bij deze mensen.
Niet gezegd dat TO deze persoon is maar het kan. Dat is niet te zeggen, juist niet uit eerste hand. We zouden het zijn omgeving eerder moeten vragen. De psychische afweermechanismen van iemand met een vermijdende persoonlijkheid zijn nogal goed. Ze nemen de hele wereld anders waar. Zoals we allemaal onze blinde vlekken hebben. Maar als die dienen om een trauma af te dekken zijn ze behoorlijk geavanceerd. Iemand beschermt daarmee zichzelf tegen het voelen van bepaalde gevoelens. Deze persoonlijkheid is gevormd op basis van vermijding van bepaalde diepe (kind)gevoelens zoals verlatingsangst. Dit gevoel kan/zal je dus zelf nooit ervaren.
De extreme variant hiervan is dissociatieve identiteitsstoornis, waarbij de afgesplitste gevoelens geheel eigen persoonlijkheden/delen zijn geworden die buiten het bewustzijn blijven.
Dit alles is dus totaal verschillend aan PTSS.
Beetje complex om hier kort uit te leggen hoe dit werkt, maar voor de geïnteresseerde is er veel over te lezen. Peter Levine heeft er bijv mooie wetenschappelijke boeken over geschreven. En ik zag onlangs een boek staan in de winkel, heb het zelf niet gelezen (deze).
Trauma kan je kortom omschrijven als bepaalde herinneringen en bijbehorende gevoelens die uit het bewustzijn verdrukt zijn omdat je ze als kind nog niet kon verwerken, waardoor je bepaalde gevoelens niet meer kan voelen. En wat je niet voelt, weet je zelf niet. Je weet soms hooguit dat er "iets mist" of anderen nemen dat bij je waar.
zaterdag 8 juli 2023 om 10:06
Er is inderdaad een verschil tussen trauma en een PTSS. Wat jij beschrijft (herbelevingen, vermijding) zijn klachten die inderdaad bij een PTSS horen.helena2 schreef: ↑08-07-2023 09:21Iets is een trauma als je er in het hier en nu niet aan kunt denken zonder opnieuw angst, fysieke reacties of herbelevingen te krijgen. Als je situaties vermijdt die met het trauma te maken hebben. Als je hyperalert of schrikachtig bent geworden daarna. Als het je stemming en functioneren negatief beinvloedt.
Als je dat allemaal niet hebt, is het geen trauma. De gebeurtenissen an sich zijn wel van dien aard dat het past binnen een PTSS beeld, maar als deze gebeurtenissen niet tot klachten leiden, dan is er geen trauma.
Het is natuurlijk wel heel fascinerend hoe verschillend de breinen van mensen werken. En waarom de ene een trauma krijgt van een bijna val van de trap en de ander niet van jarenlang misbruik. Ik denk dat we ook gewoon een heleboel nog niet weten over hoe dat werkt. Het heeft met zoveel factoren te maken, zoals als ik eerder zei. Je temperament en biologische factoren hebben daar ook een grote invloed op en daar heb je het gewoon maar mee te doen. Misschien heb jij gewoon een geweldige combinatie hiervan en is die cocktail de beschermer geweest voor jouw brein tijdens stress.
Daarnaast: Als jij een succesvol vermijder was en bent, dan kan dat ook een passend overlevingsmechanisme zijn geweest. En waarom zou je een werkend, passend overlevingsmechanisme loslaten als je geen klachten hebt?
Maar dat neemt niet weg dat mensen een trauma kunnen hebben zonder PTSS-klachten. Dan heeft het bv hun persoonlijkheid gevormd en hebben ze wel klachten (snel boos, depressie, wantrouwen, dissociatie, verslaving bijvoorbeeld). Als je dan genoeg 'triggers' vermijdt, kan je ook een behoorlijk klachtenvrij leven leiden. PTSS-klachten kunnen dan trouwens alsnog opspelen als de oude coping niet meer werkt of in een behandeling wordt omgevormd.
En ,dan zijn er nog nare gebeurtenissen die niet als traumatisch zijn ervaren. Dat kan bij TO het geval zijn. Dat zou ik dan ook geen 'trauma' noemen.
zaterdag 8 juli 2023 om 10:10
En dan nog iets waar ik over zat te denken (want ja, ik vind dit dus ook heel interessant):Oude_Man_2 schreef: ↑08-07-2023 09:38Dank, mooie analyse. Vwb het trauma bevestigt het mijn idee dat ik geen trauma heb. En over het waarom, is je redenering min of meer in lijn met wat Lady Voldemort zei. Ik vind dat echt een verrassend nieuw inzicht, dat heel plausibel klinkt voor me.
