Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
donderdag 7 januari 2016 om 20:58
Lieve FleetFox, je bent veel in mijn gedachten... Prachtig hoe je het omschrijft en mooi hoe het allemaal verloopt... Daar mogen jullie als gezin trots op zijn. Je mama heeft lang genoeg gevochten... praat ook tegen haar als je bij haar bent. Ze zal je horen, onbewust... Zeg dat je van haar houdt, dat je trots op haar bent... Heel veel sterkte
Ik ben even iets minder actief geweest. Heb een paar moeilijke dagen achter de rug waarin het me eigenlijk allemaal een beetje boven de pet gaat. Ik krijg weinig grip op mijn vader. Ik wil er hier niet te veel op in gaan, maar hij kan er door z'n ziekte ook niet zo veel aan doen. Dat maakt het voor mij heel moeilijk om mee om te gaan. Morgenvroeg heb ik een gesprek met de huisarts van mijn ouders over beiden...
Vandaag hebben we wederom een gesprek gehad met de longarts. Helaas krijgen ze de koorts niet onder controle. Zolang dat niet is, kan er niet verder behandeld worden. Mijn moeder wil nog zo graag en accepteert het allemaal niet. Zo loodzwaar. Wat een strijder, wat een krachtige vrouw. Ze doet er werkelijk waar alles aan, daar heb ik zoveel bewondering voor. We hopen dus met z'n allen dat de koorts gaat zakken en ze straks alsnog aan een nieuwe chemo (in aangepaste dosis) kan beginnen. Als de koorts niet snel zakt, is het een verloren strijd. Dan kan het heel snel gaan.
Overigens is ze nu de haren die begonnen terug te groeien na de eerste reeks chemo's weer aan het verliezen door de laatste chemo. Laatst zei ze: "ik krijg nog niet eens de kans om mijn eigen haren weer eens te zien.." Dat ging mij door merg en been. Afschuwelijk.
M'n hoofd zit zo vol de laatste dagen. Van binnen ga ik echt kapot. M'n darmen zijn van slag, ik kan nauwelijks eten en de laatste tijd ben ik 5 kilo afgevallen. Verder ben ik doodmoe en lig ik het liefst op de bank. Vaak geef ik er mezelf maar aan over. Dat sporten komt wel weer een keer, ik heb er op dit moment gewoon de energie niet voor.
Iedereen heel erg dankjewel voor het medeleven...
Ik ben even iets minder actief geweest. Heb een paar moeilijke dagen achter de rug waarin het me eigenlijk allemaal een beetje boven de pet gaat. Ik krijg weinig grip op mijn vader. Ik wil er hier niet te veel op in gaan, maar hij kan er door z'n ziekte ook niet zo veel aan doen. Dat maakt het voor mij heel moeilijk om mee om te gaan. Morgenvroeg heb ik een gesprek met de huisarts van mijn ouders over beiden...
Vandaag hebben we wederom een gesprek gehad met de longarts. Helaas krijgen ze de koorts niet onder controle. Zolang dat niet is, kan er niet verder behandeld worden. Mijn moeder wil nog zo graag en accepteert het allemaal niet. Zo loodzwaar. Wat een strijder, wat een krachtige vrouw. Ze doet er werkelijk waar alles aan, daar heb ik zoveel bewondering voor. We hopen dus met z'n allen dat de koorts gaat zakken en ze straks alsnog aan een nieuwe chemo (in aangepaste dosis) kan beginnen. Als de koorts niet snel zakt, is het een verloren strijd. Dan kan het heel snel gaan.
Overigens is ze nu de haren die begonnen terug te groeien na de eerste reeks chemo's weer aan het verliezen door de laatste chemo. Laatst zei ze: "ik krijg nog niet eens de kans om mijn eigen haren weer eens te zien.." Dat ging mij door merg en been. Afschuwelijk.
M'n hoofd zit zo vol de laatste dagen. Van binnen ga ik echt kapot. M'n darmen zijn van slag, ik kan nauwelijks eten en de laatste tijd ben ik 5 kilo afgevallen. Verder ben ik doodmoe en lig ik het liefst op de bank. Vaak geef ik er mezelf maar aan over. Dat sporten komt wel weer een keer, ik heb er op dit moment gewoon de energie niet voor.
Iedereen heel erg dankjewel voor het medeleven...
Don't let your dreams be dreams
donderdag 7 januari 2016 om 21:29
Dat soort opmerkingen, over je moeders haren, snijden je door je ziel Cenar. Ik denk dat je gerust toe kunt geven aan de moeheid. Als je niet veel eet heb je niet veel energie en dan is het logisch dat je moe bent. Zeker omdat er zoveel op jou neer komt. Wees maar even lief voor jezelf.
