Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
zondag 17 januari 2016 om 09:16
Dank je wel Mary, ik hoop dat de chemo bij jou heeft geholpen!! Ik zal mijn moeder nooit pushen of aansturen op iets. Ik respecteer haar besluit en steun haar met alles. Maar ik heb daar natuurlijk zelf wel gevoelens bij die ik deel met mijn man en vriendinnen. Maar ik zou haar daar nooit mee belasten.
zondag 17 januari 2016 om 09:27
quote:momo1980 schreef op 17 januari 2016 @ 09:16:
Dank je wel Mary, ik hoop dat de chemo bij jou heeft geholpen!! Ik zal mijn moeder nooit pushen of aansturen op iets. Ik respecteer haar besluit en steun haar met alles. Maar ik heb daar natuurlijk zelf wel gevoelens bij die ik deel met mijn man en vriendinnen. Maar ik zou haar daar nooit mee belasten.
Tot nu toe gaat alles gelukkig goed met mij, dank je.
Natuurlijk is dat voor familieleden erg moeilijk om te horen, veel moeilijker dan voor de zieke zelf. Zo fijn voor haar dat jij haar zo steunt en er voor haar bent!
Dank je wel Mary, ik hoop dat de chemo bij jou heeft geholpen!! Ik zal mijn moeder nooit pushen of aansturen op iets. Ik respecteer haar besluit en steun haar met alles. Maar ik heb daar natuurlijk zelf wel gevoelens bij die ik deel met mijn man en vriendinnen. Maar ik zou haar daar nooit mee belasten.
Tot nu toe gaat alles gelukkig goed met mij, dank je.
Natuurlijk is dat voor familieleden erg moeilijk om te horen, veel moeilijker dan voor de zieke zelf. Zo fijn voor haar dat jij haar zo steunt en er voor haar bent!
zondag 17 januari 2016 om 11:07
zondag 17 januari 2016 om 12:41
@Cenar: wat mooi en bijzonder dat je het nieuws van je zwangerschap met je moeder hebt kunnen delen! Wat ontzettend fijn voor jullie.
@Fleetfox: de rust en berusting is heel herkenbaar en ook normaal en menselijk. Na zo'n lange weg en als je ziet dat iemand zo ziek is, dan kun je blij zijn dat het niet meer hoeft en dat het lijden voorbij is.
@Momo: ik kan me voorstellen dat het slikken is dat je moeder zegt dat ze voor kwailteit gaat, niet voor kwantiteit. Aan de andere kant heb ik gezien hoe mijn vader en zus zieker en zieker werden bij iedere chemoronde en het is dan fijn dat ze zelf kunnen aangeven waar hun grens ligt. Als het moment komt sta je vierkant achter je moeder, dat weet ik zeker. Liefde is ook los kunnen laten.
@Fleetfox: de rust en berusting is heel herkenbaar en ook normaal en menselijk. Na zo'n lange weg en als je ziet dat iemand zo ziek is, dan kun je blij zijn dat het niet meer hoeft en dat het lijden voorbij is.
@Momo: ik kan me voorstellen dat het slikken is dat je moeder zegt dat ze voor kwailteit gaat, niet voor kwantiteit. Aan de andere kant heb ik gezien hoe mijn vader en zus zieker en zieker werden bij iedere chemoronde en het is dan fijn dat ze zelf kunnen aangeven waar hun grens ligt. Als het moment komt sta je vierkant achter je moeder, dat weet ik zeker. Liefde is ook los kunnen laten.
maandag 18 januari 2016 om 15:08
Oef, ik heb een aantal berichtjes gemist. Fijn om te lezen dat iedereen er zo voor elkaar is hier. Dat geeft een warm gevoel! Dankjewel iedereen!
Zelf kan ik het nog allemaal niet zo goed beseffen. Het is zo onwerkelijk en het kwam zo onverwachts. Maar het is zooooo onwijs gaaf! Ik merk ook echt dat mama een boost heeft gekregen en dat ze nu al uitkijkt naar de eerste afspraak bij de verloskundige. Ik zei dat ze daarbij 'moet' zijn als ze daartoe in staat is. "Mag dat?", vroeg ze toen... Natuuuuuurlijk! Alles wat ik nu nog met mama kan delen, doe ik. Zij zal overal als eerste van op de hoogte zijn en we kletsen er nu al veel over. Als we het erover hebben zie ik een twinkeling in haar ogen. Wauw... dat dit ons gegund is... Ik kan niet in woorden beschrijven hoe waardevol dit voor ons is. Jullie zullen het vast wel begrijpen, denk ik...
Mama is vandaag weer begonnen aan een nieuwe kuur van vijf dagen. Ze gaat ervoor... Ik ben de hele dag bij haar. Het werk heeft dan maar even pech. Ik voel me wel schuldig, hoor... maar ik moet me niet zo druk maken. De baas heeft tenslotte gezegd dat er nu belangrijkere dingen zijn en dat ik me daar op moet focussen. Tussendoor probeer ik wat mails weg te werken en that's it. Ik moet echt proberen dat van me af te gaan zetten, maar dat is moeilijk.
Momo & FleetFox, hoe gaat het met jullie vandaag?
Zelf kan ik het nog allemaal niet zo goed beseffen. Het is zo onwerkelijk en het kwam zo onverwachts. Maar het is zooooo onwijs gaaf! Ik merk ook echt dat mama een boost heeft gekregen en dat ze nu al uitkijkt naar de eerste afspraak bij de verloskundige. Ik zei dat ze daarbij 'moet' zijn als ze daartoe in staat is. "Mag dat?", vroeg ze toen... Natuuuuuurlijk! Alles wat ik nu nog met mama kan delen, doe ik. Zij zal overal als eerste van op de hoogte zijn en we kletsen er nu al veel over. Als we het erover hebben zie ik een twinkeling in haar ogen. Wauw... dat dit ons gegund is... Ik kan niet in woorden beschrijven hoe waardevol dit voor ons is. Jullie zullen het vast wel begrijpen, denk ik...
Mama is vandaag weer begonnen aan een nieuwe kuur van vijf dagen. Ze gaat ervoor... Ik ben de hele dag bij haar. Het werk heeft dan maar even pech. Ik voel me wel schuldig, hoor... maar ik moet me niet zo druk maken. De baas heeft tenslotte gezegd dat er nu belangrijkere dingen zijn en dat ik me daar op moet focussen. Tussendoor probeer ik wat mails weg te werken en that's it. Ik moet echt proberen dat van me af te gaan zetten, maar dat is moeilijk.
Momo & FleetFox, hoe gaat het met jullie vandaag?
Don't let your dreams be dreams
maandag 18 januari 2016 om 16:37
Wat fijn om dat allemaal te lezen Cenar. Pak de kansen met je moeder om zoveel mogelijk van de zwangerschap (en hopelijk ook de tijd daarna) mee te krijgen. En ik wens je lieve mam veel sterkte met de chemo. Eet ze intussen wel al een beetje beter en lijkt ze een beetje opgeknapt?
Momo, hoe is het met jou vandaag? Heb je nog rustig na kunnen denken over de opmerking van je moeder?
Hier gaat het wel, intussen wat beter. De laatste paar dagen trekt mijn dochter enorm naar mijn man toe, begrijpelijk ook, maar vanochtend na de zoveelste keer haar armen naar haar vader uit te steken terwijl ik poogde haar te troosten, toen voelde ik me toch behoorlijk afgewezen en schuldig naar haar toe. Maar goed, ik weet ook niet hoe ik de tijd tussen haar en mijn moeder beter had moeten verdelen. Het komt met een prijs, denk ik, al is het vast voorlopig. Gelukkig ging het vanmiddag een heel stuk beter, we zijn naar IKEA geweest om voor haar een nieuw matrasje en een dekbedje te gaan halen en dat vond ze erg gezellig. Man was er ook bij maar dochter vond het gelukkig prima en leuk dat ik de kar duwde. Ik maak er dan vaak een spelletje van en dan kirt ze van plezier. Heeft me uiteindelijk wel goed gedaan. Woensdag zijn we weer met ons tweetjes en dan gaan we weer eens naar de Intratuin.
Momo, hoe is het met jou vandaag? Heb je nog rustig na kunnen denken over de opmerking van je moeder?
Hier gaat het wel, intussen wat beter. De laatste paar dagen trekt mijn dochter enorm naar mijn man toe, begrijpelijk ook, maar vanochtend na de zoveelste keer haar armen naar haar vader uit te steken terwijl ik poogde haar te troosten, toen voelde ik me toch behoorlijk afgewezen en schuldig naar haar toe. Maar goed, ik weet ook niet hoe ik de tijd tussen haar en mijn moeder beter had moeten verdelen. Het komt met een prijs, denk ik, al is het vast voorlopig. Gelukkig ging het vanmiddag een heel stuk beter, we zijn naar IKEA geweest om voor haar een nieuw matrasje en een dekbedje te gaan halen en dat vond ze erg gezellig. Man was er ook bij maar dochter vond het gelukkig prima en leuk dat ik de kar duwde. Ik maak er dan vaak een spelletje van en dan kirt ze van plezier. Heeft me uiteindelijk wel goed gedaan. Woensdag zijn we weer met ons tweetjes en dan gaan we weer eens naar de Intratuin.
dinsdag 19 januari 2016 om 09:02
Cenar, heel goed, werk is niet belangrijk, je moeder wel! Hoe gaat het met de kuur, wordt ze er ziek van? En jij, voel je je al echt zwanger? Zo geweldig dat dit nu gebeurt, eigenlijk een klein wondertje, vind je niet?
