Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
voor jullie.
dinsdag 17 december 2024 om 20:11
Advo ieder van ons heeft een afwijkende kijk op aanraken/contact. Dat is het veiligheidsmeganisme die in ons is ingesteld door het trauma. Jij hebt van als ik de aanraking tolereer dan is alles snel voorbij en over.
Ik ben zelf meer als doreia nog een stukje extremer mijn bureau staat zo dat ik iedereen de kantoortuin in zie lopen en niemand achter mij langs kan.
En ik heb echt mensen pijn gedaan als ze mij vanachter aanraakte dan haal/haalde ik meteen uit.
Maar ook geen triggers snachts te krijgen liggen wij op aparte matrassen en losse dekbedden. Want ik heb mijn man in het begin snachts echt wel eens geslagen van angst.
Gelukkig weet mijn man waar het vandaan komt
Ik ben zelf meer als doreia nog een stukje extremer mijn bureau staat zo dat ik iedereen de kantoortuin in zie lopen en niemand achter mij langs kan.
En ik heb echt mensen pijn gedaan als ze mij vanachter aanraakte dan haal/haalde ik meteen uit.
Maar ook geen triggers snachts te krijgen liggen wij op aparte matrassen en losse dekbedden. Want ik heb mijn man in het begin snachts echt wel eens geslagen van angst.
Gelukkig weet mijn man waar het vandaan komt
dinsdag 17 december 2024 om 20:46
Avo, ik denk ook zeker dat er bij hapto veel te halen is. En het klopt ook dat emdr niet zo effectief is als je de spanning niet kan/mag voelen en dit allemaal wegdissocieerd.
En therapie is meestal niet fijn nee. Of in ieder geval niet makkelijk. Mijn 'fijn' was bedoeld om aan te geven waar de meeste mensen aanrakingen op beoordelen. En ja, een prik bij de dokter, die vindt niemand fijn, maar die onderga je voor het goede doel. En dat zou bij de hapto ook zo kunnen zijn. Als je oefent met iets nieuws zal dat aan het begin allemaal spannend, nieuw, eng voelen. Alleen de bedoeling is uiteindelijk dat dat gedrag (in dit geval de aanraking), als minder angstig gaat voelen. Goed te verdragen. Misschien zelfs prettig.
En dat is misschien iets om het met de therapeut over te hebben. Wanneer is een aanraking ok? Wat is jouw doel, wat zou zij willen bereiken? Is niet in paniek raken ok, of het kunnen verdragen, of het gemakkelijk kunnen verdragen, of er helemaal geen last van hebben? Ik denk namelijk dat zij verwacht dat je iets anders voelt bij 'ok' of 'ongemak' dan dat jij daadwerkelijk voelt. Niet dat wat je nu voelt fout is. Helemaal niet. Maar het is wel handig als jullie naar hetzelfde toewerken, en het ook ongeveer over hetzelfde hebben als het gaat over 'voelt ok'. Als dat bij jou 'ik tolereer de aanraking en raak er niet meteen van in paniek als de hand stil blijft liggen, dus is het draaglijk, dus is het ok' is, en bij bij haar betekent dat 'voelt zich comfortabel bij de aanraking, heeft hier geen onprettige gevoelens bij', dan praten jullie over verschillende dingen met dezelfde woorden.
En therapie is meestal niet fijn nee. Of in ieder geval niet makkelijk. Mijn 'fijn' was bedoeld om aan te geven waar de meeste mensen aanrakingen op beoordelen. En ja, een prik bij de dokter, die vindt niemand fijn, maar die onderga je voor het goede doel. En dat zou bij de hapto ook zo kunnen zijn. Als je oefent met iets nieuws zal dat aan het begin allemaal spannend, nieuw, eng voelen. Alleen de bedoeling is uiteindelijk dat dat gedrag (in dit geval de aanraking), als minder angstig gaat voelen. Goed te verdragen. Misschien zelfs prettig.
