Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
donderdag 14 januari 2016 om 07:57
Cenar, wetende dat je bij mij in de buurt woont, ga je naar het ziekenhuis in je eigen stad? Ik zou bij een second opinion echt dan het AvL aanraden. Want het universitair ziekenhuis onderin onze provincie heeft contact met jouw ziekenhuis over je moeder, dus ik zou het volledig uit de provincie gaan zoeken. Of eventueel België. Dit gaat niet de goede kant op met het contact, overweeg hier vanaf te stappen want je gaat er straks alleen maar een naar gevoel aan overhouden. En je moeders gezondheid voorop natuurlijk.
Momo, ik moet zeggen dat met de avondwake die angst een beetje weg is gevallen. Alsof de kop er af is. Het zal vandaag zwaar genoeg worden, maar de zorgen van gisteren heb ik niet meer voor vandaag. Ik kijk zelfs een beetje uit naar de uitvaart eigenlijk. De kerk zat gisteren bomvol en dat zal vandaag niet anders zijn. Het gaf heel veel troost. Wetende dat er ruim honderd mensen aanschuiven voor de koffietafel geeft ook zoveel troost, vandaag zullen we omringd worden door veel lieve mensen en er zal veel over mam gesproken worden. Dat doet me zo goed. Straks zal het een stuk stiller zijn, dus vandaag nemen we het er van en maken we er een mooi afscheid van met zijn allen. Ik kan mijn lieve mam maar één afscheid geven dus gaan we het goed doen. Het wordt mooi.
Ik heb me er net aan gewaagd krullen te maken in mijn haar en normaal gaat dat niet zo goed: vandaag perfecte krullen. Ik heb mam maar even bedankt, het kon geen toeval zijn. Het zijn van die kleine dingen waarvan ik weet dat mam niet echt weg is en dat ze me helpt wanneer ik haar nodig heb.
Meiden, voor jullie en een beetje voor mezelf ook, we hebben het weer hard nodig...
Momo, ik moet zeggen dat met de avondwake die angst een beetje weg is gevallen. Alsof de kop er af is. Het zal vandaag zwaar genoeg worden, maar de zorgen van gisteren heb ik niet meer voor vandaag. Ik kijk zelfs een beetje uit naar de uitvaart eigenlijk. De kerk zat gisteren bomvol en dat zal vandaag niet anders zijn. Het gaf heel veel troost. Wetende dat er ruim honderd mensen aanschuiven voor de koffietafel geeft ook zoveel troost, vandaag zullen we omringd worden door veel lieve mensen en er zal veel over mam gesproken worden. Dat doet me zo goed. Straks zal het een stuk stiller zijn, dus vandaag nemen we het er van en maken we er een mooi afscheid van met zijn allen. Ik kan mijn lieve mam maar één afscheid geven dus gaan we het goed doen. Het wordt mooi.
Ik heb me er net aan gewaagd krullen te maken in mijn haar en normaal gaat dat niet zo goed: vandaag perfecte krullen. Ik heb mam maar even bedankt, het kon geen toeval zijn. Het zijn van die kleine dingen waarvan ik weet dat mam niet echt weg is en dat ze me helpt wanneer ik haar nodig heb.
Meiden, voor jullie en een beetje voor mezelf ook, we hebben het weer hard nodig...
donderdag 14 januari 2016 om 08:45
Lieeeeeve FleetFox, onwijs veel sterkte vandaag...verwachting hoe je over (het afscheid van) je moeder praat. Wat ben jij sterk, wat zit er veel kracht in jou. Mama zal vandaag trots meekijken over je schouder. Ik denk nog een beetje extra aan je vandaag.
FleetFox, we gaan inderdaad naar het ziekenhuis hier in de stad. Ze werken samen met het Catharina in Eindhoven. Via via heb ik direct contact met een longarts in het AvL. Zij voorziet me van advies, deelt haar mening en komt met goede opties. Dat is fijn om achter de hand te hebben.
Eergisteren heb ik telefonisch contact gehad met het ziekenhuis. Ik wilde verhaal halen, weten waar wij aan toe zijn. Nogmaals aangegeven dat de communicatie nogal te wensen overlaat. En het is maar goed dat ik weer gebeld heb. In plaats van volgende week kan mama vandaag bloedprikken en morgen bij de longarts terecht voor een gesprek. Als ze in orde is kan ze maandag beginnen aan de nieuwe (aangepaste) kuur. Tevens zouden ze erover denken om na de komende kuur Neulasta te geven, om te voorkomen dat de witte bloedcellen in een heftige dip komen na de kuur. Daar heb ik ze ook meteen op aangesproken: "dat moeten jullie niet volgende week pas bekijken... Nee... Ik wil dat nú vastgelegd wordt dat mama dit krijgt... We weten tenslotte allemaal hoe het vorige keer is afgelopen." Daarop werd het meteen geregeld. Het is maar goed dat ik er overal met mijn neus bovenop zit. Morgen zal ik ook zeker weer m'n vrouwtje staan tijdens het gesprek met de longarts. Eens kijken hoe dat af gaat lopen.
@Clubmedfan dankjewel voor je tip... Ja, misschien ga ik toch maar eens een afspraak maken. Vind het wel een beetje eng. Ben niet zo van dokter, haha.... Wat naar trouwens dat je schoonmoeder een longembolie heeft gehad, door medisch falen eigenlijk. Ja, het is triest, maar je moet tegenwoordig overal bovenop zitten.
