Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
donderdag 7 juni 2012 om 09:02
donderdag 7 juni 2012 om 12:18
Ja, wel die vervelende psycholoog... Heb haar een mail gestuurd met de vraag of zij iemand weet die me verder kan helpen. Weet echt niet wat ik anders moet. Zoek me al helemaal suf naar trainingen voor meditatie en mindfulness, maar kan niets in mijn omgeving vinden.
Ik vind mezelf echt een narrig klein kind op dit moment. Ik wil een psycholoog, maar die heb ik niet. Ik wil meditatie, maar dan zonder yoga en wel in de buurt, ik wil wel bewegen, maar niet dit en niet dat etc etc etc.
Ik vind mezelf echt een narrig klein kind op dit moment. Ik wil een psycholoog, maar die heb ik niet. Ik wil meditatie, maar dan zonder yoga en wel in de buurt, ik wil wel bewegen, maar niet dit en niet dat etc etc etc.
zondag 10 juni 2012 om 15:32
Het is echt stiiiiiiiil hier.... Voel me nu helemaal een kneus. Ben de enige die nog moddert...
Het gaat wel iets beter. Komt ook omdat vriend dit weekend weer bij me is en voor de nodige afleiding zorg.
Morgen weer beginnen met werken. Beetje nerveus ervoor. Hoop dat ik mijn hypo onder controle kan houden. Het is zo vermoeiend. Echt, ik word er letterlijk (en figuurlijk ook) moe van. Jullie?
Het gaat wel iets beter. Komt ook omdat vriend dit weekend weer bij me is en voor de nodige afleiding zorg.
Morgen weer beginnen met werken. Beetje nerveus ervoor. Hoop dat ik mijn hypo onder controle kan houden. Het is zo vermoeiend. Echt, ik word er letterlijk (en figuurlijk ook) moe van. Jullie?
zondag 10 juni 2012 om 20:31
Hoi moestuintje,
Het gaat idd redelijk, al zijn er nog steeds angsten. Meer op mijn omgeving gericht ook, man of zus bijv.
Fijn dat je vriend er is. Zien jullie elkaar vaak?
Morgen weer beginnen zeg je, heb je vakantie gehad? En hoe staat het met je plannen voor therapie?
Ik sta zelf wat meer alert afgestemd lijkt het, er is niks concreets, maar ben bang dt er onheil staat te wachten of zoiets. Herkenbaar?
Mindfulness is afgelopen en moet zelf eigenlijk meer gaan oefenen. Dan komt er vanzelf meer ruimte en inzicht hoop ik.
Hoop dat het met jou snel een beetje beter gaat, werken morgen us misschien ook wel een fijne afleiding? bij mij duurt het vaak een aantal dagen na bezoek huisarts voordat ik weer tot rust ben gekomen.
Het gaat idd redelijk, al zijn er nog steeds angsten. Meer op mijn omgeving gericht ook, man of zus bijv.
Fijn dat je vriend er is. Zien jullie elkaar vaak?
Morgen weer beginnen zeg je, heb je vakantie gehad? En hoe staat het met je plannen voor therapie?
Ik sta zelf wat meer alert afgestemd lijkt het, er is niks concreets, maar ben bang dt er onheil staat te wachten of zoiets. Herkenbaar?
Mindfulness is afgelopen en moet zelf eigenlijk meer gaan oefenen. Dan komt er vanzelf meer ruimte en inzicht hoop ik.
Hoop dat het met jou snel een beetje beter gaat, werken morgen us misschien ook wel een fijne afleiding? bij mij duurt het vaak een aantal dagen na bezoek huisarts voordat ik weer tot rust ben gekomen.
donderdag 14 juni 2012 om 00:48
Moestuintje, je bent niet de enige die moddert.
Ik doe het ook en bijf het doen.
Wel in verschillende mates.
Ik merk en weet van mezelf dat ik veel moeite heb met de avond/nacht, dan beginnen de angsten vaak op te spelen.
Regelmatig slaap ik hierdoor ook slecht. Val laat in slaap, wordt 's nachts wakker. Overdag dus geregeld moe, en toe aan een tukkie.
Ik zit wel nu ff echt met iets in me maag.
Ik was een tijd terug dus voor controle van mijn baarmoedertoestand, omdat ik weer licht bloedverlies had na de sex. Hier kwam niks uit, het was dus allemaal goed.
Inmiddels is het nu denk ik zo'n 4, 5 maanden dat ik dus steeds licht bloedverlies (roze van kleur) heb na de sex. Ook doet het vaak pijn, of meer gevoelig aan de rechterkant aan de binnenkant van mijn vagina.
ik zou denken, misschien een wondje. Mijn vriend denkt dat er een bloedvatje of adertje steeds knapt ofzo. maar goed, na al die maanden maak ik me wel steeds meer zorgen. Soms hebben we dagen geen sex, en denk ik, het 'wondje' is genezen. maarja, dan hebben we weer sex, en dan is het geouwehoer er weer.
