Psyche
alle pijlers
gevoel van leegte
zondag 28 juni 2009 om 16:41
Hallo,
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
zondag 28 juni 2009 om 22:05
quote:Emmeke schreef op 28 juni 2009 @ 21:37:
Net zoals wanneer je iemand heel erg dierbaars hebt verloren, het verdriet nooit helemaal weg zal gaan, is deze leegte ook iets wat bij jou hoort. Accepteer het, laat het er zijn. Iedereen heeft in zijn leven iets pijnlijks dat nooit helemaal weggaat. Het hoeft je leven niet te beheersen (dat zou zonde zijn!) maar het zal nu eenmaal zo nu en dan de kop opsteken. Door dat te accepteren en jezelf het verdriet toe te staan ervaar je, denk ik, minder leegte dan wanneer je het dmv werk en andere drukte probeert weg te drukken.
Ik heb zelf heel veel aan boeken. Veel literatuur gaat over dingen als existentiele eenzaamheid, fundamentele leegte of een verdriet dat nooit helemaal weggaat. Als ik veel tv kijk en tijdschriften lees kan ik soms onbewust gaan denken dat mijn gevoel iets raars is dat "weg moet", maar als ik dan een boek lees met zo'n thema besef ik weer dat het iets universeels is dat bij mens-zijn hoort. Daardoor voel ik me vaak getroost door boeken die eigenlijk vreselijk droevig zijn
Dat klinkt troostvol wat je vertelt over acceptatie. Daar ben ik nog niet maar ooit wel hoop ik.
Ik begin heel vaak aan nieuwe hobbies etc. in de hoop dat die mijn leegte gaan opvullen. Maar meestal merk ik al na een paar weken dat dat mij ook geen vervulling geeft en de leegte blijft, dus dan stop ik er weer mee, op zoek naar een nieuwe vervulling... Ik ben ook vaak teleurgesteld in vrienden omdat ze mijn leegte niet kunnen opvullen, maar ik weet dat ik het niet van ze moet verwachten, daar zijn vrienden niet voor. Ik weet dat ik het in mezelf moet zoeken en het niet van anderen moet verwachten en zelf die leegte moet opvullen maar het is zo moeilijk.
Als je goede tips hebt van boeken over het thema, graag! Mij helpt lezen van goede boeken namelijk ook heel erg, vooral als het over dit soort thema's gaat, dat is inderdaad erg troostrijk.
Net zoals wanneer je iemand heel erg dierbaars hebt verloren, het verdriet nooit helemaal weg zal gaan, is deze leegte ook iets wat bij jou hoort. Accepteer het, laat het er zijn. Iedereen heeft in zijn leven iets pijnlijks dat nooit helemaal weggaat. Het hoeft je leven niet te beheersen (dat zou zonde zijn!) maar het zal nu eenmaal zo nu en dan de kop opsteken. Door dat te accepteren en jezelf het verdriet toe te staan ervaar je, denk ik, minder leegte dan wanneer je het dmv werk en andere drukte probeert weg te drukken.
Ik heb zelf heel veel aan boeken. Veel literatuur gaat over dingen als existentiele eenzaamheid, fundamentele leegte of een verdriet dat nooit helemaal weggaat. Als ik veel tv kijk en tijdschriften lees kan ik soms onbewust gaan denken dat mijn gevoel iets raars is dat "weg moet", maar als ik dan een boek lees met zo'n thema besef ik weer dat het iets universeels is dat bij mens-zijn hoort. Daardoor voel ik me vaak getroost door boeken die eigenlijk vreselijk droevig zijn
Dat klinkt troostvol wat je vertelt over acceptatie. Daar ben ik nog niet maar ooit wel hoop ik.
