Hoe kwam jij van je eetstoornis af?

Ten eerste, een digitale knuffel! Ik weet hoe je je voelt. Acht jaar geleden had ik anorexia. Een gezondere relatie met eten is zeer gefaseerd gegaan in die acht jaar en heel langzaam. Jarenlang heb ik niet meer geweten wat "normaal " omgaan met eten is. Nu dus, acht jaar verder, kan ik zeggen écht volledig hersteld te zijn. Je mag me PMen..

Hier nog een ervaring. Toen ik 14 was ook de diagnose eetstoornis NAO gekregen. Ik ben nu 27. Ben ik helemaal van de probleemgedachten af? Nee, absoluut niet. Maar ik herken ze wel en eet normaal genoeg.

Ook bij mij is het heel langzaam gegaan. Mijn eetstoornis was voor mij voornamelijk een controlemiddel, maar ook een middel voor aandacht; ik hoopte dat als ik maar dun genoeg zou zijn mensen me dan wel zouden zien. Enerzijds als aantrekkelijk, omdat het toentertijd het heersende schoonheidsideaal was. Anderzijds hoopte ik dat ik zo dun zou worden dan mensen daadwerkelijk aan me konden zien dat er iets mis was. Daarnaast is het ontstaan na seksueel misbruik, dus ik denk dat dat ook nog wel een duit in het zakje heeft gedaan.

Als ik terug kijk is het vooral beter gegaan als ik een duidelijke structuur had in mijn leven en me geliefd voelde. Voor mij was het eetprobleem duidelijk een symptoom van een dieper iets, en dat is het nog steeds. Het is heel langzaam gegaan, dat zeker.

En heeeeeeel veel therapie.

En er aan blijven werken.

Ik heb zo'n 18 jaar geleden een eerstoornis ontwikkeld. Na groepstherapie heb ik het nu onder controle. Dat wil zeggen dat ik er mee kan leven hoe het nu gaat. Ik tel nog steeds calorieen en plan nog steeds veel omtrent eten. Ik geloof niet dat ik hier vanaf ga komen maar het is al 100x beter dan hoe het was.

zonderuitweg schreef: ↑

12-06-2020 16:35

Nog anderen die ervaringen kunnen en willen delen? Ik zie zelden een topic waar zo weinig op gereageerd wordt, dat stemt me niet heel hoopvol voor the success rate van het overwinnen van een eetstoornis

Dag TO,

Allereerst, ik vind het naar om te lezen dat je problemen hebt, en ik hoop dat je een weg vindt om hier uit te komen.

Wat bovenstaande betreft: je koppelt het gebrek aan reacties op je topic aan het succes rate van het overwinnen van een eetstoornis. Dat lijkt me niet terecht. Weinig reacties krijgen, kan veel oorzaken hebben.

Je vraagt bijvoorbeeld iets specifieks, namelijk naar wie succes heeft. Niet tips over hoe jij het zou kunnen aanpakken. Dat zou misschien meer reacties geven.

Zelf reageer ik nu voor het eerst weer eens in een topic, omdat in andere topics de TO bijvoorbeeld de OP weghaalt, of nooit meer terugkomt, niet reageert op specifieke vragen en over het geheel de indruk maakt wel advies te willen, maar niet van plan te zijn er iets mee te doen. Dus dan wordt het voor mij een vorm van tijdsverspilling om nog ergens te reageren.

Zo zie je maar weer, het kan aan van alles liggen .

Er zijn wel een aantal dingen die me opvielen aan je OP, dus als je wilt, kan ik dat proberen te verwoorden in een reactie op je OP.

zonderuitweg schreef: ↑

12-06-2020 16:35

Nog anderen die ervaringen kunnen en willen delen? Ik zie zelden een topic waar zo weinig op gereageerd wordt, dat stemt me niet heel hoopvol voor the success rate van het overwinnen van een eetstoornis

.
Ik denk dat het ook kan komen doordat het privé en heel persoonlijk is (om deze reden typ ik hieronder in de jij-vorm). Daarnaast is het misschien niet zo makkelijk samen te vatten in een paar zinnen. Er spelen vaak allerlei factoren mee die allemaal invloed hebben op elkaar. En wat de één helpt werkt voor de ander weer niet. Er is vaak geen kant en klaar antwoord 'zo heb ik het gedaan'.

