Geen trauma

Lady*Voldemort schreef: ↑

10-07-2023 19:19

Hehe, eindelijk iemand die het snapt. Ik kon het zo mooi niet zeggen want ik ben maar een eenvoudige wasvrouw die ooit een paar colleges heeft gevolgd aan een pedagogische faculteit, maar dat dus.

.
Een eenvoudige wasvrouw heeft ook een mening ga ik vanuit
En van wat ik van jou heb gelezen in alle jaren hier op het forum heeft deze wasvrouw ook genoeg geleerd en gelezen in het leven!

Wat een boeiend topic. Wat een mooi onderwerp, en wat een interessante bespiegelingen en zelfreflecties (van TO met name). Op tweederde haakte ik helaas wel bijna af, maar gelukkig kwam Sailship toen aanhaken.
Mooi je laatste post TO, het weerspiegelt een totaal andere opvoeding dan je zelf hebt ervaren, en dat is knap, je hebt een patroon doorbroken. Trots op je kinderen, dat mag ook terugslaan op trots op jezelf en je vrouw.

Ik denk dat het hele systeem van diagnostiek en behandeling in de psychologie niet houdbaar is. Mensen zoeken daarin naar verklaringen voor hun levensproblemen terwijl het alleen maar classificaties zijn van symptomen die voortkomen uit hele normale menselijke processen. Het mens-zijn zou beter centraal kunnen staan.

In (psychoanalytische/psychodynamische) psychotherapie is dat ook zo, maar dat is te kostbaar voor de massa en is niet in een verdienmodel te gieten.

Alsnog gaat dit huidige model wel op de schop, want het kost de samenleving veel te veel geld. We moeten anders gaan denken over gezondheid en ziekte. Het afschaffen van al die labels of ze anders gebruiken kan daar misschien wel bij helpen. Zelfstigma bestaat en dat werkt een fixed mindset in de hand. Het staat groei dus in de weg als mensen zich ermee identificeren.

Mocht het niet duidelijk zijn: het integreren van trauma is een heel ander soort proces dan het behandelen van stoornissen in de basis GGZ. Er is geen diagnose voor nodig, alleen voor de vergoeding door de zorgverzekeraar. Ik heb de indruk dat sommigen hier deze zaken door elkaar heen gebruiken.

Los daarvan begrijp ik niet waarom iemand voor een ander zou bepalen dat die met trauma niets moet doen en maar "gewoon moet leven" als iemand aangeeft dat dat niet lukt. Het leven kan een hel zijn als je trauma's bij je draagt. En die herstellen echt niet vanzelf, dat gaat simpelweg niet zonder therapie. Ik vind het arrogant om dat voor een ander te bepalen als je zelf niet weet hoe dat is. Ik zie ook echt het gevaar niet van herstel, zelfontwikkeling en het ontwikkelen van (zelf)compassie. Dat is een schaars goed in onze samenleving op het moment (schrijft o.a. Dirk de Wachter).

Vage schreef: ↑

10-07-2023 22:39

Ik denk dat het hele systeem van diagnostiek en behandeling in de psychologie niet houdbaar is. Mensen zoeken daarin naar verklaringen voor hun levensproblemen terwijl het alleen maar classificaties zijn van symptomen die voortkomen uit hele normale menselijke processen. Het mens-zijn zou beter centraal kunnen staan.

In (psychoanalytische/psychodynamische) psychotherapie is dat ook zo, maar dat is te kostbaar voor de massa en is niet in een verdienmodel te gieten.

Alsnog gaat dit huidige model wel op de schop, want het kost de samenleving veel te veel geld. We moeten anders gaan denken over gezondheid en ziekte. Het afschaffen van al die labels of ze anders gebruiken kan daar misschien wel bij helpen. Zelfstigma bestaat en dat werkt een fixed mindset in de hand. Het staat groei dus in de weg als mensen zich ermee identificeren.

Mocht het niet duidelijk zijn: het integreren van trauma is een heel ander soort proces dan het behandelen van stoornissen in de basis GGZ. Er is geen diagnose voor nodig, alleen voor de vergoeding door de zorgverzekeraar. Ik heb de indruk dat sommigen hier deze zaken door elkaar heen gebruiken.