Ik begin heel vaak aan nieuwe hobbies etc. in de hoop dat die mijn leegte gaan opvullen. Maar meestal merk ik al na een paar weken dat dat mij ook geen vervulling geeft en de leegte blijft, dus dan stop ik er weer mee, op zoek naar een nieuwe vervulling... Ik ben ook vaak teleurgesteld in vrienden omdat ze mijn leegte niet kunnen opvullen, maar ik weet dat ik het niet van ze moet verwachten, daar zijn vrienden niet voor. Ik weet dat ik het in mezelf moet zoeken en het niet van anderen moet verwachten en zelf die leegte moet opvullen maar het is zo moeilijk.
Als je goede tips hebt van boeken over het thema, graag! Mij helpt lezen van goede boeken namelijk ook heel erg, vooral als het over dit soort thema's gaat, dat is inderdaad erg troostrijk.
zondag 28 juni 2009 om 22:18
quote:newstylista schreef op 28 juni 2009 @ 20:35:
is het wel zo, dat die leegte zomaar komt opzetten? bij mij is er over het algemeen wel een aanwijsbare reden/gebeurtenis, waardoor ik die leegte/eemzaamheid voel.
praat je over deze gevoelens wel eens met je partner?
Bij mij komt de leegte opzetten als ik niks om handen heb, dus een weekend zonder afspraken, een lege middag, dan wordt ik keihard met mezelf geconfronteerd en heb ik geen vluchtroute in werk&mensen. Vooral de namiddag in het weekend vind ik erg moeilijk.
Ik kan hier wel over praten met mijn vriend, ik zeg dan dat ik weer last heb van leegte. Hij vind het erg vervelend voor mij, maar hij herkent deze gevoelens niet, dus ik kan hem wel uitleggen hoe ik me voel maar echt begrijpen kan hij niet. Voor hem is het raar dat het een leegte is zonder duidelijk aanwezige oorzaak in het heden. Dat het iets is dat van vroeger komt is voor hem moeilijk te begrijpen.
Ik ben blij dat ik het hier op het forum over kan hebben. Ik heb het onderwerp wel eens bij vrienden proberen aan te snijden maar tot nu toe heb ik hier bij vrienden geen herkenning in gevonden. Ik denk vaak dat iedereen last heeft van leegte maar dat de meeste mensen dat heel goed kunnen ontvluchten door drukke sociale levens, banen, hobbies, etc. te hebben.
Of zijn er volgens jullie ook mensen die geen leegte ervaren?
is het wel zo, dat die leegte zomaar komt opzetten? bij mij is er over het algemeen wel een aanwijsbare reden/gebeurtenis, waardoor ik die leegte/eemzaamheid voel.
praat je over deze gevoelens wel eens met je partner?
Bij mij komt de leegte opzetten als ik niks om handen heb, dus een weekend zonder afspraken, een lege middag, dan wordt ik keihard met mezelf geconfronteerd en heb ik geen vluchtroute in werk&mensen. Vooral de namiddag in het weekend vind ik erg moeilijk.
Ik kan hier wel over praten met mijn vriend, ik zeg dan dat ik weer last heb van leegte. Hij vind het erg vervelend voor mij, maar hij herkent deze gevoelens niet, dus ik kan hem wel uitleggen hoe ik me voel maar echt begrijpen kan hij niet. Voor hem is het raar dat het een leegte is zonder duidelijk aanwezige oorzaak in het heden. Dat het iets is dat van vroeger komt is voor hem moeilijk te begrijpen.
Ik ben blij dat ik het hier op het forum over kan hebben. Ik heb het onderwerp wel eens bij vrienden proberen aan te snijden maar tot nu toe heb ik hier bij vrienden geen herkenning in gevonden. Ik denk vaak dat iedereen last heeft van leegte maar dat de meeste mensen dat heel goed kunnen ontvluchten door drukke sociale levens, banen, hobbies, etc. te hebben.
Of zijn er volgens jullie ook mensen die geen leegte ervaren?
zondag 28 juni 2009 om 22:26
quote:kanarie79 schreef op 28 juni 2009 @ 21:57:
[...]
Wat vreselijk rot voor je newstylista, ik kan me voorstellen dat dit een enorm gemis voor je moet zijn. En helaas kunnen vrienden dit gemis niet opvullen. Ik wou dat ik je kon helpen.
