Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
dinsdag 17 december 2024 om 13:14
Ach Jahallo, dat is niet stom en kinderachtig. Dat is niet meer weten hoe je om moet gaan met alle onterechte verwijten en veroordelingen van iemand die op dat moment nog je hele wereld is.
Griebus, wat naar dat je je zo'n zorgen maakt. Als je wil kan je altijd hier delen. Wat houdt je tegen?
Doreia, wat fijn dat je gisteravond bent doorgekomen, en dat je voor jezelf helder hebt welke hulp je zou willen.
Lucy, dat klinkt inderdaad wel als erg pittig qua reizen. Hoe is het nu met dochter?
Griebus, wat naar dat je je zo'n zorgen maakt. Als je wil kan je altijd hier delen. Wat houdt je tegen?
Doreia, wat fijn dat je gisteravond bent doorgekomen, en dat je voor jezelf helder hebt welke hulp je zou willen.
Lucy, dat klinkt inderdaad wel als erg pittig qua reizen. Hoe is het nu met dochter?
dinsdag 17 december 2024 om 14:16
Niet stom. Trauma.
En dat is kut.
De snelweg van gevoel, lijf, geur is meestal nog veel groter en dieper aangelegd dan de snelweg van woorden en cognitie.
En je zegt het eigenlijk zelf al. Het gevoel te wachten op, overgeleverd zijn aan.
Het klinkt alsof de aanrakingen bij hapto al zo moeilijk zijn dat je je de dag ervoor al aan het schap zetten bent.
Kan het misschien (voor jouw gevoel) gelijkwaardiger? Is liggen al een trigger? Kan het dan zittend of staand? Is aangeraakt worden op je rug of buik een trigger? Kan het dan op een ander lichaamsdeel om mee te beginnen? Is niet kunnen zien waar ze is of wat er gebeurd een trigger? Kan het dan zo dat je dat wel kan zien?
Ik kan me voorstellen dat de hapto heel fijn kan zijn, maar misschien moeten de stapjes wel kleiner? Eerst heel veilig beginnen, met iets wat je oprecht goed kan verdragen. En dan langzaam steeds iets meer.
Aanraking 'ondergaan', is dat voor jou niet pure exposure op deze manier? Bij een fobie voor spinnen begin je ook niet met de spin over je gezicht te laten lopen hè? Dan mag je beginnen met om de hoek van de deur gluren terwijl de spin veilig in zijn terrarium zit. En pas als dat ok voelt ga je een stapje verder.
En dat is kut.
De snelweg van gevoel, lijf, geur is meestal nog veel groter en dieper aangelegd dan de snelweg van woorden en cognitie.
En je zegt het eigenlijk zelf al. Het gevoel te wachten op, overgeleverd zijn aan.
Het klinkt alsof de aanrakingen bij hapto al zo moeilijk zijn dat je je de dag ervoor al aan het schap zetten bent.
Kan het misschien (voor jouw gevoel) gelijkwaardiger? Is liggen al een trigger? Kan het dan zittend of staand? Is aangeraakt worden op je rug of buik een trigger? Kan het dan op een ander lichaamsdeel om mee te beginnen? Is niet kunnen zien waar ze is of wat er gebeurd een trigger? Kan het dan zo dat je dat wel kan zien?
Ik kan me voorstellen dat de hapto heel fijn kan zijn, maar misschien moeten de stapjes wel kleiner? Eerst heel veilig beginnen, met iets wat je oprecht goed kan verdragen. En dan langzaam steeds iets meer.
Aanraking 'ondergaan', is dat voor jou niet pure exposure op deze manier? Bij een fobie voor spinnen begin je ook niet met de spin over je gezicht te laten lopen hè? Dan mag je beginnen met om de hoek van de deur gluren terwijl de spin veilig in zijn terrarium zit. En pas als dat ok voelt ga je een stapje verder.
dinsdag 17 december 2024 om 14:23
Je kind heeft nog geen besef van iets anders dan dat mama's lichaam = veilig, geborgen, rust, troost, aandacht.
Alle andere mensen op de wereld zijn onveilig voor je lichaam. Want zij weten ook nog andere manieren van aanraken en weet je wel zeker dat je grens gaat worden gerespecteerd?
Het kan ook aan de setting liggen inderdaad. Met 2 mensen in 1 kamer kan al voldoende trigger zijn.
Kun jij bij andere volwassenen wel een hand op iemands rug leggen?
Alle andere mensen op de wereld zijn onveilig voor je lichaam. Want zij weten ook nog andere manieren van aanraken en weet je wel zeker dat je grens gaat worden gerespecteerd?
