Psyche
alle pijlers
Hoe genieten jullie van het leven?
donderdag 30 mei 2019 om 10:33
Eens.Mevrouw75 schreef: ↑30-05-2019 10:32Omdat het niet klopt met je referentiekader. ‘ Depressie=ik wil dood’ en daar klopt het niet bij. Of waarom zou je het nou weer meteen depressie labelen? Dan ben je meteen ‘die ene met depressie’, en dus zielig ofzo. Het is gewoon een van de nuances in het leven. Ik persoonlijk vond de testjes je nogal snel een depressie ‘aanpraten’.
Ik heb het toen ook weleens met een studiegenootje over mijn gemoedstoestand gehad en zij was daar in mijn ogen ook al zo makkelijk over: ‘daar zijn gewoon pillen voor hoor.’
En natuurlijk is er ergens een grens naar een échte depressie waarbij pillen misschien het enige zijn dat nog een beetje helpt. Maar om nou elke keer dat je je lusteloos voelt naar een arts te rennen, nee.
.
donderdag 30 mei 2019 om 10:37
impala schreef: ↑30-05-2019 06:07De huisarts is geen haarlemmerolie, al wordt dat wel eens zo voorgesteld op dit forum.
Ik heb er ook wel eens last van, wat TO beschrijft. Kan een huisarts mi niet veel aan doen hoor. In nijn geval betekent het meestal dat ik teveel in een sleur zit en nieuwe prikkels nodig heb.
Bij mij net zo
donderdag 30 mei 2019 om 10:39
Het klopt dus niet met JOUW referentiekader. Kun je ook je referentiekader aanpassen, want mss klopt dat niet.Mevrouw75 schreef: ↑30-05-2019 10:32Omdat het niet klopt met je referentiekader. ‘ Depressie=ik wil dood’ en daar klopt het niet bij. Of waarom zou je het nou weer meteen depressie labelen? Dan ben je meteen ‘die ene met depressie’, en dus zielig ofzo. Het is gewoon een van de nuances in het leven. Ik persoonlijk vond de testjes je nogal snel een depressie ‘aanpraten’.
Ik heb het toen ook weleens met een studiegenootje over mijn gemoedstoestand gehad en zij was daar in mijn ogen ook al zo makkelijk over: ‘daar zijn gewoon pillen voor hoor.’
Depressie = ik wil dood.....
Dan heb je dus idd een beperkt beeld bij een depressie.
En dan kun je een depressie hebben volgens de testjes, maar dan wil je het niet zo noemen.
Dat je een gebroken been hebt, maar dat je liever zegt: tja, ik ben gevallen, mijn been doet pijn. Maar om het nou meteen gebroken te noemen.......
TO heeft wrsch ook een bepaald beeld bij een depressie en ze voldoet niet aan dat beeld.
Grote kans dat dat beeld niet klopt.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 30 mei 2019 om 10:44
Dat kan. Ik spreek ook voor mezelf en het kan heel goed dat dat bij to ook zo is. Dag is precies wat ik wil zeggen denk ik.Solomio schreef: ↑30-05-2019 10:39Het klopt dus niet met JOUW referentiekader. Kun je ook je referentiekader aanpassen, want mss klopt dat niet.
Depressie = ik wil dood.....
Dan heb je dus idd een beperkt beeld bij een depressie.
En dan kun je een depressie hebben volgens de testjes, maar dan wil je het niet zo noemen.
Dat je een gebroken been hebt, maar dat je liever zegt: tja, ik ben gevallen, mijn been doet pijn. Maar om het nou meteen gebroken te noemen.......
TO heeft wrsch ook een bepaald beeld bij een depressie en ze voldoet niet aan dat beeld.
Grote kans dat dat beeld niet klopt.
Een gebroken been zie ik als de zware depressie en de ‘ik wil dood variant’ . Er zijn bij benen ook best veel zaken die je heus wel merkt, naar zijn en toch heel lang mee rond kan lopen zonder dat een huisarts het ooit heeft gezien.
