Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
vrijdag 11 mei 2012 om 13:30
Hoi, ik heb gisteren de stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld bij een online psycholoog. Ik heb nu 2 vragenlijsten moeten invullen. Ik ben benieuwd of dat het iets is. Het is wel wat onpersoonlijker. Anders ga ik live naar iemand toe. Wil nu echt wat gaan doen er aan, je weet niet hoeveel tijd je krijgt op deze wereld en wil niet elke dag naar buiten kijken en denken dat het mijn laatste is. Ik wil genieten to the max van mijn sweeties. Daarnaast was het verhaal van Kers op dit moment de eye opener dat er ook een stuk onbehandeld verdriet bij mij schuil gaat. Ik heb meer dan gemiddeld meegemaakt. Neemt niet weg dat ik me toch ongerust maak over vlekjes en borst, ik probeer het even naar achteren te schuiven.
maandag 14 mei 2012 om 22:46
Ha meiden,
Hoe gaat het met jullie?
@kvdt: hoe gaat het met visualiseren?
Hier gaat het oke, maar in de alertfase. Geen idee hoe ik het anders moet noemen. Code oranje misschien. Komt waarschijnlijk door spanning van het verhuizen. Afgelopen weekend ben ik namelijk verhuisd en ik ben ontzettend blij met het huis. Maar dan denk ik meteen weer dat het niet kan -blij zijn- . Net of er dan iets moet gebeuren.
En dat ik afgelopen weekend met veel mensen in het huis ben geweest en dat ik vanaf vandaag weer 'alleen' ben. Even slikken voor me, want ik vind het altijd moeilijk om 'alleen' te zijn. Volgens mijn psycholoog is het kind in mij bang in dat soort situaties omdat ik vroeger te vaak alleen ben geweest in situaties die niet leuk waren. Dus alleen zijn staat bij mij gelijk aan iets engs ofzo. Mijn innerlijke kind schreeuwt via de hypo in mij: ZORG VOOR MIJ
Aldus de psycholoog met een grote kern van waarheid.
En heel fout...deze week heb ik dus een afspraak met een vriendin die ook arts is en ik heb dus al in mezelf bedacht dat ik haar toch wat dingen ga voorleggen. Zit me echt op te vreten en de hypo knaagt. Knaagknaagknaag. Ik wil mezelf beheersen, maar de stress... Uitstellen...dat moet ik eigenlijk doen. Owowow. Wat een gevecht in het hoofd is het toch altijd.
Maar, ik moet daar niet over nadenken, maar denken over wat ik nu echt voel en wat er echt door me heen gaat. De hypo is een dekmantel.
En ja, dan voel ik me dus wel wat alleen... En ik voel me gelukkig en blij wat ik tegelijkertijd ontzettend eng vind omdat ik bang ben dat er iets gebeurt waardoor dat gevoel onterecht is. Bang dat mijn relatie overgaat waar ik juist zoveel van geniet, bang dat mijn vriend iets overkomt, bang dat mij iets overkomt, bang dat er iets met mijn ouders gebeurt, bang dat ik mijn werk onvoldoende goed uitvoer.... Bang dat ik dingen niet goed regel.
En momenteel moe. Ik ga slapen...
Hoe gaat het met jullie?
@kvdt: hoe gaat het met visualiseren?
Hier gaat het oke, maar in de alertfase. Geen idee hoe ik het anders moet noemen. Code oranje misschien. Komt waarschijnlijk door spanning van het verhuizen. Afgelopen weekend ben ik namelijk verhuisd en ik ben ontzettend blij met het huis. Maar dan denk ik meteen weer dat het niet kan -blij zijn- . Net of er dan iets moet gebeuren.
En dat ik afgelopen weekend met veel mensen in het huis ben geweest en dat ik vanaf vandaag weer 'alleen' ben. Even slikken voor me, want ik vind het altijd moeilijk om 'alleen' te zijn. Volgens mijn psycholoog is het kind in mij bang in dat soort situaties omdat ik vroeger te vaak alleen ben geweest in situaties die niet leuk waren. Dus alleen zijn staat bij mij gelijk aan iets engs ofzo. Mijn innerlijke kind schreeuwt via de hypo in mij: ZORG VOOR MIJ
Aldus de psycholoog met een grote kern van waarheid.
En heel fout...deze week heb ik dus een afspraak met een vriendin die ook arts is en ik heb dus al in mezelf bedacht dat ik haar toch wat dingen ga voorleggen. Zit me echt op te vreten en de hypo knaagt. Knaagknaagknaag. Ik wil mezelf beheersen, maar de stress... Uitstellen...dat moet ik eigenlijk doen. Owowow. Wat een gevecht in het hoofd is het toch altijd.
Maar, ik moet daar niet over nadenken, maar denken over wat ik nu echt voel en wat er echt door me heen gaat. De hypo is een dekmantel.
En ja, dan voel ik me dus wel wat alleen... En ik voel me gelukkig en blij wat ik tegelijkertijd ontzettend eng vind omdat ik bang ben dat er iets gebeurt waardoor dat gevoel onterecht is. Bang dat mijn relatie overgaat waar ik juist zoveel van geniet, bang dat mijn vriend iets overkomt, bang dat mij iets overkomt, bang dat er iets met mijn ouders gebeurt, bang dat ik mijn werk onvoldoende goed uitvoer.... Bang dat ik dingen niet goed regel.
En momenteel moe. Ik ga slapen...
vrijdag 18 mei 2012 om 20:04
Dag meiden,
ben ik weer,. Terug van vakantie en hersteld.
Heb ff vluchtig jullie berichtjes gelezen, en idd van kers is zeker aangrijpend en ook herkenbaar.
Ik ben echt een angsthaas, als ik me bedenk dat ik ook elke keer voor het slapen gaan de ramen en deuren controleer of ze goed dicht zitten uit angst voor inbrekers. Vaak ga ik dan weer naar beneden om het nogmaals te controleren.
Ik ben met vakantie gegaan per bus, en ik was zowat de hele rit bang dat de bus de afgrond inreed... stom.
