Psyche
alle pijlers
gevoel van leegte
zondag 28 juni 2009 om 16:41
Hallo,
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
zondag 28 juni 2009 om 23:47
ik vind het heel lief dat jullie reageren emmeke & lin maar ik merk bij mijzelf dat de dingen die jullie zeggen mij niet zoveel zeggen. ik kan me er oprecht niks bij voorstellen dat het beter gaat worden. ik heb dit ook wel eens tegen een andere forummer gezegd, het voelt alsof jullie chinees praten :s
aan jou verhaal te horen heb jij het ook niet makkelijk (gehad) wat fijn dat jij nu het besef/ervaring hebt dat je het alleen kan en dat dit goed is
aan jou verhaal te horen heb jij het ook niet makkelijk (gehad) wat fijn dat jij nu het besef/ervaring hebt dat je het alleen kan en dat dit goed is
maandag 29 juni 2009 om 00:25
Het feit dat je geadopteerd bent, maakt het misschien voor jou nog moeilijker. Ik ben in dagbehandeling een meisje tegengekomen die ook geadopteerd was, die sprak zoals jij. We hebben het toen veel over het bodemloze put syndroom gehad, misschien is dat op jou van toepassing?
Ik weet zeker dat ik als klein kind nog liefde van mijn moeder heb gehad, althans tot het moment dat ze er niet meer toe in staat was, misschien is dat het verschil.
Aan de andere kant weet ik niet hoe oud je bent? Misschien heeft het nog wat tijd nodig?
Ik ga nu ook plat, truste....
Ik weet zeker dat ik als klein kind nog liefde van mijn moeder heb gehad, althans tot het moment dat ze er niet meer toe in staat was, misschien is dat het verschil.
Aan de andere kant weet ik niet hoe oud je bent? Misschien heeft het nog wat tijd nodig?
Ik ga nu ook plat, truste....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 29 juni 2009 om 00:36
quote:Lin67 schreef op 29 juni 2009 @ 00:25:
Het feit dat je geadopteerd bent, maakt het misschien voor jou nog moeilijker. Ik ben in dagbehandeling een meisje tegengekomen die ook geadopteerd was, die sprak zoals jij. We hebben het toen veel over het bodemloze put syndroom gehad, misschien is dat op jou van toepassing?
Ik weet zeker dat ik als klein kind nog liefde van mijn moeder heb gehad, althans tot het moment dat ze er niet meer toe in staat was, misschien is dat het verschil.
Aan de andere kant weet ik niet hoe oud je bent? Misschien heeft het nog wat tijd nodig?
Ik ga nu ook plat, truste....
bodemloze put klinkt wel heel erg. bodemloos bestaan noem ik het liever. ja dat is op mij van toepassing. er is wel verschil denk ik, maar dat neemt niet weg dat het voor jou ook moeilijk is. ik heb het nooit gehad, jij wel, je weet dus wat je mist (hiermee zeg ik niet dat het voor mij erger is, ik probeer alleen te zeggen dat het mij afschuwelijk lijkt om je moeder te moeten verliezen) ervaar je genoeg steun van je omgeving?
ik ben nu midden 20
weltrusten!
Het feit dat je geadopteerd bent, maakt het misschien voor jou nog moeilijker. Ik ben in dagbehandeling een meisje tegengekomen die ook geadopteerd was, die sprak zoals jij. We hebben het toen veel over het bodemloze put syndroom gehad, misschien is dat op jou van toepassing?
Ik weet zeker dat ik als klein kind nog liefde van mijn moeder heb gehad, althans tot het moment dat ze er niet meer toe in staat was, misschien is dat het verschil.
Aan de andere kant weet ik niet hoe oud je bent? Misschien heeft het nog wat tijd nodig?
Ik ga nu ook plat, truste....
bodemloze put klinkt wel heel erg. bodemloos bestaan noem ik het liever. ja dat is op mij van toepassing. er is wel verschil denk ik, maar dat neemt niet weg dat het voor jou ook moeilijk is. ik heb het nooit gehad, jij wel, je weet dus wat je mist (hiermee zeg ik niet dat het voor mij erger is, ik probeer alleen te zeggen dat het mij afschuwelijk lijkt om je moeder te moeten verliezen) ervaar je genoeg steun van je omgeving?
ik ben nu midden 20
weltrusten!
maandag 29 juni 2009 om 07:50
quote:Emmeke schreef op 28 juni 2009 @ 23:20:
"Ge zijt helemaal alleen,
zoals iedereen altijd en overal alleen is
in alle talen.
Ge zijt bloot en weerloos.
Ge zijt gemaakt van dun papier.
Eén windvlaag en ge vliegt omver.
Het is niet dat de anderen u niet willen helpen,
het is dat ze zelf gemaakt zijn van dun papier.
Eén scheurtje en ze scheuren.
En ge kijkt naar mij en ge ziet uzelf staan.
En ge zegt tegen uzelf wat ge altijd al geweten hebt,
dat uw pijn voor u alleen is.