Ik ben wat ouder dan jij, maar herken dit wel van vroeger. Mijn moeder is schizofreen en vader was afwezig. Veel therapie gedaan, maar geen praattherapie. Wat mij geholpen heeft en dat is een geleidelijk proces geweest, is opener worden. Meer delen met vrienden, waardoor ik zelf niet meer op afstand bleef. Ik las bij jou iets in de trant van wantrouwen naar mensen om je heen. Jammer genoeg is hier geen pasklaar antwoord op en een proces van kleine stapjes zetten om mensen wel te gaan vertrouwen. Bij mij is daardoor het aanwezige gevoel van leegte weggegaan. Wat wel blijft is het gemis aan een liefdevolle ouder en bijvoorbeeld met feestdagen of belangrijke gebeurtenissen in mijn leven, blijft dat gemis. Maar daar leer je mee leven. Ik weet dat gewoonweg. Ook op mijn 80e zal ik dat gevoel van gemis nog hebben. Maar dat vind ik wel iets anders dan een fundamenteel gevoel van leegte, bodemloze put voelen.
Ik wens je in ieder geval sterkte en vooral veel liefde en het toelaten ervan toe. En, met ouder worden kunnen dingen echt veranderen, omdat waarschijnlijk de basis in jezelf sterker wordt.
[...]
Wat vreselijk rot voor je newstylista, ik kan me voorstellen dat dit een enorm gemis voor je moet zijn. En helaas kunnen vrienden dit gemis niet opvullen. Ik wou dat ik je kon helpen.
Ik ben wat ouder dan jij, maar herken dit wel van vroeger. Mijn moeder is schizofreen en vader was afwezig. Veel therapie gedaan, maar geen praattherapie. Wat mij geholpen heeft en dat is een geleidelijk proces geweest, is opener worden. Meer delen met vrienden, waardoor ik zelf niet meer op afstand bleef. Ik las bij jou iets in de trant van wantrouwen naar mensen om je heen. Jammer genoeg is hier geen pasklaar antwoord op en een proces van kleine stapjes zetten om mensen wel te gaan vertrouwen. Bij mij is daardoor het aanwezige gevoel van leegte weggegaan. Wat wel blijft is het gemis aan een liefdevolle ouder en bijvoorbeeld met feestdagen of belangrijke gebeurtenissen in mijn leven, blijft dat gemis. Maar daar leer je mee leven. Ik weet dat gewoonweg. Ook op mijn 80e zal ik dat gevoel van gemis nog hebben. Maar dat vind ik wel iets anders dan een fundamenteel gevoel van leegte, bodemloze put voelen.
Ik wens je in ieder geval sterkte en vooral veel liefde en het toelaten ervan toe. En, met ouder worden kunnen dingen echt veranderen, omdat waarschijnlijk de basis in jezelf sterker wordt.
zondag 28 juni 2009 om 22:33
Ik hoop ook dat ik me minder eenzaam zal voelen als ik leer echt contact met mensen te maken en me leer te hechten aan mensen. Ik ben nu na 5 jaar therapie zover dat ik vertrouwen in mijn therapeut krijg en me aan hem ga hechten, dus dat zal wel al een stap in de goede richting zijn!
Het lijkt me heerlijk open en mezelf te kunnen zijn naar vrienden toe, maar ik heb bij mensen altijd het gevoel dat ik hun moet opvullen en een soort praatpaal/vuilnisbak voor hun problemen moet zijn. Ik heb nooit geleerd over mezelf te praten en vind het moeilijk om naar vrienden toe mijn emoties te uiten.
Nou ja, ik troost me altijd maar met de gedachte dat het beste in mijn leven nog moet komen (hoop ik dan...)
Het lijkt me heerlijk open en mezelf te kunnen zijn naar vrienden toe, maar ik heb bij mensen altijd het gevoel dat ik hun moet opvullen en een soort praatpaal/vuilnisbak voor hun problemen moet zijn. Ik heb nooit geleerd over mezelf te praten en vind het moeilijk om naar vrienden toe mijn emoties te uiten.