Fleetfox kinderen zijn zo gevoelig voor stemming etc. Ze trekt heus snel weer bij! Ze snapt natuurlijk helemaal niet wat er allemaal gebeurt maar ze merkt dat mama zich anders voelt. Fijn woensdag naar de intratuin, dat is altijd een leuk uitstapje vind ik. Bij 'onze' intratuin zijn ook allemaal gratis draaimolentjes enzo. En papegaaien en een leguaan, mijn kinderen vinden dat ook altijd leuk.
Wij gaan vandaag met een andere moeder van school en haar 2 kinderen (oudsten zitten bij elkaar in de klas en jongsten ook) naar een indoor speeltuin, het is een studiedag. Mijn moeder gaat ook wel redelijk gelukkig. Nog geen tekenen van haaruitval, maar dat zegt nog niks.
Meiden, sterkte weer en jullie zijn in mijn gedachten!
Fleetfox kinderen zijn zo gevoelig voor stemming etc. Ze trekt heus snel weer bij! Ze snapt natuurlijk helemaal niet wat er allemaal gebeurt maar ze merkt dat mama zich anders voelt. Fijn woensdag naar de intratuin, dat is altijd een leuk uitstapje vind ik. Bij 'onze' intratuin zijn ook allemaal gratis draaimolentjes enzo. En papegaaien en een leguaan, mijn kinderen vinden dat ook altijd leuk.
Wij gaan vandaag met een andere moeder van school en haar 2 kinderen (oudsten zitten bij elkaar in de klas en jongsten ook) naar een indoor speeltuin, het is een studiedag. Mijn moeder gaat ook wel redelijk gelukkig. Nog geen tekenen van haaruitval, maar dat zegt nog niks.
Meiden, sterkte weer en jullie zijn in mijn gedachten!
dinsdag 19 januari 2016 om 17:32
Hi ladies!
Met mama gaat het redelijk. Vandaag de tweede dag van de 5-daagse kuur gehad. Ze eet niet zoveel, maar ik probeer er in ieder geval voor te zorgen dat ze goedgevulde soepen binnen krijgt met veel groenten en bijv. macaroni of rijst. Dit lust ze wel en dit valt haar ook goed. Houden zo dus... Ze probeert overdag niet te dutten, zodat ze 's avonds goed kan slapen. Ze blijft dus de hele dag overeind en heeft gisteren zelfs bijna 30 min. op de hometrainer gezeten (in totaal, verdeeld over 2 of 3x dacht ik). SUPER KNAP! Ze heeft zo'n strijdlust, ze wil zo graag, ik ben zo trots op haar.
Vandaag heb ik de verloskundige gebeld en ze wilde eigenlijk niet te lang wachten met een afspraak omdat vanwege mijn onregelmatige cyclus niet bekend is hoever ik ben. Dus aanstaande maandag staat er al een afspraak gepland! Ik heb mama meteen opgebeld en ze kijkt er helemaal naar uit. Ik krijg een inwendige echo om de termijn te bepalen. Super spannend... Zo onwerkelijk allemaal. En ja Momo, het voelt inderdaad alsof er een wonder is gebeurd. Ik voel me eigenlijk helemaal niet zwanger, voel verder niks. Heb wel heeeeele erge honger maar dat kan ook door de kou komen, toch?
Dat ik dit met mama nog mag meemaken... Niemand neemt mij dit ooit meer af. Geweldig.
Verder ben ik vooral een beetje kribbig omdat mensen van m'n werk me lastig vallen via de mail met zaken waar ik niks aan heb. Daar irriteer ik me aan, het is gewoon een administratieve rotzooi. Mensen moeten mij daar nu niet mee lastig vallen. Morgen ga ik overdag tussendoor even naar 1 afspraak toe. Soms zou ik het liefst gewoon even helemaal rust willen hebben. Als ik op een dag niet voor m'n werk bezig ben voel ik me nutteloos en schuldig. Da's stom. Soms zou ik even nergens aan willen denken. Geen werk, geen gezeik, geen shit, gewoon alleen mezelf zonder schuldgevoel over het werk.
@Fleetfox Fijn dat je wat uitjes plant! Heel belangrijk om toch je dingen weer op te pakken / te blijven doen. Zo knap hoe je overal mee omgaat. Ik heb echt respect voor je. Wanneer ben je ook alweer precies uitgerekend? En hoe was je dochter vandaag? Veel plezier bij de Intratuin morgen!
@Momo wat fijn zo'n vrije dag, ofja, een gezellige dag in de indoorspeeltuin. Hoe was het? Goed om te horen dat mama zich best redelijk voelt. Hopelijk blijft dat zo! Héééél veel sterkte...
Met mama gaat het redelijk. Vandaag de tweede dag van de 5-daagse kuur gehad. Ze eet niet zoveel, maar ik probeer er in ieder geval voor te zorgen dat ze goedgevulde soepen binnen krijgt met veel groenten en bijv. macaroni of rijst. Dit lust ze wel en dit valt haar ook goed. Houden zo dus... Ze probeert overdag niet te dutten, zodat ze 's avonds goed kan slapen. Ze blijft dus de hele dag overeind en heeft gisteren zelfs bijna 30 min. op de hometrainer gezeten (in totaal, verdeeld over 2 of 3x dacht ik). SUPER KNAP! Ze heeft zo'n strijdlust, ze wil zo graag, ik ben zo trots op haar.
Vandaag heb ik de verloskundige gebeld en ze wilde eigenlijk niet te lang wachten met een afspraak omdat vanwege mijn onregelmatige cyclus niet bekend is hoever ik ben. Dus aanstaande maandag staat er al een afspraak gepland! Ik heb mama meteen opgebeld en ze kijkt er helemaal naar uit. Ik krijg een inwendige echo om de termijn te bepalen. Super spannend... Zo onwerkelijk allemaal. En ja Momo, het voelt inderdaad alsof er een wonder is gebeurd. Ik voel me eigenlijk helemaal niet zwanger, voel verder niks. Heb wel heeeeele erge honger maar dat kan ook door de kou komen, toch?
Dat ik dit met mama nog mag meemaken... Niemand neemt mij dit ooit meer af. Geweldig.
Verder ben ik vooral een beetje kribbig omdat mensen van m'n werk me lastig vallen via de mail met zaken waar ik niks aan heb. Daar irriteer ik me aan, het is gewoon een administratieve rotzooi. Mensen moeten mij daar nu niet mee lastig vallen. Morgen ga ik overdag tussendoor even naar 1 afspraak toe. Soms zou ik het liefst gewoon even helemaal rust willen hebben. Als ik op een dag niet voor m'n werk bezig ben voel ik me nutteloos en schuldig. Da's stom. Soms zou ik even nergens aan willen denken. Geen werk, geen gezeik, geen shit, gewoon alleen mezelf zonder schuldgevoel over het werk.
@Fleetfox Fijn dat je wat uitjes plant! Heel belangrijk om toch je dingen weer op te pakken / te blijven doen. Zo knap hoe je overal mee omgaat. Ik heb echt respect voor je. Wanneer ben je ook alweer precies uitgerekend? En hoe was je dochter vandaag? Veel plezier bij de Intratuin morgen!
@Momo wat fijn zo'n vrije dag, ofja, een gezellige dag in de indoorspeeltuin. Hoe was het? Goed om te horen dat mama zich best redelijk voelt. Hopelijk blijft dat zo! Héééél veel sterkte...
Don't let your dreams be dreams
dinsdag 19 januari 2016 om 17:57
Momo, ik hoop voor je moeder dat de haaruitval zo lang mogelijk uitblijft. Zal ook deels wel met die koeling te maken hebben? Hoe was trouwens nog de studiedag, hebben de kinderen zich goed vermaakt?
Cenar, fijn dat je zo vroeg naar de VK kunt! Dat zal ongetwijfeld heel fijn voelen omdat je mam dan zeker mee kan. Diepe buiging voor je moeder trouwens, gewoon op de hometrainer zitten na de chemo. Die heeft de motivatie goed te pakken. Wel heel goed dat ze blijft eten, die kracht zal ze nodig hebben. Mijn mam bleef ook altijd lopen en goed eten en ik weet gewoon dat ze daardoor altijd de chemo's goed doorstaan heeft. Dat is zó belangrijk, de chemo eist veel van je lichaam, belangrijk om het in goede conditie te houden. Goed van je mam dus!
Het werk, heb je administratieve zaken die nu iemand overneemt? Anders zou ik een standaard concept mail opstellen en die steeds versturen. Op ten duur heeft men het wel door. Alleen nu de dingen oppakken die er toe doen voor je. En anders misschien doorverwijzen naar je leidinggevende?
Dochter was vandaag op de opvang, ze zit nu lekker TV te kijken. Ik moest vanochtend in het ziekenhuis zijn voor een suikertest dus ik was in de voormiddag onder de pannen. Vanmiddag heb ik geslapen en uitgerust. Het was wel vreemd om bij de prikpoli te zijn, tijdens mijn vorige zwangerschap kwam ik er mam tegen. Het was een vreemd gevoel haar daar zeker niet te treffen vandaag. Tijdens de terugrit kwam een auto me tegemoet gereden met daarin een vrouw met een muts en een bril op, ze leek zó veel op mam. Sprongen me daar even de tranen van in de ogen zeg... Ik was zo verrast en ineens kwam dat besef dat zij het niet kon zijn. Eenmaal thuis maar weer naar Elvis geluisterd, dat geeft me veel troost.