Niet goed voor me hypo.
ik denk er sterk aan toch weer de gyneacoloog te bellen.
Bah!
Ik doe het ook en bijf het doen.
Wel in verschillende mates.
Ik merk en weet van mezelf dat ik veel moeite heb met de avond/nacht, dan beginnen de angsten vaak op te spelen.
Regelmatig slaap ik hierdoor ook slecht. Val laat in slaap, wordt 's nachts wakker. Overdag dus geregeld moe, en toe aan een tukkie.
Ik zit wel nu ff echt met iets in me maag.
Ik was een tijd terug dus voor controle van mijn baarmoedertoestand, omdat ik weer licht bloedverlies had na de sex. Hier kwam niks uit, het was dus allemaal goed.
Inmiddels is het nu denk ik zo'n 4, 5 maanden dat ik dus steeds licht bloedverlies (roze van kleur) heb na de sex. Ook doet het vaak pijn, of meer gevoelig aan de rechterkant aan de binnenkant van mijn vagina.
ik zou denken, misschien een wondje. Mijn vriend denkt dat er een bloedvatje of adertje steeds knapt ofzo. maar goed, na al die maanden maak ik me wel steeds meer zorgen. Soms hebben we dagen geen sex, en denk ik, het 'wondje' is genezen. maarja, dan hebben we weer sex, en dan is het geouwehoer er weer.
Niet goed voor me hypo.
ik denk er sterk aan toch weer de gyneacoloog te bellen.
Bah!
vrijdag 15 juni 2012 om 15:27
Ik las dit topic en moest even iets plaatsen!
Ik ben eigenlijk al van jongs af aan bang voor de dood...jaren therapie gehad etc. Nu gaat het goed maar ik merk dat als er iets belangrijks nadert, nu vakantie, ga ik me om alles en nog wat zorgen maken. Nudus om mijn gezondheid. Heb vanochtend al bloed laten prikken en nu wil ik toch nog terug naar de ha voor een andere vraag. Die heb ik al weken maar toen maakte ik me er niet zon zorgen om, nu wil ik dat de vakantie 'perfect' wordt en wil ik me hier dus geen zorgen om maken. Heb dus toch maar weer een afspraak gemaakt maar durf eigeniljk niet te gaan, bang voor zijn reactie aangezien ik de laatste tijd al vaker daar ben geweest....
Ik ben eigenlijk al van jongs af aan bang voor de dood...jaren therapie gehad etc. Nu gaat het goed maar ik merk dat als er iets belangrijks nadert, nu vakantie, ga ik me om alles en nog wat zorgen maken. Nudus om mijn gezondheid. Heb vanochtend al bloed laten prikken en nu wil ik toch nog terug naar de ha voor een andere vraag. Die heb ik al weken maar toen maakte ik me er niet zon zorgen om, nu wil ik dat de vakantie 'perfect' wordt en wil ik me hier dus geen zorgen om maken. Heb dus toch maar weer een afspraak gemaakt maar durf eigeniljk niet te gaan, bang voor zijn reactie aangezien ik de laatste tijd al vaker daar ben geweest....
zondag 17 juni 2012 om 20:04
Wat een herkenbare verhalen! Fijn dat er zo'n topic is. Ik zou graag even van me af willen schrijven want met iemand erover praten kan ik (bijna) niet.
Ik zit op dit moment in een verschrikkelijke dip.
En ik weet niet waardoor het komt. Ben ik depressief, burn-out, is het een angststoornis? Of ben ik weer bang voor een enge ziekte?
Het begon toen ik iets voelde. Na een paar weken angst,ben ik naar de huisarts gegaan. Ze constateerde een speekselkier- ontsteking. Moest veel zuurtjes eten. Oke. Maar in mijn hoofd was het al mis. Eigenlijk al vanaf het begin. Ik weet gewoon bijna zeker dat er iets van een tumor zit....
Een week later terug gegaan en gepraat met de arts. Kuurtje gehad en nog steeds de diagnose van de week daarvoor. Huisarts weet het bijna zeker. Ook hebben we over mijn angsten gepraat en ze gaat me helpen. Daar moet ik nog voor terug komen.
Prima, en redelijk gerust gesteld begon ik aan het kuurtje. Dat was afgelopen donderdag middag.
Nu is het zondag en het gaat nog niet beter. En nu kom ik er helemaal niet meer uit. Het is een chaos in mn hoofd zo bang ben ik. Kan niet meer lachen, zie overal tegenop, ben doodmoe en heb veel hoofdpijn. Het liefst ga ik op bed liggen, alleen met de tv aan. (ben getrouwd en moeder van 2 kleine kinderen)
Ik krijg maar niet uit mn hoofd dat het kanker is en dat de arts ernaast zat.
Want zou het een ontsteking zijn dan hielp die kuur nu wel!!
Net voelde ik me zó down dat ik een oxazepam heb ingenomen. Ben nu wel wat rustiger. Morgen moet ik werken. Aan de ene kant met lood in mn schoenen, aan de andere kant is het wel weer afleiding.
