Psyche
alle pijlers
Hoe genieten jullie van het leven?
donderdag 30 mei 2019 om 11:55
Ja tuurlijk.tu1nhek schreef: ↑30-05-2019 11:40Nou, als het goed is ziet een psychotherapeut je ook niet als een patiënt die genezen dient te worden hoor!
Maar ik snap wel wat ermee bedoeld wordt en in onze huidige maatschappij denk ik dat dergelijke coaches zeker wel iets kunnen betekenen. Ik vind wel dat zulke mensen niet verward moeten worden en zichzelf ook niet moeten verwarren met GGZ professionals zoals psychologen, psychotherapeuten en psychiaters en andere GGZ hulpverleners. Waarbij niet de nadruk op 'beter' moet liggen, maar wel op 'anders'. Maar beiden moeten de grenzen van hun expertise en mogelijkheden kennen.
Maar ik vind het wel verfrissend deze andere kijk.
Ik kwam eens bij mijn huisarts met soortgelijke klachten als to. Ik kreeg geen verwijzing naar de psycholoog, (waar ik aanvankelijk om vroeg) maar een soort filosofisch gesprek van bijna een uur, waarin hij zei dat dit vrij normale levensproblemen zijn waar iedereen in verschillende fases van zijn leven wel eens mee kampt (hij zelf ook) en dat die zich ook vanzef weer oplossen en dat mensen daar meer geduld mee moeten hebben. En de oplossing meer in de tijd en zichzelf moeten zoeken ipv bij een psych. Hij had het ook over zingeving enzo.
Ik dacht eerst wat moet ik daar nou weer mee, met dat spirituele en filosofische gelul. Maar ik vond het ook een heel verfrissende invalshoek. En ik voelde me direct veel minder een probleemgeval waaraan gesleuteld moet worden. Het gaf wel rust, deze benadering. En een gevoel van vertrouwen in de toekomst. En geloof in mijn eigen veerkracht. En het bestef dat ik geen quick fix moet verwachten van een arts of therapeut. Dat laatste, dat is wel een beetje een ziekte van deze tijd. Simpelweg zeggen: ga naar een arts of een psych. Alsof die je wel even kunnen fixen. En dat is helemaal niet zo.
.
donderdag 30 mei 2019 om 12:15
Depressie is een nogal breed begrip waarvan je zowel succesvol kunt betogen dat de diagnose te snel als niet snel genoeg wordt gesteld.
En iedereen heeft baat bij een andere aanpak.
Voor mij persoonlijk speelt lijdensdruk een grote rol.
Vlakheid herken ik, zowel voorafgaand als na een in mijn eigen definitie (die alleen voor mij geldt en ik anderen niet wil opleggen) van depressie.
Voor mij zat aan vlakheid en alles hooguit okay vinden, niet zo'n grote lijdensdruk.
Tijdens mijn depressie had ik dat wel. Dat voelde eigenlijk echt als ernstig bijna lichamelijk ziek zijn, als een crisis waarbij ik ieder uur moest zien door te komen en dat was een grote worsteling. Ik kon bovendien nauwelijks echt functioneren. Werken was niet aan de orde en een aantal weken kon ik niet alleen thuis zijn.
Toch had ik bij de vlakheid die daarna kwam wel nog wel hulp nodig en werd die fase ook gediagnosticeerd als depressie.
Maar als je het leven een zes min geeft en gewoon redelijk functioneert in studie/werk of gezin dan zou ik zoeken naar oplossingen die buiten de psychiatrie/medische hoek liggen.
En iedereen heeft baat bij een andere aanpak.
Voor mij persoonlijk speelt lijdensdruk een grote rol.
Vlakheid herken ik, zowel voorafgaand als na een in mijn eigen definitie (die alleen voor mij geldt en ik anderen niet wil opleggen) van depressie.
Voor mij zat aan vlakheid en alles hooguit okay vinden, niet zo'n grote lijdensdruk.
Tijdens mijn depressie had ik dat wel. Dat voelde eigenlijk echt als ernstig bijna lichamelijk ziek zijn, als een crisis waarbij ik ieder uur moest zien door te komen en dat was een grote worsteling. Ik kon bovendien nauwelijks echt functioneren. Werken was niet aan de orde en een aantal weken kon ik niet alleen thuis zijn.
Toch had ik bij de vlakheid die daarna kwam wel nog wel hulp nodig en werd die fase ook gediagnosticeerd als depressie.