De uitspraak: als je in een depressie zit, je je ook zo voelt, gaat dus niet altijd op. Net zoals je een gebroken been niet altijd zomaar weet.
donderdag 30 mei 2019 om 10:50
En zelfs bij een 'echte' depressie kunnen artsen vaak maar weinig voor je doen.Mevrouw75 schreef: ↑30-05-2019 10:44Dat kan. Ik spreek ook voor mezelf en het kan heel goed dat dat bij to ook zo is. Dag is precies wat ik wil zeggen denk ik.
Een gebroken been zie ik als de zware depressie en de ‘ik wil dood variant’ . Er zijn bij benen ook best veel zaken die je heus wel merkt, naar zijn en toch heel lang mee rond kan lopen zonder dat een huisarts het ooit heeft gezien.
Ik denk wel eens dat het juist erger wordt als je bij de ggz beland, omdat daar het uitgangspunt is dat je ziek bent en genezen moet worden. En je je gaat focussen op je problemen, en alles wat je aandacht geeft groeit.
Denk dat je je tijd en energie beter kan steken in het ondernemen van nieuwe dingen en zo uitvinden waar jij je beter van gaat voelen. Ipv twee keer per week een uur praten over je rotgevoel.
impala wijzigde dit bericht op 30-05-2019 10:51
0.64% gewijzigd
.
donderdag 30 mei 2019 om 10:51
Door niet te verwachten dat het leven heel de tijd, leuk, fantastisch, levendig, groots of meeslepend is (ja, je zou je misschien kunnen vergissen als je bent opgegroeid met Facebook, Instagram en YouTube met ook nog alle influencers en vloggers).
Muziek luisteren van vroeger (uit mijn jeugd en daarvoor) vind ik fijn.
Iets doen anders dan in het dagelijkse leven. Even eruit gaan (dat hoeft niet duur)
In de natuur zijn.
Sporten.
De lat en verwachtingen even lager leggen.
Bij iemand zijn bij wie ik helemaal mezelf kan zijn en niets hoef.
Iets lezen of kijken (documentaire) over hoe anderen leven - dit klinkt misschien een beetje gek, maar het komt denk ik neer op het verbinden met een meer universele menselijkheid en dus een beetje loskomen van onze rijke, westerse cultuur waarin we eigenlijk vel luxe hebben en daardoor luxe problemen. Terug naar die basisemoties die ons verbinden als mensen. Misschien is dit eigenlijk de kern van mijn hele lijstje, het kan ook in vrijwilligerswerk zitten, of iets met dieren doen of....ja, net wat bij jou past.
Dit zijn overigens niet dingen die ik doe om te genieten, maar dingen die me kunnen helpen als ik me zo voel als in de OP. Genieten komt dan wel. Genieten vind ik namelijk ook beste een hoge eis als je je zo voelt.
Muziek luisteren van vroeger (uit mijn jeugd en daarvoor) vind ik fijn.
Iets doen anders dan in het dagelijkse leven. Even eruit gaan (dat hoeft niet duur)
In de natuur zijn.
Sporten.
De lat en verwachtingen even lager leggen.
Bij iemand zijn bij wie ik helemaal mezelf kan zijn en niets hoef.
Iets lezen of kijken (documentaire) over hoe anderen leven - dit klinkt misschien een beetje gek, maar het komt denk ik neer op het verbinden met een meer universele menselijkheid en dus een beetje loskomen van onze rijke, westerse cultuur waarin we eigenlijk vel luxe hebben en daardoor luxe problemen. Terug naar die basisemoties die ons verbinden als mensen. Misschien is dit eigenlijk de kern van mijn hele lijstje, het kan ook in vrijwilligerswerk zitten, of iets met dieren doen of....ja, net wat bij jou past.