Nou ja, ik troost me altijd maar met de gedachte dat het beste in mijn leven nog moet komen (hoop ik dan...)
zondag 28 juni 2009 om 22:35
quote:newstylista schreef op 28 juni 2009 @ 22:23:
voel jij je wel door je vriend gesteund? ik vind het opmerkelijk dat jij denkt dat iedereen leegte ervaart. dit is echt niet zo.Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er mensen zijn die die leegte niet ervaren, denk je dat er echt mensen zijn die dat niet hebben? Wat heerlijk moet dat zijn.
voel jij je wel door je vriend gesteund? ik vind het opmerkelijk dat jij denkt dat iedereen leegte ervaart. dit is echt niet zo.Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er mensen zijn die die leegte niet ervaren, denk je dat er echt mensen zijn die dat niet hebben? Wat heerlijk moet dat zijn.
zondag 28 juni 2009 om 22:40
ik weet heel zeker dat het overgrote deel van de mensen dit echt niet hebben. ik vind het een behoorlijk onrealistisch beeld wat je hebt, ook dat je eerder zei dat mensen kinderen nemen om hun leegte op te vullen. dit zal vast wel zo zijn, maar niet iedereen heeft dit.
want daarmee denk je ook, dat iedereen net zo ongelukkig is als jij, wat zou de wereld er dan triest uitzien.
denk je zo uit zelfbescherming?
want daarmee denk je ook, dat iedereen net zo ongelukkig is als jij, wat zou de wereld er dan triest uitzien.
denk je zo uit zelfbescherming?
zondag 28 juni 2009 om 22:47
Ik vind het heel rot voor je newstylista. Snap ook heel goed wat je bedoeld. Ik ben sinds mijn 13de ouderloos en heb geen broers of zussen, noch andere familie. Wel heb ik gelukkig 2 kinderen (nu volwassen), en een vriend, maar dus niemand "boven" mij, niemand bij wie ik "klein" mag zijn.
Maar als je je zo blijft verzeten tegen het gevoel van leegte, raak je alleen maar verder van jezelf af. Doet het uiteindelijk nog meer pijn. En daarnaast loop je het risico de leegte op te vullen met oneigenlijke dingen/mensen. Dus kwets je ook nog andere mensen. Acceptatie is een win-win situatie.
Ik heb ook zoveel jaren therapie gehad. Allerlei vormen. Ooit heb ik de vraag gesteld aan een therapeut: " wanneer/hoe weet je dat je klaar bent, genezen bent? " Zijn antwoord was simpel en doeltreffend: "rust"!
Dus dat gun ik je en natuurlijk ook TO en ieder ander die probeert te overkomen wat vroeger is gebeurd.
Maar als je je zo blijft verzeten tegen het gevoel van leegte, raak je alleen maar verder van jezelf af. Doet het uiteindelijk nog meer pijn. En daarnaast loop je het risico de leegte op te vullen met oneigenlijke dingen/mensen. Dus kwets je ook nog andere mensen. Acceptatie is een win-win situatie.
Ik heb ook zoveel jaren therapie gehad. Allerlei vormen. Ooit heb ik de vraag gesteld aan een therapeut: " wanneer/hoe weet je dat je klaar bent, genezen bent? " Zijn antwoord was simpel en doeltreffend: "rust"!
Dus dat gun ik je en natuurlijk ook TO en ieder ander die probeert te overkomen wat vroeger is gebeurd.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 28 juni 2009 om 22:51
quote:Lin67 schreef op 28 juni 2009 @ 22:47:
Ik vind het heel rot voor je newstylista. Snap ook heel goed wat je bedoeld. Ik ben sinds mijn 13de ouderloos en heb geen broers of zussen, noch andere familie. Wel heb ik gelukkig 2 kinderen (nu volwassen), en een vriend, maar dus niemand "boven" mij, niemand bij wie ik "klein" mag zijn.