Wat ik je kan vertellen:
1. Therapie voor waar het écht om draait (Waarvoor is jouw eetstoornis zo hard nodig? Wat levert het je op? Waar beschermt het je tegen? Welke overtuigingen zitten erachter die je 'oplost' met eten/je lichaam?)

2. Echt leren weer normaal te kunnen eten. En dat is niet wat je om je heen in de maatschappij ziet tegenwoordig. Als ik lees waar je tegenaan loopt dan denk ik dat je vaak in een vicieuze cirkel zit van eetbuien en je eten beperken waarbij je waarschijnlijk allerlei (bewuste en onbewuste) regels over wat 'goed' is, wat 'mag' en ook gebonden aan je lichaamsbeeld. Waarschijnlijk is jouw idee van 'gezond' eten of wat je 'mag' eten te weinig, zowel voor je lichaam als gewoon voor je behoeftes (trek/zin). Er is waarschijnlijk ook bepaald eten wat je eigenlijk niet 'mag' eten of niet op een bepaalde manier mag eten van jezelf of misschien bepaalde combinaties, of op een bepaald tijdstip. Deze mindset, jezelf dingen ontzeggen of als 'fout' bestempelen, lokt eetbuien en de vicieuze cirkel uit. Om van de eetbuien af te komen zul je waarschijnlijk als basis meer moeten eten dan je eigenlijk 'oké' vindt en ook producten die nu eigenlijk 'verboden' zijn.

En stoppen met proberen af te vallen. In een latere fase van herstel heeft het originele 'Intuitive Eating' van Evelyn Tribole en Elyse Resch mij wel geholpen (let op, er wordt vaak gepraat over 'intuïtief eten', maar dit is niet altijd het originele idee van deze diëtisten). Maar daarnaast heeft domweg een eetlijst geholpen voor de structuur en eigenlijk basiskennis over wat een lichaam nodig heeft (én aan kan, dit was namelijk meer dan wat ik dacht dat een normale hoeveelheid was voor mij) en dat bestaat uit: 3 (echte) maaltijden en 3 (echte) tussendoortjes per dag. Als je een laag gewicht hebt dan zal je waarschijnlijk veel meer moeten eten. En dan niet eten wat je eetstoornis 'veilig' vindt, maar juist de uitdagingen aangaan. De dingen die jij eigenlijk 'niet mag' van je eetstoornis. Als je bijvoorbeeld alleen volkoren brood mag, dan een oefening aangaan met 3x per week lunchen met wit brood. En dan niet voor 1 week, maar een aantal weken achter elkaar en dan zorgen dat je het regelmatig blijft doen. Maar denk ook aan koek nemen die niet 'mag' als tussendoortje (en dan echt een 'normale' portie, bijvoorbeeld 1-2 stroopwafels, 3 chocolade digestives, een gebakje, om maar wat te noemen). En vooral belangrijk hierbij is NIET compenseren. Als je compenseert (ik eet wel wit brood, maar dan 2 boterhammen in plaats van 3, ik eet wel die koekjes, maar vanmiddag neem ik alleen fruit als tussendoortje - ohja, fruit is dus geen tussendoortje, dat komt er nog bij) dan doe je al je oefening teniet. Daarnaast, na een eetbui niet gaan compenseren, maar gewoon weer je eetpatroon oppakken - zó belangrijk, geen eten gaan skippen na een eetbui, niet minderen. En wanneer je voelt dat een eetbui eraan kan het helpen om eerst een echte maaltijd te eten, en dan niet een 'verantwoorde' maaltijd, maar gewoon waar je zin in hebt. Dus niet proberen een eetbui te voorkomen door 4 rijstwafels met kipfilet te eten ofzo. Het is belangrijk om te eten waar je trek in hebt. Ohja en stoppen met bodychecken. Echt afkappen. Check jij standaard even je buik als je onder de douche staat? Stop ermee! Meet je met je vingers je armen? Stop ermee! Voel je of bepaalde botten er nog wel zitten? Stoppen! Knijp je in je buik-/arm-/rug-/whatevervet? Stop! Keuren in de spiegel? Stoppen!