Lieve Momo, ook jij bent in mijn gedachten... Bizar hoe het kan lopen en zo mooi dat we steun bij elkaar vinden hier. Ben altijd 'blij' als ik weer een berichtje van jullie zie. Echt speciaal!
Zelf voel ik me overigens weer iets beter. Ik heb wat meer tijd voor mezelf gehad en gisteren naar een afspraak van het werk geweest. Dit was echt fijne afleiding en dat zal ik in de komende tijd ook echt blijven doen. Geen druk van het moeten, maar gewoon de dingen doen als ik eraan toe ben. Helaas is m'n vader nog altijd lastig te handelen, maar ik probeer wat afstand te houden. Het ergste vind ik dat hij altijd aan het mokken is, ook tegen mijn moeder. Dat heeft ze echt niet verdiend... Maarja, ik doe m'n best. Mijn moeder heeft altijd al voor mij op 1 gestaan en er is niets wat dat kan veranderen.
Dikke knuffel voor jullie allemaal.
FleetFox, we gaan inderdaad naar het ziekenhuis hier in de stad. Ze werken samen met het Catharina in Eindhoven. Via via heb ik direct contact met een longarts in het AvL. Zij voorziet me van advies, deelt haar mening en komt met goede opties. Dat is fijn om achter de hand te hebben.
Eergisteren heb ik telefonisch contact gehad met het ziekenhuis. Ik wilde verhaal halen, weten waar wij aan toe zijn. Nogmaals aangegeven dat de communicatie nogal te wensen overlaat. En het is maar goed dat ik weer gebeld heb. In plaats van volgende week kan mama vandaag bloedprikken en morgen bij de longarts terecht voor een gesprek. Als ze in orde is kan ze maandag beginnen aan de nieuwe (aangepaste) kuur. Tevens zouden ze erover denken om na de komende kuur Neulasta te geven, om te voorkomen dat de witte bloedcellen in een heftige dip komen na de kuur. Daar heb ik ze ook meteen op aangesproken: "dat moeten jullie niet volgende week pas bekijken... Nee... Ik wil dat nú vastgelegd wordt dat mama dit krijgt... We weten tenslotte allemaal hoe het vorige keer is afgelopen." Daarop werd het meteen geregeld. Het is maar goed dat ik er overal met mijn neus bovenop zit. Morgen zal ik ook zeker weer m'n vrouwtje staan tijdens het gesprek met de longarts. Eens kijken hoe dat af gaat lopen.
@Clubmedfan dankjewel voor je tip... Ja, misschien ga ik toch maar eens een afspraak maken. Vind het wel een beetje eng. Ben niet zo van dokter, haha.... Wat naar trouwens dat je schoonmoeder een longembolie heeft gehad, door medisch falen eigenlijk. Ja, het is triest, maar je moet tegenwoordig overal bovenop zitten.
Lieve Momo, ook jij bent in mijn gedachten... Bizar hoe het kan lopen en zo mooi dat we steun bij elkaar vinden hier. Ben altijd 'blij' als ik weer een berichtje van jullie zie. Echt speciaal!
Zelf voel ik me overigens weer iets beter. Ik heb wat meer tijd voor mezelf gehad en gisteren naar een afspraak van het werk geweest. Dit was echt fijne afleiding en dat zal ik in de komende tijd ook echt blijven doen. Geen druk van het moeten, maar gewoon de dingen doen als ik eraan toe ben. Helaas is m'n vader nog altijd lastig te handelen, maar ik probeer wat afstand te houden. Het ergste vind ik dat hij altijd aan het mokken is, ook tegen mijn moeder. Dat heeft ze echt niet verdiend... Maarja, ik doe m'n best. Mijn moeder heeft altijd al voor mij op 1 gestaan en er is niets wat dat kan veranderen.
Dikke knuffel voor jullie allemaal.
Don't let your dreams be dreams
donderdag 14 januari 2016 om 09:42
Even off topic: heb net de huisarts gebeld voor een afspraak. Assistente vroeg naar m'n klacht en ik vertelde over mijn lange cyclussen. "Ohhh, maar dat is best normaal als je nog geen jaar met de pil gestopt bent, maar oké, ik plan je wel in...", zei ze. Nou, ik voel me nu al zeer welkom. Maandag kan ik terecht. M'n vriend heeft het bij zijn vorige afspraak ook al eens aangegeven en toen zei de huisarts zelf dat ze pas na een jaar iets gaan doen. Ik weet nog niet precies hoe ik dit aan moet gaan pakken. Tips zijn welkom...
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 15 januari 2016 om 15:49
Hee dames, wat lief van jullie.
Het was een schitterend afscheid. Net als de avondwake was ook de crematie druk bezocht. Dat was fijn om te zien, het deed me erg goed. Toen iedereen zijn afscheid mocht nemen bij de kist zag ik een paar onverwachte gezichten ook. In de plezierige zin van het woord. We hebben met ons zessen (pap, mijn broers, schoonzusje, mijn man en ik) de kist binnen gedragen op 'het' liedje van mijn ouders. Mijn vader had een memoriam geschreven en die werd voorgedragen. Ook de moeder van mijn schoonzusje had een gedicht geschreven en heeft het zelf voorgedragen. Petje af hoor. Tussen de voorgedragen stukken werden, vanzelfsprekend, nummers van Elvis gedraaid. Ook heeft een kennis een filmpje in elkaar gezet met foto's en stukjes film van mam (haar stem even horen was zó vertrouwd en fijn... ). Het was perfect, mam zou blij zijn geweest met haar begrafenis.