Gisteren had ik een verjaardag. En zo tussen mn vrienden kon ik me iets ontspannen. Het lijkt dan ook wel of mn klachten verminderen. Totdat het weer inslaat als een bom.
Met mijn man kan ik er niet over praten. Die is zelf ook altijd bang voor ziektes en kan mij echt niet helpen. (2 kneusjes samen )
Lekker warrig opgeschreven, maar zo voel ik me nu ook.
Wel fijn om dit alles op te schrijven. Is het herkenbaar voor iemand?
Ik zit op dit moment in een verschrikkelijke dip.
En ik weet niet waardoor het komt. Ben ik depressief, burn-out, is het een angststoornis? Of ben ik weer bang voor een enge ziekte?
Het begon toen ik iets voelde. Na een paar weken angst,ben ik naar de huisarts gegaan. Ze constateerde een speekselkier- ontsteking. Moest veel zuurtjes eten. Oke. Maar in mijn hoofd was het al mis. Eigenlijk al vanaf het begin. Ik weet gewoon bijna zeker dat er iets van een tumor zit....
Een week later terug gegaan en gepraat met de arts. Kuurtje gehad en nog steeds de diagnose van de week daarvoor. Huisarts weet het bijna zeker. Ook hebben we over mijn angsten gepraat en ze gaat me helpen. Daar moet ik nog voor terug komen.
Prima, en redelijk gerust gesteld begon ik aan het kuurtje. Dat was afgelopen donderdag middag.
Nu is het zondag en het gaat nog niet beter. En nu kom ik er helemaal niet meer uit. Het is een chaos in mn hoofd zo bang ben ik. Kan niet meer lachen, zie overal tegenop, ben doodmoe en heb veel hoofdpijn. Het liefst ga ik op bed liggen, alleen met de tv aan. (ben getrouwd en moeder van 2 kleine kinderen)
Ik krijg maar niet uit mn hoofd dat het kanker is en dat de arts ernaast zat.
Want zou het een ontsteking zijn dan hielp die kuur nu wel!!
Net voelde ik me zó down dat ik een oxazepam heb ingenomen. Ben nu wel wat rustiger. Morgen moet ik werken. Aan de ene kant met lood in mn schoenen, aan de andere kant is het wel weer afleiding.
Gisteren had ik een verjaardag. En zo tussen mn vrienden kon ik me iets ontspannen. Het lijkt dan ook wel of mn klachten verminderen. Totdat het weer inslaat als een bom.
Met mijn man kan ik er niet over praten. Die is zelf ook altijd bang voor ziektes en kan mij echt niet helpen. (2 kneusjes samen )
Lekker warrig opgeschreven, maar zo voel ik me nu ook.
Wel fijn om dit alles op te schrijven. Is het herkenbaar voor iemand?
zondag 17 juni 2012 om 20:20
Sunny en Bups, als eerste een voor jullie.
Sunny, hoe voel je je nu? En heb je bloed laten prikken omdat je werkelijk iets hebt, of is het je angst die opspeelt? Want begreep ik het goed dat je dit vaker hebt?
Bups, fijn dat je even van je af kunt schrijven hier. Je bent niet de enige! Als eerste: niet iedere ontsteking gaat weg met antibiotica (want dat is de kuur die je hebt gehad neem ik aan?).
Je schrijft: "Ben ik depressief, burn-out, is het een angststoornis? Of ben ik weer bang voor een enge ziekte?"
Irreële angst voor een enge ziekte valt onder een angststoornis. Heb je dat vaker gehad, die angst? Is e.e.a. ooit al eerder geconstateerd door een arts?
Sunny, hoe voel je je nu? En heb je bloed laten prikken omdat je werkelijk iets hebt, of is het je angst die opspeelt? Want begreep ik het goed dat je dit vaker hebt?
Bups, fijn dat je even van je af kunt schrijven hier. Je bent niet de enige! Als eerste: niet iedere ontsteking gaat weg met antibiotica (want dat is de kuur die je hebt gehad neem ik aan?).
Je schrijft: "Ben ik depressief, burn-out, is het een angststoornis? Of ben ik weer bang voor een enge ziekte?"
Irreële angst voor een enge ziekte valt onder een angststoornis. Heb je dat vaker gehad, die angst? Is e.e.a. ooit al eerder geconstateerd door een arts?
zondag 17 juni 2012 om 20:32
Bedankt Molly.
Vorig voorjaar heb ik iets vergelijkbaars gehad. Toen de arts me vertelde dat het hyperventilatie was, viel er een last van mn schouder. Daarna zakte de angsten weg.
Maar ik ben best angstig aangelegd. Mijn moeder zegt altijd tegen me : Men lijdt het meest door het lijden dat men vreest.
Dat ben ik. Een zwartkijker. Dat was vroeger nooit zo.
