Psyche
alle pijlers
Het is wel mooi geweest zo
vrijdag 20 augustus 2021 om 17:55
De laatste tijd spoken er een aantal gedachten in mijn hoofd, waarvan ik mij afvraag, of er meer mensen zijn die er ook zo over denken als ik.
Dat is het volgende:
Het leven heeft z’n ups en downs, dat hebben we allemaal. Over het algemeen ben ik psychisch wel gevoelig. Ik moet vaak ‘vechten’ tegen mezelf vanwege die psychische kwetsbaarheid.
Daarnaast is er natuurlijk ook de actualiteit, de corona crisis, economische crisis en ga zo door. Voor niemand leuk. Ik ben al heel dankbaar dat ik uit een goed land kom, België. Als ik nu zie en hoor over de situatie in vb. Afghanistan dan breekt mijn hart echt. Wat moeten zij het moeilijk hebben. In verhouding stellen mijn problemen niet veel voor.
Ik denk zo: het liefste wil ik nu nog de tijd doorbrengen met de mensen die ik heel graag heb en die mij dierbaar zijn. En dan vind ik het wel mooi geweest, het leven mag dan wel stoppen. Ik plak er nu een maximum getal op, 5 jaar.
Dit is voor alle duidelijkheid geen schreeuw voor acute hulp oid. Ik heb geen zelfmoordgedachten en zeker geen plannen. Tenzij ik morgen een hartaanval krijg, blijf ik voorlopig leven. Maar hebben meer mensen deze gedachten, van, ‘het is wel mooi geweest?’ Ik hoop dat ik me goed uitdruk. Misschien kunnen we er hier dan over praten. Ik voel me op dit moment een beetje ‘alleen’, maar ben het wellicht niet.
Terwijl ik dit topic schrijft, ligt trouwens mijn kat bij mij op schoot. Daar kan ik dan intens van genieten. Mijn kat is ook heel belangrijk voor mij.
Het zou fijn zijn mocht je jouw ervaring hier delen.
Dat is het volgende:
Het leven heeft z’n ups en downs, dat hebben we allemaal. Over het algemeen ben ik psychisch wel gevoelig. Ik moet vaak ‘vechten’ tegen mezelf vanwege die psychische kwetsbaarheid.
Daarnaast is er natuurlijk ook de actualiteit, de corona crisis, economische crisis en ga zo door. Voor niemand leuk. Ik ben al heel dankbaar dat ik uit een goed land kom, België. Als ik nu zie en hoor over de situatie in vb. Afghanistan dan breekt mijn hart echt. Wat moeten zij het moeilijk hebben. In verhouding stellen mijn problemen niet veel voor.
Ik denk zo: het liefste wil ik nu nog de tijd doorbrengen met de mensen die ik heel graag heb en die mij dierbaar zijn. En dan vind ik het wel mooi geweest, het leven mag dan wel stoppen. Ik plak er nu een maximum getal op, 5 jaar.
Dit is voor alle duidelijkheid geen schreeuw voor acute hulp oid. Ik heb geen zelfmoordgedachten en zeker geen plannen. Tenzij ik morgen een hartaanval krijg, blijf ik voorlopig leven. Maar hebben meer mensen deze gedachten, van, ‘het is wel mooi geweest?’ Ik hoop dat ik me goed uitdruk. Misschien kunnen we er hier dan over praten. Ik voel me op dit moment een beetje ‘alleen’, maar ben het wellicht niet.
Terwijl ik dit topic schrijft, ligt trouwens mijn kat bij mij op schoot. Daar kan ik dan intens van genieten. Mijn kat is ook heel belangrijk voor mij.
Het zou fijn zijn mocht je jouw ervaring hier delen.
dinsdag 24 augustus 2021 om 09:45
Wat maakbaar gedacht: zoek een goede therapeut en je bent 'genezen'. Zo werkt het nu eenmaal lang niet altijd. Eigenlijk neem je die ander met dergelijke gevoelens dan al bij voorbaat niet serieus.
dinsdag 24 augustus 2021 om 10:13
Jeetje, jullie verhalen grijpen me aan. Ik ken jullie niet, maar vind dit zo erg voor jullie.
Ik ken deze gevoelens niet, wel heb ik uit belangstelling documentaires gekeken zoals: " de levenseinde kliniek", "het leven van Aurelia Brouwer", "leven met de dood", en "moeders mogen niet van flatgebouwen springen!".. en nog meer..
