Psyche
alle pijlers
gevoel van leegte
zondag 28 juni 2009 om 16:41
Hallo,
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
zondag 28 juni 2009 om 16:52
@newstylista:
Voor de buitenwereld heb ik echt een leuk leven: ik heb een lieve vriend, een baan en mensen om me heen. Maar ik vind het moeilijk echt contact met mensen te maken, ik ben bang afgewezen te worden en ik heb niet zo veel vertrouwen in mensen.
Ik kan niet zoveel met de uitspraak van de therapeut omdat ik helaas het gemis aan normale ouderliefde niet kan terugdraaien. Ik krijg heel veel liefde van mijn vriend, maar om de een of andere reden lijkt dat niet te tellen, zijn liefde kan mijn leegte niet opvullen. Het lijkt soms een grote bodemloze put.
Voor de buitenwereld heb ik echt een leuk leven: ik heb een lieve vriend, een baan en mensen om me heen. Maar ik vind het moeilijk echt contact met mensen te maken, ik ben bang afgewezen te worden en ik heb niet zo veel vertrouwen in mensen.
Ik kan niet zoveel met de uitspraak van de therapeut omdat ik helaas het gemis aan normale ouderliefde niet kan terugdraaien. Ik krijg heel veel liefde van mijn vriend, maar om de een of andere reden lijkt dat niet te tellen, zijn liefde kan mijn leegte niet opvullen. Het lijkt soms een grote bodemloze put.
zondag 28 juni 2009 om 17:34
heb je nog contact met je ouders? je kunt het idd niet meer terugdraaien, maar het een plek geven misschien wel. het is waarschijnlijk de oorzaak waarom jij je nu zo voelt, dus ik denk wel dat het de moeite waard is (om samen met je therapeut) naar te kijken.
wellicht komt daar ook uit voort waarom je het nu zo moeilijk vind om contact te maken met anderen.
niemand kan het gemis van jouw ouders vervangen, ik snap heel goed dat je dit zou willen!
wellicht komt daar ook uit voort waarom je het nu zo moeilijk vind om contact te maken met anderen.
niemand kan het gemis van jouw ouders vervangen, ik snap heel goed dat je dit zou willen!
zondag 28 juni 2009 om 17:44
Ja, ik heb nog steeds contact met mijn ouders. Ik neem wel afstand van ze en zie ze eens in de zoveel weken, maar ze proberen me nog steeds heel erg te claimen. Ik heb het gevoel dat ik altijd hun leegte heb moeten opvullen. Nu heb ik zelf zo'n groot gevoel van leegte dus ik voel er niet veel voor hun te blijven opvullen...
Ik vind het erg moeilijk om het een plek te geven, maar het zal wel moeten waarschijnlijk.
Praten met de therapeut helpt wel heel erg, maar ik heb nu het gevoel dat hij mijn leegte moet opvullen, en mis hem enorm (ook weer een fysiek gevoel van gemis) als hij er niet is. Ik ben bang dat ik me teveel aan hem ga hechten.
Heb jij ook ervaring met dit soort gevoelens?
Ik vind het erg moeilijk om het een plek te geven, maar het zal wel moeten waarschijnlijk.
Praten met de therapeut helpt wel heel erg, maar ik heb nu het gevoel dat hij mijn leegte moet opvullen, en mis hem enorm (ook weer een fysiek gevoel van gemis) als hij er niet is. Ik ben bang dat ik me teveel aan hem ga hechten.
Heb jij ook ervaring met dit soort gevoelens?
zondag 28 juni 2009 om 17:52
wat een moeilijke situatie! waarom heb jij het gevoel dat je de leegte van je ouders moest opvullen?
dat geclaim hoe ziet dat er uit?
dat klinkt als een dooddoener "het een plek geven" sorry ik wist even niet anders hoe ik het moest omschrijven. wat ik voor je hoop is dat het gemis/leegte geen enorme belemmering meer vormt voor je leven straks.
heb je dat wel eens met je therapeut besproken die gevoelens?
ja ik herken het heel erg, ik heb er 2 topics over geopend. mijn situatie is wel anders dan die van jou, maar ik worstel dagelijks met het gevoel van leegte & eenzaamheid.
dat geclaim hoe ziet dat er uit?
