Psyche
alle pijlers
Geen trauma
vrijdag 7 juli 2023 om 12:18
Ik ken dit forum als een prima bron van reflecties, en naar aanleiding van het pieker-topic wil ik iets voorleggen, gewoon om reflecties te horen. Ik heb duidelijk geen (hulp)vraag, ben alleen benieuwd of er inzichten komen waar ik niet aan gedacht heb.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
vrijdag 7 juli 2023 om 12:56
Oooh, wacht, ja als je het zo leest. Nee, ik geef mezelf inderdaad niet de schuld van het misbruik. Ik aanvaard wel schuld, voor zover ik schuld relevant vind, voor mijn eigen onhebbelijkheden. Sommige mensen vinden mij een lul. Dat zal redenen hebben, en dat is mijn verantwoordelijkheid. Maar ook niets meer dan datCoolbest schreef: ↑07-07-2023 12:45Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
TO zegt niet dat hij zichzelf de schuld geeft van het misbruik hoor.
vrijdag 7 juli 2023 om 12:57
Ik herken dat ook niet hoor. Voor mij gaat het gewoon ook helemaal niet over schuld, dat vind ik zo'n onbelangrijk vraagstuk.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 12:48Geef ik mezelf de schuld? Misschien, maar dat is dan zo onbewust dat ik dat zelf totaal niet herken. Maar wat is een “fawn-reactie”?
Fawn is meebewegen om niet in gevaar te komen.
Dit herken ik dan weer wel een beetje.
...
vrijdag 7 juli 2023 om 12:58
interessant!Procne schreef: ↑07-07-2023 12:55In Wij zijn ons brein van Dick Swaab staat hier wel een interessant stuk over. Er zijn mensen die de meest vreselijke dingen meegemaakt hebben en daar psychisch helemaal geen last van hebben. En aan de andere kant kunnen sommige mensen van relatief ‘kleine’ incidenten volledig van de leg raken.
Hoeveel impact nare gebeurtenissen op je psyche hebben, is dus ook afhankelijk van hoe je brein in elkaar zit.
vrijdag 7 juli 2023 om 12:59
Interessant!blijfgewoonbianca schreef: ↑07-07-2023 12:42. Zij legden het me zo uit : na zoiets schiet je cortisol omhoog en bij sommige mensen zakt dat niet ( genoeg ) en die ervaren een trauma. Bij mij is het, na die piek vlak na het gebeuren, weer op nul gekomen
Relativerend ook want ik kan me best wel eens ergeren aan mensen die een enorm ding maken van iets (in mijn ogen) kleins.
...
vrijdag 7 juli 2023 om 13:01
Svp niet quoten.
Ik ben als kind eenmalig misbruikt door een veel oudere buurjongen. Ik heb daar niet zozeer een trauma aan over gehouden, maar was altijd bang dat mijn ouders erachter zouden komen. Heb ze het nooit willen vertellen uit schaamte en angst ze verdriet te doen. Schaamte, angst voor afwijzing en angst nooit goed genoeg te zijn, zijn wel een rode draad in mijn leven geworden. Niet alléén door die ene ervaring, maar door het verbergen/verzwijgen ervan, heeft het er zeker aan bijgedragen. Nu hard aan het werk om bepaalde gedachten/patronen hopelijk ooit te kunnen doorbreken...
Dus nee, wellicht geen trauma, maar ergens laat het toch sporen na.
Ik ben als kind eenmalig misbruikt door een veel oudere buurjongen. Ik heb daar niet zozeer een trauma aan over gehouden, maar was altijd bang dat mijn ouders erachter zouden komen. Heb ze het nooit willen vertellen uit schaamte en angst ze verdriet te doen. Schaamte, angst voor afwijzing en angst nooit goed genoeg te zijn, zijn wel een rode draad in mijn leven geworden. Niet alléén door die ene ervaring, maar door het verbergen/verzwijgen ervan, heeft het er zeker aan bijgedragen. Nu hard aan het werk om bepaalde gedachten/patronen hopelijk ooit te kunnen doorbreken...