Dit zijn overigens niet dingen die ik doe om te genieten, maar dingen die me kunnen helpen als ik me zo voel als in de OP. Genieten komt dan wel. Genieten vind ik namelijk ook beste een hoge eis als je je zo voelt.
donderdag 30 mei 2019 om 10:54
Precies. Je kunt jezelf niet dwingen te genieten. Je kunt wel wat gaan ondernemen, iets ánders dan je normaal doet. Of iets waarvan je weet dat je je er eerder beter door voelde.tu1nhek schreef: ↑30-05-2019 10:51Door niet te verwachten dat het leven heel de tijd, leuk, fantastisch, levendig, groots of meeslepend is (ja, je zou je misschien kunnen vergissen als je bent opgegroeid met Facebook, Instagram en YouTube met ook nog alle influencers en vloggers).
Muziek luisteren van vroeger (uit mijn jeugd en daarvoor) vind ik fijn.
Iets doen anders dan in het dagelijkse leven. Even eruit gaan (dat hoeft niet duur)
In de natuur zijn.
Sporten.
De lat en verwachtingen even lager leggen.
Bij iemand zijn bij wie ik helemaal mezelf kan zijn en niets hoef.
Iets lezen of kijken (documentaire) over hoe anderen leven - dit klinkt misschien een beetje gek, maar het komt denk ik neer op het verbinden met een meer universele menselijkheid en dus een beetje loskomen van onze rijke, westerse cultuur waarin we eigenlijk vel luxe hebben en daardoor luxe problemen. Terug naar die basisemoties die ons verbinden als mensen. Misschien is dit eigenlijk de kern van mijn hele lijstje, het kan ook in vrijwilligerswerk zitten, of iets met dieren doen of....ja, net wat bij jou past.
Dit zijn overigens niet dingen die ik doe om te genieten, maar dingen die me kunnen helpen als ik me zo voel als in de OP. Genieten komt dan wel. Genieten vind ik namelijk ook beste een hoge eis als je je zo voelt.
En dan komt het genieten vaak weer vanzelf. Maar dat is nooit een constante staat van zijn. Genieten is een momentopname.
impala wijzigde dit bericht op 30-05-2019 10:55
4.49% gewijzigd
.
donderdag 30 mei 2019 om 10:55
Ondernemen is nou juist iets wat vaak slecht lukt als je depressief bent.impala schreef: ↑30-05-2019 10:50En zelfs bij een 'echte' depressie kunnen artsen vaak maar weinig voor je doen.
Ik denk wel eens dat het juist erger wordt als je bij de ggz beland, omdat daar het uitgangspunt is dat je ziek bent en genezen moet worden. En je je gaat focussen op je problemen, en alles wat je aandacht geeft groeit.
Denk dat je je tijd en energie beter kan steken in het ondernemen van nieuwe dingen en zo uitvinden waar jij je beter van gaat voelen. Ipv twee keer per week een uur praten over je rotgevoel.
Voor mij helpt praten juist heel goed, eigenlijk is dat bij mij zelfs het enige dat werkt.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 30 mei 2019 om 10:56
Echt, zo makkelijk als je écht depressief bent. Gelukkig is daar de GGZ die je daarbij helpt om je weer te activeren.
Eens met Solo.
anoniem_370063 wijzigde dit bericht op 30-05-2019 10:57
8.29% gewijzigd
donderdag 30 mei 2019 om 10:56
Dat jij een depressie hebt ontken ik ook niet natuurlijk.Coconuts12 schreef: ↑30-05-2019 10:53Ik zeg niet dat to een depressie heeft. Wel dat ik een depressie heb en ook zo voel. Mijn andere klachten heb ik niet beschreven.
Ik stel wel de vraag of je het zelf kunt herkennen en dan ook zo ervaren (en als je anders ervaart kunnen je klachten ook exact hetzelfde zijn als die van iemand anders trouwens). En bij mij was dus blijkbaar het antwoord nee en denk niet dat ik zomaar die ene grote uitzondering ben.