Maar ik denk dat het met mijn man te maken heeft. Jaren lang heb ik de kar getrokken. Hij was de doemdenker en angstig voor ziektes. In het begin liet ik me meeslepen. Later werd ik de sterke. 'kom op, je hebt niets' zei ik regelmatig. Of over de toekomst, hypotheek, noem maar op. Man zag overal het ergste van en ik trok hem daar weer uit.
Maar nu lijkt het omgedraaid. Als hij ( of de kinderen) iets voelt denk ik gelijk aan iets ergs. Het huis en de hypotheek? Pff slapeloze nachten heb ik van de zorgen. Ik werk 3 dagen. Ging altijd prima. Maar nu? Schuldgevoelens tegenover de kinderen. Met lood in mn schoenen breng ik ze weg. Waarom staan al die moeders daar wel en ben ik aan het werk? Wat doe ik ze aan?
Nou zo kan ik nog wel even door gaan.
Vorig voorjaar heb ik iets vergelijkbaars gehad. Toen de arts me vertelde dat het hyperventilatie was, viel er een last van mn schouder. Daarna zakte de angsten weg.
Maar ik ben best angstig aangelegd. Mijn moeder zegt altijd tegen me : Men lijdt het meest door het lijden dat men vreest.
Dat ben ik. Een zwartkijker. Dat was vroeger nooit zo.
Maar ik denk dat het met mijn man te maken heeft. Jaren lang heb ik de kar getrokken. Hij was de doemdenker en angstig voor ziektes. In het begin liet ik me meeslepen. Later werd ik de sterke. 'kom op, je hebt niets' zei ik regelmatig. Of over de toekomst, hypotheek, noem maar op. Man zag overal het ergste van en ik trok hem daar weer uit.
Maar nu lijkt het omgedraaid. Als hij ( of de kinderen) iets voelt denk ik gelijk aan iets ergs. Het huis en de hypotheek? Pff slapeloze nachten heb ik van de zorgen. Ik werk 3 dagen. Ging altijd prima. Maar nu? Schuldgevoelens tegenover de kinderen. Met lood in mn schoenen breng ik ze weg. Waarom staan al die moeders daar wel en ben ik aan het werk? Wat doe ik ze aan?
Nou zo kan ik nog wel even door gaan.
zondag 17 juni 2012 om 20:47
Ach Bups toch! Wat ontzettend rot voor je. En hoe begrijpelijk ook allemaal.
Wellicht herken je die hypochondrie bij je man, waar hier over geschreven wordt in het topic. En nu heb jij het zelf dus ook, die angst, die constante bezorgdheid ook over of je het allemaal wel goed doet, of alles goed gaat, etc. Ik vind het oprecht heel ellendig voor je, want ik weet hoe dat voelt/heeft gevoeld ooit.
Hyperventilatie is een uitingsvorm van hoe je je voelt. Je hoofd neemt een loopje met je en je gaat sneller ademen. En dat veroorzaakt nog meer angst. En dan gaat het in een cirkeltje.
Je schrijft dat je het vroeger niet had, dus het is niet iets wat in jóu zit. Het is 'aangeleerd' als het ware. Hoe vreemd het ook klinkt, dat kan weer teruggedraaid worden. Je bent echt niet de enige en misschien stelt je dat wat gerust.
Lees je maar eens wat in op internet, misschien herken je er wat uit en vallen dingen op zijn plaats.
Wellicht herken je die hypochondrie bij je man, waar hier over geschreven wordt in het topic. En nu heb jij het zelf dus ook, die angst, die constante bezorgdheid ook over of je het allemaal wel goed doet, of alles goed gaat, etc. Ik vind het oprecht heel ellendig voor je, want ik weet hoe dat voelt/heeft gevoeld ooit.
Hyperventilatie is een uitingsvorm van hoe je je voelt. Je hoofd neemt een loopje met je en je gaat sneller ademen. En dat veroorzaakt nog meer angst. En dan gaat het in een cirkeltje.
Je schrijft dat je het vroeger niet had, dus het is niet iets wat in jóu zit. Het is 'aangeleerd' als het ware. Hoe vreemd het ook klinkt, dat kan weer teruggedraaid worden. Je bent echt niet de enige en misschien stelt je dat wat gerust.
Lees je maar eens wat in op internet, misschien herken je er wat uit en vallen dingen op zijn plaats.
maandag 18 juni 2012 om 12:14
Ik heb inderdaad bloed laten prikken uit angst... ik denk dat ik iets heb....is natuurlijk wel een aanleiding voor maar is al een jaar geleden...beetje vaag maar wil niet zo in details treden ivm herkenbaarheid.
