Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
maandag 7 mei 2012 om 08:32
Hele weekend lopen dubben of ik zelf de rust weer kan vinden of dat ik toch de huisarts zou bellen. Hoewel ik me al minder duk mak toch de huisarts gebeld. Morgen pas plek helaas. Raar is dat, vanaf het moment dat je besluit om de huisarts te bellen wordt het ineens spannend en eng. En toch maar doen omdat ik de geruststelling nodig heb. Laatste keer was vier maanden terug, had gehoopt dat ik het langer zonder zou kunnen.
Toch komt nu de angst dt de huisarts zegt..mmm misschien toch maar evn verder naar laten kijken. En dat terwijl ik gisterenavond nog beloten had dt er eigenlijk niks aan de hand is.
Toch komt nu de angst dt de huisarts zegt..mmm misschien toch maar evn verder naar laten kijken. En dat terwijl ik gisterenavond nog beloten had dt er eigenlijk niks aan de hand is.
maandag 7 mei 2012 om 12:00
@kvdt: ik snap dat je de huisarts hebt gebeld. Soms loop je 'vast' en dan is het gewoon nodig. En ik vind het knap dat het al 4 maanden geleden is. Complimenten!
Heb je trouwens weleens een mammo of echo gehad? Zo niet, dan moet je niet schrikken als ze toch een keer dat willen doen. Niet omdat ze denken dat het wat is, maar voor jouw geruststelling etc.
Heb je trouwens weleens een mammo of echo gehad? Zo niet, dan moet je niet schrikken als ze toch een keer dat willen doen. Niet omdat ze denken dat het wat is, maar voor jouw geruststelling etc.
maandag 7 mei 2012 om 12:20
Dank je 
Nee, nog nooiit gehad. Zou ook erg schrikken als ze dat voorstellen. Dan ben ik toch bang dat ze het niet vertrouwen.
Wil het ook liever niet. Op mijn leeftijd en nu mt zwangershap is een mammo niet betrouwbaar. Echo alleen als ik echt op een plek wat zou voelen wat de huisarts niet zou vertrouwen.
Ik zou dat allemal te spannend vinden.
Nee, nog nooiit gehad. Zou ook erg schrikken als ze dat voorstellen. Dan ben ik toch bang dat ze het niet vertrouwen.
Wil het ook liever niet. Op mijn leeftijd en nu mt zwangershap is een mammo niet betrouwbaar. Echo alleen als ik echt op een plek wat zou voelen wat de huisarts niet zou vertrouwen.
Ik zou dat allemal te spannend vinden.
maandag 7 mei 2012 om 12:24
maandag 7 mei 2012 om 13:32
Dat gevoel van 'constant zorgen maken' is ook herkenbaar. Wel erg zonde...
Gisteren hoorde ik van een vriendin dat een vriend van haar, 35 jaar, terminaal ziek is. Waarschijnlijk nog een jaar te leven. Twee kleine kinderen... Ik vind het zo erg en dat blijft ook rondspoken.
Terwijl ik juist met dat soort berichten me zo bewust ben van het feit dat we NU leven en NU moeten genieten.
Gisteren hoorde ik van een vriendin dat een vriend van haar, 35 jaar, terminaal ziek is. Waarschijnlijk nog een jaar te leven. Twee kleine kinderen... Ik vind het zo erg en dat blijft ook rondspoken.
Terwijl ik juist met dat soort berichten me zo bewust ben van het feit dat we NU leven en NU moeten genieten.
maandag 7 mei 2012 om 13:56
Ja, vreselijk, dt soort berichten. Krijg ook altijd het gevoel dat het heel vaak voorkomt, alsof je bij wijze van spreken een kans van 1 op 10 hebt dat het jou ook overkomt. Niet realistisch. De kans is erg klein.
Wel mijn grootste angst, vooraf weten dat je doodgaat.
