Psyche
alle pijlers
Geen trauma
vrijdag 7 juli 2023 om 12:18
Ik ken dit forum als een prima bron van reflecties, en naar aanleiding van het pieker-topic wil ik iets voorleggen, gewoon om reflecties te horen. Ik heb duidelijk geen (hulp)vraag, ben alleen benieuwd of er inzichten komen waar ik niet aan gedacht heb.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
Het ding is dit: ik ben vanaf jongs af, tot ik kennelijk voor een pedofiel te oud werd, onregelmatig misbruikt door een huisvriend van mijn ouders. Mijn ouders waren er van op de hoogte dat de man pedofiel was, maar ja, “hij deed nooit iets dat kinderen niet wilden”.
Nu weet ik dat veel mensen die het horen denken dat je daar een trauma van krijgt, problemen met sexualiteit, woede, haat, weet ik het.
Punt is: ik heb volgens mij geen trauma’s. Wel wat dingen die er mee samenhangen waarschijnlijk, het contact met mijn ouders is grotendeels/volledig niet bestaand. Maar daar zit verder geen boosheid, meer een schouder-ophalen-zonde-van-de-energie-dus-laat-maar.
Ik heb mijn leven prima op de rit, langdurig huwelijk + gezin, geen problemen met werk. Niet aan de drugs, drank of andere verslavingen.
Mijn onhebbelijkheden, slechte eigenschappen, tekortkomingen, ken ik intussen wel, en wat er van over is zal wel blijven. Ik lig daar niet wakker van en ik geef er zeker niemand de schuld van (hooguit mezelf).
Het enige dat ik zou kunnen bedenken dat hier rechtstreeks gevolg van zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog, wellicht is het onzin) is dat ik redelijk makkelijk over me laat lopen, sterk conflict mijdend ben. Maar ook dat levert geen echte problemen op, ik kan daar intussen wel mee omgaan.
Dus, mocht iemand er iets zinnigs over willen zeggen, ik ben benieuwd. En vragen staat ook vrij, hoewel ik een heel klein pietsie probeer op mijn anonimiteit te letten.
vrijdag 7 juli 2023 om 14:54
Hebben jouw ouders niet gedaan. Dat verklaart ms het een en ander.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 14:51Dan is mijn kwetsbaarheid niet enorm groot, en met de jaren steeds kleiner. Ik ben juist transparant omdat dat voorkomt dat je aan te vallen bent. Ik heb geen imposter syndrome bijvoorbeeld, of toch niet heel veel, omdat ik weet wat ik kan, maar vooral transparant ben over wat ik niet kan.
Ik denk dat ik eigenlijk vooral kwetsbaar ben op mijn gezin. Daar kan je me mee aanvallen, door hen aan te vallen. Alleen, inmiddels kan ik uit ervaring zeggen, dan ben ik niet bepaald conflict mijdend. Je kan met mij vrij veel uitvreten zonder dat er ongelukken gebeuren. Aan mijn gezin komen laat je vrij snel ontdekken dat ik ook wel eens conflicten aanga.
Maar verder, ik weet niet, ik heb niet het idee dat ik heel kwetsbaar ben. En daarmee vind ik het ook lastig om precies te bedenken of ik me wel kwetsbaar opstel. Misschien hou ik iedereen, en dan eerst mezelf, daarin voor de gek. Maar dat doe ik dan wel zo goed dat ik het zelf geloof.
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 14:54
Ik vergoeielijk niets. Maar ik heb vrij veel bereidheid mensen niet als monsters te zien, maar als stumperds. Ben ik zelf ook, waarom zou ik dan van anderen meer verwachten?
vrijdag 7 juli 2023 om 14:59
oh mijn ouders waren hippies hoor, die echt het tegenovergestelde wilden doen van hun eigen opvoeding. Er is me een partij “mannen mogen ook huilen” enzo ingepompt, dat wil je niet wetentyche schreef: ↑07-07-2023 14:43Je kwetsbaar opstellen zie ik als het delen van een stuk van jezelf (dat kan een emotie zijn zoals verdriet of schaamte, een onzekerheid, twijfel) waar anderen je mee kunnen kwetsen.