Ik hoop dat het gesprek met de huisarts constructief is en er wat concrete hulp uit komt mbt je vader.
Ik hoop dat het gesprek met de huisarts constructief is en er wat concrete hulp uit komt mbt je vader.
vrijdag 8 januari 2016 om 10:47
vrijdag 8 januari 2016 om 10:56
Oh lieve Fleet, wat gaat het ineens snel.
Ik heb vanuit mijn werk ervaring met palliatieve sedatie, in het overgrote deel van de gevallen is het een mooie, serene manier van afscheid nemen.
Ik hoop voor jullie dat het bij je moeder ook zo mag lopen.
Verder kan ik niks zeggen. Weet dat jullie in mijn gedachten zijn en dat ik met jullie mee leef.
Ik wens jullie heel veel sterkte met wat nog komen gaat
En Cenar, ook jij nog eens heel veel sterkte. Wat moeilijk om de strijd van je moeder te moeten zien en wat kan ik me goed voorstellen dat zulke opmerkingen zo'n pijn doen.
Ik heb vanuit mijn werk ervaring met palliatieve sedatie, in het overgrote deel van de gevallen is het een mooie, serene manier van afscheid nemen.
Ik hoop voor jullie dat het bij je moeder ook zo mag lopen.
Verder kan ik niks zeggen. Weet dat jullie in mijn gedachten zijn en dat ik met jullie mee leef.
Ik wens jullie heel veel sterkte met wat nog komen gaat
En Cenar, ook jij nog eens heel veel sterkte. Wat moeilijk om de strijd van je moeder te moeten zien en wat kan ik me goed voorstellen dat zulke opmerkingen zo'n pijn doen.
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 8 januari 2016 om 15:43
Lieve Cenar, ik hoop zo hard voor je dat je moeder de koorts te boven komt en verder behandeld mag worden... Je weet me te vinden he.
Momo, hoe is het nog bij jou? Is je moeder gestart met de chemo ondertussen en hoe verging het haar vandaag?
En dames, even na een lange radiostilte wil ik jullie niet te lang in spanning houden. Mama is vannacht om 03:12u ingeslapen. Mijn pap en mijn broer en mijn schoonzus waren bij haar toen het moment aanbrak. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt om niet te blijven op dat moment. Lichamelijk was ik helemaal op en mijn lijf snakte naar rust. Als ik mijn dochter niet in me droeg had ik wellicht een andere keus gemaakt, maar ik heb het voor ons moeten doen. En dat voelde goed. Ik wist dat mama in goede handen was, er was ook iemand van de thuiszorg aanwezig. Het is gelukkig snel gegaan. In vijf minuten tijd nam ze haar laatste adem en sliep rustig en kalm in. Pap en mijn broer hebben het niet eng gevonden, het ging heel sereen en natuurlijk. Beter hadden we het voor mam niet kunnen wensen. Het is allemaal gegaan hoe zij het wilde, verdorie, zelfs de overlijdensdatum was nog graag wat ze wilde: op de verjaardag van mijn papa en op de verjaardag van haar grote held, Elvis Presley. Ze heeft er zelf voor gezorgd en hemel, wat en ik blij dat ze er vol voor gegaan is en dat het haar gelukt is ook!
Daarna heb ik mama's gezicht mogen wassen en haar sieraden en make-up uitgezocht. De begrafenisondernemer heeft haar aangekleed en ik heb bijgestaan zodat het ook echt mam was toen ze eenmaal opgebaard lag. Met haar mooie pruik en haar bril en haar mooie outfit én de hoge hakken die ze perse wilde dragen, was het weer helemaal mijn mama. Ze ligt er echt prachtig bij, mijn leeuwin, mijn heldin, onze vechtersbaas. Wat ben ik blij dat ik dat voor haar heb kunnen doen. Pap was er niet toe in staat en ik wist wat mama graag had gewild: op chique en op haar allermooist op haar eigen afscheidsfeest zijn. We hebben allemaal bij mogen dragen bij haar sterven en dit was echt mijn stukje. Ik heb me er dan ook vol voor gegeven, ik hoop dat mam het ook mooi vindt.