Seksueel misbruik is niet altijd alleen maar naar. Soms zitten er ook aspecten aan die misschien wel fijn waren. Bijvoorbeeld dat de pleger je het gevoel heeft gegeven dat jij heel bijzonder bent voor hem. Door dat te zeggen (wat wij hebben is heel speciaal, dat snappen andere mensen niet. Of: we hebben het samen heel fijn, jij maakt me gelukkig) of door dat te laten merken (heel lief doen tegen jou, met jou speciale uitjes doen die een ander niet kreeg, emotioneel beschikbaar zijn etc). Als de pleger iemand is die voor jou ook heel prettige kanten had, en waar je ook heel fijne herinneringen aan had, dan kan het zijn dat dat ook als bescherming tegen trauma heeft gewerkt.
Het kan natuurlijk ook juist voor enorm veel verwarring zorgen en het trauma verergeren. Want degene waar je van houdt, doet je ook pijn. Maar dat geldt niet voor iedereen.
Zou dat ook nog kunnen meespelen?
zaterdag 8 juli 2023 om 10:12
Helemaal waar!Vage schreef: ↑08-07-2023 10:00Alleen, op basis van de literatuur over vroegkinderlijk trauma is het niet logisch.
Er is een enorm verschil tussen PTSS en CPTSS. Het eerste uit zich in psychische klachten, het tweede uit zich in de vorm van persoonlijkheidsproblematiek.
Bijvoorbeeld veel mensen hebben een vermijdende persoonlijkheid ontwikkeld in reactie op vroegkinderlijk trauma. En die functioneert vaak heel goed. Alleen een bepaald vermogen tot diepere emoties lijkt te ontbreken. Dit zijn over het algemeen niet de mensen die bij een therapeut terecht komen. Ze zijn juist heel normaal. Je mist gewoon alleen de sprankeling en ze uiten soms bepaalde overtuigingen die je vreemd zou kunnen vinden, over zichzelf, relaties en de wereld. Zichzelf niet de moeite waard vinden of moeilijk voldoening kunnen ervaren. Problemen ontstaan pas in relaties met anderen. Maar ik ken er ook genoeg die in relaties zitten die maar voortkabbelen, zonder dat bij beide de behoefte is aan diepere intimiteit. Ik voel zelf geen warmte bij deze mensen.
Niet gezegd dat TO deze persoon is maar het kan. Dat is niet te zeggen, juist niet uit eerste hand. We zouden het zijn omgeving eerder moeten vragen. De psychische afweermechanismen van iemand met een vermijdende persoonlijkheid zijn nogal goed. Ze nemen de hele wereld anders waar. Zoals we allemaal onze blinde vlekken hebben. Maar als die dienen om een trauma af te dekken zijn ze behoorlijk geavanceerd. Iemand beschermt daarmee zichzelf tegen het voelen van bepaalde gevoelens. Deze persoonlijkheid is gevormd op basis van vermijding van bepaalde diepe (kind)gevoelens zoals verlatingsangst. Dit gevoel kan/zal je dus zelf nooit ervaren.
De extreme variant hiervan is dissociatieve identiteitsstoornis, waarbij de afgesplitste gevoelens geheel eigen persoonlijkheden/delen zijn geworden die buiten het bewustzijn blijven.
Dit alles is dus totaal verschillend aan PTSS.
Beetje complex om hier kort uit te leggen hoe dit werkt, maar voor de geïnteresseerde is er veel over te lezen. Peter Levine heeft er bijv mooie wetenschappelijke boeken over geschreven. En ik zag onlangs een boek staan in de winkel, heb het zelf niet gelezen (deze).
Trauma kan je kortom omschrijven als bepaalde herinneringen en bijbehorende gevoelens die uit het bewustzijn verdrukt zijn omdat je ze als kind nog niet kon verwerken, waardoor je bepaalde gevoelens niet meer kan voelen. En wat je niet voelt, weet je zelf niet. Je weet soms hooguit dat er "iets mist" of anderen nemen dat bij je waar.
zaterdag 8 juli 2023 om 10:17
Je doet je nick eer aan: je kletst allerlei vaagheden aan elkaar, maar met wetenschap heeft het weinig te maken.Vage schreef: ↑08-07-2023 10:00Alleen, op basis van de literatuur over vroegkinderlijk trauma is het niet logisch.