Maar als je het leven een zes min geeft en gewoon redelijk functioneert in studie/werk of gezin dan zou ik zoeken naar oplossingen die buiten de psychiatrie/medische hoek liggen.
donderdag 30 mei 2019 om 12:41
Psychiatrische diagnoses hebben ook een culturele en maatschappelijke kant, dat kun je niet scheiden.tu1nhek schreef: ↑30-05-2019 11:05.
Ik heb me behoorlijk klote gevoeld, maar twijfel soms zelfs of ik wel depressief ben geweest. Los van de paar keer dat het wel echt een zware depressie was. Daartussen heb ik me ook langdurig 'depressief' gevoeld, maar toch was dit anders - niet de klachten want nog steeds was ik volgens een DSM classificatie wel depressief, maar wel de aard en uit welke bron/de oorzaak. Wat ik wel weet is dat in mijn tijden van depressie en depressieve gevoelens ik helemaal niks aan mijn leven als 'okay' had kunnen bestempelen of ervaren zoals TO dat wel schrijft.
Ik las een tijd terug een uitspraak van een (dacht ik) psychiater die zei dat hij in zijn werk in de GGZ vooral mensen tegenkomt met zingevingsproblemen tegenwoordig, die we wel labelen als psychiatrische problemen. Wat beslist niet wil zeggen dat het probleem er dan niet is of dat mensen er niet onder lijden! (juist wel!) Maar dat het misschien meer een cultuur-/maatschappelijk probleem is dan een GGZ probleem, en zo ook de oplossingen. Moeten we allemaal in therapie vanwege onze burnouts en depressies? Of moeten we iets veranderen bij onszelf in onze cultuur? Dan blijft er binnen de GGZ ook meer ruimte over voor mensen met psychiatrische problemen.
Maar goed, dit is wel een wat breder gesprek dan de vraag van TO
Als iemand bijv geesten ziet verklaren wij diegene voor gek, in andere culturen wordt diegene vereerd.
Met dat in je achterhoofd is zelfs jouw laatste zin niet eenduidig.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 30 mei 2019 om 13:31
Wie vastgesteld : ben depressief geweest, maar was destijds altijd erg neerslachtig. Laag in energie. Een beetje alsof je een regenwolk constant op je hoofd hebt.Kia•Ora schreef: ↑30-05-2019 03:23Wie heeft vastgesteld dat je niet depressief bent?
Hoe lang voel je je al zo?
Wat maakt dat je denkt "Leuk, maar 1x en nooit meer"?
Welke eisen stel je aan "leuke dingen" doen?
Waar genoot je voorheen van? Waar haalde je voldoening uit?
Wat is er veranderd sinds die tijd?
En om je vraag te beantwoorden, ik haal mijn voldoening uit kleine dingen. Een peuter die met aandacht naar een bij kan kijken en"maya de blij" roept, een patiënt die naar me lacht, bakje koffie op een terrasje in de zon, de vogeltjes die ik over een paar uurtjes weer hoor terwijl ik even een momentje op werk neem (indien mogelijk) om even in de binnentuin naar de zonsopgang te kijken, de cake die ik bak die gelukt is of faliekant mislukt, mijn katten die op me zitten te wachten als ik thuis kom en me verwelkomen met een concert, een appje naar vrienden, een knuffel van een vriend(in), het bedankje van de oude buuf als ik iets 'kleins' voor haar doe, etc. etc. etc.
Het is nu meer een gevoel van apathie. Niets interesseert mij echt.
Hoelang; 1-2 jaar
En ja waar ik vroeger plezier uithaalde. Dezelfde dingen die ik altijd wel deed. Sport, vrienden, dames, maar het pakt me niet meer zo...
donderdag 30 mei 2019 om 13:37
.Solomio schreef: ↑30-05-2019 12:41Psychiatrische diagnoses hebben ook een culturele en maatschappelijke kant, dat kun je niet scheiden.
Als iemand bijv geesten ziet verklaren wij diegene voor gek, in andere culturen wordt diegene vereerd.
Met dat in je achterhoofd is zelfs jouw laatste zin niet eenduidig.
Dit onderwerp is ook niet eenduidig inderdaad.
donderdag 30 mei 2019 om 13:39
Ja dat weet ik niet. Had nooit zulke enorme verwachtingspatronen. Ik vond mijn studie interessant, had het idee mezelf te ontwikkelen maar kan me altijd maar moeilijk aanzetten tot.Ikzegookwat schreef: ↑30-05-2019 08:51Vindt je je studie wel leuk, TO? Of, "leuk" is misschien niet het goede woord, maar inspirerend? Brengt het je wat je ervan had verwacht? Of heb je (onbewust) het gevoel niet op het goede spoor te zitten?
donderdag 30 mei 2019 om 13:42
Neerslachtig, weemoedig. Zware benen, zware armen, verdrietig zeg maar. Laag in energie.
