Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
zondag 3 januari 2016 om 09:54
Ik kom jullie weer even een geven. Het is een zware weg die jullie nu met jullie moeders gaan Cenar en Fleet. Maar jullie doen er inderdaad alles aan om ze te helpen en samen nog fijne tijd te hebben. Kanker is echt een kloteziekte en je hebt gewoon geluk of pech. Hoeveel je ook knokt en hoeveel wilskracht je ook hebt doet er niet toe.
zondag 3 januari 2016 om 12:14
Nou Cenar en Momo, wordt voor ons alledrie en onze mama's een cruciale week...
Bedankt weer dames voor de lieve woorden, ze doen mij heel erg goed (en Cenar vast ook). IBA, wat je zegt klopt inderdaad. Mam heeft er moeite mee dat ze de strijd aan het verliezen is. Ik herinner haar er dan iedere keer weer aan dat ze al acht jaar met deze ziekte rondloopt en de afgelopen tweeënhalf jaar er verdomde hard voor geknokt heeft en dat ze daar heel trots op mag zijn. Dankzij haar wilskracht heeft ze haar zoon zien trouwen en haar eerste kleinkind geboren zien worden én heeft ze haar anderhalf jaar al mogen meemaken. Dan geeft ze me gelijk maar ik kan me goed voorstellen dat je een strijd moet opgeven waar je je zo voor gegeven hebt, heel erg moeilijk is. Niet te accepteren, zelfs.
Cenar en Momo, jullie nog plannen voor vandaag? Mam krijgt twee keer bezoek vandaag, dus ik denk dat we haar en onszelf even wat rust geven. Ik heb me net heerlijk gedoucht en getut en dadelijk gaan we met ons drietjes even de stad in. Man is dinsdag jarig dus hij krijgt een mooi cadeau van me. We gaan er een fijne middag van maken en voor mezelf ga ik een beetje aan retail therapy doen, even de gedachten op iets anders.
Ik denk aan jullie, meiden.
Bedankt weer dames voor de lieve woorden, ze doen mij heel erg goed (en Cenar vast ook). IBA, wat je zegt klopt inderdaad. Mam heeft er moeite mee dat ze de strijd aan het verliezen is. Ik herinner haar er dan iedere keer weer aan dat ze al acht jaar met deze ziekte rondloopt en de afgelopen tweeënhalf jaar er verdomde hard voor geknokt heeft en dat ze daar heel trots op mag zijn. Dankzij haar wilskracht heeft ze haar zoon zien trouwen en haar eerste kleinkind geboren zien worden én heeft ze haar anderhalf jaar al mogen meemaken. Dan geeft ze me gelijk maar ik kan me goed voorstellen dat je een strijd moet opgeven waar je je zo voor gegeven hebt, heel erg moeilijk is. Niet te accepteren, zelfs.
Cenar en Momo, jullie nog plannen voor vandaag? Mam krijgt twee keer bezoek vandaag, dus ik denk dat we haar en onszelf even wat rust geven. Ik heb me net heerlijk gedoucht en getut en dadelijk gaan we met ons drietjes even de stad in. Man is dinsdag jarig dus hij krijgt een mooi cadeau van me. We gaan er een fijne middag van maken en voor mezelf ga ik een beetje aan retail therapy doen, even de gedachten op iets anders.
Ik denk aan jullie, meiden.
zondag 3 januari 2016 om 19:34
Dankjewel, Momo...
FleetFox, wat goed dat je je moeder eraan herinnert hoe dapper en sterk ze de afgelopen jaren is geweest. Confronterend, maar wel mooi hoe je dat doet. Respect!!
Hoe was het vanmiddag in de stad? Nog leuke aankopen kunnen doen? Ook ik ben vanmiddag even in de stad geweest, even afleiding, ergens een hapje eten en een paar dingen gekocht... Dat was wel fijn. Toen we bijna naar huis gingen kreeg ik enorme buikkrampen. Ik dacht: "ohoh, daar gaat m'n menstruatie beginnen..." - Meteen een wc opgezocht maar er was niets aan de hand gelukkig. Ik heb vanmiddag de testjes van de Kruidvat (2 voor ¤5,-) gekocht dus ik ga morgenvroeg meteen testen.
Hoe ziet de week er voor jou uit?
Voor mij: morgenvroeg moet ik zelf naar het ziekenhuis, in de middag wordt mijn vriend geopereerd, heb ik een gesprek met de longarts en ga ik nog even naar mama. Tegen de avond heb ik dan nog een uurtje acupunctuur en daarna denk ik dat ik uitgeteld op de bank plof. Althans, als mijn vriend het goed maakt.
LIEFS!
FleetFox, wat goed dat je je moeder eraan herinnert hoe dapper en sterk ze de afgelopen jaren is geweest. Confronterend, maar wel mooi hoe je dat doet. Respect!!
Hoe was het vanmiddag in de stad? Nog leuke aankopen kunnen doen? Ook ik ben vanmiddag even in de stad geweest, even afleiding, ergens een hapje eten en een paar dingen gekocht... Dat was wel fijn. Toen we bijna naar huis gingen kreeg ik enorme buikkrampen. Ik dacht: "ohoh, daar gaat m'n menstruatie beginnen..." - Meteen een wc opgezocht maar er was niets aan de hand gelukkig. Ik heb vanmiddag de testjes van de Kruidvat (2 voor ¤5,-) gekocht dus ik ga morgenvroeg meteen testen.
