Psyche
alle pijlers
Geen trauma
vrijdag 7 juli 2023 om 12:18
Ik ken dit forum als een prima bron van reflecties, en naar aanleiding van het pieker-topic wil ik iets voorleggen, gewoon om reflecties te horen. Ik heb duidelijk geen (hulp)vraag, ben alleen benieuwd of er inzichten komen waar ik niet aan gedacht heb.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
vrijdag 7 juli 2023 om 17:28
ja, dat vond ik wel een interessant perspectief. Ik weet dat ik nu niet bepaald van de hoge toppen, diepe dalen ben. Maar het is wel een onverwachte gedachte voor me, dat dat ook wel eens mijn gezondheid kan hebben gered.
vrijdag 7 juli 2023 om 17:37
En nog iets waar ik aan moest denken: Tegen mij is wel eens gezegd dat het gebrek aan controle over de situatie erg traumatiserend is. Dat iemand anders volledig beschikt over jou, zonder dat je iets kan veranderen.
En een gijzelingsslachtoffer vertelde mij eens dat de dader een mes op haar keel had en dat zij zei 'au je snijdt me' en hij toen zijn handpositie aanpaste en zij toen de angst en dreiging voelde afnemen, omdat hij had laten blijken dat haar pijn ertoe deed voor hem.
Had jij een mate van controle? Kon jij (in enige mate) aangeven wat je echt niet wilde? Je wilde niets van dit uiteraard, maar was er iets waaruit bleek dat je invloed had op het verloop ervan?
En een gijzelingsslachtoffer vertelde mij eens dat de dader een mes op haar keel had en dat zij zei 'au je snijdt me' en hij toen zijn handpositie aanpaste en zij toen de angst en dreiging voelde afnemen, omdat hij had laten blijken dat haar pijn ertoe deed voor hem.
Had jij een mate van controle? Kon jij (in enige mate) aangeven wat je echt niet wilde? Je wilde niets van dit uiteraard, maar was er iets waaruit bleek dat je invloed had op het verloop ervan?
vrijdag 7 juli 2023 om 17:41
Hm, dan moet ik de details in mijn hoofd doornemen. En ja, ik denk het wel. Ik heb een keer heel expliciet nee gezegd (tegen een tongzoen, gek genoeg was dat echt zwaarder over de grens dan al het andere) en dat werd daarna ook niet meer herhaald.Dropdrop schreef: ↑07-07-2023 17:37En nog iets waar ik aan moest denken: Tegen mij is wel eens gezegd dat het gebrek aan controle over de situatie erg traumatiserend is. Dat iemand anders volledig beschikt over jou, zonder dat je iets kan veranderen.
En een gijzelingsslachtoffer vertelde mij eens dat de dader een mes op haar keel had en dat zij zei 'au je snijdt me' en hij toen zijn handpositie aanpaste en zij toen de angst en dreiging voelde afnemen, omdat hij had laten blijken dat haar pijn ertoe deed voor hem.
Had jij een mate van controle? Kon jij (in enige mate) aangeven wat je echt niet wilde? Je wilde niets van dit uiteraard, maar was er iets waaruit bleek dat je invloed had op het verloop ervan?
Overigens, als je het over gevolgen hebt, dat werd de rest van mijn leven ook niet meer herhaald. Ik walg daar echt van.
vrijdag 7 juli 2023 om 17:41
En dat gevoelsmatig geen controle hebben, kan zelfs als je objectief gezien wel controle hebt. Als fawnrespons, je copingmechanisme is en je dissocieert of bevriesd.Dropdrop schreef: ↑07-07-2023 17:37En nog iets waar ik aan moest denken: Tegen mij is wel eens gezegd dat het gebrek aan controle over de situatie erg traumatiserend is. Dat iemand anders volledig beschikt over jou, zonder dat je iets kan veranderen.
En een gijzelingsslachtoffer vertelde mij eens dat de dader een mes op haar keel had en dat zij zei 'au je snijdt me' en hij toen zijn handpositie aanpaste en zij toen de angst en dreiging voelde afnemen, omdat hij had laten blijken dat haar pijn ertoe deed voor hem.
