Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
dinsdag 5 januari 2016 om 22:16
Ik stuur je alle kracht, liefde en moed, lieve FleetFox. Wat moet je het loodzwaar hebben. Ik krijg er echt een knoop van in mijn maag. Het klinkt misschien stom, maar 'make it count' morgen. Zeg wat je zeggen wil, knuffel haar, pak haar vast en doe alles wat je nog wil doen. Mijn gedachten zijn morgen bij jou. Hopelijk verloopt alles rustig... Ach, ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik denk dat ik ook namens jou spreek als ik zeg dat we ons ontzettend gesteund voelen door al het medeleven op dit forum. Toch?
Iedereen die de moeite heeft genomen om ons een hart onder de riem te steken: echt héél erg bedankt... Dat is echt waardevol.
Iedereen die de moeite heeft genomen om ons een hart onder de riem te steken: echt héél erg bedankt... Dat is echt waardevol.
Don't let your dreams be dreams
woensdag 6 januari 2016 om 10:04
Dames, wat ontzettend lief van jullie. Ik vind het zó mooi hoe het hier aan toegaat op het forum. Je kent elkaar niet, je hebt elkaar nooit gezien en toch die welgemeende hart onder de riem blijven steken en meeleven. Ik ben er helemaal ontroerd door de warmte, de lieve woorden en de knuffels die ik van jullie mag ontvangen. Het sterkt me om verdrietig te mogen zijn, mijn tranen te laten zien en straks het rouwproces te kunnen ondergaan. Ik kan in woorden moeilijk uitdrukken hoeveel goed me dat doet en hoe diep ik jullie daar voor wil bedanken. Stuk voor stuk zo'n mooie en sterke vrouwen, dat kan gewoon niet anders.
En lieve Cenar, en lieve Momo, voor jullie ook alleen maar goeds, want hoe prachtig is het om te zien dat vrouwen die in dezelfde positie verkeren, de kracht vinden om het verdriet van een ander er bij te nemen. Dank, diepe, diepe dank.
Pap verwacht ons om twaalf uur. Mijn man komt dan ook naar huis van zijn werk, dat vind ik echt ontzettend fijn. Dochter ligt nu op bed, dus zij kan ook mee. Ik merk dat ik me voor mezelf nog groot houd, dat het leven straks voor mij doorgaat en dat ik inmiddels een volwassen vrouw ben en mijn moeder me niet meer aan de hand hoeft te houden. Wat dat betreft, haar taak als moeder zit er op. Maar toch neem ik afscheid van een onbaatzuchtige, lieve, meelevende vrouw die zich altijd inzette voor een ander. Ik ben verdrietiger voor mijn dochter, dat zij met haar anderhalf jaar haar oma niet beter heeft mogen leren kennen, dat zij alleen door verhalen zal horen wat een lieverd van een oma ze had. En hoeveel haar oma van haar hield en dat ze haar nog wat langer mee had willen maken. En voor mijn jongste dochter die nog geboren moet worden, dat ze in haar jonge leven nog vaak zal moeten horen: 'had je moeder dit maar kunnen zien'. En dat haar geboorte veel vreugde, maar ook verdriet mee zal brengen. Dát bezorgd me de meeste tranen momenteel. Ik hoop ergens dat mijn eigen verdriet ook nog komt, zodat het straks niet ineens inslaat als een bom.
Ik houd jullie op de hoogte dames, nogmaals hartelijk dank voor alles.
En lieve Cenar, en lieve Momo, voor jullie ook alleen maar goeds, want hoe prachtig is het om te zien dat vrouwen die in dezelfde positie verkeren, de kracht vinden om het verdriet van een ander er bij te nemen. Dank, diepe, diepe dank.