Heeft diepe indruk op me gemaakt. Opmerkingen als: "ik wil helemaal niet graag dood, ik weet gewoon niet hoe ik moet leven!" Dat gaf me een zwaar brok in de keel. Ook hoe het uiteindelijke groene licht voor euthanasie, vaak zoveel rust en een gevoel van eigen regie bracht. "Als ik echt niet meer kan, mag ik stoppen". "En dan niet stiekem in mijn eentje op een nare manier, maar in de armen van mijn geliefden".
Ik gun jullie allemaal zó het leven, maar juist ook weer de rust en vrede.
Weet niet goed wat te zeggen en ben ook bang iets verkeerds te zeggen.
Maar ik hoop dat jullie mogen vinden wat jullie zoeken.
Ik ken deze gevoelens niet, wel heb ik uit belangstelling documentaires gekeken zoals: " de levenseinde kliniek", "het leven van Aurelia Brouwer", "leven met de dood", en "moeders mogen niet van flatgebouwen springen!".. en nog meer..
Heeft diepe indruk op me gemaakt. Opmerkingen als: "ik wil helemaal niet graag dood, ik weet gewoon niet hoe ik moet leven!" Dat gaf me een zwaar brok in de keel. Ook hoe het uiteindelijke groene licht voor euthanasie, vaak zoveel rust en een gevoel van eigen regie bracht. "Als ik echt niet meer kan, mag ik stoppen". "En dan niet stiekem in mijn eentje op een nare manier, maar in de armen van mijn geliefden".
Ik gun jullie allemaal zó het leven, maar juist ook weer de rust en vrede.
Weet niet goed wat te zeggen en ben ook bang iets verkeerds te zeggen.
Maar ik hoop dat jullie mogen vinden wat jullie zoeken.
dinsdag 24 augustus 2021 om 10:54
Ik vind niet dat je iets verkeerd zegt hoor, Pindakaasjes.
Ik heb zelf al zeker 30 jaar last van depressieve gevoelens, soms perioden van angst en een aanhoudende doodswens. Iets dat voor mij anders is dan suïcidaal zijn; dan zit ik op een ander level (zoals ik dat noem) en ben ik veel labieler en in de uitvoerende fase. Een doodswens betekent voor mij dat ik liever niet meer leef, maar dat er geen acuut gevaar is.
Therapieën hebben mij in al die jaren zieker gemaakt. Omdat het meest diagnosestelling is waarbij de ene behandelaar het totaal niet eens is met de ander, nummer drie weer iets anders zegt, en ondertussen houden ze zich niet aan gemaakte afspraken over bijvoorbeeld zo-nodig medicatie. Ik heb veel kastjes en muren gezien en "zelfs" na twee suïcidepogingen stond ik zo weer buiten, zonder goede hulp.
Ik heb de halve DSM voorbij horen komen en weer in horen trekken. Ik ben er gekker door geworden. ("U heeft dit." Behandel. "O nee, toch niet.") En wat ik zelf dacht en vond, deed er niet zoveel toe. ("U weet helemaal niet wat het is, om suïcidaal te zijn").
Inmiddels sta ik op de wachtlijst bij het Expertisecentrum Euthanasie. Maar ik ben me bewust van de cijfers dat 90% wordt afgewezen bij psychiatrische problematiek. En ik weet (dan) echt niet hoe verder. Ik overleef dag voor dag.
Voor ieder is het toch weer wat verschillend. Ik zou graag dood willen zíjn, maar ik ben bang voor de wijze waarop. Ik kan wel zeggen dat ik mij tijdens mijn suïcidepogingen intens kil en koud heb gevoeld, en dan niet eens letterlijk.
Het is een niet te beschrijven afstand tot de wereld, alsof je al dood bent. Tenminste, voor mij.
Ik heb zelf al zeker 30 jaar last van depressieve gevoelens, soms perioden van angst en een aanhoudende doodswens. Iets dat voor mij anders is dan suïcidaal zijn; dan zit ik op een ander level (zoals ik dat noem) en ben ik veel labieler en in de uitvoerende fase. Een doodswens betekent voor mij dat ik liever niet meer leef, maar dat er geen acuut gevaar is.
Therapieën hebben mij in al die jaren zieker gemaakt. Omdat het meest diagnosestelling is waarbij de ene behandelaar het totaal niet eens is met de ander, nummer drie weer iets anders zegt, en ondertussen houden ze zich niet aan gemaakte afspraken over bijvoorbeeld zo-nodig medicatie. Ik heb veel kastjes en muren gezien en "zelfs" na twee suïcidepogingen stond ik zo weer buiten, zonder goede hulp.