dat klinkt als een dooddoener "het een plek geven" sorry ik wist even niet anders hoe ik het moest omschrijven. wat ik voor je hoop is dat het gemis/leegte geen enorme belemmering meer vormt voor je leven straks.
heb je dat wel eens met je therapeut besproken die gevoelens?
ja ik herken het heel erg, ik heb er 2 topics over geopend. mijn situatie is wel anders dan die van jou, maar ik worstel dagelijks met het gevoel van leegte & eenzaamheid.
zondag 28 juni 2009 om 17:55
ik zie trouwens net je andere topic ik denk dat je er wel voor moet oppassen dat jij niet in hetzelfde patroon schiet als je ouders. dmv een kind je eigen leegte proberen op te vullen.
maar goed aan de andere kant heb ik er geen verstand van, het lijkt me afschuwelijk als je een kinderwens hebt en dit niet uitkomt.
ik hoop dat je op het andere topic wat steun krijgt mbt die situatie
maar goed aan de andere kant heb ik er geen verstand van, het lijkt me afschuwelijk als je een kinderwens hebt en dit niet uitkomt.
ik hoop dat je op het andere topic wat steun krijgt mbt die situatie
zondag 28 juni 2009 om 17:59
Wat misschien interessant is om te overleggen met je therapeut, is of Innerlijk Kind therapie hierbij kan helpen. Het probleem is heel helder, heb je het gevoel dat de conclusie van je therapeut klopt?
Ik begrijp dat je er weinig mee kan, dat haal je nooit meer in. Maar er zijn andere routes zodat je kunt leren jezelf datgene te geven wat je ouders je hadden moeten geven. Het is een behoorlijk bittere pil, het impliceert ook volledige acceptatie dat dit nooit meer goedgemaakt kan worden in het verleden. Je kunt wel leren om het jezelf te geven in het nu en de toekomst. Dan verdwijnt langzaamaan die leegte. Ik denk dat een beetje gemis wel altijd blijft maar dat is een ander verhaal, natuurlijk is het alsnog triest dat je dit nooit hebt gekregen en de kans dat je het zult krijgen heel klein is.
Ik begrijp dat je er weinig mee kan, dat haal je nooit meer in. Maar er zijn andere routes zodat je kunt leren jezelf datgene te geven wat je ouders je hadden moeten geven. Het is een behoorlijk bittere pil, het impliceert ook volledige acceptatie dat dit nooit meer goedgemaakt kan worden in het verleden. Je kunt wel leren om het jezelf te geven in het nu en de toekomst. Dan verdwijnt langzaamaan die leegte. Ik denk dat een beetje gemis wel altijd blijft maar dat is een ander verhaal, natuurlijk is het alsnog triest dat je dit nooit hebt gekregen en de kans dat je het zult krijgen heel klein is.
zondag 28 juni 2009 om 18:08
Mijn ouders hebben niet echt een fijn huwelijk, ik mocht altijd de bemiddelaar spelen als ze niet meer met elkaar wilden praten (dus dan mocht ik naar boven en beneden rennen met de boodschap van de een voor de ander). Mijn vader heeft het syndroom van asperger (mijn eigen diagnose) en hij heeft geen empathie dus mijn moeder kwam heel erg tekort door hem dus besprak ze altijd haar (huwelijks)problemen met mij. Doordat mijn vader zo'n moeilijk mens is en mijn moeder fulltime werkte was ze (en is) ze eigenlijk altijd op de rand van overspannenheid, dus ik wilde haar nooit ergens mee lastig vallen. Mijn vader zag mij als zijn praatpaal dus ik mocht altijd al zijn problemen aanhoren, hij was (is) nooit geïnteresseerd hoe het met mij gaat, hij heeft ook nog nooit gevraagd hoe het met me gaat. Als ik een grens aan probeerde te geven ging hij chanteren met zinnen als 'je laat je oude zieke vader toch niet in de steek?', 'ik heb niemand om mee te praten, want je moeder wil niet met me praten' etc, waardoor ik me heel schuldig voelde, etc...
Ik heb die twee topics van jou nog niet gelezen, welk onderwerpstitel hebben ze? Hoe is de situatie voor jou, of vind je het moeilijk om het er op het forum over te hebben? Heb jij een manier om met die gevoelens van leegte&eenzaamheid om te gaan? Hoe is jou leven qua werk&sociale contacten?