Het kan ook aan de setting liggen inderdaad. Met 2 mensen in 1 kamer kan al voldoende trigger zijn.
Kun jij bij andere volwassenen wel een hand op iemands rug leggen?
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 17 december 2024 om 14:25
Natuurlijk vertrouw je het niet. Je hebt in je leven nogal vaak gemerkt dat mensen vanalles konden beweren, maar dat het er niet toe deed wat jij er van vond. Dus eerst zien, heel vaak zien, en dan misschien geloven.
Wel een mooie observatie, dat dit dus een manier is die veel spanning oproept.
De vraag is: is dit helpende spanning die uiteindelijk uitdooft, of blokkerende spanning die zoveel mogelijk vermeden moet worden? Als het dat laatste is, is het wijs om dit te bespreken. Je hoeft dit niet kost wat kost al te kunnen. Je kan kijken of jullie op een ander lichaamsdeel/manier verder kunnen gaan. Of alleen maar het oefenen van de grens aangeven ansich. Het nabij mogen komen. Wanneer voelt het nog ok, wanneer wordt het ongemakkelijk, wanneer blokkeer je?
En dan dus niet: ik vind dat ik dit ok zou moeten vinden, dus zeg ik dat het ok is. Of, het voelt niet zo fijn, maar ik moet me niet aanstellen, dus ik zeg maar dat het ok is
Wel een mooie observatie, dat dit dus een manier is die veel spanning oproept.
De vraag is: is dit helpende spanning die uiteindelijk uitdooft, of blokkerende spanning die zoveel mogelijk vermeden moet worden? Als het dat laatste is, is het wijs om dit te bespreken. Je hoeft dit niet kost wat kost al te kunnen. Je kan kijken of jullie op een ander lichaamsdeel/manier verder kunnen gaan. Of alleen maar het oefenen van de grens aangeven ansich. Het nabij mogen komen. Wanneer voelt het nog ok, wanneer wordt het ongemakkelijk, wanneer blokkeer je?
En dan dus niet: ik vind dat ik dit ok zou moeten vinden, dus zeg ik dat het ok is. Of, het voelt niet zo fijn, maar ik moet me niet aanstellen, dus ik zeg maar dat het ok is
dinsdag 17 december 2024 om 14:56
Wie start de oefening? Jij of de ander?
Ik weet van mezelf dat als ik straks trigger 3 moet gaan doen, het initiatief totaal en volledig bij mij moet komen te liggen. Als ik moet volgen, dan ren ik waarschijnlijk sneller dan Usain Bolt.
Ik hoop dat je in alle veiligheid en rust mag onderzoeken welk specifiek iets het is wat jij mag wijzigen in de oefening. En nee zeggen mag ook hé? Mag ik? Nee.
Ik weet van mezelf dat als ik straks trigger 3 moet gaan doen, het initiatief totaal en volledig bij mij moet komen te liggen. Als ik moet volgen, dan ren ik waarschijnlijk sneller dan Usain Bolt.
Ik hoop dat je in alle veiligheid en rust mag onderzoeken welk specifiek iets het is wat jij mag wijzigen in de oefening. En nee zeggen mag ook hé? Mag ik? Nee.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 17 december 2024 om 15:03
Ja, ik ben natuurlijk geen hapto Maar voor mij klinkt dit wel erg blokkerend. Je hele lijf gaat op slot. Maar ik zou dit eens open met haar bespreken. Wat je in je laatste post schrijft.
Dat een hand al meteen ongemakkelijk voelt, dat je in paniek raakt als je het idee hebt dat hij beweegt, dat het 'wachten' hierop al heel veel spanning geeft. Dat je aangeraakt worden in het gewone leven misschien wel vermijd, behalve van mensen die je heel erg vertrouwd, of als je er niet onderuit kan.
Maar ook dat je eigenlijk niet goed weet hoe je je voelt, hoe je je zou moeten voelen, wat normaal is, wanneer je iets naar mag vinden, dat je het nu niet zegt als je iets niet fijn vindt.
Hierin zit geen goed of fout. Het is nu zoals het is. Maar je schrijft ook dat je graag wil dat de hapto werkt, dat het je vooruit kan helpen. Dat gaat misschien wel veel makkelijker als jij kan aangeven hoe iets voelt, en het niet alleen maar 'aan het verdragen' bent? Dat maakt het denk ik ook meteen gelijkwaardiger?