Dat dus gedaan vrijdag...maar nu had ik nog iets wat ik aan de HA wilde vragen...vanmorgen dan toch maar gegaan en was al bang dat die boos zou worden dat ik er weer was....ik vertelde mijn klacht, deze is echt waarneembaar dus niet in mijn hoofd haha, toen moest ie al een beetje lachen....keek ie...ja niks erstigs maar zullen we het eens erover hebben waarom je op jouw leeftijd zovaak hier bent.... KLAP IN MN GEZICHT.... pfff dus was niet echt leuk.... dit speelt altijd op als er spanningen zijn, ik ben hier al bekend mee sinds dat ik een jaar of 8 was... mja... ff balen duss
Dat dus gedaan vrijdag...maar nu had ik nog iets wat ik aan de HA wilde vragen...vanmorgen dan toch maar gegaan en was al bang dat die boos zou worden dat ik er weer was....ik vertelde mijn klacht, deze is echt waarneembaar dus niet in mijn hoofd haha, toen moest ie al een beetje lachen....keek ie...ja niks erstigs maar zullen we het eens erover hebben waarom je op jouw leeftijd zovaak hier bent.... KLAP IN MN GEZICHT.... pfff dus was niet echt leuk.... dit speelt altijd op als er spanningen zijn, ik ben hier al bekend mee sinds dat ik een jaar of 8 was... mja... ff balen duss
maandag 18 juni 2012 om 13:29
Sunny, goed dat je toch gegaan bent! De klacht kan weliswaar waarneembaar zijn, maar hoe je ermee ómgaat, is een ander verhaal.
Waarom was het een klap in je gezicht, waarom baalde je? Omdat je het er liever niet over hebt, doet alsof die (irreële) angst niet bestaat, en het nu letterlijk door je ha gezegd wordt? Of is het omdat je bang bent dat je weer met jezelf aan de slag moet misschien?
De uitslag van je bloed was nog niet binnen trouwens?
Waarom was het een klap in je gezicht, waarom baalde je? Omdat je het er liever niet over hebt, doet alsof die (irreële) angst niet bestaat, en het nu letterlijk door je ha gezegd wordt? Of is het omdat je bang bent dat je weer met jezelf aan de slag moet misschien?
De uitslag van je bloed was nog niet binnen trouwens?
maandag 18 juni 2012 om 18:13
He dames!
@ sunny en bupps: welkom! Hoe gaat het nu met jullie?
Hier weer even iets rustiger Sta wel op scherp, maar probeer te NEGEREN. Dat is wat mijn psych me heeft ingepeperd, NEGEREN. Soms ben ik er de ene keer beter in dan de andere keer. Nu probeer ik me koest te houden. Zucht.
Het triggert meteen alweer als ik erover schrijf. Bleh.
Nou, ik ga aan het eten beginnen!
@ sunny en bupps: welkom! Hoe gaat het nu met jullie?
Hier weer even iets rustiger Sta wel op scherp, maar probeer te NEGEREN. Dat is wat mijn psych me heeft ingepeperd, NEGEREN. Soms ben ik er de ene keer beter in dan de andere keer. Nu probeer ik me koest te houden. Zucht.
Het triggert meteen alweer als ik erover schrijf. Bleh.
Nou, ik ga aan het eten beginnen!
maandag 18 juni 2012 om 19:23
NEGEREN... Tja kon ik dat maar. Ik doe echt mn best.
Maar de kwaal blijft. Ik voel dat er iets zit in mn keel(?) Heb een beetje oorpijn, voel het soms met slikken of praten. Ik kan er gewoon niet omheen. En dan die plek waar een speekselklier ontsteking moet zitten. Daar geloof ik nu echt niet meer in.
Ben echt doodsbang ondertussen. Woensdag is de laatste kuurdag (antibiotica) Daarna maar weer naar de dokter. Het is toch vreemd dat die kuur niets heeft gedaan.
Er waren vandaag momenten dat ik even niets voelde. Was ik het dan even vergeten en voelde ik het daarom niet? Ik weet het niet meer. Heb net weer een oxazepam ingenomen om me wat beter te voelen. Ook niet goed, maar ik weet het even niet meer....
Maar de kwaal blijft. Ik voel dat er iets zit in mn keel(?) Heb een beetje oorpijn, voel het soms met slikken of praten. Ik kan er gewoon niet omheen. En dan die plek waar een speekselklier ontsteking moet zitten. Daar geloof ik nu echt niet meer in.
Ben echt doodsbang ondertussen. Woensdag is de laatste kuurdag (antibiotica) Daarna maar weer naar de dokter. Het is toch vreemd dat die kuur niets heeft gedaan.
Er waren vandaag momenten dat ik even niets voelde. Was ik het dan even vergeten en voelde ik het daarom niet? Ik weet het niet meer. Heb net weer een oxazepam ingenomen om me wat beter te voelen. Ook niet goed, maar ik weet het even niet meer....