Dus nee, wellicht geen trauma, maar ergens laat het toch sporen na.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:02
toch maar eens opgezocht
heb ik in ieder geval iets geleerd vandaag. Ik denk dat mijn goto iets is tussen vluchten en pleasen.Als kind lokte ik door allerlei redenen nogal agressief pestgedrag uit van oudere kinderen in het dorp. De dynamiek die ik daar geleerd heb, heb ik later in heel veel conflicten van groot tot klein gezien. De agressor lokt een eerste stap van het slachtoffer uit, om als het ware een excuus te hebben voor geweld. Of dat nu kinderen op een schoolplein zijn, of een aanvaring tussen Amerikaans en Vietnamese schepen in de golft van Tonkin, het is een patroon dat ik heel veel terug heb gezien. En ik heb daar wel van geleerd geduld te hebben en me onder geen enkele voorwaarde te laten provoceren door een partij waar ik niet tegen ben opgewassen.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:03
Grappig, dat deel ik 100%. Ik vind “schuld” een enorm onbelangrijk concept.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:03
Klinkt voor mij als een mega trauma!Sterrenstof74 schreef: ↑07-07-2023 13:01
Dus nee, wellicht geen trauma, maar ergens laat het toch sporen na.
...
vrijdag 7 juli 2023 om 13:04
Hm, bijzonder wel.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 13:03Grappig, dat deel ik 100%. Ik vind “schuld” een enorm onbelangrijk concept.
Ik lees maar zelden dat mensen de schuldvraag onbelangrijk vinden, zeker in dit soort zaken.
...
vrijdag 7 juli 2023 om 13:06
Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 12:47En dat vind ik interessant. Want er is bij mij geen grote overgang, ik ben misbruikt vanaf ik me kan herinneren, dus ik weet niet hoe ik daarvoor was. En ik weet ook niet welk gedrag ik er aan kan/moet toedichten. Al mijn gedrag is aangeleerd tot op zekere hoogte, en niet al mijn gedrag is effectief. Maar zit het me in de weg? Ik heb geen echte doelen in mijn leven, dus dan kan er ook weinig echt in de weg zitten. Mijn motto is de Cheshire Cat van Alice in Wonderland:
Een baby heeft geen aangeleerd gedrag.
Maar eigenlijk gaat het al zelfs daarvoor. Maar dan gaat het meer de spirituele kant op en dat is hier op het forum enigszins riskant.
In feite is aangeleerd gedrag en hoe jij kijkt naar de wereld en jouzelf voortkomend uit hetgeen je meemaakt je weet niet beter: het is jouw identiteit..
Jij hebt geleerd dat de wereld rond is. En daarom zie jij ook in alles dat de wereld rond is.. hoe zou dat zijn als dat geloof zou wegvallen?
En alles wat je niet bent niet, maar wel had kunnen zijn…
Sommigen doorlopen die ‘gebreken’ langzaam door het leven (was ik maar wat initiatiefrijker bijvoorbeeld) en sommigen maken echt dingen mee waardoor ze tijdelijk stokken in het leven. Het eerste kan voor jou gelden. Maar het laatste kan altijd nog komen.
Het leven is wat dat betreft een reis waarbij je continue jezelf langzaam of snel leert kennen/ aanpassen/ accepteren.
De midlifecrisis is een mooi voorbeeld waarbij dit kan gebeuren. Of een scheiding.