De koffietafel was ook fijn. Toen is mijn man dochter gaan halen en oh, wat was ik blij haar te zien. Iedereen vond het fijn haar te zien en sommige mensen ontmoetten haar voor het eerst. Het was wel een beetje veel voor haar uiteindelijk, net op het moment dat ze het niet meer goed uithield (lees: drammerig dreumesgedrag ging vertonen ) was de koffietafel weer voorbij. Het was voor mijn gevoel wel snel gegaan, net alsof ik in een oogwenk weer in de auto zat. Maar de gesprekken waren wel fijn (maar ook goed vermoeiend).
Die avond hebben we een frietje gegeten met zijn zevenen en zijn we daarna naar huis gegaan. Helaas viel de friet mij niet zo goed en voor het slapengaan heb ik me dan weer niet echt lekker gevoeld, ook mentaal niet. Kreeg toen echt de dip te pakken, viel toch in dat bekende gat. Dat het regelen voorbij is en nu de pijn komt om mee te dealen. En daar zit ik nu dus vanaf dat moment in. Wel is mijn meisje enorm blij dat ik thuis ben bij haar, ze is al de hele dag in haar goede hum. Dat doet me zó goed. Ook moest ik vanochtend weer bij de verloskundige zijn - gelukkig vond dochter het niet erg even bij opa te blijven, en opa vond het ook wel een fijne afleiding - en bleek dat ons tweede meisje uit haar stuit is gedraaid en dus nu met haar kopje omlaag ligt. Nu hopen dat ze blijft liggen, maar dat nieuws deed me ook erg goed, het was al weken een punt van zorg, naast mam.
Het zal nu gewoon even tijd nodig hebben. De pijn moet echt gaan slijten. Maar ik probeer wel even mijn momenten te pakken om even goed uit te huilen. Het filmpje van de crematie heb ik meegekregen op DVD en heb ik tussendoor nog even gekeken. En zal ik de komende dagen vast nog wel een paar keer doen. Ik weet dat ik het verdriet even moet toelaten, het haalt de spanning weg en opkroppen heeft toch geen zin. Over een tijdje zal het vast anders voelen.
Momo, hoe gaat het met jou vandaag? Cenar, je krijgt nog snel een appje van me. Ik denk aan jullie.
Het was een schitterend afscheid. Net als de avondwake was ook de crematie druk bezocht. Dat was fijn om te zien, het deed me erg goed. Toen iedereen zijn afscheid mocht nemen bij de kist zag ik een paar onverwachte gezichten ook. In de plezierige zin van het woord. We hebben met ons zessen (pap, mijn broers, schoonzusje, mijn man en ik) de kist binnen gedragen op 'het' liedje van mijn ouders. Mijn vader had een memoriam geschreven en die werd voorgedragen. Ook de moeder van mijn schoonzusje had een gedicht geschreven en heeft het zelf voorgedragen. Petje af hoor. Tussen de voorgedragen stukken werden, vanzelfsprekend, nummers van Elvis gedraaid. Ook heeft een kennis een filmpje in elkaar gezet met foto's en stukjes film van mam (haar stem even horen was zó vertrouwd en fijn... ). Het was perfect, mam zou blij zijn geweest met haar begrafenis.
De koffietafel was ook fijn. Toen is mijn man dochter gaan halen en oh, wat was ik blij haar te zien. Iedereen vond het fijn haar te zien en sommige mensen ontmoetten haar voor het eerst. Het was wel een beetje veel voor haar uiteindelijk, net op het moment dat ze het niet meer goed uithield (lees: drammerig dreumesgedrag ging vertonen ) was de koffietafel weer voorbij. Het was voor mijn gevoel wel snel gegaan, net alsof ik in een oogwenk weer in de auto zat. Maar de gesprekken waren wel fijn (maar ook goed vermoeiend).
Die avond hebben we een frietje gegeten met zijn zevenen en zijn we daarna naar huis gegaan. Helaas viel de friet mij niet zo goed en voor het slapengaan heb ik me dan weer niet echt lekker gevoeld, ook mentaal niet. Kreeg toen echt de dip te pakken, viel toch in dat bekende gat. Dat het regelen voorbij is en nu de pijn komt om mee te dealen. En daar zit ik nu dus vanaf dat moment in. Wel is mijn meisje enorm blij dat ik thuis ben bij haar, ze is al de hele dag in haar goede hum. Dat doet me zó goed. Ook moest ik vanochtend weer bij de verloskundige zijn - gelukkig vond dochter het niet erg even bij opa te blijven, en opa vond het ook wel een fijne afleiding - en bleek dat ons tweede meisje uit haar stuit is gedraaid en dus nu met haar kopje omlaag ligt. Nu hopen dat ze blijft liggen, maar dat nieuws deed me ook erg goed, het was al weken een punt van zorg, naast mam.
