Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 22 maart 2025 om 15:34
Dankzij therapeut. Ik had dat zelf niet zo scherp. ik ben er toen wel achter gekomen dat niet alle stress 'bij mij hoorde'. Wat ik een hele opluchting vond, wat dat betekende dat ik het anders kon doen.Twijfelaar schreef: ↑22-03-2025 13:30Hoe ben je erachter gekomen dat dat iets was wat je van jongs af aan geleerd hebt van je ouders?
zondag 23 maart 2025 om 00:09
Het ego stukje kan ook verborgen zitten in hoe je je wil presenteren naar de buitenwereld. Hoe je over wil komen op een ander. Hoe je wilt dat een ander je ziet.
Daar kan enorm veel energie en stress naartoe gaan maar wat lastig te herkennen kan zijn, als het erg ingebakken zit.
Als je naar buiten gaat, de winkel in, of naar je werk, en je wil een bepaald imago ophouden, dan kost dat reteveel energie omdat je jezelf continu tot in je kleinste vezels moet forceren. Jezelf geweld aandoen, eigenlijk.
Daar kan enorm veel energie en stress naartoe gaan maar wat lastig te herkennen kan zijn, als het erg ingebakken zit.
Als je naar buiten gaat, de winkel in, of naar je werk, en je wil een bepaald imago ophouden, dan kost dat reteveel energie omdat je jezelf continu tot in je kleinste vezels moet forceren. Jezelf geweld aandoen, eigenlijk.
zondag 23 maart 2025 om 00:14
Ontzettend herkenbaar. En ook het gevoel dat het onoverkomelijk is als het eruit komt.Twijfelaar schreef: ↑22-03-2025 13:37Er zit in mij een grote angst voor datgene wat ik nu verborgen houdt..
Ik laat het nu maar zitten waar het zit, niet dat ik er trouwens enige invloed op heb. Maar ik het sterk het idee dat dat verborgen stuk er stapsgewijs uit moet komen. Stapje voor stapje, niet in 1 keer.
zondag 23 maart 2025 om 00:27
Ik heb een lange tijd gehad dat ik bijna alles van hem volgde.
Tegenwoordig niet meer zo, sinds ik weer andere onrust en problemen ervaar en met zijn woorden minder kan.
Fijn dat je er veel aan hebt Framboise.
Leuk dat je een poes hebt. Erg fijn om om je heen te hebben. Dieren zijn zo leuk.
Is je kind er ook gek mee?
dinsdag 25 maart 2025 om 14:51
Boos en teleurgesteld in mezelf. Praten over koetjes en kalfjes en vervolgens uit de doeken doen hoe het met me gaat. Alsof die persoon daarop zat te wachten. Er werd wel naar gevraagd, maar ik wil toch niks vertellen aan diegene. Ik had mijn mond moeten houden.
Misschien toch weer een dagboek achtig iets gaan bijhouden zodat ik minder geneigd ben om te vertellen over mezelf.
Twijfels of ik het zal posten of niet. Ook zo vaak. Want waarom zou ik dat doen? Jullie kunnen er niks mee, kunnen mij niet helpen. Het heeft geen zin. Behalve angst op herkenning dan.
Hoe vaak ik wel niet denk dat ik iemand een berichtje ga sturen over iets dat me dwars zit en het dan toch niet doe. Niemand willen lastig vallen en niet willen dat iemand iets van me weet want dat is eng, confronterend en niet fijn.
Misschien toch weer een dagboek achtig iets gaan bijhouden zodat ik minder geneigd ben om te vertellen over mezelf.
Twijfels of ik het zal posten of niet. Ook zo vaak. Want waarom zou ik dat doen? Jullie kunnen er niks mee, kunnen mij niet helpen. Het heeft geen zin. Behalve angst op herkenning dan.
Hoe vaak ik wel niet denk dat ik iemand een berichtje ga sturen over iets dat me dwars zit en het dan toch niet doe. Niemand willen lastig vallen en niet willen dat iemand iets van me weet want dat is eng, confronterend en niet fijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 25 maart 2025 om 19:51
@framboise-t
Wat fijn dat je daar achter kwam bij therapeut. Heeft hij je ook geholpen om het anders te gaan doen?
@Verbinder
Rake posts. Het verborgen ego, bakken energie die je nodig hebt om de rol te spelen die je wilt spelen. Ik vind het zo lastig om te bepalen wat van mij is en wat ik wil zijn. Oftewel wat ik speel en wat echt is. Ik heb geen idee.