Pap verwacht ons om twaalf uur. Mijn man komt dan ook naar huis van zijn werk, dat vind ik echt ontzettend fijn. Dochter ligt nu op bed, dus zij kan ook mee. Ik merk dat ik me voor mezelf nog groot houd, dat het leven straks voor mij doorgaat en dat ik inmiddels een volwassen vrouw ben en mijn moeder me niet meer aan de hand hoeft te houden. Wat dat betreft, haar taak als moeder zit er op. Maar toch neem ik afscheid van een onbaatzuchtige, lieve, meelevende vrouw die zich altijd inzette voor een ander. Ik ben verdrietiger voor mijn dochter, dat zij met haar anderhalf jaar haar oma niet beter heeft mogen leren kennen, dat zij alleen door verhalen zal horen wat een lieverd van een oma ze had. En hoeveel haar oma van haar hield en dat ze haar nog wat langer mee had willen maken. En voor mijn jongste dochter die nog geboren moet worden, dat ze in haar jonge leven nog vaak zal moeten horen: 'had je moeder dit maar kunnen zien'. En dat haar geboorte veel vreugde, maar ook verdriet mee zal brengen. Dát bezorgd me de meeste tranen momenteel. Ik hoop ergens dat mijn eigen verdriet ook nog komt, zodat het straks niet ineens inslaat als een bom.
Ik houd jullie op de hoogte dames, nogmaals hartelijk dank voor alles.
donderdag 7 januari 2016 om 07:19
Hé dames,
Mam heeft gisteravond de palliatieve sedatie laten toepassen. Aan het einde van de middag vroeg ze er om en is de huisarts later die avond gekomen. Ze is snel en kalm in slaap gevallen. We hebben ruim de tijd gehad om afscheid te nemen, als gezin en ook even waardevolle momenten alleen gehad. We hebben veel gelachen en gehuild, naar Elvis geluisterd en iedereen (op mij na) heeft nog een glas wijn met haar gedronken. We hebben haar allemaal nog veel vastgehouden en gekust en haar wel een duizend keer gezegd wat een dappere heldin ze is en hoeveel we van haar houden.
Ik ben vannacht thuis geweest slapen, mijn vader en broertje hebben de nacht gewaakt met iemand van de thuiszorg. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht, dat ze dat zouden doen. Heel waardevol en zo ontzettend lief. Ik ga dadelijk aflossen zodat pap even wat kan bijslapen of wat voor zichzelf kan doen. Mijn oudste broer komt ons vanmiddag aflossen. Ik hoop dat het allemaal zo vredig mag verlopen als gisteren, als het zo gaat tot het einde dan kunnen we straks terugkijken op een mooie periode. Alles is gegaan hoe mama het wilde. Thuis zijn, afscheid nemen van haar man en kinderen rondom het bed en uiteindelijk het rustig inslapen. Daar zijn we echt heel blij mee. Dat gaat troost geven als ze er echt niet meer is. Maar nu verheug ik me er op om nog te gaan. Even over haar gezicht aaien, haar hand nog voelen en een kus geven. Nu kan het nog.
Mam heeft gisteravond de palliatieve sedatie laten toepassen. Aan het einde van de middag vroeg ze er om en is de huisarts later die avond gekomen. Ze is snel en kalm in slaap gevallen. We hebben ruim de tijd gehad om afscheid te nemen, als gezin en ook even waardevolle momenten alleen gehad. We hebben veel gelachen en gehuild, naar Elvis geluisterd en iedereen (op mij na) heeft nog een glas wijn met haar gedronken. We hebben haar allemaal nog veel vastgehouden en gekust en haar wel een duizend keer gezegd wat een dappere heldin ze is en hoeveel we van haar houden.
Ik ben vannacht thuis geweest slapen, mijn vader en broertje hebben de nacht gewaakt met iemand van de thuiszorg. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht, dat ze dat zouden doen. Heel waardevol en zo ontzettend lief. Ik ga dadelijk aflossen zodat pap even wat kan bijslapen of wat voor zichzelf kan doen. Mijn oudste broer komt ons vanmiddag aflossen. Ik hoop dat het allemaal zo vredig mag verlopen als gisteren, als het zo gaat tot het einde dan kunnen we straks terugkijken op een mooie periode. Alles is gegaan hoe mama het wilde. Thuis zijn, afscheid nemen van haar man en kinderen rondom het bed en uiteindelijk het rustig inslapen. Daar zijn we echt heel blij mee. Dat gaat troost geven als ze er echt niet meer is. Maar nu verheug ik me er op om nog te gaan. Even over haar gezicht aaien, haar hand nog voelen en een kus geven. Nu kan het nog.