Alice: "Would you tell me, please, which way I ought to go from here?" "That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat. "I don't much care where--" said Alice. "Then it doesn't matter which way you go," said the Cat. "-so long as I get SOMEWHERE," Alice added as an explanation. "Oh, you're sure to do that," said the Cat, "if you only walk long enough."
vrijdag 7 juli 2023 om 13:09
Ach weet je, mijn ouders waren ook maar sukkelaars uit de babyboom/hippie generatie met een sexuele revolutie op hun dak en de overtuiging dat zij nu eens echt goed zouden gaan opvoeden. En een pedofiel kiest er ook niet voor zo geboren te worden. Natuurlijk had hij er niet naar moeten handelen. En natuurlijk hadden mijn ouders minder naïef moeten zijn. Maar zodra je anderen mensen de maat gaat nemen, moet je dat ook bij jezelf doen, vind ik. De top van een ivoren toren is niet mijn plek.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:10
Ik denk bij trauma aan iets dat je dag en nacht bezighoudt/herbeleeft. Als ik dan toch in termen van trauma ga denken, was voor mij de gebeurtenis zelf niet zozeer traumatisch (al word ik wel licht onpasselijk als ik eraan denk en deze persoon of zijn zus ergens tegekom), maar hoe ik er daarna mee ben omgegaan. Het niet durven vertellen, angst dat iemand erachter zou komen....
vrijdag 7 juli 2023 om 13:10
Een trauma (psychologisch) wordt veroorzaakt door een onverwerkte gebeurtenis in het verleden. En hoewel de meeste mensen anders verwachten is het natuurlijk helemaal niet uitgesloten dat iemand een heftige gebeurtenis als misbruik of mishandeling zonder hulp kan verwerken, en dat er 'dus' geen trauma ontstaat. Eén en ander heeft misschien te maken met karakter en coping strategieën, en het kan best zijn dat jouw conflictvermijdende, ietwat fatalistische instelling je juist heeft behoed voor een trauma in plaats van dat die eigenschappen zijn veroorzaakt door het misbruik.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:14
yobwoc56 schreef: ↑07-07-2023 13:06Een baby heeft geen aangeleerd gedrag.
Maar eigenlijk gaat het al zelfs daarvoor. Maar dan gaat het meer de spirituele kant op en dat is hier op het forum enigszins riskant.
In feite is aangeleerd gedrag en hoe jij kijkt naar de wereld en jouzelf voortkomend uit hetgeen je meemaakt je weet niet beter: het is jouw identiteit..
Jij hebt geleerd dat de wereld rond is. En daarom zie jij ook in alles dat de wereld rond is.. hoe zou dat zijn als dat geloof zou wegvallen?
ik heb geen moeite met een spirituele blik op de werkelijkheid. Maar precies wat je zegt, ik heb geleerd dat de wereld rond is. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven zou zijn als ik dat geloof los zou laten, daarvoor is het te vanzelfsprekend voor me.Ik ben mijn midlife al ruim voorbij. Ik geef mezelf nog een kleine 20 jaar voor de kist. En scheiden doe ik niet aan. Mijn vrouw ook niet. Maar dat roept op dit forum ook soms vrij heftige reacties op als ik dat zeg haha.En alles wat je niet bent niet, maar wel had kunnen zijn…
Sommigen doorlopen die ‘gebreken’ langzaam door het leven (was ik maar wat initiatiefrijker bijvoorbeeld) en sommigen maken echt dingen mee waardoor ze tijdelijk stokken in het leven. Het eerste kan voor jou gelden. Maar het laatste kan altijd nog komen.
Het leven is wat dat betreft een reis waarbij je continue jezelf langzaam of snel leert kennen/ aanpassen/ accepteren.
De midlifecrisis is een mooi voorbeeld waarbij dit kan gebeuren. Of een scheiding.