Ik heb die twee topics van jou nog niet gelezen, welk onderwerpstitel hebben ze? Hoe is de situatie voor jou, of vind je het moeilijk om het er op het forum over te hebben? Heb jij een manier om met die gevoelens van leegte&eenzaamheid om te gaan? Hoe is jou leven qua werk&sociale contacten?
zondag 28 juni 2009 om 18:13
zondag 28 juni 2009 om 18:17
@newstylista
Ja, daar ben ik dus ook heel bang voor: dat mijn kinderwens voortkomt uit dat gevoel van leegte dat ik heb, en dat ik hoop dat het krijgen van kinderen die leegte kunnen opvullen bij mij. Ik heb het gevoel dat als je eenmaal moeder bent, je geen tijd meer hebt om leegte te ervaren, maar waarschijnlijk is dit niet zo.
Ik vind het gewoon lastig: komt dat gevoel van leegte bij mij door vroeger of doordat het me niet lukt zwanger te worden of is het een combinatie van allebei, dat het een het ander triggert?
Ja, daar ben ik dus ook heel bang voor: dat mijn kinderwens voortkomt uit dat gevoel van leegte dat ik heb, en dat ik hoop dat het krijgen van kinderen die leegte kunnen opvullen bij mij. Ik heb het gevoel dat als je eenmaal moeder bent, je geen tijd meer hebt om leegte te ervaren, maar waarschijnlijk is dit niet zo.
Ik vind het gewoon lastig: komt dat gevoel van leegte bij mij door vroeger of doordat het me niet lukt zwanger te worden of is het een combinatie van allebei, dat het een het ander triggert?
zondag 28 juni 2009 om 18:26
ik ben bang dat het niet zo werkt. als jij een kind krijgt voel jij je waarschijnlijk net zo eenzaam als nu. en de kans bestaat dat jij dat op je kind gaat projecteren.
ik denk dat het beiden is. door je verleden heb je een gevoel van leegte, je bent nu op allerlei manieren aan het proberen om die leegte op te vullen.
misschien kun je voor jezelf de vraag stellen, ben je persoonlijk wel toe aan een kindje? begrijp me niet verkeerd, maar heb het idee dat je behoorlijk met jezelf in de knoop zit.
ik denk dat het beiden is. door je verleden heb je een gevoel van leegte, je bent nu op allerlei manieren aan het proberen om die leegte op te vullen.
misschien kun je voor jezelf de vraag stellen, ben je persoonlijk wel toe aan een kindje? begrijp me niet verkeerd, maar heb het idee dat je behoorlijk met jezelf in de knoop zit.
zondag 28 juni 2009 om 18:43
> misschien kun je voor jezelf de vraag stellen, ben je persoonlijk wel toe aan een kindje? begrijp me niet verkeerd, maar heb het idee dat je behoorlijk met jezelf in de knoop zit.
Dat komt hard aan als je het zegt, maar je hebt wel gelijk. De kans is groot dat ik het op een kind projecteer (hoewel ik in tegenstelling tot mijn ouders me er wel bewust van ben). Ik weet eerlijk gezegd niet of ik klaar ben voor een kindje, maar mijn gevoel van leegte is zo groot dat ik niet rationeel kan zeggen 'ik wacht nog even een paar jaar voordat ik zwanger wordt om aan mezelf te werken'. Dan kan ik gewoon helaas echt niet.
Beginnen niet heel veel mensen aan kinderen omdat ze (onbewust) een leegte voelen vanbinnen?
Dat komt hard aan als je het zegt, maar je hebt wel gelijk. De kans is groot dat ik het op een kind projecteer (hoewel ik in tegenstelling tot mijn ouders me er wel bewust van ben). Ik weet eerlijk gezegd niet of ik klaar ben voor een kindje, maar mijn gevoel van leegte is zo groot dat ik niet rationeel kan zeggen 'ik wacht nog even een paar jaar voordat ik zwanger wordt om aan mezelf te werken'. Dan kan ik gewoon helaas echt niet.
