Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
woensdag 18 december 2024 om 11:31
Oh ja, gister vergeten te schrijven: verdragen.
In therapie leer je dat je emoties moet leren verdragen. Ongemak in jezelf verdragen. Das de ene kant.
Maar er is een andere kant aan verdragen. Verdragen wat je door anderen wordt aangedaan. Ondergaan. Stil zijn, lief zijn, wachten tot het over gaat, niet in de weg lopen, helpen misschien als het erin zit, zelf vooral niks willen. Die kennen we allemaal denk ik. Ik realiseer me dat ik ook zo ben gewired. De redenen dat dit zo gebeurd is zijn an sich al ellendig genoeg. En dat anderen er dan later gruwelijk misbruik van maken. Alsof ze het ruiken. En dat is niet daarom maar mijn schuld (en ook niet jullie schuld). Dat was de manier om te overleven, om het te redden, vol te houden, niet te laten escaleren, dus die zit erin gestampt. En dat anderen daar misbruik van maken is om heel erg kwaad van te worden.
En inmiddels weten we niet meer of we iets aan het verdragen zijn. Aan het ondergaan. Of dat we het echt ok vinden. Want wat vind ik zelf dan? Vind ik wel iets? En mag ik dat wel vinden? Het was te gevaarlijk om ergens iets van te vinden. En dus hebben we nu allerlei therapeuten nodig om dat alsnog te leren en raken we volledig in de war als ons gevraagd wordt wat we ervan vinden. Boos.
(en als ik dan eens ergens iets van vind, ben ik bang dat anderen het er niet mee eens zijn, boos worden, mijn mening stom vinden, mij stom vinden, me zullen afwijzen, erover zullen praten. Zo vermoeiend)
In therapie leer je dat je emoties moet leren verdragen. Ongemak in jezelf verdragen. Das de ene kant.
Maar er is een andere kant aan verdragen. Verdragen wat je door anderen wordt aangedaan. Ondergaan. Stil zijn, lief zijn, wachten tot het over gaat, niet in de weg lopen, helpen misschien als het erin zit, zelf vooral niks willen. Die kennen we allemaal denk ik. Ik realiseer me dat ik ook zo ben gewired. De redenen dat dit zo gebeurd is zijn an sich al ellendig genoeg. En dat anderen er dan later gruwelijk misbruik van maken. Alsof ze het ruiken. En dat is niet daarom maar mijn schuld (en ook niet jullie schuld). Dat was de manier om te overleven, om het te redden, vol te houden, niet te laten escaleren, dus die zit erin gestampt. En dat anderen daar misbruik van maken is om heel erg kwaad van te worden.
En inmiddels weten we niet meer of we iets aan het verdragen zijn. Aan het ondergaan. Of dat we het echt ok vinden. Want wat vind ik zelf dan? Vind ik wel iets? En mag ik dat wel vinden? Het was te gevaarlijk om ergens iets van te vinden. En dus hebben we nu allerlei therapeuten nodig om dat alsnog te leren en raken we volledig in de war als ons gevraagd wordt wat we ervan vinden. Boos.
(en als ik dan eens ergens iets van vind, ben ik bang dat anderen het er niet mee eens zijn, boos worden, mijn mening stom vinden, mij stom vinden, me zullen afwijzen, erover zullen praten. Zo vermoeiend)
woensdag 18 december 2024 om 11:41
Therapeut zei laatst iets wat ik mooi vond. Dat mijn zelftwijfel (over mijn mening, of ik iets mag vinden, mijn beoordelingsvermogen) voortkomt uit en onvermogen om te voelen of iets mijn eigen innerlijk kompas is, of een trauma respons. Ik ben vaak bang dat ik iets vind vanuit traumarespons (te gevoelig, te snel getriggerd, te snel gevoel van afwijzing etc), maar het kan net zo goed mijn innerlijk kompas zijn, dat aangeeft dat iets echt niet ok is. Ik vond dat zelf wel verhelderend.
woensdag 18 december 2024 om 12:11
Ik zeg ook te makkelijk dat we het allemaal kennen. Ik lees het hier wel terug maar natuurlijk heeft iedereen z'n eigen coping. Ik kan alleen voor mezelf spreken.