Niemand anders kan eraan,
niemand anders heeft er weet van
en dat is goed zo."wat een mooi gedicht!
"Ge zijt helemaal alleen,
zoals iedereen altijd en overal alleen is
in alle talen.
Ge zijt bloot en weerloos.
Ge zijt gemaakt van dun papier.
Eén windvlaag en ge vliegt omver.
Het is niet dat de anderen u niet willen helpen,
het is dat ze zelf gemaakt zijn van dun papier.
Eén scheurtje en ze scheuren.
En ge kijkt naar mij en ge ziet uzelf staan.
En ge zegt tegen uzelf wat ge altijd al geweten hebt,
dat uw pijn voor u alleen is.
Niemand anders kan eraan,
niemand anders heeft er weet van
en dat is goed zo."wat een mooi gedicht!
maandag 29 juni 2009 om 22:41
newstylista, hier ben ik weer. Ik had vandaag een drukke dag op mijn werk, dat was wel fijn om mijn gedachten een beetje te verzetten. De weekends zijn altijd het moeilijkste, door de week gaat het altijd beter, als ik kan werken.
Waarom heb je zulke slechte ervaringen met de hulpverlening? Heb je wel eens een goede therapeut gehad die je echt kan vertrouwen, die je echt serieus nam, en bij wie je altijd aan kan kloppen als het niet gaat?
Waarom heb je zulke slechte ervaringen met de hulpverlening? Heb je wel eens een goede therapeut gehad die je echt kan vertrouwen, die je echt serieus nam, en bij wie je altijd aan kan kloppen als het niet gaat?
dinsdag 30 juni 2009 om 01:07
@ Emmeke:
Je schrijft in dit topic dat je boeken hebt gelezen met het thema existentiële eenzaamheid.
Ik ben al een tijdje op zoek naar boeken / informatie wat hierover gaat. Ik vind wel informatie op internet, maar boeken heb ik er nog niet over gevonden.
Heb jij misschien titels van boeken voor mij? Het is ook goed als bijv. een hoofdstuk van een boek erover gaat.
@ Kanarie en Newstylista: ik hoop niet te erg inbreuk te maken op jullie topic met deze vraag, dat is niet mijn bedoeling....
Je schrijft in dit topic dat je boeken hebt gelezen met het thema existentiële eenzaamheid.
Ik ben al een tijdje op zoek naar boeken / informatie wat hierover gaat. Ik vind wel informatie op internet, maar boeken heb ik er nog niet over gevonden.
Heb jij misschien titels van boeken voor mij? Het is ook goed als bijv. een hoofdstuk van een boek erover gaat.
@ Kanarie en Newstylista: ik hoop niet te erg inbreuk te maken op jullie topic met deze vraag, dat is niet mijn bedoeling....
dinsdag 30 juni 2009 om 07:57
quote:Lin67 schreef op 28 juni 2009 @ 22:47:
Ik heb ook zoveel jaren therapie gehad. Allerlei vormen. Ooit heb ik de vraag gesteld aan een therapeut: " wanneer/hoe weet je dat je klaar bent, genezen bent? " Zijn antwoord was simpel en doeltreffend: "rust"!
Dat vind ik wel heel mooi gezegd, ik vraag me na zoveel jaar therapie ook vaak af: wanneer ben ik nou eigenlijk klaar? Ik hoop dat jij inmiddels de rust gevonden hebt?
Ik heb ook zoveel jaren therapie gehad. Allerlei vormen. Ooit heb ik de vraag gesteld aan een therapeut: " wanneer/hoe weet je dat je klaar bent, genezen bent? " Zijn antwoord was simpel en doeltreffend: "rust"!
Dat vind ik wel heel mooi gezegd, ik vraag me na zoveel jaar therapie ook vaak af: wanneer ben ik nou eigenlijk klaar? Ik hoop dat jij inmiddels de rust gevonden hebt?
dinsdag 30 juni 2009 om 09:41
quote:kanarie79 schreef op 29 juni 2009 @ 22:41:
newstylista, hier ben ik weer. Ik had vandaag een drukke dag op mijn werk, dat was wel fijn om mijn gedachten een beetje te verzetten. De weekends zijn altijd het moeilijkste, door de week gaat het altijd beter, als ik kan werken.
Waarom heb je zulke slechte ervaringen met de hulpverlening? Heb je wel eens een goede therapeut gehad die je echt kan vertrouwen, die je echt serieus nam, en bij wie je altijd aan kan kloppen als het niet gaat?
kanarie heb je in het weekend wel wat om handen? doe je wel leuke dingen dan?
het is meer dat ik tijdens die therapiën geen handvaten kreeg aangereikt om met het eenzaam zijn om te gaan. De meeste mensen verwarren eenzaam vaak met alleen voelen. Nieuwe mensen onmoeten is maar een onderdeel van "het probleem" oplossen. Met nog zoveel mensen om mij heen zou ik mij eenzaam voelen.
Ik hoop dat ik met een volgende therapie hier wel handvaten voor aangereikt krijg.