Het hangt samen met vertrouwen: je vertrouwt erop dat die ander respectvol en hopelijk helpend omgaat met wat je deelt, maar je neemt het risico dat dat niet zo is en dat zou pijn doen, of dat de ander onverwacht reageert. Dat is de kwetsbaarheid.
Het heeft ook te maken met wederkerigheid en verbinding: je laat je in relatie tot die ander zien als een compleet mens inclusief zwaktes en onzekerheden, waardoor dat voor de ander ook makkelijker wordt en waardoor je elkaar op een dieper niveau kunt begrijpen en steunen.
Ik denk dat vooral mannen, en zeker die van oudere generaties, vaak aangeleerd hebben dat dit niet hoeft en dat het zelfs als negatief wordt gezien. Dus zat mensen die oud worden zonder ooit kwetsbaar te durven of kunnen zijn bij anderen. Veilig, en voor anderen soms zelfs heel fijn zo'n stabiele rots in de branding die door niets geraakt lijkt te worden, maar ik denk dat je dan wel iets mist in intermenselijk contact en uiteindelijk ook in zelfkennis.
Ik denk dat ik niet zo bang ben gekwetst te worden, en dat ik vrij makkelijk open ben over de meeste dingen aan mezelf. Maar er is vanzelfsprekend een kans dat dat mijn zelfbeeld is dat niet klopt. Aan intermenselijk contact heb ik naar mijn gevoel best veel, maar ook maar tot een zeker hoogte/diepte. Ik lees wel eens op reddit bijvoorbeeld, zo’n vraag van “stel dat je 100.000$ zou krijgen voor iedere maand op een onbewoond eiland met verder alle comfort, maar geen contact, hoeveel maanden zou je dat dan volhouden?” en dan is mijn antwoord in mijn hoofd altijd hetzelfde: ook zonder die 100.000,- hou ik dat de rest van mijn leven vol.
vrijdag 7 juli 2023 om 15:01
martje55 schreef: ↑07-07-2023 14:47Voor zover ik geleerd heb, betrekken kinderen juist heel snel dingen op zichzelf. Als papa en mama gaan scheiden denken kinderen dat het door hun komt. Dit heeft ermee te maken dat je als kind heel sterk vervlochten bent met je opvoeders, je leven hangt er letterlijk van af.
Hoe ouder je wordt, hoe minder vervlochten.
toen mijn ouders gingen scheiden dacht ik dat dat kwam omdat mijn vader een vreemdganger en een lul was. Later heb ik wel geleerd dat het wat genuanceerder was, maar dat hun scheiding toch echt aan hun lag, daar ben ik altijd van overtuigd gebleven.En dat klopt dan weer prima met wat jij zegt hier, want ik heb mijn bestaan nooit ervaren als sterk vervlochten met mijn ouders. Die hadden het vooral druk met zichzelf, en met de rest van het gezin.
vrijdag 7 juli 2023 om 15:02
Ook zonder je gezin?Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 14:59oh mijn ouders waren hippies hoor, die echt het tegenovergestelde wilden doen van hun eigen opvoeding. Er is me een partij “mannen mogen ook huilen” enzo ingepompt, dat wil je niet weten
Ik denk dat ik niet zo bang ben gekwetst te worden, en dat ik vrij makkelijk open ben over de meeste dingen aan mezelf. Maar er is vanzelfsprekend een kans dat dat mijn zelfbeeld is dat niet klopt. Aan intermenselijk contact heb ik naar mijn gevoel best veel, maar ook maar tot een zeker hoogte/diepte. Ik lees wel eens op reddit bijvoorbeeld, zo’n vraag van “stel dat je 100.000$ zou krijgen voor iedere maand op een onbewoond eiland met verder alle comfort, maar geen contact, hoeveel maanden zou je dat dan volhouden?” en dan is mijn antwoord in mijn hoofd altijd hetzelfde: ook zonder die 100.000,- hou ik dat de rest van mijn leven vol.