Er is een enorm verschil tussen PTSS en CPTSS. Het eerste uit zich in psychische klachten, het tweede uit zich in de vorm van persoonlijkheidsproblematiek.
[...]
Trauma kan je kortom omschrijven als bepaalde herinneringen en bijbehorende gevoelens die uit het bewustzijn verdrukt zijn omdat je ze als kind nog niet kon verwerken, waardoor je bepaalde gevoelens niet meer kan voelen. En wat je niet voelt, weet je zelf niet. Je weet soms hooguit dat er "iets mist" of anderen nemen dat bij je waar.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 8 juli 2023 om 10:25
Vind je? Volgens mij klopt het grotendeels met hoe er tegenwoordig wordt aangekeken tegen trauma/hechting/persoonlijkheidsproblematiek.
Alleen wil zou ik wel willen nuanceren: je kunt ook succesvol vermijder zijn zonder een vermijdende persoonlijkheidsstoornis te hebben.
Want om nu te suggereren dat TO ipv een trauma een persoonlijkheidsstoornis heeft, gaat me wel wat ver.
Maar dat is denk ik ook niet wat Vage bedoelt. We zijn toch nu een beetje in het rond aan het filosoferen wat een mogelijke verklaring zou zijn voor het feit dat iemand geen klachten overhoudt aan langdurig misbruik. We kennen TO niet, dus het zou allemaal kunnen. Maar het zou ook allemaal niet kunnen.
Misschien is TO wel een jonge vent, die dit allemaal verzint voor een spreekbeurt. We weten het niet hè?
zaterdag 8 juli 2023 om 10:36
Ik moet eerlijk zeggen, toen ik de OP las dacht ik: aha, deze oude man is zelf pedofiel, en komt nu met een verhaal dat seksueel misbruik in je jeugd echt niet altijd tot een trauma hoeft te leiden.
Om daarmee zijn eigen handelen goed te praten.
Toen ik verder las merkte ik dat dat beeld niet klopte.
Je houdt het netjes bij jezelf, bent bezig met zelfreflectie en onderzoek je jezelf.
Respect!
Om daarmee zijn eigen handelen goed te praten.
Toen ik verder las merkte ik dat dat beeld niet klopte.
Je houdt het netjes bij jezelf, bent bezig met zelfreflectie en onderzoek je jezelf.
Respect!
zaterdag 8 juli 2023 om 11:02
Ik herken hier zelf heel erg de verwarrende variant van. Denk dat het andersom inderdaad ook kan werken. Schreef Roos ook niet zoiets?helena2 schreef: ↑08-07-2023 10:10En dan nog iets waar ik over zat te denken (want ja, ik vind dit dus ook heel interessant):
Seksueel misbruik is niet altijd alleen maar naar. Soms zitten er ook aspecten aan die misschien wel fijn waren. Bijvoorbeeld dat de pleger je het gevoel heeft gegeven dat jij heel bijzonder bent voor hem. Door dat te zeggen (wat wij hebben is heel speciaal, dat snappen andere mensen niet. Of: we hebben het samen heel fijn, jij maakt me gelukkig) of door dat te laten merken (heel lief doen tegen jou, met jou speciale uitjes doen die een ander niet kreeg, emotioneel beschikbaar zijn etc). Als de pleger iemand is die voor jou ook heel prettige kanten had, en waar je ook heel fijne herinneringen aan had, dan kan het zijn dat dat ook als bescherming tegen trauma heeft gewerkt.
Het kan natuurlijk ook juist voor enorm veel verwarring zorgen en het trauma verergeren. Want degene waar je van houdt, doet je ook pijn. Maar dat geldt niet voor iedereen.
Zou dat ook nog kunnen meespelen?
Het is zoals het is
zaterdag 8 juli 2023 om 11:18
Nou dit is heel herkenbaar!helena2 schreef: ↑08-07-2023 10:10En dan nog iets waar ik over zat te denken (want ja, ik vind dit dus ook heel interessant):
Seksueel misbruik is niet altijd alleen maar naar. Soms zitten er ook aspecten aan die misschien wel fijn waren. Bijvoorbeeld dat de pleger je het gevoel heeft gegeven dat jij heel bijzonder bent voor hem. Door dat te zeggen (wat wij hebben is heel speciaal, dat snappen andere mensen niet. Of: we hebben het samen heel fijn, jij maakt me gelukkig) of door dat te laten merken (heel lief doen tegen jou, met jou speciale uitjes doen die een ander niet kreeg, emotioneel beschikbaar zijn etc). Als de pleger iemand is die voor jou ook heel prettige kanten had, en waar je ook heel fijne herinneringen aan had, dan kan het zijn dat dat ook als bescherming tegen trauma heeft gewerkt.