Het is nu meer apathisch. Ben niet verdrietig, noch weemoedig. Maar niets interesseert mij echt. Gesprekjes met mensen is vaak “okay” de reactie achteraf of hangen met vrienden is “okay”. Maar niet iets waarvan ik nou denk van wauw! Dat wil ik. Verder zit ik ook niet laag in energie maar ik wil gewoon geen energie “verspillen” lijkt het.
donderdag 30 mei 2019 om 13:44
Nee moe is het niet. Het is ja gewoon gevoelloos. Niets echt op, niets maakt echt verdrietig. Beetje ja... vlakjes.Nummer*Zoveel schreef: ↑30-05-2019 09:12Ben je niet gewoon moe, nu je zo tegen het eind van het schooljaar zit en waarschijnlijk hard aan vakantie toe bent?
Ik geniet ook van kleine dingen. Een grappig appje, de zon die schijnt, de vogeltjes die fluiten.
En als ik wat meer positieve impuls nodig heb, dan zoek ik iets wat bij mijn stemming van dat moment past.
Als ik heel moe ben, dan vallen dingen met anderen samen doen vaak tegen omdat ik er niet echt van kan genieten. Dat is me dan gewoon even teveel en dan erger ik me al snel. In plaats daarvan kies ik dan iets voor mezelf; een fijn boek lezen, of met een reep chocola in bed tv kijken, oid.
Ben ik minder moe, dan kan ik juist wel weer veel energie halen uit een gezellige ontmoeting met familie of vrienden, dus dan zoek ik dat weer wel op. Op zo’n moment zou dat boek of de tv met
chocola me juist onrustig maken.
Kortom; doe niet zomaar iets om van te “genieten”, maar pas iets wat op dat moment aansluit bij hoe jij je voelt.
donderdag 30 mei 2019 om 13:44
Doe eens iets dat je juist niet eerder gedaan hebt. Een cursus, een sport of andere activiteit, maak een reisje alleen of met een groep naar een plek waar je niet eerder geweest bent.Santaaa schreef: ↑30-05-2019 13:31Wie vastgesteld : ben depressief geweest, maar was destijds altijd erg neerslachtig. Laag in energie. Een beetje alsof je een regenwolk constant op je hoofd hebt.
Het is nu meer een gevoel van apathie. Niets interesseert mij echt.
Hoelang; 1-2 jaar
En ja waar ik vroeger plezier uithaalde. Dezelfde dingen die ik altijd wel deed. Sport, vrienden, dames, maar het pakt me niet meer zo...
Bij mij werkt het zo dat nieuwe indrukken/ervaringen de mist en muizenissen in mijn hoofd verdringen. Alsof er een bezem doorheen gaat.
.
donderdag 30 mei 2019 om 13:45
Zie eerder gegeven reactie!!!:)Coconuts12 schreef: ↑30-05-2019 09:28Uit ervaring weet ik dat als je depressief bent, je je ook zo voelt.
donderdag 30 mei 2019 om 13:52
Ik noem mezelf ook niet depressief als ik het lusteloze gevoel heb dat jij beschrijft. Een echte depressie gaat wel even verder dan dat. In mijn optiek.
Dit lijkt in mijn ogen meer op verveling.
.
donderdag 30 mei 2019 om 13:55
Hij, TO is een hij :ptu1nhek schreef: ↑30-05-2019 11:19.
Volgens mij schrijven mensen hier vanuit verschillende referentiekaders waardoor er miscommunicaties en discussie ontstaan. We gebruiken namelijk vaak dezelfde woorden voor dingen die heel anders voelen, simpelweg omdat we niet kunnen voelen wat een ander voelt en een beperkt woordenschat hebben.
Hier komt een enorme discussie uit voort, terwijl beide kanten volgens mij waar zijn. Het is aan TO om te onderzoeken waar zij zelf valt in deze.
Schrijf ik zo verwijfd?:p
donderdag 30 mei 2019 om 20:29
Niet iedere depressie is hetzelfde.
Simpel: uit een lijst van 10 (ofzo) kenmerken moet je er minstens 5 hebben.
Dan kan de ene depressie dus nogal verschillen van de andere.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