Hoe dan ook, ik ben nogal een fan van Schopenhauer. Zijn verhaal over waarom we denken een vrije wil te hebben, terwijl we die niet hebben, raakt jouw verhaal wel: “alles wat je niet bent, maar wel had kunnen zijn”. Dat bestaat in mijn overtuiging niet. Ik had niets anders kunnen zijn dan ik ben. Er bestaat geen alternatief, alles wat bestaat is het bestaande en het bestaande is het enige dat kan bestaan.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:16
Als ik daar op mag doorvragen: wat is “verwerken” precies, en hoe doe je dat? Ik weet best wat daar ongeveer mee bedoeld wordt natuurlijk, maar kan je het scherper stellen?Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2023 13:10Een trauma (psychologisch) wordt veroorzaakt door een onverwerkte gebeurtenis in het verleden. En hoewel de meeste mensen anders verwachten is het natuurlijk helemaal niet uitgesloten dat iemand een heftige gebeurtenis als misbruik of mishandeling zonder hulp kan verwerken, en dat er 'dus' geen trauma ontstaat. Eén en ander heeft misschien te maken met karakter en coping strategieën, en het kan best zijn dat jouw conflictvermijdende, ietwat fatalistische instelling je juist heeft behoed voor een trauma in plaats van dat die eigenschappen zijn veroorzaakt door het misbruik.
Interessant alternatief perspectief trouwens!
vrijdag 7 juli 2023 om 13:21
Nou, ik weet van mezelf, dat ik in mijn jeugd een dusdanige heftige gebeurtenis heb meegemaakt, die mij zeker getraumatiseerd heeft… (was ms voor die gebeurtenis al het geval) en ik merk, dat ik daardoor ook door dingen van veel minder belang, precies weer dat zelfde gevoel krijg, die fightreactie. Maar doordat die oorspronkelijke reactie gekoppeld wordt, aan een ander, minder aangrijpend gegeven, wordt dat gegeven ook weer erger. Snap je, wat ik bedoel?
Dan nog denk ik dat sommige mensen van een mug een olifant maken, hoor. Ik ook, rationeel weet ik het ook wel, maar die respons zit echt diep.
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 13:21
Iets als vrede hebben met het feit dat het gebeurd is? Maar hoe je dat doet weet ik niet, het lijkt me grotendeels een onbewust proces.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 13:16Als ik daar op mag doorvragen: wat is “verwerken” precies, en hoe doe je dat? Ik weet best wat daar ongeveer mee bedoeld wordt natuurlijk, maar kan je het scherper stellen?
vrijdag 7 juli 2023 om 13:24
Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2023 13:21Iets als vrede hebben met het feit dat het gebeurd is? Maar hoe je dat doet weet ik niet, het lijkt me grotendeels een onbewust proces.
ja, dan verwerk ik vrij makkelijk. Geen idee hoe, maar ik heb vrij makkelijk vrede met vrij veel.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:28
Trauma is maar voor een deel te wijten aan de gebeurtenis(sen). Of iets een trauma achterlaat hangt onder andere af van hoe je het moment ervaarde, of je het gevoel had van (levens)gevaar en hulpeloosheid. En hoe je het ervaarde is ook weer deels afhankelijk van persoonlijkheid. Ook van je ervaring erna zijn belangrijk, en of je een steunende omgeving hebt. Het klinkt alsof je die vroeger niet had, maar dat je het leven nu zo hebt ingericht dat dat wel zo is?
Er is ook nog een verschil tussen PTSS, dus een diagnosticeerbare traumastoornis, en 'gewone' na-effecten van levenservaringen, die natuurlijk ook negatief kunnen zijn. Maar er zijn mensen die zonder trauma uit een oorlog komen. Antonovsky heeft op basis van zijn contact met concentratiekamp-overlevenden gekeken naar wat maakte dat sommigen van hen niet getraumatiseerd waren. Dat komt volgens hem door een combinatie van eigenschappen en vaardigheden die hij 'sense of coherence' noemde, en die bestaan uit: in staat zijn de ervaring te begrijpen; het gevoel hebben zelf iets te kunnen doen, dus niet machteloos te zijn; en zingeving, de ervaring dat het leven zin heeft en de moeite waard is.
Het kan zijn dat je die elementen herkent in je eigen leven en in jezelf.