Had jij een mate van controle? Kon jij (in enige mate) aangeven wat je echt niet wilde? Je wilde niets van dit uiteraard, maar was er iets waaruit bleek dat je invloed had op het verloop ervan?
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 17:44
Vindt je vrouw dat niet jammer? Of zijn jullie allebei van de totaalacceptatieOude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 17:41Hm, dan moet ik de details in mijn hoofd doornemen. En ja, ik denk het wel. Ik heb een keer heel expliciet nee gezegd (tegen een tongzoen, gek genoeg was dat echt zwaarder over de grens dan al het andere) en dat werd daarna ook niet meer herhaald.
Overigens, als je het over gevolgen hebt, dat werd de rest van mijn leven ook niet meer herhaald. Ik walg daar echt van.
? En heeft zij ook in haar jeugd of later heftige dingen meegemaakt of helemaal niet? (Hoef je natuurlijk niet op te antwoorden voor haar….)
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 17:45
Hoe ik hier zelf in sta/stond: Van jongsaf aan stond ik er altijd om bekend dat ik me prima wist te vermaken in mijn eentje. Wel zo goed dat mijn moeder al begon te twijfelen of ik niet per ongeluk autistisch was, daarom hebben ze me ook naar een peuterspeelzaal gestuurd, zodat ik ook eens met andere kinderen leerde spelen. En toen begon ergens in de derde klas dat gepest dus, en trok ik me terug op mijn kamertje, want gezellig buiten spelen met de pesters was geen optie natuurlijk. Maar op mijn kamertje had ik het heel goed naar mijn zin met mijn boeken, mijn herbarium en mijn microscoop, dus zo'n ramp vond ik het eigenlijk helemaal niet dat ik geen vrienden had.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 17:28ja, dat vond ik wel een interessant perspectief. Ik weet dat ik nu niet bepaald van de hoge toppen, diepe dalen ben. Maar het is wel een onverwachte gedachte voor me, dat dat ook wel eens mijn gezondheid kan hebben gered.
Tja, en wat moet je dan concluderen. Dat ik zo'n zonderlinge eenzaat werd doordat ik werd gepest? Of dat ik dat gepest heb overleefd doordat ik per ongeluk geboren ben als zonderlinge eenzaat? Ik neig zelf naar de tweede optie maar zeker weten doe je natuurlijk niks.
vrijdag 7 juli 2023 om 17:49
To, hoe oud was je toen je ouders gingen scheiden? En kwam dat beeld vooral vanuit je moeder?Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 15:01toen mijn ouders gingen scheiden dacht ik dat dat kwam omdat mijn vader een vreemdganger en een lul was. Later heb ik wel geleerd dat het wat genuanceerder was, maar dat hun scheiding toch echt aan hun lag, daar ben ik altijd van overtuigd gebleven.
En dat klopt dan weer prima met wat jij zegt hier, want ik heb mijn bestaan nooit ervaren als sterk vervlochten met mijn ouders. Die hadden het vooral druk met zichzelf, en met de rest van het gezin.
Ik vind het interessant dat ik het totaal anders beleefd heb als kind dan jij. Niet de scheiding. Maar als kind heb ik meegekregen dat emoties er niet mogen zijn en dat ik altijd maar lastig was met mijn emoties. Van daaruit heb ik dus een diepgewortelde overtuiging dat ik het altijd fout doe en dat alles mijn schuld is.