Hoe ziet de week er voor jou uit?
Voor mij: morgenvroeg moet ik zelf naar het ziekenhuis, in de middag wordt mijn vriend geopereerd, heb ik een gesprek met de longarts en ga ik nog even naar mama. Tegen de avond heb ik dan nog een uurtje acupunctuur en daarna denk ik dat ik uitgeteld op de bank plof. Althans, als mijn vriend het goed maakt.
LIEFS!
Don't let your dreams be dreams
zondag 3 januari 2016 om 19:42
Met mijn moeder gaat het vandaag overigens iets beter. De dexamethason, de Kytril en de bloedtransfusie hebben haar duidelijk goed gedaan. Ze was niet meer zo moe en heeft zelfs weer een klein beetje gegeten. Ook kreeg ik net bij mijn vertrek een handkus, iets wat gisteren nog niet gebeurde...
Met mijn vader lig ik een beetje in clinch. Het is erg lastig om met hem om te gaan gezien zijn psychiatrische achtergrond. Dit is al jaren onder controle maar in deze situatie is hij erg gestrest en opgefokt. Ik kan hier moeilijk mee omgaan. Hij bezorgt mij veel stress. Ik moet zóveel regelen. Hij is totaal niet zelfstandig, ik ben het aanspreekpunt van de familie en hij zadelt me met van alles op. Ik ben net in het ziekenhuis even resoluut geweest en ik heb duidelijk laten weten dat ik er even klaar mee ben. Ook mijn moeder voelde dat goed aan en zei dat er morgenmiddag verder geen bezoek mag komen. Alleen ik. Even quality time met haar alleen, want met mijn vader erbij is het alleen maar stress. Achja, ik ga zo maar in bad en dan probeer ik het even van me af te zetten.
Met mijn vader lig ik een beetje in clinch. Het is erg lastig om met hem om te gaan gezien zijn psychiatrische achtergrond. Dit is al jaren onder controle maar in deze situatie is hij erg gestrest en opgefokt. Ik kan hier moeilijk mee omgaan. Hij bezorgt mij veel stress. Ik moet zóveel regelen. Hij is totaal niet zelfstandig, ik ben het aanspreekpunt van de familie en hij zadelt me met van alles op. Ik ben net in het ziekenhuis even resoluut geweest en ik heb duidelijk laten weten dat ik er even klaar mee ben. Ook mijn moeder voelde dat goed aan en zei dat er morgenmiddag verder geen bezoek mag komen. Alleen ik. Even quality time met haar alleen, want met mijn vader erbij is het alleen maar stress. Achja, ik ga zo maar in bad en dan probeer ik het even van me af te zetten.
Don't let your dreams be dreams
maandag 4 januari 2016 om 09:38
Fleetfox je mag terecht heel erg trots zijn op je moeder, wat een sterke vrouw! Maar wat vreselijk dat ze vecht tegen het onvermijdelijke. Heb je gisteren een beetje kunnen genieten van je dag?
Cenar heb je al getest? Sterkte met je dag vandaag, lekker pittig dagje zeg…poeh! Maar wat fijn dat je moeder iets opknapt na de bloedtransfusie. Wat lastig met je vader joh. Juist nu heb je elkaars steun hard nodig. Dat is voor jou nog een extra zorg.
Cenar heb je al getest? Sterkte met je dag vandaag, lekker pittig dagje zeg…poeh! Maar wat fijn dat je moeder iets opknapt na de bloedtransfusie. Wat lastig met je vader joh. Juist nu heb je elkaars steun hard nodig. Dat is voor jou nog een extra zorg.
maandag 4 januari 2016 om 09:51
Pff Cenar, wat een zware dag voor jou vandaag. Kan me voorstellen dat je de sores van je vader er totaal niet bij kunt hebben. Goed dat je dat aangegeven hebt. Is er overigens niet een van je tantes waar je bepaalde zaken mee kan co-regelen? Zoals bezoek bijvoorbeeld, dat ze haar dan bellen i.p.v. jou?
Veel sterkte vandaag voor jouzelf, je mama en je vriend en ik hoop voor je op een positieve test.
Momo, hoe gaat het jou vandaag?
Gisteren was eigenlijk totaal niet leuk. Door mijn dochter. In de stad had ze er op een gegeven moment genoeg van om in de buggy te zitten. Dus, haar er uit gehaald. Maar toen wilde ze niet meer aan het handje lopen, dus probeerde steeds van me weg te lopen. Op ten duur was ik er echt klaar mee en heb ik haar brullend op de arm gepakt. Het was gewoon te druk in de stad dus we hadden geen keus natuurlijk. De hele rit naar huis is ze heel boos op me geweest, wilde niets van mij weten. Na haar middagslaapje was dat voorbij gelukkig, maar toen moest ze 's avonds nog naar bed en dat ging weer gepaard met gebrul, gekrijs en hard huilen. Dus maar weer even naar beneden genomen, half uur later weer geprobeerd en toen ging het enigszins. We hebben haar even moeten laten, maar na twee minuten was het toch stil. Ik doodop, man doodop en ik had gewoon echt geen zin meer in de rest van de dag.