Ik heb de halve DSM voorbij horen komen en weer in horen trekken. Ik ben er gekker door geworden. ("U heeft dit." Behandel. "O nee, toch niet.") En wat ik zelf dacht en vond, deed er niet zoveel toe. ("U weet helemaal niet wat het is, om suïcidaal te zijn").
Inmiddels sta ik op de wachtlijst bij het Expertisecentrum Euthanasie. Maar ik ben me bewust van de cijfers dat 90% wordt afgewezen bij psychiatrische problematiek. En ik weet (dan) echt niet hoe verder. Ik overleef dag voor dag.
Voor ieder is het toch weer wat verschillend. Ik zou graag dood willen zíjn, maar ik ben bang voor de wijze waarop. Ik kan wel zeggen dat ik mij tijdens mijn suïcidepogingen intens kil en koud heb gevoeld, en dan niet eens letterlijk.
Het is een niet te beschrijven afstand tot de wereld, alsof je al dood bent. Tenminste, voor mij.
dinsdag 24 augustus 2021 om 11:23
In-de-freggelgrot schreef: ↑24-08-2021 10:54Ik vind niet dat je iets verkeerd zegt hoor, Pindakaasjes.
Ik heb zelf al zeker 30 jaar last van depressieve gevoelens, soms perioden van angst en een aanhoudende doodswens. Iets dat voor mij anders is dan suïcidaal zijn; dan zit ik op een ander level (zoals ik dat noem) en ben ik veel labieler en in de uitvoerende fase. Een doodswens betekent voor mij dat ik liever niet meer leef, maar dat er geen acuut gevaar is.
Therapieën hebben mij in al die jaren zieker gemaakt. Omdat het meest diagnosestelling is waarbij de ene behandelaar het totaal niet eens is met de ander, nummer drie weer iets anders zegt, en ondertussen houden ze zich niet aan gemaakte afspraken over bijvoorbeeld zo-nodig medicatie. Ik heb veel kastjes en muren gezien en "zelfs" na twee suïcidepogingen stond ik zo weer buiten, zonder goede hulp.
Ik heb de halve DSM voorbij horen komen en weer in horen trekken. Ik ben er gekker door geworden. ("U heeft dit." Behandel. "O nee, toch niet.") En wat ik zelf dacht en vond, deed er niet zoveel toe. ("U weet helemaal niet wat het is, om suïcidaal te zijn").
Inmiddels sta ik op de wachtlijst bij het Expertisecentrum Euthanasie. Maar ik ben me bewust van de cijfers dat 90% wordt afgewezen bij psychiatrische problematiek. En ik weet (dan) echt niet hoe verder. Ik overleef dag voor dag.
Voor ieder is het toch weer wat verschillend. Ik zou graag dood willen zíjn, maar ik ben bang voor de wijze waarop. Ik kan wel zeggen dat ik mij tijdens mijn suïcidepogingen intens kil en koud heb gevoeld, en dan niet eens letterlijk.
Het is een niet te beschrijven afstand tot de wereld, alsof je al dood bent. Tenminste, voor mij.
Oh' wow, wat jij beschrijft heb ik in diverse documentaires ook voorbij zien/horen komen.
Dat eindeloos therapieen opgedrongen krijgen, zoeken naar nieuwe diagnoses, eerdere diagnoses weer als onterecht verklaren, nieuwe behandelingen starten met nieuwe methodes en behandelaars, eerst weer wachttijden, tot aan experimentele medicatie verplichten.. verplichten in zoverre dat als je wijgert, je aanvraag voor euthanasie fijn blijft liggen waar ie ligt.
Kippenvel krijg ik ervan.
Zoveel 'zorg' opdringen.. is dat nog 'helpen' te noemen?
Moeilijk hoor...
dinsdag 24 augustus 2021 om 12:28
Nou, ik heb het nooit gezien als opdringen, omdat ik zelf iedere keer weer op mijn plaat lag, en ook wel vernam dat er iets "moest" gebeuren. Ik loop tegen zaken aan, dat is duidelijk.
Maar terugkijkend op al die jaren, vraag ik mij af waarom mijn eigen verhaal steeds weer van tafel werd geveegd en waarom algemene diagnostiek belangrijker was. Eigenlijk: je moet passen binnen een diagnose, in plaats van dat gekeken wordt naar hoe iets werkt voor jóu.