martje55 wijzigde dit bericht op 07-07-2023 18:13
0.05% gewijzigd
vrijdag 7 juli 2023 om 17:50
dat vind ik inderdaad te prive voor een publiek forum. Ik heb je een berichtje gestuurd met uitleg daarbij
vrijdag 7 juli 2023 om 17:52
Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2023 17:45Hoe ik hier zelf in sta/stond: Van jongsaf aan stond ik er altijd om bekend dat ik me prima wist te vermaken in mijn eentje. Wel zo goed dat mijn moeder al begon te twijfelen of ik niet per ongeluk autistisch was, daarom hebben ze me ook naar een peuterspeelzaal gestuurd, zodat ik ook eens met andere kinderen leerde spelen. En toen begon ergens in de derde klas dat gepest dus, en trok ik me terug op mijn kamertje, want gezellig buiten spelen met de pesters was geen optie natuurlijk. Maar op mijn kamertje had ik het heel goed naar mijn zin met mijn boeken, mijn herbarium en mijn microscoop, dus zo'n ramp vond ik het eigenlijk helemaal niet dat ik geen vrienden had.
Tja, en wat moet je dan concluderen. Dat ik zo'n zonderlinge eenzaat werd doordat ik werd gepest? Of dat ik dat gepest heb overleefd doordat ik per ongeluk geboren ben als zonderlinge eenzaat? Ik neig zelf naar de tweede optie maar zeker weten doe je natuurlijk niks.
zonderlinge eenzaten unite. Maar wel op afstand 
vrijdag 7 juli 2023 om 17:54
ik was 12. Mijn ouders deden aan radicale openheid in de opvoeding. Geen filters in hun emotionele diarree. Daardoor kon ik me prima zelf een (beperkt) beeld vormen, dacht ik. Later ontdekte ik wel dat het toch een erg eenzijdig beeld was, waar vooral mijn moeder goed uit kwam.martje55 schreef: ↑07-07-2023 17:49To, hoe oud was je toen je ouders gingen scheiden? En kwam dat beeld vooral vanuit je moeder?
Ik vind het interessant dat ik het totaal anders beleefd heb als kind dan jij. Niet de scheiding. Maar als kind heb ik meegekregen dat emoties er niet mogen zijn en dat ik altijd maar lastig was met mijn emoties. Van daaruit heb ik dus een diepgewortelde overtuiging dat ik het altijd fout doe en dat alles mijn schuld is.
Wat een beroerd gevoel moet dat zijn. Ik heb dat inderdaad heel anders. Mijn diepgewortelde overtuiging is dat het er totaal niet toe doet wat ik doe. Goed of fout boeit niet. Er is gewoon nul interesse.
vrijdag 7 juli 2023 om 17:58
Ik ga kijken….Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 17:50
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 18:02
Hier herken ik me ook wel in. Als ik terugkijk naar mijn twintiger en begin dertiger jaren dan leefde ik een heel goed, maar ook heel oppervlakkig leven.Moon schreef: ↑07-07-2023 16:47Hier mijn ervaring, die wellicht ook wat afwijkend is.
Allerlei shit meegemaakt, zowel in m'n jeugd als tijdens een relatie in m'n twintiger jaren. Toen ik begin dertig was, ging die relatie uit. De eerste jaren daarna besloot ik vrij rationeel dat ik nu wel genoeg ellende had meegemaakt en dat ik geen zin had om me nog langer rot te voelen.
En dat ging eigenlijk verrassend goed. Ik voelde me prima. Dacht wel soms aan dingen van vroeger maar echt veel last had ik er niet van. Zat ook wel goed in m'n vel. Deed leuke dingen. Ik had rustig zo door kunnen leven.
En toch, toen ik richting de veertig ging, werd ik nieuwsgierig naar van alles. Ik constateerde dat ik eigenlijk niet veel voelde. Weinig emoties. Dat emotionele deel was zeg maar uitgeschakeld. En ik had zin om te ontdekken of dat anders zou kunnen.
Wat volgde was een zoektocht, eerst heel rationeel en langzamerhand meer spiritueel. Meer m'n intuïtie volgen. Somatisch werk. Ademhalingsoefeningen. Allemaal dingen om maar meer in m'n lichaam te komen en meer te voelen.
