Psyche
alle pijlers
Het is wel mooi geweest zo
vrijdag 20 augustus 2021 om 17:55
De laatste tijd spoken er een aantal gedachten in mijn hoofd, waarvan ik mij afvraag, of er meer mensen zijn die er ook zo over denken als ik.
Dat is het volgende:
Het leven heeft z’n ups en downs, dat hebben we allemaal. Over het algemeen ben ik psychisch wel gevoelig. Ik moet vaak ‘vechten’ tegen mezelf vanwege die psychische kwetsbaarheid.
Daarnaast is er natuurlijk ook de actualiteit, de corona crisis, economische crisis en ga zo door. Voor niemand leuk. Ik ben al heel dankbaar dat ik uit een goed land kom, België. Als ik nu zie en hoor over de situatie in vb. Afghanistan dan breekt mijn hart echt. Wat moeten zij het moeilijk hebben. In verhouding stellen mijn problemen niet veel voor.
Ik denk zo: het liefste wil ik nu nog de tijd doorbrengen met de mensen die ik heel graag heb en die mij dierbaar zijn. En dan vind ik het wel mooi geweest, het leven mag dan wel stoppen. Ik plak er nu een maximum getal op, 5 jaar.
Dit is voor alle duidelijkheid geen schreeuw voor acute hulp oid. Ik heb geen zelfmoordgedachten en zeker geen plannen. Tenzij ik morgen een hartaanval krijg, blijf ik voorlopig leven. Maar hebben meer mensen deze gedachten, van, ‘het is wel mooi geweest?’ Ik hoop dat ik me goed uitdruk. Misschien kunnen we er hier dan over praten. Ik voel me op dit moment een beetje ‘alleen’, maar ben het wellicht niet.
Terwijl ik dit topic schrijft, ligt trouwens mijn kat bij mij op schoot. Daar kan ik dan intens van genieten. Mijn kat is ook heel belangrijk voor mij.
Het zou fijn zijn mocht je jouw ervaring hier delen.
Dat is het volgende:
Het leven heeft z’n ups en downs, dat hebben we allemaal. Over het algemeen ben ik psychisch wel gevoelig. Ik moet vaak ‘vechten’ tegen mezelf vanwege die psychische kwetsbaarheid.
Daarnaast is er natuurlijk ook de actualiteit, de corona crisis, economische crisis en ga zo door. Voor niemand leuk. Ik ben al heel dankbaar dat ik uit een goed land kom, België. Als ik nu zie en hoor over de situatie in vb. Afghanistan dan breekt mijn hart echt. Wat moeten zij het moeilijk hebben. In verhouding stellen mijn problemen niet veel voor.
Ik denk zo: het liefste wil ik nu nog de tijd doorbrengen met de mensen die ik heel graag heb en die mij dierbaar zijn. En dan vind ik het wel mooi geweest, het leven mag dan wel stoppen. Ik plak er nu een maximum getal op, 5 jaar.
Dit is voor alle duidelijkheid geen schreeuw voor acute hulp oid. Ik heb geen zelfmoordgedachten en zeker geen plannen. Tenzij ik morgen een hartaanval krijg, blijf ik voorlopig leven. Maar hebben meer mensen deze gedachten, van, ‘het is wel mooi geweest?’ Ik hoop dat ik me goed uitdruk. Misschien kunnen we er hier dan over praten. Ik voel me op dit moment een beetje ‘alleen’, maar ben het wellicht niet.
Terwijl ik dit topic schrijft, ligt trouwens mijn kat bij mij op schoot. Daar kan ik dan intens van genieten. Mijn kat is ook heel belangrijk voor mij.