3. Zelfhulp. Ik heb bijna het meeste gehad aan leren meer compassievol te zijn naar mezelf. En het echte harde werk was tegen de negatieve overtuigingen in gaan. Het is zó veel makkelijker om jezelf te blijven haten, mee te blijven gaan in oud gedrag en oude patronen ook al word je daar helemaal niet blij van. Dat is toch echt de makkelijkste weg. Het is vele malen moeilijker om op die momenten nieuwe gedachten te gaan inzetten en daarnaar te handelen, want op dat moment voelt het zó niet kloppend. Je denkt bijvoorbeeld dat je slachtoffer bent van die zelfhaat, maar JIJ bent op dat moment degene die ervoor kan kiezen om milder te zijn naar jezelf en met meer compassie jezelf te benaderen, bijvoorbeeld door compassievolle gedachten paraat te hebben voor deze situaties en die in te zetten.

Daarnaast werken aan lichaamsbeeld, kritisch zijn in wie en wat je volgt op social media. Dat kan je breken (allemaal fitness en health accounts volgen die dieetcultuur bevestigen, allerlei 'what I eat in a day' filmpjes op youtube kijken) of maken (accounts die gaan over vrij eten, of zelfcompassie, met diversiteit in lichamen, vrouwen die laten zien hoe hun lichaam er écht uitziet zonder de perfecte belichting, vanuit de perfecte hoek, met de perfecte pose.)

Deze 2 kan ik je alvast aanraden gericht op herstel:
https://www.instagram.com/jennifer_rollin/
https://www.youtube.com/channel/UCey1WB ... 9uw/videos (ook op instagram)

Je kan niet écht herstellen als je steeds in je hoofd hebt 'ja, maar mijn lichaam moet er zo uitzien, als ik in die broek pas is het goed, als ik dat weeg is het oké, maar meer is niet oké'. Dat zijn de momenten waarop je dus aan het werk gaat met de nieuwe/helpende/compassievolle gedachten 'het lichaam dat ik heb als ik vrij leef en eet is het lichaam dat bij mij past en dat is prima' bijvoorbeeld. En nee, dat voelt op dat moment niet zo, maar dat is het werk dat telt. Herhalen, herhalen, herhalen.

Eigenlijk zou ik de volgorde van de lijst om kunnen draaien. Praattherapie vind ik niet zaligmakend, ik heb veel meer gehad aan lichaamsgerichte psychotherapie (wel van een BIG geregistreerde psychotherapeut). Maar het échte verschil was het werk dat ik zelf deed, en daar zal therapie en de kennis vanuit mijn eigen werk waarschijnlijk wel bij hebben geholpen, maar dus ook veel zelfhulp en zelf uitzoeken. Inzichten zijn belangrijk, maar van echt DOEN gaan dingen veranderen of het nou over eten gaat, over lichaamsbeeld of over eigen overtuigingen. En je hoeft het niet alleen te doen, dus zoek zeker een therapeut.

