Psyche
alle pijlers
gevoel van leegte
zondag 28 juni 2009 om 16:41
Hallo,
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
woensdag 1 juli 2009 om 20:17
Vergelijk jezelf met een roos. Het is mooi, teer en van een onschatbare schoonheid. Dat iemand er niet naar kijkt, verandert totaal niets aan de aroma en schoonheid van de roos.
Gemis, leegte, eenzaamheid: heftige woorden, heftige gevoelens. Ik ben er doorheen gegaan en het was een bittere pil zoals Feliciaatje schreef (hoi, trouwens ) maar er voor weglopen heefft geen zin. Die leegte is er zodat jij er kunt springen en er stralend en vol uit komt. Ik was er ook bang voor. Ik weet niet meer hoe of wat maar ik besloot me er aan over te geven. Niet op te geven maar de duik te wagen. Te voelen wat het is om eenzaam te zijn, me leeg te voelen. In die periode veel gehuild en er als een zombie bij gelopen. Dat deerde allemaal niet. Bleek achteraf dat het duiken in die eenzaamheid en leegte de meest liefdevolle daad was die ik voor mezelf deed. Juist het weglopen van die pijn, bezorgde me meer leed.
Een therapeut is een hulpmiddel. Geen vervanging van gemiste liefde. Hoe cru het ook klinkt: het verleden is werkelijk waar dood. Het hier en nu bruist en leeft. Durf in het hier en nu te stappen met alles wat je voelt. It won't kill you. Wat jouw ouders je toen niet konden geven, is wat je nu van binnen voelt schreeuwen. Loop er dus niet voor weg maar zie het onder ogen. Dat ben JIJ namelijk die schreeuwt om JOUW aandacht.
Sterkte meis en weet dat de zon altijd schijnt. Ook al hangen er ik weet niet hoeveel stapelwolken voor.
Gemis, leegte, eenzaamheid: heftige woorden, heftige gevoelens. Ik ben er doorheen gegaan en het was een bittere pil zoals Feliciaatje schreef (hoi, trouwens ) maar er voor weglopen heefft geen zin. Die leegte is er zodat jij er kunt springen en er stralend en vol uit komt. Ik was er ook bang voor. Ik weet niet meer hoe of wat maar ik besloot me er aan over te geven. Niet op te geven maar de duik te wagen. Te voelen wat het is om eenzaam te zijn, me leeg te voelen. In die periode veel gehuild en er als een zombie bij gelopen. Dat deerde allemaal niet. Bleek achteraf dat het duiken in die eenzaamheid en leegte de meest liefdevolle daad was die ik voor mezelf deed. Juist het weglopen van die pijn, bezorgde me meer leed.
Een therapeut is een hulpmiddel. Geen vervanging van gemiste liefde. Hoe cru het ook klinkt: het verleden is werkelijk waar dood. Het hier en nu bruist en leeft. Durf in het hier en nu te stappen met alles wat je voelt. It won't kill you. Wat jouw ouders je toen niet konden geven, is wat je nu van binnen voelt schreeuwen. Loop er dus niet voor weg maar zie het onder ogen. Dat ben JIJ namelijk die schreeuwt om JOUW aandacht.
Sterkte meis en weet dat de zon altijd schijnt. Ook al hangen er ik weet niet hoeveel stapelwolken voor.
woensdag 1 juli 2009 om 20:31
Hoi Kanarie,
ik ben enkele jaren geleden om dezelfde reden naar een therapeut gegaan en ook bij mij was een van de redenen een gebrek aan onvoorwaardelijke ouderliefde!
Bij de therapeut heb ik ook niet echt een concrete oplossing gekregen en ben uiteindelijk gestopt met de 'behandeling'.
Ondertussen heb ik dit gevoel niet meer en kan ik genieten van het leven. Enkele dingen die mij enorm geholpen hebben zijn meditatie en yoga. Ook ben ik veel boeken beginnen leven over een positieve mindset. Enkele aanraders zijn bijv.: 'Je kan je leven helen' van Louise L. Hay of als je engels begrijpt 'Harmonic Wealth' van James Ray (dit boek is werkelijk fantastisch). Tenslotte is het belangrijk dat je weet wat je passies zijn, ookal is het er maar 1. Als je niet weet wat je passie is moet je proberen zoveel mogelijk nieuwe dingen te ervaren tot je er een vind. Als je een passie hebt in je leven zal je je leven ook passioneel leven!
Veel succes!
ik ben enkele jaren geleden om dezelfde reden naar een therapeut gegaan en ook bij mij was een van de redenen een gebrek aan onvoorwaardelijke ouderliefde!
Bij de therapeut heb ik ook niet echt een concrete oplossing gekregen en ben uiteindelijk gestopt met de 'behandeling'.
Ondertussen heb ik dit gevoel niet meer en kan ik genieten van het leven. Enkele dingen die mij enorm geholpen hebben zijn meditatie en yoga. Ook ben ik veel boeken beginnen leven over een positieve mindset. Enkele aanraders zijn bijv.: 'Je kan je leven helen' van Louise L. Hay of als je engels begrijpt 'Harmonic Wealth' van James Ray (dit boek is werkelijk fantastisch). Tenslotte is het belangrijk dat je weet wat je passies zijn, ookal is het er maar 1. Als je niet weet wat je passie is moet je proberen zoveel mogelijk nieuwe dingen te ervaren tot je er een vind. Als je een passie hebt in je leven zal je je leven ook passioneel leven!
Veel succes!
woensdag 1 juli 2009 om 20:33
quote:Verana schreef op 30 juni 2009 @ 19:10:
@Newstylista:
Ik herken inderdaad wel wat van het verhaal van Kanarie.