Gelukkig na een slechte nacht (niet door dochter, gelukkig) toch nog met goede hoop opgestaan en me klaargemaakt voor mijn laatste dag op het werk.
Nu hoorde ik wel van mijn broer dat het voor mam niet fijn is geweest gisteren. Ze had een slaappil gekregen van de thuiszorg, maar ze meende dat het een pil was om geheel in te slapen. Thuiszorg heeft haar moeten kalmeren en vertellen dat ze echt niet in gaat slapen zonder afscheid te nemen van ons. Blegh, vind dat ZO erg, dat ze zoveel paniek heeft gehad. Ergens maar goed voor mijzelf dat ik daar gisteren niets vanaf wist, anders had ik het echt niet getrokken. Vandaag ga ik natuurlijk naar haar toe, ben heel benieuwd wat de beslissing gaat worden vandaag. Ik zie er behoorlijk tegenop.
Veel sterkte vandaag voor jouzelf, je mama en je vriend en ik hoop voor je op een positieve test.
Momo, hoe gaat het jou vandaag?
Gisteren was eigenlijk totaal niet leuk. Door mijn dochter. In de stad had ze er op een gegeven moment genoeg van om in de buggy te zitten. Dus, haar er uit gehaald. Maar toen wilde ze niet meer aan het handje lopen, dus probeerde steeds van me weg te lopen. Op ten duur was ik er echt klaar mee en heb ik haar brullend op de arm gepakt. Het was gewoon te druk in de stad dus we hadden geen keus natuurlijk. De hele rit naar huis is ze heel boos op me geweest, wilde niets van mij weten. Na haar middagslaapje was dat voorbij gelukkig, maar toen moest ze 's avonds nog naar bed en dat ging weer gepaard met gebrul, gekrijs en hard huilen. Dus maar weer even naar beneden genomen, half uur later weer geprobeerd en toen ging het enigszins. We hebben haar even moeten laten, maar na twee minuten was het toch stil. Ik doodop, man doodop en ik had gewoon echt geen zin meer in de rest van de dag.
Gelukkig na een slechte nacht (niet door dochter, gelukkig) toch nog met goede hoop opgestaan en me klaargemaakt voor mijn laatste dag op het werk.
Nu hoorde ik wel van mijn broer dat het voor mam niet fijn is geweest gisteren. Ze had een slaappil gekregen van de thuiszorg, maar ze meende dat het een pil was om geheel in te slapen. Thuiszorg heeft haar moeten kalmeren en vertellen dat ze echt niet in gaat slapen zonder afscheid te nemen van ons. Blegh, vind dat ZO erg, dat ze zoveel paniek heeft gehad. Ergens maar goed voor mijzelf dat ik daar gisteren niets vanaf wist, anders had ik het echt niet getrokken. Vandaag ga ik natuurlijk naar haar toe, ben heel benieuwd wat de beslissing gaat worden vandaag. Ik zie er behoorlijk tegenop.
maandag 4 januari 2016 om 09:58
Jeetje Fleetfox wat ontzettend zielig voor je moeder… Vreselijk, wat een paniek zal ze hebben gevoeld. En tja, kinderen zijn soms gewoon hartstikke irritant, met name in de stad . Vermoeiend soms hoor! Ben blij dat de mijne iets groter zijn (4 en 6,5), dat is weer net wat makkelijker. Alhoewel de jongste ook een driftkikker is en de oudste ook een aardige gebruiksaanwijzing heeft, maar dat is omdat hij autistisch en hoogbegaafd is. Ook pittig soms.
Met mij gaat het even niet zo lekker. Veel angst en stress voor de komende tijd. Ik baal dat ik mijn moeder weer ziek (en hoogstwaarschijnlijk kaal) moet zien worden, wetende dat ik zo weinig voor haar kan doen. Daarbij start ik morgen met een nieuwe baan (weinig uur, wil ook niet meer uur werken), ga ik waarschijnlijk stoppen met mijn eigen onderneming omdat ik het niet trek om alles te combineren en het me te veel stress oplevert. Ook allemaal spannend. Met zoonlief gaan we weer het hulpverleningstraject in vanwege wat dingen die spelen door zijn autisme, terwijl het best een tijd goed ging. Kortom, drukke en stressvolle tijden voor me en daar kan ik niet zo goed tegen.