Beginnen niet heel veel mensen aan kinderen omdat ze (onbewust) een leegte voelen vanbinnen?
zondag 28 juni 2009 om 18:51
heel goed dat jij je er van bewust bent, maar dat wil nog niet zeggen dat je niet ook in dezelfde valkuilen stapt.
denk ook aan je kindje. een kind is een grote verantwoordelijkheid!
nee voor veel mensen is een kind een aanvulling op hun leven en geen invulling! dit is bij jou wel het geval,
kinderen krijgen is sowieso iets egoïstisch, maar ik vind wel dat een kind in een stabiele omgeving moet opgroeien.
hoe oud ben je nu?
denk ook aan je kindje. een kind is een grote verantwoordelijkheid!
nee voor veel mensen is een kind een aanvulling op hun leven en geen invulling! dit is bij jou wel het geval,
kinderen krijgen is sowieso iets egoïstisch, maar ik vind wel dat een kind in een stabiele omgeving moet opgroeien.
hoe oud ben je nu?
zondag 28 juni 2009 om 19:04
Ik weet wel dat een kind mijn leegte niet kan opvullen, maar wat dan wel? Ik probeer heel veel om mijn leegte op te vullen: hard werken, therapie, hardlopen, tuinieren, mensen zien, etc, maar dat gevoel van leegte steekt altijd weer de kop op, ineens is het er en dat houdt dan dagen aan, en dan voel ik me zo wanhopig en dan is er niets wat mij uit die afgrond kan houden. Waarom is de liefde van mijn vriend dan niet goed genoeg? Ik hoop ook dat vrienden die leegte kunnen opvullen of dingen doen, maar niets helpt, dat voelt zo ontzettend rot.
Waarschijnlijk moet ik het accepteren, moet ik er doorheen, moet ik de leegte 'omarmen' etc., maar als ik er middenin zit, wil ik er het liefst zo snel mogelijk van wegrennen. Een paar glazen wijn drinken helpt dan wel om de leegte te onderdrukken, maar ja, daar wil ik ook mee uitkijken, want voordat je het weet is er een hele fles leeg.
Waarschijnlijk moet ik het accepteren, moet ik er doorheen, moet ik de leegte 'omarmen' etc., maar als ik er middenin zit, wil ik er het liefst zo snel mogelijk van wegrennen. Een paar glazen wijn drinken helpt dan wel om de leegte te onderdrukken, maar ja, daar wil ik ook mee uitkijken, want voordat je het weet is er een hele fles leeg.
zondag 28 juni 2009 om 19:14
Ik herken het wel kanarie. Ik (ben) was een kanjer in het weglopen van de leegte. Toch heb ik door de jaren heen ervaren dat als ik "het" liet zijn, vanzelf de leegte weer voorbij ging en opgevuld werd. Hoe harder je er van wegloopt, hoe harder je juist de leegte ervaart. Accepteren dat "het" er is, maakt dat het ook weer weggaat. En als je dat ervaart, is het niet meer zo eng.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 28 juni 2009 om 19:18
quote:kanarie79 schreef op 28 juni 2009 @ 19:04:
Ik weet wel dat een kind mijn leegte niet kan opvullen, maar wat dan wel? Ik probeer heel veel om mijn leegte op te vullen: hard werken, therapie, hardlopen, tuinieren, mensen zien, etc, maar dat gevoel van leegte steekt altijd weer de kop op, ineens is het er en dat houdt dan dagen aan, en dan voel ik me zo wanhopig en dan is er niets wat mij uit die afgrond kan houden. Waarom is de liefde van mijn vriend dan niet goed genoeg? Ik hoop ook dat vrienden die leegte kunnen opvullen of dingen doen, maar niets helpt, dat voelt zo ontzettend rot.
Waarschijnlijk moet ik het accepteren, moet ik er doorheen, moet ik de leegte 'omarmen' etc., maar als ik er middenin zit, wil ik er het liefst zo snel mogelijk van wegrennen. Een paar glazen wijn drinken helpt dan wel om de leegte te onderdrukken, maar ja, daar wil ik ook mee uitkijken, want voordat je het weet is er een hele fles leeg.ik herken mij helemaal in deze post. de machteloosheid voel ik door het beeldscherm heen. ik worstel met het zelfde, ik kan je helaas geen tips geven over hoe het beter kan worden.