Neem me nu oveigens voor dat ik vanaf morgen., als alles goed is, niet meer actief ga voelen. Iets wat fout is ontdek je ook wel per ongeluk tijdens douchen of iets dergelijks lijkt me. Niet door obsessief te voelen en te knijpen.
Denk overigens dat het vaker voorkomt dan je denkt. Nam vorige week een vriendin in vertrouwen en die had er ook last van ( gehad). Totasl niet verwacht. Bij haar ook na een zwangerschap.
Was bij mijn eerste zwangerschap juist erg bang dat mijn man iets overkwam. Laatst had ik dat ook weer een keertje. Voelde me toen zo rot, nu ben ik weer terug bij mezlf
Wel mijn grootste angst, vooraf weten dat je doodgaat.
Neem me nu oveigens voor dat ik vanaf morgen., als alles goed is, niet meer actief ga voelen. Iets wat fout is ontdek je ook wel per ongeluk tijdens douchen of iets dergelijks lijkt me. Niet door obsessief te voelen en te knijpen.
Denk overigens dat het vaker voorkomt dan je denkt. Nam vorige week een vriendin in vertrouwen en die had er ook last van ( gehad). Totasl niet verwacht. Bij haar ook na een zwangerschap.
Was bij mijn eerste zwangerschap juist erg bang dat mijn man iets overkwam. Laatst had ik dat ook weer een keertje. Voelde me toen zo rot, nu ben ik weer terug bij mezlf
maandag 7 mei 2012 om 16:04
Hi meiden,
Kvdt echo en mammo heb ik ook al eens gehad en weet je...daarna heb ik nog tig keer aan manlief gevraagd of ze het wel goed hebben gezien.... Toen de huisarts me doorstuurde raakte ik volledig in paniek, en dat was idd meer voor mijn gerustelling. Sinds vandaag (lees telegraaf) is er een huidkanker app, ik moet daar niet aan beginnen!! Dat wordt een drama!!!!!!
Kvdt echo en mammo heb ik ook al eens gehad en weet je...daarna heb ik nog tig keer aan manlief gevraagd of ze het wel goed hebben gezien.... Toen de huisarts me doorstuurde raakte ik volledig in paniek, en dat was idd meer voor mijn gerustelling. Sinds vandaag (lees telegraaf) is er een huidkanker app, ik moet daar niet aan beginnen!! Dat wordt een drama!!!!!!
maandag 7 mei 2012 om 19:09
De app is ook niet aan mij besteed. Brrrr.
Ik heb ook mammo's en echo gehad. Daarna heb ik nog een paar keer het ziekenhuis gebeld of ze het goed hebben gezien etc etc etc. Het is zelfs zo ver gemaken dat een vriendinnetje van mij, arts-assistent in het betreffende ziekenhuis, op mijn aandringen in mijn dossier heeft gekeken.... Ze is er nog steeds erg boos om. Vriendschap heeft flinke deuk opgelopen...
@kvdt: hoe laat ga je morgen naar de HA?
Ik heb ook mammo's en echo gehad. Daarna heb ik nog een paar keer het ziekenhuis gebeld of ze het goed hebben gezien etc etc etc. Het is zelfs zo ver gemaken dat een vriendinnetje van mij, arts-assistent in het betreffende ziekenhuis, op mijn aandringen in mijn dossier heeft gekeken.... Ze is er nog steeds erg boos om. Vriendschap heeft flinke deuk opgelopen...
@kvdt: hoe laat ga je morgen naar de HA?
maandag 7 mei 2012 om 19:59
Oh ja, mocht je in het zh een mammo krijgen, schrik niet als ze je daarna uit de wachtkamer halen voor een echo. Ik was lijkbleek...lag te trillen als een rietje. De dokter liet me nog eens 10 minuten wachten. Wat blijkt, bij jonge vrouwen doen ze dat vaak aangezien wij veel dichte melkklieren hebben.
maandag 7 mei 2012 om 20:30
maandag 7 mei 2012 om 22:02
@ kvdt, het komt goed. Zeker weten!
Hoe gaat het met de rest?
