Psyche
alle pijlers
Het is wel mooi geweest zo
vrijdag 20 augustus 2021 om 17:55
De laatste tijd spoken er een aantal gedachten in mijn hoofd, waarvan ik mij afvraag, of er meer mensen zijn die er ook zo over denken als ik.
Dat is het volgende:
Het leven heeft z’n ups en downs, dat hebben we allemaal. Over het algemeen ben ik psychisch wel gevoelig. Ik moet vaak ‘vechten’ tegen mezelf vanwege die psychische kwetsbaarheid.
Daarnaast is er natuurlijk ook de actualiteit, de corona crisis, economische crisis en ga zo door. Voor niemand leuk. Ik ben al heel dankbaar dat ik uit een goed land kom, België. Als ik nu zie en hoor over de situatie in vb. Afghanistan dan breekt mijn hart echt. Wat moeten zij het moeilijk hebben. In verhouding stellen mijn problemen niet veel voor.
Ik denk zo: het liefste wil ik nu nog de tijd doorbrengen met de mensen die ik heel graag heb en die mij dierbaar zijn. En dan vind ik het wel mooi geweest, het leven mag dan wel stoppen. Ik plak er nu een maximum getal op, 5 jaar.
Dit is voor alle duidelijkheid geen schreeuw voor acute hulp oid. Ik heb geen zelfmoordgedachten en zeker geen plannen. Tenzij ik morgen een hartaanval krijg, blijf ik voorlopig leven. Maar hebben meer mensen deze gedachten, van, ‘het is wel mooi geweest?’ Ik hoop dat ik me goed uitdruk. Misschien kunnen we er hier dan over praten. Ik voel me op dit moment een beetje ‘alleen’, maar ben het wellicht niet.
Terwijl ik dit topic schrijft, ligt trouwens mijn kat bij mij op schoot. Daar kan ik dan intens van genieten. Mijn kat is ook heel belangrijk voor mij.
Het zou fijn zijn mocht je jouw ervaring hier delen.
Dat is het volgende:
Het leven heeft z’n ups en downs, dat hebben we allemaal. Over het algemeen ben ik psychisch wel gevoelig. Ik moet vaak ‘vechten’ tegen mezelf vanwege die psychische kwetsbaarheid.
Daarnaast is er natuurlijk ook de actualiteit, de corona crisis, economische crisis en ga zo door. Voor niemand leuk. Ik ben al heel dankbaar dat ik uit een goed land kom, België. Als ik nu zie en hoor over de situatie in vb. Afghanistan dan breekt mijn hart echt. Wat moeten zij het moeilijk hebben. In verhouding stellen mijn problemen niet veel voor.
Ik denk zo: het liefste wil ik nu nog de tijd doorbrengen met de mensen die ik heel graag heb en die mij dierbaar zijn. En dan vind ik het wel mooi geweest, het leven mag dan wel stoppen. Ik plak er nu een maximum getal op, 5 jaar.
Dit is voor alle duidelijkheid geen schreeuw voor acute hulp oid. Ik heb geen zelfmoordgedachten en zeker geen plannen. Tenzij ik morgen een hartaanval krijg, blijf ik voorlopig leven. Maar hebben meer mensen deze gedachten, van, ‘het is wel mooi geweest?’ Ik hoop dat ik me goed uitdruk. Misschien kunnen we er hier dan over praten. Ik voel me op dit moment een beetje ‘alleen’, maar ben het wellicht niet.
Terwijl ik dit topic schrijft, ligt trouwens mijn kat bij mij op schoot. Daar kan ik dan intens van genieten. Mijn kat is ook heel belangrijk voor mij.
Het zou fijn zijn mocht je jouw ervaring hier delen.
vrijdag 20 augustus 2021 om 18:11
vrijdag 20 augustus 2021 om 18:31
Ik herken het wel.
Ik heb ook heel erg mijn ups en downs, en denk ook wel wat jij beschrijft als psychische kwetsbaarheid.