Inmiddels ervaar ik minder gevoelens van leegte en eenzaamheid, en als ik het wel voel, kan ik er goed mee omgaan (geleerd in therapie). wat doe je precies dan op zo'n moment, zou je voorbeelden kunnen geven?
Ik herken ook erg de angst van Kanarie om te afhankelijk te worden van haar therapeut. Dit is bij mij daadwerkelijk gebeurd, en met veel pijn en moeite, en een goede opstelling van mijn therapeut, ben ik hieruit gekomen. Alhoewel het heel erg zwaar was, heb ik hier uiteindelijk heel veel van geleerd. wat goed van je dat je meer afstand van je psych destijds hebt kunnen nemen, het lijkt mij heel heftig om daar weer uit te komen.
Ik kwam mijn gevoelens van eenzaamheid weer tegen, doordat ik afstand aan het nemen ben van een langdurige vriendschap. Met mijn therapeut had ik toen een gesprek hierover, en die vertelde mij over existentiële eenzaamheid. Vandaar dat ik op zoek ben naar informatie erover.
Verder lijkt mijn verhaal op dat van Marahbloem. Ik heb inmiddels ook een basis in mezelf gevonden. Door therapie, maar ook door het ouder worden. Af en toe val ik nog wel van die basis, zoals een paar weken geleden. Maar als je je basis eenmaal hebt ontwikkeld en gevoeld, kom je er toch steeds sneller weer terug.
Als je een goede basis in jezelf ontwikkeld hebt, worden de gevoelens van eenzaamheid en leegte inderdaad minder.
Newstylista en Kanarie, ik wil jullie beiden veel succes wensen in jullie proces!
@Newstylista:
Ik herken inderdaad wel wat van het verhaal van Kanarie.
Inmiddels ervaar ik minder gevoelens van leegte en eenzaamheid, en als ik het wel voel, kan ik er goed mee omgaan (geleerd in therapie). wat doe je precies dan op zo'n moment, zou je voorbeelden kunnen geven?
Ik herken ook erg de angst van Kanarie om te afhankelijk te worden van haar therapeut. Dit is bij mij daadwerkelijk gebeurd, en met veel pijn en moeite, en een goede opstelling van mijn therapeut, ben ik hieruit gekomen. Alhoewel het heel erg zwaar was, heb ik hier uiteindelijk heel veel van geleerd. wat goed van je dat je meer afstand van je psych destijds hebt kunnen nemen, het lijkt mij heel heftig om daar weer uit te komen.
Ik kwam mijn gevoelens van eenzaamheid weer tegen, doordat ik afstand aan het nemen ben van een langdurige vriendschap. Met mijn therapeut had ik toen een gesprek hierover, en die vertelde mij over existentiële eenzaamheid. Vandaar dat ik op zoek ben naar informatie erover.
Verder lijkt mijn verhaal op dat van Marahbloem. Ik heb inmiddels ook een basis in mezelf gevonden. Door therapie, maar ook door het ouder worden. Af en toe val ik nog wel van die basis, zoals een paar weken geleden. Maar als je je basis eenmaal hebt ontwikkeld en gevoeld, kom je er toch steeds sneller weer terug.
Als je een goede basis in jezelf ontwikkeld hebt, worden de gevoelens van eenzaamheid en leegte inderdaad minder.
Newstylista en Kanarie, ik wil jullie beiden veel succes wensen in jullie proces!
woensdag 1 juli 2009 om 20:37
quote:kanarie79 schreef op 30 juni 2009 @ 22:31:
[...]
ik hoop echt dat je een goede therapeut kan treffen, maar ik weet niet of daarin pasklare handvaten aangereikt kunnen worden. een therapeut kan je helpen een eigen basis te (her)vinden waardoor je je niet meer een stuurloos bootje op de oceaan voelt, dat bedoel ik ook precies met die handvaten, dat heb ik gemist bij vorige therapien daarmee kan de eenzaamheid al een beetje minder worden.
Heb je daarnaast veel mensen om je heen? nee mijn sociale netwerk is heel beperkt
- En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
Rond mijn drieentwintigste ben ik drie jaar in therapie geweest, maar ik had weinig vertrouwen in de therapeut en ik blokkeerde daarom heel erg als ik bij hem was. Toch heeft hij mij wel een soort basis gegeven waardoor ik me niet meer zo ontzettend verloren en stuurloos voelde en ook wat meer eigenwaarde kreeg. Dankzij hem heb ik ook meer vertrouwen in anderen gekregen, waardoor ik een gezonde relatie heb kunnen aangaan (dat was daarvoor ook onmogelijk voor mij). Daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor.
Toen ik eenmaal een gezonde relatie had ging het een aantal jaar heel goed en voelde ik geen leegte meer, tot twee jaar geleden, toen kwam de leegte weer terug (misschien dat de beginspanning van de relatie uitgewerkt was)
Nu ben ik weer sinds een jaar in therapie, nu bij iemand die ik wel meer vertrouw maar waar ik me dus veel te veel aan ga hechten, en dat vind ik doodeng, want hoe kom ik daar nu weer van los? wel fijn dat je vorige therapien iets van effect hebben gehad. praat daarover met je psych, ik denk dat dit ook een proces is waar je uit moet komenfijn dat de strandwandeling je goed heeft gedaan hoe ging het vandaag?
[...]
ik hoop echt dat je een goede therapeut kan treffen, maar ik weet niet of daarin pasklare handvaten aangereikt kunnen worden. een therapeut kan je helpen een eigen basis te (her)vinden waardoor je je niet meer een stuurloos bootje op de oceaan voelt, dat bedoel ik ook precies met die handvaten, dat heb ik gemist bij vorige therapien daarmee kan de eenzaamheid al een beetje minder worden.