Als ik bijvoorbeeld aangaf even tijd nodig te hebben, reageerde mijn begeleider (een psychiatrisch verpleegkundige): "Ja, zo werkt dat dus niet in de maatschappij." Waarbij ik ergens dacht: "Maar wat hebben die therapieën dan voor zin? Eerst analyseren en dan horen dat mijn behoefte niet past in de maatschappij.
Ik ben stelselmatig mishandeld; is nooit op ingegaan. Nooit doorgevraagd. Hoe weet je dan wanneer emoties terecht zijn of wanneer ze onderdeel zijn van een stoornis?
Toen men na 17 jaar nóg aan het diagnosticeren was en ik ondertussen geen concrete hulp kreeg, heb ik besloten om te stoppen in de "hulp"verlening.
Maar terugkijkend op al die jaren, vraag ik mij af waarom mijn eigen verhaal steeds weer van tafel werd geveegd en waarom algemene diagnostiek belangrijker was. Eigenlijk: je moet passen binnen een diagnose, in plaats van dat gekeken wordt naar hoe iets werkt voor jóu.
Als ik bijvoorbeeld aangaf even tijd nodig te hebben, reageerde mijn begeleider (een psychiatrisch verpleegkundige): "Ja, zo werkt dat dus niet in de maatschappij." Waarbij ik ergens dacht: "Maar wat hebben die therapieën dan voor zin? Eerst analyseren en dan horen dat mijn behoefte niet past in de maatschappij.
Ik ben stelselmatig mishandeld; is nooit op ingegaan. Nooit doorgevraagd. Hoe weet je dan wanneer emoties terecht zijn of wanneer ze onderdeel zijn van een stoornis?
Toen men na 17 jaar nóg aan het diagnosticeren was en ik ondertussen geen concrete hulp kreeg, heb ik besloten om te stoppen in de "hulp"verlening.
dinsdag 24 augustus 2021 om 13:46
Ik ben zelf Belgische. Mijn beste vriend is een Nederlander. Hij heeft ook psychische problemen, maar als ik hem hoor vertellen over het nederlandse systeem, valt mijn mond open. En nu lees ik dat het bij jullie net zo is. Diagnose x en y, later werd diagnose x weer ingetrokken en was het enkel y, werd er van medicatie veranderd, de week erop nieuwe behandelaar, die het opnieuw wijzigde en het niet eens was met de vorige behandelaar. De nieuwe behandelaar gaat dan ook weer weg en hij krijgt weer iemand anders. En ga zo maar door... En dan heb je het UWV nog niet gehad, die vind dat je niet ziek 'genoeg' bent, terwijl je dag in dag uit te lijden hebt onder je aandoen én het systeem.
Ik zou daar gek van worden! Alleen al van dat systeem wordt je bijna suïcidaal. Heel veel sterkte allemaal.
Ik heb een vaste psychotherapeut en psychiater in België en ben oh zo dankbaar.
Ik zou daar gek van worden! Alleen al van dat systeem wordt je bijna suïcidaal. Heel veel sterkte allemaal.
Ik heb een vaste psychotherapeut en psychiater in België en ben oh zo dankbaar.
dinsdag 24 augustus 2021 om 13:53
Verschrikkelijk dit.Pindakaasjes schreef: ↑24-08-2021 11:23Oh' wow, wat jij beschrijft heb ik in diverse documentaires ook voorbij zien/horen komen.
Dat eindeloos therapieen opgedrongen krijgen, zoeken naar nieuwe diagnoses, eerdere diagnoses weer als onterecht verklaren, nieuwe behandelingen starten met nieuwe methodes en behandelaars, eerst weer wachttijden, tot aan experimentele medicatie verplichten.. verplichten in zoverre dat als je wijgert, je aanvraag voor euthanasie fijn blijft liggen waar ie ligt.
Kippenvel krijg ik ervan.
Zoveel 'zorg' opdringen.. is dat nog 'helpen' te noemen?
Moeilijk hoor...
Heeft ook te maken met de bezuinigingen in de zorg denk ik. En in andere domeinen.
In België hebben steeds meer jongeren psychische problemen, door o.a. de druk. Wat wordt er gedaan, in vb, het onderwijs: de druk wordt nog hoger gelegd, en de vakken die bijdragen tot een beter welbevinden worden steeds minder en minder... Terwijl deze laatste vakken er voor kunnen zorgen dat jongeren zich beter in hun vel voelen, en beter gaan presteren, ook voor de 'echte' vakken zoals de wetenschappen.
