Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
dinsdag 26 augustus 2014 om 01:36
Nou, ik dan ook maar even, misschien helpt het om het even van me af te schrijven.
Ongeveer een jaar geleden begon het bij mij.
Ineens kon ik niet diep inademen, was wat duizelig, had het gevoel dat ik droomde.
Ik kon dat wel relativeren, mijn vader was net overleden, en aangezien ik merkte dat mijn klachten minder waren als ik erg afgeleid was, of wat sport deed, heb ik mezelf (via internet) de diagnose hyperventilatie gegeven.
Het ging ook over na een paar weekjes.
Het komt echter wel elke keer terug, en elke keer dat het terug komt kan ik er moeilijker mee omgaan.
Een half jaar geleden ben ik eindelijk naar de HA geweest hiermee.
(het was weer een stressvolle periode)
Ecg gehad, zuurstof gehalte gemeten, ze heeft aan mijn longen geluisterd. Alles goed, zij wist het ook niet. Terugkomen als het niet beter werd.
Het kwam en ging, het ging wel.
Dit keer begon het een maandje geleden, toen mijn moeder vertelde dat ze kanker heeft, en niet meer beter wordt.
En verdomme, ik ben compleet van het padje af.
Moeite met ademen, ik heb overal pijn, voornamelijk in het bovenste deel van romp. Ribben schouders, rug...
Veel maagklachten, misselijk en maagzuur.
Ik kan zo uren doorgaan, noem een pijntje en ik heb het.
En ik heb het niet onder controle, ik blijf maar googlen, en ben er van overtuigd dat ik een hartziekte heb, of longkanker of COPD.
En laatst vond ik dat kortademigheid ook een teken kan zijn van HIV, dus nu maak ik me daar ook nog druk om.
Verstandelijk kan ik tegen mezelf zeggen dat mijn klachten weer begonnen toen mijn moeder ziek werd, en dat dat wel een beetje toevallig is, gevoelsmatig lukt me dat helemaal niet.
Dus heb ik voor morgen een afspraak gemaakt met de HA.
Pas de 2e keer met deze klachten dus ik hoop dat ze me serieus neemt.
Ook daar kan ik me natuurlijk enorm druk om maken, dat ze me gewoon wegstuurd, en ik binnenkort gewoon dood neerval.
Ik denk dat als ik zou weten dat mijn hart en longen in orde zijn, ik de hypochondrie wel kan bedwingen, dat hoop ik tenminste.
(Ik weet ook dat als de HA morgen heel serieus aan me vraagt of ik soms wel eens last heb van mijn grote teen, omdat ik me anders echt geen zorgen hoef te maken, ik de dag erna ws niet meer kan lopen.)
Ik ben nooit zo geweest, en ja, ik heb echt een rotjaar achter de rug en de ellende is nog niet voorbij, maar echt snappen waar dit vandaan komt doe ik ook niet.
Ongeveer een jaar geleden begon het bij mij.
Ineens kon ik niet diep inademen, was wat duizelig, had het gevoel dat ik droomde.
Ik kon dat wel relativeren, mijn vader was net overleden, en aangezien ik merkte dat mijn klachten minder waren als ik erg afgeleid was, of wat sport deed, heb ik mezelf (via internet) de diagnose hyperventilatie gegeven.
Het ging ook over na een paar weekjes.
Het komt echter wel elke keer terug, en elke keer dat het terug komt kan ik er moeilijker mee omgaan.
Een half jaar geleden ben ik eindelijk naar de HA geweest hiermee.
(het was weer een stressvolle periode)
Ecg gehad, zuurstof gehalte gemeten, ze heeft aan mijn longen geluisterd. Alles goed, zij wist het ook niet. Terugkomen als het niet beter werd.
Het kwam en ging, het ging wel.
Dit keer begon het een maandje geleden, toen mijn moeder vertelde dat ze kanker heeft, en niet meer beter wordt.