Ik denk ook dat het onvermijdelijk is dat datgene waarvoor de angst is eruit gaat komen, maar de vraag is hoe het eruit gaat komen en of het me kapot of sterker maakt.
Een hond of een kat, allebei heerlijk om om je heen te hebben. Ik heb nog steeds het idee dat ik graag een hond zou willen, maar de verzorging kan ik niet aan momenteel. Tenminste ik zie er wel tegenop. Elke dag op tijd op voor een wandeling en uiteraard elke middag en avond ook en wat dan als een hond ziek is, de zorgen die erbij komen kijken. Ik weet niet of ik daar ooit klaar voor ga zijn.
Wat fijn dat je daar achter kwam bij therapeut. Heeft hij je ook geholpen om het anders te gaan doen?
@Verbinder
Rake posts. Het verborgen ego, bakken energie die je nodig hebt om de rol te spelen die je wilt spelen. Ik vind het zo lastig om te bepalen wat van mij is en wat ik wil zijn. Oftewel wat ik speel en wat echt is. Ik heb geen idee.
Ik denk ook dat het onvermijdelijk is dat datgene waarvoor de angst is eruit gaat komen, maar de vraag is hoe het eruit gaat komen en of het me kapot of sterker maakt.
Een hond of een kat, allebei heerlijk om om je heen te hebben. Ik heb nog steeds het idee dat ik graag een hond zou willen, maar de verzorging kan ik niet aan momenteel. Tenminste ik zie er wel tegenop. Elke dag op tijd op voor een wandeling en uiteraard elke middag en avond ook en wat dan als een hond ziek is, de zorgen die erbij komen kijken. Ik weet niet of ik daar ooit klaar voor ga zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 25 maart 2025 om 21:29
Fijn dat je weer even wat ‘gespart ‘ hebt.
Ook al is het waarschijnlijk niet fijn, en er een miljoen andere gevoelens en twijfels mee gepaard gaan.
Het is vaak toch beter dan wat bij mij gebeurt denk ik. Bij mij gaat het allemaal van binnen zitten. Zelfs simpele frustraties die hoog oplopen. Voor je miljoenste keer de letter M typen op het toetsenbprd ipv de letter N
Je zou ipv in een dagboek schrijven ook een stukje kunnen inpraten en opnemen op je mobiel. Ik geloof dat het Voice Recorder heet. Je kunt dat zo weer verwijderen.
Ook al is het waarschijnlijk niet fijn, en er een miljoen andere gevoelens en twijfels mee gepaard gaan.
Het is vaak toch beter dan wat bij mij gebeurt denk ik. Bij mij gaat het allemaal van binnen zitten. Zelfs simpele frustraties die hoog oplopen. Voor je miljoenste keer de letter M typen op het toetsenbprd ipv de letter N
Je zou ipv in een dagboek schrijven ook een stukje kunnen inpraten en opnemen op je mobiel. Ik geloof dat het Voice Recorder heet. Je kunt dat zo weer verwijderen.
woensdag 26 maart 2025 om 12:28
Helemaal niet fijn dat ik gespart heb. Ik vond dat ook geen sparren, maar een stortvloed aan woorden zonder dat de collega oprecht geïnteresseerd is. Vermoed ik, dat weet ik natuurlijk niet zeker.
Ik krop frustraties ook op, ook de kleine dingen kunnen me flink irriteren zoals inderdaad twintig keer de foute toets intikken.
Ik heb collega niet veel details verteld, was meer oppervlakkig, maar toch teveel. Niet nodig. Ik moet dat voor mezelf houden. Het gaat niemand wat aan.
Dagboek inspreken is niet mijn ding. Ik heb dat wel eens geprobeerd met dictafoon, maar dat voelde heel onnatuurlijk en daarnaast is uitspreken confronterender dan opschrijven. Alsof het dan nog bewuster gebeurde of zo. Is wel al lang geleden, maar oké. Ik moet weer gaan schrijven, maar ik ben er simpelweg te moe voor en als ik dan even tijd voor mezelf heb dan ga ik liever tv kijken en even wegzakken dan dat moment gebruiken om weer intensief bezig te zijn. (Het is nooit goed.)
Ik krop frustraties ook op, ook de kleine dingen kunnen me flink irriteren zoals inderdaad twintig keer de foute toets intikken.