Hier is het 'oppassen'. Ben erg gevoelig voor mijn hypo. Ze sluimert op de achtergrond.
Hoe ziet jullie hypo eruit? Ik bedoel als je het zou tekenen?
Bij mij ziet het eruit als een soort aswolk die steeds dikker en donkerder wordt. De aswolk klopt weliswaar aan de deur (om te beginnen), maar als ik niet open doe probeert de wolk zich in mijn 'huis' (lichaam/geest) te proppen.
Ze voedt zich met controlehandelingen en paniek waardoor de wolk dikker en donkerder wordt. Als ik de wolk echter negeer en niet voed, wordt ze minder en minder duidelijk en vervaagt. Uiteindelijk blijft er dan een angstig meisje maar met grote uitdagende ogen over die me vragend aan kijkt.
Benieuwd of jullie de hypo weleens hebben gevisualiseerd.
Hoe gaat het met de rest?
Hier is het 'oppassen'. Ben erg gevoelig voor mijn hypo. Ze sluimert op de achtergrond.
Hoe ziet jullie hypo eruit? Ik bedoel als je het zou tekenen?
Bij mij ziet het eruit als een soort aswolk die steeds dikker en donkerder wordt. De aswolk klopt weliswaar aan de deur (om te beginnen), maar als ik niet open doe probeert de wolk zich in mijn 'huis' (lichaam/geest) te proppen.
Ze voedt zich met controlehandelingen en paniek waardoor de wolk dikker en donkerder wordt. Als ik de wolk echter negeer en niet voed, wordt ze minder en minder duidelijk en vervaagt. Uiteindelijk blijft er dan een angstig meisje maar met grote uitdagende ogen over die me vragend aan kijkt.
Benieuwd of jullie de hypo weleens hebben gevisualiseerd.
dinsdag 8 mei 2012 om 15:07
Hoi kdvt, fijn nieuws! Hoop dat je er van kan genieten?
Ik heb slecht geslapen. Ik ben heel erg gefixeerd op vlekjes, al jaren. Nu gisteren toch die app... Heb gekeken (waarom), en flink gerustgesteld de meeste komen overeen met de goede foto's. Maar zag nu bij eentje een soort talgbultje er in. Ik heb op mijn bovenarmen van die talgbultjes en volgens mij zit er nu een in een vlekje. Ik kan hier totaal overstuur van raken. Ben ook sinds 3 mndn gestopt met roken, dus extra opgefokt. Even uitblazen en laten bezinken...ben vanaf do 4 dagen alleen met de kinderen thuis, hoop dat ik goede afleidinv heb, dan zakt de onrust vaak weer.
Ik heb slecht geslapen. Ik ben heel erg gefixeerd op vlekjes, al jaren. Nu gisteren toch die app... Heb gekeken (waarom), en flink gerustgesteld de meeste komen overeen met de goede foto's. Maar zag nu bij eentje een soort talgbultje er in. Ik heb op mijn bovenarmen van die talgbultjes en volgens mij zit er nu een in een vlekje. Ik kan hier totaal overstuur van raken. Ben ook sinds 3 mndn gestopt met roken, dus extra opgefokt. Even uitblazen en laten bezinken...ben vanaf do 4 dagen alleen met de kinderen thuis, hoop dat ik goede afleidinv heb, dan zakt de onrust vaak weer.
woensdag 9 mei 2012 om 09:03
Genieten lukt nog niet zo.. Twijfels over of ik wel goed heb laten voel en angst slaat toe. Ik dwing mezelf om niet zelf te gaan voelen. Het is niet nodig, ze heeft overal een keer gevoeld en weet wat ze doet..
Masr die stomme paniek altijd. Op devern of andere manier ben ik nooit opgelucht na een huisartsbezoekje. Herkenbaar?
Wat goed dat je bent gestopt metbroken. Ben zelf vier jasr gestopt en wil nooit meer terug. Knap hoor, dat je het volhoudt met die paniek.