Ja, ik kijk wel weer uit naar de kleine dingen en er op uit te gaan. Maar ik merk dat het vooral dingen zijn die ik graag met mam zou willen doen. Naar de Intratuin gaan was echt haar ding, daar kon een dag winkelen of een kop koffie drinken niet tegenop. Vooral rond Kerstmis. We gingen dan regelmatig onder ons drietjes en dan lunchen in de lunchroom daar. Dat vond ze geweldig en zó fijn, met haar kleindochter er bij. Ik merk dat het troost biedt om dingen te doen die zij nu graag zou willen doen als ze nog zou leven. Dus doe ik het, het doet mij goed en dochter goed en zo blijft mam nog in mijn hoofd. Ik heb er nu nog te veel moeite mee dat het verdriet ooit gaat slijten. In mijn hoofd heb ik het idee dat om haar huilen goed is, dat ik haar daardoor niet ga vergeten. Stomme gedachte natuurlijk, maar ik kan het nog niet missen haar te missen.
Ik ben trouwens 7 maart uitgerekend Cenar. Ik moet nu toch gaan beginnen met het kamertje en het uitwassen van de kleertjes. En ook de tas voor het ziekenhuis moet worden ingepakt. Ik heb nog te veel moeite met me er toe te zetten. Misschien het er eens met man over hebben dat hij me er bij gaat helpen, me over die streep gaat trekken. Ik kan het namelijk nog zelf niet.
Cenar, fijn dat je zo vroeg naar de VK kunt! Dat zal ongetwijfeld heel fijn voelen omdat je mam dan zeker mee kan. Diepe buiging voor je moeder trouwens, gewoon op de hometrainer zitten na de chemo. Die heeft de motivatie goed te pakken. Wel heel goed dat ze blijft eten, die kracht zal ze nodig hebben. Mijn mam bleef ook altijd lopen en goed eten en ik weet gewoon dat ze daardoor altijd de chemo's goed doorstaan heeft. Dat is zó belangrijk, de chemo eist veel van je lichaam, belangrijk om het in goede conditie te houden. Goed van je mam dus!
Het werk, heb je administratieve zaken die nu iemand overneemt? Anders zou ik een standaard concept mail opstellen en die steeds versturen. Op ten duur heeft men het wel door. Alleen nu de dingen oppakken die er toe doen voor je. En anders misschien doorverwijzen naar je leidinggevende?
Dochter was vandaag op de opvang, ze zit nu lekker TV te kijken. Ik moest vanochtend in het ziekenhuis zijn voor een suikertest dus ik was in de voormiddag onder de pannen. Vanmiddag heb ik geslapen en uitgerust. Het was wel vreemd om bij de prikpoli te zijn, tijdens mijn vorige zwangerschap kwam ik er mam tegen. Het was een vreemd gevoel haar daar zeker niet te treffen vandaag. Tijdens de terugrit kwam een auto me tegemoet gereden met daarin een vrouw met een muts en een bril op, ze leek zó veel op mam. Sprongen me daar even de tranen van in de ogen zeg... Ik was zo verrast en ineens kwam dat besef dat zij het niet kon zijn. Eenmaal thuis maar weer naar Elvis geluisterd, dat geeft me veel troost.
Ja, ik kijk wel weer uit naar de kleine dingen en er op uit te gaan. Maar ik merk dat het vooral dingen zijn die ik graag met mam zou willen doen. Naar de Intratuin gaan was echt haar ding, daar kon een dag winkelen of een kop koffie drinken niet tegenop. Vooral rond Kerstmis. We gingen dan regelmatig onder ons drietjes en dan lunchen in de lunchroom daar. Dat vond ze geweldig en zó fijn, met haar kleindochter er bij. Ik merk dat het troost biedt om dingen te doen die zij nu graag zou willen doen als ze nog zou leven. Dus doe ik het, het doet mij goed en dochter goed en zo blijft mam nog in mijn hoofd. Ik heb er nu nog te veel moeite mee dat het verdriet ooit gaat slijten. In mijn hoofd heb ik het idee dat om haar huilen goed is, dat ik haar daardoor niet ga vergeten. Stomme gedachte natuurlijk, maar ik kan het nog niet missen haar te missen.
Ik ben trouwens 7 maart uitgerekend Cenar. Ik moet nu toch gaan beginnen met het kamertje en het uitwassen van de kleertjes. En ook de tas voor het ziekenhuis moet worden ingepakt. Ik heb nog te veel moeite met me er toe te zetten. Misschien het er eens met man over hebben dat hij me er bij gaat helpen, me over die streep gaat trekken. Ik kan het namelijk nog zelf niet.
dinsdag 19 januari 2016 om 18:06
Cenar, goed advies van Fleetfox, een standaardmail als antwoord. Je bent verdorie niet voor de lol afwezig! Wat een sterke moeder heb jij zeg, gewoon nog op de hometrainer. Echt een bikkel. En wat goed dat je al zo snel bij de verloskundige terecht kan!
Fleet wat moeilijk meis, dat je eventjes denkt dat je je moeder ziet rijden. Huilen mag altijd, het is nog zoooo vers. Wat goed dat je de kracht hebt om die dingen met je dochter te doen. Ze houdt je ook op de been hè?
Mijn moeder heeft ook weer veel gewandeld, ondanks dat ze zich niet lekker voelt (vandaag veel buikpijn, lamlendig rotgevoel en heel moe). Ook al zo'n bikkel. Gister was ze al naar yoga geweest en een uur gelopen en zondag ook een uur gelopen. Mijn mama is echt een hele sportieve, dat heb ik helaas niet van haar geërfd
.
Binnenspeeltuin was leuk, heb er ruim 5(!) uur zitten kletsen met die andere moeder terwijl de kinderen speelden. Zij was ook zo verbaasd te horen wat er bij mij allemaal speelt, ze vond dat ik altijd zo aardig en vrolijk ben en er zo stralend uitzie. Schijn bedriegt haha. Maar het was een fijne dag.
Fleet wat moeilijk meis, dat je eventjes denkt dat je je moeder ziet rijden. Huilen mag altijd, het is nog zoooo vers. Wat goed dat je de kracht hebt om die dingen met je dochter te doen. Ze houdt je ook op de been hè?
Mijn moeder heeft ook weer veel gewandeld, ondanks dat ze zich niet lekker voelt (vandaag veel buikpijn, lamlendig rotgevoel en heel moe). Ook al zo'n bikkel. Gister was ze al naar yoga geweest en een uur gelopen en zondag ook een uur gelopen. Mijn mama is echt een hele sportieve, dat heb ik helaas niet van haar geërfd
. Binnenspeeltuin was leuk, heb er ruim 5(!) uur zitten kletsen met die andere moeder terwijl de kinderen speelden. Zij was ook zo verbaasd te horen wat er bij mij allemaal speelt, ze vond dat ik altijd zo aardig en vrolijk ben en er zo stralend uitzie. Schijn bedriegt haha. Maar het was een fijne dag.
dinsdag 19 januari 2016 om 19:32
Het probleem is dat we maar een heel klein team hebben, in totaal 7 man. Iedereen is van m'n situatie op de hoogte. Ik houd m'n mail netjes bij en afspraken bekijk ik van dag tot dag en annuleer ik indien nodig zelf. Dat is wat ik heb afgesproken en werkt(e) tot dusver prima. Alleen er worden gewoon kleine details en onbenulligheden bij me neergelegd die ze zelf ook op kunnen pakken. Als ik dan de vraag krijg van én mijn leidinggevende én een collega, word ik daar een beetje moe van. Ik heb in ieder geval een duidelijke mail teruggestuurd. Wel netjes uiteraard...
@FleetFox: ik kan me voorstellen dat het even confronterend was voor je in de auto. Goed dat je daarna thuis even de tijd voor jezelf hebt genomen... Volgens mij zouden onze mama's goede vriendinnen kunnen zijn geweest. Ook mijn mama maak je heel blij met een bezoek aan de Intratuin. Ze kan daar uuuuuuren snuffelen en inderdaad: zeker rond de Kerst is ze daar altijd helemaal in haar element. Ze heeft vorig jaar onze voortuin en achtertuin nieuw leven ingeblazen. De achtertuin een paar weken voor haar diagnose, de voortuin medio september. Dat gaf haar veel energie. Lieve Fleet, gewoon de dingen blijven doen waar jij je oké bij voelt. Jij voelt dat als de beste aan.... Ben echt trots op je... Je uitgerekende datum komt al snel dichterbij! Wat spannend zeg. Lijkt me een goed plan om het bespreekbaar te maken met je man. Hij zal het vast fijn vinden om je hierin te kunnen steunen en te helpen. Als straks alles klaar is geeft jou dat ook weer een beetje rust, toch? Zet 'm op..
Momo: wat super knap van je moeder dat ze kok nog zo actief is. Zoooo belangrijk om in beweging te blijven en een beetje conditie te behouden. Super goed van haar!
Wat een super mama's hebben wij, hè? Ja, hebben, want lieve Fleet, ik weet zeker dat je moeder bij je is. Als mijn eigen mama er straks niet meer is weiger ik om in verleden tijd te spreken. Dat doe ik ook nooit over mijn oma (moeder van mijn moeder), met wie im heel close was. Ze laat zich regelmatig even zien en ik voel vaak haar aanwezigheid. Ik weet zeker dat zij voor dit wonder heeft gezorgd. Het wonder dat ik de zwangerschap met mijn moeder mag delen. Ik vind het wel spannend hoor, de afspraak van komende maandag. Hopelijk zit alles goed en krijg ik te horen hoe ver ik ben.
Zo, en nu maar weer eens van die bank af komen. Net een half uur geslapen. Zo moe! Ik probeer zometeen nog even te gaan sporten, maar het kan ook zomaar zo zijn dat ik een heerlijk ontspannen bad neem.