En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
@Verana, het is toch prima dat je om titels van boeken vraagt! herken jij ook iets in het verhaal van Kanarie?
@Lin, voel jij je nu niet meer eenzaam, maar nog wel die leegte?
newstylista, hier ben ik weer. Ik had vandaag een drukke dag op mijn werk, dat was wel fijn om mijn gedachten een beetje te verzetten. De weekends zijn altijd het moeilijkste, door de week gaat het altijd beter, als ik kan werken.
Waarom heb je zulke slechte ervaringen met de hulpverlening? Heb je wel eens een goede therapeut gehad die je echt kan vertrouwen, die je echt serieus nam, en bij wie je altijd aan kan kloppen als het niet gaat?
kanarie heb je in het weekend wel wat om handen? doe je wel leuke dingen dan?
het is meer dat ik tijdens die therapiën geen handvaten kreeg aangereikt om met het eenzaam zijn om te gaan. De meeste mensen verwarren eenzaam vaak met alleen voelen. Nieuwe mensen onmoeten is maar een onderdeel van "het probleem" oplossen. Met nog zoveel mensen om mij heen zou ik mij eenzaam voelen.
Ik hoop dat ik met een volgende therapie hier wel handvaten voor aangereikt krijg.
En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
@Verana, het is toch prima dat je om titels van boeken vraagt! herken jij ook iets in het verhaal van Kanarie?
@Lin, voel jij je nu niet meer eenzaam, maar nog wel die leegte?
dinsdag 30 juni 2009 om 18:11
Ge zijt gemaakt van dun papier.
Eén windvlaag en ge vliegt omver
Nou, zo voel ik me dus vandaag, ik heb zo'n slechte dag.
Ik voelde me vanochtend al zo wankel en verloren en toen belde mijn psy af voor vanavond.
Nu voel ik me echt vreselijk naar&alleen en hol van binnen.
Ik HAAT die afhankelijkheid van de psy, alsof alleen HIJ mijn leegte kan opvullen. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan, als hij afbelt val ik helemaal omver
snif.
Eén windvlaag en ge vliegt omver
Nou, zo voel ik me dus vandaag, ik heb zo'n slechte dag.
Ik voelde me vanochtend al zo wankel en verloren en toen belde mijn psy af voor vanavond.
Nu voel ik me echt vreselijk naar&alleen en hol van binnen.
Ik HAAT die afhankelijkheid van de psy, alsof alleen HIJ mijn leegte kan opvullen. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan, als hij afbelt val ik helemaal omver
snif.
dinsdag 30 juni 2009 om 18:33
quote:kanarie79 schreef op 30 juni 2009 @ 07:57:
[...]
Dat vind ik wel heel mooi gezegd, ik vraag me na zoveel jaar therapie ook vaak af: wanneer ben ik nou eigenlijk klaar? Ik hoop dat jij inmiddels de rust gevonden hebt?
ik denk dat je nooit echt 'klaar' bent. In iedere levensfase kom je wel weer andere dingen tegen. Maar dat fundamentele gevoel van eenzaamheid, die existentiele eenzaamheid, die kan weggaan. Ik voel 'm in ieder geval niet meer. Wel ben ik, in tegenstelling tot mijn vrienden, erg op mezelf. Voel me daar fijn bij. Relaties zijn bij mij ook nog steeds een issue en dat zal altijd zo blijven. Maar daar leer je mee leven. Het is nu eenmaal zo. In mijn rotmomenten, die ik niet echt heel veel meer heb, denk ik altijd dat ik mezelf alleen maar met mezelf kan vergelijken en in mijn leven een enorme ontwikkeling heb doorgemaakt. Juist door me meer te openen.
Ik heb geen psychotherapie gedaan, wel heel veel lichaamsgerichte therapie en daar veel mensen tegen gekomen die allemaal hun eigen issues hadden. En daarover praatten. Dat waren totaal andere mensen dan die ik eerder kende. Mensen bij wie ik me wel een stuk prettiger voelde. Ouder worden heeft het meeste geholpen, het vinden van een echte basis in mezelf. Het heeft lang geduurd, maar ik denk dat als jij die in jezelf vindt, het gevoel van leegte en existentiele eenzaamheid ook weg zal gaan. DOmweg omdat je jezelf bent. Wil niet zeggen dat je je nooit meer eenzaam of alleen zult voelen, maar dat zijn hele menselijke gevoelens die iedereen wel eens ervaart. Ze gaan alleen minder diep.
Ik weet ook niet of een psych echte tips kan geven. Misschien kan creatieve therapie bijvoorbeeld aanvullend werken? Dat je je gevoelens meer 'ervaart' en doorwerkt? Maar goed, ik ben niet zo'n voorstander van praten.
[...]