En, voor maart, heb ik mijn beschermengel. Niet alleen is dan mijn mama bij me, de vrouw van de thuiszorg werkt ook op de kraamafdeling van het ziekenhuis waar ik ga bevallen. We hebben er veel over gepraat en we zeiden al de afgelopen dagen tegen elkaar: dan zien we elkaar weer. Daar gaat mama voor zorgen. Ze zorgt er voor dat iemand dan voor mij klaarstaat omdat zij er zelf niet bij kan zijn. Mama zorgt er voor dat ik en mijn meisje goed opgevangen worden. En dat kan door niemand anders dan deze lieve vrouw van de thuiszorg, die zo intensief voor mijn mam heeft gezorgd. Ik heb er dan ook al duizendmaal bedankt en niet alleen voor deze periode, maar ook alvast voor de komende.
Lieve meiden, bedank voor alle warme knuffels, de mooie woorden en de hart onder de riem, telkens weer, iedere dag. Ik ga nu hetzelfde doen voor Cenar en Momo, ze hebben het nog hard nodig de komende tijd. Ik weet hoe goed het mij heeft gedaan, dank jullie wel!
Momo, hoe is het nog bij jou? Is je moeder gestart met de chemo ondertussen en hoe verging het haar vandaag?
En dames, even na een lange radiostilte wil ik jullie niet te lang in spanning houden. Mama is vannacht om 03:12u ingeslapen. Mijn pap en mijn broer en mijn schoonzus waren bij haar toen het moment aanbrak. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt om niet te blijven op dat moment. Lichamelijk was ik helemaal op en mijn lijf snakte naar rust. Als ik mijn dochter niet in me droeg had ik wellicht een andere keus gemaakt, maar ik heb het voor ons moeten doen. En dat voelde goed. Ik wist dat mama in goede handen was, er was ook iemand van de thuiszorg aanwezig. Het is gelukkig snel gegaan. In vijf minuten tijd nam ze haar laatste adem en sliep rustig en kalm in. Pap en mijn broer hebben het niet eng gevonden, het ging heel sereen en natuurlijk. Beter hadden we het voor mam niet kunnen wensen. Het is allemaal gegaan hoe zij het wilde, verdorie, zelfs de overlijdensdatum was nog graag wat ze wilde: op de verjaardag van mijn papa en op de verjaardag van haar grote held, Elvis Presley. Ze heeft er zelf voor gezorgd en hemel, wat en ik blij dat ze er vol voor gegaan is en dat het haar gelukt is ook!
Daarna heb ik mama's gezicht mogen wassen en haar sieraden en make-up uitgezocht. De begrafenisondernemer heeft haar aangekleed en ik heb bijgestaan zodat het ook echt mam was toen ze eenmaal opgebaard lag. Met haar mooie pruik en haar bril en haar mooie outfit én de hoge hakken die ze perse wilde dragen, was het weer helemaal mijn mama. Ze ligt er echt prachtig bij, mijn leeuwin, mijn heldin, onze vechtersbaas. Wat ben ik blij dat ik dat voor haar heb kunnen doen. Pap was er niet toe in staat en ik wist wat mama graag had gewild: op chique en op haar allermooist op haar eigen afscheidsfeest zijn. We hebben allemaal bij mogen dragen bij haar sterven en dit was echt mijn stukje. Ik heb me er dan ook vol voor gegeven, ik hoop dat mam het ook mooi vindt.
En, voor maart, heb ik mijn beschermengel. Niet alleen is dan mijn mama bij me, de vrouw van de thuiszorg werkt ook op de kraamafdeling van het ziekenhuis waar ik ga bevallen. We hebben er veel over gepraat en we zeiden al de afgelopen dagen tegen elkaar: dan zien we elkaar weer. Daar gaat mama voor zorgen. Ze zorgt er voor dat iemand dan voor mij klaarstaat omdat zij er zelf niet bij kan zijn. Mama zorgt er voor dat ik en mijn meisje goed opgevangen worden. En dat kan door niemand anders dan deze lieve vrouw van de thuiszorg, die zo intensief voor mijn mam heeft gezorgd. Ik heb er dan ook al duizendmaal bedankt en niet alleen voor deze periode, maar ook alvast voor de komende.
Lieve meiden, bedank voor alle warme knuffels, de mooie woorden en de hart onder de riem, telkens weer, iedere dag. Ik ga nu hetzelfde doen voor Cenar en Momo, ze hebben het nog hard nodig de komende tijd. Ik weet hoe goed het mij heeft gedaan, dank jullie wel!
vrijdag 8 januari 2016 om 16:00
Oh Fleet, gecondoleerd lieverd
Ik vind het zó mooi te lezen dat alles precies is gegaan zoals je moeder, en jullie, het graag wilden. Je moeder zou vast enorm trots zijn op jullie. Nee, niet zou....ze ís trots op jullie
Wat fijn ook dat dezelfde vrouw die zo goed voor je moeder heeft gezorgd, straks ook voor jou en je dochter gaat zorgen. Dat heeft vast zo moeten zijn.