@FleetFox: ik kan me voorstellen dat het even confronterend was voor je in de auto. Goed dat je daarna thuis even de tijd voor jezelf hebt genomen... Volgens mij zouden onze mama's goede vriendinnen kunnen zijn geweest. Ook mijn mama maak je heel blij met een bezoek aan de Intratuin. Ze kan daar uuuuuuren snuffelen en inderdaad: zeker rond de Kerst is ze daar altijd helemaal in haar element. Ze heeft vorig jaar onze voortuin en achtertuin nieuw leven ingeblazen. De achtertuin een paar weken voor haar diagnose, de voortuin medio september. Dat gaf haar veel energie. Lieve Fleet, gewoon de dingen blijven doen waar jij je oké bij voelt. Jij voelt dat als de beste aan.... Ben echt trots op je... Je uitgerekende datum komt al snel dichterbij! Wat spannend zeg. Lijkt me een goed plan om het bespreekbaar te maken met je man. Hij zal het vast fijn vinden om je hierin te kunnen steunen en te helpen. Als straks alles klaar is geeft jou dat ook weer een beetje rust, toch? Zet 'm op..
Momo: wat super knap van je moeder dat ze kok nog zo actief is. Zoooo belangrijk om in beweging te blijven en een beetje conditie te behouden. Super goed van haar!
Wat een super mama's hebben wij, hè? Ja, hebben, want lieve Fleet, ik weet zeker dat je moeder bij je is. Als mijn eigen mama er straks niet meer is weiger ik om in verleden tijd te spreken. Dat doe ik ook nooit over mijn oma (moeder van mijn moeder), met wie im heel close was. Ze laat zich regelmatig even zien en ik voel vaak haar aanwezigheid. Ik weet zeker dat zij voor dit wonder heeft gezorgd. Het wonder dat ik de zwangerschap met mijn moeder mag delen. Ik vind het wel spannend hoor, de afspraak van komende maandag. Hopelijk zit alles goed en krijg ik te horen hoe ver ik ben.
Zo, en nu maar weer eens van die bank af komen. Net een half uur geslapen. Zo moe! Ik probeer zometeen nog even te gaan sporten, maar het kan ook zomaar zo zijn dat ik een heerlijk ontspannen bad neem.
Don't let your dreams be dreams
woensdag 20 januari 2016 om 21:21
Hoe was het bij de Intratuin vandaag Fleetfox? Was je meisje blij om samen te zijn? En hoe gaat het met je?
Cenar hoe is het met je moeder? En met jou?
Mijn moeder knapt alweer iets op van de chemo, terwijl ze dus nog bezig is met kuur 1. Vandaag was heel moeilijk met zoon, breekt mijn hart hoe moeilijk hij het soms heeft. Dan kan ik gelukkig altijd mijn ei kwijt bij mijn lieve moeder. Vanmiddag even met haar en zoon (dochter was spelen) naar de bieb en bij mama thuis een spelletje gedaan. Was gezellig.
Cenar hoe is het met je moeder? En met jou?
Mijn moeder knapt alweer iets op van de chemo, terwijl ze dus nog bezig is met kuur 1. Vandaag was heel moeilijk met zoon, breekt mijn hart hoe moeilijk hij het soms heeft. Dan kan ik gelukkig altijd mijn ei kwijt bij mijn lieve moeder. Vanmiddag even met haar en zoon (dochter was spelen) naar de bieb en bij mama thuis een spelletje gedaan. Was gezellig.
donderdag 21 januari 2016 om 07:19
Haha ik ben 10 minuten later toch maar in bad gesprongen en even later lekker naar bed gegaan. Gisteren overigens wel gaan sporten, maar had beter thuis kunnen blijven. Echt geen kracht. Ben blij als het weekend is. Vandaag en morgen ga ik gewoon werken. Enerzijds doet het me best goed. Vandaag en morgen nog en dan heb ik deze week vier dagen gewerkt. In het werken ga ik echt uitrusten, wel aan toe. Ik heb deze week buiten het werk om goed voor mama kunnen zorgen. Lekkere (maaltijd)soepen gemaakt, gisteravond nog verse courgettesoep en hij is heeeeerlijk. Zo meteen ga ik een ketel brengen, zal ze vast weer blij mee zijn.
Mama's chemo gaat goed. Ze is (meestal) opgewekt en dat is fijn om te zien. Vandaag en morgen nog en dan kan ze gaan toeleven naar a.s. Maandag. Ze kijkt er echt heel erg naar uit. Zo mooi! Dat doet me echt goed.
Goed dat je moeder alweer wat opknapt, Momo. Hopelijk zet de stijgende lijn door. Geniet van de quality time momentjes met haar... Gaat het nu weer Eem beetje beter met je zoon?
Mama's chemo gaat goed. Ze is (meestal) opgewekt en dat is fijn om te zien. Vandaag en morgen nog en dan kan ze gaan toeleven naar a.s. Maandag. Ze kijkt er echt heel erg naar uit. Zo mooi! Dat doet me echt goed.
Goed dat je moeder alweer wat opknapt, Momo. Hopelijk zet de stijgende lijn door. Geniet van de quality time momentjes met haar... Gaat het nu weer Eem beetje beter met je zoon?
Don't let your dreams be dreams
donderdag 21 januari 2016 om 13:55
Ach, Momo, je kind verdrietig zien is zo erg. Gelukkig gaat je mam wel beter nu. Was het nog fijn, de quality time met haar en je zoon?
Cenar, het klinkt alsof je enorm opleeft. Nou ja, we weten allemaal waar het aan ligt natuurlijk. Maar het doet mij ook goed, laat ik het direct maar zeggen. Laat je mams maar heerlijk op krachten komen dit weekend en met je lekkere soep. Wat goed dat je weer aan het werk bent gegaan, maar goed dat je gaat uitrusten dit weekend. Geniet alvast van de voorpret van de echo.
De Intratuin is het niet van gekomen, maar... we gaan morgen even. Gisteren moest dochter gedoucht en er moest heel dringend boodschappen gedaan worden (de koelkast en vriezer waren zowat leeg ). Maar we hebben evengoed een heel fijne dag gehad gisteren. Ik had pannenkoeken gebakken tussen de middag en naar de winkel gaan vindt dochter ook al een uitje op zich. Ze had het winkelpersoneel weer goed ingepalmd.
Vandaag gaat het eigenlijk ook wel goed. De suikertest was goed, tweede spruit ligt nog steeds goed met het hoofdje naar beneden. Na de afspraak bij de verloskundige ben ik naar een modezaak gereden om twee setjes voor oudste dochter uit te zoeken voor de komende maternity shoot. Zo mooi. Ben heel benieuwd hoe het haar zal staan. Daarna heb ik lekker een koffietentje opgezocht en in mijn eentje een cappuccino en een stuk appeltaart gegeten. Ik heb er echt even van genoten, het was fijn om even tijd voor mezelf te hebben.
En net heb ik de babykamer helemaal opgeruimd. Dat was even een hoop werk, maar ik ben er zo blij mee. Eindelijk die eerste stap gemaakt. Vanavond ga ik wat kleertjes wassen ook en mijn beste vriendin heb ik gevraagd of zij binnenkort de laatste spulletjes wil gaan halen voor de baby. Ben stiekem wel een beetje trots op mezelf.
Cenar, het klinkt alsof je enorm opleeft. Nou ja, we weten allemaal waar het aan ligt natuurlijk. Maar het doet mij ook goed, laat ik het direct maar zeggen. Laat je mams maar heerlijk op krachten komen dit weekend en met je lekkere soep. Wat goed dat je weer aan het werk bent gegaan, maar goed dat je gaat uitrusten dit weekend. Geniet alvast van de voorpret van de echo.
De Intratuin is het niet van gekomen, maar... we gaan morgen even. Gisteren moest dochter gedoucht en er moest heel dringend boodschappen gedaan worden (de koelkast en vriezer waren zowat leeg ). Maar we hebben evengoed een heel fijne dag gehad gisteren. Ik had pannenkoeken gebakken tussen de middag en naar de winkel gaan vindt dochter ook al een uitje op zich. Ze had het winkelpersoneel weer goed ingepalmd.
Vandaag gaat het eigenlijk ook wel goed. De suikertest was goed, tweede spruit ligt nog steeds goed met het hoofdje naar beneden. Na de afspraak bij de verloskundige ben ik naar een modezaak gereden om twee setjes voor oudste dochter uit te zoeken voor de komende maternity shoot. Zo mooi. Ben heel benieuwd hoe het haar zal staan. Daarna heb ik lekker een koffietentje opgezocht en in mijn eentje een cappuccino en een stuk appeltaart gegeten. Ik heb er echt even van genoten, het was fijn om even tijd voor mezelf te hebben.
En net heb ik de babykamer helemaal opgeruimd. Dat was even een hoop werk, maar ik ben er zo blij mee. Eindelijk die eerste stap gemaakt. Vanavond ga ik wat kleertjes wassen ook en mijn beste vriendin heb ik gevraagd of zij binnenkort de laatste spulletjes wil gaan halen voor de baby. Ben stiekem wel een beetje trots op mezelf.
donderdag 21 januari 2016 om 16:44
Ik ben best wel een beetje opgeleefd, ja! Het doet me goed mijn moeder met een glimlach op haar gezicht te zien. Ja, ze was er al veel langer mee bezig. Een paar dagen geleden zei ze uit het niets: "ik heb hier boven nog een knuffeltje liggen voor in het bedje... Die heb ik al zeker een jaar..." Goh, ik kreeg echt kippenvel. Dat zijn toch mooie dingen, hè? Verder verloor ik vandaag een klein beetje bruin, maar Google heeft me alweer gerustgesteld dat het niets hoeft te betekenen. Ben van nature een stresskippetje, dus lastig haha! Morgen ga ik nog één dagje werken en dan heb ik lekker weekend. Eerlijk gezegd ben ik er ook wel aan toe. Moe, moe en nog eens moe.