Ik heb collega niet veel details verteld, was meer oppervlakkig, maar toch teveel. Niet nodig. Ik moet dat voor mezelf houden. Het gaat niemand wat aan.
Dagboek inspreken is niet mijn ding. Ik heb dat wel eens geprobeerd met dictafoon, maar dat voelde heel onnatuurlijk en daarnaast is uitspreken confronterender dan opschrijven. Alsof het dan nog bewuster gebeurde of zo. Is wel al lang geleden, maar oké. Ik moet weer gaan schrijven, maar ik ben er simpelweg te moe voor en als ik dan even tijd voor mezelf heb dan ga ik liever tv kijken en even wegzakken dan dat moment gebruiken om weer intensief bezig te zijn. (Het is nooit goed.)
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 26 maart 2025 om 15:07
donderdag 27 maart 2025 om 01:47
Twijfelaar schreef: ↑26-03-2025 12:28Helemaal niet fijn dat ik gespart heb. Ik vond dat ook geen sparren, maar een stortvloed aan woorden zonder dat de collega oprecht geïnteresseerd is. Vermoed ik, dat weet ik natuurlijk niet zeker.
Ik krop frustraties ook op, ook de kleine dingen kunnen me flink irriteren zoals inderdaad twintig keer de foute toets intikken.
Ik heb collega niet veel details verteld, was meer oppervlakkig, maar toch teveel. Niet nodig. Ik moet dat voor mezelf houden. Het gaat niemand wat aan.
Dagboek inspreken is niet mijn ding. Ik heb dat wel eens geprobeerd met dictafoon, maar dat voelde heel onnatuurlijk en daarnaast is uitspreken confronterender dan opschrijven. Alsof het dan nog bewuster gebeurde of zo. Is wel al lang geleden, maar oké. Ik moet weer gaan schrijven, maar ik ben er simpelweg te moe voor en als ik dan even tijd voor mezelf heb dan ga ik liever tv kijken en even wegzakken dan dat moment gebruiken om weer intensief bezig te zijn. (Het is nooit goed.)
Ik bedoelde sparren hier op het forum.
Ik ken het woord niet, zag het voor het eerst in je OP een tijd geleden en vind het wel een grappige uitdrukking
donderdag 27 maart 2025 om 08:12
Ja. Ik had een soort constante 'sorry dat ik besta' / existentiële schaamte als ondertoon. Die werd getriggerd bij alles wat ik fout deed, verkeerd deed. Kennen jullie Dobby uit Harry Potter? Ik leek veel te veel op Dobby en nu denk en doe ik een beetje normaal.Twijfelaar schreef: ↑25-03-2025 19:51@framboise-t
Wat fijn dat je daar achter kwam bij therapeut. Heeft hij je ook geholpen om het anders te gaan doen?
donderdag 27 maart 2025 om 08:16
Het leven is nogal eenzaam als je niemand hebt om dingen mee te delen. Misschien heb je achteraf meer gedeeld dan je je veilig bij voelde, maar je hebt het wel geprobeerd en dat is ergens ook dapper.Twijfelaar schreef: ↑26-03-2025 12:28Ik heb collega niet veel details verteld, was meer oppervlakkig, maar toch teveel. Niet nodig. Ik moet dat voor mezelf houden. Het gaat niemand wat aan.
In plaats van praten of schrijven: helpt tekenen of schilderen? En dan niet iets moois maken maar kleuren eruit laten lopen tot je hoofd weer wat evenwichtiger is.
donderdag 27 maart 2025 om 08:21
Ik heb 2 boeken van hem gelezen en vaak herlezen (die met de gele kaft en het vervolg) en dat heeft me geholpen maar net wat jij zegt, totdat je iets anders tegenkomt waar je iets anders voor nodig hebt.Verbinder schreef: ↑23-03-2025 00:27Ik heb een lange tijd gehad dat ik bijna alles van hem volgde.
Tegenwoordig niet meer zo, sinds ik weer andere onrust en problemen ervaar en met zijn woorden minder kan.
Fijn dat je er veel aan hebt Framboise.
Leuk dat je een poes hebt. Erg fijn om om je heen te hebben. Dieren zijn zo leuk.
Is je kind er ook gek mee?