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 30-05-2019 10:58
10.75% gewijzigd
donderdag 30 mei 2019 om 10:58
Bij mij niet.
Ik kan me beter mijn bed uitsleuren om te gaan sporten of een dagje te gaan wandelen in de natuur dan voor een afspraak met een psych. En de mensen die ik ken die al jaren bij een psych lopen, gaan er ook niet op vooruit.
.
donderdag 30 mei 2019 om 10:59
Maar begrijp ik jou nu verkeerd: eerder schreef je toch dat jij het geen depressie wilde noemen, ook al was het dat wel volgens de testjes?
Daaruit wordt duidelijk dat je dat zelf dus niet kunt vaststellen, maar ik kreeg ook de indruk dat jij vindt dat de diagnose te makkelijk gesteld wordt.
Terwijl ik uit deze post een heel andere indruk krijg.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 30 mei 2019 om 11:01
Klopt, dat ik dat allemaal schreef, maar ik snap je vertwijfeling niet zo goed.Solomio schreef: ↑30-05-2019 10:59Maar begrijp ik jou nu verkeerd: eerder schreef je toch dat jij het geen depressie wilde noemen, ook al was het dat wel volgens de testjes?
Daaruit wordt duidelijk dat je dat zelf dus niet kunt vaststellen, maar ik kreeg ook de indruk dat jij vindt dat de diagnose te makkelijk gesteld wordt.
Terwijl ik uit deze post een heel andere indruk krijg.
De testjes hebben het over ‘deze week voel ik me’ ‘de afgelopen 2 weken heb ik me onafgebroken’. Ik vind 2 weken nogal een korte tijdspanne. Of ben ik nou gek?
donderdag 30 mei 2019 om 11:02
Mensen die al jaren bij een psych lopen hebben meestal chronische problemen.
Ik loop er ook al jaren en het doel is niet om beter te worden, maar om terugval te voorkomen of iig vroegtijdig te ontdekken.
Al dat gesport en gewandel heeft mij nog nooit een steek verder gebracht, therapie wel.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 30 mei 2019 om 11:04
Tja, dat kun jij vinden, maar aangezien we in NL gebruikmaken van de DSM-5 is dat het criterium.
Daarbij moet je aan meer criteria voldoen voor een diagnose.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 30 mei 2019 om 11:05
.
Ik heb me behoorlijk klote gevoeld, maar twijfel soms zelfs of ik wel depressief ben geweest. Los van de paar keer dat het wel echt een zware depressie was. Daartussen heb ik me ook langdurig 'depressief' gevoeld, maar toch was dit anders - niet de klachten want nog steeds was ik volgens een DSM classificatie wel depressief, maar wel de aard en uit welke bron/de oorzaak. Wat ik wel weet is dat in mijn tijden van depressie en depressieve gevoelens ik helemaal niks aan mijn leven als 'okay' had kunnen bestempelen of ervaren zoals TO dat wel schrijft.
Ik las een tijd terug een uitspraak van een (dacht ik) psychiater die zei dat hij in zijn werk in de GGZ vooral mensen tegenkomt met zingevingsproblemen tegenwoordig, die we wel labelen als psychiatrische problemen. Wat beslist niet wil zeggen dat het probleem er dan niet is of dat mensen er niet onder lijden! (juist wel!) Maar dat het misschien meer een cultuur-/maatschappelijk probleem is dan een GGZ probleem, en zo ook de oplossingen. Moeten we allemaal in therapie vanwege onze burnouts en depressies? Of moeten we iets veranderen bij onszelf in onze cultuur? Dan blijft er binnen de GGZ ook meer ruimte over voor mensen met psychiatrische problemen.
Maar goed, dit is wel een wat breder gesprek dan de vraag van TO
donderdag 30 mei 2019 om 11:05
donderdag 30 mei 2019 om 11:10
Wat is de kip en wat het ei?Solomio schreef: ↑30-05-2019 11:02Mensen die al jaren bij een psych lopen hebben meestal chronische problemen.