Lieve FleetFox, wat ontzettend goed dat je de babykamer al helemaal hebt opgeruimd en een start gaat maken met de kleertjes. Fijn dat je de motivatie hebt gevonden om dat te doen. Echt héél goed van je! Lekker ook dat je even de tijd voor jezelf hebt genomen en hebt genoten van een (vers?) stuk appeltaart. Heerlijk, zeg! En je dochter weer helemaal in het nieuw voor de komende fotoshoot. Heel gaaf. Zullen vast prachtige foto's maken.
Enne... veel plezier alvast voor morgen als je naar de Intratuin gaat. Ben héél trots op je, je doet het zo goed!!
Lieve Momo, gaat alles goed daar?
Lieve FleetFox, wat ontzettend goed dat je de babykamer al helemaal hebt opgeruimd en een start gaat maken met de kleertjes. Fijn dat je de motivatie hebt gevonden om dat te doen. Echt héél goed van je! Lekker ook dat je even de tijd voor jezelf hebt genomen en hebt genoten van een (vers?) stuk appeltaart. Heerlijk, zeg! En je dochter weer helemaal in het nieuw voor de komende fotoshoot. Heel gaaf. Zullen vast prachtige foto's maken.
Enne... veel plezier alvast voor morgen als je naar de Intratuin gaat. Ben héél trots op je, je doet het zo goed!!
Lieve Momo, gaat alles goed daar?
Don't let your dreams be dreams
donderdag 21 januari 2016 om 17:59
Cenar wat geweldig dat het nieuws jou en je moeder zo goed doet 
.
En Fleetfox wat ben je goed bezig, ik heb zoveel bewondering voor je!
Vanochtend de definitieve pruik uitgezocht. Heel erg mooi maar ik hoop toch dat ze hem niet nodig gaat hebben. Verder een hele drukke dag, sporten, naar sport met zoon, allerlei telefoontjes gepleegd voor hulp voor zoon. Daar zit nog steeds geen schot in... Ik schrijf binnenkort weer wat langer maar ben druk en ook druk in mijn hoofd (en heeeeeel vergeetachtig). Maar ik denk aan jullie
.En Fleetfox wat ben je goed bezig, ik heb zoveel bewondering voor je!
Vanochtend de definitieve pruik uitgezocht. Heel erg mooi maar ik hoop toch dat ze hem niet nodig gaat hebben. Verder een hele drukke dag, sporten, naar sport met zoon, allerlei telefoontjes gepleegd voor hulp voor zoon. Daar zit nog steeds geen schot in... Ik schrijf binnenkort weer wat langer maar ben druk en ook druk in mijn hoofd (en heeeeeel vergeetachtig). Maar ik denk aan jullie
vrijdag 22 januari 2016 om 11:16
Oh Momo, ik hoop het zo voor je moeder! Dat zou naast het nu beter voelen toch echt geweldig zijn. Dit soort kleine dingen doen het voor je moeder. Als die pruik af gelaten kan worden... zou ook de moeite waard zijn van de koeling. Hopelijk is het toch allemaal nog gegaan gisteren en kun je vandaag weer een beetje ontspannen. Ik denk in ieder geval aan je!
Cenar, wat mooi van je moeder! En nog mooier natuurlijk dat het knuffeltje nu in gebruik genomen gaat worden. Dat zijn zo'n dierbare cadeautjes! Mam had hier voor de oudste het eerste pakje uitgezocht. De waarde die het nu heeft, het is onbetaalbaar. Ik hoop dat je je niet te ongerust maakt dit weekend over het bruinverlies. Als het daar bij blijft is er niets aan de hand. Rust goed uit de komende dagen en doe rustig aan he. Ik ben ZO blij voor jullie dat het zo uit heeft mogen pakken! Hoe is je vriend er eigenlijk onder?
Het eerste babywasje is gedraaid. Weer een drempel over. Na het weekend gaan vriendin en ik gezellig winkelen. Dat kon ik de vorige keer in mijn verlof niet door bekkenpijn, dus heerlijk dat het nu wel kan! Er moet nog een pakje gekocht worden en een nieuw verschoonkussen en een extra hoes voor er overheen. Ik heb nu het vertrouwen dat het wel goed komt, ik krijg ook steeds meer zin in ons meisje. Of ja, laat ik het zo zeggen, mijn hoofd staat er weer naar. Als het de komende zes weken nog zo gaat als nu dan heb ik er ook vertrouwen in dat die PND uitblijft dit keer.
Maar goed, mam was ook ernstig ziek in die periode toen mijn oudste geboren werd. Toen twijfelden we er aan of ze het ging redden. Toen heeft ze echt heel hard geknokt om er bij te kunnen zijn. Dat was een heel pijnlijke periode en het heeft toen ook meer met me gedaan dan dat ik soms denk. Nu geeft het in die zin wel 'rust' dat dat iets is waar ik me niet druk om hoef te maken. Ik hoef alleen maar de tranen te laten wanneer het nodig is. Gelukkig weet ik nu ook beter wat me te wachten staat en maak ik het mezelf makkelijker dit keer. Maar goed, toch heb ik nog even tijd nodig. Hopelijk wordt het me gegeven.
Cenar, wat mooi van je moeder! En nog mooier natuurlijk dat het knuffeltje nu in gebruik genomen gaat worden. Dat zijn zo'n dierbare cadeautjes! Mam had hier voor de oudste het eerste pakje uitgezocht. De waarde die het nu heeft, het is onbetaalbaar. Ik hoop dat je je niet te ongerust maakt dit weekend over het bruinverlies. Als het daar bij blijft is er niets aan de hand. Rust goed uit de komende dagen en doe rustig aan he. Ik ben ZO blij voor jullie dat het zo uit heeft mogen pakken! Hoe is je vriend er eigenlijk onder?
Het eerste babywasje is gedraaid. Weer een drempel over. Na het weekend gaan vriendin en ik gezellig winkelen. Dat kon ik de vorige keer in mijn verlof niet door bekkenpijn, dus heerlijk dat het nu wel kan! Er moet nog een pakje gekocht worden en een nieuw verschoonkussen en een extra hoes voor er overheen. Ik heb nu het vertrouwen dat het wel goed komt, ik krijg ook steeds meer zin in ons meisje. Of ja, laat ik het zo zeggen, mijn hoofd staat er weer naar. Als het de komende zes weken nog zo gaat als nu dan heb ik er ook vertrouwen in dat die PND uitblijft dit keer.
Maar goed, mam was ook ernstig ziek in die periode toen mijn oudste geboren werd. Toen twijfelden we er aan of ze het ging redden. Toen heeft ze echt heel hard geknokt om er bij te kunnen zijn. Dat was een heel pijnlijke periode en het heeft toen ook meer met me gedaan dan dat ik soms denk. Nu geeft het in die zin wel 'rust' dat dat iets is waar ik me niet druk om hoef te maken. Ik hoef alleen maar de tranen te laten wanneer het nodig is. Gelukkig weet ik nu ook beter wat me te wachten staat en maak ik het mezelf makkelijker dit keer. Maar goed, toch heb ik nog even tijd nodig. Hopelijk wordt het me gegeven.
vrijdag 22 januari 2016 om 17:47
Ben niet ongerust, want het was maar twee keer bij het afvegen gisteren. Nu al niks meer, dus maak me er eigenlijk niet echt druk om. Met vlagen ben ik misselijk, met vlagen heb ik vreetkicks. Ben zo benieuwd naar maandag. Mama heeft er echt zin in. Mijn vriend is normaal gesproken vrij nuchter, maar gisteren zei hij tegen me dat hij er héél veel aan denkt. Hij vindt het super cool en is keilief. Als hij in de stad waar hij werkt rondloopt tijdens zijn pauze en kindjes ziet, gaat het echt bij 'm kriebelen. Heel leuk!
@Fleetfox, jij maakt grote stappen, kanjer! Super dat je deze dingen nu oppakt. Vind ik echt ongelooflijk knap. Ik hoop dat ik dat straks, als het echt zover is, ook kan. Soms ben ik echt bang om straks gevangen te zitten in m'n verdriet. Mama en ik zijn zo close. Nu ik heb kunnen vertellen dat ik zwanger ben, is m'n grootste wens uiteraard ook dat ze het mee gaat maken. Ik pin me er echter niet op vast... Maar goh, zij gaat echt op karakter, joh. Zo sterk. We gaan het zien... En sowieso delen we alle momenten die we nu hebben. Alle nieuwtjes, alles wat ik voel deel ik met haar. Dat vind ik echt fijn. Ze moest echt lachen toen ik vertelde dat ik een hele blik knakworsten op had. Heerlijk, haha.
Het klinkt misschien stom, maar ik vind het 'fijn' dat jij me begrijpt als mama straks misschien de strijd wel gaat verliezen voordat haar kleinkind wordt geboren. Of in ieder geval de angst die ik soms voel. Hoop niet dat dit verkeerd bij je valt want uiteraard had ik gehoopt dat je niet door die hel had moeten gaan.
Zet 'm op, topper. Geniet van de kleine dingetjes, van de uitjes, van het winkelen... Mama kijkt zó trots op jou neer en ik weet zeker dat ze bij je is.
@Fleetfox, jij maakt grote stappen, kanjer! Super dat je deze dingen nu oppakt. Vind ik echt ongelooflijk knap. Ik hoop dat ik dat straks, als het echt zover is, ook kan. Soms ben ik echt bang om straks gevangen te zitten in m'n verdriet. Mama en ik zijn zo close. Nu ik heb kunnen vertellen dat ik zwanger ben, is m'n grootste wens uiteraard ook dat ze het mee gaat maken. Ik pin me er echter niet op vast... Maar goh, zij gaat echt op karakter, joh. Zo sterk. We gaan het zien... En sowieso delen we alle momenten die we nu hebben. Alle nieuwtjes, alles wat ik voel deel ik met haar. Dat vind ik echt fijn. Ze moest echt lachen toen ik vertelde dat ik een hele blik knakworsten op had. Heerlijk, haha.