Ik ben een schijterd in het donker, en als ik 's avonds laat van me werk thuis kom, weet ik niet hoe gauw ik naar binnen moet, bang dat ik anders wordt aangevallen.
verder heb ik ook weer enige dagen last van me linker borstkas. Het is een beknelt gevoel en heb af en toe steken in mijn hart gebied.
Uiteraard dat ik daardoor weer angstig wodt, en de angst zorgt er vervolgens voor dat ik er dus meer last van krijg, pfffff.
Wel heb ik mezelf nu aangeleerd dat ik op zulke momenten dan ff zeg; 'hallo hypomonster, daar ben je weer. Wil je weggaan want ik heb geen tijd voor jou. ' De angst zakt dan wel enigzins, maar de onrust blijft.
Ergens in me achterhoofd denk ik dan 'wat als ik nou wél écht wat heb...????
Ook heb ik nog steeds 2 ophezette klieren achterin me nek waarvoor ik al naar de dokter ben geweest, en die zei dat deze waren opgezet omdat ik resentelijk ziek ben geweest. Nou ben ik regelmatig verkouden omdat ik eenmaal een slechte weerstand heb, dus die klieren zitten er ook regelmatig....
En dan na enige tijd denk ik toch weer ' wat als....'
ben ik weer,. Terug van vakantie en hersteld.
Heb ff vluchtig jullie berichtjes gelezen, en idd van kers is zeker aangrijpend en ook herkenbaar.
Ik ben echt een angsthaas, als ik me bedenk dat ik ook elke keer voor het slapen gaan de ramen en deuren controleer of ze goed dicht zitten uit angst voor inbrekers. Vaak ga ik dan weer naar beneden om het nogmaals te controleren.
Ik ben met vakantie gegaan per bus, en ik was zowat de hele rit bang dat de bus de afgrond inreed... stom.
Ik ben een schijterd in het donker, en als ik 's avonds laat van me werk thuis kom, weet ik niet hoe gauw ik naar binnen moet, bang dat ik anders wordt aangevallen.
verder heb ik ook weer enige dagen last van me linker borstkas. Het is een beknelt gevoel en heb af en toe steken in mijn hart gebied.
Uiteraard dat ik daardoor weer angstig wodt, en de angst zorgt er vervolgens voor dat ik er dus meer last van krijg, pfffff.
Wel heb ik mezelf nu aangeleerd dat ik op zulke momenten dan ff zeg; 'hallo hypomonster, daar ben je weer. Wil je weggaan want ik heb geen tijd voor jou. ' De angst zakt dan wel enigzins, maar de onrust blijft.
Ergens in me achterhoofd denk ik dan 'wat als ik nou wél écht wat heb...????
Ook heb ik nog steeds 2 ophezette klieren achterin me nek waarvoor ik al naar de dokter ben geweest, en die zei dat deze waren opgezet omdat ik resentelijk ziek ben geweest. Nou ben ik regelmatig verkouden omdat ik eenmaal een slechte weerstand heb, dus die klieren zitten er ook regelmatig....
En dan na enige tijd denk ik toch weer ' wat als....'
zaterdag 19 mei 2012 om 10:35
Lieve meiden,
Jullie zijn goed bezig, ben trots op jullie, het is gewoon een hele slopende ziekte: hypochondrie. Niets om je voor te schamen, maar toen ik het ging zien als de EIGENLIJKE ziekte werden dingen me zoveel gemakkelijker. Ik geloofde namelijk mijn gedachten, zonder ze te "hinterfragen". Ik dacht: ik denk dit dus IS het zo. Maar je bent niet je gedachten over/aan ziekten. Je bent ook niet de angst. Je bent nog zoveel meer. Die stomme sporen die zich in je hoofd slijpen ten spijt. Hoe meer je denkt over ziekten hoe eerder je erin 'schiet', maar het gekke is dat ze er juist insluipen als je je ertegen verzet.
Dus waarom niet bang zijn? Waarom die angst niet als vriend zien, als bondgenoot die je iets wil zeggen?
Ik herinner me dat ik een keer voor de zoveelste keer bij de huisarts zat en ze zei tegen me: je bent bang voor een witte raaf, kers, en ze stond op om een boek te bakken over hypochondrie. ik voelde me door haar rustige, begrijpende manier van dit aan me uitlenen heel erg gesteund. Ik kon me zo bezig houden met de "achterkant" van de vraag waarvoor ik kwam. Dus moestuintje, als je je vriendin ziet die arts is vraag haar by all means alle geruststelling die je nu nodig hebt, maar vraag dit is ook je kans te vragen en te luisteren naar wat ze weet over hypochondrie. En misschien levert je dat een ander soort geruststelling op. Eentje die beklijft......(ik weet het niet maar dit is wel een kans om het uit te proberen).
Probeer je angst voor ziekten niet te geloven als 'waar', maar als richtingwijzer naar waar je angst echt over gaat.
Verdiep je in de mechanismen van hypochondrie.
En vooral: zie jezelf als meer dan dat. Jullie zijn allemaal heel genuanceerd, slim, invoelend, en echt heel erg openstaand voor de diepere betekenis van het leven. Je ziet het nu niet, maar die enorme capaciteit en ruimte om te groeien en de filosofische kanten van het leven te voelen: dat is voor mij wat ik zie in jullie posts en dat maakt me trots op jullie.
En op een dag is de angst voor ziekten getransformeerd in een dieper begrip van jezelf en het leven, over hoe jij daarin je plekje wilt. Voor mij was hypochondrie een krukstok. En door heel veel tranen en pijn heb ik geleerd zonder te lopen.
T is er nog, hoor, ik weet dat die angst er is. En blijft, omdat ie nu eenmaal bij het leven hoort. Maar in plaats van daar bang voor te worden, kan ik nu zeggen dat het leven met onzekerhied mijn ogen heeft geopend voor de schoonheid van het leven, ik durf nu echt meer te investeren in het leven zonder verlammende angst voor ziekten, die is er nog wel. Hij is welkom.