Ik loop er ook al jaren en het doel is niet om beter te worden, maar om terugval te voorkomen of iig vroegtijdig te ontdekken.
Al dat gesport en gewandel heeft mij nog nooit een steek verder gebracht, therapie wel.
Ik denk dat het bij sommige mensen chronisch wordt juist doordat ze er teveel mee bezig zijn en er teveel over blijven praten. Ipv concrete veranderingen aan te brengen in hun leven en gewoontes.
Zeg niet dat dat bij jou ook zo is. Bovendien heb jij een 'echte' stoornis en to niet volgens mij. Wat zij beschrijft is gewoon een normale down in mijn optiek. Je geluksgevoel heeft nooit een rechte lijn, laat staan een altijd maar opgaande lijn. Geen dag zonder nacht.
Je moet niet verwachten dat je je altijd top voelt. Soms voel je je kut of down of lusteloos. Dat hoort bij het leven.
impala wijzigde dit bericht op 30-05-2019 11:26
8.16% gewijzigd
.
donderdag 30 mei 2019 om 11:10
TO nu ik wat ouder ben, 33. Heb ik me ook zo gevoeld als jij. En dan ook weer niet ...
ligt eraan wat je afgelopen zeg maar paar jaar hebt gedaan. In welke fase je zat. En hoe jij omgaat met veranderingen in het leven.
Nu met 33 jaar, bijvoorbeeld ik ben single en veel mensen om me heen krijgen het druk met kinderen en reizen.
Soms verveel ik me ook. Maand mei heb ik me verveeld. Ik wou niet daten. Doordat ik minder tinder heb ik veel meer tijd. Dus dan moet ik mezelf uitdagen door te noemen wat ik leuk vind of interessant. Volgend week ga ik schildercursus volgen die je meteen betaalt. Gewoon om te kijken wat het is.
En ik ga me tuin aanpakken. Krijg van de gemeente een geveltuin om ons straatje op te vrolijken. Dus glas wijn erbij en muziekje...
Nu is het zo dat door het doen ik ook geniet. Maar hoe weet ik dit? Door dus dingen/activiteiten te doen. Je leert jezelf kennen.
Maar heb ook bijv een familie lid met kids en zij moet zichzelf soms ook uitdagen om niet alleen te blijven hangen in het huishouden en kinderen.
Een Van mijn buren is 70. Zij daagt zichzelf uit door meer te wandelen , op tijd naar de fysio en een traject volgen, kleinkinderen opzoeken en met ze spelen etc.
Het is cliché maar o zo waar:
Het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ophangen.
ligt eraan wat je afgelopen zeg maar paar jaar hebt gedaan. In welke fase je zat. En hoe jij omgaat met veranderingen in het leven.
Nu met 33 jaar, bijvoorbeeld ik ben single en veel mensen om me heen krijgen het druk met kinderen en reizen.
Soms verveel ik me ook. Maand mei heb ik me verveeld. Ik wou niet daten. Doordat ik minder tinder heb ik veel meer tijd. Dus dan moet ik mezelf uitdagen door te noemen wat ik leuk vind of interessant. Volgend week ga ik schildercursus volgen die je meteen betaalt. Gewoon om te kijken wat het is.
En ik ga me tuin aanpakken. Krijg van de gemeente een geveltuin om ons straatje op te vrolijken. Dus glas wijn erbij en muziekje...
Nu is het zo dat door het doen ik ook geniet. Maar hoe weet ik dit? Door dus dingen/activiteiten te doen. Je leert jezelf kennen.
Maar heb ook bijv een familie lid met kids en zij moet zichzelf soms ook uitdagen om niet alleen te blijven hangen in het huishouden en kinderen.
Een Van mijn buren is 70. Zij daagt zichzelf uit door meer te wandelen , op tijd naar de fysio en een traject volgen, kleinkinderen opzoeken en met ze spelen etc.