Het kan natuurlijk ook juist voor enorm veel verwarring zorgen en het trauma verergeren. Want degene waar je van houdt, doet je ook pijn. Maar dat geldt niet voor iedereen.
Zou dat ook nog kunnen meespelen?
Kind snapte niet dat het niet meer naar hem toe mocht. Was heel boos op mij/ons.
"Opa is heel lief voor mij!" ( ik moest daar natuurlijk bijna van kotsen letterlijk)
En zei " Zeg maar dat hij dat niet meer mag doen dan stopt hij er wel mee en dan kan ik daar gewoon weer naartoe".
zaterdag 8 juli 2023 om 11:34
Ik herken je gevoel wel Cuculus. Ik vind het leven nu vele malen zwaarder dan toen ik nog in de overlevingsstand stond.cuculuscanorus schreef: ↑07-07-2023 21:43Maar gaat het nu goed? Ik ben misschien te makkelijk in dit soort dingen, maar met mij is het heel lang goed gegaan. Mensen zeiden weleens dat ik nare dingen had meegemaakt en daar lachte ik een beetje om. Tot ik een kind kreeg en ineens helemaal van slag was en begreep dat ik nare dingen had meegemaakt en dat ik mijn gevoelens al die tijd verstopt had. Heel eerlijk, ik had het liever niet ervaren. Schijnt heel louterend te zijn, als je allerlei goeroes moet geloven, maar ik vond het heerlijk toen ik nog een gewoon mens was, in plaats van een gekke mevrouw.
Toch zou ik er niet naar terug willen.
zaterdag 8 juli 2023 om 11:36
Waarom zou je deze rare gedachte opschrijven?
zaterdag 8 juli 2023 om 11:47
Het is een gedachte die bij opkwam. Ik vind hem niet raar. Ik heb hem ook niet meteen opgeschreven, maar pas op het moment toen ik zag dat deze gedachte onjuist was.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:03
Ja, dit komt veel voor. En ik snap dat het je woest en misselijk maakt als ouder. Opa heeft hem/haar gewoon zo bewerkt, dat het kind zich aan hem gebonden voelt, loyaal voelt, speciaal voelt. Een hele slimme pleger-truc om het kind te laten zwijgen. Want het kind verliest ook iets speciaals als het gaat praten. En voelt zich ook nog eens schuldig dat het opa heeft verraden.hofdame1981 schreef: ↑08-07-2023 11:18Nou dit is heel herkenbaar!
Kind snapte niet dat het niet meer naar hem toe mocht. Was heel boos op mij/ons.
"Opa is heel lief voor mij!" ( ik moest daar natuurlijk bijna van kotsen letterlijk)
En zei " Zeg maar dat hij dat niet meer mag doen dan stopt hij er wel mee en dan kan ik daar gewoon weer naartoe".
Echt verschrikkelijk voor het kind.
Als je meer wil lezen hierover kan ik je het boek: dicht bij huis van Iva Bicanic en Richard Korver aanraden. Speciaal voor ouders waarvan het kind is misbruikt. Ze belichten zowel de emotionele gevolgen als de juridische kant.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:21
Sommige (nare, onjuiste) kronkels kun je ook gewoon voor jezelf houden hoor.
Ik ben niet altijd sarcastisch. Soms slaap ik.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:42
Zou zeker kunnenhelena2 schreef: ↑08-07-2023 10:10En dan nog iets waar ik over zat te denken (want ja, ik vind dit dus ook heel interessant):
Seksueel misbruik is niet altijd alleen maar naar. Soms zitten er ook aspecten aan die misschien wel fijn waren. Bijvoorbeeld dat de pleger je het gevoel heeft gegeven dat jij heel bijzonder bent voor hem. Door dat te zeggen (wat wij hebben is heel speciaal, dat snappen andere mensen niet. Of: we hebben het samen heel fijn, jij maakt me gelukkig) of door dat te laten merken (heel lief doen tegen jou, met jou speciale uitjes doen die een ander niet kreeg, emotioneel beschikbaar zijn etc). Als de pleger iemand is die voor jou ook heel prettige kanten had, en waar je ook heel fijne herinneringen aan had, dan kan het zijn dat dat ook als bescherming tegen trauma heeft gewerkt.
Het kan natuurlijk ook juist voor enorm veel verwarring zorgen en het trauma verergeren. Want degene waar je van houdt, doet je ook pijn. Maar dat geldt niet voor iedereen.