Helaas snappen de politiekers in België het nog steeds niet.
dinsdag 24 augustus 2021 om 14:10
Ik heb gaandeweg weleens gedacht dat menig hulpverlener nog gekker is dan ik.
Regelmatig meegemaakt dat de psychiater er niet was, ik werd doorverbonden met de achterwacht en die zei: "U moet bij uw eigen psychiater zijn." Ik: "Die is er niet." Hij: "Nee, maar daar moet u wel zijn."
Afspraken over zo-nodig medicatie, maar die nooit kunnen krijgen want afwezige psychiater en vervanging die het niet wil geven "want het is heel verslavend" met daar een preek over.
Psycholoog: "Als je met een touw om je nek op een krukje staat en het krukje wordt wat wankel, moet je maar bellen."
Vertellen over mishandeling en als reactie krijgen, van de psychiater: "Ach... je moet er gewoon om lachen."
Uitleggen hoe het bij mij werkt als ik suïcidaal ben (hoe de "val" doorgaans verloopt van doodswens naar suïcidaal - want ze wilden bij hoog en bij laag een terugvalpreventieplan ) en te horen krijgen: "Dat weet jij helemaal niet" of "Een doodswens en suïcidaal zijn is hetzelfde." Dan denk ik: "Waarom vraag je dan?"
Ik kan er een boek over schrijven. Eindverslag van opnames vol verkeerde info, verkeerde medicatie (keer op keer kwamen ze met het verkeerde pilletje aanschuivelen: "Uw medicatie.").
Je zou om minder gek worden.
Daarom ben ik er ook gestopt.
Regelmatig meegemaakt dat de psychiater er niet was, ik werd doorverbonden met de achterwacht en die zei: "U moet bij uw eigen psychiater zijn." Ik: "Die is er niet." Hij: "Nee, maar daar moet u wel zijn."
Afspraken over zo-nodig medicatie, maar die nooit kunnen krijgen want afwezige psychiater en vervanging die het niet wil geven "want het is heel verslavend" met daar een preek over.
Psycholoog: "Als je met een touw om je nek op een krukje staat en het krukje wordt wat wankel, moet je maar bellen."
Vertellen over mishandeling en als reactie krijgen, van de psychiater: "Ach... je moet er gewoon om lachen."
Uitleggen hoe het bij mij werkt als ik suïcidaal ben (hoe de "val" doorgaans verloopt van doodswens naar suïcidaal - want ze wilden bij hoog en bij laag een terugvalpreventieplan ) en te horen krijgen: "Dat weet jij helemaal niet" of "Een doodswens en suïcidaal zijn is hetzelfde." Dan denk ik: "Waarom vraag je dan?"
Ik kan er een boek over schrijven. Eindverslag van opnames vol verkeerde info, verkeerde medicatie (keer op keer kwamen ze met het verkeerde pilletje aanschuivelen: "Uw medicatie.").
Je zou om minder gek worden.
Daarom ben ik er ook gestopt.
dinsdag 24 augustus 2021 om 14:42
Ik herken de gedachte 'het is mooi geweest' wel.
Op het moment geniet ik niet bepaald van het leven.
Er zijn veel meer moetjes dan mooie momenten.
Ik snap sowieso niet waarom het ons lot is om zo lang mogelijk te rekken, allerlei gebreken onderweg te accepteren tot we eindelijk een keer dood gaan.
Als ik erover nadenk, draag ik de dood elke dag wel een beetje bij me.
Het relativeert de stress die ik heb, de gedachte dat het ophoudt. En dat het voor iedereen ophoudt. Dat alles maar tijdelijk is.
Dingen als je groot houden, reputatie, streven naar de o zo ergelijke 'beste versie van jezelf', vallen dan van mij af.
Op het moment geniet ik niet bepaald van het leven.
Er zijn veel meer moetjes dan mooie momenten.
Ik snap sowieso niet waarom het ons lot is om zo lang mogelijk te rekken, allerlei gebreken onderweg te accepteren tot we eindelijk een keer dood gaan.
Als ik erover nadenk, draag ik de dood elke dag wel een beetje bij me.
Het relativeert de stress die ik heb, de gedachte dat het ophoudt. En dat het voor iedereen ophoudt. Dat alles maar tijdelijk is.
Dingen als je groot houden, reputatie, streven naar de o zo ergelijke 'beste versie van jezelf', vallen dan van mij af.