Dat vind ik wel heel mooi gezegd, ik vraag me na zoveel jaar therapie ook vaak af: wanneer ben ik nou eigenlijk klaar? Ik hoop dat jij inmiddels de rust gevonden hebt?
ik denk dat je nooit echt 'klaar' bent. In iedere levensfase kom je wel weer andere dingen tegen. Maar dat fundamentele gevoel van eenzaamheid, die existentiele eenzaamheid, die kan weggaan. Ik voel 'm in ieder geval niet meer. Wel ben ik, in tegenstelling tot mijn vrienden, erg op mezelf. Voel me daar fijn bij. Relaties zijn bij mij ook nog steeds een issue en dat zal altijd zo blijven. Maar daar leer je mee leven. Het is nu eenmaal zo. In mijn rotmomenten, die ik niet echt heel veel meer heb, denk ik altijd dat ik mezelf alleen maar met mezelf kan vergelijken en in mijn leven een enorme ontwikkeling heb doorgemaakt. Juist door me meer te openen.
Ik heb geen psychotherapie gedaan, wel heel veel lichaamsgerichte therapie en daar veel mensen tegen gekomen die allemaal hun eigen issues hadden. En daarover praatten. Dat waren totaal andere mensen dan die ik eerder kende. Mensen bij wie ik me wel een stuk prettiger voelde. Ouder worden heeft het meeste geholpen, het vinden van een echte basis in mezelf. Het heeft lang geduurd, maar ik denk dat als jij die in jezelf vindt, het gevoel van leegte en existentiele eenzaamheid ook weg zal gaan. DOmweg omdat je jezelf bent. Wil niet zeggen dat je je nooit meer eenzaam of alleen zult voelen, maar dat zijn hele menselijke gevoelens die iedereen wel eens ervaart. Ze gaan alleen minder diep.
Ik weet ook niet of een psych echte tips kan geven. Misschien kan creatieve therapie bijvoorbeeld aanvullend werken? Dat je je gevoelens meer 'ervaart' en doorwerkt? Maar goed, ik ben niet zo'n voorstander van praten.
dinsdag 30 juni 2009 om 19:10
@Newstylista:
Ik herken inderdaad wel wat van het verhaal van Kanarie.
Inmiddels ervaar ik minder gevoelens van leegte en eenzaamheid, en als ik het wel voel, kan ik er goed mee omgaan (geleerd in therapie).
Ik herken ook erg de angst van Kanarie om te afhankelijk te worden van haar therapeut. Dit is bij mij daadwerkelijk gebeurd, en met veel pijn en moeite, en een goede opstelling van mijn therapeut, ben ik hieruit gekomen. Alhoewel het heel erg zwaar was, heb ik hier uiteindelijk heel veel van geleerd.
Ik kwam mijn gevoelens van eenzaamheid weer tegen, doordat ik afstand aan het nemen ben van een langdurige vriendschap. Met mijn therapeut had ik toen een gesprek hierover, en die vertelde mij over existentiële eenzaamheid. Vandaar dat ik op zoek ben naar informatie erover.
Verder lijkt mijn verhaal op dat van Marahbloem. Ik heb inmiddels ook een basis in mezelf gevonden. Door therapie, maar ook door het ouder worden. Af en toe val ik nog wel van die basis, zoals een paar weken geleden. Maar als je je basis eenmaal hebt ontwikkeld en gevoeld, kom je er toch steeds sneller weer terug.
Als je een goede basis in jezelf ontwikkeld hebt, worden de gevoelens van eenzaamheid en leegte inderdaad minder.
Newstylista en Kanarie, ik wil jullie beiden veel succes wensen in jullie proces!
Ik herken inderdaad wel wat van het verhaal van Kanarie.
Inmiddels ervaar ik minder gevoelens van leegte en eenzaamheid, en als ik het wel voel, kan ik er goed mee omgaan (geleerd in therapie).
Ik herken ook erg de angst van Kanarie om te afhankelijk te worden van haar therapeut. Dit is bij mij daadwerkelijk gebeurd, en met veel pijn en moeite, en een goede opstelling van mijn therapeut, ben ik hieruit gekomen. Alhoewel het heel erg zwaar was, heb ik hier uiteindelijk heel veel van geleerd.
Ik kwam mijn gevoelens van eenzaamheid weer tegen, doordat ik afstand aan het nemen ben van een langdurige vriendschap. Met mijn therapeut had ik toen een gesprek hierover, en die vertelde mij over existentiële eenzaamheid. Vandaar dat ik op zoek ben naar informatie erover.
Verder lijkt mijn verhaal op dat van Marahbloem. Ik heb inmiddels ook een basis in mezelf gevonden. Door therapie, maar ook door het ouder worden. Af en toe val ik nog wel van die basis, zoals een paar weken geleden. Maar als je je basis eenmaal hebt ontwikkeld en gevoeld, kom je er toch steeds sneller weer terug.
Als je een goede basis in jezelf ontwikkeld hebt, worden de gevoelens van eenzaamheid en leegte inderdaad minder.