Overigens zullen anderen (op een enkeling na misschien die me echt kent) me ook niet bang of onzeker noemen. Want mijn buitenkant doet ook gewoon alsof ze weet wat ze doet.
Overigens zullen anderen (op een enkeling na misschien die me echt kent) me ook niet bang of onzeker noemen. Want mijn buitenkant doet ook gewoon alsof ze weet wat ze doet.
libélula wijzigde dit bericht op 18-12-2024 13:07
0.30% gewijzigd
woensdag 18 december 2024 om 12:21
woensdag 18 december 2024 om 12:52
Heel herkenbaar Libelle. Mijn masker naar buiten is ook heel anders, maar van binnen werkt het wel zo. Ik heb geen idee wat ik wil, mijn mening heeft er nooit iets toe gedaan. Professioneel kan ik heel goed mijn stempel drukken, beslissingen nemen enz, privé heel slecht, dan gaat het om gevoel en dat snap ik niet.
Forever is a hell of a long time
woensdag 18 december 2024 om 14:04
Libélula,
dat wat je zegt, die frictie tussen 'si dit van mezelf en vind ik dit zelf' en 'vind ik dit omdat een ander dat vind' is precies de insteek geweest van mijn intakegesprek!
Ik ben weer even boven het probleem gehangen. Even met een frisse blik aan het kijken. Ze wil de uitdaging wel met me aan voor de triggers en het 'op hol slaan'. En ze moest lachen omdat ze met mij de uitdaging wel aandurft om er een deadline aan te hangen, want die deadline is al over een paar weken, als de maandagsetting tot een apotheose komt.
Mijn muziek is meteen gewisseld na dit gesprek. Eerst dreunde hier keiharde electrische gitaren, drums en rauwe mannenstemmen door de speakers. Na het gesprek is het Sky radio. Mooi hoe ik me dus veilig genoeg voel om weer in de huidige muziek te stappen.
dat wat je zegt, die frictie tussen 'si dit van mezelf en vind ik dit zelf' en 'vind ik dit omdat een ander dat vind' is precies de insteek geweest van mijn intakegesprek!
Ik ben weer even boven het probleem gehangen. Even met een frisse blik aan het kijken. Ze wil de uitdaging wel met me aan voor de triggers en het 'op hol slaan'. En ze moest lachen omdat ze met mij de uitdaging wel aandurft om er een deadline aan te hangen, want die deadline is al over een paar weken, als de maandagsetting tot een apotheose komt.
Mijn muziek is meteen gewisseld na dit gesprek. Eerst dreunde hier keiharde electrische gitaren, drums en rauwe mannenstemmen door de speakers. Na het gesprek is het Sky radio. Mooi hoe ik me dus veilig genoeg voel om weer in de huidige muziek te stappen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 18 december 2024 om 14:24
Ik vind je zo mooi met dingen omgaan Doreia 
. Mooi hoe mild je kunt zijn naar jezelf en hoe je kunt reflecteren op wat je voelt en ziet en gebeurt. En hoe je je staande kunt blijven houden door volwassen patronen, ook als de storm woedt.
Avo: je kleuters .
Hier ben ik even kopje onder. Al 2x geschreven en 2x gewist. Het komt vast weer goed. Maar nu is dat het even niet.
. Mooi hoe mild je kunt zijn naar jezelf en hoe je kunt reflecteren op wat je voelt en ziet en gebeurt. En hoe je je staande kunt blijven houden door volwassen patronen, ook als de storm woedt.Avo: je kleuters
.Hier ben ik even kopje onder. Al 2x geschreven en 2x gewist. Het komt vast weer goed. Maar nu is dat het even niet.
woensdag 18 december 2024 om 15:37
Avocadeau,
Wat heerlijk die kleuters. Van God los
Ik had gewild dat ik het had gekund, kinderen die mijn raam zo bekliederen. Het had toen op een vreselijke uitbarsting kunnen rekenen. Ik bewonder je dat je dat gewoon kunt laten Zijn. Ze zijn zo veilig dat ze je raam mogen bekladden, dat is fantastisch!
Ik ga hard, want ik kán ook hard.