Vergeet niet genoeg taart te eten
dinsdag 24 augustus 2021 om 14:51
Oeps foutje, ik ben al 36, hahahahaha. Stom van mijPaardje4paardje schreef: ↑23-08-2021 20:26Maar je kan nog wel alle kanten op, je bent pas 32. En je hebt je ooit wel gelukkig gevoeld, dus het zit er wel in. Misschien met de juiste hulp dat het wel lukt? Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Maar gun niemand dat gevoel van " het hoeft allemaal niet meer voor mij". Veel liefs en hoop toch dat je ergens weer een klein licht puntje kunt vinden. X
dan geldt het niet meer wat je zegt natuurlijk. 
Lieve reactie trouwens. Dankjewel
dinsdag 24 augustus 2021 om 15:10
Nee, dan gaat het helaas niet meer die 4 jaar schelen echt enorm veelKaassoufflé schreef: ↑24-08-2021 14:51Oeps foutje, ik ben al 36, hahahahaha. Stom van mijdan geldt het niet meer wat je zegt natuurlijk.
Lieve reactie trouwens. Dankjewel
dinsdag 24 augustus 2021 om 15:18
Dat zijn ook mijn ervaringen met hulpverleners en met name psychiaters heb nog nooit zulke gestoorde mensen ontmoet. Gewoon echt knetter gek dat je denkt ze kunnen jou beter zelf opnemen.In-de-freggelgrot schreef: ↑24-08-2021 14:10Ik heb gaandeweg weleens gedacht dat menig hulpverlener nog gekker is dan ik.
Regelmatig meegemaakt dat de psychiater er niet was, ik werd doorverbonden met de achterwacht en die zei: "U moet bij uw eigen psychiater zijn." Ik: "Die is er niet." Hij: "Nee, maar daar moet u wel zijn."
Afspraken over zo-nodig medicatie, maar die nooit kunnen krijgen want afwezige psychiater en vervanging die het niet wil geven "want het is heel verslavend" met daar een preek over.
Psycholoog: "Als je met een touw om je nek op een krukje staat en het krukje wordt wat wankel, moet je maar bellen."
Vertellen over mishandeling en als reactie krijgen, van de psychiater: "Ach... je moet er gewoon om lachen."
Uitleggen hoe het bij mij werkt als ik suïcidaal ben (hoe de "val" doorgaans verloopt van doodswens naar suïcidaal - want ze wilden bij hoog en bij laag een terugvalpreventieplan ) en te horen krijgen: "Dat weet jij helemaal niet" of "Een doodswens en suïcidaal zijn is hetzelfde." Dan denk ik: "Waarom vraag je dan?"
Ik kan er een boek over schrijven. Eindverslag van opnames vol verkeerde info, verkeerde medicatie (keer op keer kwamen ze met het verkeerde pilletje aanschuivelen: "Uw medicatie.").
Je zou om minder gek worden.
Daarom ben ik er ook gestopt.
En van die net afgestudeerde psychologen die denken intelligent te zijn, maar alles uit een boekje te halen. Heel die psychische gezondheidzorg is hier in Nederland gewoon niet goed of je moet toevallig mazzel hebben, maar heb nog nooit de juiste gevonden. Daarom heb ik ook geen zin meer om nog maar 1x met zo iemand te praten.
Ik zou het goed vinden als hier een boek over kwam met al jou verhalen, want wat ze zeggen en doen kan gewoon echt niet. Ik heb een psychiater gehad waarmee ik naar bed moest dan zouden al mijn problemen over zijn zei hij. Ik ben er niet ingetrapt maar menig labiel vrouw misschien wel, totaal gestoord zn vent. Over hoe en wat ik het wel krijg kan ik niet vertellen sorry. Liefs
dinsdag 24 augustus 2021 om 16:22
@Paardje4paardje: Als je geen hulp hebt, maar wel euthanasie zegt te krijgen, trek ik dat zeer in twijfel. Althans hier in NL.
Als je er verder niet over wil vertellen respecteer ik dat (ik weet dat er ook andere wegen zijn).
Ik krijg er alleen lichtelijk jeuk van wanneer gedacht gaat worden dat euthanasie (in NL) redelijk eenvoudig te regelen is.
Als je er verder niet over wil vertellen respecteer ik dat (ik weet dat er ook andere wegen zijn).
Ik krijg er alleen lichtelijk jeuk van wanneer gedacht gaat worden dat euthanasie (in NL) redelijk eenvoudig te regelen is.
dinsdag 24 augustus 2021 om 21:56
Huh? Therapie is geen eenrichtingsverkeer he? Je bent zelf ook verantwoordelijk voor het slagen van je therapie.Paardje4paardje schreef: ↑24-08-2021 15:18Dat zijn ook mijn ervaringen met hulpverleners en met name psychiaters heb nog nooit zulke gestoorde mensen ontmoet. Gewoon echt knetter gek dat je denkt ze kunnen jou beter zelf opnemen.