En dat is voor mij een waardevol proces. Niet altijd leuk trouwens. De verdoving is weg. Dat betekent meer pieken én meer dalen. Ik herinner me meer van vroeger, meer situaties en meer details. Ik druk dingen minder weg. Ik stel me kwetsbaarder op. En de leuke momenten zijn echt leuker geworden. Het is alsof ik een zonnebril heb opgezet en de wereld met meer kleur bekijk.
Kortom, ik ben wel blij met wat ik aan het ontdekken ben en ik ga er ook zeker nog mee door. Maar ik had dus ook echt meer dan prima zonder dit alles gekund.
Ook ik werd ontzettend met mijn eigen jeugd geconfronteerd doordat ik zelf moeder werd. Ik voelde zo veel liefde voor mijn kinderen en bedacht me toen: als jullie ook zo veel van mij gehouden hebben, hoe heb je dan dit alles kunnen laten gebeuren?
Van daaruit een lange zoektocht om emoties meer toe te laten. En ik heb nu idd meer pieken en dalen, maar ik wil niet meer terug naar mijn voormalige leven.
vrijdag 7 juli 2023 om 18:16
Weet je dat daar een term voor is to, die emotionele diarree? Het valt onder parentificatie, wanneer de ouder het kind niet in bescherming neemt, door het tegen volwassenen zaken te beschermen.
Ik wou hier nog op reageren:
Je stelling van nooit sterk vervlochten kan niet waar zijn. Je hebt waarschijnlijk een lange tijd aan je moeders borst gedronken, huid op huid contact gehad. Baby's gaan dood zonder huidcontact. Totdat je een jaar of drie was, was je leven letterlijk afhankelijk van je ouders. Zonder hun zou je dood gaan.
Tegelijk snap ik ook je gevoel van onafhankelijkheid. Ik was op mijn dertiende er al van overtuigd dat ik ook wel alleen kon leven. Het voelde alsof ik al jaren alleen was in het gezin.
Ik wou hier nog op reageren:
Je stelling van nooit sterk vervlochten kan niet waar zijn. Je hebt waarschijnlijk een lange tijd aan je moeders borst gedronken, huid op huid contact gehad. Baby's gaan dood zonder huidcontact. Totdat je een jaar of drie was, was je leven letterlijk afhankelijk van je ouders. Zonder hun zou je dood gaan.
Tegelijk snap ik ook je gevoel van onafhankelijkheid. Ik was op mijn dertiende er al van overtuigd dat ik ook wel alleen kon leven. Het voelde alsof ik al jaren alleen was in het gezin.
vrijdag 7 juli 2023 om 18:29
weer wat geleerd!Oh er was zeker contact, en verzorging. Maar emotioneel was er niet zoveel. Dat is ook altijd zo gebleven, tot ze nu 80+ zijn en ineens “interesse” krijgen in herstel van relaties, in hun kleinkinderen (die de een nauwelijks, en de ander zelfs volledig niet kennen) en wat niet al. Ik heb ze daar toen ik een jaar of 30 was al voor gewaarschuwd. Als je niet in je (klein)kinderen investeert, ga je eenzaam dood.Ik wou hier nog op reageren:
Je stelling van nooit sterk vervlochten kan niet waar zijn. Je hebt waarschijnlijk een lange tijd aan je moeders borst gedronken, huid op huid contact gehad. Baby's gaan dood zonder huidcontact. Totdat je een jaar of drie was, was je leven letterlijk afhankelijk van je ouders. Zonder hun zou je dood gaan.
Tegelijk snap ik ook je gevoel van onafhankelijkheid. Ik was op mijn dertiende er al van overtuigd dat ik ook wel alleen kon leven. Het voelde alsof ik al jaren alleen was in het gezin.
Ze gaan nu beiden inderdaad eenzaam dood. Ik gun ze dat niet, maar in alle eerlijkheid boeit het me nog minder dan hoe het met mijn buurman gaat.
vrijdag 7 juli 2023 om 20:35
Ik heb niet alles gelezen. En ik wil je niets aanpraten maar ik heb inmiddels aardig wat mensen "zonder trauma" ontmoet in mijn werk (als psycholoog) waar ik het mijne van dacht. Ook in lange/stabiele relaties en met succes in leven en werk. Toch klopt er altijd ergens iets niet. Het vuur ontbreekt, de sprankeling, een bepaalde emotie die je zou verwachten lijkt er niet op te zitten en dat is boosheid, drift, agressie.