Maar als je je zo blijft verzeten tegen het gevoel van leegte, raak je alleen maar verder van jezelf af. Doet het uiteindelijk nog meer pijn. En daarnaast loop je het risico de leegte op te vullen met oneigenlijke dingen/mensen. Dus kwets je ook nog andere mensen. Acceptatie is een win-win situatie.
Ik heb ook zoveel jaren therapie gehad. Allerlei vormen. Ooit heb ik de vraag gesteld aan een therapeut: " wanneer/hoe weet je dat je klaar bent, genezen bent? " Zijn antwoord was simpel en doeltreffend: "rust"!
Dus dat gun ik je en natuurlijk ook TO en ieder ander die probeert te overkomen wat vroeger is gebeurd.ik blijf me er niet bewust tegen verzetten. die eenzaamheid is er, en ik heb geen idee hoe ik daar mee moet omgaan. ik heb al zoveel therapien gehad en het enige wat mensen roepen is acceptatie. lekker makkelijk, want ondertussen reikt niemand mij handvaten aan, maar laten ze me lekker zwemmen
Ik vind het heel rot voor je newstylista. Snap ook heel goed wat je bedoeld. Ik ben sinds mijn 13de ouderloos en heb geen broers of zussen, noch andere familie. Wel heb ik gelukkig 2 kinderen (nu volwassen), en een vriend, maar dus niemand "boven" mij, niemand bij wie ik "klein" mag zijn.
Maar als je je zo blijft verzeten tegen het gevoel van leegte, raak je alleen maar verder van jezelf af. Doet het uiteindelijk nog meer pijn. En daarnaast loop je het risico de leegte op te vullen met oneigenlijke dingen/mensen. Dus kwets je ook nog andere mensen. Acceptatie is een win-win situatie.
Ik heb ook zoveel jaren therapie gehad. Allerlei vormen. Ooit heb ik de vraag gesteld aan een therapeut: " wanneer/hoe weet je dat je klaar bent, genezen bent? " Zijn antwoord was simpel en doeltreffend: "rust"!
Dus dat gun ik je en natuurlijk ook TO en ieder ander die probeert te overkomen wat vroeger is gebeurd.ik blijf me er niet bewust tegen verzetten. die eenzaamheid is er, en ik heb geen idee hoe ik daar mee moet omgaan. ik heb al zoveel therapien gehad en het enige wat mensen roepen is acceptatie. lekker makkelijk, want ondertussen reikt niemand mij handvaten aan, maar laten ze me lekker zwemmen
zondag 28 juni 2009 om 22:51
zondag 28 juni 2009 om 22:57
Truste kanarie....
newstylista, het is ook niet makkelijk, ik heb er slechts 30 jaar over gedaan, en weet het soms ook even niet meer. Maar ik weet wel dat het antwoord zit in acceptatie en loslaten.
Het leven is ook een beetje zwemmen of verzuipen.......en dat zwemmen zul je zelf moeten doen als je niet wil verzuipen. Soms ben je moe en kun je je even laten dragen, maar uiteindelijk moet je zelf de overkant bereiken, anders verzuipt je drager........
newstylista, het is ook niet makkelijk, ik heb er slechts 30 jaar over gedaan, en weet het soms ook even niet meer. Maar ik weet wel dat het antwoord zit in acceptatie en loslaten.
Het leven is ook een beetje zwemmen of verzuipen.......en dat zwemmen zul je zelf moeten doen als je niet wil verzuipen. Soms ben je moe en kun je je even laten dragen, maar uiteindelijk moet je zelf de overkant bereiken, anders verzuipt je drager........