Heb je daarnaast veel mensen om je heen? nee mijn sociale netwerk is heel beperkt
- En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
Rond mijn drieentwintigste ben ik drie jaar in therapie geweest, maar ik had weinig vertrouwen in de therapeut en ik blokkeerde daarom heel erg als ik bij hem was. Toch heeft hij mij wel een soort basis gegeven waardoor ik me niet meer zo ontzettend verloren en stuurloos voelde en ook wat meer eigenwaarde kreeg. Dankzij hem heb ik ook meer vertrouwen in anderen gekregen, waardoor ik een gezonde relatie heb kunnen aangaan (dat was daarvoor ook onmogelijk voor mij). Daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor.
Toen ik eenmaal een gezonde relatie had ging het een aantal jaar heel goed en voelde ik geen leegte meer, tot twee jaar geleden, toen kwam de leegte weer terug (misschien dat de beginspanning van de relatie uitgewerkt was)
Nu ben ik weer sinds een jaar in therapie, nu bij iemand die ik wel meer vertrouw maar waar ik me dus veel te veel aan ga hechten, en dat vind ik doodeng, want hoe kom ik daar nu weer van los? wel fijn dat je vorige therapien iets van effect hebben gehad. praat daarover met je psych, ik denk dat dit ook een proces is waar je uit moet komenfijn dat de strandwandeling je goed heeft gedaan hoe ging het vandaag?
woensdag 1 juli 2009 om 21:32
Ik sluit me bij newstylista aan: wat een mooie en hoopvolle post sensy, ik heb hem meerdere keren gelezen. vooral onderstaande quotes heb ik veel aan:
Bleek achteraf dat het duiken in die eenzaamheid en leegte de meest liefdevolle daad was die ik voor mezelf deed.
Een therapeut is een hulpmiddel. Geen vervanging van gemiste liefde.
Wat jouw ouders je toen niet konden geven, is wat je nu van binnen voelt schreeuwen. Loop er dus niet voor weg maar zie het onder ogen. Dat ben JIJ namelijk die schreeuwt om JOUW aandacht.
nu nog in de praktijk brengen. ..
Het is raar dat ik zo ontzettend bang ben voor die leegte en er zo voor wil weglopen, terwijl zoals jij het beschrijft, die leegte eigenlijk een roep om aandacht is van mezelf. ik vind dat toch moeilijk om naar te luisteren. Waarom moet die roep om aandacht van mezelf mij dan zoveel pijn doen? Kan dat niet op een wat fijnere manier?
Bleek achteraf dat het duiken in die eenzaamheid en leegte de meest liefdevolle daad was die ik voor mezelf deed.
Een therapeut is een hulpmiddel. Geen vervanging van gemiste liefde.
Wat jouw ouders je toen niet konden geven, is wat je nu van binnen voelt schreeuwen. Loop er dus niet voor weg maar zie het onder ogen. Dat ben JIJ namelijk die schreeuwt om JOUW aandacht.
nu nog in de praktijk brengen. ..
Het is raar dat ik zo ontzettend bang ben voor die leegte en er zo voor wil weglopen, terwijl zoals jij het beschrijft, die leegte eigenlijk een roep om aandacht is van mezelf. ik vind dat toch moeilijk om naar te luisteren. Waarom moet die roep om aandacht van mezelf mij dan zoveel pijn doen? Kan dat niet op een wat fijnere manier?
woensdag 1 juli 2009 om 21:44
@newstylista:
ik hoop echt dat je een goede therapeut kan treffen, maar ik weet niet of daarin pasklare handvaten aangereikt kunnen worden. een therapeut kan je helpen een eigen basis te (her)vinden waardoor je je niet meer een stuurloos bootje op de oceaan voelt,
dat bedoel ik ook precies met die handvaten, dat heb ik gemist bij vorige therapien
wat voor therapieen heb je gevolgd? heel lang bij dezelfde persoon in therapie geweest? heb je ook last gehad van afhankelijkheid? wat vervelend dat je hierbij niet een heel klein beetje een basis hebt kunnen vinden, al is het maar een klein zaadje wat nog verder kan ontkiemen.
Ben je nu helemaal niet in therapie?
Heb je daarnaast veel mensen om je heen?
nee mijn sociale netwerk is heel beperkt
wat naar voor je, ik hoop dat het jou ook helpt op dit forum te kletsen, mij wel in ieder geval.
fijn dat de strandwandeling je goed heeft gedaan hoe ging het vandaag?
vandaag was weer niet zo'n beste dag, ik was er nog steeds kapot van dat de psych gisteren had afgebeld (vreselijke afhankelijkheid), en ik voelde me zo rot dat ik vanochtend niet ben gaan werken.
maar toen heb ik hem gemaild of ik niet toch een afspraak voor vrijdag kon maken en dat is gelukt dus dat geeft me weer een beetje perspectief.
we houden ons overeind met de mooie woorden van sensy!
ik hoop echt dat je een goede therapeut kan treffen, maar ik weet niet of daarin pasklare handvaten aangereikt kunnen worden. een therapeut kan je helpen een eigen basis te (her)vinden waardoor je je niet meer een stuurloos bootje op de oceaan voelt,
dat bedoel ik ook precies met die handvaten, dat heb ik gemist bij vorige therapien
wat voor therapieen heb je gevolgd? heel lang bij dezelfde persoon in therapie geweest? heb je ook last gehad van afhankelijkheid? wat vervelend dat je hierbij niet een heel klein beetje een basis hebt kunnen vinden, al is het maar een klein zaadje wat nog verder kan ontkiemen.
Ben je nu helemaal niet in therapie?