Los daarvan begrijp ik niet waarom iemand voor een ander zou bepalen dat die met trauma niets moet doen en maar "gewoon moet leven" als iemand aangeeft dat dat niet lukt. Het leven kan een hel zijn als je trauma's bij je draagt. En die herstellen echt niet vanzelf, dat gaat simpelweg niet zonder therapie. Ik vind het arrogant om dat voor een ander te bepalen als je zelf niet weet hoe dat is. Ik zie ook echt het gevaar niet van herstel, zelfontwikkeling en het ontwikkelen van (zelf)compassie. Dat is een schaars goed in onze samenleving op het moment (schrijft o.a. Dirk de Wachter).

Je zult het best goed bedoelen, maar volgens mij heb je nog wat uit te zoeken op het gebied van rigide overtuigingen mbt tot hulpvragen & dosering van de hulpverlening. Is je angst niet aan het spreken voor anderen? Loslaten.

Campanula schreef: ↑

10-07-2023 23:29

Je zult het best goed bedoelen, maar volgens mij heb je nog wat uit te zoeken op het gebied van rigide overtuigingen mbt tot hulpvragen & dosering van de hulpverlening. Is je angst niet aan het spreken voor anderen? Loslaten.

Is dat een commando?

Ik begreep het doel van je eerdere sarcastische reactie ook al niet. Zit jou iets dwars? Het is prettig als je inhoudelijk reageert ipv steken uit te delen.

Vage schreef: ↑

10-07-2023 22:39

Los daarvan begrijp ik niet waarom iemand voor een ander zou bepalen dat die met trauma niets moet doen en maar "gewoon moet leven" als iemand aangeeft dat dat niet lukt. Het leven kan een hel zijn als je trauma's bij je draagt. En die herstellen echt niet vanzelf, dat gaat simpelweg niet zonder therapie. Ik vind het arrogant om dat voor een ander te bepalen als je zelf niet weet hoe dat is. Ik zie ook echt het gevaar niet van herstel, zelfontwikkeling en het ontwikkelen van (zelf)compassie. Dat is een schaars goed in onze samenleving op het moment (schrijft o.a. Dirk de Wachter).

Volgens mij zegt niemand hier dat als je trauma's hebt, je dan niet in therapie moet. Dat moet je juist wel doen.
Maar in je eerdere reacties leek het of heeft iedereen trauma's en zou iedereen in therapie moeten. Daar werd op gereageerd.

En ik geloof zeker dat iedereen issues (trauma vind ik zo'n zwaar woord) heeft, zo is het leven nu eenmaal, maar veel mensen leren hier mee leven en kunnen hier prima mee leven.

Je schrijft dat trauma's nooit uit zichzelf herstellen. Is dat zo? En bedoel je hiermee dat mensen alleen met hulp kunnen herstellen, of kunnen mensen met zichzelf aan de gang, zonder hulp van buitenaf en zichzelf herstellen?
Ik denk zeker dat met hulp van buitenaf het sneller kan gaan, mits je de goede therapeut treft, maar dat mensen er zelf ook mee aan de slag kunnen. Maar ook al zouden ze dat niet doen, dan kan je een prima leven hebben. En zo niet, dan zoek je hulp.

Ik heb het idee dat jij bij iedereen problemen ziet, vanwege je werk. Net zoals iemand die in het ziekenhuis alleen maar zieke mensen ziet.

Vage schreef: ↑

11-07-2023 00:09

Is dat een commando?

Ik begreep het doel van je eerdere sarcastische reactie ook al niet. Zit jou iets dwars? Het is prettig als je inhoudelijk reageert ipv steken uit te delen.

Advies.

Creatieveling schreef: ↑

11-07-2023 04:42

Volgens mij zegt niemand hier dat als je trauma's hebt, je dan niet in therapie moet. Dat moet je juist wel doen.
Maar in je eerdere reacties leek het of heeft iedereen trauma's en zou iedereen in therapie moeten. Daar werd op gereageerd.