Maar met stip op 1: wees mild en compassievol naar jezelf toe. In de OP lees ik dat bijvoorbeeld frustratie dat je niet 'gewoon' doet wat je verstandelijk weet dat goed is. Blijf je jezelf straffen en veroordelen daarom zal je waarschijnlijk juist nog meer de eetstoornis nodig hebben. Je eetstoornis heb je met een reden, het geeft je signalen en het heeft een functie. Het heeft je in het verleden vast geholpen en misschien nog steeds, om met bepaalde dingen om te gaan. Het is in die zin de manier waarop jij hebt geleerd voor jezelf te zorgen. Maar je wil nu een andere manier leren om voor jezelf te zorgen. Dus in plaats van te zeggen 'wat ben ik toch zwak dat ik niet gewoon doe wat gezond is, ik weet toch wat ik moet doen?' zeg liever tegen jezelf 'ik vind het ontzettend moeilijk die eetstoornis los te laten, ik ga elke keer weer proberen om beter voor mezelf te zorgen, dat lukt nu nog niet elke dag, maar ik mag fouten maken, ik mag vallen en opstaan.' En het heeft niets met discipline te maken. Je bent niet zwak.

En je gaat terugvallen, je gaat goede en slechte periodes in herstel hebben. Dat geeft niet, dat hoort erbij. Trek hier echt een aantal jaar voor uit.

Samenvatting:
Wees mild en compassievol, naar jezelf en naar je lichaam toe.
Gun jezelf alle soorten eten zonder oordeel.
Ga in therapie.
Voor alledrie geldt, nee het is niet makkelijk, nee het voelt niet goed, oefening en herhaling baart kunst.

Voor mij hielp therapie het meest. Punt.

En tot die tijd vond ik het te heftig om zelf er mee aan de slag te gaan. Ik was elke dag in gevecht met wel/niet en beter willen worden, maar tegelijk hulp nodig hebben.
Van iemand die je goed kende, na een fijn gesprek, en die er verstand van heeft, kreeg ik het advies om tot begin van de therapie 'stationair' te draaien. Ik had hulp nodig, die was er nog niet. Dan maar zo kalm mogelijk blijven met dat wat daarvoor nodig was. Als ik dan nog een paar weken bijvoorbeeld calorieën moest tellen, dan met gewoon doen. En het jezelf niet moeilijker ter maken door 'alvast' stappen te willen zetten.
Want ik wilde natuurlijk ook de allerbeste zijn die ooit in therapie was geweest.

Hoe? Ik denk toch echt door de onderliggende problematiek aan te pakken. Je hebt niet op een dag zomaar besloten dat witte brood niet te eten, dus je kunt het nu wel willen, maar 'iets' houdt je tegen. En dat 'iets' zul je in therapie aan moeten pakken. Heel dapper van je dat je dat gaat doen

Als ik zeg dat ik nog ongezonde gedachten heb... ze beïnvloedden mijn leven nauwelijks. Ik ga vandaag 'gewoon' barbecueen, kan het dan ook gezellig hebben en denk er niet steeds aan. Het is geen constante factor meer. Het zijn stiekeme stemmetjes die af en toe opduiken.

Bijvoorbeeld als ik een maaltijd heb overgeslagen (gaat psychisch niet zo goed op het moment), omdat ik er geen energie voor had of te gespannen was om te eten, dan komt dat stemmetje meteen terug 'nu de volgende maaltijd ook overslaan' 'hoeveel heb ik gegeten deze week, zou ik zijn afgevallen?'
Ik kan er meteen nee tegen zeggen, ga niet expres maaltijden overslaan en ga niet op de weegschaal staan.

Of, in een topic van iemand die wil afvallen, als diegene dan een eetlijstje plaatst vind ik alsnog bijna alles 'fout'. Dan besef ik me dat dat ongezonde gedachte is en trek ik me terug uit dat topic.

Ik behandel mijn eetproblemen niet anders dan mijn verslaving. Het zijn copingsmechanismen, ongezonde. Ja, die gedachten komen soms naar boven, maar dat is het ongezonde deel van mezelf, dus ik luister er doorgaans niet meer naar.