Maar voor mij klinkt dit wel erg blokkerend. Je hele lijf gaat op slot. Maar ik zou dit eens open met haar bespreken. Wat je in je laatste post schrijft.Dat een hand al meteen ongemakkelijk voelt, dat je in paniek raakt als je het idee hebt dat hij beweegt, dat het 'wachten' hierop al heel veel spanning geeft. Dat je aangeraakt worden in het gewone leven misschien wel vermijd, behalve van mensen die je heel erg vertrouwd, of als je er niet onderuit kan.
Maar ook dat je eigenlijk niet goed weet hoe je je voelt, hoe je je zou moeten voelen, wat normaal is, wanneer je iets naar mag vinden, dat je het nu niet zegt als je iets niet fijn vindt.
Hierin zit geen goed of fout. Het is nu zoals het is. Maar je schrijft ook dat je graag wil dat de hapto werkt, dat het je vooruit kan helpen. Dat gaat misschien wel veel makkelijker als jij kan aangeven hoe iets voelt, en het niet alleen maar 'aan het verdragen' bent? Dat maakt het denk ik ook meteen gelijkwaardiger?
dinsdag 17 december 2024 om 16:49
Je doet het fantastisch Avocadeau!
Ondergaan en dragen heb je al zoveel gedaan. Geen gek idee om te zeggen, waar de hand mag beginnen, wanneer de hand mag bewegen en waar naartoe. Wanneer het even teveel is en los moet.
Jij weet het niet beter of slechter dan de ander. Je hebt geen idee van wat je lichaam gaat doen. En volgens mij geeft dat ook helemaal niet.
Ondergaan en dragen heb je al zoveel gedaan. Geen gek idee om te zeggen, waar de hand mag beginnen, wanneer de hand mag bewegen en waar naartoe. Wanneer het even teveel is en los moet.
Jij weet het niet beter of slechter dan de ander. Je hebt geen idee van wat je lichaam gaat doen. En volgens mij geeft dat ook helemaal niet.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 17 december 2024 om 17:02
Ik denk, als ik je zo lees, dat je nooit stop gaat zeggen. Wat er ook gebeurt, jij vind dat het moet (hoofd) en je lichaam dient dat te accepteren.
Je lichaam mag misschien even niet luisteren naar dat hoofd van je. En misschien is het wel zo dat je nu nog niet verbaal stop kan zeggen, maar wel non-verbaal.
Je lichaam mag misschien even niet luisteren naar dat hoofd van je. En misschien is het wel zo dat je nu nog niet verbaal stop kan zeggen, maar wel non-verbaal.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 17 december 2024 om 17:49
Ach Avo, het was niet mijn bedoeling je het gevoel te geven dat je het niet goed doet. Je doet het wel goed, je doet namelijk wat je kan. Therapie doe je om jezelf te leren kennen, om iets te leren, om iets te verwerken. Je hoeft het niet al te kunnen. Je hoeft het niet allemaal perfect te doen. Je hoeft niet te zeggen wat je denkt dat de therapeut wil horen.
Je zegt: het doet geen zeer, het is niet vreselijk, dus het is ok. Ik zou zeggen: dan is het verdraagbaar. En ik snap dat jouw gevoel misschien is ingedeeld op wat kan ik handelen, en wat niet. Bij de meeste mensen is hun gevoel ingedeeld op: wat vind ik fijn en wat niet.
Belangrijkste is denk ik dat je je afvraagt of je het aankan om hier nu in te duiken. Het aanraken is misschien nog wel moeilijk te dragen, te voelen, dan het er over praten? Is dat dan ook wat er eerst moet?
Wat was het doel van eerst hapto en dan emdr? En lukt het om dat op deze manier te bereiken?
Lieverd, je doet het fantastisch. Maar het goed doen betekent niet dat het meteen perfect gaat. Dat gaat met vallen en opstaan, zoekend naar wat het beste werkt.
Je zegt: het doet geen zeer, het is niet vreselijk, dus het is ok. Ik zou zeggen: dan is het verdraagbaar. En ik snap dat jouw gevoel misschien is ingedeeld op wat kan ik handelen, en wat niet. Bij de meeste mensen is hun gevoel ingedeeld op: wat vind ik fijn en wat niet.
Belangrijkste is denk ik dat je je afvraagt of je het aankan om hier nu in te duiken. Het aanraken is misschien nog wel moeilijk te dragen, te voelen, dan het er over praten? Is dat dan ook wat er eerst moet?
Wat was het doel van eerst hapto en dan emdr? En lukt het om dat op deze manier te bereiken?