En verdomme, ik ben compleet van het padje af.
Moeite met ademen, ik heb overal pijn, voornamelijk in het bovenste deel van romp. Ribben schouders, rug...
Veel maagklachten, misselijk en maagzuur.
Ik kan zo uren doorgaan, noem een pijntje en ik heb het.
En ik heb het niet onder controle, ik blijf maar googlen, en ben er van overtuigd dat ik een hartziekte heb, of longkanker of COPD.
En laatst vond ik dat kortademigheid ook een teken kan zijn van HIV, dus nu maak ik me daar ook nog druk om.
Verstandelijk kan ik tegen mezelf zeggen dat mijn klachten weer begonnen toen mijn moeder ziek werd, en dat dat wel een beetje toevallig is, gevoelsmatig lukt me dat helemaal niet.
Dus heb ik voor morgen een afspraak gemaakt met de HA.
Pas de 2e keer met deze klachten dus ik hoop dat ze me serieus neemt.
Ook daar kan ik me natuurlijk enorm druk om maken, dat ze me gewoon wegstuurd, en ik binnenkort gewoon dood neerval.
Ik denk dat als ik zou weten dat mijn hart en longen in orde zijn, ik de hypochondrie wel kan bedwingen, dat hoop ik tenminste.
(Ik weet ook dat als de HA morgen heel serieus aan me vraagt of ik soms wel eens last heb van mijn grote teen, omdat ik me anders echt geen zorgen hoef te maken, ik de dag erna ws niet meer kan lopen.)
Ik ben nooit zo geweest, en ja, ik heb echt een rotjaar achter de rug en de ellende is nog niet voorbij, maar echt snappen waar dit vandaan komt doe ik ook niet.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
dinsdag 26 augustus 2014 om 01:49
Trouwens, heeft er iemand tips voor die afspraak bij de HA?
Hoe ik het best mijn verhaal kan doen?
Zonder haar een bepaalde kant op te sturen?
Ik vind het best moeilijk, omdat het dus best wel eens psychisch kan zijn.
En ik vind psychische klachten altijd prima bij een ander, ze komen zat voor in mijn familie, maar voor mezelf vind ik het zwak en stom.
Ik vind altijd dat ik sterker moet zijn dan dat.
En ik ben bang dat ik moet huilen.
Dus tips voor dat gesprek zijn welkom.
Hoe ik het best mijn verhaal kan doen?
Zonder haar een bepaalde kant op te sturen?
Ik vind het best moeilijk, omdat het dus best wel eens psychisch kan zijn.
En ik vind psychische klachten altijd prima bij een ander, ze komen zat voor in mijn familie, maar voor mezelf vind ik het zwak en stom.
Ik vind altijd dat ik sterker moet zijn dan dat.
En ik ben bang dat ik moet huilen.
Dus tips voor dat gesprek zijn welkom.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
dinsdag 26 augustus 2014 om 01:58
Je kan me helemaal in jouw verhaal vinden Delite! Ik heb vorige week van mijn vriendin gehoord dat haar opa (!), maagkanker heeft. de dokters wilden onderzoeken waarom hij bloedarmoede had en toen vonden ze maagkanker.
Ik heb al dagen een baksteen op me maag, en ben ontzettend misselijk en heb een vol gevoel. Ik heb altijd last van bloedarmoede dus ik heb nu zeker maagkanker. Zo gaat t in mn hoofd.
Ik heb al dagen een baksteen op me maag, en ben ontzettend misselijk en heb een vol gevoel. Ik heb altijd last van bloedarmoede dus ik heb nu zeker maagkanker. Zo gaat t in mn hoofd.
The world is not what it seems....
dinsdag 26 augustus 2014 om 02:01
Ik zou eerst vragen of ze me wilt onderzoeken en eventueel doorverwijzen naar een specialist. Al is het maar voor je eigen gevoel. Het probleem bij mij is dan altijd.. Zodra ik ben gerust gesteld over 1ding, begint er wel weer wat anders. En zo blijf ik bezig.