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 15:03
ja, klopt. En dat vond ik niet zo jofel van ze, toen ik dat ontdekte. Ik heb bijna mijn hele leven gedacht dat ze van niets wisten, en toen bleek dat ze het behoorlijk goed wisten of hadden kunnen weten, bevestigde dat wel mijn beeld van ze.
vrijdag 7 juli 2023 om 15:10
Je beschermt zelf juist je gezin heel fel zeg je. Daarin ben je dus al niet hetzelfde. En dat had je zeker mogen verwachten van je ouders.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 14:54Ik vergoeielijk niets. Maar ik heb vrij veel bereidheid mensen niet als monsters te zien, maar als stumperds. Ben ik zelf ook, waarom zou ik dan van anderen meer verwachten?
Je bent niet de eerste die ik hoor die zegt dat seksueel misbruik als kind ze niet getraumatiseerd heeft.
Ik denk dat het een combinatie van factoren is waardoor dat zo is. Welke beschermende factoren jij hebt kan ik niet zeggen.
Soms zijn kinderen zo dromerig dat heel veel wat er met ze gebeurt, langs ze heen gaat.
Misschien was de situatie niet bedreigend of onveilig genoeg om je te traumatiseren. Dat is wel het hele doel van grooming door pedofielen. En wellicht was jouw misbruiker daar heel bedreven in.
Want je kan een pedofiel zijn, maar niet iedere pedofiel kan een ander pijn doen voor zijn eigen genot.
Om iemand pijn te kunnen doen moet er op psychiatrisch vlak nog iets mis zitten. Bijvoorbeeld een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
vrijdag 7 juli 2023 om 15:18
Ik vind mezelf daarin niet zo fel, maar ja, ik merk dat mijn vrouw en ik scherper voor onze kinderen opkomen dan ik vaak zie. Dus het zal wel fel zijnDropdrop schreef: ↑07-07-2023 15:10Je beschermt zelf juist je gezin heel fel zeg je. Daarin ben je dus al niet hetzelfde. En dat had je zeker mogen verwachten van je ouders.
Je bent niet de eerste die ik hoor die zegt dat seksueel misbruik als kind ze niet getraumatiseerd heeft.
Ik denk dat het een combinatie van factoren is waardoor dat zo is. Welke beschermende factoren jij hebt kan ik niet zeggen.
Soms zijn kinderen zo dromerig dat heel veel wat er met ze gebeurt, langs ze heen gaat.
Misschien was de situatie niet bedreigend of onveilig genoeg om je te traumatiseren. Dat is wel het hele doel van grooming door pedofielen. En wellicht was jouw misbruiker daar heel bedreven in.
Want je kan een pedofiel zijn, maar niet iedere pedofiel kan een ander pijn doen voor zijn eigen genot.
Om iemand pijn te kunnen doen moet er op psychiatrisch vlak nog iets mis zitten. Bijvoorbeeld een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
En ik denk, maar dat is invulling hoor, dat deze man zeker niet bewust pijn deed. Het was ook geen fysieke pijn, maar hij ging wel ruimschoots grenzen over. Hij kan zichzelf hebben wijsgemaakt dat hij niets verkeerd deed denk ik. Bedenk ook dat het de tijd was van senator Brongersma, de emancipatie van de pedofiel, en dat soort fratsen. In die tijd was het kompas in Nederland een beetje zoek.
vrijdag 7 juli 2023 om 15:20
Volgens mij ben je gewoon heel accepterend.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 14:54Ik vergoeielijk niets. Maar ik heb vrij veel bereidheid mensen niet als monsters te zien, maar als stumperds. Ben ik zelf ook, waarom zou ik dan van anderen meer verwachten?
Ik vind het mooi.