Ik ben dankbaar voor de lieve mensen om me heen, en kan ook echt wel van de kleine dingen in het leven genieten, maar ik maak me ook vaak zorgen om de toekomst; wat als de mensen waar ik van houd er niet meer zijn? Waar haal ik zingeving uit? Hoe ziet onze aarde er over tien jaar uit?
Ik probeer nu meer met de dag te leven. Elke dag te focussen op fijne momenten. Ook dingen blijven plannen om naar uit te kijken. Niet teveel piekeren over wat wel of niet komen gaat, want daar word ik alleen maar somber van.
Weet je, misschien denk je er na een jaar, of na vijf jaar wel heel anders over, en misschien niet. En dat is OK. Maar probeer je er niet teveel op te focussen en meer met de dag te leven. Mocht er echt een moment komen dat je er genoeg van hebt, dan is dat zo, maar misschien loopt het allemaal wel heel anders?
Je bent niet de enige, en deze gedachten maken je ook niet raar of slecht of fout of wat dan ook. Misschien geeft het rust om te accepteren dat je deze gedachten hebt, en dat het helemaal OK is, maar dat je er verder ook niet zoveel mee hoeft te doen?
En nog een dikke knuffel, want ik snap dat het wellicht moeilijk en verwarrend is.
Ik heb ook heel erg mijn ups en downs, en denk ook wel wat jij beschrijft als psychische kwetsbaarheid.
Ik ben dankbaar voor de lieve mensen om me heen, en kan ook echt wel van de kleine dingen in het leven genieten, maar ik maak me ook vaak zorgen om de toekomst; wat als de mensen waar ik van houd er niet meer zijn? Waar haal ik zingeving uit? Hoe ziet onze aarde er over tien jaar uit?
Ik probeer nu meer met de dag te leven. Elke dag te focussen op fijne momenten. Ook dingen blijven plannen om naar uit te kijken. Niet teveel piekeren over wat wel of niet komen gaat, want daar word ik alleen maar somber van.
Weet je, misschien denk je er na een jaar, of na vijf jaar wel heel anders over, en misschien niet. En dat is OK. Maar probeer je er niet teveel op te focussen en meer met de dag te leven. Mocht er echt een moment komen dat je er genoeg van hebt, dan is dat zo, maar misschien loopt het allemaal wel heel anders?
Je bent niet de enige, en deze gedachten maken je ook niet raar of slecht of fout of wat dan ook. Misschien geeft het rust om te accepteren dat je deze gedachten hebt, en dat het helemaal OK is, maar dat je er verder ook niet zoveel mee hoeft te doen?
En nog een dikke knuffel, want ik snap dat het wellicht moeilijk en verwarrend is.
vrijdag 20 augustus 2021 om 18:43
Jawel, denk ik ook geregeld. Als ik niet teveel pijn heb en me niet al te erg verveel is het het simpelste om de tijd maar uit te zingen. Die gaat vanzelf voorbij. Hoef je niets aan te doen.
Mijn identiteit is sterk gekoppeld aan beweeglijk kunnen zijn. Zonder dat leef ik geen waardevol leven meer. Dan ben ik ik niet meer. En precies dat wordt me afgenomen.
Als het moet weet ik wel wat ik moet doen. Ik hoop dat ik dat dan ook kan.
Mijn identiteit is sterk gekoppeld aan beweeglijk kunnen zijn. Zonder dat leef ik geen waardevol leven meer. Dan ben ik ik niet meer. En precies dat wordt me afgenomen.
Als het moet weet ik wel wat ik moet doen. Ik hoop dat ik dat dan ook kan.
Dan moet het maar zoals het kan
vrijdag 20 augustus 2021 om 18:45
Jammer om te horen maar ik kan me wel vinden in wat je zegt. Al zal ik het mijn ouders niet kwalijk nemen oid’CleopatraVII schreef: ↑20-08-2021 18:11Ja, ik heb nooit oud willen worden en had liever niet geboren willen worden.