Ja zoon is heel gek met poes, ze is geen echte schootkat, wel heel speels en heel lief. Hij tilt haar vaak op om even te knuffelen en dat vindt ze allemaal prima.
donderdag 27 maart 2025 om 09:43
Dat is een optie, maar ik denk oprecht niet dat dat zo is. Iemand die vindt dat psychische problemen iets is dat "tussen je oren zit" lijkt me niet de eest empathische persoon. Dat zei ze niet tijdens dat gesprek, maar heeft ze wel eerder laten vallen. Ze luisterde vooral en ik bleef maar kletsen. Het was ongemakkelijk en dan ga ik praten om het praten.
Het "ik wil hier liever geen antwoord op geven", wordt meestal vervolgd door dat het niet goed gaat en afhankelijk hoe het op dat moment is vertel ik meer en meer en pff ik wi dat eigenlijk niet. Het gaat niemand wat aan het helpt niet, het maakt me onrustiger en ik neem daardoor meer afstand van die personen, zal dan meer op mijn hoede zijn in hun buurt.
Wat er zou gebeuren als iemand me herkend? Afhankelijk van de persoon natuurlijk, maar niet prettig. Ik wil niet dan mensen het weten, het gaat ze niks aan en ik wil er niet mee geconfronteerd worden. Als mijn ex het zou weten dat zou wel erg zijn, want dan heeft hij meer munitie in handen om me kapot te maken en de bevestiging dat zijn aanpak werkt. Geen idee of dat klopt, maar dat is wel hoe ik erover denk.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 27 maart 2025 om 09:46
Sorry, die post was te fel. Ik was boos op mezelf, dat had ik niet richting jou moeten afzetten.
Ik dacht dat je bedoelde sparren met collega, maar gezien deze post zal het sparren op het forum zijn. Met sparren in de OP bedoelde ik vooral dat als ik ergens tegenaan loop dat ik dan kan bespreken hoe ermee om te gaan, sparren is een soort van overleg. Mijn post over het praten met collega was geen sparren, ik was niet op zoek naar oplossingen maar het was een uiteenzetting van wat er bij mij gaande is.
Sorry Verbinder.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 27 maart 2025 om 09:55
@framboise-t
Ik ken Dobby niet, maar de "sorry dat ik besta" ken ik wel. Ook best wel vaak last van eigenlijk. Hoe heb je daar een draai aan kunnen geven?
Het leven is nogal eenzaam als je niemand hebt om dingen mee te delen. Misschien heb je achteraf meer gedeeld dan je je veilig bij voelde, maar je hebt het wel geprobeerd en dat is ergens ook dapper.
Mee eens, eenzaam leven en ja ik zou het soms wel willen, meer aanspraak, vrienden, maar ik kan het niet. Ik neem afstand, weet me geen houding te geven, sociale ongemakkelijkheid, schaamte, wegduwen als iemand te dichtbij komt. Laatste voorbeeld is wel echt mijn vriend. In het begin als gewone vrienden hele diepgaande gesprekken gehad, gevoelige dingen gedeeld, nu weet hij bijna niks meer.
Tekenen of schilderen is niet echt mijn ding. Vanuit de VERS training is wel tekenen als optie gegeven, dingen inkleuren, dat leek me op zich wel prettig, dingen geprint en gekocht en rarara waar liggen die blaadjes/boekjes nu? In een kast te verstoffen.
Ik heb het boek "ongezien opgegroeid" thuis liggen en denk dat ik binnenkort toch maar moet gaan proberen eraan te beginnen. Ondanks dat angst dat ik veel dingen ga herkennen en dat dat de vriezer op een kiertje zet.
Gisteravond weer gekeken op de website van het dierenasiel voor een hond, maar ik durf het niet aan. Zeker in het begin zal een hond moeten wennen en is alleen thuis blijven lastig en ik weet niet of ik dat kan opbrengen.
Wat leuk dat zoon zo goed samen gaat met de poes. Hier werd afgelopen week gezegd dat het tijd werd voor een huisdier, maar ervoor zorgen dat wilde kind niet.
Ik ken Dobby niet, maar de "sorry dat ik besta" ken ik wel. Ook best wel vaak last van eigenlijk. Hoe heb je daar een draai aan kunnen geven?
Het leven is nogal eenzaam als je niemand hebt om dingen mee te delen. Misschien heb je achteraf meer gedeeld dan je je veilig bij voelde, maar je hebt het wel geprobeerd en dat is ergens ook dapper.