Het zal nu gewoon even tijd nodig hebben. De pijn moet echt gaan slijten. Maar ik probeer wel even mijn momenten te pakken om even goed uit te huilen. Het filmpje van de crematie heb ik meegekregen op DVD en heb ik tussendoor nog even gekeken. En zal ik de komende dagen vast nog wel een paar keer doen. Ik weet dat ik het verdriet even moet toelaten, het haalt de spanning weg en opkroppen heeft toch geen zin. Over een tijdje zal het vast anders voelen.
Momo, hoe gaat het met jou vandaag? Cenar, je krijgt nog snel een appje van me. Ik denk aan jullie.
vrijdag 15 januari 2016 om 16:44
Lieve FleetFox, wat ontroerend, maar ook mooi... het afscheid van je moeder klinkt als een waardig afscheid, iets wat je moeder zeker heeft verdiend. Uit alle verhalen die ik over je moeder heb gelezen, kon ik duidelijk opmaken dat ze een echte powervrouw was. Je kan zooooo trots op haar zijn. En andersom uiteraard ook.
Begrijpelijk dat je nu in een 'gat' bent gevallen. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van afscheid nemen, dingen regelen, zorgen en ga zo maar door. Geef jezelf de ruimte voor verdriet, voor de leegte... en wat goed ook dat je de DVD bekijkt... laat het toe, laat het eruit. Je doet het ZO goed! Ben echt trots op je...
Even een update vanuit mijn kant:
Zojuist zijn we teruggekomen van de longarts. Vanochtend werden we gebeld om nog een keer extra bloed te prikken omdat het calciumgehalte te hoog was. Dit kan wijzen op uitbreiding van de ziekte naar de botten. Vandaag is deze waarde nog een keer extra gecheckt. T.o.v. gisteren was deze iets gedaald, maar het blijft aan de hoge kant. Ik heb echt angst dat de kanker nu ook in de botten zit. Gelukkig heeft ze geen pijn.
Desondanks heeft mama groen licht gekregen om aan een nieuwe levensverlengende chemo te beginnen. Ze heeft een te zwakke conditie waardoor een volledige chemo niet meer medisch verantwoord is. Daarom wordt de dosis verminderd. De longarts gaf aan dat de motivatie van mijn moeder doorslaggevend is geweest in deze keuze. In de woorden van de longarts proefde ik dat er getwijfeld werd. Deze chemo is evengoed niet zonder risico's. De longarts gaf aan: "het is erop of eronder..." - maar ja, we moeten wat... Ze gaan haar goed in de gaten houden en indien nodig zal er direct ingegrepen worden.
Na deze kuur zal er een CT-scan worden gemaakt om te kijken hoe de tumoren hebben gereageerd. Zijn ze kleiner geworden of is de ziekte toegenomen? Dit krijgen we binnenkort allemaal te horen... We gaan dus weer een spannende tijd tegemoet. Hopelijk zijn we gezegend om mama nog even bij ons te hebben... Ze haalt er echt alles uit, ik ben enorm trots op haar. Wat een vechtlust... Ik ga goed voor haar zorgen. Toen ik even met haar alleen was hebben we over haar doelen gepraat. Ze wil er nog voor ons zijn. Bij ons zijn. En, goh, ik krijg weer tranen in mijn ogen, maar ze zei: "ik hoop dat ik nog mee mag maken dat je mij vertelt dat ik oma word..." *Slik.* Vond het zoooo mooi dat ze dat zei. Ik heb haar verteld dat ik a.s. maandag naar de dokter ga. Hopelijk komt er iets uit...
Anyway, mijn moeder is op dit moment vooral heel moe en eet weinig (alleen soep, een toetje en bijvoeding). Ik doe er de komende tijd alles aan om haar op krachten te laten blijven. Ze zet zichzelf ertoe om dingen te blijven doen en probeert niet de hele dag op de bank te liggen. Ze zit af en toe een paar minuten op de hometrainer en heeft een paar machines was aan gezet. Zooooo knap van haar.
Mijn broer is nu een aantal dagen terug naar Amsterdam (waar hij woont), dus de komende dagen sta ik er een beetje alleen voor... komt goed. Ik voel me fijn bij mama en ik geniet van de momentjes die we met zijn tweeën delen.
@Momo: hoe gaat het nu met jou?
Dikke knuffel voor jullie
Begrijpelijk dat je nu in een 'gat' bent gevallen. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van afscheid nemen, dingen regelen, zorgen en ga zo maar door. Geef jezelf de ruimte voor verdriet, voor de leegte... en wat goed ook dat je de DVD bekijkt... laat het toe, laat het eruit. Je doet het ZO goed! Ben echt trots op je...
Even een update vanuit mijn kant:
Zojuist zijn we teruggekomen van de longarts. Vanochtend werden we gebeld om nog een keer extra bloed te prikken omdat het calciumgehalte te hoog was. Dit kan wijzen op uitbreiding van de ziekte naar de botten. Vandaag is deze waarde nog een keer extra gecheckt. T.o.v. gisteren was deze iets gedaald, maar het blijft aan de hoge kant. Ik heb echt angst dat de kanker nu ook in de botten zit. Gelukkig heeft ze geen pijn.