T is een soort gevoel geweest van "ja" tegen mezelf zeggen. Mezelf accepteren zoals ik ben. Het niet meer bezweren van mijn kwetsbaarheid maar die naar buiten brengen door mezelf kwetsbaarder op te stellen bij anderen, om hulp te vragen, mezelf daar in te accepteren.
Nee, dat was alles behalve makkelijk, en ik post hier niet zo veel omdat het al gauw te makkelijk kan klinken. Ik weet als geen ander wat voor gevecht jullie leveren.
Probeer gewoon niet ertegen te vechten, ga naast m zitten, hoe eng ook en luister naar je pijn.........die mag er zijn......en gezien en gehoord worden. Dus ook je angst.
Lukt het om een keer aan iemand aan wie je normaal gesproken geruststelling over een bepaald symptoom zou vragen alleen te zeggen: Ik ben bang? En dan je behoefte: ik wil graag een knuffel, of.......kunnen we binnenkort iets leuks doen samen, ik mis je, of ik wil graag.........
Dat is een eerste stap, gewoon te zeggen: ik ben bang. Probeer voor jezelf te bepalen hoe belangrijk het is waarvoor je bang bent? Dat wisselt immers toch met de dag of week of maand of........?
Kers
Jullie zijn goed bezig, ben trots op jullie, het is gewoon een hele slopende ziekte: hypochondrie. Niets om je voor te schamen, maar toen ik het ging zien als de EIGENLIJKE ziekte werden dingen me zoveel gemakkelijker. Ik geloofde namelijk mijn gedachten, zonder ze te "hinterfragen". Ik dacht: ik denk dit dus IS het zo. Maar je bent niet je gedachten over/aan ziekten. Je bent ook niet de angst. Je bent nog zoveel meer. Die stomme sporen die zich in je hoofd slijpen ten spijt. Hoe meer je denkt over ziekten hoe eerder je erin 'schiet', maar het gekke is dat ze er juist insluipen als je je ertegen verzet.
Dus waarom niet bang zijn? Waarom die angst niet als vriend zien, als bondgenoot die je iets wil zeggen?
Ik herinner me dat ik een keer voor de zoveelste keer bij de huisarts zat en ze zei tegen me: je bent bang voor een witte raaf, kers, en ze stond op om een boek te bakken over hypochondrie. ik voelde me door haar rustige, begrijpende manier van dit aan me uitlenen heel erg gesteund. Ik kon me zo bezig houden met de "achterkant" van de vraag waarvoor ik kwam. Dus moestuintje, als je je vriendin ziet die arts is vraag haar by all means alle geruststelling die je nu nodig hebt, maar vraag dit is ook je kans te vragen en te luisteren naar wat ze weet over hypochondrie. En misschien levert je dat een ander soort geruststelling op. Eentje die beklijft......(ik weet het niet maar dit is wel een kans om het uit te proberen).
Probeer je angst voor ziekten niet te geloven als 'waar', maar als richtingwijzer naar waar je angst echt over gaat.
Verdiep je in de mechanismen van hypochondrie.
En vooral: zie jezelf als meer dan dat. Jullie zijn allemaal heel genuanceerd, slim, invoelend, en echt heel erg openstaand voor de diepere betekenis van het leven. Je ziet het nu niet, maar die enorme capaciteit en ruimte om te groeien en de filosofische kanten van het leven te voelen: dat is voor mij wat ik zie in jullie posts en dat maakt me trots op jullie.
En op een dag is de angst voor ziekten getransformeerd in een dieper begrip van jezelf en het leven, over hoe jij daarin je plekje wilt. Voor mij was hypochondrie een krukstok. En door heel veel tranen en pijn heb ik geleerd zonder te lopen.
T is er nog, hoor, ik weet dat die angst er is. En blijft, omdat ie nu eenmaal bij het leven hoort. Maar in plaats van daar bang voor te worden, kan ik nu zeggen dat het leven met onzekerhied mijn ogen heeft geopend voor de schoonheid van het leven, ik durf nu echt meer te investeren in het leven zonder verlammende angst voor ziekten, die is er nog wel. Hij is welkom.
T is een soort gevoel geweest van "ja" tegen mezelf zeggen. Mezelf accepteren zoals ik ben. Het niet meer bezweren van mijn kwetsbaarheid maar die naar buiten brengen door mezelf kwetsbaarder op te stellen bij anderen, om hulp te vragen, mezelf daar in te accepteren.
Nee, dat was alles behalve makkelijk, en ik post hier niet zo veel omdat het al gauw te makkelijk kan klinken. Ik weet als geen ander wat voor gevecht jullie leveren.
Probeer gewoon niet ertegen te vechten, ga naast m zitten, hoe eng ook en luister naar je pijn.........die mag er zijn......en gezien en gehoord worden. Dus ook je angst.
Lukt het om een keer aan iemand aan wie je normaal gesproken geruststelling over een bepaald symptoom zou vragen alleen te zeggen: Ik ben bang? En dan je behoefte: ik wil graag een knuffel, of.......kunnen we binnenkort iets leuks doen samen, ik mis je, of ik wil graag.........
Dat is een eerste stap, gewoon te zeggen: ik ben bang. Probeer voor jezelf te bepalen hoe belangrijk het is waarvoor je bang bent? Dat wisselt immers toch met de dag of week of maand of........?
Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 19 mei 2012 om 10:58
Als ik zo nadenk over hypchondrie is het IN MIJN OGEN (heel persoonlijk) een heel negatieve manier van zingeving. Letterlijk nee-gatief. Je vraagt alsmaar wat heb ik NIET en please laat het NIET XXX zijn.........
Maar de vraag is wat is het leven WEL?
Voor jou, persoonlijk...........dat is de leuke hint van hypochondrie voor mij geweest. Dat daarmee een hele boeiende, loodzware zoektocht die net als voor ieder mens t hele leven doorgaat: wat is het leven WEL?
Mij heeft zoals ik schreef bv het lezen van filosofische boeken geholpen, te lezen dat zoveel mensen met dezelfde vragen worstelden.
Aanrader vindt ik HET GOEDE LEVEN van Savater.