En dat is misschien iets om het met de therapeut over te hebben. Wanneer is een aanraking ok? Wat is jouw doel, wat zou zij willen bereiken? Is niet in paniek raken ok, of het kunnen verdragen, of het gemakkelijk kunnen verdragen, of er helemaal geen last van hebben? Ik denk namelijk dat zij verwacht dat je iets anders voelt bij 'ok' of 'ongemak' dan dat jij daadwerkelijk voelt. Niet dat wat je nu voelt fout is. Helemaal niet. Maar het is wel handig als jullie naar hetzelfde toewerken, en het ook ongeveer over hetzelfde hebben als het gaat over 'voelt ok'. Als dat bij jou 'ik tolereer de aanraking en raak er niet meteen van in paniek als de hand stil blijft liggen, dus is het draaglijk, dus is het ok' is, en bij bij haar betekent dat 'voelt zich comfortabel bij de aanraking, heeft hier geen onprettige gevoelens bij', dan praten jullie over verschillende dingen met dezelfde woorden.
dinsdag 17 december 2024 om 20:50
Ach Selune. Wat naar dat het niet gelukt is om te gaan. Niet omdat je had gemoeten, maar omdat je je er zelf zo rot onder voelt. Maar wat Frietje zegt klopt wel. In fase 1 is alleen zelf overeind blijven staan en blijven ademen wat er nodig is.
Doreia, dat klinkt alsof je het allemaal hebt uitgedacht. Maar je mag gebruik maken van de therapeut hè? Je kan haar expertise gebruiken om je plan wat bij te schaven, aan te passen en haar blik op alles mee te nemen. Dan wordt het jullie plan, waar je samen aan kan werken. Het hoeft niet perfect te zijn voor je er bent.
Doreia, dat klinkt alsof je het allemaal hebt uitgedacht. Maar je mag gebruik maken van de therapeut hè? Je kan haar expertise gebruiken om je plan wat bij te schaven, aan te passen en haar blik op alles mee te nemen. Dan wordt het jullie plan, waar je samen aan kan werken. Het hoeft niet perfect te zijn voor je er bent.
dinsdag 17 december 2024 om 21:27
dinsdag 17 december 2024 om 21:34
Doreia, ik herken dat! Helemaal al een plan hebben. Vinden dat je dat zelf allemaal moet weten. Pmt therapeute zei van de week nog: makkelijk, als jij mijn werk doet. Iedere afspraak weet opnieuw oefen ik van te voren wat ik allemaal wil vertellen, probeer dat goed te onthouden want spiekbriefje not done (vind ik, niet zij). Vermoeiend hoor.
Het goed willen doen in therapie ook erg herkenbaar. Maar ik probeer inmiddels toch zo eerlijk mogelijk te zijn, en zo goed mogelijk te voelen ipv te denken. Als dat niet lukt omschrijf ik wat er in me gebeurt. Want het is therapie voor mij. Mijn taak is niet om de therapeut een soepele werkdag te geven.
Hand op m'n buik bij hapto ben ik nog nooit aan toegekomen in al die jaren. Zou ik ook heel onprettig vinden geloof ik. Hand op rug vind ik juist prettig, een soort steuntje. Maar ik vertrouw haar ook en kom er dus al heel lang. Inmiddels mag ze ook m'n handen aanraken, vroeger niet. Geen idee wat daar zit maar dat komt me emotioneel veel te dichtbij. Zelfde heb ik nu met PMT therapeut. Op de een of andere manier triggert dat een verdriet waar ik nog niet aan durf.
Ik moet zeggen dat ze bij Fier overigens veel voorzichtiger zijn met aanrakingen dan mijn random gekozen haptotherapeute. Bij Fier gaat het veel trager wat dat betreft. Dus misschien maakt het ook wel uit welke ervaring/specialisatie een therapeute
heeft?
Het goed willen doen in therapie ook erg herkenbaar. Maar ik probeer inmiddels toch zo eerlijk mogelijk te zijn, en zo goed mogelijk te voelen ipv te denken. Als dat niet lukt omschrijf ik wat er in me gebeurt. Want het is therapie voor mij. Mijn taak is niet om de therapeut een soepele werkdag te geven.
Hand op m'n buik bij hapto ben ik nog nooit aan toegekomen in al die jaren. Zou ik ook heel onprettig vinden geloof ik. Hand op rug vind ik juist prettig, een soort steuntje. Maar ik vertrouw haar ook en kom er dus al heel lang. Inmiddels mag ze ook m'n handen aanraken, vroeger niet. Geen idee wat daar zit maar dat komt me emotioneel veel te dichtbij. Zelfde heb ik nu met PMT therapeut. Op de een of andere manier triggert dat een verdriet waar ik nog niet aan durf.