Vroegkinderlijk trauma zit niet in het bewustzijn. Het uit zich vaak alleen maar in hele kleine dingen. In iets wat er niet is. Zoals hier boven wel genoemd, een leven dat prima loopt met weinig pieken en dalen.
Ik was zelf ook een hele normale/rationele persoon met een relatie en een baan en voorzien van zelfspot enz. Alleen kon het me gestolen worden of ik morgen dood zou gaan of niet, ik voelde heel weinig. Maar dat wist ik niet. Ik wist niet dat voelen next level is, dat er nog een hele andere dimensie in het leven is, waar alles stroomt en alles met elkaar verbonden is. Ik had geen idee.
Inmiddels ken ik mezelf als een totaal ander persoon dan ik toen was. Ik had echt nooit gedacht dat dit is wat trauma is. Helemaal nu je er zo veel over leest in de media zou ik denk ik een compleet ander beeld hebben en dit nooit op mezelf betrekken.
Maar het kan net zo goed zijn dat je echt vrij bent van trauma. Ik kan het me moeilijk voorstellen gezien je verhaal en wat je verder vertelt/hoe je overkomt. Je komt op mij eerder als een wandelend beschermingsmechanisme over. Maar dat is enkel op basis van je tekst. Het is niet te zeggen.
Vroegkinderlijk trauma zit niet in het bewustzijn. Het uit zich vaak alleen maar in hele kleine dingen. In iets wat er niet is. Zoals hier boven wel genoemd, een leven dat prima loopt met weinig pieken en dalen.
Ik was zelf ook een hele normale/rationele persoon met een relatie en een baan en voorzien van zelfspot enz. Alleen kon het me gestolen worden of ik morgen dood zou gaan of niet, ik voelde heel weinig. Maar dat wist ik niet. Ik wist niet dat voelen next level is, dat er nog een hele andere dimensie in het leven is, waar alles stroomt en alles met elkaar verbonden is. Ik had geen idee.
Inmiddels ken ik mezelf als een totaal ander persoon dan ik toen was. Ik had echt nooit gedacht dat dit is wat trauma is. Helemaal nu je er zo veel over leest in de media zou ik denk ik een compleet ander beeld hebben en dit nooit op mezelf betrekken.
Maar het kan net zo goed zijn dat je echt vrij bent van trauma. Ik kan het me moeilijk voorstellen gezien je verhaal en wat je verder vertelt/hoe je overkomt. Je komt op mij eerder als een wandelend beschermingsmechanisme over. Maar dat is enkel op basis van je tekst. Het is niet te zeggen.
vrijdag 7 juli 2023 om 20:43
Vage schreef: ↑07-07-2023 20:35Ik heb niet alles gelezen. En ik wil je niets aanpraten maar ik heb inmiddels aardig wat mensen "zonder trauma" ontmoet in mijn werk (als psycholoog) waar ik het mijne van dacht. Ook in lange/stabiele relaties en met succes in leven en werk. Toch klopt er altijd ergens iets niet. Het vuur ontbreekt, de sprankeling, een bepaalde emotie die je zou verwachten lijkt er niet op te zitten en dat is boosheid, drift, agressie.
Vroegkinderlijk trauma zit niet in het bewustzijn. Het uit zich vaak alleen maar in hele kleine dingen. In iets wat er niet is. Zoals hier boven wel genoemd, een leven dat prima loopt met weinig pieken en dalen.
Ik was zelf ook een hele normale/rationele persoon met een relatie en een baan en voorzien van zelfspot enz. Alleen kon het me gestolen worden of ik morgen dood zou gaan of niet, ik voelde heel weinig. Maar dat wist ik niet. Ik wist niet dat voelen next level is, dat er nog een hele andere dimensie in het leven is, waar alles stroomt en alles met elkaar verbonden is. Ik had geen idee.