Maar again: het leuke is dat de zoektocht heel persoonlijk is, en voor iedereen anders. Misschien is het voor jullie wel bungeejumpen, tuinieren, sporten, dansen, het organiseren van campagnes voor wereldvrede, iets maken met je handen of of of of of ......................................whatever goed voelt voor JOU, maar ga echt op zoek en probeer zoveel mogelijk die stomme angsten een beetje voorlief te nemen, zo van, ondanks dat jij er bent ga ik nu (vul maar in, waar je blij van wordt: naar de bieb, fietsen, naar museum, naar mijn oma, etc etc). en dan kom ik later bij je terug. Dit kun je letterlijk tegen je angst zeggen, en werkt erg grappig na wat (in het begin keiharde) doorzetting en oefening
Kers
Maar de vraag is wat is het leven WEL?
Voor jou, persoonlijk...........dat is de leuke hint van hypochondrie voor mij geweest. Dat daarmee een hele boeiende, loodzware zoektocht die net als voor ieder mens t hele leven doorgaat: wat is het leven WEL?
Mij heeft zoals ik schreef bv het lezen van filosofische boeken geholpen, te lezen dat zoveel mensen met dezelfde vragen worstelden.
Aanrader vindt ik HET GOEDE LEVEN van Savater.
Maar again: het leuke is dat de zoektocht heel persoonlijk is, en voor iedereen anders. Misschien is het voor jullie wel bungeejumpen, tuinieren, sporten, dansen, het organiseren van campagnes voor wereldvrede, iets maken met je handen of of of of of ......................................whatever goed voelt voor JOU, maar ga echt op zoek en probeer zoveel mogelijk die stomme angsten een beetje voorlief te nemen, zo van, ondanks dat jij er bent ga ik nu (vul maar in, waar je blij van wordt: naar de bieb, fietsen, naar museum, naar mijn oma, etc etc). en dan kom ik later bij je terug. Dit kun je letterlijk tegen je angst zeggen, en werkt erg grappig na wat (in het begin keiharde) doorzetting en oefening
Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 20 mei 2012 om 14:44
Bedank Kers, voor je mooie berichtjes. Veel stof tot nadenken ( net als dat visualiseren). Met de hypochondrie gaat het best goed, merk dat ik dan ook minder de behoefte heb naar graven, terwijl dat nu misschien juist wat oplevert. Net wel een nachtje weg zonder zoontje achter de rug, vreselijke angst dat hem iets kan gebeuren. Ik kan dat slecht van me afzetten.. Voel me ook snel schuldig.
Vandaag nog evn genieten van het mooie weer.. Al voel ik net wat druppels
Vandaag nog evn genieten van het mooie weer.. Al voel ik net wat druppels
zondag 20 mei 2012 om 20:07
Las net in bericht van muurtje dat jij dat ook al doet muurtje: het zeggen tegen de angst: hallo en tot later . Mijn suggestie was dus beetje mosterd. Maar t werkte voor mij heel grappig, al werd de angst eerst erger. Alsof ie me wilde "vasthouden" en t lukte ook echt niet altijd hoor.
Kvdt: fijn, dat je hebt genoten van de mooie dag! Heerlijk he!! En je schrijft dat je het moeilijk van je af kon zetten dat er iets met je zoontje zou kunnen gebeuren. Maar honey: je hebt t wel van je af kunnen zetten en dat straalt ook op hem af (op positieve manier), en voor jezelf had je hopelijk een heerlijk weekend. Ondanks druppels, die mogen de plantjes dan nu opslurpen, die arme schepsels zijn vandaag best wel weggebrand ;0)
Nogmaals: well done!
Kers
Kvdt: fijn, dat je hebt genoten van de mooie dag! Heerlijk he!! En je schrijft dat je het moeilijk van je af kon zetten dat er iets met je zoontje zou kunnen gebeuren. Maar honey: je hebt t wel van je af kunnen zetten en dat straalt ook op hem af (op positieve manier), en voor jezelf had je hopelijk een heerlijk weekend. Ondanks druppels, die mogen de plantjes dan nu opslurpen, die arme schepsels zijn vandaag best wel weggebrand ;0)
Nogmaals: well done!
Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 23 mei 2012 om 22:41
jee, wat is het stil... Of het gaat heel goed met iedereen of helemaal niet...
Hier is het echt even moeilijk. De hypo is zoooo ontzettend aanwezig. Ik word er bloednerveus van. De hele tijd denk ik 'oh ja dit en oh ja dat'. En voelen, en nog een keer voelen, kijken en nog een keer kijken. M'n hypo vreet zich helemaal vol met al deze snoepjes.
Wie heeft er een peptalk voor me?
Hier is het echt even moeilijk. De hypo is zoooo ontzettend aanwezig. Ik word er bloednerveus van. De hele tijd denk ik 'oh ja dit en oh ja dat'. En voelen, en nog een keer voelen, kijken en nog een keer kijken. M'n hypo vreet zich helemaal vol met al deze snoepjes.
Wie heeft er een peptalk voor me?
woensdag 23 mei 2012 om 22:54
Hello,
Vervelend moestuintje! Hier gaat het redelijk. Net wel dit is mijn lijf gezien...en dan begint het weer...maar kan het even naar achter drukken. Heb ook een echte live psych aangeschreven en binnenkort afspraak, erg spannend.
Met dit mooie weer kan ik wel genieten van het buiten zijn en dat geeft afleiding.
Wat geeft jouw afleiding? Heb je een lekker lang weekend? Ik merk dat ik bijv door het zitten op de bank ga denken, nu pak ik snel de bezem en ga ff lekker buiten in de tuin werken. Puur afleiding en genieten van al het moois van de lente. Heb je nog gesproken met je arts vriendin?
Vervelend moestuintje! Hier gaat het redelijk. Net wel dit is mijn lijf gezien...en dan begint het weer...maar kan het even naar achter drukken. Heb ook een echte live psych aangeschreven en binnenkort afspraak, erg spannend.
Met dit mooie weer kan ik wel genieten van het buiten zijn en dat geeft afleiding.