Ik weet wel dat een kind mijn leegte niet kan opvullen, maar wat dan wel? Ik probeer heel veel om mijn leegte op te vullen: hard werken, therapie, hardlopen, tuinieren, mensen zien, etc, maar dat gevoel van leegte steekt altijd weer de kop op, ineens is het er en dat houdt dan dagen aan, en dan voel ik me zo wanhopig en dan is er niets wat mij uit die afgrond kan houden. Waarom is de liefde van mijn vriend dan niet goed genoeg? Ik hoop ook dat vrienden die leegte kunnen opvullen of dingen doen, maar niets helpt, dat voelt zo ontzettend rot.
Waarschijnlijk moet ik het accepteren, moet ik er doorheen, moet ik de leegte 'omarmen' etc., maar als ik er middenin zit, wil ik er het liefst zo snel mogelijk van wegrennen. Een paar glazen wijn drinken helpt dan wel om de leegte te onderdrukken, maar ja, daar wil ik ook mee uitkijken, want voordat je het weet is er een hele fles leeg.ik herken mij helemaal in deze post. de machteloosheid voel ik door het beeldscherm heen. ik worstel met het zelfde, ik kan je helaas geen tips geven over hoe het beter kan worden.
zondag 28 juni 2009 om 19:19
De liefde van je vriend is (en kan) niet genoeg (zijn). Frustreer jezelf niet door te denken dat het wel zo kan zijn. Het is een fundementele leegte. Probeer liefde voor jezelf te voelen en de leegte te zien als iets wat bij jou hoort. Daarnaast zijn er nog zoveel mooie dingen die maken wie jij bent.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 28 juni 2009 om 19:45
quote:Lin67 schreef op 28 juni 2009 @ 19:14:
Ik herken het wel kanarie. Ik (ben) was een kanjer in het weglopen van de leegte. Toch heb ik door de jaren heen ervaren dat als ik "het" liet zijn, vanzelf de leegte weer voorbij ging en opgevuld werd. Hoe harder je er van wegloopt, hoe harder je juist de leegte ervaart. Accepteren dat "het" er is, maakt dat het ook weer weggaat. En als je dat ervaart, is het niet meer zo eng.
Fijn te horen dat het helpt om de leegte gewoon te laten zijn. Ik denk dat dat uiteindelijk ook de beste manier is, maar het is wel hondsmoeilijk om hem gewoon te accepteren. Het lijkt inderdaad wel een boemerang: hoe harder je ervan wegloopt, hoe harder die weer in je gezicht terugkomt.
Het enge ervan vind ik dat ik mezelf er niet uit kan trekken en dat ik het niet kan anticiperen/voorkomen. De leegte komt ineens opfloepen zonder dat er een bepaalde oorzaak aan lijkt vooraf te zijn gegaan en dan moet ik er weer mee zien te dealen.
Ik probeer nu te mediteren/ademhalingsoefeningen te doen als ik de leegte weer voel. Door me op mijn ademhaling te concentreren, lijk ik meer met mezelf in contact te komen. Maar een half uur na de ademhalingsoefeningen komt ie helaas weer terug!
Acceptatie, acceptatie...
Ik herken het wel kanarie. Ik (ben) was een kanjer in het weglopen van de leegte. Toch heb ik door de jaren heen ervaren dat als ik "het" liet zijn, vanzelf de leegte weer voorbij ging en opgevuld werd. Hoe harder je er van wegloopt, hoe harder je juist de leegte ervaart. Accepteren dat "het" er is, maakt dat het ook weer weggaat. En als je dat ervaart, is het niet meer zo eng.
Fijn te horen dat het helpt om de leegte gewoon te laten zijn. Ik denk dat dat uiteindelijk ook de beste manier is, maar het is wel hondsmoeilijk om hem gewoon te accepteren. Het lijkt inderdaad wel een boemerang: hoe harder je ervan wegloopt, hoe harder die weer in je gezicht terugkomt.
Het enge ervan vind ik dat ik mezelf er niet uit kan trekken en dat ik het niet kan anticiperen/voorkomen. De leegte komt ineens opfloepen zonder dat er een bepaalde oorzaak aan lijkt vooraf te zijn gegaan en dan moet ik er weer mee zien te dealen.