Heb je daarnaast veel mensen om je heen?
nee mijn sociale netwerk is heel beperkt
wat naar voor je, ik hoop dat het jou ook helpt op dit forum te kletsen, mij wel in ieder geval.
fijn dat de strandwandeling je goed heeft gedaan hoe ging het vandaag?
vandaag was weer niet zo'n beste dag, ik was er nog steeds kapot van dat de psych gisteren had afgebeld (vreselijke afhankelijkheid), en ik voelde me zo rot dat ik vanochtend niet ben gaan werken.
maar toen heb ik hem gemaild of ik niet toch een afspraak voor vrijdag kon maken en dat is gelukt dus dat geeft me weer een beetje perspectief.
we houden ons overeind met de mooie woorden van sensy!
woensdag 1 juli 2009 om 22:01
nee ik ben nu in afwachting van therapie, ik kan pas over 2 mnd terecht, helaas.
jammer dat het vandaag weer niet zo'n beste dag voor je was wat goed van je dat je een afspraak hebt kunnen maken (alsnog bedoel ik) maar ik het niet standaard dat een psych met een voorstel komt met een andere datum voor het gesprek? die ervaring heb ik wel.
jammer dat het vandaag weer niet zo'n beste dag voor je was wat goed van je dat je een afspraak hebt kunnen maken (alsnog bedoel ik) maar ik het niet standaard dat een psych met een voorstel komt met een andere datum voor het gesprek? die ervaring heb ik wel.
woensdag 1 juli 2009 om 22:17
jij hebt ook wel de nodige therapie ervaring zo te horen, heb je het gevoel er toch wel iets aan gehad te hebben? Lastig dat je nog tot eind augustus moet wachten, zie je erg op tegen het wachten in de zomermaanden?
de psych was met een voorstel voor volgende week gekomen, maar zo lang wachten trok ik niet, dus ik heb gevraagd of ik eerder kon komen, vandaar.
de psych was met een voorstel voor volgende week gekomen, maar zo lang wachten trok ik niet, dus ik heb gevraagd of ik eerder kon komen, vandaar.
woensdag 1 juli 2009 om 22:38
tuurlijk heb ik wel bepaalde dingen geleerd, maar er zit nog zoveel waar ik nog aan wil werken. ja ik zie er erg tegenop. ik heb niet veel om handen en zoals je gelezen hebt is mijn sociale netwerk klein, ik zal dus veel alleen thuis zitten
ook ben ik nog eens heel erg onzeker over mijn uiterlijk, in de winter kun je alles nog wel een beetje verbergen, maar dat gaat nu niet. ondanks dat ik het fijn vind dat ik mij achter mijn zonnebril kan "verschuilen* straal ik echt wel lelijkheid uit
ah oke, goed van je dat je dat hebt aangegeven, nog 1 dagje wachten.
ook ben ik nog eens heel erg onzeker over mijn uiterlijk, in de winter kun je alles nog wel een beetje verbergen, maar dat gaat nu niet. ondanks dat ik het fijn vind dat ik mij achter mijn zonnebril kan "verschuilen* straal ik echt wel lelijkheid uit
ah oke, goed van je dat je dat hebt aangegeven, nog 1 dagje wachten.
donderdag 2 juli 2009 om 01:13
vrijdag 3 juli 2009 om 00:52
Newstylista,
Wat ik ten eerste heb geleerd om gevoelens van leegte en eenzaamheid op te vangen, is mij te richten op mijn zogeheten "hulpbronnen". Dit zijn dingen die je een goed gevoel geven. Bij mij is dat bijvoorbeeld fietsen of wandelen in de natuur, iets koken wat ik lekker vind, met een mooi boek of mooie film op de bank, glaasje wijn erbij, kaarsjes aan. Dit zou voor jou weer iets heel anders kunnen zijn.
Mijn gevoelens van leegte en eenzaamheid zijn dan niet gelijk over, maar doordat ik mij richt op dingen die ik fijn vind, worden ze draaglijker.
Ook heb ik geleerd als een soort observator naar deze gevoelens te kijken als ik ze heb. Dus er niet helemaal in gaan zitten en me er helemaal mee identificeren.
Je HEBT gevoelens van eenzaamheid, je BENT niet eenzaam. Door dit verschil te voelen, ga je er al minder inzitten, en worden de gevoelens minder bodemloos en minder heftig.
Verder komen deze gevoelens meestal van vroeger vandaan, en is het dus eigenlijk de kleine Verana die nooit gestopt is zich eenzaam en behoeftig naar liefde te voelen. De volwassen Verana kan wél liefde aan zichzelf geven. Dus soms zit ik met een kussen of een knuffelbeest op de bank, en doe ik net of dat de kleine Verana is, en dan troost en knuffel ik haar.
Wel moet je dan eerst het onderscheid leren voelen tussen wat bij je kleine kind van vroeger hoort, en wat je volwassen ik is. Hier heb ik ook enige jaren therapie voor nodig gehad.
Hoe meer je je bewust wordt van je volwassenheid, hoe meer je ook de basis in jezelf gaat creëren, die in dit topic al eerder genoemd is.
En verder, wat al vaker in dit topic genoemd is: heel belangrijk is dat je accepteert, werkelijk accepteert, dat deze gevoelens bij je horen, dat je nu eenmaal dingen hebt meegemaakt die dit veroorzaakt hebben. Dat je vrede krijgt met je verleden en met de gevolgen ervan, hoe ellendig en vervelend die ook zijn. Dat je vrede krijgt met jezelf en met wie je bent, dat je jezelf okee vindt. Ook dit is een intensief en langdurig proces, waar ik jaren over heb gedaan. Sterker nog, wat bepaalde punten betreft, zit ik nog in het acceptatieproces.
En ook accepteren, dat je wel beter met deze gevoelens kunt leren omgaan, dat je er tijdenlang geen last van kunt hebben, maar dat het toch altijd een soort "gevoelige plek" blijft, die af en toe weer de kop opsteekt.