Wat geeft jouw afleiding? Heb je een lekker lang weekend? Ik merk dat ik bijv door het zitten op de bank ga denken, nu pak ik snel de bezem en ga ff lekker buiten in de tuin werken. Puur afleiding en genieten van al het moois van de lente. Heb je nog gesproken met je arts vriendin?
woensdag 23 mei 2012 om 23:06
He Pilates!
Fijn dat je zo snel reageert, thanks!
Ja, ik heb met arts-vriendin gesproken, maar niets aan haar gevraagd. *schouderklopje*
Maar nu is ze met vakantie en heb ik STRESS! Waarschijnlijk omdat ze met vakantie is...
En dat programma 'dit is mijn lijf'...oioioioi...ik schakelde net in toen ze het borstonderzoek gingen doen. Echt vreselijk. Mijn hypo smult daarvan.
Maar afleiding...even nadenken...
Studeren!!! Ja, nu weet ik het! Ik moet m'n studieboeken weer eens pakken. En koken/ bakken (maar ik ben ook aan het lijnen), tuinieren en sporten (maar ik vind het eng om een nieuwe vereniging te zoeken...)
Fijn dat je zo snel reageert, thanks!
Ja, ik heb met arts-vriendin gesproken, maar niets aan haar gevraagd. *schouderklopje*
Maar nu is ze met vakantie en heb ik STRESS! Waarschijnlijk omdat ze met vakantie is...
En dat programma 'dit is mijn lijf'...oioioioi...ik schakelde net in toen ze het borstonderzoek gingen doen. Echt vreselijk. Mijn hypo smult daarvan.
Maar afleiding...even nadenken...
Studeren!!! Ja, nu weet ik het! Ik moet m'n studieboeken weer eens pakken. En koken/ bakken (maar ik ben ook aan het lijnen), tuinieren en sporten (maar ik vind het eng om een nieuwe vereniging te zoeken...)
woensdag 23 mei 2012 om 23:16
donderdag 24 mei 2012 om 00:15
Ha meiden,
Ik kan de slaap ff niet vatten, ons monstertje doet ff vervelend.
Had ook toevallig ' dit is mijn lijf ' gekeken, haha. Ja idd, met dat borstonderzoek gebeuren is niet handig voor ons. Ben dan wel nieuwsgierig, en vind het ook belangrijk om zulke onderzoekjes te doen. Maar ja, dan giert er daarna wel weer paniek en onzekerheid door me lijf. Ik ben ook nu weer ongesteld geworden, denk ik. Ik zeg 'denk ik' want ik ben een paar dagen te vroeg, dus wordt dan weer angstig of het dan misschien niet weer een tussentijdse bloeding is, en ik misschien dus wel wat mis heb met me baarmoedergebeuren, waar een een paar weken geleden controle voor had en toen goed was. Bah!
Ik heb echt de behoefte om te weten, wat ik vaker heb aangegeven, wanneer je nou weet of je ECHT wat hebt, en wanneer het de hypo is.
Hebben jullie dat niet???
Ik kan de slaap ff niet vatten, ons monstertje doet ff vervelend.
Had ook toevallig ' dit is mijn lijf ' gekeken, haha. Ja idd, met dat borstonderzoek gebeuren is niet handig voor ons. Ben dan wel nieuwsgierig, en vind het ook belangrijk om zulke onderzoekjes te doen. Maar ja, dan giert er daarna wel weer paniek en onzekerheid door me lijf. Ik ben ook nu weer ongesteld geworden, denk ik. Ik zeg 'denk ik' want ik ben een paar dagen te vroeg, dus wordt dan weer angstig of het dan misschien niet weer een tussentijdse bloeding is, en ik misschien dus wel wat mis heb met me baarmoedergebeuren, waar een een paar weken geleden controle voor had en toen goed was. Bah!
Ik heb echt de behoefte om te weten, wat ik vaker heb aangegeven, wanneer je nou weet of je ECHT wat hebt, en wanneer het de hypo is.
Hebben jullie dat niet???
donderdag 24 mei 2012 om 12:08
Hoi,
Hier alles goed. Merk dat ik dan minder behoefte heb om te schrijven. Bovendien is er altijd de kans dat je getriggerd wordt door bepaalde stukjes. Zo ook nu weer een beetje
Dank je kers, voor je berichtje.
Ik ben ook 34 trouwens, en wijntje lijkt me heerlijk. Helaas nog een paar maanden geduld. 31 weken nu en richt me steeds meer op de bevalling. Goede afleiding.
Ook mindfulness helpt goed.
Hier alles goed. Merk dat ik dan minder behoefte heb om te schrijven. Bovendien is er altijd de kans dat je getriggerd wordt door bepaalde stukjes. Zo ook nu weer een beetje
Dank je kers, voor je berichtje.
Ik ben ook 34 trouwens, en wijntje lijkt me heerlijk. Helaas nog een paar maanden geduld. 31 weken nu en richt me steeds meer op de bevalling. Goede afleiding.
Ook mindfulness helpt goed.
donderdag 24 mei 2012 om 21:32
Ik ook al 34!? Heeft het met de leeftijd te maken : ). Kdvt wat heerlijk dat je zwanger bent, dat had ik even gemist. Weet je al wat het wordt? Kamertje al klaar? Heerlijk he. Grappig, ik voelde me in mijn zwangerschappen top. Nooit angstig geweest, was juist heel trots op mijn lichaam. Na mijn zwangerschappen begon de echte angst en werd ik getriggerd. Ik keek toen het programma over mijn lijk en heb toen een meisje gevolgd die borstkanker had. Heb toen me voor het eerst heel down gevoeld en huilend op mijn bed gezeten omdat ik een bobbel voelde. Naderhand heb ik veel sproetjes en moedervlekjes gekregen en toen kwam dat aspect naar boven. De laatste week gaat het goed, lekker buiten, veel te doen en dat helpt. Moestuintje, hoe is het? Nog aan de bubbels gezten? Muurtje, ik snap jouw idee over wanneer er nou echt wat is. Ik hoop dat ik het komende jaar me zelf weer eens durf te laten checken door een dermatoloog, misschien weer eens wat weg laten halen. Dan ben ik echt weer even heel erg gerustgesteld. Maar ik heb zo'n angst om er naar toe te gaan. Echt een enorme doktersangst.