Desondanks heeft mama groen licht gekregen om aan een nieuwe levensverlengende chemo te beginnen. Ze heeft een te zwakke conditie waardoor een volledige chemo niet meer medisch verantwoord is. Daarom wordt de dosis verminderd. De longarts gaf aan dat de motivatie van mijn moeder doorslaggevend is geweest in deze keuze. In de woorden van de longarts proefde ik dat er getwijfeld werd. Deze chemo is evengoed niet zonder risico's. De longarts gaf aan: "het is erop of eronder..." - maar ja, we moeten wat... Ze gaan haar goed in de gaten houden en indien nodig zal er direct ingegrepen worden.
Na deze kuur zal er een CT-scan worden gemaakt om te kijken hoe de tumoren hebben gereageerd. Zijn ze kleiner geworden of is de ziekte toegenomen? Dit krijgen we binnenkort allemaal te horen... We gaan dus weer een spannende tijd tegemoet. Hopelijk zijn we gezegend om mama nog even bij ons te hebben... Ze haalt er echt alles uit, ik ben enorm trots op haar. Wat een vechtlust... Ik ga goed voor haar zorgen. Toen ik even met haar alleen was hebben we over haar doelen gepraat. Ze wil er nog voor ons zijn. Bij ons zijn. En, goh, ik krijg weer tranen in mijn ogen, maar ze zei: "ik hoop dat ik nog mee mag maken dat je mij vertelt dat ik oma word..." *Slik.* Vond het zoooo mooi dat ze dat zei. Ik heb haar verteld dat ik a.s. maandag naar de dokter ga. Hopelijk komt er iets uit...
Anyway, mijn moeder is op dit moment vooral heel moe en eet weinig (alleen soep, een toetje en bijvoeding). Ik doe er de komende tijd alles aan om haar op krachten te laten blijven. Ze zet zichzelf ertoe om dingen te blijven doen en probeert niet de hele dag op de bank te liggen. Ze zit af en toe een paar minuten op de hometrainer en heeft een paar machines was aan gezet. Zooooo knap van haar.
Mijn broer is nu een aantal dagen terug naar Amsterdam (waar hij woont), dus de komende dagen sta ik er een beetje alleen voor... komt goed. Ik voel me fijn bij mama en ik geniet van de momentjes die we met zijn tweeën delen.
@Momo: hoe gaat het nu met jou?
Dikke knuffel voor jullie
Don't let your dreams be dreams
zaterdag 16 januari 2016 om 14:14
Lieve Fleetfox, hoe gaat het nu met je? Vind je wat afleiding? Kom je de dagen een beetje door? Denk heel veel aan je.
En Momo, hoe gaat het met jou?
Zoals jullie weten heb ik a.s. maandag een afspraak bij de huisarts i.v.m. mijn lange cycli. Vanochtend heb ik voor de zekerheid nog een testje gedaan, zonder enige verwachtingen maar zoals ik al zei: voor de zekerheid. Jullie gaan me vast niet geloven, maar ik had een knalstreep! Hartstikke zwanger. Daarna nog even een ClearBlue gedaan met weken indicator en die gaf 2-3 aan. Ik was echt stomverbaasd. Machtig mooi dat ik dit nog mag meemaken met mama.
Net ben ik naar mama toe gegaan en heb haar de test uit laten pakken als cadeau in een lege doos bonbons. Gewoon even een momentje tussen ons tweetjes. Ze zag eerst niet goed wat het was, maar toen ze eenmaal de bril op had, zag ze het meteen. "ECHT WAAR?!", glunderde ze... Wow, zo bijzonder. Natuurlijk kwamen er tranen. Natuurlijk was het even hartstikke emotioneel, maar het was zoooo mooi om dit samen zo te doen. Verder ga ik het uiteraard nog niemand vertellen. Ik weet dat er nog van alles kan gebeuren, maar alle momenten die ik met mijn moeder kán delen, zal ik ook delen. Dit pakt niemand mij ooit meer af.
Hopelijk geeft haar dit weer een oppepper... Voor nu in ieder geval wel want ze glundert van oor tot oor. Powervrouw!
Wilde dit even met jullie delen.
En Momo, hoe gaat het met jou?
Zoals jullie weten heb ik a.s. maandag een afspraak bij de huisarts i.v.m. mijn lange cycli. Vanochtend heb ik voor de zekerheid nog een testje gedaan, zonder enige verwachtingen maar zoals ik al zei: voor de zekerheid. Jullie gaan me vast niet geloven, maar ik had een knalstreep! Hartstikke zwanger. Daarna nog even een ClearBlue gedaan met weken indicator en die gaf 2-3 aan. Ik was echt stomverbaasd. Machtig mooi dat ik dit nog mag meemaken met mama.
Net ben ik naar mama toe gegaan en heb haar de test uit laten pakken als cadeau in een lege doos bonbons. Gewoon even een momentje tussen ons tweetjes. Ze zag eerst niet goed wat het was, maar toen ze eenmaal de bril op had, zag ze het meteen. "ECHT WAAR?!", glunderde ze... Wow, zo bijzonder. Natuurlijk kwamen er tranen. Natuurlijk was het even hartstikke emotioneel, maar het was zoooo mooi om dit samen zo te doen. Verder ga ik het uiteraard nog niemand vertellen. Ik weet dat er nog van alles kan gebeuren, maar alle momenten die ik met mijn moeder kán delen, zal ik ook delen. Dit pakt niemand mij ooit meer af.