Mee eens, eenzaam leven en ja ik zou het soms wel willen, meer aanspraak, vrienden, maar ik kan het niet. Ik neem afstand, weet me geen houding te geven, sociale ongemakkelijkheid, schaamte, wegduwen als iemand te dichtbij komt. Laatste voorbeeld is wel echt mijn vriend. In het begin als gewone vrienden hele diepgaande gesprekken gehad, gevoelige dingen gedeeld, nu weet hij bijna niks meer.
Tekenen of schilderen is niet echt mijn ding. Vanuit de VERS training is wel tekenen als optie gegeven, dingen inkleuren, dat leek me op zich wel prettig, dingen geprint en gekocht en rarara waar liggen die blaadjes/boekjes nu? In een kast te verstoffen.
Ik heb het boek "ongezien opgegroeid" thuis liggen en denk dat ik binnenkort toch maar moet gaan proberen eraan te beginnen. Ondanks dat angst dat ik veel dingen ga herkennen en dat dat de vriezer op een kiertje zet.
Gisteravond weer gekeken op de website van het dierenasiel voor een hond, maar ik durf het niet aan. Zeker in het begin zal een hond moeten wennen en is alleen thuis blijven lastig en ik weet niet of ik dat kan opbrengen.
Wat leuk dat zoon zo goed samen gaat met de poes. Hier werd afgelopen week gezegd dat het tijd werd voor een huisdier, maar ervoor zorgen dat wilde kind niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 27 maart 2025 om 11:36
Over dat delen: als het geen mensen zijn die dichtbij je staan en die je vertrouwt, dan gaat het ze inderdaad niets aan. Maar wat framboise zegt: het is ook heel normaal en begrijpelijk om wel de behoefte te hebben om te delen, en dat je dan soms overstroomt bij de verkeerde omdat het zo moeilijk is die veilige mensen toe te laten.
Dat is niet stom of slecht van jou, maar iets waar nu nog onvermogen is, je voelt je niet veilig en hebt dat misschien nooit gevoeld. Hoe kun je dan goed verbinding aangaan en je dus kwetsbaar opstellen, terwijl alles in je schreeuwt dat dat gevaarlijk is? Dat maakt ook heel eenzaam lijkt me.
Ik gok dat als je echt zou kunnen kiezen, dat je veel dingen anders zou doen. Dat laat zien dat die verlamming en vermijding geen keuze is, maar een symptoom. De boosheid naar jezelf is zo onterecht (al snap ik echt dat dat niet zo voelt).
Dat is niet stom of slecht van jou, maar iets waar nu nog onvermogen is, je voelt je niet veilig en hebt dat misschien nooit gevoeld. Hoe kun je dan goed verbinding aangaan en je dus kwetsbaar opstellen, terwijl alles in je schreeuwt dat dat gevaarlijk is? Dat maakt ook heel eenzaam lijkt me.
Ik gok dat als je echt zou kunnen kiezen, dat je veel dingen anders zou doen. Dat laat zien dat die verlamming en vermijding geen keuze is, maar een symptoom. De boosheid naar jezelf is zo onterecht (al snap ik echt dat dat niet zo voelt).
What a nuanced anxiety
donderdag 27 maart 2025 om 13:04
@tyche
De vermijding is inderdaad geen keuze, dat gebeurd, automatisch. Soms bewust, maar meestal automatisch.
Ik weet niet of dit vermijding is, maar een voorval van twee dagen geleden waar ik nog over gemaild heb met haptonoom ben ik alweer "vergeten". Ik kan me wel flarden herinneren, maar eigenlijk niet echt. Ik weet dat het gebeurd is, maar het gevoel erbij (en dat was erg heftig) is verdwenen en kan op geen enkele manier teruggehaald worden. Dat verbaast me elke keer weer, dat een ogenschijnlijke normale situatie zo snel kan verdwijnen uit mijn hoofd. Ik ga het volgende week uitgebreid bespreken met haptonoom en ik heb al een paar vragen van haar gekregen om over de situatie na te denken (die ik niet kan beantwoorden).
Tja, wat is echt kiezen? Hoe werkt dat? Kies ik nu dan niet echt? Nee hè, nu gaat het automatisch en zonder na te denken.
De vermijding is inderdaad geen keuze, dat gebeurd, automatisch. Soms bewust, maar meestal automatisch.