Ladies, geniet van het mooie weer.
Ladies, geniet van het mooie weer.
donderdag 24 mei 2012 om 23:49
@ muurtje: ik heb ook vorige week een 'menstruatie' of iets wat er op lijkt gehad (heb sinds 2 maanden een spiraal en het moet allemaal nog op gang komen) en zat, net als jij, meteen te denken aan een tussentijdse bloeding en alle enge dingen die daarbij horen. Ondanks de goede uitslag van het uitstrijkje. Dit is, denk ik, wederom een voorbeeld van een niet goed afgesteld alarmsysteem. Het gaat onnodig af bij de meest normale dingen.
@ kvdt: ik ben soms ook bang om hier te komen omdat ik altijd weer iets lees wat triggert. Aan de andere kant lees ik ook dingen die zo bevestigend zijn voor de hypo en een bepaalde geruststelling geven dat het probleem in mijn hoofd zit en fysiek. Maar wel supergoed om te lezen dat alles oke met je gaat!!
@ pilates: gewoon jaarlijks checken. Niets mis mee en verstandig om te doen. Daar is niets hypo's aan, maar gewoon verstandig.
Met mij gaat het vandaag wat beter. MOrgen ga ik de sleutel van het oude huis inleveren en dan valt er - hopelijk- weer wat stress weg. Heel gek dat ik daar zoveel stress om heb. Zit me druk te maken dat er nog een stofzuiger staat, 2 dozen en nog minimale frutsels en die moeten nog in de auto morgen.Daar maak ik me dus druk om. Gaat echt nergens over eigenlijk. Waarom maak ik me dan toch zo druk? Soms i
s alles zo complex (of, soms maak ik alles zo complex).
En de arts-vriendin (ofwel mijn zus) komt bijna terug van vakantie. Dat geeft ook weer rust. Rust in de zin dat ik weet dat ze er is als ik in ongelooflijke stress schiet.
Nu inderdaad maar van het mooie weer genieten en proosten op de ingeleverde sleutel morgenavond.
Knuffel voor jullie!!!
@ kvdt: ik ben soms ook bang om hier te komen omdat ik altijd weer iets lees wat triggert. Aan de andere kant lees ik ook dingen die zo bevestigend zijn voor de hypo en een bepaalde geruststelling geven dat het probleem in mijn hoofd zit en fysiek. Maar wel supergoed om te lezen dat alles oke met je gaat!!
@ pilates: gewoon jaarlijks checken. Niets mis mee en verstandig om te doen. Daar is niets hypo's aan, maar gewoon verstandig.
Met mij gaat het vandaag wat beter. MOrgen ga ik de sleutel van het oude huis inleveren en dan valt er - hopelijk- weer wat stress weg. Heel gek dat ik daar zoveel stress om heb. Zit me druk te maken dat er nog een stofzuiger staat, 2 dozen en nog minimale frutsels en die moeten nog in de auto morgen.Daar maak ik me dus druk om. Gaat echt nergens over eigenlijk. Waarom maak ik me dan toch zo druk? Soms i
s alles zo complex (of, soms maak ik alles zo complex).
En de arts-vriendin (ofwel mijn zus) komt bijna terug van vakantie. Dat geeft ook weer rust. Rust in de zin dat ik weet dat ze er is als ik in ongelooflijke stress schiet.
Nu inderdaad maar van het mooie weer genieten en proosten op de ingeleverde sleutel morgenavond.
Knuffel voor jullie!!!
zaterdag 26 mei 2012 om 11:31
Bij mij zijn de klachten inderdaad ontstaan na de zwangerschap ( zoontje is 1,5 ). Voel me veel kwetsbaarder. En ook angstig tijdens eerste maanden van zwangerschap. Nu is het zeker nog niet weg, maar voel me wel een stuk beter. Het gaat prima zolang ik niet getriggerd wordt. Ik ontwijk bepaalde programma's, sites of artikelen gewoon.
Herkenbaar moestuintje, die stress om zulke kleine dingen. Alles moet af/ klaar zijn, dan pas rust of zoiets. Al is het nooit af natuurlijk, dan is er wel weer iets anders. Ik wil meer gaan mediteren, dat lukt me nu niet. Zoontje druk en ik val in slaap als ik mijn ogen dicht doe
Geniet van het weekend allemaal..
Herkenbaar moestuintje, die stress om zulke kleine dingen. Alles moet af/ klaar zijn, dan pas rust of zoiets. Al is het nooit af natuurlijk, dan is er wel weer iets anders. Ik wil meer gaan mediteren, dat lukt me nu niet. Zoontje druk en ik val in slaap als ik mijn ogen dicht doe
Geniet van het weekend allemaal..
zaterdag 26 mei 2012 om 22:21
Poeh.
Ik moet zeggen dat ik het best eng vind om dit te posten, en dat mijn hart echt in mijn keel zit, maar ach. Ik moet er echt over praten!!
Hallo iedereen!
Ik ben een meisje van 19 jaar, en ik ben er vrijwel zeker van dat ik een hypochonder ben, na het lezen van dit topic.
Het zit bij mij zo: Toen ik 11 jaar was is mijn oma overleden aan borstkanker (deze vorm is niet erfelijk). Drie jaar geleden heeft een meisje uit mijn klas op school borstkanker gekregen (een erfelijke vorm).
Dit heeft zo veel impact op me gemaakt, dat ik sindsdien bang ben geworden om iets te gaan mankeren.
Dit jaar heb ik me hier al zorgen om gemaakt:
Vaginakanker (bleek een schimmelinfectie te zijn)
Hersentumor (bleek littekenweefsel te zijn)
Baarmoederhalskanker (bleek een blaasontsteking te zijn)
Kanker in mijn nek (bleek een opgezwolle klier te zijn)
Al sinds mijn 11 bang voor borstkanker, en dat is altijd gebleven.