maandag 18 juni 2012 om 21:12
Hoi allemaal, ik heb expres even niet geschreven omdat ik het wil verdringen en negeren. Maar op moment echt veel angsten, vakantie komt dichtbij en dan weer dat gevoel niet te mogen genieten. Woorden als mijn laatste vakantie spoken door mijn hoofd. En zie er tegen op om in bikini te liggen. Mijn grote angst zijn mijn moedervlekken (zoals ik al vaker heb geschreven) en moet ze dan heel de dag zien en ben zo bang mezelf weer helemaal gek te maken. Ik ben zo bang van de on door alle media en smeer mijn kinderen constant in met factor 50 en mezelf erbij. Resultaat ben wit. Haha. Waarom heb ik dit toch? Waarom niet genieten van het leven. Weet je wanneer ik mezelf het allerfijnste voelde, in mijn zwangerschappen. Nooit geen angst gevoeld, heel sterk juist. Welkom Bupps, schrijf hier lekker van je af. Misschien heeft je man je onbewust heel bang gemaakt. Ik denk ook dat je echt een ontsteking hebt, een kuur hoeft niet altijd meteen te werken. Probeer je zelf niet te druk te maken, okay? Molly bedankt voor je support weer.
maandag 18 juni 2012 om 21:15
Een verhaaltje:
Mama staat te koken. Kind komt uit de woonkamer naar haar toe en vraagt een snoepje. Moeder denkt: nu niet, ik ben druk, grr. Kind begint te jengelen, want het wil toch echt een snoepje. Moeder is nog meer geërgerd, dus ze zegt bruusk 'NEE'. Kind begint te huilen en gaat aan moeders broek trekken. Want het wil toch echt per se een snoepje, snapt ze dat dan niet!
Of eigenlijk wil het kind gewoon aandacht, want het zat al de hele tijd alleen in de woonkamer, terwijl moeder druk was in de keuken. Dus als het nu even aan mama's broek trekt, even een snoepje vraagt, wat gaat jengelen zelfs... misschien krijgt het dan eindelijk wat aandacht. Maar nee hoor, moeder snapt het niet, die is druk met koken. Die probeer het kind te negeren.
En dat negeren, dat lukt haar niet best. Hoe meer ze negeert, hoe meer het kind zich opdringt, hoe meer het gaat jengelen, hoe harder het aan haar broek trekt.
Als de moeder nu heel even kort zegt: 'Ik hoor je wel lief kind, ik heb je gezien, mama komt zo naar je toe." Dan kan het kind weer verder gaan met waar het mee bezig was. Is het snoepje zelfs niet meer nodig en kan moeder verder gaan met koken. Iedereen tevreden en de rust is wedergekeerd.
Moraal: hoe harder je dat opdringende gevoel negeert, hoe harder het aan je zal trekken, tot je kop uiteindelijk van angst en ellende figuurlijk uit elkaar klapt.
Mama staat te koken. Kind komt uit de woonkamer naar haar toe en vraagt een snoepje. Moeder denkt: nu niet, ik ben druk, grr. Kind begint te jengelen, want het wil toch echt een snoepje. Moeder is nog meer geërgerd, dus ze zegt bruusk 'NEE'. Kind begint te huilen en gaat aan moeders broek trekken. Want het wil toch echt per se een snoepje, snapt ze dat dan niet!
Of eigenlijk wil het kind gewoon aandacht, want het zat al de hele tijd alleen in de woonkamer, terwijl moeder druk was in de keuken. Dus als het nu even aan mama's broek trekt, even een snoepje vraagt, wat gaat jengelen zelfs... misschien krijgt het dan eindelijk wat aandacht. Maar nee hoor, moeder snapt het niet, die is druk met koken. Die probeer het kind te negeren.
En dat negeren, dat lukt haar niet best. Hoe meer ze negeert, hoe meer het kind zich opdringt, hoe meer het gaat jengelen, hoe harder het aan haar broek trekt.
Als de moeder nu heel even kort zegt: 'Ik hoor je wel lief kind, ik heb je gezien, mama komt zo naar je toe." Dan kan het kind weer verder gaan met waar het mee bezig was. Is het snoepje zelfs niet meer nodig en kan moeder verder gaan met koken. Iedereen tevreden en de rust is wedergekeerd.
Moraal: hoe harder je dat opdringende gevoel negeert, hoe harder het aan je zal trekken, tot je kop uiteindelijk van angst en ellende figuurlijk uit elkaar klapt.
maandag 18 juni 2012 om 22:50
@ Molly: inderdaad mooi verhaal en mooi geschreven. Maar wat ik bedoel met negeren is meer dat ik bijvoorbeeld onder de douche sta en een vlek of bobbel 'voel'. Dan kan ik ervoor kiezen om het te onderzoeken waarmee ik in mijn gevarenzone kom of ik negeer het en denk bij mezelf dat ik altijd iets voel.
Eigenlijk klopt het wel met jouw verhaal. Je geeft het kind niet het snoepje (in mijn geval de aandacht voor de vlek of bobbel) maar wel even een 'ho stop, er is iets in mij wat even aandacht wil' (en dat is dan niet de vlek maar een oerinstinct dat liefde en aandacht wil).
Ik merk dat het negeren van het 'snoepje' en het daarna, later als ik uit de douche ben (niet in de gevarenzone!!) bedenk wat me écht dwarszit dat het redelijk gaat.
Een vlek of bobbel zonder aandacht 'verdwijnt' meestal. Het is echt waar. Het spreekwoord dat alles wat je aandacht geeft 'groot' wordt, gaat in mijn geval echt op. Maar ja, het is natuurlijk voor iedereen wel anders.