Ik heb ervaring met een 12 stappen programma voor dwangmatig eetgedrag. De zelfhulp, de community waar ik deel van uitmaak, de onderlinge steun, de pro actieve insteek door dag voor dag in contact te leren komen met wat er echt speelt en uit de discussie rondom eten te leren blijven...dat heeft me veelal een kalm hoofd opgeleverd.

Het blijft hard werken; meetings bijwonen, schrijven, samenwerken met een sponsor, mindful bezig zijn, contact met fellows, doorgeven wat ik zelf aan herstel heb mogen ervaren...het verrijkt mijn leven.
Het is een nieuwe manier van leven geworden.

Het is begonnen met toegeven dat ik het heb verloren van het eten. Daardoor lukt het langzaamaan om de gedachten rond obsessie en controle tav voedsel en gewicht te zien als een stroom van gedachten en gevoelens die ik niet hoef te geloven, niet hoef te bestrijden, niet op hoef in te gaan.

Dit 12 stappen zelfhulp gedoe helpt me om beter samen te werken, ook in de therapie over mijn onderliggende problematiek (traumatisering, hechting en dissociatie) die ik er naast heb. Ik voel me niet meer alleen.

Ken je de site proud2bme ?
en dsm meisjes ?

zonderuitweg schreef: ↑

13-06-2020 07:26

Je geeft goede en duidelijke tips. De enige vraag die bij elke tip in mijn hoofd opkomt is: hoe? Ik wil meer eten, gebalanceerder eten, gevarieerder eten, ander soort eten eten, niet meer wegen, niet bezig zijn met of ik m’n ribben nog net zo goed kan voelen, maar hoe? Hoe dwing je jezelf dat witte brood te eten? Hoe dwing je jezelf niet op de weegschaal te gaan staan? Als het een kwestie van willen was was dat al gelukt. Als ik dit kon, dan had ik de eetstoornis -in ieder geval in uitvoerende zin- al verslagen. Maar ik weet niet hoe.

.
Hoe?
1. Ga in therapie (ben je mee bezig! )
2. Stap. Voor. Stap.

Voor sommige dingen zijn handige, concrete tips te bedenken. Hoe kan je niet op de weegschaal staan? Weegschaal wegdoen. Een naaste inlichten en afspreken dat wanneer je je zorgen maakt over je gewicht en op de weegschaal wil staan je met diegene gaat praten over hoe dat voor je is. Of je gaat voor jezelf schrijven hierover. Voor eetuitdagingen kan je een plan maken: deze week ga ik op dinsdag en donderdag op 1 boterham zoet beleg nemen. En je daaraan committeren, naasten inlichten om je te helpen (zowel het doen als het niet compenseren) en op momenten waarop de eetstoornis trekt in plaats van je in de strijd gooien gaan onderzoeken. 'Hé de eetstoornis is sterk, ik heb het echt moeilijk, dat is oké. Wat betekent het voor mij dat ik tegen de eetstoornis in ga? Welke overtuigingen heb ik hierover? Wat betekenen die voor mij?' Probeer dit op een milde, onderzoekende manier te doen in plaats van een oordelende. De eetstoornis is belangrijk, het gaat je dingen vertellen. Het is jouw manier van voor jezelf zorgen, je hebt dus wél iets nodig. Niet met de eetstoornis meegaan is jezelf zorg ontzeggen, dus je gaat wel nodig hebben dat je dat kan onderzoeken en erkennen en er iets voor in de plaats creëren.

En echt stap voor stap gaan, niet alles proberen tegelijk te veranderen. En dit ga je ook in therapie oppakken. Je gaat gelijktijdig kijken naar wat er achter je eetstoornis zit en naar praktische eetbegeleiding als ik je goed lees, dat is een goede combi. Je gaat het niet allemaal gelijk kunnen. En je gaat terugvallen. Dat hoort er echt bij. Je doet het niet verkeerd als het de ene dag beter lukt dat de andere, of de ene week of de ene maand. Ik kan je hier niet vertellen hoe je iets moet doen wat mensen jaren en jaren kost om onder de knie te krijgen, jij gaat nog ontdekken hoe het bij jou werkt in je proces. Ik kan je die instagram van Jennifer Rollin wel van harte aanraden als al met wat dingen aan de slag wil. De journal prompts van haar stories kunnen heel nuttig zijn.