Ik moet zeggen dat ze bij Fier overigens veel voorzichtiger zijn met aanrakingen dan mijn random gekozen haptotherapeute. Bij Fier gaat het veel trager wat dat betreft. Dus misschien maakt het ook wel uit welke ervaring/specialisatie een therapeute
heeft?
dinsdag 17 december 2024 om 22:09
Ik heken me trouwens ook enorm in het 'ik wil weten hoe het zit, hoe het werkt, hoe ik werk' Avo. Daar loop ik vooral tegen aan steeds. Ik krijg flarden van inzicht maar er wordt ook steeds meer overhoop gehaald. Hoe moet dit, wat moet ik, wat komt er nog meer, hoe krijg ik dit allemaal op een plek zodat ik het kan overzien en snap?
dinsdag 17 december 2024 om 22:54
Advo Ik heb mijn triggers en volgens de therapeut is de loeder de belangrijkste trigger. Aangezien zij mijn schuldgevoel aanboord.
Met als ik de lamp niet had opgestoten dan was oma niet komen kijken, had hem niet met zijn spijkerbroek op zijn enkels gevonden. En had hij niet voor de Waal gekozen en had zij haar zoon nog gehad.
En ik weet dat hij zijn keuzes heeft gemaakt hij was bijna 40 ik was net een puber. Maar op slechte dagen is dit wel mijn schuldgevoel . En dat is in de weken dat het gebeurd is erger dan normaal.
En dan zit ik vaak in fase 2/3 . En het is lang geleden dat ik in fase 1 ben beland ook al was ik daar van het weekend wel bang voor.
Ik geloof voor mijn eigen er ook niet meer in dat ik altijd in fase 4 kom te zitten. Maar ik hoop als het verhaal van die loeder gaat lopen zoals we hopen dat fase 2 ook weg blijft. Fase 3 is mee te leven niet altijd leuk maar te doen
Met als ik de lamp niet had opgestoten dan was oma niet komen kijken, had hem niet met zijn spijkerbroek op zijn enkels gevonden. En had hij niet voor de Waal gekozen en had zij haar zoon nog gehad.
En ik weet dat hij zijn keuzes heeft gemaakt hij was bijna 40 ik was net een puber. Maar op slechte dagen is dit wel mijn schuldgevoel . En dat is in de weken dat het gebeurd is erger dan normaal.
En dan zit ik vaak in fase 2/3 . En het is lang geleden dat ik in fase 1 ben beland ook al was ik daar van het weekend wel bang voor.
Ik geloof voor mijn eigen er ook niet meer in dat ik altijd in fase 4 kom te zitten. Maar ik hoop als het verhaal van die loeder gaat lopen zoals we hopen dat fase 2 ook weg blijft. Fase 3 is mee te leven niet altijd leuk maar te doen
dinsdag 17 december 2024 om 23:16
Ik lees jullie dingen over hapto en het enige wat ik denk is: rennen 
Ik word al misselijk als ik denk aan dat iemand mij aanraakt.
Terwijl ik het wel wil en er behoefte aan heb. Zolang er maar niet meer verwacht wordt ofzo? In therapie zou ik dat wel hebben. Dan is er een bepaalde verbinding en kan ik aanraking niet meer los zien van bepaalde dingen.
Ik word al misselijk als ik denk aan dat iemand mij aanraakt. Terwijl ik het wel wil en er behoefte aan heb. Zolang er maar niet meer verwacht wordt ofzo? In therapie zou ik dat wel hebben. Dan is er een bepaalde verbinding en kan ik aanraking niet meer los zien van bepaalde dingen.
dinsdag 17 december 2024 om 23:41
Avo voer alsjeblieft de “avoshow” op zoveel je wilt. Ik lees je heel graag. Zou willen dat ik het kon/durfde te verwoorden zoals jij. Alleen maar bewondering voor je hier!
Ik ga proberen toch even van me af te schrijven. Sorry voor de klaagzang alvast. Ik haal het later weer weg.
De rest van deze week nog werken. Nog 2x locatie (was niet de bedoeling, maar een niet werkend systeem heeft roet in het thuiswerketen gegooid) en de laatste dag thuis afronden. Werk voelt niet ok. Niets voelt nog ok.