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 28 juni 2009 om 23:05
ik weet ook wel dat ik het uiteindelijk zelf moet doen. maar ik kom bij de hulpverlening om hulp. als me dat dan niet wordt gegeven, tja daar word ik boos van.
ik voel mij heel vaak niet begrepen. die acceptatie dat is zo'n doodoener (hoe waar het misschien ook wel is) maar het zegt mij niks, ik kan er niks mee.
ik moet daadwerkelijk alles zelf doen, mijn eigen basis creeren, mijn eigen identiteit vormgeven (ik ben geadopteerd en van mijn biologische ouders weet ik niks)
en zo kan ik nog wel even doorgaan. en dat is allemaal verdomde moeilijk, ik heb geen idee hoe en ik heb ook geen vertrouwen in de hulpverlening
en wat ik dan echt niet begrijp, dat het lijkt alsof iedereen in een zelfde soort situatie toch een partner/kinderen heeft. dan doe ik toch echt iets verkeerds en anders is er echt iets mis met mij.
ik voel mij heel vaak niet begrepen. die acceptatie dat is zo'n doodoener (hoe waar het misschien ook wel is) maar het zegt mij niks, ik kan er niks mee.
ik moet daadwerkelijk alles zelf doen, mijn eigen basis creeren, mijn eigen identiteit vormgeven (ik ben geadopteerd en van mijn biologische ouders weet ik niks)
en zo kan ik nog wel even doorgaan. en dat is allemaal verdomde moeilijk, ik heb geen idee hoe en ik heb ook geen vertrouwen in de hulpverlening
en wat ik dan echt niet begrijp, dat het lijkt alsof iedereen in een zelfde soort situatie toch een partner/kinderen heeft. dan doe ik toch echt iets verkeerds en anders is er echt iets mis met mij.
zondag 28 juni 2009 om 23:20
Klinkt misschien ook weer als een dooddoener, maar dat iedereen het zelf moet doen hoort ook bij het mens-zijn. Iedereen is anders, iedereen krijgt andere dingen mee, maakt andere dingen mee, maar wat ons verbindt is dat niemand anders ons leven voor ons kan leiden. Steunen, ja, luisteren, ja, advies geven, ja, maar overnemen, nee. Je dingen zijn en blijven altijd je eigen dingen waar je in de eerste plaats zelf iets mee moet.
Geef je jezelf niet wat te weinig credit, newstylista? Ik voel me soms eventjes helemaal hulpeloos, en voel tot in mijn botten: "ik kan het niet alleen!". Echt alsof ik weer een hulpeloos klein kind ben. Maar ik ben geen hulpeloos klein kind meer, ik ben een sterke volwassene die al met heel wat shit heeft gedeald. Ik kan veel meer dan ik op zo'n moment denk. Zou het helpen als je eens met heel vriendelijke ogen naar jezelf kijkt, niet kijkend naar wat je allemaal (nog) niet kunt, maar naar alle dingen, hoe stompzinnig of klein ook, die je toch maar mooi op eigen kracht hebt bereikt tot nu toe?
Ken je het stukje van Wim Helsen, over de dunne papieren? Daar moet ik van huilen als ik het lees, en tegelijkertijd voelt het troostend, dat dat machteloze gevoel van intense alleen-heid niet alleen in mij zit. Dat anderen het herkennen.
"Ge zijt helemaal alleen,
zoals iedereen altijd en overal alleen is
in alle talen.
Ge zijt bloot en weerloos.
Ge zijt gemaakt van dun papier.
Eén windvlaag en ge vliegt omver.
Het is niet dat de anderen u niet willen helpen,
het is dat ze zelf gemaakt zijn van dun papier.
Eén scheurtje en ze scheuren.
En ge kijkt naar mij en ge ziet uzelf staan.
En ge zegt tegen uzelf wat ge altijd al geweten hebt,
dat uw pijn voor u alleen is.
Niemand anders kan eraan,
niemand anders heeft er weet van
en dat is goed zo."
Geef je jezelf niet wat te weinig credit, newstylista? Ik voel me soms eventjes helemaal hulpeloos, en voel tot in mijn botten: "ik kan het niet alleen!". Echt alsof ik weer een hulpeloos klein kind ben. Maar ik ben geen hulpeloos klein kind meer, ik ben een sterke volwassene die al met heel wat shit heeft gedeald. Ik kan veel meer dan ik op zo'n moment denk. Zou het helpen als je eens met heel vriendelijke ogen naar jezelf kijkt, niet kijkend naar wat je allemaal (nog) niet kunt, maar naar alle dingen, hoe stompzinnig of klein ook, die je toch maar mooi op eigen kracht hebt bereikt tot nu toe?