Newstylista en Kanarie, ik wil jullie beiden veel succes wensen in jullie proces!
dinsdag 30 juni 2009 om 22:16
quote:Verana schreef op 30 juni 2009 @ 19:10:
Ik herken ook erg de angst van Kanarie om te afhankelijk te worden van haar therapeut. Dit is bij mij daadwerkelijk gebeurd, en met veel pijn en moeite, en een goede opstelling van mijn therapeut, ben ik hieruit gekomen. Alhoewel het heel erg zwaar was, heb ik hier uiteindelijk heel veel van geleerd.
Verana, fijn dat je uit de afhankelijkheid met je therapeut bent gekomen, dat betekent ook dat je een goede therapeut hebt getroffen. Ik heb het gevoel dat het probleem bij mij zich nu verplaatst, dat ik al mijn gevoelens van leegte&eenzaamheid op mijn therapeut projecteer en, zoals ik al eerder schreef, dat hij die leegte moet opvullen omdat ik het zelf (nog) niet kan.
Maar ja, dat zal wel het hele therapieproces zijn, zelf je eigen basis leren te vinden en die niet meer bij een ander te zoeken, zoals jij en Marahbloem ook al schrijven.
Ik herken ook erg de angst van Kanarie om te afhankelijk te worden van haar therapeut. Dit is bij mij daadwerkelijk gebeurd, en met veel pijn en moeite, en een goede opstelling van mijn therapeut, ben ik hieruit gekomen. Alhoewel het heel erg zwaar was, heb ik hier uiteindelijk heel veel van geleerd.
Verana, fijn dat je uit de afhankelijkheid met je therapeut bent gekomen, dat betekent ook dat je een goede therapeut hebt getroffen. Ik heb het gevoel dat het probleem bij mij zich nu verplaatst, dat ik al mijn gevoelens van leegte&eenzaamheid op mijn therapeut projecteer en, zoals ik al eerder schreef, dat hij die leegte moet opvullen omdat ik het zelf (nog) niet kan.
Maar ja, dat zal wel het hele therapieproces zijn, zelf je eigen basis leren te vinden en die niet meer bij een ander te zoeken, zoals jij en Marahbloem ook al schrijven.
dinsdag 30 juni 2009 om 22:31
quote:newstylista schreef op 30 juni 2009 @ 09:41:
[...]
het is meer dat ik tijdens die therapiën geen handvaten kreeg aangereikt om met het eenzaam zijn om te gaan. De meeste mensen verwarren eenzaam vaak met alleen voelen. Nieuwe mensen onmoeten is maar een onderdeel van "het probleem" oplossen. Met nog zoveel mensen om mij heen zou ik mij eenzaam voelen.
Ik hoop dat ik met een volgende therapie hier wel handvaten voor aangereikt krijg.
En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
ik hoop echt dat je een goede therapeut kan treffen, maar ik weet niet of daarin pasklare handvaten aangereikt kunnen worden. een therapeut kan je helpen een eigen basis te (her)vinden waardoor je je niet meer een stuurloos bootje op de oceaan voelt, daarmee kan de eenzaamheid al een beetje minder worden.
Heb je daarnaast veel mensen om je heen?
- En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
Rond mijn drieentwintigste ben ik drie jaar in therapie geweest, maar ik had weinig vertrouwen in de therapeut en ik blokkeerde daarom heel erg als ik bij hem was. Toch heeft hij mij wel een soort basis gegeven waardoor ik me niet meer zo ontzettend verloren en stuurloos voelde en ook wat meer eigenwaarde kreeg. Dankzij hem heb ik ook meer vertrouwen in anderen gekregen, waardoor ik een gezonde relatie heb kunnen aangaan (dat was daarvoor ook onmogelijk voor mij). Daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor.
Toen ik eenmaal een gezonde relatie had ging het een aantal jaar heel goed en voelde ik geen leegte meer, tot twee jaar geleden, toen kwam de leegte weer terug (misschien dat de beginspanning van de relatie uitgewerkt was)
Nu ben ik weer sinds een jaar in therapie, nu bij iemand die ik wel meer vertrouw maar waar ik me dus veel te veel aan ga hechten, en dat vind ik doodeng, want hoe kom ik daar nu weer van los?
[...]
het is meer dat ik tijdens die therapiën geen handvaten kreeg aangereikt om met het eenzaam zijn om te gaan. De meeste mensen verwarren eenzaam vaak met alleen voelen. Nieuwe mensen onmoeten is maar een onderdeel van "het probleem" oplossen. Met nog zoveel mensen om mij heen zou ik mij eenzaam voelen.
Ik hoop dat ik met een volgende therapie hier wel handvaten voor aangereikt krijg.
En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
ik hoop echt dat je een goede therapeut kan treffen, maar ik weet niet of daarin pasklare handvaten aangereikt kunnen worden. een therapeut kan je helpen een eigen basis te (her)vinden waardoor je je niet meer een stuurloos bootje op de oceaan voelt, daarmee kan de eenzaamheid al een beetje minder worden.
Heb je daarnaast veel mensen om je heen?
- En hoe zit het bij jou? Ik las dat jij ook al een aantal jaren therapie hebt?