Het zou fijn zijn mocht je jouw ervaring hier delen.
zondag 22 augustus 2021 om 12:21
Jij bent toch nog geen 40? Dan duurt het normaal gesproken nog wel 25 jaar voor je slecht ter been wordt.hondenmens schreef: ↑22-08-2021 11:18Een reden dat ik wil verhuizen naar een levensloopbestendige woning is dat ik alvast makkelijk wil zitten voor later. Toen ik dat vertelde tegen een vroeger buurmeisje van 1 jaar jonger zei die: "Maar wie weet wat er nog allemaal op je pad gaat komen. We zijn nog lang niet oud en versleten"
Ik kan nog goed traplopen, maar wil later niet met die verhuisstress zitten. Nu kunnen mijn en stiefvader me nog helpen. Weet niet wie het anders gaat doen. Ik heb wel een paar mensen met wie ik optrek op het werk en een zeer kleine vriendenkring. Maar durf er niet zomaar op te vertrouwen dat ze mij gaan helpen verhuizen. Aangezien mijn eerdere teleurstellingen in vriendschappen, wat om kleinere dingen ging. En ook mijn vader. Hij heeft zich na de scheiding niet meer om me bekommerd.
Ik heb sterk het gevoel dat er niet veel meer gaat veranderen voor mij. Ook houd ik rekening mee dat ik misschien altijd alleen zal blijven.
zondag 22 augustus 2021 om 12:27
Het is niet de enige reden dat ik wil verhuizen. Ook ruimtegebrek. En een eensgezinswoning vind ik te groot. Wat ik ga krijgen is de middenweg. Woon nu in een seniorenwoning met 1 slaapkamer.
zondag 22 augustus 2021 om 15:49
Ik zeg het toch niet over een ander en dat ik het dan niet zeker weet, dit is mijn waarheid. Je helpt mij hier niet mee en ik ga helemaal geen goede therapeut zoeken heb toch aangegeven dat niet te willen. Ik krijg wel euthanasie en geen euternasie, was ik namelijk al mee bezig geweest omdat andere mensen mij dus wel serieus hebben genomen en echt hebben geluisterd. Jij niet zijn allemaal maar dingen die ik voor waarheid aanneem. Maar bedankt voor je bericht precies de reden waarom ik met mensen niet over dit soort dingen praat, want je hebt er geen fuck aan. Straks in een keer weg, heerlijk! Vooral voor mensen die zo reageren de groeten f yDeSlager schreef: ↑22-08-2021 09:26Hieronder heb ik een paar citaten van je gequote. Het zijn veronderstellingen die jij voor waar aanneemt en die stuk voor stuk helemaal niets te maken hebben met de waarheid maar wel vernietigend zijn. Daarom doe je er goed aan om een goeie therapeut te zoeken want als jij in deze gedachten blijft geloven dan krijg je ook wat je denkt. Het is overigens euthanasie en niet euternasie.
In veel gevallen is het wel om te buigen ben ik het met je eens. In mijn geval denk ik dat het zo blijft.
Misschien kan het gewoon dat een mens echt klaar is met het leven en het gewoon mooi geweest is.
Ik ben er misschien gewoon niet voor gemaakt het hele aardse.
Als ik door de stad loop of ergens ben kan ik alleen maar denken wat zonde dat ik hier nog ben.
Denk elke keer toch zonde had mij jong en nog in de bloei van mijn leven laten gaan. Dan nu ouder en mislukt het uit te zitten voor niets.
Ben zelf ook rond jou leeftijd en zou het vreselijk vinden om tot mijn 40ste als echt een vrouw het uit te zitten.
Het uiterlijk wordt alleen maar minder en dan moet je het maar uitzitten, zie mezelf hier niet een paar jaar in mijn eentje zitten vind ik een triest beeld om dan nog 40 te moeten worden.
zondag 22 augustus 2021 om 16:25
Gelukkig dat er naar jou wel serieus wordt geluisterd.
Mijn ervaring is gelukkig anders. Zowel mijn psycholoog als psychiater nemen mij daarin serieus.