En ik geloof zeker dat iedereen issues (trauma vind ik zo'n zwaar woord) heeft, zo is het leven nu eenmaal, maar veel mensen leren hier mee leven en kunnen hier prima mee leven.

Je schrijft dat trauma's nooit uit zichzelf herstellen. Is dat zo? En bedoel je hiermee dat mensen alleen met hulp kunnen herstellen, of kunnen mensen met zichzelf aan de gang, zonder hulp van buitenaf en zichzelf herstellen?
Ik denk zeker dat met hulp van buitenaf het sneller kan gaan, mits je de goede therapeut treft, maar dat mensen er zelf ook mee aan de slag kunnen. Maar ook al zouden ze dat niet doen, dan kan je een prima leven hebben. En zo niet, dan zoek je hulp.

Ik heb het idee dat jij bij iedereen problemen ziet, vanwege je werk. Net zoals iemand die in het ziekenhuis alleen maar zieke mensen ziet.

Ik denk dat dat het probleem is in deze uitwisseling.

Ik begrijp jouw post helemaal, vanuit de associatie die je hebt met het woord trauma. En dan zou ik het helemaal met je eens zijn.

Er worden her en der intuïtief wat aannames en invullingen gedaan over wat intergenerationeel trauma is en hoe dit werkt, terwijl de kennis ontbreekt.

Er zijn aanwijzingen dat onze samenleving nog altijd vol zit met naoorlogs trauma, wat niet gek is want in generaties geteld is het nog maar kort geleden.

Zie bijvoorbeeld dit artikel waarin de verschillende perspectieven op trauma (een klinische en maatschappelijke) worden toegelicht: https://psychotraumanet.org/nl/trauma-e ... -de-oorlog

Ook Dirk de Wachter (is hij weer) spreekt over een "traumatiserende maatschappij" waarin we leven. We zijn geneigd om trauma te zien als een klinische afwijking in de individuele mens. Als je het omdraait, zou je kunnen stellen dat het gros van de mensen in onze samenleving van kinds af aan leert om bepaalde gevoelens te onderdrukken, wat mensen ziek maakt.

Hier een artikel van psychiater Jim van Os, die ook pleit voor een ander woord dan trauma om dit complexe/onzichtbare fenomeen te beschrijven. https://www.psychosenet.nl/alles-over-t ... n-lichaam/

Ik zou niet zeggen dat iedereen in therapie moet, hoewel er mensen zijn die daar wel voor pleiten, net zoals bijvoorbeeld mindfulness lessen in het onderwijs om kinderen meer in verbinding te brengen met hun innerlijk. Maar als je kijkt/leest naar hoe onze maatschappij er op dit moment voorstaat wat betreft het vermogen tot compassie en verbinding, zou je wel kunnen stellen dat verborgen trauma een groot maatschappelijk probleem is.

Trauma is momenteel een hot item onder zorgverleners en in de periferie heb ik de indruk. Zo'n fenomeen, hoe terecht ook, gaat altijd met golven. Wat ik overigens altijd een zeer interessante materie vind, je ziet het door de geschiedenis heen gebeuren. Recent hadden we dit ook met bekkeninstabiliteit, rsi en momenteel speelt ook neurodiversiteit enorm. Het is een soort interactie tussen kennis/specialisten en publiek.

Ik ben absoluut geen kenner, dus inhoudelijk waag ik mij er niet aan. Maar omdat bij dit soort problemen de symptomen vaak uiteenlopend, algemeen en heel divers zijn, is er vaak veel herkenning.

Of dat al dan niet terecht is is niet aan mij te beoordelen, daar heb ik te weinig kennis voor. Maar ik vind het topic hier in deze context wel heel interessant om te lezen.

Long covid is ook zoiets, neurodiversiteit inderdaad. Zijn dit daadwerkelijk syndromen, met een onderliggende fysieke of biologische etiologie, die altijd hetzelfde is bij iedereen die ermee gediagnosticeerd wordt? Of is zo'n syndroom slechts een afspiegeling van bepaalde aspecten van het systeem waarin het ontstaat? Ik ben een systeemdenker wat dat betreft. Bijvoorbeeld bekkeninstabiliteit is/was hier enorm veel voorkomend, maar in verloskundigenpraktijken enkele kilometers over de grens met België en Duitsland en in de rest van deze landen komt dit fenomeen niet voor.