Ik heb voor mezelf de leeftijd van 39 als doel.
vrijdag 20 augustus 2021 om 18:48
Dank je voor je reactie. Ik probeer inderdaad niet te piekeren maar vond het de moeite om toch eens te delen. Het is fijn te weten dat je niet alleen bent. Alvast een knuffel terug.Softijsje_ schreef: ↑20-08-2021 18:31Ik herken het wel.
Ik heb ook heel erg mijn ups en downs, en denk ook wel wat jij beschrijft als psychische kwetsbaarheid.
Ik ben dankbaar voor de lieve mensen om me heen, en kan ook echt wel van de kleine dingen in het leven genieten, maar ik maak me ook vaak zorgen om de toekomst; wat als de mensen waar ik van houd er niet meer zijn? Waar haal ik zingeving uit? Hoe ziet onze aarde er over tien jaar uit?
Ik probeer nu meer met de dag te leven. Elke dag te focussen op fijne momenten. Ook dingen blijven plannen om naar uit te kijken. Niet teveel piekeren over wat wel of niet komen gaat, want daar word ik alleen maar somber van.
Weet je, misschien denk je er na een jaar, of na vijf jaar wel heel anders over, en misschien niet. En dat is OK. Maar probeer je er niet teveel op te focussen en meer met de dag te leven. Mocht er echt een moment komen dat je er genoeg van hebt, dan is dat zo, maar misschien loopt het allemaal wel heel anders?
Je bent niet de enige, en deze gedachten maken je ook niet raar of slecht of fout of wat dan ook. Misschien geeft het rust om te accepteren dat je deze gedachten hebt, en dat het helemaal OK is, maar dat je er verder ook niet zoveel mee hoeft te doen?
En nog een dikke knuffel, want ik snap dat het wellicht moeilijk en verwarrend is.
vrijdag 20 augustus 2021 om 18:51
Vind je dat de tijd uitzitten het moeilijkste is? Voor mij lijkt de tijd veel langer te duren als ik niets te doen heb of als ik me verveel. Misschien vind je wel iets wat je kan doen en leuk vindt? Als een soort zingeving. Verder respecteer ik jouw mening natuurlijk.tv-icoon schreef: ↑20-08-2021 18:43Jawel, denk ik ook geregeld. Als ik niet teveel pijn heb en me niet al te erg verveel is het het simpelste om de tijd maar uit te zingen. Die gaat vanzelf voorbij. Hoef je niets aan te doen.
Mijn identiteit is sterk gekoppeld aan beweeglijk kunnen zijn. Zonder dat leef ik geen waardevol leven meer. Dan ben ik ik niet meer. En precies dat wordt me afgenomen.
Als het moet weet ik wel wat ik moet doen. Ik hoop dat ik dat dan ook kan.
vrijdag 20 augustus 2021 om 18:59
Een tijd geleden heb ik mezelf beloofd er in ieder geval nog tien jaar te doen. Totdat de kinderen iets zelfstandiger zouden zijn. Daarvan zijn er nu acht om.
Afgelopen najaar heb ik hulp gezocht bij de huisarts, want dat moment kwam wel heel dichtbij opeens, en ik was nog niet van mijn idee afgestapt.
Ik ben ook wel klaar eigenlijk. Ben een beetje mijn tijd aan het uitzitten, er hoeft van mij niet meer zoveel.
Afgelopen najaar heb ik hulp gezocht bij de huisarts, want dat moment kwam wel heel dichtbij opeens, en ik was nog niet van mijn idee afgestapt.
Ik ben ook wel klaar eigenlijk. Ben een beetje mijn tijd aan het uitzitten, er hoeft van mij niet meer zoveel.
vrijdag 20 augustus 2021 om 19:00
Had je dit niet voordat je kinderen kreeg?-Lucille- schreef: ↑20-08-2021 18:59Een tijd geleden heb ik mezelf beloofd er in ieder geval nog tien jaar te doen. Totdat de kinderen iets zelfstandiger zouden zijn. Daarvan zijn er nu acht om.