En van die net afgestudeerde psychologen die denken intelligent te zijn, maar alles uit een boekje te halen. Heel die psychische gezondheidzorg is hier in Nederland gewoon niet goed of je moet toevallig mazzel hebben, maar heb nog nooit de juiste gevonden. Daarom heb ik ook geen zin meer om nog maar 1x met zo iemand te praten.
Ik zou het goed vinden als hier een boek over kwam met al jou verhalen, want wat ze zeggen en doen kan gewoon echt niet. Ik heb een psychiater gehad waarmee ik naar bed moest dan zouden al mijn problemen over zijn zei hij. Ik ben er niet ingetrapt maar menig labiel vrouw misschien wel, totaal gestoord zn vent. Over hoe en wat ik het wel krijg kan ik niet vertellen sorry. Liefs
Iedere dag is gehaktdag
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:03
In Nederland. Eerst in een zootje, snel mijn biezen gepakt en op een fantastische plek terecht gekomen en daar al ruim 11 jaar geweldige zorg.Paardje4paardje schreef: ↑24-08-2021 21:54Hier in Nederland bij de ggz? Gelijk fantastische zorg gekregen of een zoek werk geweest naar de juiste?
En daar net zo lang intern doorgezocht naar een psychiater met wie het klikte, spv’er was gelijk al fantastisch. Ons als dat ik op de intake te horen kreeg dat ik kon kiezen tussen per direct medicatie of gedwongen opname.
Ook nooit gedoe gehad met de crisisdienst, doordat zij goed communiceerden.
Het zal ook voor een groot deel aan mijn eigen bejegening liggen.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:36
Ik heb nooit, maar dan ook nooit zitten afwachten tot het grote wonder ooit zou geschieden.
Ik heb wel veel dichte deuren gezien. Medewerkers die zich herhaaldelijk niet aan afspraken hielden (ook niet als ik suïcidaal was, of als het medicatie betrof), en dat dan weer terugwierpen in één of andere diagnose.
Als je aangeeft suïcidaal te zijn en dat wordt totaal niet serieus genomen (ik heb nooit lopen liegen of overdrijven), hoe moet je het dan nog aangeven? Op deze vraag kreeg ik geen antwoord.
Als ieder teamlid een andere koers vaart, als de psychiater de ene keer dit zegt, de andere keer dat en als de invalpsychiater schijt heeft en wéér iets anders zegt, ben je meer bezig met de boel bij elkaar te houden dan met herstel. Daarvoor ben ik er niet. Sterker nog, dat kan ik er helemaal niet bij hebben.
Inderdaad, wat je zegt, het is geen eenrichtingsverkeer. Dat bleek het echter wel te zijn.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:36
Jeetje wat heftig om dit allemaal te lezen lieve forummers. Ik stuur jullie bij deze een dikke 
En ga alsjeblieft niet te veel in op die reacties van 'je moet gewoon hulp zoeken', dat is vast goed bedoeld, maar heeft nooit het juiste effect. De geestelijke gezondheidszorg in NL is echt met recht dramatisch te noemen. En je kan wel tegen jezelf zeggen van 'oh ik moet gewoon anders denken', maar zo simpel is dat nou dus helaas nooit. Was het dat maar. En verder weet ik niet zo goed wat te zeggen, behalve dat ik jullie gewoon even veel liefde stuur via deze weg
En ga alsjeblieft niet te veel in op die reacties van 'je moet gewoon hulp zoeken', dat is vast goed bedoeld, maar heeft nooit het juiste effect. De geestelijke gezondheidszorg in NL is echt met recht dramatisch te noemen. En je kan wel tegen jezelf zeggen van 'oh ik moet gewoon anders denken', maar zo simpel is dat nou dus helaas nooit. Was het dat maar. En verder weet ik niet zo goed wat te zeggen, behalve dat ik jullie gewoon even veel liefde stuur via deze weg
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:47
Dat is fijn dat je de juiste hulp hebt kunnen vinden. Maar dus ook eerst in het zooitje ongeregeld beland.Moiren schreef: ↑24-08-2021 22:03In Nederland. Eerst in een zootje, snel mijn biezen gepakt en op een fantastische plek terecht gekomen en daar al ruim 11 jaar geweldige zorg.