En soms kom ik met bovenstaande dingen toch niet uit de gevoelens van leegte en eenzaamheid. Wat ik dan doe, is er letterlijk een nachtje over slapen.
Ik accepteer dan dat ik me rot voel, ga bewust de hele avond achter de tv of computer hangen tot ik naar bed ga.
Vaak kijk ik na een nachtje slapen anders tegen de dingen aan.
Dit is overigens niet iets wat je standaard moet doen hoor, dat hangen achter de tv of computer als je je rot voelt. Op de lange termijn ga je je er namelijk alleen maar ellendiger door voelen.
Ik doe dit ook alleen als bovenstaande dingen allemaal niet helpen.
Dit zijn de belangrijkste dingen die ik geleerd heb om met gevoelens van leegte en eenzaamheid om te gaan. Als ik wat vergeten ben, zal ik dat nog even weer melden hier.
Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Wat ik ten eerste heb geleerd om gevoelens van leegte en eenzaamheid op te vangen, is mij te richten op mijn zogeheten "hulpbronnen". Dit zijn dingen die je een goed gevoel geven. Bij mij is dat bijvoorbeeld fietsen of wandelen in de natuur, iets koken wat ik lekker vind, met een mooi boek of mooie film op de bank, glaasje wijn erbij, kaarsjes aan. Dit zou voor jou weer iets heel anders kunnen zijn.
Mijn gevoelens van leegte en eenzaamheid zijn dan niet gelijk over, maar doordat ik mij richt op dingen die ik fijn vind, worden ze draaglijker.
Ook heb ik geleerd als een soort observator naar deze gevoelens te kijken als ik ze heb. Dus er niet helemaal in gaan zitten en me er helemaal mee identificeren.
Je HEBT gevoelens van eenzaamheid, je BENT niet eenzaam. Door dit verschil te voelen, ga je er al minder inzitten, en worden de gevoelens minder bodemloos en minder heftig.
Verder komen deze gevoelens meestal van vroeger vandaan, en is het dus eigenlijk de kleine Verana die nooit gestopt is zich eenzaam en behoeftig naar liefde te voelen. De volwassen Verana kan wél liefde aan zichzelf geven. Dus soms zit ik met een kussen of een knuffelbeest op de bank, en doe ik net of dat de kleine Verana is, en dan troost en knuffel ik haar.
Wel moet je dan eerst het onderscheid leren voelen tussen wat bij je kleine kind van vroeger hoort, en wat je volwassen ik is. Hier heb ik ook enige jaren therapie voor nodig gehad.
Hoe meer je je bewust wordt van je volwassenheid, hoe meer je ook de basis in jezelf gaat creëren, die in dit topic al eerder genoemd is.
En verder, wat al vaker in dit topic genoemd is: heel belangrijk is dat je accepteert, werkelijk accepteert, dat deze gevoelens bij je horen, dat je nu eenmaal dingen hebt meegemaakt die dit veroorzaakt hebben. Dat je vrede krijgt met je verleden en met de gevolgen ervan, hoe ellendig en vervelend die ook zijn. Dat je vrede krijgt met jezelf en met wie je bent, dat je jezelf okee vindt. Ook dit is een intensief en langdurig proces, waar ik jaren over heb gedaan. Sterker nog, wat bepaalde punten betreft, zit ik nog in het acceptatieproces.
En ook accepteren, dat je wel beter met deze gevoelens kunt leren omgaan, dat je er tijdenlang geen last van kunt hebben, maar dat het toch altijd een soort "gevoelige plek" blijft, die af en toe weer de kop opsteekt.
En soms kom ik met bovenstaande dingen toch niet uit de gevoelens van leegte en eenzaamheid. Wat ik dan doe, is er letterlijk een nachtje over slapen.
Ik accepteer dan dat ik me rot voel, ga bewust de hele avond achter de tv of computer hangen tot ik naar bed ga.
Vaak kijk ik na een nachtje slapen anders tegen de dingen aan.
Dit is overigens niet iets wat je standaard moet doen hoor, dat hangen achter de tv of computer als je je rot voelt. Op de lange termijn ga je je er namelijk alleen maar ellendiger door voelen.
Ik doe dit ook alleen als bovenstaande dingen allemaal niet helpen.
Dit zijn de belangrijkste dingen die ik geleerd heb om met gevoelens van leegte en eenzaamheid om te gaan. Als ik wat vergeten ben, zal ik dat nog even weer melden hier.
Ik hoop dat je er wat aan hebt!
vrijdag 3 juli 2009 om 01:05
Kanarie,
Het doet mij goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zo voor haar therapeut is "gegaan", en hoopte de gemiste liefde bij hem te vinden.
Ik schaam me soms voor het gedrag dat ik bij mijn therapeut vertoond heb, en vind het fijn om te lezen dat een ander (jij in dit geval) ook deze neigingen heeft.
Misschien is het dan toch gedrag wat gewoon bij een therapeutisch proces hoort.
Heb je trouwens weleens gehoord van de term "overdracht"? Kort gezegd houdt dit in dat je van alles projecteert op je therapeut wat eigenlijk niet bij hem thuishoort. Dus wat jij en ik doen / willen doen / hebben gedaan.
Ik heb er een boek over gelezen die ik heel goed en duidelijk vond, misschien is dit ook een aanrader voor jou, namelijk: Liefde in wonderland van Riekje Boswijk-Hummel. Mij werd door dit boek duidelijker wat er gebeurde tussen mij en mijn therapeut.
Het boek gaat trouwens ook over "tegenoverdracht", dit is dat een therapeut gevoelens projecteert op zijn cliënt. Dat kan namelijk ook gebeuren..... Bij een goede en professionele therapeut gebeurt dit overigens niet, als het goed is, is hij of zij bekend met deze termen en zich ervan bewust in het therapeutisch proces.