Voor iedereen die met deze gevoelens worstelt een
(vond deze wel lief, maar bedoel een knuff) Hoe archeer je trouwens zinnen zwart?
zondag 22 augustus 2021 om 16:50
En ik zeg je, dat jouw waarheid niet klopt. Maar als jij blijft geloven in wat je allemaal denkt dan wordt het ook de waarheid. Ik ben hier niet om je te helpen en dit forum is geen therapie. Blijf ik bij mijn stelling dat je een goede therapeut moet zoeken.Paardje4paardje schreef: ↑22-08-2021 15:49Ik zeg het toch niet over een ander en dat ik het dan niet zeker weet, dit is mijn waarheid. Je helpt mij hier niet mee en ik ga helemaal geen goede therapeut zoeken heb toch aangegeven dat niet te willen. Ik krijg wel euthanasie en geen euternasie, was ik namelijk al mee bezig geweest omdat andere mensen mij dus wel serieus hebben genomen en echt hebben geluisterd. Jij niet zijn allemaal maar dingen die ik voor waarheid aanneem. Maar bedankt voor je bericht precies de reden waarom ik met mensen niet over dit soort dingen praat, want je hebt er geen fuck aan. Straks in een keer weg, heerlijk! Vooral voor mensen die zo reageren de groeten f y
Iedere dag is gehaktdag
zondag 22 augustus 2021 om 16:54
Ik heb wel die periode gehad in een tijd waarin het leek dat mijn leven stil stond. Het ging niet voor of achteruit, gewoon niets. Terwijl het leven van anderen wel door leek te gaan. Toen had ik wel vaak momenten dat ik dacht 'als het toch niet beter wordt dan dit dan mag het ook wel afgelopen zijn'. Niet suïcidaal maar had het best gevonden als ik s' morgens niet wakker zou worden.
Daarna is mijn leven toch enorm veranderd, in positieve zin en bleek ook het gras aan de overkant helemáál niet groener te zijn, eerder geel. Ook nooit die gedachtes meer gehad.
Daarna is mijn leven toch enorm veranderd, in positieve zin en bleek ook het gras aan de overkant helemáál niet groener te zijn, eerder geel. Ook nooit die gedachtes meer gehad.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
zondag 22 augustus 2021 om 18:27
je wil alleen graag je mening verkondigen ook ken je degene niet waar je tegen praat? Wie denk je dat je bent om mensen te vertellen wat ze wel en niet mogen denken over hun eigen leven?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 22 augustus 2021 om 18:50
Door de zinnen te selecteren en dan op het icoontje B te drukken.
Ik hoop dat het een keer niet meer bij luisteren blijft, maar dat ik echt in aanmerking kom voor euthanasie als het niet lukt om beter te worden.
zondag 22 augustus 2021 om 19:04
Dank je wel Rosanna08 en Elfje*.
Vind het al verdrietig genoeg dat ik er zo over denk en idd over mijn eigen leven. Ik zeg het niet over iemand anders leven, gun iedereen juist al het geluk van de wereld. En niet een gevoel dat het allemaal geen zin heeft. Dan werken dat soort woorden niet zoek een therapeut en dat ik alleen maar onwaarheden zou spreken. Schrijf over mijn eigen gevoelens hoe ik over mijn eigen leven denk.
In deze maatschappij is dat een lastig onderwerp wat ik kan begrijpen dat niet iedereen begrijpt. Toch komt het hard over, als je, je gevoelens uit en er zou helemaal niets van kloppen.
zondag 22 augustus 2021 om 19:16
Wat fijn om te lezen dat jou leven positief verandert is. Mag ik vragen hoe dat is gekomen? Ik probeer mij nooit te vergelijken met andere, want je weet nooit hoe het precies is. Het lijkt wel vaak groener ook als je op Instagram kijkt ziet alles er zo perfect uit bij andere, maar je weet het idd niet precies. Denk dat mensen van mij ook denken dat ik een leuk leven heb, maar is de buiten kant.VGM1980 schreef: ↑22-08-2021 16:54Ik heb wel die periode gehad in een tijd waarin het leek dat mijn leven stil stond. Het ging niet voor of achteruit, gewoon niets. Terwijl het leven van anderen wel door leek te gaan. Toen had ik wel vaak momenten dat ik dacht 'als het toch niet beter wordt dan dit dan mag het ook wel afgelopen zijn'. Niet suïcidaal maar had het best gevonden als ik s' morgens niet wakker zou worden.