Met mij gaat het even niet zo lekker. Veel angst en stress voor de komende tijd. Ik baal dat ik mijn moeder weer ziek (en hoogstwaarschijnlijk kaal) moet zien worden, wetende dat ik zo weinig voor haar kan doen. Daarbij start ik morgen met een nieuwe baan (weinig uur, wil ook niet meer uur werken), ga ik waarschijnlijk stoppen met mijn eigen onderneming omdat ik het niet trek om alles te combineren en het me te veel stress oplevert. Ook allemaal spannend. Met zoonlief gaan we weer het hulpverleningstraject in vanwege wat dingen die spelen door zijn autisme, terwijl het best een tijd goed ging. Kortom, drukke en stressvolle tijden voor me en daar kan ik niet zo goed tegen.
maandag 4 januari 2016 om 13:23
De dag begon helaas met een teleurstelling: een negatieve test. Bah, ik heb er echt een beetje slechte zin van. Ik zit inmiddels alweer op dag 46 van de cyclus. Ik maak me steeds meer zorgen dat ik geen eisprong heb door die lange cyclussen. Het houdt me echt bezig. Ik heb wel al een paar dagen buikpijn, maar verder nog geen enkel teken dat er iets staat te gebeuren. Ik háát het om iedere keer met een reserve-onderbroek en maandverband/tampons op pad te moeten gaan. Iedere keer als ik naar de wc ga is het spannend als ik afveeg. Wel of geen bloed...
Vanochtend is de arts bij m'n moeder geweest. Het bloedbeeld was iets beter, maar ze krijgen de koorts niet onder controle. Ik zou vanochtend gebeld worden voor het tijdstip van het gesprek, maar ze hebben niets laten weten. Helaas is het al vaker mis gegaan in dat ziekenhuis als het gaat om communicatie. Aangezien ik zometeen toch naar het ziekenhuis moet met mijn vriend, stap ik er maar even persoonlijk op af. Het bezorgt met allemaal (onnodige) frustraties en stress. Gelukkig heb ik in mijn netwerk twee artsen zitten bij wie ik 24/7 terecht kan voor advies of een luisterend oor. Dat geeft me een fijn gevoel. Zij hebben me ook handvatten gegeven voor het gesprek met de longarts van mama.
FleetFox -> goed idee van je om bijv. het bezoek uit te besteden aan één van m'n tantes, ware het niet dat er wat familie issues (jaloezie, onenigheid) zijn tussen bepaalde mensen. Ik los het daarom liever zelf op. Vanavond ga ik een mail sturen naar de hele familie (mijn moeder komt uit een gezin van 18 kinderen!) met een korte update en het feit dat ze mij moeten bellen voor het maken van een afspraak. Bovendien zet ik erin dat ze me maar terug moeten bellen als ik een keer niet op kan nemen. Iedereen gaat er maar vanuit dat ik terugbel. Ik heb wel wat beters te doen, asjeblieft zeg.
Anyway, jullie merken al dat ik niet echt een fijne dag heb. Ik ben blij als ik vanavond in m'n bed lig en even tot rust kan komen.
FleetFox -> wat erg van mama... dat ze zo'n paniek heeft gehad, zo in angst heeft gezeten. Dit had door een betere communicatie vooraf ook voorkomen kunnen worden, toch? Je moet tegenwoordig overal op je strepen staan en dat vind ik best zorgelijk. Is ze een beetje bijgekomen van de schrik? Logisch ook dat je opziet tegen vandaag... Ik ben met m'n gedachte ook bij jou/jullie... Sterkte.
@Momo een heftige periode die je te wachten staat. Niet alleen de ziekte van je moeder geeft je veel zorgen, maar ook de thuissituatie en je werk. Het is ook allemaal moeilijk.... en dan heb ik het eigenlijk nog 'gemakkelijk' omdat er bij mij nog geen kinderen bij betrokken zijn. Praat met iemand over je emoties, spuw je gal hier op het forum... Ik wil er ook voor je zijn.
@Mary heeeeel erg bedankt. Dat doet goed...
Vanochtend is de arts bij m'n moeder geweest. Het bloedbeeld was iets beter, maar ze krijgen de koorts niet onder controle. Ik zou vanochtend gebeld worden voor het tijdstip van het gesprek, maar ze hebben niets laten weten. Helaas is het al vaker mis gegaan in dat ziekenhuis als het gaat om communicatie. Aangezien ik zometeen toch naar het ziekenhuis moet met mijn vriend, stap ik er maar even persoonlijk op af. Het bezorgt met allemaal (onnodige) frustraties en stress. Gelukkig heb ik in mijn netwerk twee artsen zitten bij wie ik 24/7 terecht kan voor advies of een luisterend oor. Dat geeft me een fijn gevoel. Zij hebben me ook handvatten gegeven voor het gesprek met de longarts van mama.
FleetFox -> goed idee van je om bijv. het bezoek uit te besteden aan één van m'n tantes, ware het niet dat er wat familie issues (jaloezie, onenigheid) zijn tussen bepaalde mensen. Ik los het daarom liever zelf op. Vanavond ga ik een mail sturen naar de hele familie (mijn moeder komt uit een gezin van 18 kinderen!) met een korte update en het feit dat ze mij moeten bellen voor het maken van een afspraak. Bovendien zet ik erin dat ze me maar terug moeten bellen als ik een keer niet op kan nemen. Iedereen gaat er maar vanuit dat ik terugbel. Ik heb wel wat beters te doen, asjeblieft zeg.
Anyway, jullie merken al dat ik niet echt een fijne dag heb. Ik ben blij als ik vanavond in m'n bed lig en even tot rust kan komen.