Gelukkig kan ik nu met mijn therapeut goed praten over het gedrag wat ik vertoond heb. Als ik hem vertel dat ik me er voor schaam, zegt hij altijd dat het hoort bij het therapeutisch proces. En als ik naga hoeveel ik er uiteindelijk van geleerd heb, denk ik zelf ook dat dit zo is.
Het doet mij goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zo voor haar therapeut is "gegaan", en hoopte de gemiste liefde bij hem te vinden.
Ik schaam me soms voor het gedrag dat ik bij mijn therapeut vertoond heb, en vind het fijn om te lezen dat een ander (jij in dit geval) ook deze neigingen heeft.
Misschien is het dan toch gedrag wat gewoon bij een therapeutisch proces hoort.
Heb je trouwens weleens gehoord van de term "overdracht"? Kort gezegd houdt dit in dat je van alles projecteert op je therapeut wat eigenlijk niet bij hem thuishoort. Dus wat jij en ik doen / willen doen / hebben gedaan.
Ik heb er een boek over gelezen die ik heel goed en duidelijk vond, misschien is dit ook een aanrader voor jou, namelijk: Liefde in wonderland van Riekje Boswijk-Hummel. Mij werd door dit boek duidelijker wat er gebeurde tussen mij en mijn therapeut.
Het boek gaat trouwens ook over "tegenoverdracht", dit is dat een therapeut gevoelens projecteert op zijn cliënt. Dat kan namelijk ook gebeuren..... Bij een goede en professionele therapeut gebeurt dit overigens niet, als het goed is, is hij of zij bekend met deze termen en zich ervan bewust in het therapeutisch proces.
Gelukkig kan ik nu met mijn therapeut goed praten over het gedrag wat ik vertoond heb. Als ik hem vertel dat ik me er voor schaam, zegt hij altijd dat het hoort bij het therapeutisch proces. En als ik naga hoeveel ik er uiteindelijk van geleerd heb, denk ik zelf ook dat dit zo is.
vrijdag 3 juli 2009 om 01:20
quote:Verana schreef op 03 juli 2009 @ 00:52:
Newstylista,
Wat ik ten eerste heb geleerd om gevoelens van leegte en eenzaamheid op te vangen, is mij te richten op mijn zogeheten "hulpbronnen". Dit zijn dingen die je een goed gevoel geven. Bij mij is dat bijvoorbeeld fietsen of wandelen in de natuur, iets koken wat ik lekker vind, met een mooi boek of mooie film op de bank, glaasje wijn erbij, kaarsjes aan. Dit zou voor jou weer iets heel anders kunnen zijn.
Mijn gevoelens van leegte en eenzaamheid zijn dan niet gelijk over, maar doordat ik mij richt op dingen die ik fijn vind, worden ze draaglijker.
Ook heb ik geleerd als een soort observator naar deze gevoelens te kijken als ik ze heb. Dus er niet helemaal in gaan zitten en me er helemaal mee identificeren.
Je HEBT gevoelens van eenzaamheid, je BENT niet eenzaam. Door dit verschil te voelen, ga je er al minder inzitten, en worden de gevoelens minder bodemloos en minder heftig.
Verder komen deze gevoelens meestal van vroeger vandaan, en is het dus eigenlijk de kleine Verana die nooit gestopt is zich eenzaam en behoeftig naar liefde te voelen. De volwassen Verana kan wél liefde aan zichzelf geven. Dus soms zit ik met een kussen of een knuffelbeest op de bank, en doe ik net of dat de kleine Verana is, en dan troost en knuffel ik haar.
Wel moet je dan eerst het onderscheid leren voelen tussen wat bij je kleine kind van vroeger hoort, en wat je volwassen ik is. Hier heb ik ook enige jaren therapie voor nodig gehad.
Hoe meer je je bewust wordt van je volwassenheid, hoe meer je ook de basis in jezelf gaat creëren, die in dit topic al eerder genoemd is.
En verder, wat al vaker in dit topic genoemd is: heel belangrijk is dat je accepteert, werkelijk accepteert, dat deze gevoelens bij je horen, dat je nu eenmaal dingen hebt meegemaakt die dit veroorzaakt hebben. Dat je vrede krijgt met je verleden en met de gevolgen ervan, hoe ellendig en vervelend die ook zijn. Dat je vrede krijgt met jezelf en met wie je bent, dat je jezelf okee vindt. ik denk dat ik hier nog heel hard aan moet werken, dit is wel zo ongeveer waar ik mee zit. ik kan het verleden niet accepteren & de gevolgen ook niet. ook met mijzelf ben ik echt niet blij. ik hoop echt dat dit in de toekomst gaat veranderen. maar dan blijf ik bij het feit dat ik geen familie heb. ik vind het ontzettend moeilijk dat ik het hiermee moet doen. Ook dit is een intensief en langdurig proces, waar ik jaren over heb gedaan. Sterker nog, wat bepaalde punten betreft, zit ik nog in het acceptatieproces.
En ook accepteren, dat je wel beter met deze gevoelens kunt leren omgaan, dat je er tijdenlang geen last van kunt hebben, maar dat het toch altijd een soort "gevoelige plek" blijft, die af en toe weer de kop opsteekt.
En soms kom ik met bovenstaande dingen toch niet uit de gevoelens van leegte en eenzaamheid. Wat ik dan doe, is er letterlijk een nachtje over slapen.
Ik accepteer dan dat ik me rot voel, ga bewust de hele avond achter de tv of computer hangen tot ik naar bed ga.
Vaak kijk ik na een nachtje slapen anders tegen de dingen aan.