Iemand schreef eerder deze week over ‘niet-ingedeelde tijd’. Dat speelt denk ik deels mee, het gewoon niet weten wat ik met mezelf aan moet. Het is ook het gevoel dat ik de tijd moet zien te vullen, maar aangezien niemand op ons zit te wachten hoeft er gewoon weinig. En dat vind ik voor de kinderen heel erg. Vooral dochter zou graag wel willen. Die leefde vorig jaar heel erg op van kerstdiners met familie. Nu is er alleen iets bij mijn ouders, daar kan ik niet omheen en voor de kinderen wil ik dat ook niet, maar dat is het. Schoonvader wil niets, wil ook niet afspreken. Schoonzus/zwager idem. Verder is er geen familie en de paar vrienden die ik heb/we hebben hebben wel volle levens met familie en andere vrienden(groepen). Ik kan de kinderen helaas geen basis bieden waarin ze ook voor anderen, mensen buiten ons kleine gezin, echt belangrijk zijn. Dat raakt me, doet me pijn. Het geeft een heel eenzaam gevoel. Leeg, eenzaam, verdrietig. Voor mij voelt het heel erg als dat in elk geval schoonfamilie man en de kinderen zonder mij misschien wel zou willen.
Op werk eindigt iedereen iedere mail/call/overleg/les met ‘fijne dagen en tot volgend jaar’. En ik realiseerde me vanmiddag dat ik dat vorig jaar ook tegen iedereen riep en toen in de volle overtuiging was dat er helemaal geen nieuw jaar zou komen. Niet eens omdat ik actief mezelf iets wilde aandoen ofzo, maar omdat ik niet meer bij het gevoel kon dat het leven door zou gaan. Nu is het anders. Ik realiseer me dat het “maar” twee weken zijn, maar tegelijk zijn het 16 x 24 uur waar ik mij geen raad mee weet. Waarin niemand op me zit te wachten en waarin ik geen idee het wat er gaat gebeuren. Net als vroeger als kind ik niet wist waar ik aan toe was wat de ‘feestdagen’ gingen brengen. Of ik gewond zou raken en zo ja hoe erg en of ik na de vakantie nog naar school zou mogen, zou kunnen. En later of ik na de vakantie er nog zou zijn. Letterlijk omdat als puber er heel vaak doodsangst/levensgevaar was en figuurlijk omdat ik al eerder zomaar uit huis gehaald was en ik geen enkele zekerheid meer voelde. Dat is nu ook zo. Voel de zekerheid niet. Het gevoel dat ik van iedereen afscheid moet nemen omdat ik geen idee heb of ik ze ooit terugzie is vreselijk groot en maakt me verdrietig, omdat ik om sommige collega’s (die ik als vrienden zie) geef en ze niet kwijt wil. Niet nog meer alleen wil achterblijven of achterlaten.
Sorry voor het hele verhaal.
Ik ga proberen toch even van me af te schrijven. Sorry voor de klaagzang alvast. Ik haal het later weer weg.
De rest van deze week nog werken. Nog 2x locatie (was niet de bedoeling, maar een niet werkend systeem heeft roet in het thuiswerketen gegooid) en de laatste dag thuis afronden. Werk voelt niet ok. Niets voelt nog ok.
Iemand schreef eerder deze week over ‘niet-ingedeelde tijd’. Dat speelt denk ik deels mee, het gewoon niet weten wat ik met mezelf aan moet. Het is ook het gevoel dat ik de tijd moet zien te vullen, maar aangezien niemand op ons zit te wachten hoeft er gewoon weinig. En dat vind ik voor de kinderen heel erg. Vooral dochter zou graag wel willen. Die leefde vorig jaar heel erg op van kerstdiners met familie. Nu is er alleen iets bij mijn ouders, daar kan ik niet omheen en voor de kinderen wil ik dat ook niet, maar dat is het. Schoonvader wil niets, wil ook niet afspreken. Schoonzus/zwager idem. Verder is er geen familie en de paar vrienden die ik heb/we hebben hebben wel volle levens met familie en andere vrienden(groepen). Ik kan de kinderen helaas geen basis bieden waarin ze ook voor anderen, mensen buiten ons kleine gezin, echt belangrijk zijn. Dat raakt me, doet me pijn. Het geeft een heel eenzaam gevoel. Leeg, eenzaam, verdrietig. Voor mij voelt het heel erg als dat in elk geval schoonfamilie man en de kinderen zonder mij misschien wel zou willen.