Wat ook kan helpen is je er bewust van worden dat de (eetstoornis) gedachten niet vanzelfsprekend de waarheid zijn en in plaats van er direct in mee te gaan jezelf met compassie te vragen waar het echt over gaat. Bijvoorbeeld, je hebt de drang om je ribben te gaan checken, in plaats van dit als een eetstoornisgedachte te zien die je óf moet overwinnen (niet meer de drang voelen) óf aan moet toegeven jezelf met compassie te benaderen "Dit is mijn eetstoornis die me nu iets oplegt, ik heb deze manier van coping nu nodig, wat kan er aan de hand zijn? Hoe zou het zijn om dit niet te doen? Wat ga ik dan voelen? Welke overtuigingen en oordelen koppel ik aan de verschillende uitkomsten (van het bodychecken)? Wat maakt dat die overtuigingen/oordelen belangrijk voor mij zijn?" En dit doe je NIET om ervoor te zorgen dat die drang weggaat (want dat gaat het de eerste tijd niet). Dit is namelijk NIET een oplossing, maar een onderzoek, hé wat is er nog meer dan het zwart/witte het goed/foute van de eetstoornis?

En wat helpt als je een uitdaging aangaat is ook echt afleiding zoeken. Naasten inlichten die je kunnen helpen.

Echt supergoed dat je bezig bent met therapie, zowel voor de eetstoornis in praktische zin als wat er achter zit. Het is bijna altijd een lange weg terug, maar je kan het echt. Je hoeft niet zo boos te zijn op jezelf, ik weet dat het zo frustrerend is als je steeds maar in dezelfde valkuilen stapt. Maar die eetstoornis is er niet voor niks, herstellen heeft echt tijd nodig en gaat met ups en downs

Het is een lang proces wat jaren heeft geduurd. Ik reageer later op de dag uitgebreider, dan heb ik meer tijd. Maar ik wou dit topic niet voorbij gaan, zonder te reageren.

Check de website Proud2bme!

Ik ben al de derde, maar ook ik wil je aanraden proud2bme te bekijken. Er is ook een forum, waar je wel een account voor nodig hebt, waar ontzettend veel lotgenoten zitten en dagelijks vrijwilligers reageren op de vragen en verhalen van leden.

https://www.proud2bme.nl/

Geen tips, maar wil je sterkte wensen! Ik weet hoe zwaar dit is.

Lieve zonderuitweg

Het klopt, dat je van eten nooit een voldaan gevoel zal krijgen. Want het is niet de honger of trek waar je om eet. Probeer misschien dan ook niet je eetprobleem op te lossen, maar je emotionele problemen. Waar gaat dat grote gat écht over? Dat hoef je hier niet te beantwoorden, dat weet je al best wel las ik en ga je nog verder onderzoeken in therapie. Je zult misschien nog een hele tijd het gat moeten (leren) verdragen, als je in de moeilijke momenten dat gat kan zien in plaats van direct te reiken naar het eten, als je kan erkennen hoe groot dat gat is kan je misschien al meer gaan kijken naar hoe je voor jezelf kan zorgen op een gezondere manier dan maar blijven eten. En als dat nu nog niet lukt is het zien en erkennen al een stap. Eten is heel lang de manier waarop je voor jezelf gezorgd hebt, wees je in ieder geval ervan bewust dat als aan het dooreten bent je aan het zorgen bent. Nog niet op de manier zoals je dat wil, maar je er bewust van zijn is ook belangrijk. Ruimte maken voor die kwetsbaarheid en pijn is belangrijk, dus je bent al bezig als je dat doet.