Fijn dat je wat meer gerustgesteld bent.. Talgbultjes lijken mij heel normaal
Moestuintje, ik denk nog na over hoe mijn hypo er uit ziet. Kom nu nog niet verder dan een zenuwachtig kind wat aan mijn been loopt te trekken.. Die maar moeilijk gerust te stellen is.
Wel n goede oefening denk ik. Je plaatst de hypo zo wat meer buiten jezelf. En doorgrond m beter ( ofzoiets).
Masr die stomme paniek altijd. Op devern of andere manier ben ik nooit opgelucht na een huisartsbezoekje. Herkenbaar?
Wat goed dat je bent gestopt metbroken. Ben zelf vier jasr gestopt en wil nooit meer terug. Knap hoor, dat je het volhoudt met die paniek.
Fijn dat je wat meer gerustgesteld bent.. Talgbultjes lijken mij heel normaal
Moestuintje, ik denk nog na over hoe mijn hypo er uit ziet. Kom nu nog niet verder dan een zenuwachtig kind wat aan mijn been loopt te trekken.. Die maar moeilijk gerust te stellen is.
Wel n goede oefening denk ik. Je plaatst de hypo zo wat meer buiten jezelf. En doorgrond m beter ( ofzoiets).
donderdag 10 mei 2012 om 20:37
Hoi ladies,
Het gaat nog niet zo heel goed, het is echt heel de dag op de achtergrond aanwezig. Eigenlijk zou ik eens al mijn moedervlekken weg moeten laten halen, dan heb ik nooit meer stress. Alhoewel, ik heb vandaag eens nagedacht waar voor ik de afgelopen maanden bang voor ben geweest:
- longkanker, door lang hoesten (was erg hysterisch van die erge hoest)
- borst iets gevoeld (zo moeilijk om zelf te voelen, je voelt altijd wat)
- slikproblemen (stress...maar op dt moment iets in mijn keel)
- huidproblemen (mijn grootste angst, gevoedt door de media en heb veel moedervlekjes)
- onderhuids bultje been (weet niet wat het is, heb ik open gekrabt, heb vaker warmtebultjes op bovenbenen. Op zwakke momenten, denk ik dus iets verschrikkelijks)
- zwarte vlek voor ogen ( achteraf op geslapen, maar dacht iets ergs in mijn hersenen)
- heel veel schouderpijn (stress, maar ik denk op dat moment aan iets ergs)
- meer stolstels ongesteld (dus iets niet goed in barmoeder...)
Het gaat nog niet zo heel goed, het is echt heel de dag op de achtergrond aanwezig. Eigenlijk zou ik eens al mijn moedervlekken weg moeten laten halen, dan heb ik nooit meer stress. Alhoewel, ik heb vandaag eens nagedacht waar voor ik de afgelopen maanden bang voor ben geweest:
- longkanker, door lang hoesten (was erg hysterisch van die erge hoest)
- borst iets gevoeld (zo moeilijk om zelf te voelen, je voelt altijd wat)
- slikproblemen (stress...maar op dt moment iets in mijn keel)
- huidproblemen (mijn grootste angst, gevoedt door de media en heb veel moedervlekjes)
- onderhuids bultje been (weet niet wat het is, heb ik open gekrabt, heb vaker warmtebultjes op bovenbenen. Op zwakke momenten, denk ik dus iets verschrikkelijks)
- zwarte vlek voor ogen ( achteraf op geslapen, maar dacht iets ergs in mijn hersenen)
- heel veel schouderpijn (stress, maar ik denk op dat moment aan iets ergs)
- meer stolstels ongesteld (dus iets niet goed in barmoeder...)
donderdag 10 mei 2012 om 20:40
Was nog niet klaar...
Ik ben nu officieel echt een hypochonder, vind ik zelf kan er niet meer onderuit. Wat nu doen? Ga proberen van me af te schrijven, ook mijn verleden. Het komt ergens vandaan.
Denk wel dat het bij mij ook in de genen zit. Zowel een tante als oom hebben het.