Dit is overigens niet iets wat je standaard moet doen hoor, dat hangen achter de tv of computer als je je rot voelt. Op de lange termijn ga je je er namelijk alleen maar ellendiger door voelen.
Ik doe dit ook alleen als bovenstaande dingen allemaal niet helpen.
Dit zijn de belangrijkste dingen die ik geleerd heb om met gevoelens van leegte en eenzaamheid om te gaan. Als ik wat vergeten ben, zal ik dat nog even weer melden hier.
Ik hoop dat je er wat aan hebt!Verana, dank je wel voor je uitgebreide antwoord op mijn vraag. ik heb er zeker wat aan! wat bedoel je precies met je hebt gevoelens van eenzaamheid, je bent niet eenzaam? is dit niet voor ieder persoon verschillend?
Newstylista,
Wat ik ten eerste heb geleerd om gevoelens van leegte en eenzaamheid op te vangen, is mij te richten op mijn zogeheten "hulpbronnen". Dit zijn dingen die je een goed gevoel geven. Bij mij is dat bijvoorbeeld fietsen of wandelen in de natuur, iets koken wat ik lekker vind, met een mooi boek of mooie film op de bank, glaasje wijn erbij, kaarsjes aan. Dit zou voor jou weer iets heel anders kunnen zijn.
Mijn gevoelens van leegte en eenzaamheid zijn dan niet gelijk over, maar doordat ik mij richt op dingen die ik fijn vind, worden ze draaglijker.
Ook heb ik geleerd als een soort observator naar deze gevoelens te kijken als ik ze heb. Dus er niet helemaal in gaan zitten en me er helemaal mee identificeren.
Je HEBT gevoelens van eenzaamheid, je BENT niet eenzaam. Door dit verschil te voelen, ga je er al minder inzitten, en worden de gevoelens minder bodemloos en minder heftig.
Verder komen deze gevoelens meestal van vroeger vandaan, en is het dus eigenlijk de kleine Verana die nooit gestopt is zich eenzaam en behoeftig naar liefde te voelen. De volwassen Verana kan wél liefde aan zichzelf geven. Dus soms zit ik met een kussen of een knuffelbeest op de bank, en doe ik net of dat de kleine Verana is, en dan troost en knuffel ik haar.
Wel moet je dan eerst het onderscheid leren voelen tussen wat bij je kleine kind van vroeger hoort, en wat je volwassen ik is. Hier heb ik ook enige jaren therapie voor nodig gehad.
Hoe meer je je bewust wordt van je volwassenheid, hoe meer je ook de basis in jezelf gaat creëren, die in dit topic al eerder genoemd is.
En verder, wat al vaker in dit topic genoemd is: heel belangrijk is dat je accepteert, werkelijk accepteert, dat deze gevoelens bij je horen, dat je nu eenmaal dingen hebt meegemaakt die dit veroorzaakt hebben. Dat je vrede krijgt met je verleden en met de gevolgen ervan, hoe ellendig en vervelend die ook zijn. Dat je vrede krijgt met jezelf en met wie je bent, dat je jezelf okee vindt. ik denk dat ik hier nog heel hard aan moet werken, dit is wel zo ongeveer waar ik mee zit. ik kan het verleden niet accepteren & de gevolgen ook niet. ook met mijzelf ben ik echt niet blij. ik hoop echt dat dit in de toekomst gaat veranderen. maar dan blijf ik bij het feit dat ik geen familie heb. ik vind het ontzettend moeilijk dat ik het hiermee moet doen. Ook dit is een intensief en langdurig proces, waar ik jaren over heb gedaan. Sterker nog, wat bepaalde punten betreft, zit ik nog in het acceptatieproces.
En ook accepteren, dat je wel beter met deze gevoelens kunt leren omgaan, dat je er tijdenlang geen last van kunt hebben, maar dat het toch altijd een soort "gevoelige plek" blijft, die af en toe weer de kop opsteekt.
En soms kom ik met bovenstaande dingen toch niet uit de gevoelens van leegte en eenzaamheid. Wat ik dan doe, is er letterlijk een nachtje over slapen.
Ik accepteer dan dat ik me rot voel, ga bewust de hele avond achter de tv of computer hangen tot ik naar bed ga.
Vaak kijk ik na een nachtje slapen anders tegen de dingen aan.
Dit is overigens niet iets wat je standaard moet doen hoor, dat hangen achter de tv of computer als je je rot voelt. Op de lange termijn ga je je er namelijk alleen maar ellendiger door voelen.
Ik doe dit ook alleen als bovenstaande dingen allemaal niet helpen.
Dit zijn de belangrijkste dingen die ik geleerd heb om met gevoelens van leegte en eenzaamheid om te gaan. Als ik wat vergeten ben, zal ik dat nog even weer melden hier.
Ik hoop dat je er wat aan hebt!Verana, dank je wel voor je uitgebreide antwoord op mijn vraag. ik heb er zeker wat aan! wat bedoel je precies met je hebt gevoelens van eenzaamheid, je bent niet eenzaam? is dit niet voor ieder persoon verschillend?
vrijdag 3 juli 2009 om 11:39
quote:Verana schreef op 03 juli 2009 @ 01:05:
Kanarie,
Het doet mij goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zo voor haar therapeut is "gegaan", en hoopte de gemiste liefde bij hem te vinden.
Ik schaam me soms voor het gedrag dat ik bij mijn therapeut vertoond heb, en vind het fijn om te lezen dat een ander (jij in dit geval) ook deze neigingen heeft.
Misschien is het dan toch gedrag wat gewoon bij een therapeutisch proces hoort.
Heb je trouwens weleens gehoord van de term "overdracht"? Kort gezegd houdt dit in dat je van alles projecteert op je therapeut wat eigenlijk niet bij hem thuishoort. Dus wat jij en ik doen / willen doen / hebben gedaan.