Ik moet ergens ook wel hard, want het alternatief is dat ik (inderdaad) mezelf opnieuw op soortgelijke wijze kan laten traumatiseren tijdens de première. Volgende week ligt daar de focus op. En ik heb een dame die net zo snel met me mee kan denken en écht op mijn vertrekpunt mee gaat. Ze zegt ook dingen als: vast dat je wel weet van ... (noem een term) en als ik dan knik, slaan we de uitleg over en gaan we door op het punt wat ze maken wil. Ze past écht. En het mooie is dat ik nu al een oefening mee heb. Als mijn lijf het onveilig vind, dat ik opsta en wegwandel. Mijn lijf vind mijn rationele hoofd onveilig, zo is mijn vertaling
Ik vind dat prachtig, bijzonder en intrigerend.
Wat heerlijk die kleuters. Van God los
Ik had gewild dat ik het had gekund, kinderen die mijn raam zo bekliederen. Het had toen op een vreselijke uitbarsting kunnen rekenen. Ik bewonder je dat je dat gewoon kunt laten Zijn. Ze zijn zo veilig dat ze je raam mogen bekladden, dat is fantastisch!
Ik ga hard, want ik kán ook hard.
Ik moet ergens ook wel hard, want het alternatief is dat ik (inderdaad) mezelf opnieuw op soortgelijke wijze kan laten traumatiseren tijdens de première. Volgende week ligt daar de focus op. En ik heb een dame die net zo snel met me mee kan denken en écht op mijn vertrekpunt mee gaat. Ze zegt ook dingen als: vast dat je wel weet van ... (noem een term) en als ik dan knik, slaan we de uitleg over en gaan we door op het punt wat ze maken wil. Ze past écht. En het mooie is dat ik nu al een oefening mee heb. Als mijn lijf het onveilig vind, dat ik opsta en wegwandel. Mijn lijf vind mijn rationele hoofd onveilig, zo is mijn vertaling
Ik vind dat prachtig, bijzonder en intrigerend.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 18 december 2024 om 19:09
Fijn Doreia, dat het zo goed voelt en je er meteen vertrouwen in hebt.
Wat betreft de kleuters: tsja, een huis is om in te leven en een fijne tijd te hebben samen.
Die ramen krabben we wel weer schoon binnenkort.
Dat ze vorige keer snot gingen maken en mijn muren bespetterden ben ik nog niet vergeten (Daar zat trouwens ouder volk bij) dus ik houd ze heus wel scherp in de smiezen, niet lopen met een losse kwast en niet eens kijken naar de bank met verf aan je handen.
Maar dat raam.. ach.. het was enthousiastme. En groen (boom) met rood (ballen verven, geen rust om groen eerst te laten drogen) en geel (slingers en lichtjes in de boom, natuurlijk ook gewoon door de natte verf gekwakt) wordt nu eenmaal bruin.
Ze hebben overigens nog even verse ballen en lichtjes op de droge bruine smurrie geschilderd.
'ohja, nu zie je het beter ja'
Wat betreft de kleuters: tsja, een huis is om in te leven en een fijne tijd te hebben samen.
Die ramen krabben we wel weer schoon binnenkort.
Dat ze vorige keer snot gingen maken en mijn muren bespetterden ben ik nog niet vergeten (Daar zat trouwens ouder volk bij) dus ik houd ze heus wel scherp in de smiezen, niet lopen met een losse kwast en niet eens kijken naar de bank met verf aan je handen.
Maar dat raam.. ach.. het was enthousiastme. En groen (boom) met rood (ballen verven, geen rust om groen eerst te laten drogen) en geel (slingers en lichtjes in de boom, natuurlijk ook gewoon door de natte verf gekwakt) wordt nu eenmaal bruin.
Ze hebben overigens nog even verse ballen en lichtjes op de droge bruine smurrie geschilderd.
'ohja, nu zie je het beter ja'
woensdag 18 december 2024 om 19:19
Haha, herkenbaar hoor. Met klei heb ik flink moeten slikken.
Maar ik merk dat ik daarin na het eerste zooitje wel makkelijker geworden ben.
Klei mocht bij ons vroeger thuis bijna nooit, en al helemaal niet door elkaar.