Laat je in ieder geval niet zomaar wegsturen. Dat heb ik te vaak gedaan.
Laat je in ieder geval niet zomaar wegsturen. Dat heb ik te vaak gedaan.
The world is not what it seems....
dinsdag 26 augustus 2014 om 02:33
Ha Mientje, ik moet ondanks mezelf even glimlachen om je verhaal over de opa van je vriendin.
Herkenbaar.
Ik zal idd maar gewoon vragen om een doorverwijzing.
Ik denk ook niet dat dat onredelijk is met deze klachten.
Ja, het kan heel goed psychisch zijn, maar echte oorzaken moeten wel worden uitgesloten.
Dat staat tenminste overal op internet nietwaar?
Herkenbaar.
Ik zal idd maar gewoon vragen om een doorverwijzing.
Ik denk ook niet dat dat onredelijk is met deze klachten.
Ja, het kan heel goed psychisch zijn, maar echte oorzaken moeten wel worden uitgesloten.
Dat staat tenminste overal op internet nietwaar?
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
dinsdag 26 augustus 2014 om 08:25
Hier even een ander geluid. Laat je NIET zomaar doorverwijzen. Dat heeft een averechts effect op de hypochondrie. Uit onderzoek is gebleken dat de hypochondrie hierdoor wordt versterkt. Jullie schrijven zelf dat als het 'ene' is afgerond, het 'volgende' begint. Het heeft geen zin om door al die medische molens te gaan. 100% zekerheid krijg je nooit. Dat willen wij als hypo niet horen maar is helaas wel waar. Onze uitdaging ligt erin te accepteren dat het leven onzeker is.
En ja, dat klinkt mooi maar ondertussen zit ik vanmiddag bij de huisarts omdat ik het zelf niet meer trek.... Braakneigingen en tintelingen van de stress!!!!! Bloed nerveus
En ja, dat klinkt mooi maar ondertussen zit ik vanmiddag bij de huisarts omdat ik het zelf niet meer trek.... Braakneigingen en tintelingen van de stress!!!!! Bloed nerveus
dinsdag 26 augustus 2014 om 09:42
@moestuintje
Je hebt gelijk. Maar 9 van de 10 keer heb ik ook echt iets. Dat is het probleem. Ondertussen zit ik in de wachtkamer voor de echo.
@delite
Er moeten indd dingen worden uitgesloten. Ik dacht ook zo maar ondertussen word het er echt niet beter op. Als ik een echo heb gehad, en alles is goed. Denk ik toch altijd.. Misschien heeft de dokter het niet goed gezien?
Je hebt gelijk. Maar 9 van de 10 keer heb ik ook echt iets. Dat is het probleem. Ondertussen zit ik in de wachtkamer voor de echo.
@delite
Er moeten indd dingen worden uitgesloten. Ik dacht ook zo maar ondertussen word het er echt niet beter op. Als ik een echo heb gehad, en alles is goed. Denk ik toch altijd.. Misschien heeft de dokter het niet goed gezien?
The world is not what it seems....
dinsdag 26 augustus 2014 om 09:50
quote:moestuintje schreef op 25 augustus 2014 @ 14:06:
Hier ook therapie en al veel therapie gehad. Vaak gaat het goed. Maar nu is het echt klote. Het lukt me niet uit mijn vicieuze cirkel te komen. Ik blijf bezig met voelen en elke 'beurt' is reden tot paniek.
Het gaat van kwaad tot erger.
Overweeg ten zeerste om morgen naar de waarnemende huisarts te gaan om uit de cirkel te kunnen breken. Als ik zo een week doorga, dan kun je me opvegen. Het heeft invloed op mijn relatie, op mijn werk en gezondheid. Dat kan het niet waard zijn.Ben je naar je HA geweest? Hoe ging het?