Inmiddels ken ik mezelf als een totaal ander persoon dan ik toen was. Ik had echt nooit gedacht dat dit is wat trauma is. Helemaal nu je er zo veel over leest in de media zou ik denk ik een compleet ander beeld hebben en dit nooit op mezelf betrekken.
Maar het kan net zo goed zijn dat je echt vrij bent van trauma. Ik kan het me moeilijk voorstellen gezien je verhaal en wat je verder vertelt/hoe je overkomt. Je komt op mij eerder als een wandelend beschermingsmechanisme over. Maar dat is enkel op basis van je tekst. Het is niet te zeggen.
zou kunnen natuurlijk. Je bent zo te lezen deskundiger in het onderwerp dan ik, ik ben deskundiger in het subject dan jij, dus we missen beiden een stuk van de puzzel.Laat ik afgaan op je deskundigheid en minstens aannemen dat je gelijk kan hebben. Wat zou je me dan adviseren?
vrijdag 7 juli 2023 om 20:59
Heel interessant. Dit zou precies ook over mijn man kunnen gaan. En ik ben benieuwd wat je TO zou adviseren. Maar ook, is het altijd beter om dit soort trauma’s aan te pakken, of wordt het leven voor sommige mensen er echt alleen slechter van en kunnen ze beter in de afweerstand blijven?Vage schreef: ↑07-07-2023 20:35Ik heb niet alles gelezen. En ik wil je niets aanpraten maar ik heb inmiddels aardig wat mensen "zonder trauma" ontmoet in mijn werk (als psycholoog) waar ik het mijne van dacht. Ook in lange/stabiele relaties en met succes in leven en werk. Toch klopt er altijd ergens iets niet. Het vuur ontbreekt, de sprankeling, een bepaalde emotie die je zou verwachten lijkt er niet op te zitten en dat is boosheid, drift, agressie.
Vroegkinderlijk trauma zit niet in het bewustzijn. Het uit zich vaak alleen maar in hele kleine dingen. In iets wat er niet is. Zoals hier boven wel genoemd, een leven dat prima loopt met weinig pieken en dalen.
Ik was zelf ook een hele normale/rationele persoon met een relatie en een baan en voorzien van zelfspot enz. Alleen kon het me gestolen worden of ik morgen dood zou gaan of niet, ik voelde heel weinig. Maar dat wist ik niet. Ik wist niet dat voelen next level is, dat er nog een hele andere dimensie in het leven is, waar alles stroomt en alles met elkaar verbonden is. Ik had geen idee.
Inmiddels ken ik mezelf als een totaal ander persoon dan ik toen was. Ik had echt nooit gedacht dat dit is wat trauma is. Helemaal nu je er zo veel over leest in de media zou ik denk ik een compleet ander beeld hebben en dit nooit op mezelf betrekken.
Maar het kan net zo goed zijn dat je echt vrij bent van trauma. Ik kan het me moeilijk voorstellen gezien je verhaal en wat je verder vertelt/hoe je overkomt. Je komt op mij eerder als een wandelend beschermingsmechanisme over. Maar dat is enkel op basis van je tekst. Het is niet te zeggen.
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 21:04
Dat ligt eraan wat je wil met je leven. Als ik je zo lees denk ik dat er een wereld voor je zal opengaan als je met een therapeut aan de slag gaat. Dat waren ook de woorden van mijn therapeut destijds en die zal ik nooit vergeten. Want wat kreeg hij gelijk. Maar het duurde meerdere jaren.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 20:43
Laat ik afgaan op je deskundigheid en minstens aannemen dat je gelijk kan hebben. Wat zou je me dan adviseren?
Zelf ben ik naar therapie gestuurd door mijn ex die zich zorgen maakte over mijn onbewogenheid na onze breuk. Ik wist niet zo goed wat ik daar moest gaan doen. Toch wist ik blijkbaar wel dat ik een wat zwaardere psychotherapeut nodig had want daar ging ik naartoe. Toen ging hij me leren voelen ipv denken en ging er een beerput open.