Hoe gaat het bij jullie?
Ik ben nu officieel echt een hypochonder, vind ik zelf kan er niet meer onderuit. Wat nu doen? Ga proberen van me af te schrijven, ook mijn verleden. Het komt ergens vandaan.
Denk wel dat het bij mij ook in de genen zit. Zowel een tante als oom hebben het.
Hoe gaat het bij jullie?
donderdag 10 mei 2012 om 22:00
Onzekerheid.
Ik herinner me die keer dat ik als meisje van ongeveer 11 de stang in de tram niet durfde vast te pakken, ik deed mijn mouw over mijn hand. Ik herinner me schreeuwerige krantenkoppen in de media toen HIV net bekend was. Ik was ongeveer dezelfde leeftijd. Je zou het kunnen krijgen door de openbare toiletten en door spuug etc.
Ik herinner me mijn zieke vader, hij was al langer ziek en als kind hing er altijd een zweem angst over mijn leven daardoor.
Maar vooral was ik t zelf, die allerlei onzekerheid uitte door bang te worden voor enge ziekten.
Ik heb er jaren en jaren last van gehad.
Ik was achteraf gezien onzeker. En wat me ervan af heeft geholpen is te leren leven met onzekerheid. Om een soort veiligheid in mijzelf te vinden en in het feit dat er niet zo veel echte veiligheid bestaat. Ik weet niet of dit helder is, zo in een paar woorden.
Maar ik wil jullie zeggen, dat je ervan af kunt komen.
Ik heb er geen therapie voor gevolgd, maar t was als het ware een enorm kwartje dat viel: dat er geen zekerheden zijn. Nu ik dit zit te typen kan dat knobbeltje in mijn oksel toch kanker zijn, ook al heeft de radioloog goed gekeken. Hij kan t wel verkeerd hebben Etc. Ik herinner me hoe ik hierdoor werd meegezogen vroeger. En nu denk ik: t is het niet, totdat ik weet dat t het is. Ik kan gewoon niet anticiperen op de toekomst, er is geen houvast. Ergens was dat ook een enorme geruststelling, die overgave aan de onzekerheid.
Het was een hele harde, lange weg. En ik zal altijd gevoelig blijven voor hypochondrie. Maar er is echt een weg uit die angst geweest voor ziekten voor mij, en die is er voor jullie ook.
En nog 1 ding: Schaam je niet voor je angst. Schaamte is je ergste vijand, want je wilt dat de angst weg gaat. Waarom? Het is verkapte levenslust.
Hou vol, liefs,
kers
PS svp niet quoten, haal dit later ws weg. Merci.
Ik herinner me die keer dat ik als meisje van ongeveer 11 de stang in de tram niet durfde vast te pakken, ik deed mijn mouw over mijn hand. Ik herinner me schreeuwerige krantenkoppen in de media toen HIV net bekend was. Ik was ongeveer dezelfde leeftijd. Je zou het kunnen krijgen door de openbare toiletten en door spuug etc.
Ik herinner me mijn zieke vader, hij was al langer ziek en als kind hing er altijd een zweem angst over mijn leven daardoor.
Maar vooral was ik t zelf, die allerlei onzekerheid uitte door bang te worden voor enge ziekten.
Ik heb er jaren en jaren last van gehad.
Ik was achteraf gezien onzeker. En wat me ervan af heeft geholpen is te leren leven met onzekerheid. Om een soort veiligheid in mijzelf te vinden en in het feit dat er niet zo veel echte veiligheid bestaat. Ik weet niet of dit helder is, zo in een paar woorden.
Maar ik wil jullie zeggen, dat je ervan af kunt komen.