En daar net zo lang intern doorgezocht naar een psychiater met wie het klikte, spv’er was gelijk al fantastisch. Ons als dat ik op de intake te horen kreeg dat ik kon kiezen tussen per direct medicatie of gedwongen opname.
Ook nooit gedoe gehad met de crisisdienst, doordat zij goed communiceerden.
Het zal ook voor een groot deel aan mijn eigen bejegening liggen.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:50
Jij oordeelt zonder dat je mijn god weet met wie je te maken hebt. Ga zelf in theraphie bij een psychiater die hele andere bedoelingen heeft, dan zeg ik toch ook niet tegen jou je bent zelf verantwoordelijk voor het slagen van je theraphie. Ik denk dat jij naar mij beter je mond kunt houden. Reageer lekker naar iedereen maar niet meer naar mij, alles wat je schrijft is gewoon rot. Laatste bericht naar jou
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:50
Yep. Maar om nou te stellen dat het met de héle ggz binnen Nederland slecht gesteld is vind ik ook niet eerlijk. Bij PsyQ waren het prutsers mbt mijn diagnose. Anderen hebben er mss wel weer wat aan.Paardje4paardje schreef: ↑24-08-2021 22:47Dat is fijn dat je de juiste hulp hebt kunnen vinden. Maar dus ook eerst in het zooitje ongeregeld beland.
Ik vind juist de invloed van de zorgverzekeringen zorgwekkend. Net als dat ik ooit een dubbel eigen risico moest betalen, omdat ik bij de ggz onder behandeling was. Dat veel zaken niet op orde zijn, helemaal mee eens. Lang leve de bezuinigingen.
De jeugdggz vind ik wel echt dramatisch. Lang leve de bezuinigingen. Maar ook daar is niet àlles slecht.
dinsdag 24 augustus 2021 om 22:52
Waar ik iedere keer weer tegenaan loop, is dat ik niet zichtbaar instort; je ziet niks. Hoewel, na mijn suïcidepoging wel.
Hoe vaak ik niet (ook op eerdere momenten) herhaaldelijk gebeld heb met mijn FACT-team dat er niemand was, en dat dagenlang niet. Dat de telefoniste zegt: "Bel morgen maar terug" of dat de achterwacht zegt: "Je moet niet bij mij zijn, maar bij je eigen psychiater," en als ik zei: "Die is er niet," het antwoord was: "Maar daar moet je wel zijn." Dan maar de huisarts, maar ook die verwees mij toch weer naar FACT.
In vinger-aan-de-pols-gesprekken heb ik dit aangegeven. De psychiater heeft toen met rode koeienletters bovenaan mijn dossier gezet dat als ik bel, het serieus is. Vind ik überhaupt merkwaardig, want ik bel niet voor de lol ofzo. Ik bel als ik hoog zit en eigenlijk eerder al, als het oploopt.
Ze vragen naar je terugvalpreventieplan, maar in de praktijk gebeurt er niks mee.
Na de suïcidepoging? Gesloten afdeling, geen enkel gesprek, geen condoleance m.b.t. mijn overleden vriend. Nazorg moest ik zelf regelen. Niet dat ik tot bellen in staat was, maar het moest. Natuurlijk hield FACT zich toen ook weer niet aan afspraken. Week na week werden afspraken verzet. Huisarts wilde niet helpen, kortom, wat moet je?
De verklaring later was: "We hebben u overschat."
Ze hebben poep in hun oor.
dinsdag 24 augustus 2021 om 23:00
Schreef er ook bij je moet maar net mazzel hebben. En gelukkig heb jij dat zou ik iedereen gunnen goede hulp. Helaas heb ik andere ervaringen en meer mensen die ik spreek over de geestelijke gezondheidszorg.Moiren schreef: ↑24-08-2021 22:50Yep. Maar om nou te stellen dat het met de héle ggz binnen Nederland slecht gesteld is vind ik ook niet eerlijk. Bij PsyQ waren het prutsers mbt mijn diagnose. Anderen hebben er mss wel weer wat aan.
Ik vind juist de invloed van de zorgverzekeringen zorgwekkend. Net als dat ik ooit een dubbel eigen risico moest betalen, omdat ik bij de ggz onder behandeling was. Dat veel zaken niet op orde zijn, helemaal mee eens. Lang leve de bezuinigingen.
De jeugdggz vind ik wel echt dramatisch. Lang leve de bezuinigingen. Maar ook daar is niet àlles slecht.