Ik probeer nu te mediteren/ademhalingsoefeningen te doen als ik de leegte weer voel. Door me op mijn ademhaling te concentreren, lijk ik meer met mezelf in contact te komen. Maar een half uur na de ademhalingsoefeningen komt ie helaas weer terug!
Acceptatie, acceptatie...
zondag 28 juni 2009 om 21:37
Ik herken het ook heel erg en ik denk dat dit:
"Het is een fundementele leegte. Probeer liefde voor jezelf te voelen en de leegte te zien als iets wat bij jou hoort."
wat Linh67 schreef heel erg waar is. Dat is volgens mij ook wat mensen bedoelen met "het een plekje geven". Net zoals wanneer je iemand heel erg dierbaars hebt verloren, het verdriet nooit helemaal weg zal gaan, is deze leegte ook iets wat bij jou hoort. Accepteer het, laat het er zijn. Iedereen heeft in zijn leven iets pijnlijks dat nooit helemaal weggaat. Het hoeft je leven niet te beheersen (dat zou zonde zijn!) maar het zal nu eenmaal zo nu en dan de kop opsteken. Door dat te accepteren en jezelf het verdriet toe te staan ervaar je, denk ik, minder leegte dan wanneer je het dmv werk en andere drukte probeert weg te drukken.
Ik heb zelf heel veel aan boeken. Veel literatuur gaat over dingen als existentiele eenzaamheid, fundamentele leegte of een verdriet dat nooit helemaal weggaat. Als ik veel tv kijk en tijdschriften lees kan ik soms onbewust gaan denken dat mijn gevoel iets raars is dat "weg moet", maar als ik dan een boek lees met zo'n thema besef ik weer dat het iets universeels is dat bij mens-zijn hoort. Daardoor voel ik me vaak getroost door boeken die eigenlijk vreselijk droevig zijn
"Het is een fundementele leegte. Probeer liefde voor jezelf te voelen en de leegte te zien als iets wat bij jou hoort."
wat Linh67 schreef heel erg waar is. Dat is volgens mij ook wat mensen bedoelen met "het een plekje geven". Net zoals wanneer je iemand heel erg dierbaars hebt verloren, het verdriet nooit helemaal weg zal gaan, is deze leegte ook iets wat bij jou hoort. Accepteer het, laat het er zijn. Iedereen heeft in zijn leven iets pijnlijks dat nooit helemaal weggaat. Het hoeft je leven niet te beheersen (dat zou zonde zijn!) maar het zal nu eenmaal zo nu en dan de kop opsteken. Door dat te accepteren en jezelf het verdriet toe te staan ervaar je, denk ik, minder leegte dan wanneer je het dmv werk en andere drukte probeert weg te drukken.
Ik heb zelf heel veel aan boeken. Veel literatuur gaat over dingen als existentiele eenzaamheid, fundamentele leegte of een verdriet dat nooit helemaal weggaat. Als ik veel tv kijk en tijdschriften lees kan ik soms onbewust gaan denken dat mijn gevoel iets raars is dat "weg moet", maar als ik dan een boek lees met zo'n thema besef ik weer dat het iets universeels is dat bij mens-zijn hoort. Daardoor voel ik me vaak getroost door boeken die eigenlijk vreselijk droevig zijn
zondag 28 juni 2009 om 21:41
quote:Emmeke schreef op 28 juni 2009 @ 21:37:
Ik herken het ook heel erg en ik denk dat dit:
"Het is een fundementele leegte. Probeer liefde voor jezelf te voelen en de leegte te zien als iets wat bij jou hoort."
wat Linh67 schreef heel erg waar is. Dat is volgens mij ook wat mensen bedoelen met "het een plekje geven". Net zoals wanneer je iemand heel erg dierbaars hebt verloren, het verdriet nooit helemaal weg zal gaan, is deze leegte ook iets wat bij jou hoort. Accepteer het, laat het er zijn. Iedereen heeft in zijn leven iets pijnlijks dat nooit helemaal weggaat. Het hoeft je leven niet te beheersen (dat zou zonde zijn!) maar het zal nu eenmaal zo nu en dan de kop opsteken. Door dat te accepteren en jezelf het verdriet toe te staan ervaar je, denk ik, minder leegte dan wanneer je het dmv werk en andere drukte probeert weg te drukken.