Ik heb er geen therapie voor gevolgd, maar t was als het ware een enorm kwartje dat viel: dat er geen zekerheden zijn. Nu ik dit zit te typen kan dat knobbeltje in mijn oksel toch kanker zijn, ook al heeft de radioloog goed gekeken. Hij kan t wel verkeerd hebben Etc. Ik herinner me hoe ik hierdoor werd meegezogen vroeger. En nu denk ik: t is het niet, totdat ik weet dat t het is. Ik kan gewoon niet anticiperen op de toekomst, er is geen houvast. Ergens was dat ook een enorme geruststelling, die overgave aan de onzekerheid.
Het was een hele harde, lange weg. En ik zal altijd gevoelig blijven voor hypochondrie. Maar er is echt een weg uit die angst geweest voor ziekten voor mij, en die is er voor jullie ook.
En nog 1 ding: Schaam je niet voor je angst. Schaamte is je ergste vijand, want je wilt dat de angst weg gaat. Waarom? Het is verkapte levenslust.
Hou vol, liefs,
kers
PS svp niet quoten, haal dit later ws weg. Merci.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 10 mei 2012 om 22:20
Dank je wel Kers! Een positief verhaal. Ik hoop dat het bij mij ook goed gaat komen. Het verpest mijn mooie leven. Inderdaad wat je zegt, het is onzekerheid en daar kan ik niet tegen. Moet de regie hebben over mijn leven. Deels erfelijk, maar deels door mijn traumatische jeugd. Moeder heeft voor ons gezorgd en ik ben dus heel bang om weg te vallen voor mijn kinderen.
donderdag 10 mei 2012 om 23:00
Pilatespas - zeker gaat het goed komen. Nu lijkt die angst allesoverheersend. Alsof soms het einde der tijden nabij is, zo verraderlijk. Ik schreef al, schaam je daar niet voor, voor die angst bv weg te vallen voor je kinderen. Dat is namelijk al "dichter bij" je ware angst, dan angst voor ziekten. En zo pel je laag voor laag van de ui af, tot je uitkomt waar jij hiermee naartoe moet. Het is een weg, geen straf, en die angsten zijn vreselijke wegwijzers. Ja, makkelijk praten. Maar ik meen het.
Ik kan me herinneren bv, dat ik in mijn jeugd bv ook vaak de ramen en deuren controleerde. Dan kon ik niet slapen uit angst dat er bv inbrekers kwamen. Doodsbang was ik. Tot die dag, ook weer zo'n moment dat vast al langer in de maak was (no idea), dat ik ineens dacht: waarom doe ik dit? En antwoord was: omdat ik me niet veilig voel, thuis en figuurlijk. Mijn moeder en ik hadden vreselijke band, ik voelde me nooit gesteund door haar als ik bang was. Ik voelde me niet veilig, bij haar, in het gezin. DAAR ging het om. Ik kon van de een op de andere dag stoppen met die dwanghandelingen omdat ik uit was gekomen bij de kern van de ui. Daar ging het om. Daar kon ik me mee bezig houden. Daar zat de echte pijn.......
Zoals je schrijft: je bent bang om weg te vallen voor je kinderen en op de een of andere manier is dat gelinkt voor je aan JOUW moeder, die voor jullie zorgde. Was er niemand anders? Ik ben geeeeeeeeeeeeeeeeeen psych, maar ik weet gewoon dat hypochondire niet een eindstation is (zo voelde het voor mij), maar een begin van een lange weg van verwerking, van de echte pijn en van het feit dat er geen zekerheden zijn. Niet echt. Doodeng, maar daarmee te leren dealen is voor mij een groot geschenk geweest.
Blijf pellen, ook al wordt je gevoel en hoofd soms heeeeeeelemaal geabsorbeerd door die knobbel of dat kloppen.....................probeer je tussendoor altijd te vragen: wat is er nu echt aan de hand? Vermijd ik een conflict, ben ik bang er niet voor mijn kinderen te kunnen zijn (en wat kan ik daaraan NU doen, bv samen puzzelen of naar buiten of.........)?
NOGMAALS, ik ben geen expert! en ken geen van allen van jullie, maar dit is gewoon mijn verhaal, met een paar ingredienten die me hebben geholpen.