FleetFox -> wat erg van mama... dat ze zo'n paniek heeft gehad, zo in angst heeft gezeten. Dit had door een betere communicatie vooraf ook voorkomen kunnen worden, toch? Je moet tegenwoordig overal op je strepen staan en dat vind ik best zorgelijk. Is ze een beetje bijgekomen van de schrik? Logisch ook dat je opziet tegen vandaag... Ik ben met m'n gedachte ook bij jou/jullie... Sterkte.
@Momo een heftige periode die je te wachten staat. Niet alleen de ziekte van je moeder geeft je veel zorgen, maar ook de thuissituatie en je werk. Het is ook allemaal moeilijk.... en dan heb ik het eigenlijk nog 'gemakkelijk' omdat er bij mij nog geen kinderen bij betrokken zijn. Praat met iemand over je emoties, spuw je gal hier op het forum... Ik wil er ook voor je zijn.
@Mary heeeeel erg bedankt. Dat doet goed...
Don't let your dreams be dreams
maandag 4 januari 2016 om 16:17
Hè wat naar Cenar, van de test, de slechte communicatie in het ziekenhuis en van het familiegedoe. Dat werkt ook allemaal niet mee he... Hoe is de operatie van je vriend gegaan? Is 'ie al thuis? Wat lief dat je er voor me wilt zijn, terwijl je zelf in zo'n heftige periode zit.
Fleetfox hoe is het vandaag gegaan bij jou?
Fleetfox hoe is het vandaag gegaan bij jou?
maandag 4 januari 2016 om 21:57
Dankjewel lieve Suze, IBA en Momo...
De operatie van m'n vriend is goed gegaan. Hij is inmiddels weer thuis en ondervindt de nodige ongemakken. Ik zorg wel voor 'm.
Zelf heb ik een hele heftige dag gehad. Helaas ben ik helemaal niet meer gebeld voor een gesprek met de longarts dus ik was nogal boos en gefrustreerd. Er gaat veel mis in de communicatie en er zijn al meerdere zaken gebeurd die geen schoonheidsprijs verdienen. Vanavond was ik bij mama en kwam de verpleging voor de controles. Ik heb al mijn gal gespuwd (op een nette manier) en mijn klachten werden beaamd. De dienstdoende longarts (dezelfde als vanochtend bij mama aan het bed was geweest) werd gebeld en binnen 10 minuten had ik mijn gesprek. Bijna een uur hebben we gepraat. Dat ze de koorts bij mama niet onder controle krijgen kan aan enkele zaken liggen. Óf er sluimert ergens een infectie, of het is een bijwerking van de chemo of het is toch de kanker die aan het groeien is. Boem.
Morgen worden er meteen foto's en evt. een scan gemaakt en in de loop van de week hebben we dan een gesprek. Dan weten we ook een beetje waar we aan toe zijn. In het slechtste geval max. enkele weken, in het beste geval kun je misschien van maanden spreken, maar meer zéker niet. De longarts heeft duidelijk aangegeven zich zorgen te maken en ook ik zie het eerlijk gezegd somber in. Mama heeft sinds kort een piepende ademhaling en ze is nogal kortademig. De dexamethason geeft haar nog een beetje kleur in het gezicht. Het is allemaal maar moeilijk te bevatten.
Ik ben he-le-maal kapot, gesloopt, moe. Zometeen kruip ik mijn bed in en hoop ik echt dat ik aan iets van nachtrust toe kom. Wat een kutdag. Zo, dat moest er even uit.
FleetFox, hoe gaat het daar? Ik moet zooooo vaak aan je denken!
De operatie van m'n vriend is goed gegaan. Hij is inmiddels weer thuis en ondervindt de nodige ongemakken. Ik zorg wel voor 'm.
Zelf heb ik een hele heftige dag gehad. Helaas ben ik helemaal niet meer gebeld voor een gesprek met de longarts dus ik was nogal boos en gefrustreerd. Er gaat veel mis in de communicatie en er zijn al meerdere zaken gebeurd die geen schoonheidsprijs verdienen. Vanavond was ik bij mama en kwam de verpleging voor de controles. Ik heb al mijn gal gespuwd (op een nette manier) en mijn klachten werden beaamd. De dienstdoende longarts (dezelfde als vanochtend bij mama aan het bed was geweest) werd gebeld en binnen 10 minuten had ik mijn gesprek. Bijna een uur hebben we gepraat. Dat ze de koorts bij mama niet onder controle krijgen kan aan enkele zaken liggen. Óf er sluimert ergens een infectie, of het is een bijwerking van de chemo of het is toch de kanker die aan het groeien is. Boem.
Morgen worden er meteen foto's en evt. een scan gemaakt en in de loop van de week hebben we dan een gesprek. Dan weten we ook een beetje waar we aan toe zijn. In het slechtste geval max. enkele weken, in het beste geval kun je misschien van maanden spreken, maar meer zéker niet. De longarts heeft duidelijk aangegeven zich zorgen te maken en ook ik zie het eerlijk gezegd somber in. Mama heeft sinds kort een piepende ademhaling en ze is nogal kortademig. De dexamethason geeft haar nog een beetje kleur in het gezicht. Het is allemaal maar moeilijk te bevatten.