Sterkte met wat nog komen gaat.
Ik vind het zó mooi te lezen dat alles precies is gegaan zoals je moeder, en jullie, het graag wilden. Je moeder zou vast enorm trots zijn op jullie. Nee, niet zou....ze ís trots op jullie
Wat fijn ook dat dezelfde vrouw die zo goed voor je moeder heeft gezorgd, straks ook voor jou en je dochter gaat zorgen. Dat heeft vast zo moeten zijn.
Sterkte met wat nog komen gaat.
vrijdag 8 januari 2016 om 16:06
Cenar, probeer je ook een beetje aan jezelf te denken alsjeblieft?
Jij hebt je rust ook hard zat nodig. Ik weet dat dat moeilijk is, want voelt als een soort spijbelen, en je wilt er voor beiden zijn. Probeer buiten het hoognodige even niks te moeten van jezelf.
Die opmerking snijdt idd dwars door je heen, vreselijk.
Jij hebt je rust ook hard zat nodig. Ik weet dat dat moeilijk is, want voelt als een soort spijbelen, en je wilt er voor beiden zijn. Probeer buiten het hoognodige even niks te moeten van jezelf.
Die opmerking snijdt idd dwars door je heen, vreselijk.
vrijdag 8 januari 2016 om 17:06
Fleetfox, zelden heb ik iemand met zoveel liefde en respect zien schrijven over haar moeder. Je hebt me oprecht tot tranen geroerd. Het klinkt alsof je moeder een heel bijzondere vrouw was, maar jeetje, wat ben jij dat ook. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je straks, ondanks het verdriet, veel liefde en steun uit je kersverse kindje zult halen.
vrijdag 8 januari 2016 om 17:16
Lieve Fleetfox, gecondoleerd. Jullie hebben het samen volbracht en dat is iets om trots op te zijn. En het is inderdaad fijn te lezen dat alles is gegaan zoals je moeder het gewild zou hebben. En dat jij ervoor hebt gezorgd dat ze echt op chique, als zichzelf, is opgebaard.
Ik wens jullie allemaal sterkte en kracht voor de komende dagen.
Ik wens jullie allemaal sterkte en kracht voor de komende dagen.
vrijdag 8 januari 2016 om 17:50
Ach lieve fleet, mooie mens, super dochter. Gecondoleerd met het verlies van je mama.
Bijzonder om te lezen dat het gelopen is zoals je moeder graag had gewild.
Hoe moeilijk, rauw en verdrietig haar overlijden is, ik hoop én denk dat het bij het verwerken helpt dat het gegaan is zoals het gegaan is.
Veel sterkte, kracht en warmte
Bijzonder om te lezen dat het gelopen is zoals je moeder graag had gewild.
Hoe moeilijk, rauw en verdrietig haar overlijden is, ik hoop én denk dat het bij het verwerken helpt dat het gegaan is zoals het gegaan is.
Veel sterkte, kracht en warmte
vrijdag 8 januari 2016 om 17:51
Dank jullie wel dames, dat doet echt goed. Ik voel me ook heel rustig. Zo nu en dan een vlaag van verdriet en soms ook angst voor wat nog komen gaat, bang om straks in een leeg gat te vallen. Het voelt nu eigenlijk té fijn dat mam nog thuis is, fysiek. Dat ik haar nog kan zien en aanraken. Ik moet nog realiseren dat ik haar ook in mijn hart meedraag, waar ik ook naartoe ga. Dat zal nog even tijd nodig hebben maar ik vertrouw er op dat het goed komt.
Pap wilt graag dat ik mam's horloge krijg na de crematie. Die heeft ze nu om. Ik betrap mezelf er op dat ik blij ben dat ik het krijg, dat ik iets heb om vast te houden na de crematie. Stom dat zoiets kleins en materialistisch er zoveel toe doet. Maar voor nu wil ik dat ze het gewoon zelf nog draagt, het staat haar zo mooi.
Pap wilt graag dat ik mam's horloge krijg na de crematie. Die heeft ze nu om. Ik betrap mezelf er op dat ik blij ben dat ik het krijg, dat ik iets heb om vast te houden na de crematie. Stom dat zoiets kleins en materialistisch er zoveel toe doet. Maar voor nu wil ik dat ze het gewoon zelf nog draagt, het staat haar zo mooi.