Daarna is mijn leven toch enorm veranderd, in positieve zin en bleek ook het gras aan de overkant helemáál niet groener te zijn, eerder geel. Ook nooit die gedachtes meer gehad.
maandag 23 augustus 2021 om 12:39
Ik zat met een brok in mn keel je bericht te lezen. Heb daarna nog wat reacties gelezen en vind het eigenlijk zo erg dat er zoveel mensen zijn die met hetzelfde nare gevoel rondlopen.
Heb nu de helft van mijn leven (18 jaar) af en aan therapie voor depressies, persoonlijkheidsstoornis etc. Op dit moment geen behandelingen, heb ook nooit medicatie geslikt.
Vind het zo vervelend dat ik nooit gelukkig ben, dat ik het moeilijk vind om oprecht te lachen, dat ik geen stappen durf te zetten en maar dus blijf hangen in dezelfde spiraal.
Ik neem het mezelf ook erg kwalijk dat ik mezelf erop betrap dat ik er gruwelijk van kan balen als anderen wel happy zijn. Niet dat ik het ze niet gun, zeker wel! Maar ik vind het vooral heel erg stom dat ik dat niet kan ervaren. Ik gun het mezelf namelijk ook.
En vraag me nu dan telkens af, maak ik dan zulke foute keuzes? Waarom hebben mijn ouders ervoor gekozen om me überhaupt te houden? (Ik was een ongelukje).
Ik heb ook altijd gedacht dat ik niet oud zou worden. Zo rond de 65. Maar zoals het nu is (geweest) hoeft het inderdaad niet veel langer meer.
Heb nu de helft van mijn leven (18 jaar) af en aan therapie voor depressies, persoonlijkheidsstoornis etc. Op dit moment geen behandelingen, heb ook nooit medicatie geslikt.
Vind het zo vervelend dat ik nooit gelukkig ben, dat ik het moeilijk vind om oprecht te lachen, dat ik geen stappen durf te zetten en maar dus blijf hangen in dezelfde spiraal.
Ik neem het mezelf ook erg kwalijk dat ik mezelf erop betrap dat ik er gruwelijk van kan balen als anderen wel happy zijn. Niet dat ik het ze niet gun, zeker wel! Maar ik vind het vooral heel erg stom dat ik dat niet kan ervaren. Ik gun het mezelf namelijk ook.
En vraag me nu dan telkens af, maak ik dan zulke foute keuzes? Waarom hebben mijn ouders ervoor gekozen om me überhaupt te houden? (Ik was een ongelukje).
Ik heb ook altijd gedacht dat ik niet oud zou worden. Zo rond de 65. Maar zoals het nu is (geweest) hoeft het inderdaad niet veel langer meer.
anoniem_406716 wijzigde dit bericht op 24-08-2021 14:52
0.09% gewijzigd
maandag 23 augustus 2021 om 16:55
Dankjewel voor je lieve reactie. Ik heb wel eens (korte) periodes gehad dat ik gelukkig was, vlak na mijn afstuderen; je gaat een “nieuw” leven tegemoet, je voelt dat je weer de touwtjes in handen hebt en alle kanten op kunt. Ik heb dan in die periode ook heel veel leuke dingen gedaan. Dingen die me echt gelukkig maakten, waarvan als ik nu foto’s van mezelf terug zie, mezelf bijna niet meer herken omdat ik er zo happy uitzag.Paardje4paardje schreef: ↑23-08-2021 16:27Ah, wat rot om te lezen kaassoeffle
Ben je in heel je leven nog nooit gelukkig geweest? Of pas later?
Herken het wel hangen in dezelfde spiraal. Liefs
Op de een of andere manier heb ik dat gevoel niet meer, dat ik alle kanten op kan, dat ik zelf de regie heb over mijn leven, etc. Alsof ik geleefd word door de verplichtingen die ik heb. En dat zijn er niet eens zoveel, maar ben gewoon snel overspoeld.