Hopelijk geeft haar dit weer een oppepper... Voor nu in ieder geval wel want ze glundert van oor tot oor. Powervrouw!
Wilde dit even met jullie delen.
Don't let your dreams be dreams
zaterdag 16 januari 2016 om 14:45
Cenar wat bijzonder, gefeliciteerd meis, heb er kippenvel van! Wat een mooi moment, ben zo blij voor jullie. Dit kan haar maar zo weer een extra boost geven, ik hoop het zo.
En Fleetfox wat een prachtig afscheid van je mama. En wat heb jij het geweldig gedaan. En je kleine meisje uit de stuit, ook heel erg fijn, een zorg minder. Je hebt al genoeg om je zorgen om te maken. Probeer toch af en toe te genieten van je meisje en de tijd die je nu nog even alleen met haar hebt. Met een 2e erbij is dat toch wel anders hoor.
Mijn moeder is behoorlijk ellendig van de chemo. Overgeven, lamlendig, veel hoofdpijn van de ijskap op haar hoofd. Ze gaf ook aan dat als ze steeds zieker gaat worden naarmate de kuren vorderen, dat ze dan niet meer wil. Dan maar geen chemo en afwachten wat er dan gebeurt. Donderdag kunnen we haar pruik gaan passen, ze hadden er eentje voor haar besteld. En die ligt dan dus klaar voor wanneer het nodig is.
Wat zijn jullie toch sterke, bijzondere vrouwen!
En Fleetfox wat een prachtig afscheid van je mama. En wat heb jij het geweldig gedaan. En je kleine meisje uit de stuit, ook heel erg fijn, een zorg minder. Je hebt al genoeg om je zorgen om te maken. Probeer toch af en toe te genieten van je meisje en de tijd die je nu nog even alleen met haar hebt. Met een 2e erbij is dat toch wel anders hoor.
Mijn moeder is behoorlijk ellendig van de chemo. Overgeven, lamlendig, veel hoofdpijn van de ijskap op haar hoofd. Ze gaf ook aan dat als ze steeds zieker gaat worden naarmate de kuren vorderen, dat ze dan niet meer wil. Dan maar geen chemo en afwachten wat er dan gebeurt. Donderdag kunnen we haar pruik gaan passen, ze hadden er eentje voor haar besteld. En die ligt dan dus klaar voor wanneer het nodig is.
Wat zijn jullie toch sterke, bijzondere vrouwen!
zaterdag 16 januari 2016 om 20:28
Dankjewel Momo & Kirikou!
Momo, wat heftig dat je moeder zich zo ziek voelt. Je staat zo machteloos. Je zou zo graag haar pijn en leed willen verzachten, maar je kan weinig meer dan er gewoonweg voor haar te zijn. Hopelijk knapt ze snel een klein beetje op. Hebben ze in het ziekenhuis iets gezegd over wanneer mama het haar gaat verliezen? Bij de kuur van mijn moeder was het gemiddelde +- 2 weken na de kuur. Bij mijn moeder begon het na bijna 3 weken. Het begon toen met een paar haren, waarna het steeds sneller ging en de haren dun werden. Totdat je de hoofdhuid er wat doorheen zag, toen heeft ze besloten om het af te laten scheren en voor de pruik te gaan. Heel moeilijk... Mocht ik iets voor je kunnen betekenen, ik ben hier... Heeeeeel veel sterkte.
Momo, wat heftig dat je moeder zich zo ziek voelt. Je staat zo machteloos. Je zou zo graag haar pijn en leed willen verzachten, maar je kan weinig meer dan er gewoonweg voor haar te zijn. Hopelijk knapt ze snel een klein beetje op. Hebben ze in het ziekenhuis iets gezegd over wanneer mama het haar gaat verliezen? Bij de kuur van mijn moeder was het gemiddelde +- 2 weken na de kuur. Bij mijn moeder begon het na bijna 3 weken. Het begon toen met een paar haren, waarna het steeds sneller ging en de haren dun werden. Totdat je de hoofdhuid er wat doorheen zag, toen heeft ze besloten om het af te laten scheren en voor de pruik te gaan. Heel moeilijk... Mocht ik iets voor je kunnen betekenen, ik ben hier... Heeeeeel veel sterkte.
Don't let your dreams be dreams
zondag 17 januari 2016 om 07:44
Cenar, wat mooi! Gefeliciteerd!!! Ik hoop zo dat je mama het straks allemaal mee mag maken dat de baby geboren gaat worden. Mijn moeder gaf het echt iets om voor te strijden. Geniet van dat fijne gevoel in deze moeilijke tijd.
Momo: wat naar om dat te lezen van je moeder, wat lijkt me dat moeilijk te horen. Pfoe, ik weet even niet wat ik zeggen moet. Dat moet hebben ingeslagen als een mokerslag...
Ik heb eindelijk een goede nachtrust achter de rug. Ik merk dat het wel nog even tijd nodig heeft voordat ik goed bijgeslapen ben, ik ga er in ieder geval mijn best voor doen. De bevalling komt toch in zicht en daar moet ik toch genoeg energie voor hebben. Gelukkig heb ik nu alle tijd om wat te slapen. We gaan vandaag nog zwemmen met dochter, wat beweging zal ook fijn zijn.
Een dikke voor jullie Cenar en Momo!