Als ik je zo lees vraag ik me af of het wel lukt om echte verbinding aan te gaan met mensen, kwetsbaar te zijn in relaties (hoef je niet te beantwoorden natuurlijk, maar die vraag kwam op bij mij). Of je je eigen gevoel serieus neemt en durft ruimte in te nemen, je grenzen te bewaken als dat nodig is. Conflictvermijdend zijn zit ook op dat gebied. Dat kunnen mensen zonder trauma natuurlijk ook zijn, maar het kan wel samenhangen als je van jongs af aan hebt geleerd dat bepaalde grenzen van jou niet gerespecteerd worden. Dat is dan zo normaal geworden dat je het ook niet eens opmerkt als mensen je grens naderen of er overheen gaan, tenzij het heel extreem is.
Is dat trauma? Misschien wel. De belangrijker vraag is: is er mee te leven? Doe je jezelf tekort?
Er is ook nog een verschil tussen PTSS, dus een diagnosticeerbare traumastoornis, en 'gewone' na-effecten van levenservaringen, die natuurlijk ook negatief kunnen zijn. Maar er zijn mensen die zonder trauma uit een oorlog komen. Antonovsky heeft op basis van zijn contact met concentratiekamp-overlevenden gekeken naar wat maakte dat sommigen van hen niet getraumatiseerd waren. Dat komt volgens hem door een combinatie van eigenschappen en vaardigheden die hij 'sense of coherence' noemde, en die bestaan uit: in staat zijn de ervaring te begrijpen; het gevoel hebben zelf iets te kunnen doen, dus niet machteloos te zijn; en zingeving, de ervaring dat het leven zin heeft en de moeite waard is.
Het kan zijn dat je die elementen herkent in je eigen leven en in jezelf.
Als ik je zo lees vraag ik me af of het wel lukt om echte verbinding aan te gaan met mensen, kwetsbaar te zijn in relaties (hoef je niet te beantwoorden natuurlijk, maar die vraag kwam op bij mij). Of je je eigen gevoel serieus neemt en durft ruimte in te nemen, je grenzen te bewaken als dat nodig is. Conflictvermijdend zijn zit ook op dat gebied. Dat kunnen mensen zonder trauma natuurlijk ook zijn, maar het kan wel samenhangen als je van jongs af aan hebt geleerd dat bepaalde grenzen van jou niet gerespecteerd worden. Dat is dan zo normaal geworden dat je het ook niet eens opmerkt als mensen je grens naderen of er overheen gaan, tenzij het heel extreem is.
Is dat trauma? Misschien wel. De belangrijker vraag is: is er mee te leven? Doe je jezelf tekort?
What a nuanced anxiety
vrijdag 7 juli 2023 om 13:30
Volgens mij klopt dit inderdaad. Net als iemand anders hier al vertelde heb ik na mijn gebeurtenis ook met niemand hierover gepraat en speelde er schuld aan meerdere kanten en daardoor vond ik het heel lastig, blijkt achteraf, om hier goed betekenis aan te geven. Therapie helpt mij heel erg hiervoor.Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2023 13:10Een trauma (psychologisch) wordt veroorzaakt door een onverwerkte gebeurtenis in het verleden. En hoewel de meeste mensen anders verwachten is het natuurlijk helemaal niet uitgesloten dat iemand een heftige gebeurtenis als misbruik of mishandeling zonder hulp kan verwerken, en dat er 'dus' geen trauma ontstaat. Eén en ander heeft misschien te maken met karakter en coping strategieën, en het kan best zijn dat jouw conflictvermijdende, ietwat fatalistische instelling je juist heeft behoed voor een trauma in plaats van dat die eigenschappen zijn veroorzaakt door het misbruik.
Als jij er al een voor jou beverdigende betekenis aan hebt kunnen geven kan ik me voorstellen dat je er verder niets mee hoeft. Wat fijn!
Praat je er wel eens over? Ik vond het gek om te merken hoe moeilijk ik het vond om erover te praten, en dat dat dus ook een van de redenen was dat ik dat nooit gedaan had.
Het is zoals het is
vrijdag 7 juli 2023 om 13:31
Ik denk dat wat Lady Voldemort schrijft, dat iets trauma wordt als je het niet goed verwerkt.