Op werk eindigt iedereen iedere mail/call/overleg/les met ‘fijne dagen en tot volgend jaar’. En ik realiseerde me vanmiddag dat ik dat vorig jaar ook tegen iedereen riep en toen in de volle overtuiging was dat er helemaal geen nieuw jaar zou komen. Niet eens omdat ik actief mezelf iets wilde aandoen ofzo, maar omdat ik niet meer bij het gevoel kon dat het leven door zou gaan. Nu is het anders. Ik realiseer me dat het “maar” twee weken zijn, maar tegelijk zijn het 16 x 24 uur waar ik mij geen raad mee weet. Waarin niemand op me zit te wachten en waarin ik geen idee het wat er gaat gebeuren. Net als vroeger als kind ik niet wist waar ik aan toe was wat de ‘feestdagen’ gingen brengen. Of ik gewond zou raken en zo ja hoe erg en of ik na de vakantie nog naar school zou mogen, zou kunnen. En later of ik na de vakantie er nog zou zijn. Letterlijk omdat als puber er heel vaak doodsangst/levensgevaar was en figuurlijk omdat ik al eerder zomaar uit huis gehaald was en ik geen enkele zekerheid meer voelde. Dat is nu ook zo. Voel de zekerheid niet. Het gevoel dat ik van iedereen afscheid moet nemen omdat ik geen idee heb of ik ze ooit terugzie is vreselijk groot en maakt me verdrietig, omdat ik om sommige collega’s (die ik als vrienden zie) geef en ze niet kwijt wil. Niet nog meer alleen wil achterblijven of achterlaten.
Sorry voor het hele verhaal.
Forever is a hell of a long time
woensdag 18 december 2024 om 00:27
Je hoeft niet perfect te zijn.
En ook niet altijd sterk.
Luister maar naar Hannah -Mae
'je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken,
Dan maar niet de sterkste.
En nee je hoeft toch niet perfect te zijn.
Verzet die bergen
Een andere keer maar verder.
En als je soms moet huilen of wilt schreeuwen, t is oke.
En als het er niet uit komt schat, dag schreeuw ik met je mee.
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn.
Laat het maar merken.
Dan maar niet de sterkste.'
(Laat me nou eens binnen, laat me nou eens toe.
Ik weet dat je moet winnen, maar iemand moet beginnen, ik weet alleen niet hoe.
Oh maak je maar niet druk om mij, alles komt wel goed.
Ik weet dat dat is wat jij zegt, maar dat is niet hoe het voelt.
Wil je me beloven, dat je t morgen weer probeert.
Ook al stroom je over, de schaduw wordt steeds groter, als je de pijn negeert.
Dus zeg alsjeblieft niet
Maak je maar niet druk om mij, alles komt wel goed.'
En ook niet altijd sterk.
Luister maar naar Hannah -Mae
'je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken,
Dan maar niet de sterkste.
En nee je hoeft toch niet perfect te zijn.
Verzet die bergen
Een andere keer maar verder.
En als je soms moet huilen of wilt schreeuwen, t is oke.
En als het er niet uit komt schat, dag schreeuw ik met je mee.
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn.
Laat het maar merken.
Dan maar niet de sterkste.'
(Laat me nou eens binnen, laat me nou eens toe.
Ik weet dat je moet winnen, maar iemand moet beginnen, ik weet alleen niet hoe.
Oh maak je maar niet druk om mij, alles komt wel goed.
Ik weet dat dat is wat jij zegt, maar dat is niet hoe het voelt.
Wil je me beloven, dat je t morgen weer probeert.
Ook al stroom je over, de schaduw wordt steeds groter, als je de pijn negeert.
Dus zeg alsjeblieft niet
Maak je maar niet druk om mij, alles komt wel goed.'
avocadeau wijzigde dit bericht op 18-12-2024 22:09
68.95% gewijzigd
woensdag 18 december 2024 om 07:17
Dank je voor je uitgebreide reactie Avo 
Niet alleen of ik blijf leven, maar ook of mijn leven doorgaat op deze plek. Of ik nog op deze plek mag blijven, of ik terug mag komen. Vroeger dat er iemand in zou grijpen en me ver weg zou plaatsen. Vroeger ook of ik teruggebracht werd of dat verhuur verkoop zou zijn deze keer.