Nu zit ik de laatste tijd ontzettend goed in mijn vel; ik haalde goede cijfers op school, en sprak veel af met vriendinnen.
Totdat, ik besloot om weer eens te gaan voelen. Ja hoor, toen kwam het. Ik raakte in blinde planiek en kon niets meer zien en horen. Ik moest echt even gaan zitten om weer bij te komen.
Ik voelde dus iets, dat ik aan de andere kant niet voelde..
Allemaal visioenen van doodgaan kwamen naar voren. Ik heb een week niet kunnen eten van stress.
Toen ik een week erna wat opgelucht was voelde ik nog een keer, en toen dacht ik het aan de andere kant wel te voelen..
Ik wordt echt helemaal paranoia, en ik kan niet meer op mezelf vertrouwen. Ik moest echt elke minuut van de dag controleren om zeker te zijn.. De ene keer voelde ik het wel, de andere keer weer niet.
Met mijn moeder kan ik goed praten: ze verteld me vaak dat ik veel te jong ben enzovoorts, en dat stelt me dan gerust voor 5 minuten, en dan komt de angst weer terug...
Mijn moeder zei dat ik het los moest laten. (Ik had namelijk echt blauwe plekken op mijn borst). Dat heb ik gedaan, en ik merk geen verbetering. Het enige wat ervan kwam is dat ik nu zo bang ben geworden dat ik niet meer durf te voelen.
Ben twee weken geleden naar Disney geweest, en kon ZELFS daar niet genieten, terwijl dat de fijnste plek ter wereld is voor mij. Ik maakte me alleen maar zorgen...
Ik heb me voorgenomen om woensdag naar de dokter te gaan, maar ik ben zooo bang...
Help, please!!
Ik moet zeggen dat ik het best eng vind om dit te posten, en dat mijn hart echt in mijn keel zit, maar ach. Ik moet er echt over praten!!
Hallo iedereen!
Ik ben een meisje van 19 jaar, en ik ben er vrijwel zeker van dat ik een hypochonder ben, na het lezen van dit topic.
Het zit bij mij zo: Toen ik 11 jaar was is mijn oma overleden aan borstkanker (deze vorm is niet erfelijk). Drie jaar geleden heeft een meisje uit mijn klas op school borstkanker gekregen (een erfelijke vorm).
Dit heeft zo veel impact op me gemaakt, dat ik sindsdien bang ben geworden om iets te gaan mankeren.
Dit jaar heb ik me hier al zorgen om gemaakt:
Vaginakanker (bleek een schimmelinfectie te zijn)
Hersentumor (bleek littekenweefsel te zijn)
Baarmoederhalskanker (bleek een blaasontsteking te zijn)
Kanker in mijn nek (bleek een opgezwolle klier te zijn)
Al sinds mijn 11 bang voor borstkanker, en dat is altijd gebleven.
Nu zit ik de laatste tijd ontzettend goed in mijn vel; ik haalde goede cijfers op school, en sprak veel af met vriendinnen.
Totdat, ik besloot om weer eens te gaan voelen. Ja hoor, toen kwam het. Ik raakte in blinde planiek en kon niets meer zien en horen. Ik moest echt even gaan zitten om weer bij te komen.
Ik voelde dus iets, dat ik aan de andere kant niet voelde..
Allemaal visioenen van doodgaan kwamen naar voren. Ik heb een week niet kunnen eten van stress.
Toen ik een week erna wat opgelucht was voelde ik nog een keer, en toen dacht ik het aan de andere kant wel te voelen..
Ik wordt echt helemaal paranoia, en ik kan niet meer op mezelf vertrouwen. Ik moest echt elke minuut van de dag controleren om zeker te zijn.. De ene keer voelde ik het wel, de andere keer weer niet.
Met mijn moeder kan ik goed praten: ze verteld me vaak dat ik veel te jong ben enzovoorts, en dat stelt me dan gerust voor 5 minuten, en dan komt de angst weer terug...
Mijn moeder zei dat ik het los moest laten. (Ik had namelijk echt blauwe plekken op mijn borst). Dat heb ik gedaan, en ik merk geen verbetering. Het enige wat ervan kwam is dat ik nu zo bang ben geworden dat ik niet meer durf te voelen.
Ben twee weken geleden naar Disney geweest, en kon ZELFS daar niet genieten, terwijl dat de fijnste plek ter wereld is voor mij. Ik maakte me alleen maar zorgen...
Ik heb me voorgenomen om woensdag naar de dokter te gaan, maar ik ben zooo bang...
Help, please!!
zaterdag 26 mei 2012 om 23:06
Hoi Disney,
Ik snap het meid. Het was bij mij op die leeftijd ook al aanwezig. Fijn dat je het je moeder hebt verteld, ik hield het altijd geheim. Nu nog vaak. Maar praten lucht op.
Weet je, de kans dat er iets mis is is wel zo klein. Er komt geen erfelijke borstkanker in je familie voor, dus dat maakt de kans nog kleiner. Je kan naar de dokter gaan, maar misschien lekker afleiding zoeken, en is het niet eens meer nodig.
Probeer te genieten van je jonge mooie leven, zo zonde dat gepieker!
Groetjes
Ik snap het meid. Het was bij mij op die leeftijd ook al aanwezig. Fijn dat je het je moeder hebt verteld, ik hield het altijd geheim. Nu nog vaak. Maar praten lucht op.
Weet je, de kans dat er iets mis is is wel zo klein. Er komt geen erfelijke borstkanker in je familie voor, dus dat maakt de kans nog kleiner. Je kan naar de dokter gaan, maar misschien lekker afleiding zoeken, en is het niet eens meer nodig.
Probeer te genieten van je jonge mooie leven, zo zonde dat gepieker!
Groetjes
zaterdag 26 mei 2012 om 23:10
Heel soms lees ik weer even mee in dit topic. En zie nu het verhaal van Disney1992. 
voor jou.
En het is heel logisch dat het bij jou al vroeg angstig voelde, want zulke angst zit diep geworteld en heeft tijd en gebeurtenissen nodig om zó diep te geraken.