Misschien is nu niet het moment, maar is er al ergens een zaadje geplant. En zoals dat gaat met zaadjes... Dat is wat ik vaak gezien heb bij mensen. Het zijn geen dingen waar je altijd direct iets mee moet of kan. Maar de waarheid over jezelf ligt altijd al in je, en vindt vanzelf z'n weg wel naar de oppervlakte als dat zo moet zijn. En dan is het meestal in de vorm van fysieke klachten, of een relatief kleine tegenslag waarvan je niet goed herstelt, of een onverwachte klap/relatiebreuk/ontslag, of de bekende levenscrises, transformaties en dilemma's kunnen een trigger zijn.
vrijdag 7 juli 2023 om 21:11
Klinkt vast als een bevestiging , maar naar mijn gevoel heb ik de stormen al achter me. Ik zie oprecht niet wat me nog aan schokken kan overkomen. Ik draai nog pakweg 20 jaar gezellig mee en dan ga ik dood. Dat laatste is wel een schok, maar te laat voor therapie.
Stel dat ik denk: verrek, dat forum heeft een punt, misschien zou een therapeut nuttig kunnen zijn? Maar ik heb geen aanleiding, geen hulpvraag, geen ervaren probleem, wie zoek ik dan op met welke vraag?
, maar naar mijn gevoel heb ik de stormen al achter me. Ik zie oprecht niet wat me nog aan schokken kan overkomen. Ik draai nog pakweg 20 jaar gezellig mee en dan ga ik dood. Dat laatste is wel een schok, maar te laat voor therapie.Stel dat ik denk: verrek, dat forum heeft een punt, misschien zou een therapeut nuttig kunnen zijn? Maar ik heb geen aanleiding, geen hulpvraag, geen ervaren probleem, wie zoek ik dan op met welke vraag?
vrijdag 7 juli 2023 om 21:16
Je hebt wel een aanleiding, dezelfde als voor dit topic. Bespreek gewoon je OP met een psycholoog en dan hoor je wel wat die ervan denkt.
Als je dat wil dan hè. En dat blijf mij beetje onduidelijk. Je zegt van de ene kant van niet, maar van de andere kant vraag je er wel naar.
Overigens, de meeste mensen met een trauma hebben jarenlang gedacht dat ze geen trauma hadden. Zegt niet dat je het wel hebt hoor. Maar een zekere interesse in het onderwerp bespeur ik wel.
Als je dat wil dan hè. En dat blijf mij beetje onduidelijk. Je zegt van de ene kant van niet, maar van de andere kant vraag je er wel naar.
Overigens, de meeste mensen met een trauma hebben jarenlang gedacht dat ze geen trauma hadden. Zegt niet dat je het wel hebt hoor. Maar een zekere interesse in het onderwerp bespeur ik wel.
Het is zoals het is
vrijdag 7 juli 2023 om 21:29
Ik wil het niet, in de zin dat ik geen behoefte voel. Maar ik krijg hier reacties die minstens de overweging rechtvaardigen eens te bekijken of het zin zou kunnen hebben. Daar verzet ik me dus niet tegen. Dat is een beetje waar ik sta: volgens mij is er niet zoveel aan de hand, maar een aantal mensen hoor ik zeggen “misschien toch wel?”Youk79 schreef: ↑07-07-2023 21:16Je hebt wel een aanleiding, dezelfde als voor dit topic. Bespreek gewoon je OP met een psycholoog en dan hoor je wel wat die ervan denkt.
Als je dat wil dan hè. En dat blijf mij beetje onduidelijk. Je zegt van de ene kant van niet, maar van de andere kant vraag je er wel naar.