Hier ook therapie en al veel therapie gehad. Vaak gaat het goed. Maar nu is het echt klote. Het lukt me niet uit mijn vicieuze cirkel te komen. Ik blijf bezig met voelen en elke 'beurt' is reden tot paniek.
Het gaat van kwaad tot erger.
Overweeg ten zeerste om morgen naar de waarnemende huisarts te gaan om uit de cirkel te kunnen breken. Als ik zo een week doorga, dan kun je me opvegen. Het heeft invloed op mijn relatie, op mijn werk en gezondheid. Dat kan het niet waard zijn.Ben je naar je HA geweest? Hoe ging het?
Dump the horse. Ride a cowboy!
dinsdag 26 augustus 2014 om 10:08
quote:moestuintje schreef op 26 augustus 2014 @ 08:25:
Hier even een ander geluid. Laat je NIET zomaar doorverwijzen. Dat heeft een averechts effect op de hypochondrie. Uit onderzoek is gebleken dat de hypochondrie hierdoor wordt versterkt. Jullie schrijven zelf dat als het 'ene' is afgerond, het 'volgende' begint. Het heeft geen zin om door al die medische molens te gaan. 100% zekerheid krijg je nooit. Dat willen wij als hypo niet horen maar is helaas wel waar. Onze uitdaging ligt erin te accepteren dat het leven onzeker is.
En ja, dat klinkt mooi maar ondertussen zit ik vanmiddag bij de huisarts omdat ik het zelf niet meer trek.... Braakneigingen en tintelingen van de stress!!!!! Bloed nerveus
Mooie post! Je hebt echt heel heel heel erg gelijk. Ik weet dat het voor de andere meiden (of heren) echt heel moeilijk is. Flikker die laptop uit het raam als je het voelt opkomen.
Als je iets voelt, zet en dan een positieve vraag tegenover. Heb ik een hartaanval, of heb ik gisteren een stress dag gehad en pluk ik daar nu de vruchten van. Heb ik een hersentumor, of zit ik in de droge aircolucht en heb ik slecht geslapen? Zo vaak is er een verklaring te vinden voor wat je voelt.
Hier even een ander geluid. Laat je NIET zomaar doorverwijzen. Dat heeft een averechts effect op de hypochondrie. Uit onderzoek is gebleken dat de hypochondrie hierdoor wordt versterkt. Jullie schrijven zelf dat als het 'ene' is afgerond, het 'volgende' begint. Het heeft geen zin om door al die medische molens te gaan. 100% zekerheid krijg je nooit. Dat willen wij als hypo niet horen maar is helaas wel waar. Onze uitdaging ligt erin te accepteren dat het leven onzeker is.
En ja, dat klinkt mooi maar ondertussen zit ik vanmiddag bij de huisarts omdat ik het zelf niet meer trek.... Braakneigingen en tintelingen van de stress!!!!! Bloed nerveus
Mooie post! Je hebt echt heel heel heel erg gelijk. Ik weet dat het voor de andere meiden (of heren) echt heel moeilijk is. Flikker die laptop uit het raam als je het voelt opkomen.
Als je iets voelt, zet en dan een positieve vraag tegenover. Heb ik een hartaanval, of heb ik gisteren een stress dag gehad en pluk ik daar nu de vruchten van. Heb ik een hersentumor, of zit ik in de droge aircolucht en heb ik slecht geslapen? Zo vaak is er een verklaring te vinden voor wat je voelt.