...
vrijdag 7 juli 2023 om 16:05
Of misschien heb je zelf niet door dat er iets aan de hand is omdat het jouw "normaal" is. Ik was ook altijd van de onderstelling dat het me allemaal niet zo boeide tot ik een burn out terecht kwam en de hele beerput openging. Hoeft natuurlijk niet bij jou het geval te zijn maar een hoop gebeurt onbewust in je hoofd
vrijdag 7 juli 2023 om 16:13
oh zeker. Ik denk dat de handelingen zelf nog niet zo vreselijk problematisch hoeven te zijn, maar het gevoel van machteloosheid, geen respect voor je grenzen en het in de steek gelaten worden door je ouders, lijkt me behoorlijk beschadigend in potentie
vrijdag 7 juli 2023 om 16:14
Vergoelijken en goed praten, geeft jou 1 ding:
Een reden om niet te hoeven denken aan wat je is aangedaan
Misschien is het wel te groot voor je?
Maak je het daarom klein??
Jij hebt als ouder de juiste dingen voor je kinderen gedaan. Jouw ouders kozen voor niet voor jou opkomen. En dat is volkomen kut
En niet goed te praten
Een reden om niet te hoeven denken aan wat je is aangedaan
Misschien is het wel te groot voor je?
Maak je het daarom klein??
Jij hebt als ouder de juiste dingen voor je kinderen gedaan. Jouw ouders kozen voor niet voor jou opkomen. En dat is volkomen kut
En niet goed te praten
vrijdag 7 juli 2023 om 16:16
Ik vind het best fascinerend hoe je er in staat en eigenlijk zoals Roos al zei, ook wel mooi.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 16:13oh zeker. Ik denk dat de handelingen zelf nog niet zo vreselijk problematisch hoeven te zijn, maar het gevoel van machteloosheid, geen respect voor je grenzen en het in de steek gelaten worden door je ouders, lijkt me behoorlijk beschadigend in potentie
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 16:17
Lila-Linda schreef: ↑07-07-2023 16:14Vergoelijken en goed praten, geeft jou 1 ding:
Een reden om niet te hoeven denken aan wat je is aangedaan
Misschien is het wel te groot voor je?
Maak je het daarom klein??
Jij hebt als ouder de juiste dingen voor je kinderen gedaan. Jouw ouders kozen voor niet voor jou opkomen. En dat is volkomen kut
En niet goed te praten
alles kan natuurlijk, en het is prima denkbaar dat ik me dingen niet realiseer. Maar nee, ik geloof niet dat het te groot voor me is. Ik praat het gedrag van mijn ouders, naar mijn gevoel, ook zeker niet goed. Het was absoluut niet goed. Maar dat is iets anders dan dat ik ze schuldig verklaar.
vrijdag 7 juli 2023 om 16:18
Lila-Linda schreef: ↑07-07-2023 16:14Vergoelijken en goed praten, geeft jou 1 ding:
Een reden om niet te hoeven denken aan wat je is aangedaan
Misschien is het wel te groot voor je?
Maak je het daarom klein??
Jij hebt als ouder de juiste dingen voor je kinderen gedaan. Jouw ouders kozen voor niet voor jou opkomen. En dat is volkomen kut
En niet goed te praten
Hij praat helemaal niks goed. Hij heeft er alleen geen trauma aan overgehouden. Wat maakt het voor jou zo moeilijk om dat te accepteren?
vrijdag 7 juli 2023 om 16:24
Dat is het helemaal niet. Ik denk ook niet, dat er een trauma is.Lady*Voldemort schreef: ↑07-07-2023 16:18Hij praat helemaal niks goed. Hij heeft er alleen geen trauma aan overgehouden. Wat maakt het voor jou zo moeilijk om dat te accepteren?