Rond mijn drieentwintigste ben ik drie jaar in therapie geweest, maar ik had weinig vertrouwen in de therapeut en ik blokkeerde daarom heel erg als ik bij hem was. Toch heeft hij mij wel een soort basis gegeven waardoor ik me niet meer zo ontzettend verloren en stuurloos voelde en ook wat meer eigenwaarde kreeg. Dankzij hem heb ik ook meer vertrouwen in anderen gekregen, waardoor ik een gezonde relatie heb kunnen aangaan (dat was daarvoor ook onmogelijk voor mij). Daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor.
Toen ik eenmaal een gezonde relatie had ging het een aantal jaar heel goed en voelde ik geen leegte meer, tot twee jaar geleden, toen kwam de leegte weer terug (misschien dat de beginspanning van de relatie uitgewerkt was)
Nu ben ik weer sinds een jaar in therapie, nu bij iemand die ik wel meer vertrouw maar waar ik me dus veel te veel aan ga hechten, en dat vind ik doodeng, want hoe kom ik daar nu weer van los?
dinsdag 30 juni 2009 om 22:34
quote:Verana schreef op 30 juni 2009 @ 01:07:
@ Emmeke:
Je schrijft in dit topic dat je boeken hebt gelezen met het thema existentiële eenzaamheid.
Ik ben al een tijdje op zoek naar boeken / informatie wat hierover gaat. Ik vind wel informatie op internet, maar boeken heb ik er nog niet over gevonden.
Heb jij misschien titels van boeken voor mij? Het is ook goed als bijv. een hoofdstuk van een boek erover gaat.
Een mooi boek over existentiele eenzaamheid vond ik wel 'De Eenzaamheid van de Priemgetallen' van Paolo Giordano. Die ligt nu overal in de Bruna. Het gaat over twee mensen die door hun eigen existentiele eenzaamheid geen contact met elkaar kunnen maken, al zouden ze wel willen. Een echt vrolijk boek is het niet...
@ Emmeke:
Je schrijft in dit topic dat je boeken hebt gelezen met het thema existentiële eenzaamheid.
Ik ben al een tijdje op zoek naar boeken / informatie wat hierover gaat. Ik vind wel informatie op internet, maar boeken heb ik er nog niet over gevonden.
Heb jij misschien titels van boeken voor mij? Het is ook goed als bijv. een hoofdstuk van een boek erover gaat.
Een mooi boek over existentiele eenzaamheid vond ik wel 'De Eenzaamheid van de Priemgetallen' van Paolo Giordano. Die ligt nu overal in de Bruna. Het gaat over twee mensen die door hun eigen existentiele eenzaamheid geen contact met elkaar kunnen maken, al zouden ze wel willen. Een echt vrolijk boek is het niet...
dinsdag 30 juni 2009 om 22:45
quote:Marahbloem schreef op 30 juni 2009 @ 18:33:
[...]
Ik heb geen psychotherapie gedaan, wel heel veel lichaamsgerichte therapie en daar veel mensen tegen gekomen die allemaal hun eigen issues hadden. En daarover praatten. Dat waren totaal andere mensen dan die ik eerder kende. Mensen bij wie ik me wel een stuk prettiger voelde. Ouder worden heeft het meeste geholpen, het vinden van een echte basis in mezelf. Het heeft lang geduurd, maar ik denk dat als jij die in jezelf vindt, het gevoel van leegte en existentiele eenzaamheid ook weg zal gaan. DOmweg omdat je jezelf bent. Wil niet zeggen dat je je nooit meer eenzaam of alleen zult voelen, maar dat zijn hele menselijke gevoelens die iedereen wel eens ervaart. Ze gaan alleen minder diep.
Ik weet ook niet of een psych echte tips kan geven. Misschien kan creatieve therapie bijvoorbeeld aanvullend werken? Dat je je gevoelens meer 'ervaart' en doorwerkt? Maar goed, ik ben niet zo'n voorstander van praten.
Wat knap dat je het zonder psychotherapie hebt kunnen doen, maar ik kan me voorstellen dat als je geen voorstander bent van praten, lichaamsgerichte therapie dan beter werkt. Het lijkt me daarbij wel prettig dat je doordat je andere mensen tegenkomt die ook issues hebben, je je makkelijker open kunt stellen en open hierover kunt praten. Het voordeel lijkt me ook dat je met deze mensen een gelijkwaardige relatie kan opbouwen, terwijl een 1 op 1 relatie met een therapeut natuurlijk per definitie niet gelijkwaardig is. Ik vind het fijn hier op het forum open over te kunnen praten, maar in het 'echte' leven lukt dit me nog niet echt, al zou ik dat wel graag willen.
Creatieve therapie zou misschien inderdaad een idee kunnen zijn, of in ieder geval meer creatief ergens mee bezig zijn. Ik heb alleen voor mezelf nog niet iets gevonden waar ik me creatief in kan uitleven, het zou me zeker wel helpen.
[...]