Lieverd, je doet het fantastisch. Maar het goed doen betekent niet dat het meteen perfect gaat. Dat gaat met vallen en opstaan, zoekend naar wat het beste werkt.
dinsdag 17 december 2024 om 18:05
O, en even aanhakend op Maison:
Het goed willen doen in therapie...
Het is een moeilijk onderwerp. Want wanneer doe je het "goed"? Doe je het goed als je braaf alles kunt verdragen? Doe je het goed als je juist tegengas kan geven en kan zeggen dat je het verdraagt, maar dat het wel doodeng is? Doe je het goed als je met je hoofd alles kunt beredeneren of juist met je lijf alle signalen kunt oppikken?
Ik was altijd bezig met scannen wat er nu eigenlijk an me werd verwacht en welke reactie ze kennelijk wilden hebben. Of juist niet. En ik vind dat nog steeds moeilijk. Maar ik leer steeds meer (nog steeds ook heel vaak niet trouwens) om bij mijzelf te blijven, en te vertrouwen dat als mijn reactie niet "goed" is, het kennelijk een leerpunt is waar we op verder kunnen. Want het niet "goed" doen betekent dat er ruimte mag zijn om te groeien.
Maar ik snap zo goed dat dat eng is. Net als vandaag mijn grens moeten aangeven in wat ik wil, in plaats van wat ik niet wil. Dat moet ik gaan oefenen. Maar men, alsof het er toe doet wat ik wil... dat heeft er nog nooit toe gedaan. Ik weet niet eens wat ik wil. Ik weet heel soms wel wat ik niet wil...
Het goed willen doen in therapie...
Het is een moeilijk onderwerp. Want wanneer doe je het "goed"? Doe je het goed als je braaf alles kunt verdragen? Doe je het goed als je juist tegengas kan geven en kan zeggen dat je het verdraagt, maar dat het wel doodeng is? Doe je het goed als je met je hoofd alles kunt beredeneren of juist met je lijf alle signalen kunt oppikken?
Ik was altijd bezig met scannen wat er nu eigenlijk an me werd verwacht en welke reactie ze kennelijk wilden hebben. Of juist niet. En ik vind dat nog steeds moeilijk. Maar ik leer steeds meer (nog steeds ook heel vaak niet trouwens) om bij mijzelf te blijven, en te vertrouwen dat als mijn reactie niet "goed" is, het kennelijk een leerpunt is waar we op verder kunnen. Want het niet "goed" doen betekent dat er ruimte mag zijn om te groeien.
Maar ik snap zo goed dat dat eng is. Net als vandaag mijn grens moeten aangeven in wat ik wil, in plaats van wat ik niet wil. Dat moet ik gaan oefenen. Maar men, alsof het er toe doet wat ik wil... dat heeft er nog nooit toe gedaan. Ik weet niet eens wat ik wil. Ik weet heel soms wel wat ik niet wil...
dinsdag 17 december 2024 om 18:13
Ik ga dus morgen ook met veel onzekerheid op intake. Ik moet het wel goed doen, anders verdoen we elkaars tijd. Ik moet het hele plan al klaar hebben en ook al even aangeven waar ik hulp nodig heb, want stel dat we de verkeerde kant op gaan.
Ik ben zo benieuwd hoe 'goed' ik het ga doen...
Ik ben zo benieuwd hoe 'goed' ik het ga doen...
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 17 december 2024 om 18:33
Je lat ligt heel laag.
Dus mensen mogen heel erg in je persoonlijke ruimte komen als zij dat willen en zolang het niet pijn doet of vreselijk is, is het oké.
Mijn persoonlijke ruimte is ongeveer 30 centimeter om me heen voor mensen die ik goed ken en word groter naarmate ik mensen minder ken.
Schoolplein moeders staan op een meter. Vriendinnen zitten op 50 centimeter.
Ik mag alleen zomaar worden aangeraakt door mijn man en kinderen.
Verder mogen goede vrienden en vriendinnen mij aanraken als het passend is bij wat we doen of bespreken. Onbekende mensen mogen mij niet aanraken zonder enige reden.
Uitzonderingen zijn op de rug als ze me passeren in een krappe ruimte bijvoorbeeld. Professionals beroepsmatig.
Hoe is dat bij anderen?
Dus mensen mogen heel erg in je persoonlijke ruimte komen als zij dat willen en zolang het niet pijn doet of vreselijk is, is het oké.
Mijn persoonlijke ruimte is ongeveer 30 centimeter om me heen voor mensen die ik goed ken en word groter naarmate ik mensen minder ken.