Wat betreft het stuk erna, waarvan je bang bent dat je dat nooit zal voelen of kunnen. Wat mij hielp voelen was doen. Praten, praten, praten.....ik had al heel lang het inzicht wel, maar voelen? Dat kon ik niet. En daardoor bleef ik mijn eetstoornis inzetten. Een meer actieve therapie en een (werk)relatie aangaan met mijn therapeut heeft meer geholpen me open te kunnen stellen om te voelen. Dat betekent niet dat praattherapie niet zinvol is, durf vooral die relatie aan te gaan, durf kwetsbaar te zijn. En het betekent dingen anders doen in je dagelijkse leven, risico's nemen die je eerder niet zou doen, de overtuigingen die je over jezelf uitdagen of een tijdje aan de kant zetten om uit te proberen of er misschien ruimte is voor iets anders. En verwacht daar niet gelijk resultaat van. Het is niet zo dat als je iets anders doet je gelijk veel beter voelt (wauw, als je dat wel eens hebt zijn dat echt de uitzonderingen en mag je in je handen knijpen!) maar het anders doen gaat stapelen na verloop van tijd. Je gaat nog met therapie beginnen las ik, dus trek niet nu al je conclusies. Je bent niet hopeloos.

Ik lees in je andere topic dat je echt al goed op weg bent. Probeer dat gat niet weg te maken, dat is er en je hebt kans dat het zelfs een grote, bodemloze put is waar je nog niet zo veel mee kan. Zo lang je het probeert weg te maken zal je iets nodig hebben om te vullen, wat dat ook is, of het nou eten is of een vorm van vermijding of vluchten. Maar stilstaan en dat gaat zien en voelen zonder dat het weg moet zal je verder brengen. Probeer niet van jezelf te eisen hoe en wat je moet voelen, dat waar je nu bent en wat er nu is geeft je informatie en is alles waar je tot nu toe in staat bent en dat is gewoon oké. Je bent niet verkeerd, je voelt niet verkeerd, probeer jezelf zoals je bent meer te zien in plaats van wat je 'zou moeten' zijn. De stappen zullen soms groot zijn, maar vaker bijna zo klein dat ze amper waar te nemen zijn, maar uit eindelijk stapelen ze op. Voel gewoon wat er nu is, zonder oordeel, zonder dat het anders moet en probeer erop te vertrouwen dat dat echt en oké is, je stelt jezelf er zo veel vragen over las ik in je andere topic dat je het gevoel wegmaakt. Je hoeft je gevoel niet in twijfel te trekken, misschien mag je er zelfs meer op leren vertrouwen.

Veel sterkte, en oordeel niet te hard, je bent nog niet eens begonnen met therapie! De weg is lang en gaat met ups en downs, ook wanneer het beter is gegaan en je in een 'down' zit, dat hoort er echt bij, je bent dan niet terug bij af.

Ohja en proberen af te vallen, eetregels hebben over wat 'mag' en wat niet houdt echt het vicieuze cirkel in stand.

Nog een aanvulling op dat laatste. Het is écht heel belangrijk om genoeg te eten en met zo min mogelijk regels over goed of slecht. En dat kan, als je al lang een eetstoornis hebt, nogal lastig zijn in te schatten. Want wat jij genoeg vindt zal vermoedelijk heel vaak in werkelijkheid te weinig zijn. En zo lang je te weinig eet maak je het jezelf echt te moeilijk om de cirkel te doorbreken. En dan bedoel ik te weinig voor jouw lichaam en jouw behoefte, niet ‘in theorie is het voldoende, dus dan moet het wel genoeg zijn’. ‘Honour your hunger’ zeggen Evelyn Tribole en Elyse Rech van Intuitive Eating. En dat gaat niet alleen over rammelende maag honger, maar ook gewoon trek. Ben je aan het onderdrukken waar je eigenlijk behoefte aan hebt, dan hou je het dooreten ook echt in stand.