Ken je het stukje van Wim Helsen, over de dunne papieren? Daar moet ik van huilen als ik het lees, en tegelijkertijd voelt het troostend, dat dat machteloze gevoel van intense alleen-heid niet alleen in mij zit. Dat anderen het herkennen.
"Ge zijt helemaal alleen,
zoals iedereen altijd en overal alleen is
in alle talen.
Ge zijt bloot en weerloos.
Ge zijt gemaakt van dun papier.
Eén windvlaag en ge vliegt omver.
Het is niet dat de anderen u niet willen helpen,
het is dat ze zelf gemaakt zijn van dun papier.
Eén scheurtje en ze scheuren.
En ge kijkt naar mij en ge ziet uzelf staan.
En ge zegt tegen uzelf wat ge altijd al geweten hebt,
dat uw pijn voor u alleen is.
Niemand anders kan eraan,
niemand anders heeft er weet van
en dat is goed zo."
zondag 28 juni 2009 om 23:22
zondag 28 juni 2009 om 23:26
laat ik het dan anders formuleren Emmeke, ik mis dan die steun/luisterend ook die anderen wel hebben. voornamelijk van familie, maar ook van vrienden
ik kan het wel, maar ik wil het niet meer, daar zit het verschil in bij mij.
het is nu overleven voor mij ipv leven en dat is behoorlijk kut. om je heen zie ik gelukkige mensen en dat doet mij pijn dat dit voor er niet is.
mooi gedicht!
ik kan het wel, maar ik wil het niet meer, daar zit het verschil in bij mij.
het is nu overleven voor mij ipv leven en dat is behoorlijk kut. om je heen zie ik gelukkige mensen en dat doet mij pijn dat dit voor er niet is.
mooi gedicht!
zondag 28 juni 2009 om 23:27
quote:Emmeke schreef op 28 juni 2009 @ 23:22:
Ik heb geen partner of kinderen trouwens, newstylista. Al heel lang geen relatie meer gehad. Ik probeer nu te leren opener te worden, mijzelf kwetsbaarder op te stellen, niet automatisch steeds afstand te houden. En dan verwacht ik dat die partner wel een keer komt, want ik ben heel leuk ;)op die laatste zin kan ik alleen maar reageren met een hele grote glimlach , stoer mens!
Ik heb geen partner of kinderen trouwens, newstylista. Al heel lang geen relatie meer gehad. Ik probeer nu te leren opener te worden, mijzelf kwetsbaarder op te stellen, niet automatisch steeds afstand te houden. En dan verwacht ik dat die partner wel een keer komt, want ik ben heel leuk ;)op die laatste zin kan ik alleen maar reageren met een hele grote glimlach , stoer mens!
zondag 28 juni 2009 om 23:41
Dat gevoel van overleven ken ik ook heel goed.
Van mijn oudste raakte ik per ongeluk zwanger, de tweede was wel gepland (vanwege het feit dat ik zelf enigkind ben). Mijn huwelijk was binnen en paar jaar over. Mijn kinderen heb ik alleen opgevoed en relaties die ik had waren altijd een ramp. Slechts sinds een jaar is het rustig en voel ik me sterker omdat ik me nu realiseer dat alleen ik het kan. Dat alleen ik bepaal hoe mijn leven eruit ziet, enz. Zoals in het gedicht van emmeke....en dat is goed.....
Van mijn oudste raakte ik per ongeluk zwanger, de tweede was wel gepland (vanwege het feit dat ik zelf enigkind ben). Mijn huwelijk was binnen en paar jaar over. Mijn kinderen heb ik alleen opgevoed en relaties die ik had waren altijd een ramp. Slechts sinds een jaar is het rustig en voel ik me sterker omdat ik me nu realiseer dat alleen ik het kan. Dat alleen ik bepaal hoe mijn leven eruit ziet, enz. Zoals in het gedicht van emmeke....en dat is goed.....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