Dump the horse. Ride a cowboy!
dinsdag 26 augustus 2014 om 10:28
dinsdag 26 augustus 2014 om 10:39
quote:moestuintje schreef op maandag 25 augustus 2014 18:40 Trouwens...sinds de plaatsing van de spiraal heb ik dit gedoe in de hevige mate als dat ik nu ervaar. Iemand anders ervaring met hormoonperikelen en angst?Ja zeker,ik had tijdens de Mirena Spiraal echt veel meer onrust in mijn lijf. Incl paniekaanvallen en hypochondrie. Heb nu na een tijd niks gebruikt te hebben weer de pil en merk dat ik daar ook weer onrustiger van word.
dinsdag 26 augustus 2014 om 11:34
quote:*lelie* schreef op dinsdag 26 augustus 2014 10:46 Fijn dat alles goed is! Kan het niet door de oxazepam komen dat je misselijk bent?Ik heb de afgelopen dagen alleen 's avonds oxazepam geslikt. Ben elke x na het eten misselijk. Mijn darmen doen ook al een tijdrasr.. Snap r helemaal niks meer van!
The world is not what it seems....
dinsdag 26 augustus 2014 om 13:32
quote:moestuintje schreef op 25 augustus 2014 @ 22:13:
@ Takje25: dat 'iets' dat in jou zegt dat er iets fout is, is je hypochondrie. De hypochondrie probeert je hiervan te overtuigen tot je weer op internet gaat. En weer. En weer. En nog een keer. En dan even houdt het knagende gevoel op..., maar dan komt het weer en steeds opnieuw. Het is je hypochondrie. Niets meer en niets minder. Maar ik snap (en weet) dat het heel moeilijk is dat geloven. Toch is het echt waar. Dus: stoppen met het voeden van je hypo en weg bij internet. Je vindt er NOOIT de geruststelling die je zoekt, maar alleen meer triggers om tot een volgende zoekpoging te komen. Doorbreek je cirkel.
Je hebt helemaal gelijk, ik besef ook dat (als ik een moment van bezinning heb) dat het misschien een beetje ver gaat. Maar zojuist heb ik weer wat gelezen over ALS en voila, huilen huilen huilen. Ik ben vreselijk in paniek en mijn omgeving (partner moeder) zegt dat ik mij aanstel en weten niet zo goed wat ze er van moeten zeggen. Dat snap ik, wat moet je ook zeggen maar ik weet wel : ik ervaar het wel. De pijn, de dingen die overeenkomen met ALS. En ik ben er helemaal op gefocusst. Alles draait bij mij nu om die ziekte. Ik ben er helemaal van overtuigd dat ik ziek ben. Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik heb mijn afspraak van vrijdag eerder kunnen krijgen (donderdag, 1 dag maar goed), maar ik heb geen idee wat ik ga zeggen. Ik wil niet als een dramaqueen overkomen maar ik ben echt heel erg in paniek. Die symptomen passen trouwens ook bij MS, fybromyalgie en andere ziekten. Dat weet ik maar ALS is het ergste. Dus ik denk dat ik dat heb. Verder spreek ik hier met niemand over in mijn omgeving want ik schaam mij er toch wel voor.
@ Takje25: dat 'iets' dat in jou zegt dat er iets fout is, is je hypochondrie. De hypochondrie probeert je hiervan te overtuigen tot je weer op internet gaat. En weer. En weer. En nog een keer. En dan even houdt het knagende gevoel op..., maar dan komt het weer en steeds opnieuw. Het is je hypochondrie. Niets meer en niets minder. Maar ik snap (en weet) dat het heel moeilijk is dat geloven. Toch is het echt waar. Dus: stoppen met het voeden van je hypo en weg bij internet. Je vindt er NOOIT de geruststelling die je zoekt, maar alleen meer triggers om tot een volgende zoekpoging te komen. Doorbreek je cirkel.