Het klinkt misschien stom, maar ik vind het 'fijn' dat jij me begrijpt als mama straks misschien de strijd wel gaat verliezen voordat haar kleinkind wordt geboren. Of in ieder geval de angst die ik soms voel. Hoop niet dat dit verkeerd bij je valt want uiteraard had ik gehoopt dat je niet door die hel had moeten gaan.
Zet 'm op, topper. Geniet van de kleine dingetjes, van de uitjes, van het winkelen... Mama kijkt zó trots op jou neer en ik weet zeker dat ze bij je is.
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 22 januari 2016 om 18:14
Oh nee, lieve Cenar, dat zou ik nooit verkeerd opvatten. Hoe verdrietig het ook is, maar het is een risico die wij destijds genomen hebben. Hoewel het er in juni - toen ik zwanger raakte - er helemaal niet naar uitzag dat mijn moeder een half jaar later zou komen te overlijden, het zit in je achterhoofd, ergens, diep weggestopt. Ze was immers al zo lang ziek. We zagen ook dat de behandelingen steeds korter duurden en er al gesproken werd dat er steeds minder behandelingen overbleven. Het zou naïef van me zijn geweest als ik er niet aan gedacht zou hebben dat ze er niet bij kon zijn. Daarom had ik in december me er al bij neer kunnen leggen en achteraf gezien was dat ook goed, als ik het nu nog had moeten doen...
Mam heeft toch uitgekeken naar een tweede kleinkind en ze vond het ook zo bijzonder dat deze keer ons het medisch circuit bespaard is gebleven. En dat we haar het nieuws hebben kunnen vertellen blijft me altijd bij, ze ging helemaal uit haar dak. Dat blijft me bij en dat is nu heel waardevol voor me. Ik kijk nu liever naar wat we hebben kunnen meemaken dan wat het had kunnen zijn. Moet jij ook doen met je mam. Neem het er van, zoveel je kunt. Maar gezien jullie band gaat dat vast goed komen.
Leuk dat je vriend zo enthousiast is ook! Dat het maar lang een fijne tijd mag zijn. En geniet van de knakworstjes.
Ik kreeg net telefoon van een tante, een zus van mam. Ze vroeg zich af hoe het met ons ging. Het was fijn om even met haar te praten. Heel lief hoe ze zich zo bekommerd om ons, terwijl ze zelf haar man en zus op korte termijn is kwijtgeraakt.
Mam heeft toch uitgekeken naar een tweede kleinkind en ze vond het ook zo bijzonder dat deze keer ons het medisch circuit bespaard is gebleven. En dat we haar het nieuws hebben kunnen vertellen blijft me altijd bij, ze ging helemaal uit haar dak. Dat blijft me bij en dat is nu heel waardevol voor me. Ik kijk nu liever naar wat we hebben kunnen meemaken dan wat het had kunnen zijn. Moet jij ook doen met je mam. Neem het er van, zoveel je kunt. Maar gezien jullie band gaat dat vast goed komen.
Leuk dat je vriend zo enthousiast is ook! Dat het maar lang een fijne tijd mag zijn. En geniet van de knakworstjes.
Ik kreeg net telefoon van een tante, een zus van mam. Ze vroeg zich af hoe het met ons ging. Het was fijn om even met haar te praten. Heel lief hoe ze zich zo bekommerd om ons, terwijl ze zelf haar man en zus op korte termijn is kwijtgeraakt.
zaterdag 23 januari 2016 om 16:46
Even weinig tijd vandaag. Veel in huis moeten doen en straks krijgen we bezoek. Die blijven lekker bij ons eten, dusssss drukte in de keuken! Vandaag heeft het klusbedrijf de laatste afwerkingen gedaan van ons grote kozijnen project en hebben we een motortje op de grote rolluik aan de voorkant van het huis gekregen. Ideaal. Nu die lui niet meer komen kan ik binnenkort eens goed gaan poetsen.
Verder maakt mijn vader het mij weer behoorlijk moeilijk. Ik kan niet omgaan met zijn gedrag en hij maakt stekende opmerkingen naar mij. Gisteren was hij nogal gestrest. Er moesten nog wat zaken geregeld worden met de notaris. Hij wordt dan heel druk, onrustig en begint overal over te zeuren en te brommen. Met een grote mond erbij. Mijn broer kan daar beter mee omgaan dan dat ik dat kan. Ik kan gewoon geen gesprek met die man aangaan, want dan flipt hij totaal uit, hoe rustig ik ook blijf. Mijn broer gaat vandaag terug naar de andere kant van het land waar hij woont en dat betekent dat ik er qua koken tot en met woensdag alleen voor sta. Ik stelde pap een paar menu's voor, zodat ik zelf ook wat kan plannen. Nou, daar kreeg ik me toch een grote mond op terug. Aan de ene kant dacht ik: stik toch met je eten, zoek het je maar uit dan. Aan de andere kant hoop ik dat mama buiten de soep om toch een klein beetje mee eet, dus daar doe ik het dan maar voor.
Mama vindt het echt niet leuk dat m'n vader zo tegen me doet. Mama weet ook dat ik nu gewoon niet zoveel stress om me heen kan gebruiken, ofja, nóg meer zorgen. Ook m'n broer weet niet zo goed wat hij ertegen kan doen. Ik neem voor nu even afstand en ontwijk die man even. Dat lijkt me beter...
Anyway, mama maakt het verder wel oké. Morgen komt er een verpleegkundige om de Neulasta injectie te zetten, om te voorkomen dat de witte bloedcellen in een dip raken. Hopelijk reageert ze dan deze keer minder heftig op de chemo. Ik ga goed voor haar zorgen.
FleetFox en Momo, hoe is jullie weekend?
Verder maakt mijn vader het mij weer behoorlijk moeilijk. Ik kan niet omgaan met zijn gedrag en hij maakt stekende opmerkingen naar mij. Gisteren was hij nogal gestrest. Er moesten nog wat zaken geregeld worden met de notaris. Hij wordt dan heel druk, onrustig en begint overal over te zeuren en te brommen. Met een grote mond erbij. Mijn broer kan daar beter mee omgaan dan dat ik dat kan. Ik kan gewoon geen gesprek met die man aangaan, want dan flipt hij totaal uit, hoe rustig ik ook blijf. Mijn broer gaat vandaag terug naar de andere kant van het land waar hij woont en dat betekent dat ik er qua koken tot en met woensdag alleen voor sta. Ik stelde pap een paar menu's voor, zodat ik zelf ook wat kan plannen. Nou, daar kreeg ik me toch een grote mond op terug. Aan de ene kant dacht ik: stik toch met je eten, zoek het je maar uit dan. Aan de andere kant hoop ik dat mama buiten de soep om toch een klein beetje mee eet, dus daar doe ik het dan maar voor.
Mama vindt het echt niet leuk dat m'n vader zo tegen me doet. Mama weet ook dat ik nu gewoon niet zoveel stress om me heen kan gebruiken, ofja, nóg meer zorgen. Ook m'n broer weet niet zo goed wat hij ertegen kan doen. Ik neem voor nu even afstand en ontwijk die man even. Dat lijkt me beter...
Anyway, mama maakt het verder wel oké. Morgen komt er een verpleegkundige om de Neulasta injectie te zetten, om te voorkomen dat de witte bloedcellen in een dip raken. Hopelijk reageert ze dan deze keer minder heftig op de chemo. Ik ga goed voor haar zorgen.
FleetFox en Momo, hoe is jullie weekend?
Don't let your dreams be dreams
zondag 24 januari 2016 om 08:07
Jeetje Cenar wat ontzettend naar dat je vader zo doet. Ook voor je moeder, ik kan me voorstellen dat zij er een beetje tussen zit. Ik vind het zo knap dat je jouw gevoel aan de kant zet om het voor je moeder zo goed mogelijk te doen. Ik heb ook geen goede band met mijn vader, maar hij gedraagt zich niet zoals de jouwe. En zo bijzonder, een knuffeltje voor je kleintje! Morgen de echo, zo leuk en spannend en bijzonder!!! Zou je de kleine ook vernoemen naar je moeder, of heb je daar nog niet over gedacht? Ik weet dat mijn vriendin, die haar vader verloor toen ze net zwanger was van de eerste, haar dochter perse wilde vernoemen. Wel de tweede naam hoor.
Fleetfox wat klink je sterk joh, ik heb zo veel bewondering voor je. En dit klinkt heel gek, maar het geeft mij ook troost dat jij een soort van vrede lijkt te hebben met het overlijden van je moeder en je nu ook weer op andere dingen kan richten, in plaats van te zwelgen in je verdriet (wat ik volledig zou begrijpen als je dat zou doen). Ik hoop zo dat een pnd je nu bespaard blijft. Dat je gewoon kunt genieten van een prachtig klein meisje. Wetende dat je moeder van een afstandje 'toekijkt' en trots op je is.