Afgelopen najaar heb ik hulp gezocht bij de huisarts, want dat moment kwam wel heel dichtbij opeens, en ik was nog niet van mijn idee afgestapt.
Ik ben ook wel klaar eigenlijk. Ben een beetje mijn tijd aan het uitzitten, er hoeft van mij niet meer zoveel.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
vrijdag 20 augustus 2021 om 19:05
Niet in die mate. Ik was wel eens somber, maar altijd vol vertrouwen in de toekomst. Natuurlijk zou het allemaal gemakkelijker gaan worden! Want als jong volwassene is er alleen maar een stijgende lijn. Dacht ik.
vrijdag 20 augustus 2021 om 19:06
Alles wat de moeite waard is is gebonden aan bewegingen kunnen maken.Goldenlove schreef: ↑20-08-2021 18:51Vind je dat de tijd uitzitten het moeilijkste is? Voor mij lijkt de tijd veel langer te duren als ik niets te doen heb of als ik me verveel. Misschien vind je wel iets wat je kan doen en leuk vindt? Als een soort zingeving. Verder respecteer ik jouw mening natuurlijk.
Dan moet het maar zoals het kan
vrijdag 20 augustus 2021 om 19:22
Voor jou misschien niet maar voor je kinderen natuurlijk wel. Telt hun belang niet mee?-Lucille- schreef: ↑20-08-2021 18:59Een tijd geleden heb ik mezelf beloofd er in ieder geval nog tien jaar te doen. Totdat de kinderen iets zelfstandiger zouden zijn. Daarvan zijn er nu acht om.
Afgelopen najaar heb ik hulp gezocht bij de huisarts, want dat moment kwam wel heel dichtbij opeens, en ik was nog niet van mijn idee afgestapt.
Ik ben ook wel klaar eigenlijk. Ben een beetje mijn tijd aan het uitzitten, er hoeft van mij niet meer zoveel.
Iedere dag is gehaktdag
vrijdag 20 augustus 2021 om 19:27
Ik herken het wel. Ik zou ook het niet vervelend vinden als het nu afgelopen zou zijn. Het zou mij wel opluchten, niet dat ik daar iets van zou merken. Maar ik vind het wel naar voor de achterblijvers.
Wat Lucille ook zegt, ik was vol vertrouwen in de toekomst maar ik heb nu het gevoel op een dood spoor te zitten. Het lijkt mij pittig om nog zo 30 jaar door te “moeten”.
Wat Lucille ook zegt, ik was vol vertrouwen in de toekomst maar ik heb nu het gevoel op een dood spoor te zitten. Het lijkt mij pittig om nog zo 30 jaar door te “moeten”.
Ik doe mijn best
vrijdag 20 augustus 2021 om 19:38
Wat heftig zeg. Heb je dan niet zoiets van: ik wil mn kinderen blijven zien? Er voor hun zijn? Zien dat ze misschien kinderen krijgen?-Lucille- schreef: ↑20-08-2021 18:59Een tijd geleden heb ik mezelf beloofd er in ieder geval nog tien jaar te doen. Totdat de kinderen iets zelfstandiger zouden zijn. Daarvan zijn er nu acht om.
Afgelopen najaar heb ik hulp gezocht bij de huisarts, want dat moment kwam wel heel dichtbij opeens, en ik was nog niet van mijn idee afgestapt.
Ik ben ook wel klaar eigenlijk. Ben een beetje mijn tijd aan het uitzitten, er hoeft van mij niet meer zoveel.
Hoe oud ben je als ik vragen mag? Heb je een partner?
vrijdag 20 augustus 2021 om 19:59
Stoppen met vechten (acceptatie), is niet hetzelfde als stoppen met leven.
Jij bekijkt het per 5 jaar, ik heb het leven ook weleens per dag bekenen of zelfs per uur. In principe bepaal je niet zelf wanneer het stopt.