Heb je er al eens iets mee gedaan op het gebied van therapie?
voor jou.En het is heel logisch dat het bij jou al vroeg angstig voelde, want zulke angst zit diep geworteld en heeft tijd en gebeurtenissen nodig om zó diep te geraken.
Heb je er al eens iets mee gedaan op het gebied van therapie?
zaterdag 26 mei 2012 om 23:13
Hoi Disney, Welkom!
Allemaal herkenbaar wat je schrijft.
Ik ben ook wel van mening dat de hypochonder altijd al wel bij 'je' heeft gezeten en dat het op een bepaalde leeftijd naar voren komt.
Wat mijn ervaring zo onderhand is, is dat het voorkomt bij mensen die gevoelig zijn, fantasierijk en soms ook binnenvetters zijn.
Vervolgens breken zich periodes aan waarin het allemaal niet leuk gaat in je leven, en daarnaast krijg je ook te maken met sterfgevallen en ernstige ziektes.
Dit heeft bij mij tenminste de oorzaak gegeven.
Als ik je verhaal zo lees, en de angst die je beschrijft, dan voel ik ook precies die angst die jij voelt.
Ook dat je zegt ; visioenen te hebben van het dood gaan, heb ik ook af en toe... Dat ik mezelf in een kist zie liggen bijvoorbeeld.
Ik merk wel dat het mij helpt al mijn angsten van me af te praten, schrijven. De angst, het gevoel een naam te geven, de angst te erkennen, inplaats van weg stoppen of ervoor weglopen. Ik merk dat het dan juist harder op me af komt.
Om dan terug te komen op het 'trigger' gevoel, dat heb ik dan dus juist niet. Ik vind het fijn lotgenoten hier tegen te komen. Mensen met de zelfde angsten als ik, dat geeft mij juist steun. En op het moment dat het weer wat beter gaat, vind ik het heel fijn een steun te zijn voor iemand met wie het op dat moment wat minder gaat.
De angst om naar de dokter te gaan heb ik ook, want dan spookt er wel door me hoofd; 'wat als ik iets vervelends te horen krijg...?' tegelijkertijd denk ik dan dat ik hoop dat ze er op tijd bij zijn. Oook denk ik dan, mocht het wat zijn, dan kunnen ze er hopelijk wat aan doen.
Daarnaast, mocht het niet ernstig zijn, dan is de geruststelling ook weer heel fijn, en weer een last van mijn schouders.
Dus ik zou altijd aanraden gewoon te blijven checken, hoe eng het ook is
Allemaal herkenbaar wat je schrijft.
Ik ben ook wel van mening dat de hypochonder altijd al wel bij 'je' heeft gezeten en dat het op een bepaalde leeftijd naar voren komt.
Wat mijn ervaring zo onderhand is, is dat het voorkomt bij mensen die gevoelig zijn, fantasierijk en soms ook binnenvetters zijn.
Vervolgens breken zich periodes aan waarin het allemaal niet leuk gaat in je leven, en daarnaast krijg je ook te maken met sterfgevallen en ernstige ziektes.
Dit heeft bij mij tenminste de oorzaak gegeven.
Als ik je verhaal zo lees, en de angst die je beschrijft, dan voel ik ook precies die angst die jij voelt.
Ook dat je zegt ; visioenen te hebben van het dood gaan, heb ik ook af en toe... Dat ik mezelf in een kist zie liggen bijvoorbeeld.
Ik merk wel dat het mij helpt al mijn angsten van me af te praten, schrijven. De angst, het gevoel een naam te geven, de angst te erkennen, inplaats van weg stoppen of ervoor weglopen. Ik merk dat het dan juist harder op me af komt.
Om dan terug te komen op het 'trigger' gevoel, dat heb ik dan dus juist niet. Ik vind het fijn lotgenoten hier tegen te komen. Mensen met de zelfde angsten als ik, dat geeft mij juist steun. En op het moment dat het weer wat beter gaat, vind ik het heel fijn een steun te zijn voor iemand met wie het op dat moment wat minder gaat.
De angst om naar de dokter te gaan heb ik ook, want dan spookt er wel door me hoofd; 'wat als ik iets vervelends te horen krijg...?' tegelijkertijd denk ik dan dat ik hoop dat ze er op tijd bij zijn. Oook denk ik dan, mocht het wat zijn, dan kunnen ze er hopelijk wat aan doen.
Daarnaast, mocht het niet ernstig zijn, dan is de geruststelling ook weer heel fijn, en weer een last van mijn schouders.
Dus ik zou altijd aanraden gewoon te blijven checken, hoe eng het ook is
zaterdag 26 mei 2012 om 23:35
Pilatespas: Ik heb 3 dagen gewacht totdat ik het vertelde. De angst begon zó erg aan me te vreten dat ik het wel moest vertellen, en dat zorgde inderdaad voor een hoop opluchting! Die pep-up talk had ik echt even nodig, dankjewel!!
molly74: Ik heb er wel aan gedacht, maar ik wil eerst naar de dokter. Ik heb de angst dat ik dan bij bijvoorbeeld een psycholoog loop, terwijl ik wel iets mankeer...
muurtje85: Ik vind het heel fijn om te horen dat mijn verhaal herkenbaar is bij jullie. Ik vind het zelf altijd fijn om te horen dat er mensen zijn die er net zo over denken als ik!
Dat is waar, ik heb een heel zwaar jaar gehad met veel sterfgevallen, en dat heeft er behoorlijk ingehakt. Ik weet zeker dat dat meewerkt in de angst.
molly74: Ik heb er wel aan gedacht, maar ik wil eerst naar de dokter. Ik heb de angst dat ik dan bij bijvoorbeeld een psycholoog loop, terwijl ik wel iets mankeer...
muurtje85: Ik vind het heel fijn om te horen dat mijn verhaal herkenbaar is bij jullie. Ik vind het zelf altijd fijn om te horen dat er mensen zijn die er net zo over denken als ik!
Dat is waar, ik heb een heel zwaar jaar gehad met veel sterfgevallen, en dat heeft er behoorlijk ingehakt. Ik weet zeker dat dat meewerkt in de angst.