Ik blijf in ieder geval NEGEREN.
@ Pilates: misschien kun je dat op het strand ook proberen. Je ziet een moedervlek en je negeert het ding vervolgens. Je denkt bij jezelf: het heeft geen zin om me op de moedervlek te concentreren want ik ben eigenlijk gewoon bang dat ik geen lol mag hebben. En dat heb ik nu toevallig wel, dus...dag vlek!
Zoiets?
Wanneer ga je met vakantie en waar ga je heen?
@ Bupps: ik heb een paar jaar geleden een erg hardnekkige (leuke woorspeling, hard-nekkig) keelontsteking gehad. Een flinke bobbel in mijn nek en in mijn keel. Antibiotica hielp bij mij toen ook niet. Of in ieder geval niet oraal. Uiteindelijk heb ik via het infuus antibiotica gekregen en toen duurde het nog een week voor het aansloeg.
Maw: AB slaat niet altijd meteen aan zoals mijn voorgangsters het ook zeiden.
Laat even weten hoe het verder gaat. Oke? Knuffel voor jou!
Eigenlijk klopt het wel met jouw verhaal. Je geeft het kind niet het snoepje (in mijn geval de aandacht voor de vlek of bobbel) maar wel even een 'ho stop, er is iets in mij wat even aandacht wil' (en dat is dan niet de vlek maar een oerinstinct dat liefde en aandacht wil).
Ik merk dat het negeren van het 'snoepje' en het daarna, later als ik uit de douche ben (niet in de gevarenzone!!) bedenk wat me écht dwarszit dat het redelijk gaat.
Een vlek of bobbel zonder aandacht 'verdwijnt' meestal. Het is echt waar. Het spreekwoord dat alles wat je aandacht geeft 'groot' wordt, gaat in mijn geval echt op. Maar ja, het is natuurlijk voor iedereen wel anders.
Ik blijf in ieder geval NEGEREN.
@ Pilates: misschien kun je dat op het strand ook proberen. Je ziet een moedervlek en je negeert het ding vervolgens. Je denkt bij jezelf: het heeft geen zin om me op de moedervlek te concentreren want ik ben eigenlijk gewoon bang dat ik geen lol mag hebben. En dat heb ik nu toevallig wel, dus...dag vlek!
Zoiets?
Wanneer ga je met vakantie en waar ga je heen?
@ Bupps: ik heb een paar jaar geleden een erg hardnekkige (leuke woorspeling, hard-nekkig) keelontsteking gehad. Een flinke bobbel in mijn nek en in mijn keel. Antibiotica hielp bij mij toen ook niet. Of in ieder geval niet oraal. Uiteindelijk heb ik via het infuus antibiotica gekregen en toen duurde het nog een week voor het aansloeg.
Maw: AB slaat niet altijd meteen aan zoals mijn voorgangsters het ook zeiden.
Laat even weten hoe het verder gaat. Oke? Knuffel voor jou!
maandag 18 juni 2012 om 23:00
Ah, op die manier Moestuintje. Maar toch is er een vergelijk. Je kunt het bultje voelen en in de angst schieten, je kunt het negeren (terwijl het waarschijnlijk toch in je hoofd blijft spelen), of je kunt het opmerken en er vervolgens niets mee doen. Wat dan uiteindelijk wel negeren is, maar dan vanuit 'ik heb het gezien en ik doe er verder niets mee'.
Je omschrijft het eigenlijk zelf ook mooi met het snoepje.
En wat je NEGATIEVE aandacht geeft, wordt groot. Iets wat positieve aandacht krijgt, kan de kans krijgen om te veranderen. Dat bultje kun je misschien negeren, maar je gevoel wat erachter zit níet. Stop je dat weg, onderzoek je het niet (op een rustig moment bvb.), dan komt het onherroepelijk terug. Maar dan op een moment dat het jou niet uitkomt (vakantie bvb.).
Wat ik met positieve aandacht bedoel: het leren zien, kijken naar wat er speelt. Iets wat je niet herkent, kan ook niet veranderen. Als je niet wilt/kunt zien dat je schoenen te groot zijn, dan zul je blijven vallen en open knieën creëren. Dan kun je wel pleisters plakken, maar dat verandert niets aan die te grote schoenen. Negeer je de grote schoenen, of negeer je de bloeding? Dat is een verschil. Hmm, moeilijk uit te leggen. Ik denk dat we beide hetzelfde wel bedoelen.
Je omschrijft het eigenlijk zelf ook mooi met het snoepje.
En wat je NEGATIEVE aandacht geeft, wordt groot. Iets wat positieve aandacht krijgt, kan de kans krijgen om te veranderen. Dat bultje kun je misschien negeren, maar je gevoel wat erachter zit níet. Stop je dat weg, onderzoek je het niet (op een rustig moment bvb.), dan komt het onherroepelijk terug. Maar dan op een moment dat het jou niet uitkomt (vakantie bvb.).