Het is cliché maar o zo waar:
Het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ophangen.
donderdag 30 mei 2019 om 11:16
.
Ik lees jou wel vaker hierover en denk dat dit klopt ja
Ik heb het idee dat jij je nooit echt goed voelt, dat je steeds min of meer aan het overleven bent en 'genoegen nemen met' en dat je je daarbij hebt neergelegd, omdat je niet weet hoe het anders beter kan worden.
Gezien je dit een terugkomend iets is vanaf vrij jonge leeftijd zou het goed kunnen dat er iets in jouw basis(overtuigingen) zit wat dit patroon in stand houdt. Het lijkt of je weinig gevoel van regie hebt over je eigen leven of gevoel.
donderdag 30 mei 2019 om 11:19
.impala schreef: ↑30-05-2019 11:10
Zeg niet dat dat bij jou ook zo is. Bovendien heb jij een 'echte' stoornis en to niet volgens mij. Wat zij beschrijft is gewoon een normale down in mijn optiek. Je geluksgevoel heeft nooit een rechte lijn, laat staan een altijd maar opgaande lijn. Geen dag zonder nacht.
Je moet niet verwachten dat je je altijd top voelt. Soms voel je je kut of down of lusteloos. Dat hoort bij het leven.
Volgens mij schrijven mensen hier vanuit verschillende referentiekaders waardoor er miscommunicaties en discussie ontstaan. We gebruiken namelijk vaak dezelfde woorden voor dingen die heel anders voelen, simpelweg omdat we niet kunnen voelen wat een ander voelt en een beperkt woordenschat hebben.
Hier komt een enorme discussie uit voort, terwijl beide kanten volgens mij waar zijn. Het is aan TO om te onderzoeken waar zij zelf valt in deze.
donderdag 30 mei 2019 om 11:21
Dat dus.Ilovefairytales schreef: ↑30-05-2019 11:10TO nu ik wat ouder ben, 33. Heb ik me ook zo gevoeld als jij. En dan ook weer niet ...
ligt eraan wat je afgelopen zeg maar paar jaar hebt gedaan. In welke fase je zat. En hoe jij omgaat met veranderingen in het leven.
Nu met 33 jaar, bijvoorbeeld ik ben single en veel mensen om me heen krijgen het druk met kinderen en reizen.
Soms verveel ik me ook. Maand mei heb ik me verveeld. Ik wou niet daten. Doordat ik minder tinder heb ik veel meer tijd. Dus dan moet ik mezelf uitdagen door te noemen wat ik leuk vind of interessant. Volgend week ga ik schildercursus volgen die je meteen betaalt. Gewoon om te kijken wat het is.
En ik ga me tuin aanpakken. Krijg van de gemeente een geveltuin om ons straatje op te vrolijken. Dus glas wijn erbij en muziekje...
Nu is het zo dat door het doen ik ook geniet. Maar hoe weet ik dit? Door dus dingen/activiteiten te doen. Je leert jezelf kennen.
Maar heb ook bijv een familie lid met kids en zij moet zichzelf soms ook uitdagen om niet alleen te blijven hangen in het huishouden en kinderen.
Een Van mijn buren is 70. Zij daagt zichzelf uit door meer te wandelen , op tijd naar de fysio en een traject volgen, kleinkinderen opzoeken en met ze spelen etc.
Het is cliché maar o zo waar:
Het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ophangen.
Ik weet dat ik opknap als ik even uit de dagelijkse sleur stap. Soms is het een zware opgave om te bedenken waar ik dan eens heen zal gaan. Of het initiatief te nemen om een nieuwe activiteit te ondernemen. En boek ik op mijn tandvlees een ticket of paardrij uurtje/weekend of pak een koffertje om ergens heen te rijden.
Maar ik weet inmiddels door ervaring dat ik daar wél enorm van opknap. Ook al heb ik er vooraf geen zin in.