Je hebt helemaal gelijk, ik besef ook dat (als ik een moment van bezinning heb) dat het misschien een beetje ver gaat. Maar zojuist heb ik weer wat gelezen over ALS en voila, huilen huilen huilen. Ik ben vreselijk in paniek en mijn omgeving (partner moeder) zegt dat ik mij aanstel en weten niet zo goed wat ze er van moeten zeggen. Dat snap ik, wat moet je ook zeggen maar ik weet wel : ik ervaar het wel. De pijn, de dingen die overeenkomen met ALS. En ik ben er helemaal op gefocusst. Alles draait bij mij nu om die ziekte. Ik ben er helemaal van overtuigd dat ik ziek ben. Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik heb mijn afspraak van vrijdag eerder kunnen krijgen (donderdag, 1 dag maar goed), maar ik heb geen idee wat ik ga zeggen. Ik wil niet als een dramaqueen overkomen maar ik ben echt heel erg in paniek. Die symptomen passen trouwens ook bij MS, fybromyalgie en andere ziekten. Dat weet ik maar ALS is het ergste. Dus ik denk dat ik dat heb. Verder spreek ik hier met niemand over in mijn omgeving want ik schaam mij er toch wel voor.
dinsdag 26 augustus 2014 om 15:26
@ Mientje, fijn dat alles goed was.
@ Moestuintje: Wat een ellende meid, ik hoop dat je iets gerust gesteld wordt tijdens die afspraak, en dat je er snel weer wat grip op hebt.
Ik voel me redelijk relaxed op dit moment, ook al kan ik nog steeds niet goed ademen.
Nadat ik hier mijn stukje had neergepent, heb ik nu ook eindelijk aan mijn vriend verteld wat er in me omgaat.
Hij wist nog van niets, ik hield het voor mezelf, want ik schaam me. Ofschoon hij heus wel gemerkt heeft dat ik stijf sta van de stress.
Het speelt voor mij ook nog niet zo lang, dus ik heb het gevoel dat ik er wel overheen kom.
Hij reageerde goed, maar zonder mee te gaan in mijn paniek gevoelens.
In ieder geval heeft hij het niet direct uitgemaakt omdat hij geen zin heeft in mijn gekte.
Ik heb ook niets gegoogled vandaag, en gisteren ook niet, dat helpt.
Ik moet bekennen dat ik een enorme drang voel om na het stukje van Takje de symptomen te googlen van ALS, maar ik geef er niet aan toe, want ik ben als de dood dat ik iets herken.
Over een poosje dus mijn afspraak met de HA.
Ik vond dat Moestuintje ook wel een punt had over het je niet laten doorverwijzen, dus nu weet ik niet meer hoe ik eea moet brengen.
Ik ga maar gewoon eerlijk zijn over de symptomen, en ook over de stress en de hypochondrie, en dan mag zij beslissen wat de volgende stap gaat zijn.
Moestuintje schreef ook dat onze uitdaging erin ligt te accepteren dat het leven onzeker is.
Ik heb daar heel diep over nagedacht, en ik begrijp mu waarom hiermee omgaan ineens zo moeilijk is voor mij.
De plotselinge dood van mijn vader, en de ziekte van mijn moeder (waarover ik niet zal uitwijken om niemand te triggeren) maken die onzekerheid heel duidelijk.
@ Moestuintje: Wat een ellende meid, ik hoop dat je iets gerust gesteld wordt tijdens die afspraak, en dat je er snel weer wat grip op hebt.
Ik voel me redelijk relaxed op dit moment, ook al kan ik nog steeds niet goed ademen.
Nadat ik hier mijn stukje had neergepent, heb ik nu ook eindelijk aan mijn vriend verteld wat er in me omgaat.
Hij wist nog van niets, ik hield het voor mezelf, want ik schaam me. Ofschoon hij heus wel gemerkt heeft dat ik stijf sta van de stress.
Het speelt voor mij ook nog niet zo lang, dus ik heb het gevoel dat ik er wel overheen kom.
Hij reageerde goed, maar zonder mee te gaan in mijn paniek gevoelens.
In ieder geval heeft hij het niet direct uitgemaakt omdat hij geen zin heeft in mijn gekte.
Ik heb ook niets gegoogled vandaag, en gisteren ook niet, dat helpt.