Tegelijkertijd vind ik wel dat je mensen serieus moet nemen in hun individuele ervaring want die is reëel. De wisselwerking tussen mens en systeem is er continu en de klacht komt wel degelijk ergens vandaan.

Maar meer 'hoogover' denk ik dat het beter zou zijn om niet te ver te gaan wat betreft het classificeren en compartimentaliseren van symptomen met een naam eraan, alsof het een bestaande en meetbare ziekte betreft. Met syndromen die je alleen indirect kan meten is dat risicovol. Omdat het veel geld kost, al die specialistische behandelingen terwijl de wetenschappelijke fundering eigenlijk ontbreekt en de werking eigenlijk altijd op z'n best matig is. Het feit dat er verdienmodellen (instituten die autoriteit uitstralen, met marketingbudgetten, die daarmee in de media verschijnen) aan zijn gekoppeld werkt ziektedenken in de hand. Er is altijd wel enig bewijs voor het bestaan van zo'n syndroom te vinden, dan is het lastige ervan. Maar vaak als je echt die literatuur induikt zie je dat het dun is. Ook daar zitten bepaalde belangen achter.

We leven nu eenmaal in een kapitalistisch systeem, ik bedoel niet dat verdienmodellen en gefinancierd onderzoek slecht of de vijand zijn ofzo, wellicht kom ik als een wappie over als ik dat zeg. Maar ik vind het naïef als mensen dat soort bronnen als de absolute waarheid zien, want inderdaad er zijn duidelijk trends in te herkennen en het ene syndroom vervangt het andere wat dat betreft.

Het is slechts om aan te geven dat geldstromen in onze samenleving dicteren hoe onze blik op de werkelijkheid is. In vergelijking met andere samenlevingen. Wij zitten zelf in het systeem dus ons denken is erdoor gekleurd. Wij zijn ook maar mensen en zodra wij horen dat er een naam is voor wat wij voelen/merken bij onszelf of bij een ander dan resoneert dat ergens en voelt het als kloppend. Ik vind juist die dingen interessant die je niet voor zoete koek kan slikken, omdat je er een natuurlijke weerstand voor hebt. Die weerstand is juist waar het interessant is in de menselijke psyche. Want waarom is die weerstand daar, waarom kan of wil jouw brein een bepaalde gedachte/hypothese niet toelaten of onderzoeken? Dat is waar trauma's zich verschuilen.

Ik zal je linkjes vanavond lezen, Vage.

En met die toestand in de wereld waar je over schrijft, ben ik het zeker eens.

Creatieveling schreef: ↑

11-07-2023 04:42

Volgens mij zegt niemand hier dat als je trauma's hebt, je dan niet in therapie moet. Dat moet je juist wel doen.
Maar in je eerdere reacties leek het of heeft iedereen trauma's en zou iedereen in therapie moeten. Daar werd op gereageerd.

En ik geloof zeker dat iedereen issues (trauma vind ik zo'n zwaar woord) heeft, zo is het leven nu eenmaal, maar veel mensen leren hier mee leven en kunnen hier prima mee leven.

Je schrijft dat trauma's nooit uit zichzelf herstellen. Is dat zo? En bedoel je hiermee dat mensen alleen met hulp kunnen herstellen, of kunnen mensen met zichzelf aan de gang, zonder hulp van buitenaf en zichzelf herstellen?
Ik denk zeker dat met hulp van buitenaf het sneller kan gaan, mits je de goede therapeut treft, maar dat mensen er zelf ook mee aan de slag kunnen. Maar ook al zouden ze dat niet doen, dan kan je een prima leven hebben. En zo niet, dan zoek je hulp.

Ik heb het idee dat jij bij iedereen problemen ziet, vanwege je werk. Net zoals iemand die in het ziekenhuis alleen maar zieke mensen ziet.