Hoe lang is jouw moeder al ziek Cenar? Jouw moeder is natuurlijk al heel lang ziek geweest Fleet. Hoe lang wisten jullie dat ze niet meer beter ging worden? Ik vind het zo moeilijk om steeds met de onzekerheid om te gaan. Ik heb het gevoel dat mijn leven bestaat uit het krijgen van een klap (slechte scan, bloeduitslag etc.), dan wordt ik helemaal in de put geslagen, dan krabbel ik daar weer een beetje uit op, dan is alles heel even een soort van rustig en dan komt de volgende klap weer. Ik vind dat zo moeilijk. Elke keer kost het me zo veel moeite en energie om weer op te krabbelen, maar ik moet, vanwege mijn kinderen, mijn moeder, mijn man. En ik ben zo bang dat dit misschien nog wel jaren gaat duren. Het is nu bijna anderhalf jaar bezig hier. Wat als dit nu nog 10 jaar duurt, hoe lang hou ik dit vol? Hou ik de kracht om toch steeds weer op te krabbelen? En wat nou als straks de echte klap komt, het overlijden, kan ik daar ooit overheen komen? Wordt mijn leven ooit weer echt leuk? Ik ben zo bang dat ik me de rest van mijn leven zo rot als dit blijf voelen. En dat vind ik zo'n eng vooruitzicht en zo oneerlijk voor mijn man. Overdag kan ik het nog wel opbrengen om leuk te zijn voor de kinderen en dingen te ondernemen enzo, maar mijn man ziet natuurlijk de echte momo, mijn angst, mijn verdriet. Mijn karakter is heel erg veranderd door mijn depressie. Ik was altijd zo sterk, zelfstandig, een onwijze regelneef, vrolijk, gek, spontaan, ondernemend. En nu ben ik angstig, moe, kan ik lastig dingen beslissen en voel ik me vooral heel erg verdrietig. De glans is van mijn leven af en ik weet niet of het ooit nog terug zal komen. Dankzij de medicatie kan ik wel weer van sommige dingen genieten, dat heb ik een tijd lang niet gekund, maar ik mis mezelf soms. Snappen jullie wat ik bedoel?
Fleetfox wat klink je sterk joh, ik heb zo veel bewondering voor je. En dit klinkt heel gek, maar het geeft mij ook troost dat jij een soort van vrede lijkt te hebben met het overlijden van je moeder en je nu ook weer op andere dingen kan richten, in plaats van te zwelgen in je verdriet (wat ik volledig zou begrijpen als je dat zou doen). Ik hoop zo dat een pnd je nu bespaard blijft. Dat je gewoon kunt genieten van een prachtig klein meisje. Wetende dat je moeder van een afstandje 'toekijkt' en trots op je is.
Hoe lang is jouw moeder al ziek Cenar? Jouw moeder is natuurlijk al heel lang ziek geweest Fleet. Hoe lang wisten jullie dat ze niet meer beter ging worden? Ik vind het zo moeilijk om steeds met de onzekerheid om te gaan. Ik heb het gevoel dat mijn leven bestaat uit het krijgen van een klap (slechte scan, bloeduitslag etc.), dan wordt ik helemaal in de put geslagen, dan krabbel ik daar weer een beetje uit op, dan is alles heel even een soort van rustig en dan komt de volgende klap weer. Ik vind dat zo moeilijk. Elke keer kost het me zo veel moeite en energie om weer op te krabbelen, maar ik moet, vanwege mijn kinderen, mijn moeder, mijn man. En ik ben zo bang dat dit misschien nog wel jaren gaat duren. Het is nu bijna anderhalf jaar bezig hier. Wat als dit nu nog 10 jaar duurt, hoe lang hou ik dit vol? Hou ik de kracht om toch steeds weer op te krabbelen? En wat nou als straks de echte klap komt, het overlijden, kan ik daar ooit overheen komen? Wordt mijn leven ooit weer echt leuk? Ik ben zo bang dat ik me de rest van mijn leven zo rot als dit blijf voelen. En dat vind ik zo'n eng vooruitzicht en zo oneerlijk voor mijn man. Overdag kan ik het nog wel opbrengen om leuk te zijn voor de kinderen en dingen te ondernemen enzo, maar mijn man ziet natuurlijk de echte momo, mijn angst, mijn verdriet. Mijn karakter is heel erg veranderd door mijn depressie. Ik was altijd zo sterk, zelfstandig, een onwijze regelneef, vrolijk, gek, spontaan, ondernemend. En nu ben ik angstig, moe, kan ik lastig dingen beslissen en voel ik me vooral heel erg verdrietig. De glans is van mijn leven af en ik weet niet of het ooit nog terug zal komen. Dankzij de medicatie kan ik wel weer van sommige dingen genieten, dat heb ik een tijd lang niet gekund, maar ik mis mezelf soms. Snappen jullie wat ik bedoel?
zondag 24 januari 2016 om 12:05
Cenar, inderdaad een goed idee om afstand te nemen van je vader. Maak het jezelf zo gemakkelijk mogelijk, je hebt meer dan genoeg aan je hoofd. Even de lucht klaren en je concentreren op morgen. Even buiten het gedoe met je vader om: hoe vindt hij het eigenlijk dat hij opa wordt?
Rust maar goed uit vandaag zodat je met volle moed en met veel plezier met je mama naar de echo kunt.
Momo, zó herkenbaar. Mijn moeder was twee jaar ziek wetende dat ze niet meer geholpen kon worden. Je leeft tussen hoop en vrees, iedere dag. Iedere week was het weer spannend, dan had mam een behandeling, of bloedprikken, of een uitslag. Die klappen ken ik dus maar al te goed. Ik heb mijzelf heel vaak dezelfde vragen gesteld. Maar je leeft er mee en na het overlijden komt er rust, dat gevoel van vrede. Ik voel het niet alleen omdat mijn moeder heeft kunnen sterven zoals ze heeft gewild. Dat komt ook voort uit wetende dat zij niet meer in die spanning en met die pijn hoeft te leven en dat wij dat ook niet meer hoeven te doen (al staat dat gevoel op de laatste plaats voor mij, maar het gevoel is er wel).
Mijn man is door de dood van zijn ouders veranderd en ik denk dat je daar niet onderuit komt. Ik merk het zelf ook al, al heb ik mijn vader nog. Maar mam was de zorgende en pap is iemand die dat nog niet zo onder de knie heeft. Gisteren waren we bij hem en ik merk dat hij nog niet geheel zelf ondernemend is in het huishouden. Zo heb ik gekookt, afgewassen en opgeruimd. Dat is niet erg, maar ik ben zo gewend dat mam het altijd deed. Dat gevoel dat er iemand onvoorwaardelijk voor je zorgt is weggevallen en nu moet je het in je eentje doen. En dat vind ik nog moeilijk en hard, ook.
De glans komt vast nog een keer terug, daar twijfel ik niet aan. Maar dat heeft tijd nodig. Nu zit je in een onwijs moeilijke periode, je bent constant bezorgd over je moeder. Maar daarna is de zorg verdwenen en komt het rouwproces. Daarna de mooie herinneringen en dan pik je het leven weer op.
En oh, Momo, ik heb ook mijn momenten hoor. Dat ik even zwelg. Maar ik laat het dan toe. Ik probeer evengoed wat te ondernemen, al vind ik het moeilijk om de deur uit te gaan. Hier in mijn huis kan ik bezig blijven en mezelf zijn. Het zullen deels ook hormonen zijn, de vorige keer had ik een paar weken voor mijn bevalling ook weinig zin om de deur uit te gaan. Maar laat ik maar zeggen dat ik soms alles toelaat wat ik voel en waar ik geen zin in heb, en me soms een schop onder de kont geef en ga. Dat werkt nu nog het beste dus zal ik dat nog even blijven doen. Al zal mijn energieniveau en het rondtorsen van mijn dikke buik niet meehelpen momenteel, dus ik wacht geduldig af tot ik ook weer wat meer mobiel ben. Ik kan stiekem niet wachten. Een rondje hardlopen lijkt me namelijk zálig en een goede manier om mijn hoofd leeg te krijgen.
Dames, ondanks alles, toch nog een fijne zondag toegewenst. Ik denk aan jullie.
Rust maar goed uit vandaag zodat je met volle moed en met veel plezier met je mama naar de echo kunt.
Momo, zó herkenbaar. Mijn moeder was twee jaar ziek wetende dat ze niet meer geholpen kon worden. Je leeft tussen hoop en vrees, iedere dag. Iedere week was het weer spannend, dan had mam een behandeling, of bloedprikken, of een uitslag. Die klappen ken ik dus maar al te goed. Ik heb mijzelf heel vaak dezelfde vragen gesteld. Maar je leeft er mee en na het overlijden komt er rust, dat gevoel van vrede. Ik voel het niet alleen omdat mijn moeder heeft kunnen sterven zoals ze heeft gewild. Dat komt ook voort uit wetende dat zij niet meer in die spanning en met die pijn hoeft te leven en dat wij dat ook niet meer hoeven te doen (al staat dat gevoel op de laatste plaats voor mij, maar het gevoel is er wel).
Mijn man is door de dood van zijn ouders veranderd en ik denk dat je daar niet onderuit komt. Ik merk het zelf ook al, al heb ik mijn vader nog. Maar mam was de zorgende en pap is iemand die dat nog niet zo onder de knie heeft. Gisteren waren we bij hem en ik merk dat hij nog niet geheel zelf ondernemend is in het huishouden. Zo heb ik gekookt, afgewassen en opgeruimd. Dat is niet erg, maar ik ben zo gewend dat mam het altijd deed. Dat gevoel dat er iemand onvoorwaardelijk voor je zorgt is weggevallen en nu moet je het in je eentje doen. En dat vind ik nog moeilijk en hard, ook.
De glans komt vast nog een keer terug, daar twijfel ik niet aan. Maar dat heeft tijd nodig. Nu zit je in een onwijs moeilijke periode, je bent constant bezorgd over je moeder. Maar daarna is de zorg verdwenen en komt het rouwproces. Daarna de mooie herinneringen en dan pik je het leven weer op.