En wat heeft het dan allemaal voor zin? Als ik mezelf zo hoor praten denk ik, kom op! Het kan anders! Maja, het lukt gewoon niet..
maandag 23 augustus 2021 om 17:05
maandag 23 augustus 2021 om 17:09
Eerst en vooral wil ik je ook een virtuele knuffel gevenKaassoufflé schreef: ↑23-08-2021 12:39Ik zat met een brok in mn keel je bericht te lezen. Heb daarna nog wat reacties gelezen en vind het eigenlijk zo erg dat er zoveel mensen zijn die met hetzelfde nare gevoel rondlopen.
Heb nu de helft van mijn leven (16 jaar) af en aan therapie voor depressies, persoonlijkheidsstoornis etc. Op dit moment geen behandelingen, heb ook nooit medicatie geslikt.
Vind het zo vervelend dat ik nooit gelukkig ben, dat ik het moeilijk vind om oprecht te lachen, dat ik geen stappen durf te zetten en maar dus blijf hangen in dezelfde spiraal.
Ik neem het mezelf ook erg kwalijk dat ik mezelf erop betrap dat ik er gruwelijk van kan balen als anderen wel happy zijn. Niet dat ik het ze niet gun, zeker wel! Maar ik vind het vooral heel erg stom dat ik dat niet kan ervaren. Ik gun het mezelf namelijk ook.
En vraag me nu dan telkens af, maak ik dan zulke foute keuzes? Waarom hebben mijn ouders ervoor gekozen om me überhaupt te houden? (Ik was een ongelukje).
Ik heb ook altijd gedacht dat ik niet oud zou worden. Zo rond de 65. Maar zoals het nu is (geweest) hoeft het inderdaad niet veel langer meer.
Ik zou zeggen probeer jezelf geen schuldgevoel aan te praten. Nu goed, makkelijker gezegd dan gedaan…
Op dit moment is het voor mij mentaal amper uit te houden. Het is enorm zwaar.
maandag 23 augustus 2021 om 17:23
Knuffel terug! Aan iedereen trouwensGoldenlove schreef: ↑23-08-2021 17:09Eerst en vooral wil ik je ook een virtuele knuffel geven
Ik zou zeggen probeer jezelf geen schuldgevoel aan te praten. Nu goed, makkelijker gezegd dan gedaan…
Op dit moment is het voor mij mentaal amper uit te houden. Het is enorm zwaar.
Is er iemand die jou steunt bij de dagelijkse moeilijkheden?
maandag 23 augustus 2021 om 20:26
Maar je kan nog wel alle kanten op, je bent pas 32. En je hebt je ooit wel gelukkig gevoeld, dus het zit er wel in. Misschien met de juiste hulp dat het wel lukt? Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Maar gun niemand dat gevoel van " het hoeft allemaal niet meer voor mij". Veel liefs en hoop toch dat je ergens weer een klein licht puntje kunt vinden. XKaassoufflé schreef: ↑23-08-2021 16:55Dankjewel voor je lieve reactie. Ik heb wel eens (korte) periodes gehad dat ik gelukkig was, vlak na mijn afstuderen; je gaat een “nieuw” leven tegemoet, je voelt dat je weer de touwtjes in handen hebt en alle kanten op kunt. Ik heb dan in die periode ook heel veel leuke dingen gedaan. Dingen die me echt gelukkig maakten, waarvan als ik nu foto’s van mezelf terug zie, mezelf bijna niet meer herken omdat ik er zo happy uitzag.
Op de een of andere manier heb ik dat gevoel niet meer, dat ik alle kanten op kan, dat ik zelf de regie heb over mijn leven, etc. Alsof ik geleefd word door de verplichtingen die ik heb. En dat zijn er niet eens zoveel, maar ben gewoon snel overspoeld.
En wat heeft het dan allemaal voor zin? Als ik mezelf zo hoor praten denk ik, kom op! Het kan anders! Maja, het lukt gewoon niet..
maandag 23 augustus 2021 om 20:56
Wat maakt dat het momenteel amper uit te houden voor je is?Goldenlove schreef: ↑23-08-2021 17:09Eerst en vooral wil ik je ook een virtuele knuffel geven
Ik zou zeggen probeer jezelf geen schuldgevoel aan te praten. Nu goed, makkelijker gezegd dan gedaan…
Op dit moment is het voor mij mentaal amper uit te houden. Het is enorm zwaar.