Persoonlijk vind ik , dat als je het over issues hebt, dat je hebt over bijvoorbeeld de gevolgen van een trauma. Trauma is letterlijk wond. Ja, de ene wond hoeft niet gehecht te worden, de andere wel. En als dat niet gebeurt krijg je complicaties (issues). Het negeren, ontkennen door je omgeving van zo een wond, kan ook tot extra complicaties lijden. Voor mij is dus het woord trauma vervangen door issues best pijnlijk, want daarmee wordt mijn pijn gevoelsmatig kleiner gemaakt. Maar goed dat is misschien, zoals zo vaak een semantische discussie. Als ik on topic dan mijn betekenis op de topic titel loslaat, dan zou ik zeggen: Wel trauma. Maar kennelijk heeft TO deze wond zelf gehecht. Wij kunnen alleen vanaf onze schermpjes niet zien hoe zichtbaar het litteken is.

De maatschappij kan dan een probleem hebben, ik hoop dat er toch vooral naar individuen gekeken wordt.

Issues is misschien niet het goed woord en dekt niet goed de lading, maar kon zo gauw niets anders vinden voor het woord trauma. Om nl. alles een trauma te noemen gaat mij te ver.

Je kunt issues hebben zonder trauma. Zeker.

Vage schreef: ↑

10-07-2023 22:39

Los daarvan begrijp ik niet waarom iemand voor een ander zou bepalen dat die met trauma niets moet doen en maar "gewoon moet leven" als iemand aangeeft dat dat niet lukt. Het leven kan een hel zijn als je trauma's bij je draagt. En die herstellen echt niet vanzelf, dat gaat simpelweg niet zonder therapie. Ik vind het arrogant om dat voor een ander te bepalen als je zelf niet weet hoe dat is. Ik zie ook echt het gevaar niet van herstel, zelfontwikkeling en het ontwikkelen van (zelf)compassie. Dat is een schaars goed in onze samenleving op het moment (schrijft o.a. Dirk de Wachter).

.
Ging dit topic niet juist over iemand die aangeeft dat het leven heel erg prima lukt?

Het leven kan zeker een hel zijn als je last hebt van trauma's. Verschrikkelijk. Dan kan variëren van vervelende patronen, destructieve gewoontes tot ondragelijke herbelevingen. Maar dan heb je er dus wel degelijk last van. Ik geloof niet dat er iemand in dit topic gesuggereerd heeft dat als je ergens last van hebt je 'gewoon moet leven'.

Jawel, daar reageerde ik namelijk op met de post die je quote.

Iemand schreef daarboven dat er onnodig therapie wordt aangeraden aan mensen die lijden aan psychische klachten, omdat het bij het leven hoort. Waarom zouden diepe verbinding en intimiteit en een sprankeling nodig zijn, je kan toch "gewoon leven."

Gique had het niet over iemand met psychische klachten, die schreef (min of meer), "waarom moet je een sprankelende persoonlijkheid zijn ... is gewoon je leven leven niet goed genoeg?" Dat ging niet over mensen met psychische klachten of psychische stoornissen. Dat ging over de vraag, mag gewoon leven ook goed genoeg zijn, ook al heb je niet het gevoel dat je diepe intermenselijke verbindingen aangaat of een sprankelende persoonlijkheid bent. Mag je gewoon, gewoon zijn?

Overigens zag ik Dirk de Wachter weer genoemd, volgens mij is hij juist voor het ongelukkige van het leven terugbrengen naar het gemeenschap in plaats van de therapiekamer. Met elkaar alle facetten van het leven zien, erkennen en doormaken, juist omdat het erbij hoort. Dan blijven uiteraard wel de ernstige psychiatrische stoornissen thuishoren in de psychiatrie. En hopelijk kunnen die mensen sneller en beter geholpen worden, omdat wij als maatschappij veel meer het ongeluk (of trauma's) behorend bij het leven veel meer en beter met elkaar dragen en er daardoor minder psychiatrische patiënten zijn. En hopelijk lijden ook minder mensen daaraan, omdat veel meer erkend wordt dat pijn en ongeluk onlosmakelijk verbonden zijn met het leven. En we dat meer in verbinding met elkaar dragen en oplossen waar mogelijk. En dat dat oké is.

Fijn dat je er iets aan had Oude man.