Ik vind alleen dat er hard geroepen wordt, dat hij nergens last van heeft
Maar tussen de regels staan alarmsignalen
En die rottigheid kun je wegpoetsen, en dat is heel lekker. Dat gun ik iedereen
Als ik al iets doe, is het TO gunnen dat het leven nog lekkerder wordt
vrijdag 7 juli 2023 om 16:25
Nee, dat realiseer ik me des te meer door dit topic. Het zijn echt processen in je lichaam (hersenen), die er voor zorgen of een gebeurtenis problemen blijft opleveren, het is geen keuze.Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 16:19
Tegelijkertijd denk ik wel, als je zegt, dat het al begonnen was voor je het je kon herinneren, dat je ook wel een beetje als een kreeft gekookt bent. Maar goed, als dat, of iets anders, wie zal het zeggen er voor heeft gezorgd, dat je er voor zover je beseft, geen trauma aan hebt overgehouden…..tja….
Maar ik snap Lila-Linda ook wel een beetje, het is bijna onvoorstelbaar, dat dit, maar zeker ook het (niet) handelen van je ouders een mens niet zou beschadigen.
What would Patsy do?
vrijdag 7 juli 2023 om 16:25
Ik waardeer je reacties!Lila-Linda schreef: ↑07-07-2023 16:24Dat is het helemaal niet. Ik denk ook niet, dat er een trauma is.
Ik vind alleen dat er hard geroepen wordt, dat hij nergens last van heeft
Maar tussen de regels staan alarmsignalen
En die rottigheid kun je wegpoetsen, en dat is heel lekker. Dat gun ik iedereen
Als ik al iets doe, is het TO gunnen dat het leven nog lekkerder wordt
Ik heb ook gevraagd om reflecties, welke dan ook. Het is aan mij wat ik er mee doe, en uit alles wat ik lees haal ik interessante perspectieven.
vrijdag 7 juli 2023 om 16:26
Waarom vind je hen eigenlijk niet ‘schuldig’?Oude_Man_2 schreef: ↑07-07-2023 16:17
Ik kan me weinig voorstellen bij ouders die hun kind aanbieden aan een pedo.
Ook de generatie van onze ouders wist best, dat het niet oké was
vrijdag 7 juli 2023 om 16:28
Die reactie snap ik heel goed. En inderdaad, hoeveel schade herken ik niet als schade omdat die er vanaf het begin was? Geen idee. Ik denk mezelf te kennen, en tegelijk is dat maar helemaal de vraag.Ladyday21 schreef: ↑07-07-2023 16:25Nee, dat realiseer ik me des te meer door dit topic. Het zijn echt processen in je lichaam (hersenen), die er voor zorgen of een gebeurtenis problemen blijft opleveren, het is geen keuze.
Tegelijkertijd denk ik wel, als je zegt, dat het al begonnen was voor je het je kon herinneren, dat je ook wel een beetje als een kreeft gekookt bent. Maar goed, als dat, of iets anders, wie zal het zeggen er voor heeft gezorgd, dat je er voor zover je beseft, geen trauma aan hebt overgehouden…..tja….
Maar ik snap Lila-Linda ook wel een beetje, het is bijna onvoorstelbaar, dat dit, maar zeker ook het (niet) handelen van je ouders een mens niet zou beschadigen.
vrijdag 7 juli 2023 om 16:31
Aanbieden gaat verder dan wat zij deden. Ik vind ze bizar naïef, maar ik geloof wel echt dat ze naïef waren. Ze hadden mij iets moeten vragen, ze hadden moeten komen kijken, etcetera. Dat deden ze allemaal niet. Ik heb wat siblings die heel veel problemen gaven, en hun eigen relatie was nogal een gedoe. Ik was het makkelijke, stille kind. Dus daar ging de aandacht niet naar uit.Lila-Linda schreef: ↑07-07-2023 16:26Waarom vind je hen eigenlijk niet ‘schuldig’?
Ik kan me weinig voorstellen bij ouders die hun kind aanbieden aan een pedo.
Ook de generatie van onze ouders wist best, dat het niet oké was
Slechte ouders? Ja, denk het wel. Maar ook slachtoffers van hun opvoeding, hun tijd, etcetera.
Maar ik denk dat ze echt niet wisten wat er gebeurde.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