Jij bekijkt het per 5 jaar, ik heb het leven ook weleens per dag bekenen of zelfs per uur. In principe bepaal je niet zelf wanneer het stopt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 20 augustus 2021 om 20:57
Je weet nooit hoe het in de toekomst gaat.Senseo schreef: ↑20-08-2021 19:27Ik herken het wel. Ik zou ook het niet vervelend vinden als het nu afgelopen zou zijn. Het zou mij wel opluchten, niet dat ik daar iets van zou merken. Maar ik vind het wel naar voor de achterblijvers.
Wat Lucille ook zegt, ik was vol vertrouwen in de toekomst maar ik heb nu het gevoel op een dood spoor te zitten. Het lijkt mij pittig om nog zo 30 jaar door te “moeten”.
Iedere dag is gehaktdag
vrijdag 20 augustus 2021 om 20:59
In principe voor niets of niemand. Als je kinderen hebt dan doe je het voor je kinderen. Veel verder gaat het niet. Of je probeert nog iets toe te voegen aan deze aarde. Maar dat wil niet zeggen dat het leven er niet toe doet of niet kostbaar is.roosje1976 schreef: ↑20-08-2021 20:27Ik herken het ook. Veel geluk in het leven tot nu toe. Fijn gezin en mooi huis. Geen gedoe in familie en gezond. Maar toch heb ik vaak……waar doen we het allemaal voor…..
Iedere dag is gehaktdag
vrijdag 20 augustus 2021 om 21:06
Ik zelf heb ook heel erg het gevoel voor mij hoeft het niet meer. Ben nu 38. Heb mezelf tot 40e gegeven. Volgend jaar wil ik met iets nieuws beginnen. Dat is eigenlijk mijn laatste strohalm. Als dat niet lukt, hoeft het voor mij niet meer. Probleem is alleen dat ik niet voor euthanasie in aanmerking kom en alternatief daarvoor is geen fijn vooruitzicht. Ben al 4 jaar "bezig" om draad weer op te pakken.
vrijdag 20 augustus 2021 om 21:21
Ik blijk een bipolaire stoornis te hebben. Die depressieve gevoelens hebben geen oorzaak, reden of aanleiding.
Het komt gewoon.
(En verdwijnt ook steeds wel weer, dan zie ik dingen anders, maar dan heb ik andere issues :p )
Het heeft niets met mijn gezin te maken in ieder geval.
vrijdag 20 augustus 2021 om 21:24
Nee, dat is waar. Maar een mooie zin in een liedje van Acda en de Munnik, “van al mijn toekomstdromen, is alleen het oud worden gehaald”. Zo voelt het op dit moment voor mij. Terwijl ik weet, dat ik het, voor de buitenwereld, goed voor elkaar heb. Maar ik ben niet zonder kleerscheuren op dit punt gekomen. En nu ik het allemaal zo overzie denk ik wel geregeld, het is mooi geweest. Veel gegeven, veel bereikt, maar ook veel verloren.
Ik doe mijn best
vrijdag 20 augustus 2021 om 22:00
Ik ben nog niet uitbehandeld. Maar ik hoop dat als ik wel uitbehandeld ben ik voor euthanasie in aanmerking kom. Op dit moment in ieder geval niet. Ik ben met je eens dat een alternatief geen fijn vooruitzicht is.Deedee83 schreef: ↑20-08-2021 21:06Ik zelf heb ook heel erg het gevoel voor mij hoeft het niet meer. Ben nu 38. Heb mezelf tot 40e gegeven. Volgend jaar wil ik met iets nieuws beginnen. Dat is eigenlijk mijn laatste strohalm. Als dat niet lukt, hoeft het voor mij niet meer. Probleem is alleen dat ik niet voor euthanasie in aanmerking kom en alternatief daarvoor is geen fijn vooruitzicht. Ben al 4 jaar "bezig" om draad weer op te pakken.