Ik heb er een boek over gelezen die ik heel goed en duidelijk vond, misschien is dit ook een aanrader voor jou, namelijk: Liefde in wonderland van Riekje Boswijk-Hummel. Mij werd door dit boek duidelijker wat er gebeurde tussen mij en mijn therapeut.
Gelukkig kan ik nu met mijn therapeut goed praten over het gedrag wat ik vertoond heb. Als ik hem vertel dat ik me er voor schaam, zegt hij altijd dat het hoort bij het therapeutisch proces. En als ik naga hoeveel ik er uiteindelijk van geleerd heb, denk ik zelf ook dat dit zo is.
Verana,
Ik ben blij dat ik ook niet de enige ben met een obsessie voor mijn therapeut maar lastig is het wel vooral om er weer vanaf te komen. Als het slecht met me gaat ben ik echt 24 uur per dag bezig met denken wat ik kan doen om hem bij me te houden.
Je vertelde dat je nogal wat gedaan hebt om van hem de liefde te proberen te krijgen die je niet hebt gekregen, kun je daar voorbeelden van noemen?
Ik heb heel sterk dat als ik door de stad loop dat ik dan overal zoek of ik mijn therapeut niet ergens zie... want ik mis hem dan zo.
Bij mijn vorige therapeut fietste ik heel vaak langs zijn huis in de hoop hem daar toevallig te zien...
best wel triest eigenlijk, maar dat gevoel is zo ontzettend sterk!
Ik ben me wel bewust van dit gevoel van overdracht; goeie tip voor dat boek, ik ga het lezen, misschien dat ik daarmee wat meer duidelijkheid krijg over waar mijn gevoelens vandaan komen.
Vanmiddag zie ik mijn therapeut, en ik ga het er over proberen te hebben!
Fijn dat jij er met je therapeut doorheen bent gegaan en dat je er uiteindelijk iets aan hebt gehad (wat hebben therapeuten allemaal niet van ons te verduren...)
Kanarie,
Het doet mij goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zo voor haar therapeut is "gegaan", en hoopte de gemiste liefde bij hem te vinden.
Ik schaam me soms voor het gedrag dat ik bij mijn therapeut vertoond heb, en vind het fijn om te lezen dat een ander (jij in dit geval) ook deze neigingen heeft.
Misschien is het dan toch gedrag wat gewoon bij een therapeutisch proces hoort.
Heb je trouwens weleens gehoord van de term "overdracht"? Kort gezegd houdt dit in dat je van alles projecteert op je therapeut wat eigenlijk niet bij hem thuishoort. Dus wat jij en ik doen / willen doen / hebben gedaan.
Ik heb er een boek over gelezen die ik heel goed en duidelijk vond, misschien is dit ook een aanrader voor jou, namelijk: Liefde in wonderland van Riekje Boswijk-Hummel. Mij werd door dit boek duidelijker wat er gebeurde tussen mij en mijn therapeut.
Gelukkig kan ik nu met mijn therapeut goed praten over het gedrag wat ik vertoond heb. Als ik hem vertel dat ik me er voor schaam, zegt hij altijd dat het hoort bij het therapeutisch proces. En als ik naga hoeveel ik er uiteindelijk van geleerd heb, denk ik zelf ook dat dit zo is.
Verana,
Ik ben blij dat ik ook niet de enige ben met een obsessie voor mijn therapeut maar lastig is het wel vooral om er weer vanaf te komen. Als het slecht met me gaat ben ik echt 24 uur per dag bezig met denken wat ik kan doen om hem bij me te houden.
Je vertelde dat je nogal wat gedaan hebt om van hem de liefde te proberen te krijgen die je niet hebt gekregen, kun je daar voorbeelden van noemen?
Ik heb heel sterk dat als ik door de stad loop dat ik dan overal zoek of ik mijn therapeut niet ergens zie... want ik mis hem dan zo.
Bij mijn vorige therapeut fietste ik heel vaak langs zijn huis in de hoop hem daar toevallig te zien...
best wel triest eigenlijk, maar dat gevoel is zo ontzettend sterk!
Ik ben me wel bewust van dit gevoel van overdracht; goeie tip voor dat boek, ik ga het lezen, misschien dat ik daarmee wat meer duidelijkheid krijg over waar mijn gevoelens vandaan komen.
Vanmiddag zie ik mijn therapeut, en ik ga het er over proberen te hebben!
Fijn dat jij er met je therapeut doorheen bent gegaan en dat je er uiteindelijk iets aan hebt gehad (wat hebben therapeuten allemaal niet van ons te verduren...)
vrijdag 3 juli 2009 om 21:59
dank je newstylista, het was fijn om bij de psych alles van me af te kunnen praten. ik heb hem verteld over mijn obsessie voor hem en mijn angst dat ie me in de steek gaat laten (verana, we hebben het over overdracht gehad ) en mijn angst dat ik me teveel ga hechten aan hem.
Hij ging er heel goed mee om en zei dat hij me niet in de steek zou laten en dat ik hem altijd mocht mailen als het niet gaat dus toen voelde ik me wel een stuk beter.
Maar wat blijft is dat intense verlangen dat ik voel naar hem in de hoop dat hij alles goed gaat maken. ik blijf het zo moeilijk vinden met deze gevoelens om te gaan.
Hij ging er heel goed mee om en zei dat hij me niet in de steek zou laten en dat ik hem altijd mocht mailen als het niet gaat dus toen voelde ik me wel een stuk beter.
Maar wat blijft is dat intense verlangen dat ik voel naar hem in de hoop dat hij alles goed gaat maken. ik blijf het zo moeilijk vinden met deze gevoelens om te gaan.
zaterdag 4 juli 2009 om 16:23