Zou dat ook nog kunnen meespelen?
zaterdag 8 juli 2023 om 12:43
Dank je voor de tip!helena2 schreef: ↑08-07-2023 12:03Ja, dit komt veel voor. En ik snap dat het je woest en misselijk maakt als ouder. Opa heeft hem/haar gewoon zo bewerkt, dat het kind zich aan hem gebonden voelt, loyaal voelt, speciaal voelt. Een hele slimme pleger-truc om het kind te laten zwijgen. Want het kind verliest ook iets speciaals als het gaat praten. En voelt zich ook nog eens schuldig dat het opa heeft verraden.
Echt verschrikkelijk voor het kind.
Als je meer wil lezen hierover kan ik je het boek: dicht bij huis van Iva Bicanic en Richard Korver aanraden. Speciaal voor ouders waarvan het kind is misbruikt. Ze belichten zowel de emotionele gevolgen als de juridische kant.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:44
Hier idem. Het is zwaar en je breekt alles af wat je had opgebouwd. Maar het is wel leven ipv overleven. Ik ben ondanks de pijn dankbaar voor elke dag dat ik het allemaal mag ervaren. Elke dag is anders en heeft z'n eigen kleur, dat had ik vroeger niet.
Over misbruik denk ik dat je moet oppassen met oordelen als buitenstaander, want elke ervaring daarmee is uniek en alleen het slachtoffer kan ervaren wat het voor hem of haar betekent. En dat komt meestal pas veel later in het leven.
Ik ben als kind seksueel misbruikt maar niet in ernstige mate (niet gepenetreerd of gezoend bedoel ik). Door twee naasten, los van elkaar. Maar daar heb ik geen trauma van. Ik voel geen hevige emoties rondom het misbruik, het was juist een vorm van genegenheid die ik kende en waar ik op leunde. Deze mensen waren emotioneel zelf nog kinderen. Ik heb er eigenlijk geen rationeel oordeel over, dat is een keuze die ik maak omdat het oordeel niets toevoegt voor mij. Hoe triest dat ook is en misschien is dat ook wel verknipt. Ik hoop dat het niet verkeerd opgevat wordt. Ik praat seksueel misbruik niet goed, laat dat duidelijk zijn. Maar het hoorde bij mijn levenssituatie en ik kan het toch niet veranderen of ongedaan maken. En het was wel mijn familie, voor wie ik ook liefde voel, de liefde van het kind dat ik toen was. Ook dat kan ik niet uitwissen of wegmaken. En meer of andere liefde was er thuis niet echt. Ik heb met beide ouders het contact verbroken omdat ik dacht dat dit het niet kan zijn in het leven, wat zij me voorhouden als zijnde normaal. Ik geloof ook dat ze echt niet kunnen weten en voelen wat het voor mij betekent wat ik ervaren heb. Zij zien hun eigen werkelijkheid, door de bril van hun eigen persoonlijkheid (en trauma's).
De emotionele afwezigheid van mijn ouders heeft tot de problemen geleid, een verstoord zelfbeeld en geen boosheid kunnen voelen, daardoor geen grenzen kunnen aangeven en geen richting aan mijn leven kunnen geven. Ik heb niet gevoeld wat onvoorwaardelijke liefde is of dat je ongestraft kwetsbaar en afhankelijk kan zijn van een ander mens en daarin kan ontspannen. Dus dat kan ik nog altijd niet, het zit niet in mijn systeem. Het was een emotioneel onveilige jeugd waarin ik uiteindelijk veel van mezelf heb moeten onderdrukken, waar een hoop ratio en stoerheid voor in de plaats is gekomen en daarmee redde ik me prima. Totdat ik ging leren voelen. Maar het misbruik neemt daarin geen grote plaats in, de angst voor mijn eigen gevoelens is veel meer een probleem.
Kort gezegd, liefde is een onbekend gevoel voor mij en daarom reageer ik erop met angst. Eerder voelde ik die angst niet en was er alleen ratio/vermijding. En dat is een vorm van persoonlijkheidsproblematiek.
Opgroeien met ouders/verzorgers met een verstoord zelfbeeld en die daarmee het afhankelijke kind opvullen, dat zijn eerder de trauma's die leiden tot vermijding en persoonlijkheidsproblematiek. Het is niet groots of gewelddadig per se. Het is juist vooral iets wat er niet is. Dat maakt het ingewikkelde materie.
vage wijzigde dit bericht op 08-07-2023 12:47
3.33% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