Ik ben he-le-maal kapot, gesloopt, moe. Zometeen kruip ik mijn bed in en hoop ik echt dat ik aan iets van nachtrust toe kom. Wat een kutdag. Zo, dat moest er even uit.
FleetFox, hoe gaat het daar? Ik moet zooooo vaak aan je denken!
Don't let your dreams be dreams
dinsdag 5 januari 2016 om 08:02
Suze, Mary en IBA, bedankt voor de lieve berichten weer. Hartverwarmend vind ik dat, dat mensen die je niet kent je zo'n warm hart toedragen.
Momo, lijkt me moeilijk hoor, kinderen in die leeftijd in deze situatie. Ze zijn er zich bewuster van wat er met oma gebeurt natuurlijk. Weer chemo, ook heftig. Hoewel ik over de jaren gewend ben aan mijn moeders kale hoofd, je wordt wel steeds geconfronteerd met haar ziekte. Hoe is je moeder er nu onder, heeft ze zich weer een beetje kunnen oppeppen om te gaan? En dan nog je zoon, wat heb je een hoop op je bordje Momo. Heel veel sterkte meid.
Cenar, fijn dat het goed gaat met je vriend. Het kleine lichtpuntje van de dag, maar goed, ik kan me zó goed voorstellen dat het je het niet zo wil zien momenteel. Ten eerste een dikke voor de negatieve test. En dan nog eentje voor je sterke mama. Moeilijk te bevatten dat het ineens zo hard gaat hè. Zo was je een paar weken geleden nog met haar op pad met de wensambulance. Wat gaan ze nu doen? Willen ze haar nog daar houden zolang de koorts niet zakt? Ik denk aan je vandaag, hopelijk heb je wat kunnen slapen.
Hier gaat het ook niet goed helaas. We kregen een appje van pap en heb hem net gebeld. Het gaat heel slecht. Mam was wel wakker geworden vanochtend maar is er niet bij, zeg maar. Ze staart voor zich uit en reageer minimaal op wat mijn vader tegen haar zegt. Pap moest mam helpen met het nemen van een pil maar ze kon het niet af slikken. Pap wacht vandaag op een helder moment en gaat dan de sedatie bespreken met mam. We moeten de telefoon nu dicht bij ons houden want pap heeft ook de angst dat mam buiten de sedatie om wellicht in een coma raakt.
Gisteren hebben ze niet de arts van het ziekenhuis gesproken maar wel de huisarts. Die gaf al aan dat ze beter niet aan de chemo kan beginnen omdat ze daar te zwak voor is. Maar goed, ik weet zeker dat het nu helemaal niet doorgaat. Het zal nu een kwestie van een week zijn denk ik. Ze levert snel in en zo hard, dat ze daar niet meer tegen kan vechten. Al wil ze wel zo graag.
Ik slaap momenteel ook slecht en dochter heeft ook moeite met alleen slapen. Veel verlatingsangst. Ik weet niet of het komt door de zwangerschap of mijn zorgen om mam. Ik probeer haar zoveel mogelijk positief bij haar oma te betrekken maar goed, soms houd ik het thuis ook niet droog waar ze bij is. Gelukkig heb ik wel een schatje van een meisje, ze komt me dan een dikke knuffel brengen. Anderhalf jaar, ongelooflijk hoe ze dat dan al doorhebben.
En vandaag is zo'n dubbele dag. Mijn man is jarig vandaag. Hij verdient ook zijn stukje aandacht vandaag, maar ik weet al dat ik het niet kan opbrengen. Zo oneerlijk allemaal. Ik zou eigenlijk de stad in gaan om voor hem een gebraden kip te halen voor zijn favoriete kostje, maar ik durf nu ineens niet ver van huis, bang dat pap me hard nodig heeft. En dan is het mijn eerste dag verlof vandaag ook nog eens. Had wat plannen om een beetje tot rust te komen en het plan om mezelf te trakteren op een haarmasker, maar ineens doet het er niet meer toe.
Sorry voor de emotionele post, momenteel kan ik er niets beters van maken. Ik ga nu proberen nog wat te rusten en een beetje aan te rommelen in het huishouden nu dochter op het KDV zit.
Cenar en Momo, houd jullie taai hè.
Momo, lijkt me moeilijk hoor, kinderen in die leeftijd in deze situatie. Ze zijn er zich bewuster van wat er met oma gebeurt natuurlijk. Weer chemo, ook heftig. Hoewel ik over de jaren gewend ben aan mijn moeders kale hoofd, je wordt wel steeds geconfronteerd met haar ziekte. Hoe is je moeder er nu onder, heeft ze zich weer een beetje kunnen oppeppen om te gaan? En dan nog je zoon, wat heb je een hoop op je bordje Momo. Heel veel sterkte meid.
Cenar, fijn dat het goed gaat met je vriend. Het kleine lichtpuntje van de dag, maar goed, ik kan me zó goed voorstellen dat het je het niet zo wil zien momenteel. Ten eerste een dikke voor de negatieve test. En dan nog eentje voor je sterke mama. Moeilijk te bevatten dat het ineens zo hard gaat hè. Zo was je een paar weken geleden nog met haar op pad met de wensambulance. Wat gaan ze nu doen? Willen ze haar nog daar houden zolang de koorts niet zakt? Ik denk aan je vandaag, hopelijk heb je wat kunnen slapen.