Probeer je gedachte te verleggen knuffel je lieve kat. Ik probeer wel altijd afleiding te zoeken, tv kijken of iets leuks op YouTube. Maar vind het ook moeilijk om niet tever weg te zakken met mijn gedachten. Sterkte
maandag 23 augustus 2021 om 22:34
Dank je wel!Kaassoufflé schreef: ↑23-08-2021 17:23Knuffel terug! Aan iedereen trouwens
Is er iemand die jou steunt bij de dagelijkse moeilijkheden?
Gelukkig heb ik iemand bij me, daar ben ik héél dankbaar voor.
maandag 23 augustus 2021 om 22:39
Goede vraag. Nu kan ik wel verklaren waarom ik stress ervaar, maar dat zijn nu geen onoverkomelijke zaken.Paardje4paardje schreef: ↑23-08-2021 20:56Wat maakt dat het momenteel amper uit te houden voor je is?
Probeer je gedachte te verleggen knuffel je lieve kat. Ik probeer wel altijd afleiding te zoeken, tv kijken of iets leuks op YouTube. Maar vind het ook moeilijk om niet tever weg te zakken met mijn gedachten. Sterkte
Des te frustrerender dat ik het mentaal niet trek, terwijl ik best weet dat het nog redelijk oke is: ik heb een dak boven m’n hoofd, eten en drinken en de kat.
Ik probeer dankbaar te zijn voor de positieve dingen die ik nog heb.
maandag 23 augustus 2021 om 22:51
Dat is al heel wat dat je kunt verklaren waarom je stress ervaart. Misschien omdat je, je al zo rot voelt op het moment zijn het in jou ogen geen onoverkomelijke zaken maar op dit moment wel? Dat het allemaal net te veel is!Goldenlove schreef: ↑23-08-2021 22:39Goede vraag. Nu kan ik wel verklaren waarom ik stress ervaar, maar dat zijn nu geen onoverkomelijke zaken.
Des te frustrerender dat ik het mentaal niet trek, terwijl ik best weet dat het nog redelijk oke is: ik heb een dak boven m’n hoofd, eten en drinken en de kat.
Ik probeer dankbaar te zijn voor de positieve dingen die ik nog heb.
Ik ervaar dat zelf ook dat elk klein dingetje wat eigenlijk niets voorstelt gewoon teveel is. Ben al blij als ik eten in huis heb en idd een dak boven mijn hoofd heb, verder vind ik het ook zwaar.
Op de momenten dat je het idee hebt het niet meer te trekken kun je misschien hier een berichtje plaatsen en het wat van je afschrijven wat er door je heen gaat en je gedachten zijn? Zal het in de gaten houden hier. Je bent niet alleen ook al voel je, je wel zo op het moment. Er zijn zo te lezen meer mensen die deze gevoelens hebben. Wens je toch nog een fijne avond met je kat toe. Liefs
maandag 23 augustus 2021 om 22:56
Mag ik vragen hoe je dit bewerkstelligt? Mijn ervaring is dat je bij psychisch lijden niet zo 1, 2, 3 toestemming krijgt en dat je eerst van alles moet hebben gedaan, voordat ze het überhaupt in overweging nemen.Paardje4paardje schreef: ↑22-08-2021 15:49Ik krijg wel euthanasie en geen euternasie, was ik namelijk al mee bezig geweest omdat andere mensen mij dus wel serieus hebben genomen en echt hebben geluisterd.
dinsdag 24 augustus 2021 om 08:47
Eens.
Het helpt ook totaal niet, om te blijven herhalen dat iemands visie niet klopt. Wanneer het gaat om het eigen (gevoels)leven, vind ik dat nog vreemder.
dinsdag 24 augustus 2021 om 09:42