Geef niet op..................die angst is niet je vijand, maar een vriend - hij heeft je iets te zeggen. Loop dus niet weg, maar ga dicht bij m zitten en luister, probeer uit te zoeken wat ie je wil zeggen. Dat is voor iedereen anders.........
PS svp niet quoten, haal dit later ws weg. Merci.
Ik kan me herinneren bv, dat ik in mijn jeugd bv ook vaak de ramen en deuren controleerde. Dan kon ik niet slapen uit angst dat er bv inbrekers kwamen. Doodsbang was ik. Tot die dag, ook weer zo'n moment dat vast al langer in de maak was (no idea), dat ik ineens dacht: waarom doe ik dit? En antwoord was: omdat ik me niet veilig voel, thuis en figuurlijk. Mijn moeder en ik hadden vreselijke band, ik voelde me nooit gesteund door haar als ik bang was. Ik voelde me niet veilig, bij haar, in het gezin. DAAR ging het om. Ik kon van de een op de andere dag stoppen met die dwanghandelingen omdat ik uit was gekomen bij de kern van de ui. Daar ging het om. Daar kon ik me mee bezig houden. Daar zat de echte pijn.......
Zoals je schrijft: je bent bang om weg te vallen voor je kinderen en op de een of andere manier is dat gelinkt voor je aan JOUW moeder, die voor jullie zorgde. Was er niemand anders? Ik ben geeeeeeeeeeeeeeeeeen psych, maar ik weet gewoon dat hypochondire niet een eindstation is (zo voelde het voor mij), maar een begin van een lange weg van verwerking, van de echte pijn en van het feit dat er geen zekerheden zijn. Niet echt. Doodeng, maar daarmee te leren dealen is voor mij een groot geschenk geweest.
Blijf pellen, ook al wordt je gevoel en hoofd soms heeeeeeelemaal geabsorbeerd door die knobbel of dat kloppen.....................probeer je tussendoor altijd te vragen: wat is er nu echt aan de hand? Vermijd ik een conflict, ben ik bang er niet voor mijn kinderen te kunnen zijn (en wat kan ik daaraan NU doen, bv samen puzzelen of naar buiten of.........)?
NOGMAALS, ik ben geen expert! en ken geen van allen van jullie, maar dit is gewoon mijn verhaal, met een paar ingredienten die me hebben geholpen.
Geef niet op..................die angst is niet je vijand, maar een vriend - hij heeft je iets te zeggen. Loop dus niet weg, maar ga dicht bij m zitten en luister, probeer uit te zoeken wat ie je wil zeggen. Dat is voor iedereen anders.........
PS svp niet quoten, haal dit later ws weg. Merci.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 10 mei 2012 om 23:18
Jeetje, je post raakt me. Moet hem morgen nog een keer lezen, want er zit veel waarheid in. Even bezinken.
Nee, wel een vader maar door meerdere gebeurtenissen naar de achtergrond verhuisd tot zelfs nu al een paar jaar uit mijn leven. Heel veel angst en ellende als kind gehad. Mijn moeder was en is mijn veilige thuishaven. Dat "voorbeeld" heb ik altijd gehad, dus heb ook een dwangmatig gevoel mijn kinderen volwassen te zien worden en hopelijk nog oma etc, omdat ik ze ook altijd wil beschermen. En dat met die inbrekers herken ik ook deels. Angst he...dat is het. Slaap lekker en bedankt!
Nee, wel een vader maar door meerdere gebeurtenissen naar de achtergrond verhuisd tot zelfs nu al een paar jaar uit mijn leven. Heel veel angst en ellende als kind gehad. Mijn moeder was en is mijn veilige thuishaven. Dat "voorbeeld" heb ik altijd gehad, dus heb ook een dwangmatig gevoel mijn kinderen volwassen te zien worden en hopelijk nog oma etc, omdat ik ze ook altijd wil beschermen. En dat met die inbrekers herken ik ook deels. Angst he...dat is het. Slaap lekker en bedankt!