Overigens dacht ik ook altijd dat ik nergens last van had, dat dacht ik oprecht. Tot ik ineens slechter ging slapen en dit elke keer weer even wegging, dan weer terugkwam. Ik ging me boos voelen soms en zat soms minder in mijn vel. Ik wist gewoon echt niet waarom. Heb het lang in andere dingen gezocht en ook lichamelijk. Uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen en blijkt dat er echt wel verdriet zat wat weg gestopt zat. Ik relativeer namelijk teveel.
Ik denk dat je het wel goed kan verwerken en geen grote problemen hoeft te krijgen. Maar ik ben ook het levende bewijs dat het allemaal heel erg goed lijkt te gaan en uiteindelijk het toch niet zo is.
Overigens dacht ik ook altijd dat ik nergens last van had, dat dacht ik oprecht. Tot ik ineens slechter ging slapen en dit elke keer weer even wegging, dan weer terugkwam. Ik ging me boos voelen soms en zat soms minder in mijn vel. Ik wist gewoon echt niet waarom. Heb het lang in andere dingen gezocht en ook lichamelijk. Uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen en blijkt dat er echt wel verdriet zat wat weg gestopt zat. Ik relativeer namelijk teveel.
Ik denk dat je het wel goed kan verwerken en geen grote problemen hoeft te krijgen. Maar ik ben ook het levende bewijs dat het allemaal heel erg goed lijkt te gaan en uiteindelijk het toch niet zo is.
vrijdag 7 juli 2023 om 13:33
Het klinkt voor mij wel als een trauma bij jou. Ik hoop dat je dat niet vervelend vindt. Je kunt alleen zelf beslissen of je daar iets mee wil, maar als ik jou lees dan denk ik dat je met relatief korte trauma therapie je heel anders kunt voelen.Sterrenstof74 schreef: ↑07-07-2023 13:10Ik denk bij trauma aan iets dat je dag en nacht bezighoudt/herbeleeft. Als ik dan toch in termen van trauma ga denken, was voor mij de gebeurtenis zelf niet zozeer traumatisch (al word ik wel licht onpasselijk als ik eraan denk en deze persoon of zijn zus ergens tegekom), maar hoe ik er daarna mee ben omgegaan. Het niet durven vertellen, angst dat iemand erachter zou komen....
Het niet vertellen en de angst is heel herkenbaar en ook de onpasselijkheid. En dat is bij mij na de therapie echt minder.
Het is zoals het is
vrijdag 7 juli 2023 om 13:38
Eens zien:tyche schreef: ↑07-07-2023 13:28Als ik je zo lees vraag ik me af of het wel lukt om echte verbinding aan te gaan met mensen, kwetsbaar te zijn in relaties (hoef je niet te beantwoorden natuurlijk, maar die vraag kwam op bij mij). Of je je eigen gevoel serieus neemt en durft ruimte in te nemen, je grenzen te bewaken als dat nodig is. Conflictvermijdend zijn zit ook op dat gebied. Dat kunnen mensen zonder trauma natuurlijk ook zijn, maar het kan wel samenhangen als je van jongs af aan hebt geleerd dat bepaalde grenzen van jou niet gerespecteerd worden. Dat is dan zo normaal geworden dat je het ook niet eens opmerkt als mensen je grens naderen of er overheen gaan, tenzij het heel extreem is.
Is dat trauma? Misschien wel. De belangrijker vraag is: is er mee te leven? Doe je jezelf tekort?
- ik geloof dat mijn verbinding met mensen goed is, vaak genoeg, maar zelden heel diep.
- wat kwetsbaar opstellen is, weet ik ook nooit helemaal precies. Ik geloof dat ik weinig afgesloten hou, is dat kwetsbaar opstellen?
- het grappige vind ik, is dat mensen volgens mij zelden zullen zeggen dat ik geen ruimte durf in te nemen. Maar het klopt dat ik dat lastig vind, hoewel het me tegenwoordig goed afgaat.
- ik heb niet de indruk dat ik mezelf tekort doe. Ik heb een best prima leven
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