Schoolplein moeders staan op een meter. Vriendinnen zitten op 50 centimeter.
Ik mag alleen zomaar worden aangeraakt door mijn man en kinderen.
Verder mogen goede vrienden en vriendinnen mij aanraken als het passend is bij wat we doen of bespreken. Onbekende mensen mogen mij niet aanraken zonder enige reden.
Uitzonderingen zijn op de rug als ze me passeren in een krappe ruimte bijvoorbeeld. Professionals beroepsmatig.
Hoe is dat bij anderen?
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 17 december 2024 om 18:36
Doreia, op intake hoef je 'alleen maar' aan te geven waar je tegenaan loopt en (als dat lukt) een hulpvraag te formuleren, maar daar helpt de psych je ook mee. (Dat weet je vast wel en ik snap jou ook, want zo denk ik zelf ook. Maar als je alles al wist, zou je geen hulp nodig hebben toch?)
Lucy/Avo: het klinkt heel herkenbaar wat jullie schrijven. Ik weet niet of hapto iets voor mij is. Ik word liever niet aangeraakt. Ik wil dan ook eerst snappen waarom dat nodig is denk ik. En vervolgens laat ik waarschijnlijk alles toe, ook als ik het niet fijn vind. Omdat het 'vast' met een reden gebeurt en ik ook niet gewend ben dat ik er iets van mag zeggen. Ik zou het ook 'goed' willen doen voor de peut.
Toen ik CGT had, deed ik het nooit goed. Ik gaf te snel antwoord, dacht niet over de vraag na, zei meteen 'weet ik niet', wilde niet veranderen etc. Volgens de psych. En dan ging het daar weer sessies lang over. Weggegooide tijd en geld in mijn optiek.
Wanneer doe je het goed? Goede vraag, eigenlijk is dit meer een levensthema voor mij.
Lucy/Avo: het klinkt heel herkenbaar wat jullie schrijven. Ik weet niet of hapto iets voor mij is. Ik word liever niet aangeraakt. Ik wil dan ook eerst snappen waarom dat nodig is denk ik. En vervolgens laat ik waarschijnlijk alles toe, ook als ik het niet fijn vind. Omdat het 'vast' met een reden gebeurt en ik ook niet gewend ben dat ik er iets van mag zeggen. Ik zou het ook 'goed' willen doen voor de peut.
Toen ik CGT had, deed ik het nooit goed. Ik gaf te snel antwoord, dacht niet over de vraag na, zei meteen 'weet ik niet', wilde niet veranderen etc. Volgens de psych. En dan ging het daar weer sessies lang over. Weggegooide tijd en geld in mijn optiek.
Wanneer doe je het goed? Goede vraag, eigenlijk is dit meer een levensthema voor mij.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 17 december 2024 om 18:36
Uhm, vind ik hand okee op buik...
Ik vind hand op rug prima. Mijn rug is veilig. Buik vind ik enger. Maar ze vraagt toestemming, zegt wat ze gaat doen, zegt als ze gaat verplaatsen, wat maakt dat het mag.
En het seksueel trauma is bij mij echt wel weg ge-emdr-ed. En was e het lang zo heftig niet als bij jou, ook al heb ik er wel 30 jaar heel veel last van gehad. Daarbij was ik net 17. Dus jouw onveiligheid op buik is zo totaal van andere orde dan bij mij.
En je mag het volledig niet met mij eens zijn
. Ik doe ook maar wat. En wie weet doe ik het wel volledig fout 
.
Doreia: het komt goed morgen. Je hoeft geen behandelplan klaar te hebben liggen. Weten waarvoor je komt is wel handig, maar dat weet je.
Ik vind hand op rug prima. Mijn rug is veilig. Buik vind ik enger. Maar ze vraagt toestemming, zegt wat ze gaat doen, zegt als ze gaat verplaatsen, wat maakt dat het mag.
En het seksueel trauma is bij mij echt wel weg ge-emdr-ed. En was e het lang zo heftig niet als bij jou, ook al heb ik er wel 30 jaar heel veel last van gehad. Daarbij was ik net 17. Dus jouw onveiligheid op buik is zo totaal van andere orde dan bij mij.
En je mag het volledig niet met mij eens zijn
. Ik doe ook maar wat. En wie weet doe ik het wel volledig fout . Doreia: het komt goed morgen. Je hoeft geen behandelplan klaar te hebben liggen
. Weten waarvoor je komt is wel handig, maar dat weet je.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