Het beste wat de ggz mij te bieden heeft gehad, was running therapie. Dat is geen therapie, maar gewoon een hardloopgroepje. Een nieuwe activiteit dus. Daar heb ik veel meer aan dan aan gesprekken.
.
donderdag 30 mei 2019 om 11:28
Heel erg mee eens.tu1nhek schreef: ↑30-05-2019 11:05.
Ik heb me behoorlijk klote gevoeld, maar twijfel soms zelfs of ik wel depressief ben geweest. Los van de paar keer dat het wel echt een zware depressie was. Daartussen heb ik me ook langdurig 'depressief' gevoeld, maar toch was dit anders - niet de klachten want nog steeds was ik volgens een DSM classificatie wel depressief, maar wel de aard en uit welke bron/de oorzaak. Wat ik wel weet is dat in mijn tijden van depressie en depressieve gevoelens ik helemaal niks aan mijn leven als 'okay' had kunnen bestempelen of ervaren zoals TO dat wel schrijft.
Ik las een tijd terug een uitspraak van een (dacht ik) psychiater die zei dat hij in zijn werk in de GGZ vooral mensen tegenkomt met zingevingsproblemen tegenwoordig, die we wel labelen als psychiatrische problemen. Wat beslist niet wil zeggen dat het probleem er dan niet is of dat mensen er niet onder lijden! (juist wel!) Maar dat het misschien meer een cultuur-/maatschappelijk probleem is dan een GGZ probleem, en zo ook de oplossingen. Moeten we allemaal in therapie vanwege onze burnouts en depressies? Of moeten we iets veranderen bij onszelf in onze cultuur? Dan blijft er binnen de GGZ ook meer ruimte over voor mensen met psychiatrische problemen.
Maar goed, dit is wel een wat breder gesprek dan de vraag van TO
Mijn huisarts ziet het ook zo trouwens.
Ik las gisteren ook een interessant artikel over de opkomst van de 'filosofisch therapeut' , die het ook vanuit die hoek benadert.
Dit werk:
http://verenigingfilosofischepraktijk.nl
In tegenstelling tot een psychotherapeut, ziet de filosofisch consulent u niet als patiënt die genezen dient te worden. Eerder is hij de begeleider waarmee u meer helderheid kunt vinden in een complexe situatie en die u op mogelijke uitwegen wijst
Dit was het artikel trouwens, voor wie Topics heeft. Komt oorspronkelijk uit het AD. Titel : Kom je niet verder met de psycholoog? Probeer dan de filosoof!
www.topics.nl/kom-je-niet-verder-met-de ... 1598b731a/
impala wijzigde dit bericht op 30-05-2019 11:42
21.37% gewijzigd
.
donderdag 30 mei 2019 om 11:40
Nou, als het goed is ziet een psychotherapeut je ook niet als een patiënt die genezen dient te worden hoor!
Maar ik snap wel wat ermee bedoeld wordt en in onze huidige maatschappij denk ik dat dergelijke coaches zeker wel iets kunnen betekenen. Ik vind wel dat zulke mensen niet verward moeten worden en zichzelf ook niet moeten verwarren met GGZ professionals zoals psychologen, psychotherapeuten en psychiaters en andere GGZ hulpverleners. Waarbij niet de nadruk op 'beter' moet liggen, maar wel op 'anders'. Maar beiden moeten de grenzen van hun expertise en mogelijkheden kennen.
Maar ik snap wel wat ermee bedoeld wordt en in onze huidige maatschappij denk ik dat dergelijke coaches zeker wel iets kunnen betekenen. Ik vind wel dat zulke mensen niet verward moeten worden en zichzelf ook niet moeten verwarren met GGZ professionals zoals psychologen, psychotherapeuten en psychiaters en andere GGZ hulpverleners. Waarbij niet de nadruk op 'beter' moet liggen, maar wel op 'anders'. Maar beiden moeten de grenzen van hun expertise en mogelijkheden kennen.