Ik heb geen psychotherapie gedaan, wel heel veel lichaamsgerichte therapie en daar veel mensen tegen gekomen die allemaal hun eigen issues hadden. En daarover praatten. Dat waren totaal andere mensen dan die ik eerder kende. Mensen bij wie ik me wel een stuk prettiger voelde. Ouder worden heeft het meeste geholpen, het vinden van een echte basis in mezelf. Het heeft lang geduurd, maar ik denk dat als jij die in jezelf vindt, het gevoel van leegte en existentiele eenzaamheid ook weg zal gaan. DOmweg omdat je jezelf bent. Wil niet zeggen dat je je nooit meer eenzaam of alleen zult voelen, maar dat zijn hele menselijke gevoelens die iedereen wel eens ervaart. Ze gaan alleen minder diep.
Ik weet ook niet of een psych echte tips kan geven. Misschien kan creatieve therapie bijvoorbeeld aanvullend werken? Dat je je gevoelens meer 'ervaart' en doorwerkt? Maar goed, ik ben niet zo'n voorstander van praten.
Wat knap dat je het zonder psychotherapie hebt kunnen doen, maar ik kan me voorstellen dat als je geen voorstander bent van praten, lichaamsgerichte therapie dan beter werkt. Het lijkt me daarbij wel prettig dat je doordat je andere mensen tegenkomt die ook issues hebben, je je makkelijker open kunt stellen en open hierover kunt praten. Het voordeel lijkt me ook dat je met deze mensen een gelijkwaardige relatie kan opbouwen, terwijl een 1 op 1 relatie met een therapeut natuurlijk per definitie niet gelijkwaardig is. Ik vind het fijn hier op het forum open over te kunnen praten, maar in het 'echte' leven lukt dit me nog niet echt, al zou ik dat wel graag willen.
Creatieve therapie zou misschien inderdaad een idee kunnen zijn, of in ieder geval meer creatief ergens mee bezig zijn. Ik heb alleen voor mezelf nog niet iets gevonden waar ik me creatief in kan uitleven, het zou me zeker wel helpen.
dinsdag 30 juni 2009 om 23:20
Kanarie, ik denk dat het al een stuk scheelt dat jij al signaleert dat je je problemen met eenzaamheid en leegte projecteert op je therapeut.
Dat je hoopt dat hij de leegte en je gemis aan ouderliefde goedmaakt, en dat je bang bent je teveel aan hem te hechten.
Ikzelf had niet door dat het gebeurde. Ik heb werkelijk alles uit de kast gehaald om mijn therapeut mij de liefde te laten geven die ik heb gemist. Hij zei vaak dat hij het niet goed kon maken, maar dat wilde ik niet horen.
Ik heb hem gesmeekt, hem gedwongen en gemanipuleerd. Ik heb me echt afschuwelijk gedragen als ik er achteraf op terugkijk.
Uiteindelijk kreeg ik dan toch het inzicht wat ik aan het aan doen was. En dan daarna het acceptatieproces (wat hier ook al genoemd is) dat de ouderliefde niet meer te krijgen is, dat hij als therapeut het niet goed kan maken. Dat hij het gevoel van leegte niet kan opvullen, en dat ik dit zelf moet doen.
Dat vond ik het allerzwaarst, het besef en de acceptatie dat hetgene wat ik gemist heb (ouderliefde) niet meer goed te maken is.
Ik denk dus, ook al ga je je misschien teveel aan je therapeut hechten, dat je al een voorspong hebt doordat je je wel realiseert dat het gebeurt.
En ik denk inderdaad, dat het je teveel hechten, en je dan weer moeten losmaken, en dan terug kunnen vallen op je eigen basis (die je dan ondertussen hopelijk hebt opgebouwd), onderdeel is van het therapeutisch proces.
Dat je hoopt dat hij de leegte en je gemis aan ouderliefde goedmaakt, en dat je bang bent je teveel aan hem te hechten.
Ikzelf had niet door dat het gebeurde. Ik heb werkelijk alles uit de kast gehaald om mijn therapeut mij de liefde te laten geven die ik heb gemist. Hij zei vaak dat hij het niet goed kon maken, maar dat wilde ik niet horen.
Ik heb hem gesmeekt, hem gedwongen en gemanipuleerd. Ik heb me echt afschuwelijk gedragen als ik er achteraf op terugkijk.
Uiteindelijk kreeg ik dan toch het inzicht wat ik aan het aan doen was. En dan daarna het acceptatieproces (wat hier ook al genoemd is) dat de ouderliefde niet meer te krijgen is, dat hij als therapeut het niet goed kan maken. Dat hij het gevoel van leegte niet kan opvullen, en dat ik dit zelf moet doen.
Dat vond ik het allerzwaarst, het besef en de acceptatie dat hetgene wat ik gemist heb (ouderliefde) niet meer goed te maken is.
Ik denk dus, ook al ga je je misschien teveel aan je therapeut hechten, dat je al een voorspong hebt doordat je je wel realiseert dat het gebeurt.