Ik moet bekennen dat ik een enorme drang voel om na het stukje van Takje de symptomen te googlen van ALS, maar ik geef er niet aan toe, want ik ben als de dood dat ik iets herken.
Over een poosje dus mijn afspraak met de HA.
Ik vond dat Moestuintje ook wel een punt had over het je niet laten doorverwijzen, dus nu weet ik niet meer hoe ik eea moet brengen.
Ik ga maar gewoon eerlijk zijn over de symptomen, en ook over de stress en de hypochondrie, en dan mag zij beslissen wat de volgende stap gaat zijn.
Moestuintje schreef ook dat onze uitdaging erin ligt te accepteren dat het leven onzeker is.
Ik heb daar heel diep over nagedacht, en ik begrijp mu waarom hiermee omgaan ineens zo moeilijk is voor mij.
De plotselinge dood van mijn vader, en de ziekte van mijn moeder (waarover ik niet zal uitwijken om niemand te triggeren) maken die onzekerheid heel duidelijk.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
dinsdag 26 augustus 2014 om 16:03
Goed dat je niet googled Delite! Hou dat vol! Ik denk dat je HA je misschien wel zal adviseren om met een psycholoog te gaan praten. Hoe sta je daar tegenover? Of heb je al therapie?
Wees inderdaad eerlijk over symptomen. Je zult de eerste niet zijn en ook de laatste niet, dus je hoeft je niet te schamen. Ook al kom je er drie keer in de week, daar is je HA voor.
Ik heb er dan wel minder last van op het moment, hopelijk vinden jullie het wel goed als ik af en toe een beetje mee klets
Wees inderdaad eerlijk over symptomen. Je zult de eerste niet zijn en ook de laatste niet, dus je hoeft je niet te schamen. Ook al kom je er drie keer in de week, daar is je HA voor.
Ik heb er dan wel minder last van op het moment, hopelijk vinden jullie het wel goed als ik af en toe een beetje mee klets
Dump the horse. Ride a cowboy!
dinsdag 26 augustus 2014 om 16:25
Ja, toothe!! Meekletsen, doen hoor!!!!
Hier inmiddels thuis na een goed bericht van de huisarts. Ik merk dat ik nog steeds erg emotioneel ben
Met de huisarts afgesproken dat ik morgen (bij de controle bij de gyn) de spiraal eruit laat halen. Ook zij legde de link, omdat ik sinds de plaatsing van dat ellendige ding steeds verder 'wegzak' in de hypochondrie.
Dan gaan we het een week aankijken en eventueel daarna nog medicatie verhogen.
Hier inmiddels thuis na een goed bericht van de huisarts. Ik merk dat ik nog steeds erg emotioneel ben
Met de huisarts afgesproken dat ik morgen (bij de controle bij de gyn) de spiraal eruit laat halen. Ook zij legde de link, omdat ik sinds de plaatsing van dat ellendige ding steeds verder 'wegzak' in de hypochondrie.
Dan gaan we het een week aankijken en eventueel daarna nog medicatie verhogen.
dinsdag 26 augustus 2014 om 18:04
Zie ernaar uit om verlost te worden van dat ding morgen. Weg met de mirena en hopelijk ook weg met de angst. Het is echt wel heel bizar dat mijn angstklachten zijn begonnen na de mirena en steeds heviger worden in die 4 weken tijd. Voor die 4 weken had ik wel last, maar dat was mijn normale angst. Mijn normale angst is er altijd, maar kan ik relativeren. Het loopt vrijwel nooit echt uit de hand. Sinds die spiraal dus wel.
Het zou echt super zijn als het aan de spiraal ligt...
Hoop wel dat het ding zit waar die moet zitten en niet is gaan dwalen in mijn baarmoeder of buik. Het moet en zal er morgen uit gaan. Al moeten ze alles uitgraven, het gaat ERUIT. Voor mij geen hormonen meer.
@ delite: wanneer ga je naar de HA?