donderdag 7 januari 2016 om 07:50
donderdag 7 januari 2016 om 08:57
Dat klinkt als een warm en liefdevol afscheid Fleetfox. Precies zoals jullie heldin het wilde. Wat fijn dat dit zo is gegaan.
De thuiszorg heeft vaak vrijwilligers die ook 's nachts willen waken. Dat was bij mijn schoonmoeder ook zo. Zeker in kleinere families is het heel fijn dat zij dit doen. Wij waren met genoeg mensen om het waken bij mijn ouders om en om te doen.
De thuiszorg heeft vaak vrijwilligers die ook 's nachts willen waken. Dat was bij mijn schoonmoeder ook zo. Zeker in kleinere families is het heel fijn dat zij dit doen. Wij waren met genoeg mensen om het waken bij mijn ouders om en om te doen.
donderdag 7 januari 2016 om 09:00
quote:salinarosseno schreef op 07 januari 2016 @ 07:50:
Och lieverd wat moet dit allemaal moeilijk zijn voor jullie.
Wel fijn dat jullie goed afscheid van elkaar kunnen nemen.
Betekent palliatieve sedatie dat ze nu blijft slapen en niet meer wakker wordt?
Ik wens jou en de rest van je familie heel veel sterkte en troost bij elkaar
Palliatieve sedatie betekent inderdaad dat een terminale patiënt in slaap wordt gebracht en gehouden tot het overlijden. Op die manier kan iemand rustig sterven, zonder nog last te hebben van de complicaties en eventuele pijn en benauwdheid van de ziekte.
Och lieverd wat moet dit allemaal moeilijk zijn voor jullie.
Wel fijn dat jullie goed afscheid van elkaar kunnen nemen.
Betekent palliatieve sedatie dat ze nu blijft slapen en niet meer wakker wordt?
Ik wens jou en de rest van je familie heel veel sterkte en troost bij elkaar
Palliatieve sedatie betekent inderdaad dat een terminale patiënt in slaap wordt gebracht en gehouden tot het overlijden. Op die manier kan iemand rustig sterven, zonder nog last te hebben van de complicaties en eventuele pijn en benauwdheid van de ziekte.
donderdag 7 januari 2016 om 09:19
Lieve Fleetflox, wat heftig allemaal.Ik zou dit eigenlijk niet moeten lezen, want deze tijd zit er bij ons ook aan te komen wat betreft mijn schoonmoeder en ik heb het nu even heel moeilijk bij het lezen wat jij nu door maakt en wat wij ook moeten gaan doormaken omdat ze heeft aangegeven zelf de regie te willen. Maar goed, het gaat nu even niet om mij. Ik wil je heel veel sterkte wensen en vind het fijn dat jullie deze laatste periode er zo voor haar kunnen en willen zijn. En aai haar maar lekker zolang het nog kan!
donderdag 7 januari 2016 om 09:41
Lieve Fleet,
Wat een waardevolle herinnering hebben jullie toe kunnen voegen. Het klinkt als een verdrietig maar mooi afscheid. Ik hoop dat jullie er wat troost uit kunnen halen.
Ik heb heel veel bewondering voor jullie, voor jullie als gezin en zeker ook voor je lieve moeder. Wat je zegt, een heldin!
Veel sterkte vandaag.
Wat een waardevolle herinnering hebben jullie toe kunnen voegen. Het klinkt als een verdrietig maar mooi afscheid. Ik hoop dat jullie er wat troost uit kunnen halen.
Ik heb heel veel bewondering voor jullie, voor jullie als gezin en zeker ook voor je lieve moeder. Wat je zegt, een heldin!
Veel sterkte vandaag.