De kerstdagen zelf vind ik jammer voor de kids, maar maken we inderdaad wel gezellig. Het is meer dat deze periode zo om 'gezellig met je dierbaren' draait en wij dat buiten ons gezin niet echt hebben. Ik heb 3 echte vriendinnen, waarvan ik er 1 ongeveer om de maand zie en de andere 2 hooguit 2-3x per jaar. Een van deze twee heb ik ruim 6 jaar geleden voor het laatst zonder onze gezinnen gezien en heb ik nu gevraagd of we weer eens samen af kunnen spreken.
Misschien dat dat komend jaar een keertje gaat lukken. Daarnaast een groepje oud-collega's en oud-studiegenoten die ik 1-2x per jaar zie en dan wat collega's waar ik op werk heel veel en buiten werk heel soms contact mee heb. Familie is niet groter dan ouders, schoonvader en schoonzus/zwager. Waarbij ik het slechte kind ben dat moeite met haar eigen ouders heeft. Schoonvader ziet man regelmatig, maar die vind het snel te druk als er meer mensen komen. Schoonzus zien we met verjaardagen, meer contact heeft ze geen behoefte aan.
Wat een doodenge opdracht van je coach toen. Wel heel mooi. Ik durf zoiets niet. Ik vraag tegenwoordig weleens aan iemand of ze zelf wat contact willen houden. Dat zij ook eens appen bijvoorbeeld, maar dat gebeurd zelden. Als ik niet app hoor ik eigenlijk van niemand iets. Dat maakt de drempel heel hoog en het gevoel dat ik er niet echt toe doe voor een ander heel overweldigend.
Dank je voor de tekst. Hij komt heel erg binnen.
Hoe was jou nacht Avo?
Niet alleen of ik blijf leven, maar ook of mijn leven doorgaat op deze plek. Of ik nog op deze plek mag blijven, of ik terug mag komen. Vroeger dat er iemand in zou grijpen en me ver weg zou plaatsen. Vroeger ook of ik teruggebracht werd of dat verhuur verkoop zou zijn deze keer.
De kerstdagen zelf vind ik jammer voor de kids, maar maken we inderdaad wel gezellig. Het is meer dat deze periode zo om 'gezellig met je dierbaren' draait en wij dat buiten ons gezin niet echt hebben. Ik heb 3 echte vriendinnen, waarvan ik er 1 ongeveer om de maand zie en de andere 2 hooguit 2-3x per jaar. Een van deze twee heb ik ruim 6 jaar geleden voor het laatst zonder onze gezinnen gezien en heb ik nu gevraagd of we weer eens samen af kunnen spreken.
Misschien dat dat komend jaar een keertje gaat lukken. Daarnaast een groepje oud-collega's en oud-studiegenoten die ik 1-2x per jaar zie en dan wat collega's waar ik op werk heel veel en buiten werk heel soms contact mee heb. Familie is niet groter dan ouders, schoonvader en schoonzus/zwager. Waarbij ik het slechte kind ben dat moeite met haar eigen ouders heeft. Schoonvader ziet man regelmatig, maar die vind het snel te druk als er meer mensen komen. Schoonzus zien we met verjaardagen, meer contact heeft ze geen behoefte aan.
Wat een doodenge opdracht van je coach toen. Wel heel mooi. Ik durf zoiets niet. Ik vraag tegenwoordig weleens aan iemand of ze zelf wat contact willen houden. Dat zij ook eens appen bijvoorbeeld, maar dat gebeurd zelden. Als ik niet app hoor ik eigenlijk van niemand iets. Dat maakt de drempel heel hoog en het gevoel dat ik er niet echt toe doe voor een ander heel overweldigend.
Dank je voor de tekst. Hij komt heel erg binnen.
Hoe was jou nacht Avo?
selune wijzigde dit bericht op 18-12-2024 08:28
7.52% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
woensdag 18 december 2024 om 08:04
O selune ik voel gewoon je angst door het scherm.
Weetje het is heel heftig wat ik heb meegemaakt maar mijn basis was veilig.
Ik zou niet weten hoe ik zou zijn als wat mijn veilige basis had moeten zijn eigenlijk Russische rollet zou zijn met leven en dood. Thuis of ergens anders
Selune en wat kerst wij gaan ook maar 1 dag bewust iets doen ( eigenlijk zou man na schoonouders gaan dit jaar maar zw hebben elkaar niet meer gesproken na de sint)
De kinderen willen heel graag schaatsen dus dat gaan we 1ste kerstdag doen en daarna lekker makkelijk eten.