Momo: wat naar om dat te lezen van je moeder, wat lijkt me dat moeilijk te horen. Pfoe, ik weet even niet wat ik zeggen moet. Dat moet hebben ingeslagen als een mokerslag...
Ik heb eindelijk een goede nachtrust achter de rug. Ik merk dat het wel nog even tijd nodig heeft voordat ik goed bijgeslapen ben, ik ga er in ieder geval mijn best voor doen. De bevalling komt toch in zicht en daar moet ik toch genoeg energie voor hebben. Gelukkig heb ik nu alle tijd om wat te slapen. We gaan vandaag nog zwemmen met dochter, wat beweging zal ook fijn zijn.
Een dikke voor jullie Cenar en Momo!
zondag 17 januari 2016 om 07:55
Fleetfox dit klinkt misschien heel raar en ik bedoel het ook niet verkeerd, maar je klinkt alsof je een soort rust hebt gekregen na het overlijden van je moeder. Klopt dat? Fijn om lekker te gaan zwemmen met elkaar. Ik ga dat dinsdag doen met de kinderen, dan hebben ze een studiedag. Wel spannend, in mijn eentje met 2 kids waarvan 1 zonder diploma, maar ik heb er wel zin in.
Cenar, dank je wel, lief van je! Ze verwachten dat als ze kaal wordt, dat dat dan na 2 weken ongeveer gebeurt. Kan je al een beetje bevatten dat je zwanger bent???
De opmerking van mijn moeder kwam best hard binnen ja. Maar ik snap haar wel, dan maar gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet. Ik wil mijn moeder nog heel erg lang om me heen hebben. Ik vind het ook zo sneu dat ze helemaal geen plannen durft te maken. Zij is net als ik, ze heeft dingen nodig om naar uit te kijken, een mooie reis bijvoorbeeld. Maar dat kan niet op dit moment.
Cenar, dank je wel, lief van je! Ze verwachten dat als ze kaal wordt, dat dat dan na 2 weken ongeveer gebeurt. Kan je al een beetje bevatten dat je zwanger bent???
De opmerking van mijn moeder kwam best hard binnen ja. Maar ik snap haar wel, dan maar gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet. Ik wil mijn moeder nog heel erg lang om me heen hebben. Ik vind het ook zo sneu dat ze helemaal geen plannen durft te maken. Zij is net als ik, ze heeft dingen nodig om naar uit te kijken, een mooie reis bijvoorbeeld. Maar dat kan niet op dit moment.
zondag 17 januari 2016 om 08:21
Fijn dat je kan uitkijken naar jullie zwemtripje Momo. Dat zal je vast kunnen gebruiken. Het moment dat je dierbare het opgeeft is behoorlijk confronterend. Maar mijn moeder was 'op' dus dan ga je er vrede mee hebben. Lijkt me ontzettend moeilijk als iemand eigenlijk nog midden in het proces zit. Is het niet mogelijk over te stappen naar een andere chemo (heeft mijn moeder ook eens moeten doen nadat de bijwerkingen te heftig werden)? Wellicht is het wel de moeite het te bespreken met haar. Nogmaals een dikke van me.
En het klopt wel Momo, er is naast het verdriet om mam ook een rust over me heen gekomen. Mam heeft zoveel pijn gehad maar ze had ook zoveel strijdlust, ik was vaak erg bang dat ze door zou gaan tot ze uit zichzelf zou komen te overlijden. Ik had vaak de angst dat ze tot maart door zou bikkelen, dat zou mij erg veel pijn hebben gedaan. Ik weet dat het dan niet zo vredig zou zijn gegaan als nu en dat had ik nooit voor haar gewild. Dat ze de ergste pijn voor is geweest en heeft gekozen voor rustig inslapen geeft me veel vrede met de situatie. Ik mis haar heel erg, maar aan de andere kant ben ik blij voor haar dat ze geen pijn meer heeft. In de omstandigheden waar zij in verkeerde heeft ze voor zichzelf de beste opties gekozen. Dat is meer dan andere mensen de kans toe krijgen, dus ik kan niet anders dan daar blij om zijn voor haar.
Daarnaast zijn we ruim twee jaar bezig geweest met de levensverlengende behandelingen. In die twee jaar hebben we veel tussen hoop en vrees geleefd. Er waren momenten dat we dachten dat ze het niet meer ging redden. Dus in die zin ben je je ook al ruim twee jaar aan het 'voorbereiden' op het ergste. De spanning zat constant in de lucht en dat ben je nu kwijt en dat voelt enerzijds ook als een opluchting. Al had ik het nog jaren getrokken als mam dat had gekund, dat voorop gesteld natuurlijk!
En het klopt wel Momo, er is naast het verdriet om mam ook een rust over me heen gekomen. Mam heeft zoveel pijn gehad maar ze had ook zoveel strijdlust, ik was vaak erg bang dat ze door zou gaan tot ze uit zichzelf zou komen te overlijden. Ik had vaak de angst dat ze tot maart door zou bikkelen, dat zou mij erg veel pijn hebben gedaan. Ik weet dat het dan niet zo vredig zou zijn gegaan als nu en dat had ik nooit voor haar gewild. Dat ze de ergste pijn voor is geweest en heeft gekozen voor rustig inslapen geeft me veel vrede met de situatie. Ik mis haar heel erg, maar aan de andere kant ben ik blij voor haar dat ze geen pijn meer heeft. In de omstandigheden waar zij in verkeerde heeft ze voor zichzelf de beste opties gekozen. Dat is meer dan andere mensen de kans toe krijgen, dus ik kan niet anders dan daar blij om zijn voor haar.