Overigens, de meeste mensen met een trauma hebben jarenlang gedacht dat ze geen trauma hadden. Zegt niet dat je het wel hebt hoor. Maar een zekere interesse in het onderwerp bespeur ik wel.
vrijdag 7 juli 2023 om 21:38
Weet je het zou best kunnen, dat als je volwassen kinderen zelf kinderen krijgen (ik ga er van uit dat dat nog niet zo is, want je hebt ze niet genoemd, meen ik), dat dat een trigger kan zijn. Waardoor het toch boven komt.
Dat heb je bij je eigen kinderen misschien niet gehad, omdat dat zo dichtbij staat en je direct een zorgtaak hebt. Ik zeg, maar iets hè….. Daarvan zou je kunnen denken, dat wil ik voor zijn. En dus nu al iets concreets ondernemen hiermee…. Ik bedoel als er echt geen trauma zit, wat heb je te verliezen?
Aan de andere kant zou je ook kunnen zeggen, weet je ik zie wel of zo een gebeurtenis iets met me doet en zo niet dan zit ik mijn 20 jaar gewoon nog uit.
Maar ik denk wel, dat je meer/intenser zou kunnen voelen dan je nu voelt,,,, maar dat kunnen ook negatieve gevoelens zijn, misschien wil je die gok niet wagen…..
Dat heb je bij je eigen kinderen misschien niet gehad, omdat dat zo dichtbij staat en je direct een zorgtaak hebt. Ik zeg, maar iets hè….. Daarvan zou je kunnen denken, dat wil ik voor zijn. En dus nu al iets concreets ondernemen hiermee…. Ik bedoel als er echt geen trauma zit, wat heb je te verliezen?
Aan de andere kant zou je ook kunnen zeggen, weet je ik zie wel of zo een gebeurtenis iets met me doet en zo niet dan zit ik mijn 20 jaar gewoon nog uit.
Maar ik denk wel, dat je meer/intenser zou kunnen voelen dan je nu voelt,,,, maar dat kunnen ook negatieve gevoelens zijn, misschien wil je die gok niet wagen…..
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 21:43
Maar gaat het nu goed? Ik ben misschien te makkelijk in dit soort dingen, maar met mij is het heel lang goed gegaan. Mensen zeiden weleens dat ik nare dingen had meegemaakt en daar lachte ik een beetje om. Tot ik een kind kreeg en ineens helemaal van slag was en begreep dat ik nare dingen had meegemaakt en dat ik mijn gevoelens al die tijd verstopt had. Heel eerlijk, ik had het liever niet ervaren. Schijnt heel louterend te zijn, als je allerlei goeroes moet geloven, maar ik vond het heerlijk toen ik nog een gewoon mens was, in plaats van een gekke mevrouw.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 21:29Ik wil het niet, in de zin dat ik geen behoefte voel. Maar ik krijg hier reacties die minstens de overweging rechtvaardigen eens te bekijken of het zin zou kunnen hebben. Daar verzet ik me dus niet tegen. Dat is een beetje waar ik sta: volgens mij is er niet zoveel aan de hand, maar een aantal mensen hoor ik zeggen “misschien toch wel?”
vrijdag 7 juli 2023 om 21:48
Dus jij was liever blissfully ignorant gebleven? Dat was dus eigenlijk ook mijn vraag aan Vage of nou iedereen er beter van wordt, als je de kan krijgt om er aan te werken of niet…..cuculuscanorus schreef: ↑07-07-2023 21:43Maar gaat het nu goed? Ik ben misschien te makkelijk in dit soort dingen, maar met mij is het heel lang goed gegaan. Mensen zeiden weleens dat ik nare dingen had meegemaakt en daar lachte ik een beetje om. Tot ik een kind kreeg en ineens helemaal van slag was en begreep dat ik nare dingen had meegemaakt en dat ik mijn gevoelens al die tijd verstopt had. Heel eerlijk, ik had het liever niet ervaren. Schijnt heel louterend te zijn, als je allerlei goeroes moet geloven, maar ik vond het heerlijk toen ik nog een gewoon mens was, in plaats van een gekke mevrouw.
What would Patsy do?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