Verven Idem: bijna nooit en absoluut geen kleuren mengen. De horror.
En midden uit een blaadje knippen was een ware doodzonde.
Dus misschien is het wel gewoon een tegen reactie.
Net zoals dat bij ons thuis vroeger er nooit iemand mee kon eten, en logeren altijd moeilijk moeilijk was.
Het heeft me echt wel een tijd gekost om los te kunnen laten.
En het gaat bij elk kind dat erbij komt hier gaat het makkelijker.
Eten mag iedereen hier altijd. We delen wat er is of ik zoek terplekke in de laden/vriezer.
Logeren probeer ik ook makkelijk in te zijn, op niet-schooldagen.
Ik wil gewoon zo zijn.
Of eigenlijk: doen.
Het is bij mij geen natuurlijk gedrag.
Maar ik wil het.
Ik wil dat ze later zo terugkijken op hun jeugd.
Maar ik merk dat ik daarin na het eerste zooitje wel makkelijker geworden ben.
Klei mocht bij ons vroeger thuis bijna nooit, en al helemaal niet door elkaar.
Verven Idem: bijna nooit en absoluut geen kleuren mengen. De horror.
En midden uit een blaadje knippen was een ware doodzonde.
Dus misschien is het wel gewoon een tegen reactie.
Net zoals dat bij ons thuis vroeger er nooit iemand mee kon eten, en logeren altijd moeilijk moeilijk was.
Het heeft me echt wel een tijd gekost om los te kunnen laten.
En het gaat bij elk kind dat erbij komt hier gaat het makkelijker.
Eten mag iedereen hier altijd. We delen wat er is of ik zoek terplekke in de laden/vriezer.
Logeren probeer ik ook makkelijk in te zijn, op niet-schooldagen.
Ik wil gewoon zo zijn.
Of eigenlijk: doen.
Het is bij mij geen natuurlijk gedrag.
Maar ik wil het.
Ik wil dat ze later zo terugkijken op hun jeugd.
woensdag 18 december 2024 om 19:58
Ik heb ook altijd geprobeerd en fijne moeder te zijn. Kids mochten hier best veel. Vriendjes waren (en zijn) altijd welkom. Iemand die mee wil eten kan altijd. Blijven slapen vind ik lastig, maar mag wel.
Rommel maken, dingen echt vies maken. Dat vind ik wel heel erg moeilijk. Dat doen ze nu niet meer, maar ik voel nog steeds stress als er rommel is. Bang dat iemand het ziet en mij gaat straffen.
Rommel maken, dingen echt vies maken. Dat vind ik wel heel erg moeilijk. Dat doen ze nu niet meer, maar ik voel nog steeds stress als er rommel is. Bang dat iemand het ziet en mij gaat straffen.
selune wijzigde dit bericht op 18-12-2024 20:53
0.50% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
woensdag 18 december 2024 om 20:02
Eind van de middag gehoord dat een familielid plotseling is overleden. Het dringt nog niet echt door. We hadden jaren geleden goed contact. Ik ben zelfs een keer 2 weken met haar op vakantie geweest. Dat was hilarisch, zij was hilarisch, anekdotes te over. Laatste jaren helaas niet meer kunnen afspreken doordat zij het te druk met andere dingen had. In augustus voor het laatst gezien op familiedag. Het voelt echt onwerkelijk. Volgende week crematie, dan komt het ongetwijfeld wel binnen...
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 18 december 2024 om 21:53
Selune, wel herkenbaar hoor, stress van rommel.
Eerste keren klei door elkaar, midden in een blaadje knippen, kreeg ik ook echt stress en bijna black out van angst.
Toen ben ik bij de action voor 60 cent vouwblaadjes gaan halen en hebben we heel recalcitrant heel heel veel blaadjes verpest door er iets kleins op te tekenen/ uit te knippen.
Eerste keren klei door elkaar, midden in een blaadje knippen, kreeg ik ook echt stress en bijna black out van angst.
Toen ben ik bij de action voor 60 cent vouwblaadjes gaan halen en hebben we heel recalcitrant heel heel veel blaadjes verpest door er iets kleins op te tekenen/ uit te knippen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