En ik denk inderdaad, dat het je teveel hechten, en je dan weer moeten losmaken, en dan terug kunnen vallen op je eigen basis (die je dan ondertussen hopelijk hebt opgebouwd), onderdeel is van het therapeutisch proces.
dinsdag 30 juni 2009 om 23:25
Mijn therapeut heeft altijd wel een mooie vergelijking ter illustratie dat het gemis aan ouderliefde niet meer goed gemaakt kan worden.
Hij zeg dan: Stel je voor dat je het koud had toen je 3 jaar oud was. Je moeder gaf je toen geen deken om je tegen deze kou te beschermen.
Stel je voor dat ik je nu een deken geef, nu je volwassen bent. Verandert dit iets aan het feit dat je het koud had, toen je 3 jaar oud was?
Hij zeg dan: Stel je voor dat je het koud had toen je 3 jaar oud was. Je moeder gaf je toen geen deken om je tegen deze kou te beschermen.
Stel je voor dat ik je nu een deken geef, nu je volwassen bent. Verandert dit iets aan het feit dat je het koud had, toen je 3 jaar oud was?
woensdag 1 juli 2009 om 09:53
quote:Verana schreef op 30 juni 2009 @ 23:20:
Ikzelf had niet door dat het gebeurde. Ik heb werkelijk alles uit de kast gehaald om mijn therapeut mij de liefde te laten geven die ik heb gemist. Hij zei vaak dat hij het niet goed kon maken, maar dat wilde ik niet horen. Ik heb hem gesmeekt, hem gedwongen en gemanipuleerd. Ik heb me echt afschuwelijk gedragen als ik er achteraf op terugkijk.
Wat heftig joh! Maar ik kan het me zo ontzettend goed voorstellen. Ik voel ook heel erg die behoefte, maar ik onderdruk het nogal. Ik wou dat ik kon smeken, dwingen en manipuleren, dan komt het er tenminste uit!
ik wil heel graag dat mijn therapeut verliefd op me wordt want dan kan hij mij tenminste niet in de steek laten. Dus als ik naar therapie ga, kleed ik me altijd heel mooi in de hoop dat... Belachelijk eigenlijk, maar het is ZO belangrijk voor me.
Ikzelf had niet door dat het gebeurde. Ik heb werkelijk alles uit de kast gehaald om mijn therapeut mij de liefde te laten geven die ik heb gemist. Hij zei vaak dat hij het niet goed kon maken, maar dat wilde ik niet horen. Ik heb hem gesmeekt, hem gedwongen en gemanipuleerd. Ik heb me echt afschuwelijk gedragen als ik er achteraf op terugkijk.
Wat heftig joh! Maar ik kan het me zo ontzettend goed voorstellen. Ik voel ook heel erg die behoefte, maar ik onderdruk het nogal. Ik wou dat ik kon smeken, dwingen en manipuleren, dan komt het er tenminste uit!
ik wil heel graag dat mijn therapeut verliefd op me wordt want dan kan hij mij tenminste niet in de steek laten. Dus als ik naar therapie ga, kleed ik me altijd heel mooi in de hoop dat... Belachelijk eigenlijk, maar het is ZO belangrijk voor me.
woensdag 1 juli 2009 om 09:55
quote:Verana schreef op 30 juni 2009 @ 23:25:
Hij zeg dan: Stel je voor dat je het koud had toen je 3 jaar oud was. Je moeder gaf je toen geen deken om je tegen deze kou te beschermen.
Stel je voor dat ik je nu een deken geef, nu je volwassen bent. Verandert dit iets aan het feit dat je het koud had, toen je 3 jaar oud was?Dat is inderdaad heel mooi gezegd, zo voelt het inderdaad precies! Jammer toch dat die deken nu niet meer helpt en dat je omdat je op je 3e die deken niet gekregen hebt het nu chronisch koud hebt...
Hij zeg dan: Stel je voor dat je het koud had toen je 3 jaar oud was. Je moeder gaf je toen geen deken om je tegen deze kou te beschermen.
Stel je voor dat ik je nu een deken geef, nu je volwassen bent. Verandert dit iets aan het feit dat je het koud had, toen je 3 jaar oud was?Dat is inderdaad heel mooi gezegd, zo voelt het inderdaad precies! Jammer toch dat die deken nu niet meer helpt en dat je omdat je op je 3e die deken niet gekregen hebt het nu chronisch koud hebt...
woensdag 1 juli 2009 om 12:15
Voor mij was "extreem luid en ongelooflijk dichtbij" een boek waar de eenzaamheid doorheen schreeuwde. Alle hoofdpersonen zijn ergens door getraumatiseerd en proberen op hun manier een weg in het leven te vinden. Met alle ups en downs die daarbij horen, en met een rode draad van eenzaamheid. Herkende heel erg het gevoel en moest er heel erg van huilen, dus nee, ook dit is geen vrolijk boek. Maar voor mij werkt het op de een of andere manier als een geruststelling dat dit gevoel een veel voorkomend gevoel is. Dat ik niet gek ben, dat ik niet de enige ben, dat heel veel anderen ermee worstelen en geworsteld hebben.