En oh, Momo, ik heb ook mijn momenten hoor. Dat ik even zwelg. Maar ik laat het dan toe. Ik probeer evengoed wat te ondernemen, al vind ik het moeilijk om de deur uit te gaan. Hier in mijn huis kan ik bezig blijven en mezelf zijn. Het zullen deels ook hormonen zijn, de vorige keer had ik een paar weken voor mijn bevalling ook weinig zin om de deur uit te gaan. Maar laat ik maar zeggen dat ik soms alles toelaat wat ik voel en waar ik geen zin in heb, en me soms een schop onder de kont geef en ga. Dat werkt nu nog het beste dus zal ik dat nog even blijven doen. Al zal mijn energieniveau en het rondtorsen van mijn dikke buik niet meehelpen momenteel, dus ik wacht geduldig af tot ik ook weer wat meer mobiel ben. Ik kan stiekem niet wachten. Een rondje hardlopen lijkt me namelijk zálig en een goede manier om mijn hoofd leeg te krijgen.
Dames, ondanks alles, toch nog een fijne zondag toegewenst. Ik denk aan jullie.
zondag 24 januari 2016 om 14:13
Mijn moeder is ook vaak genoeg echt even helemaal klaar met het gedrag van mijn vader. Gelukkig is ze het laatste jaar een stuk assertiever geworden en laat ze niet meer over zich heen lopen. Mijn moeder staat duidelijk veel meer aan mijn kant. Ik ben nu bij mijn ouders. Enerzijds omdat ik erbij wilde zijn toen de verpleegkundige voor de Neulasta kwam, anderzijds omdat ik m'n moeder niet te lang alleen met m'n vader wil laten. Dat klinkt heel erg zoals ik het nu schrijf, maar vaak is het ook zo. Dit gedrag wordt ook deels veroorzaakt door zijn ziektebeeld, maar ik vind het op dit moment heel moeilijk om mee om te gaan. Mijn vader is zo onvoorspelbaar.
Gisteren is mijn tante bij mijn ouders thuis komen koken omdat wij bezoek kregen. Toen ze binnen kwam begon hij alweer te mopperen en te schelden. Zo ondankbaar. Hij moet blij zijn dat er iets op tafel komt, want zelf kan hij dat allemaal niet. Toen ik dat hoorde werd mijn boosheid nog meer gevoed. Vandaag zou ik voor mijn ouders gaan koken, maar ik ben geen joker. Ik laat me echt niet zo besodemieteren door mijn vader. Mijn moeder gaat voor alles en ik wil gewoon dat zij voldoende binnen krijgt. Voor haar heb ik dus eten geregeld waar ze zeker weten lekker van gaat genieten. Mijn vader bekijkt het zich vandaag maar. Als hij normaal met me omgaat wil ik 'm met heel veel dingen helpen, maar op deze manier niet. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We hebben het allemaal moeilijk, we hebben allemaal zorgen en verdriet. De een gaat daar natuurlijk anders mee om dan een ander, maar feit is dat je het elkaar in zo'n periode niet moeilijker moet maken dan dat het al is.... Ondanks al m'n verdriet, m'n angsten en onzekerheden probeer ik er onvoorwaardelijk voor m'n moeder te zijn. Voor m'n vader ook, mits hij me met respect behandelt en dat is de laatste dagen niet het geval. Helaas... Ik kies nu even voor mezelf en m'n moeder.
Momo, mijn moeder heeft bijna 8 maanden geleden de diagnose gekregen. Ik weet dat ik niet naar statistieken moet kijken, maar 9/10 met dit soort kanker redt het jaar niet. Onbewust ben je toch aan het tellen, maar aan de andere kant heeft mijn moeder een super sterk karakter en een ijzeren wil. Dat ze weet dat ze oma wordt maakt haar nog sterker. Ze kijkt ook echt uit naar morgen. Echt leuk! We gaan mijn moeders naam verwerken in de doopnamen, ofja als tweede naam. Ik heb haar dit al gezegd en dat vindt ze heel mooi. Bovendien heb ik haar een lijstje laten lezen met potentiële babynamen en wat denk je? Mijn (en ook die van mijn vriend) favoriete jongens- en meisjesnaam zijn ook de favoriete namen van m'n moeder. Echt wauwie!
FleetFox, mijn vader weet nog niet dat hij opa wordt. Ik heb hem bewust nog niets verteld omdat hij een enorme kletskous is en het nieuws binnen de kortste keren overal rond zou gaan. Dit wil ik absoluut niet hebben. Misschien als morgen de echo goed is... Ik weet het niet. Op dit moment ontwijk ik hem liever. We zien het wel. Als morgen alles goed is gaan mijn vriend en ik wel naar zijn moeder en zusje om het te vertellen. Verder gaan we het echt nog niet aan de grote klok hangen.
Momo, ik herken al je angsten en onzekerheden. Je emoties worden echt tussen alle uitersten geslingerd. Van een goede uitslag proberen we altijd even te genieten, hoewel we in ons achterhoofd goed weten dat een 'goede uitslag' ook maar iets kort durends kan zijn. Het is ook bijna onmenselijk om met deze klappen om te moeten gaan. Ik begrijp echt hoe je je voelt. Je kan niet 10 ballen tegelijk in de lucht houden. Ik heb ook wat zaken op een lager pitje moeten zetten. Het is ook allemaal niet makkelijk... Laat het ook toe als je het moeilijk hebt. Praat, communiceer, vraag om hulp.
Sowieso ben ik heel trots op jullie beiden, Momo en FleetFox. Dat jullie een gezin te runnen hebben naast alle sores, daar heb ik bewondering voor. Ik kan nog eens op de bank ploffen als ik nergens zin in heb. Jullie hebben 24/7 verantwoordelijkheid. Echt, petje af. Hopelijk kan ik dat straks ook.
Lieve meiden, geniet van jullie zondag...
Fleet, had jij nog plannen? Wanneer ga je winkelen?
Gisteren is mijn tante bij mijn ouders thuis komen koken omdat wij bezoek kregen. Toen ze binnen kwam begon hij alweer te mopperen en te schelden. Zo ondankbaar. Hij moet blij zijn dat er iets op tafel komt, want zelf kan hij dat allemaal niet. Toen ik dat hoorde werd mijn boosheid nog meer gevoed. Vandaag zou ik voor mijn ouders gaan koken, maar ik ben geen joker. Ik laat me echt niet zo besodemieteren door mijn vader. Mijn moeder gaat voor alles en ik wil gewoon dat zij voldoende binnen krijgt. Voor haar heb ik dus eten geregeld waar ze zeker weten lekker van gaat genieten. Mijn vader bekijkt het zich vandaag maar. Als hij normaal met me omgaat wil ik 'm met heel veel dingen helpen, maar op deze manier niet. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We hebben het allemaal moeilijk, we hebben allemaal zorgen en verdriet. De een gaat daar natuurlijk anders mee om dan een ander, maar feit is dat je het elkaar in zo'n periode niet moeilijker moet maken dan dat het al is.... Ondanks al m'n verdriet, m'n angsten en onzekerheden probeer ik er onvoorwaardelijk voor m'n moeder te zijn. Voor m'n vader ook, mits hij me met respect behandelt en dat is de laatste dagen niet het geval. Helaas... Ik kies nu even voor mezelf en m'n moeder.
Momo, mijn moeder heeft bijna 8 maanden geleden de diagnose gekregen. Ik weet dat ik niet naar statistieken moet kijken, maar 9/10 met dit soort kanker redt het jaar niet. Onbewust ben je toch aan het tellen, maar aan de andere kant heeft mijn moeder een super sterk karakter en een ijzeren wil. Dat ze weet dat ze oma wordt maakt haar nog sterker. Ze kijkt ook echt uit naar morgen. Echt leuk! We gaan mijn moeders naam verwerken in de doopnamen, ofja als tweede naam. Ik heb haar dit al gezegd en dat vindt ze heel mooi. Bovendien heb ik haar een lijstje laten lezen met potentiële babynamen en wat denk je? Mijn (en ook die van mijn vriend) favoriete jongens- en meisjesnaam zijn ook de favoriete namen van m'n moeder. Echt wauwie!
FleetFox, mijn vader weet nog niet dat hij opa wordt. Ik heb hem bewust nog niets verteld omdat hij een enorme kletskous is en het nieuws binnen de kortste keren overal rond zou gaan. Dit wil ik absoluut niet hebben. Misschien als morgen de echo goed is... Ik weet het niet. Op dit moment ontwijk ik hem liever. We zien het wel. Als morgen alles goed is gaan mijn vriend en ik wel naar zijn moeder en zusje om het te vertellen. Verder gaan we het echt nog niet aan de grote klok hangen.
Momo, ik herken al je angsten en onzekerheden. Je emoties worden echt tussen alle uitersten geslingerd. Van een goede uitslag proberen we altijd even te genieten, hoewel we in ons achterhoofd goed weten dat een 'goede uitslag' ook maar iets kort durends kan zijn. Het is ook bijna onmenselijk om met deze klappen om te moeten gaan. Ik begrijp echt hoe je je voelt. Je kan niet 10 ballen tegelijk in de lucht houden. Ik heb ook wat zaken op een lager pitje moeten zetten. Het is ook allemaal niet makkelijk... Laat het ook toe als je het moeilijk hebt. Praat, communiceer, vraag om hulp.
Sowieso ben ik heel trots op jullie beiden, Momo en FleetFox. Dat jullie een gezin te runnen hebben naast alle sores, daar heb ik bewondering voor. Ik kan nog eens op de bank ploffen als ik nergens zin in heb. Jullie hebben 24/7 verantwoordelijkheid. Echt, petje af. Hopelijk kan ik dat straks ook.
Lieve meiden, geniet van jullie zondag...
Fleet, had jij nog plannen? Wanneer ga je winkelen?
Don't let your dreams be dreams