Doe wat jullie fijn vinden.
Weetje het is heel heftig wat ik heb meegemaakt maar mijn basis was veilig.
Ik zou niet weten hoe ik zou zijn als wat mijn veilige basis had moeten zijn eigenlijk Russische rollet zou zijn met leven en dood. Thuis of ergens anders
Selune en wat kerst wij gaan ook maar 1 dag bewust iets doen ( eigenlijk zou man na schoonouders gaan dit jaar maar zw hebben elkaar niet meer gesproken na de sint)
De kinderen willen heel graag schaatsen dus dat gaan we 1ste kerstdag doen en daarna lekker makkelijk eten.
Doe wat jullie fijn vinden.
woensdag 18 december 2024 om 09:18
Ach Selune, wat ontzettend verdrietig en naar. Wat moet dat intens zwaar geweest zijn, en wat zal dat onder je huid zijn gekropen.
Maar Avo heeft zoals wel vaker gelijk. Die songtekst is trouwens prachtig.
Dat hele kleine familietje herken ik. Hier helemaal geen ouders meer. Man heeft een zus die meestal rond deze tijd in het buitenland zit. Ik heb een sibling met partner die chronisch vermoeid is, zij komen tweede kerstdag even lunchen. Meer zit er niet in.
Melancholie, wanhoop en eenzaamheid liggen op de loer, wat ik absoluut niet wil voor kind, en dus plan ik dingen. Uitjes. Activiteiten. Verrassingen.
En we gaan een weekje weg met ons drietjes. Naar een vakantiepark waar kind met andere kinderen kan spelen als hij wil. We nemen een hele tas spelletjes mee. En we gaan daar elke dag naar het zwembad en van de glijbaan, inderdaad om dat vrije kind in ons alle drie te voelen.
Ik weet nu al dat ik straks een beverige zucht slaak als dat hele snertseizoen met al die kutfeestdagen voorbij is, maar plannen maken helpt echt een beetje.
Maar Avo heeft zoals wel vaker gelijk. Die songtekst is trouwens prachtig.
Dat hele kleine familietje herken ik. Hier helemaal geen ouders meer. Man heeft een zus die meestal rond deze tijd in het buitenland zit. Ik heb een sibling met partner die chronisch vermoeid is, zij komen tweede kerstdag even lunchen. Meer zit er niet in.
Melancholie, wanhoop en eenzaamheid liggen op de loer, wat ik absoluut niet wil voor kind, en dus plan ik dingen. Uitjes. Activiteiten. Verrassingen.
En we gaan een weekje weg met ons drietjes. Naar een vakantiepark waar kind met andere kinderen kan spelen als hij wil. We nemen een hele tas spelletjes mee. En we gaan daar elke dag naar het zwembad en van de glijbaan, inderdaad om dat vrije kind in ons alle drie te voelen.
Ik weet nu al dat ik straks een beverige zucht slaak als dat hele snertseizoen met al die kutfeestdagen voorbij is, maar plannen maken helpt echt een beetje.
woensdag 18 december 2024 om 09:23
Avo, jouw beschrijving van de tip van coach om vriendschappen te bevestigen roert me tot tranen.
Hier door pestverleden ook altijd het idee dat mensen me niet moeten. Ik heb veel vriendschappen laten verwateren door nooit te durven vragen of de ander het echt wel leuk vindt om met mij om te gaan. Daardoor ook nooit initiatief genomen. Als zij niet belden/appten, bloedde de vriendschap dus dood. De angst voor afwijzing was té groot.
Ik ben door therapie ook gaan vragen aan mensen of ze het fijn vinden dat ik meedoe. Tot nu toe heel fijne reacties.
Hier door pestverleden ook altijd het idee dat mensen me niet moeten. Ik heb veel vriendschappen laten verwateren door nooit te durven vragen of de ander het echt wel leuk vindt om met mij om te gaan. Daardoor ook nooit initiatief genomen. Als zij niet belden/appten, bloedde de vriendschap dus dood. De angst voor afwijzing was té groot.
Ik ben door therapie ook gaan vragen aan mensen of ze het fijn vinden dat ik meedoe. Tot nu toe heel fijne reacties.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