Ik heb zelf heel veel aan boeken. Veel literatuur gaat over dingen als existentiele eenzaamheid, fundamentele leegte of een verdriet dat nooit helemaal weggaat. Als ik veel tv kijk en tijdschriften lees kan ik soms onbewust gaan denken dat mijn gevoel iets raars is dat "weg moet", maar als ik dan een boek lees met zo'n thema besef ik weer dat het iets universeels is dat bij mens-zijn hoort. Daardoor voel ik me vaak getroost door boeken die eigenlijk vreselijk droevig zijn ;)emmeke ik ben het niet met je eens. die leegte/gemis beheerst wel degelijk mijn leven en zal mijn leven ook blijven beheersen. bijvoorbeeld als ik ga trouwen/kinderen krijg/mijn diploma haal. dan moet ik het doen met vrienden, mijn ouders zullen nooit bij dit soort belangrijke momenten aanwezig zijn. ik word nu al misselijk bij het idee
Ik herken het ook heel erg en ik denk dat dit:
"Het is een fundementele leegte. Probeer liefde voor jezelf te voelen en de leegte te zien als iets wat bij jou hoort."
wat Linh67 schreef heel erg waar is. Dat is volgens mij ook wat mensen bedoelen met "het een plekje geven". Net zoals wanneer je iemand heel erg dierbaars hebt verloren, het verdriet nooit helemaal weg zal gaan, is deze leegte ook iets wat bij jou hoort. Accepteer het, laat het er zijn. Iedereen heeft in zijn leven iets pijnlijks dat nooit helemaal weggaat. Het hoeft je leven niet te beheersen (dat zou zonde zijn!) maar het zal nu eenmaal zo nu en dan de kop opsteken. Door dat te accepteren en jezelf het verdriet toe te staan ervaar je, denk ik, minder leegte dan wanneer je het dmv werk en andere drukte probeert weg te drukken.
Ik heb zelf heel veel aan boeken. Veel literatuur gaat over dingen als existentiele eenzaamheid, fundamentele leegte of een verdriet dat nooit helemaal weggaat. Als ik veel tv kijk en tijdschriften lees kan ik soms onbewust gaan denken dat mijn gevoel iets raars is dat "weg moet", maar als ik dan een boek lees met zo'n thema besef ik weer dat het iets universeels is dat bij mens-zijn hoort. Daardoor voel ik me vaak getroost door boeken die eigenlijk vreselijk droevig zijn ;)emmeke ik ben het niet met je eens. die leegte/gemis beheerst wel degelijk mijn leven en zal mijn leven ook blijven beheersen. bijvoorbeeld als ik ga trouwen/kinderen krijg/mijn diploma haal. dan moet ik het doen met vrienden, mijn ouders zullen nooit bij dit soort belangrijke momenten aanwezig zijn. ik word nu al misselijk bij het idee
zondag 28 juni 2009 om 21:57
quote:newstylista schreef op 28 juni 2009 @ 21:41:
[...]
emmeke ik ben het niet met je eens. die leegte/gemis beheerst wel degelijk mijn leven en zal mijn leven ook blijven beheersen. bijvoorbeeld als ik ga trouwen/kinderen krijg/mijn diploma haal. dan moet ik het doen met vrienden, mijn ouders zullen nooit bij dit soort belangrijke momenten aanwezig zijn. ik word nu al misselijk bij het idee Wat vreselijk rot voor je newstylista, ik kan me voorstellen dat dit een enorm gemis voor je moet zijn. En helaas kunnen vrienden dit gemis niet opvullen. Ik wou dat ik je kon helpen.
[...]
emmeke ik ben het niet met je eens. die leegte/gemis beheerst wel degelijk mijn leven en zal mijn leven ook blijven beheersen. bijvoorbeeld als ik ga trouwen/kinderen krijg/mijn diploma haal. dan moet ik het doen met vrienden, mijn ouders zullen nooit bij dit soort belangrijke momenten aanwezig zijn. ik word nu al misselijk bij het idee Wat vreselijk rot voor je newstylista, ik kan me voorstellen dat dit een enorm gemis voor je moet zijn. En helaas kunnen vrienden dit gemis niet opvullen. Ik wou dat ik je kon helpen.