Wat ik met positieve aandacht bedoel: het leren zien, kijken naar wat er speelt. Iets wat je niet herkent, kan ook niet veranderen. Als je niet wilt/kunt zien dat je schoenen te groot zijn, dan zul je blijven vallen en open knieën creëren. Dan kun je wel pleisters plakken, maar dat verandert niets aan die te grote schoenen. Negeer je de grote schoenen, of negeer je de bloeding? Dat is een verschil. Hmm, moeilijk uit te leggen. Ik denk dat we beide hetzelfde wel bedoelen.
woensdag 20 juni 2012 om 21:01
Ben weer compleet in paniek.
Ik heb een paar weken compleet fijn in mn vel gezeten, totdat ik net 'per ongeluk' ben gaan voelen (bij mijn borst waar ik altijd bang van ben, op de een of andere manier ben ik alleen voor de linker bang). Nu maak ik me dus weer gek om een nieuw plekje.
Daarnaast heb ik een moedervlek die af en toe van structuur veranderd, en dat vind ik ook eng. Mijn moeder heeft er ook een en moet er af en toe eens naar laten kijken, dus ik denk dat ik binnenkort ook maar even een afspraak bij de dokter maak.
Ik ben niet meer zo in paniek als vorige keer, omdat ik juist net over dat plekje heen was, en het is nu weer een nieuwe. Dat wil toch wel iets zeggen..
Maar toch....
Ik heb een paar weken compleet fijn in mn vel gezeten, totdat ik net 'per ongeluk' ben gaan voelen (bij mijn borst waar ik altijd bang van ben, op de een of andere manier ben ik alleen voor de linker bang). Nu maak ik me dus weer gek om een nieuw plekje.
Daarnaast heb ik een moedervlek die af en toe van structuur veranderd, en dat vind ik ook eng. Mijn moeder heeft er ook een en moet er af en toe eens naar laten kijken, dus ik denk dat ik binnenkort ook maar even een afspraak bij de dokter maak.
Ik ben niet meer zo in paniek als vorige keer, omdat ik juist net over dat plekje heen was, en het is nu weer een nieuwe. Dat wil toch wel iets zeggen..
Maar toch....
vrijdag 22 juni 2012 om 23:54
Dag meiden, hoe is het met iedereen?
Ik ben me de laatste tijd ff aan het verdiepen in het volgende;
chronische hyperventilatie.
Eigenlijk begon het met dat ik weer van alles in mijn lichaam voelde waar ik bang van werd. Mijn buik voelde dik, opgezwollen en hard aan, mijn benen deden zeer, steken op mijn borst. Dus ik begon te googlen, en kwam eerst bij de meest enge ziektes, uiteraard.
Vervolgens kwam ik bij een stuk van chronische hyperventilatie.
Vorig jaar ging ik gezellig een avondje stappen, toen ik ineens steken op mijn borst kreeg, tintelingen in mijn handen, slaperig gevoel in de tenen, dus ik werd heel bang en dacht echt, 'dit is het....' dus accuut naar de huisartsenpost, en die vertelde dat het hyperventilatie was. Heb me er nooit verder echt in verdiept, en had ook nog nooit zo'n diagnose gehad, maar ergens klinkt het logisch. ik denk dat hypochondrie en hyperventilatie ergens wel hand in hand samen hangen. alleen waar begint het? net zoiets al het kip en het ei, wat was er nou eerder? maar toch zijn ze samen 1.
misschien herkenbaar voor sommigen
http://chronischehyperventilatie.nl/
ik had een heel uitgebreid dosier opgezocht, maar krijg deze niet op de site geplaatst
Ik ben me de laatste tijd ff aan het verdiepen in het volgende;
chronische hyperventilatie.
Eigenlijk begon het met dat ik weer van alles in mijn lichaam voelde waar ik bang van werd. Mijn buik voelde dik, opgezwollen en hard aan, mijn benen deden zeer, steken op mijn borst. Dus ik begon te googlen, en kwam eerst bij de meest enge ziektes, uiteraard.
Vervolgens kwam ik bij een stuk van chronische hyperventilatie.
Vorig jaar ging ik gezellig een avondje stappen, toen ik ineens steken op mijn borst kreeg, tintelingen in mijn handen, slaperig gevoel in de tenen, dus ik werd heel bang en dacht echt, 'dit is het....' dus accuut naar de huisartsenpost, en die vertelde dat het hyperventilatie was. Heb me er nooit verder echt in verdiept, en had ook nog nooit zo'n diagnose gehad, maar ergens klinkt het logisch. ik denk dat hypochondrie en hyperventilatie ergens wel hand in hand samen hangen. alleen waar begint het? net zoiets al het kip en het ei, wat was er nou eerder? maar toch zijn ze samen 1.
misschien herkenbaar voor sommigen
http://chronischehyperventilatie.nl/
ik had een heel uitgebreid dosier opgezocht, maar krijg deze niet op de site geplaatst