Hier gaat het ook niet goed helaas. We kregen een appje van pap en heb hem net gebeld. Het gaat heel slecht. Mam was wel wakker geworden vanochtend maar is er niet bij, zeg maar. Ze staart voor zich uit en reageer minimaal op wat mijn vader tegen haar zegt. Pap moest mam helpen met het nemen van een pil maar ze kon het niet af slikken. Pap wacht vandaag op een helder moment en gaat dan de sedatie bespreken met mam. We moeten de telefoon nu dicht bij ons houden want pap heeft ook de angst dat mam buiten de sedatie om wellicht in een coma raakt.
Gisteren hebben ze niet de arts van het ziekenhuis gesproken maar wel de huisarts. Die gaf al aan dat ze beter niet aan de chemo kan beginnen omdat ze daar te zwak voor is. Maar goed, ik weet zeker dat het nu helemaal niet doorgaat. Het zal nu een kwestie van een week zijn denk ik. Ze levert snel in en zo hard, dat ze daar niet meer tegen kan vechten. Al wil ze wel zo graag.
Ik slaap momenteel ook slecht en dochter heeft ook moeite met alleen slapen. Veel verlatingsangst. Ik weet niet of het komt door de zwangerschap of mijn zorgen om mam. Ik probeer haar zoveel mogelijk positief bij haar oma te betrekken maar goed, soms houd ik het thuis ook niet droog waar ze bij is. Gelukkig heb ik wel een schatje van een meisje, ze komt me dan een dikke knuffel brengen. Anderhalf jaar, ongelooflijk hoe ze dat dan al doorhebben.
En vandaag is zo'n dubbele dag. Mijn man is jarig vandaag. Hij verdient ook zijn stukje aandacht vandaag, maar ik weet al dat ik het niet kan opbrengen. Zo oneerlijk allemaal. Ik zou eigenlijk de stad in gaan om voor hem een gebraden kip te halen voor zijn favoriete kostje, maar ik durf nu ineens niet ver van huis, bang dat pap me hard nodig heeft. En dan is het mijn eerste dag verlof vandaag ook nog eens. Had wat plannen om een beetje tot rust te komen en het plan om mezelf te trakteren op een haarmasker, maar ineens doet het er niet meer toe.
Sorry voor de emotionele post, momenteel kan ik er niets beters van maken. Ik ga nu proberen nog wat te rusten en een beetje aan te rommelen in het huishouden nu dochter op het KDV zit.
Cenar en Momo, houd jullie taai hè.
dinsdag 5 januari 2016 om 08:21
Dankjewel, lieve Momo...
Lieve, lieve, lieve, FleetFox... ik weet niet wat ik zeggen moet. Potverdikkeme. Ik weet niet waarom, maar ik had al zo'n gevoel dat het de slechte kant op ging. Verschrikkelijk zeg, ik weet niet zo goed de juiste woorden te vinden. Dat je hoofd er niet naar staat om de verjaardag van je man te 'vieren', is helemaal begrijpelijk. Er valt niks te vieren, het is een en al treurnis. Hartstikke logisch dat je verdrietig en emotioneel bent. Hoewel het altijd te vroeg is om je moeder af te moeten geven, hoop ik dat haar nog een hele lange lijdensweg bespaard blijft. Ik ben er voor je.
Over mijn moeder:
Zolang de koorts niet zakt houden ze haar zeker daar. Het is ook maar de vraag of die nog gaat zakken, het zal liggen aan de oorzaak. Als de koorts van de groeiende kanker af komt dan zijn we verloren. De longarts verspeelde niet alle hoop, maar gaf duidelijk aan dat we rekening moeten houden met het ergste... En ik denk helaas dat dit ook werkelijkheid gaat worden zeer binnenkort.
Ik heb er héél slecht van geslapen vannacht. Nachtmerries, de hele nacht door. Ik heb wel 100x afscheid genomen van mijn moeder in mijn dromen. Toen ik wakker werd was mijn hart gebroken. Kapot. Ik heb net een half uur aan een stuk gehuild. Tranen met tuiten, niet te stoppen. Mijn werk heb ik dan ook maar afgezegd, want ik ben nu nergens toe in staat. 'Gelukkig' is mijn vriend thuis na zijn operatie en kan hij er voor me zijn. Alleen zijn is nu helemaal niet goed, want ik zie het allemaal zo somber.
FleetFox, ik kan me zó goed voorstellen hoe je je voelt... het is netjes gezegd vervelend dat we elkaar op deze manier hebben moeten leren 'kennen', maar ik denk dat het waardevol is dat we hier onze emoties en ons verdriet met elkaar kunnen delen. Mij doet dat in ieder geval wel goed. Het begrip dat ik hier krijg, krijg ik in mijn dagelijks leven bijna nergens.