Daarnaast zijn we ruim twee jaar bezig geweest met de levensverlengende behandelingen. In die twee jaar hebben we veel tussen hoop en vrees geleefd. Er waren momenten dat we dachten dat ze het niet meer ging redden. Dus in die zin ben je je ook al ruim twee jaar aan het 'voorbereiden' op het ergste. De spanning zat constant in de lucht en dat ben je nu kwijt en dat voelt enerzijds ook als een opluchting. Al had ik het nog jaren getrokken als mam dat had gekund, dat voorop gesteld natuurlijk!
zondag 17 januari 2016 om 08:44
Ik snap het Fleet. Zo voelde het ook voor een oud-collega van me die haar moeder verloor aan kanker. De spanning en onzekerheid zijn weg en het lijden is voorbij. Mijn moeder is ook al een jaar met levensverlengende behandelingen bezig. Vorige keer had ze andere chemo waar ze hele erge zenuwpijn van kreeg (en ook moe, misselijk etc). Die is dus niet meer aan de orde want die zenuwpijn is heel naar en ook niet eens helemaal over gegaan. Maar er zullen vast nog meer chemo's zijn.
Veel plezier met zwemmen vandaag, is ook een fijne manier om lekker met je kleintje bezig te zijn!
Veel plezier met zwemmen vandaag, is ook een fijne manier om lekker met je kleintje bezig te zijn!
zondag 17 januari 2016 om 09:01
quote:momo1980 schreef op 17 januari 2016 @ 07:55:
Fleetfox dit klinkt misschien heel raar en ik bedoel het ook niet verkeerd, maar je klinkt alsof je een soort rust hebt gekregen na het overlijden van je moeder. Klopt dat? Fijn om lekker te gaan zwemmen met elkaar. Ik ga dat dinsdag doen met de kinderen, dan hebben ze een studiedag. Wel spannend, in mijn eentje met 2 kids waarvan 1 zonder diploma, maar ik heb er wel zin in.
Cenar, dank je wel, lief van je! Ze verwachten dat als ze kaal wordt, dat dat dan na 2 weken ongeveer gebeurt. Kan je al een beetje bevatten dat je zwanger bent???
De opmerking van mijn moeder kwam best hard binnen ja. Maar ik snap haar wel, dan maar gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet. Ik wil mijn moeder nog heel erg lang om me heen hebben. Ik vind het ook zo sneu dat ze helemaal geen plannen durft te maken. Zij is net als ik, ze heeft dingen nodig om naar uit te kijken, een mooie reis bijvoorbeeld. Maar dat kan niet op dit moment.
Momo, ik begrijp heel goed wat je moeder bedoelt. Ik heb zelf chemobehandelingen gehad en op een gegeven moment zal je moeder beseffen dat de kwaliteit van haar leven belangrijker is dan de duur. Als je erg verzwakt bent, is chemo heel erg zwaar voor je lichaam en soms wil je dat gewoon niet meer. Respecteer alsjeblieft wat je moeder besluit en dring dan niet aan op nog meer behandelingen.
Ze hoeft echt geen reis oid in het vooruitzicht te hebben, maar alleen een redelijke kwaliteit van leven zonder behandelingen is al voldoende. Heel veel sterkte voor jullie allemaal
Fleetfox dit klinkt misschien heel raar en ik bedoel het ook niet verkeerd, maar je klinkt alsof je een soort rust hebt gekregen na het overlijden van je moeder. Klopt dat? Fijn om lekker te gaan zwemmen met elkaar. Ik ga dat dinsdag doen met de kinderen, dan hebben ze een studiedag. Wel spannend, in mijn eentje met 2 kids waarvan 1 zonder diploma, maar ik heb er wel zin in.
Cenar, dank je wel, lief van je! Ze verwachten dat als ze kaal wordt, dat dat dan na 2 weken ongeveer gebeurt. Kan je al een beetje bevatten dat je zwanger bent???
De opmerking van mijn moeder kwam best hard binnen ja. Maar ik snap haar wel, dan maar gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet. Ik wil mijn moeder nog heel erg lang om me heen hebben. Ik vind het ook zo sneu dat ze helemaal geen plannen durft te maken. Zij is net als ik, ze heeft dingen nodig om naar uit te kijken, een mooie reis bijvoorbeeld. Maar dat kan niet op dit moment.
Momo, ik begrijp heel goed wat je moeder bedoelt. Ik heb zelf chemobehandelingen gehad en op een gegeven moment zal je moeder beseffen dat de kwaliteit van haar leven belangrijker is dan de duur. Als je erg verzwakt bent, is chemo heel erg zwaar voor je lichaam en soms wil je dat gewoon niet meer. Respecteer alsjeblieft wat je moeder besluit en dring dan niet aan op nog meer behandelingen.
Ze hoeft echt geen reis oid in het vooruitzicht te hebben, maar alleen een redelijke kwaliteit van leven zonder behandelingen is al voldoende. Heel veel sterkte voor jullie allemaal