Ik weet niet of dit vermijding is, maar een voorval van twee dagen geleden waar ik nog over gemaild heb met haptonoom ben ik alweer "vergeten". Ik kan me wel flarden herinneren, maar eigenlijk niet echt. Ik weet dat het gebeurd is, maar het gevoel erbij (en dat was erg heftig) is verdwenen en kan op geen enkele manier teruggehaald worden. Dat verbaast me elke keer weer, dat een ogenschijnlijke normale situatie zo snel kan verdwijnen uit mijn hoofd. Ik ga het volgende week uitgebreid bespreken met haptonoom en ik heb al een paar vragen van haar gekregen om over de situatie na te denken (die ik niet kan beantwoorden).
Tja, wat is echt kiezen? Hoe werkt dat? Kies ik nu dan niet echt? Nee hè, nu gaat het automatisch en zonder na te denken.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 27 maart 2025 om 13:58
Goed verwoord, ik ben het er zo mee eens.
vrijdag 28 maart 2025 om 20:21
Hier is de hel weer losgebroken. Consequent optreden levert elke keer zoveel strijd en vaak ruzie op. En waarom? Dit zijn de momenten dat ik me af vraag of kind niet beter bij vader kan zijn, of we elkaar niet versterken in het negatieve gedrag, elkaar teveel triggeren (bah ik haat dat woord). Misschien is de dynamiek niet in orde en wordt die door mijn "ziek" zijn versterkt?
Misschien is kind beter af zonder mij, zonder die @%$ moeder.
Ik weet dat het bij de puberteit hoort, bij het grenzen stellen. Ik weet het wel maar ik kan het niet aan.
De "ik ga bij pap wonen" en de "ik wil hier nooit meer komen" vliegen me weer om de oren. Kind weet dat me dat pijn doet, of het daarom gezegd wordt weet ik niet, maar verdomme het doet wel pijn.
Had ik maar vroeger andere keuzes gemaakt dan was dit allemaal niet nodig geweest.
Misschien is kind beter af zonder mij, zonder die @%$ moeder.
Ik weet dat het bij de puberteit hoort, bij het grenzen stellen. Ik weet het wel maar ik kan het niet aan.
De "ik ga bij pap wonen" en de "ik wil hier nooit meer komen" vliegen me weer om de oren. Kind weet dat me dat pijn doet, of het daarom gezegd wordt weet ik niet, maar verdomme het doet wel pijn.
Had ik maar vroeger andere keuzes gemaakt dan was dit allemaal niet nodig geweest.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 maart 2025 om 21:03
En een beetje meeveren? Dan maar niet consequent?
Ik ben er zelf helemaal niet goed in, in opvoederig opvoeden, dus ik doe maar wat, en sla wel 's wat over, of doe alsof ik het niet merk of zie, en ik heb niet het idee dat dat heel veel uitmaakt, eigenlijk.
Je hoeft niet beter te kunnen dan je kan, dat bedoel ik.
Ik ben er zelf helemaal niet goed in, in opvoederig opvoeden, dus ik doe maar wat, en sla wel 's wat over, of doe alsof ik het niet merk of zie, en ik heb niet het idee dat dat heel veel uitmaakt, eigenlijk.
Je hoeft niet beter te kunnen dan je kan, dat bedoel ik.
vrijdag 28 maart 2025 om 21:22
Tieners zijn ook nog niet zo goed in ruziemaken he, ze escaleren naar standje 100 en terugschakelen kunnen ze nog niet zo goed. Misschien hoopt je kind stiekem wel dat jij dat terugschakelen doet, dus dat je op zo'n 'ik ga verhuizen' opmerking reageert met iets anders dan terugruzieen. Ik ga dan voor iets liefs:
'Waar je ook woont, je zit altijd in mijn hart'
Of met een luchtig grapje.
Ik krijg even geen grapje verzonnen, ( ben ik sowieso niet goed in), maar het hoeft ook niet echt grappig te zijn, mag ook heel stom, kinderen zijn niet achterlijk, die snappen heus wel dat je uit de ruzie probeert te klimmen.
'Waar je ook woont, je zit altijd in mijn hart'
Of met een luchtig grapje.
Ik krijg even geen grapje verzonnen, ( ben ik sowieso niet goed in), maar het hoeft ook niet echt grappig te zijn, mag ook heel stom, kinderen zijn niet achterlijk, die snappen heus wel dat je uit de ruzie probeert te klimmen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