Wat ik bedoelde over doorverwijzen bedoel ik dus echt het medische circuit. Dat moet je niet willen. Ook bodyscans etc..., niet doen. Zoals bekend kan het er op de 'scan'dag prima uitzien en een dag later niet meer. Je schiet er niets mee op. Het is schijnzekerheid. Het gaat erom je echte angst onder ogen te zien. (jaja, ik kan nu lekker praten, maar snap DONDERSGOED hoe moeilijk het is)
Doorverwijzen naar het psychologische circuit daarentegen wel doen. Ons probleem is niet medisch van aard, maar psychisch. Dus naar een ziekenhuis heeft geen zin, een psycholoog wel.
Ik ga proberen vanavond mijn rust te vinden. Mindfulness/ meditatie. Heel goede tips en dat doe ik veel te weinig.
Het zou echt super zijn als het aan de spiraal ligt...
Hoop wel dat het ding zit waar die moet zitten en niet is gaan dwalen in mijn baarmoeder of buik. Het moet en zal er morgen uit gaan. Al moeten ze alles uitgraven, het gaat ERUIT. Voor mij geen hormonen meer.
@ delite: wanneer ga je naar de HA?
Wat ik bedoelde over doorverwijzen bedoel ik dus echt het medische circuit. Dat moet je niet willen. Ook bodyscans etc..., niet doen. Zoals bekend kan het er op de 'scan'dag prima uitzien en een dag later niet meer. Je schiet er niets mee op. Het is schijnzekerheid. Het gaat erom je echte angst onder ogen te zien. (jaja, ik kan nu lekker praten, maar snap DONDERSGOED hoe moeilijk het is)
Doorverwijzen naar het psychologische circuit daarentegen wel doen. Ons probleem is niet medisch van aard, maar psychisch. Dus naar een ziekenhuis heeft geen zin, een psycholoog wel.
Ik ga proberen vanavond mijn rust te vinden. Mindfulness/ meditatie. Heel goede tips en dat doe ik veel te weinig.
dinsdag 26 augustus 2014 om 18:12
@ Delite: ik heb je verhaal nog eens goed gelezen. Het kan inderdaad heel goed zijn dat je stressniveau door het rotjaar is gestegen. Je hebt flink wat voor je kiezen gehad. Door het stijgen van het stressniveau, neemt je anti-stress hormoon (of blije hormoon of hoe je het ook noemt), serotonine, af. Door de afname van de serotonine kun je je nog gestresster voelen, zenuwachtiger en depressiever.
Bij sommige mensen kan dat niveau zich vanzelf weer herstellen wanneer het rustiger wordt. Sport kan daarbij ondersteunen (stimuleert serotonine) en deels voeding.
Maar bij andere mensen herstelt dit niveau zich niet. Volgens mij is dat een veel kleiner deel van de mensen, maar het kan dus wel.
Dat je je zo klote voelt, is dus een natuurlijke reactie.
Maar goed, dat is mijn huis, tuin en keukenpsychologie zoals mij dat ooit is uitgelegd. Ik hoorde bij de groep die zichzelf niet kon herstellen en dus medicatie nodig had. Maar dat is volgens mij echt een kleiner deel van de mensen.
Bij sommige mensen kan dat niveau zich vanzelf weer herstellen wanneer het rustiger wordt. Sport kan daarbij ondersteunen (stimuleert serotonine) en deels voeding.
Maar bij andere mensen herstelt dit niveau zich niet. Volgens mij is dat een veel kleiner deel van de mensen, maar het kan dus wel.
Dat je je zo klote voelt, is dus een natuurlijke reactie.
Maar goed, dat is mijn huis, tuin en keukenpsychologie zoals mij dat ooit is uitgelegd. Ik hoorde bij de groep die zichzelf niet kon herstellen en dus medicatie nodig had. Maar dat is volgens mij echt een kleiner deel van de mensen.