Dikke knuffel
Lieve, lieve, lieve, FleetFox... ik weet niet wat ik zeggen moet. Potverdikkeme. Ik weet niet waarom, maar ik had al zo'n gevoel dat het de slechte kant op ging. Verschrikkelijk zeg, ik weet niet zo goed de juiste woorden te vinden. Dat je hoofd er niet naar staat om de verjaardag van je man te 'vieren', is helemaal begrijpelijk. Er valt niks te vieren, het is een en al treurnis. Hartstikke logisch dat je verdrietig en emotioneel bent. Hoewel het altijd te vroeg is om je moeder af te moeten geven, hoop ik dat haar nog een hele lange lijdensweg bespaard blijft. Ik ben er voor je.
Over mijn moeder:
Zolang de koorts niet zakt houden ze haar zeker daar. Het is ook maar de vraag of die nog gaat zakken, het zal liggen aan de oorzaak. Als de koorts van de groeiende kanker af komt dan zijn we verloren. De longarts verspeelde niet alle hoop, maar gaf duidelijk aan dat we rekening moeten houden met het ergste... En ik denk helaas dat dit ook werkelijkheid gaat worden zeer binnenkort.
Ik heb er héél slecht van geslapen vannacht. Nachtmerries, de hele nacht door. Ik heb wel 100x afscheid genomen van mijn moeder in mijn dromen. Toen ik wakker werd was mijn hart gebroken. Kapot. Ik heb net een half uur aan een stuk gehuild. Tranen met tuiten, niet te stoppen. Mijn werk heb ik dan ook maar afgezegd, want ik ben nu nergens toe in staat. 'Gelukkig' is mijn vriend thuis na zijn operatie en kan hij er voor me zijn. Alleen zijn is nu helemaal niet goed, want ik zie het allemaal zo somber.
FleetFox, ik kan me zó goed voorstellen hoe je je voelt... het is netjes gezegd vervelend dat we elkaar op deze manier hebben moeten leren 'kennen', maar ik denk dat het waardevol is dat we hier onze emoties en ons verdriet met elkaar kunnen delen. Mij doet dat in ieder geval wel goed. Het begrip dat ik hier krijg, krijg ik in mijn dagelijks leven bijna nergens.
Dikke knuffel
Don't let your dreams be dreams
dinsdag 5 januari 2016 om 09:27
dinsdag 5 januari 2016 om 09:28
Goddorie meiden, ik zit hier hardop te janken. Heb dit een paar jaar geleden met schoonvader doorgemaakt en weet helaas dus ook hoe zwaar het is. En nu is er toch nog steeds de angst dat ik het mijn zoon en man moet laten doormaken, hoewel daar eigenlijk helemaal geen reden voor is.
Fleet, sterkte vandaag. Hoe onvermijdelijk ook, het blijft kei- en keihard
Cenar, ik hoop dat je somberte een beetje van je af kan schudden vandaag
Momo, jij ook sterkte met alles wat komen gaat
Fleet, sterkte vandaag. Hoe onvermijdelijk ook, het blijft kei- en keihard
Cenar, ik hoop dat je somberte een beetje van je af kan schudden vandaag
Momo, jij ook sterkte met alles wat komen gaat
dinsdag 5 januari 2016 om 18:49
Dank meiden, echt heel lief.
Grob: Potdorie vrouw, ik hoop voor je dat het goed blijft gaan en dat die angst nooit werkelijkheid wordt. Ik jank even een potje met je mee.
Cenar, ik weet even niet zo goed wat ik zeggen moet. Wel krijg je wederom een van me.
Ik kom net van mam vandaan. Ze heeft aangegeven niet meer te willen. Morgen komen we bijeen om afscheid te nemen en wordt de sedatie waarschijnlijk morgen of overmorgen ingezet. Vandaag heeft ze nog gesproken met de spirituele vrouw uit het ziekenhuis en dat heeft haar veel troost geboden. Dusdanig dat ze vrede heeft met de situatie. Daar ben ik wel blij mee, ik zou nooit hebben gewild dat ze tegen haar zin zou gaan of dat voor ons zou doen. Maar mam ziet in dat het nu het juiste moment is, met zo min mogelijk pijn en zo veel mogelijk bewustzijn om afscheid van ons te nemen.
Grob: Potdorie vrouw, ik hoop voor je dat het goed blijft gaan en dat die angst nooit werkelijkheid wordt. Ik jank even een potje met je mee.
Cenar, ik weet even niet zo goed wat ik zeggen moet. Wel krijg je wederom een van me.
Ik kom net van mam vandaan. Ze heeft aangegeven niet meer te willen. Morgen komen we bijeen om afscheid te nemen en wordt de sedatie waarschijnlijk morgen of overmorgen ingezet. Vandaag heeft ze nog gesproken met de spirituele vrouw uit het ziekenhuis en dat heeft haar veel troost geboden. Dusdanig dat ze vrede heeft met de situatie. Daar ben ik wel blij mee, ik zou nooit hebben gewild dat ze tegen haar zin zou gaan of dat voor ons zou doen. Maar mam ziet in dat het nu het juiste moment is, met zo min mogelijk pijn en zo veel mogelijk bewustzijn om afscheid van ons te nemen.
dinsdag 5 januari 2016 om 20:30
