Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
woensdag 28 november 2012 om 17:08
Nou dames, ik ben ook weer van de partij!
Sinds 4 weken ben ik op eigen houtje (=stom) gestart met het klein beetje afbouwen van mijn antidepressiva (nodig voor hypochondrie, algemene angst en depressie). Niet heel slim, want de dagen worden donkerder en er staat een verandering aan te komen, namelijk dat ik van baan ga wisselen.
Allemaal factoren die mijn hypo wakker maken.
Daarnaast heeft een collega de diagnose gekregen waar ik zo ontzettend bang van ben.
Mijn hypochondrie is dus erg alert en heeft me soms in haar macht. Dat zijn momenten dat ik mezelf verlies en mezelf van een afstand zie voelen met een hartslag van jewelste. Bah.
Maar ik houd mezelf nog wel redelijk in bedwang. Ik merk dat mijn therapie dus wel geholpen heeft om het iets nuchterder te bekijken. Maar het kost energie.
Hoe gaat het met jullie?
Sinds 4 weken ben ik op eigen houtje (=stom) gestart met het klein beetje afbouwen van mijn antidepressiva (nodig voor hypochondrie, algemene angst en depressie). Niet heel slim, want de dagen worden donkerder en er staat een verandering aan te komen, namelijk dat ik van baan ga wisselen.
Allemaal factoren die mijn hypo wakker maken.
Daarnaast heeft een collega de diagnose gekregen waar ik zo ontzettend bang van ben.
Mijn hypochondrie is dus erg alert en heeft me soms in haar macht. Dat zijn momenten dat ik mezelf verlies en mezelf van een afstand zie voelen met een hartslag van jewelste. Bah.
Maar ik houd mezelf nog wel redelijk in bedwang. Ik merk dat mijn therapie dus wel geholpen heeft om het iets nuchterder te bekijken. Maar het kost energie.
Hoe gaat het met jullie?
zondag 30 december 2012 om 17:55
ik ben bij toeval op dit forum gestuit,maar wat ben ik er blij om! Zoveel herkenning!
Ik heb er al last van sinds ik een kind was, jaren lang ging het goed tot mn 30ste ongeveer en sindsdien word het alleen maar erger.
Elk vlekje bultje of pukkeltje staat garant voor een flinke paniek aanval die dagen en soms weken lang doorsluimerd.
De angst om ernstig ziek te worden,krijg ik maar niet uit mn hoofd, met name de angst voor iets in mn borsten..ze zijn al niet gelijk van grootte, en dat is voor mij genoeg om te denken dat fout is omdat ik denk dat de ene groter word of de ander juist kleiner..ik word zóóóo'moe van mezelf! ik heb me dan ook voorgenomen hulp hier voor te zoeken, want zo heb ik geen leven.....
Ik heb er al last van sinds ik een kind was, jaren lang ging het goed tot mn 30ste ongeveer en sindsdien word het alleen maar erger.
Elk vlekje bultje of pukkeltje staat garant voor een flinke paniek aanval die dagen en soms weken lang doorsluimerd.
De angst om ernstig ziek te worden,krijg ik maar niet uit mn hoofd, met name de angst voor iets in mn borsten..ze zijn al niet gelijk van grootte, en dat is voor mij genoeg om te denken dat fout is omdat ik denk dat de ene groter word of de ander juist kleiner..ik word zóóóo'moe van mezelf! ik heb me dan ook voorgenomen hulp hier voor te zoeken, want zo heb ik geen leven.....
zondag 30 december 2012 om 17:55
ik ben bij toeval op dit forum gestuit,maar wat ben ik er blij om! Zoveel herkenning!
Ik heb er al last van sinds ik een kind was, jaren lang ging het goed tot mn 30ste ongeveer en sindsdien word het alleen maar erger.
Elk vlekje bultje of pukkeltje staat garant voor een flinke paniek aanval die dagen en soms weken lang doorsluimerd.
De angst om ernstig ziek te worden,krijg ik maar niet uit mn hoofd, met name de angst voor iets in mn borsten..ze zijn al niet gelijk van grootte, en dat is voor mij genoeg om te denken dat fout is omdat ik denk dat de ene groter word of de ander juist kleiner..ik word zóóóo'moe van mezelf! ik heb me dan ook voorgenomen hulp hier voor te zoeken, want zo heb ik geen leven.....
Ik heb er al last van sinds ik een kind was, jaren lang ging het goed tot mn 30ste ongeveer en sindsdien word het alleen maar erger.
Elk vlekje bultje of pukkeltje staat garant voor een flinke paniek aanval die dagen en soms weken lang doorsluimerd.
De angst om ernstig ziek te worden,krijg ik maar niet uit mn hoofd, met name de angst voor iets in mn borsten..ze zijn al niet gelijk van grootte, en dat is voor mij genoeg om te denken dat fout is omdat ik denk dat de ene groter word of de ander juist kleiner..ik word zóóóo'moe van mezelf! ik heb me dan ook voorgenomen hulp hier voor te zoeken, want zo heb ik geen leven.....
donderdag 24 januari 2013 om 22:57
Hallo allemaal,
ik heb vorige week de diagnose paniekstoornis zonder agora en hypochondrie gehad. Ik vond dit wel schrikken ookal wist ik het wel na jaren lang mijzelf zorgen te maken over mijn gezondheid en daarvanuit weer paniekaanvallen te krijgen.. Mijn grootste angst is kanker en specifiek baarmoederhalskanker, vraag mij niet waarom.. Ook heb ik lang heel veel last van mijn bovenrug gehad.. Enorme pijn die niet weg te halen was/is.. Allemaal spanning.. Ook heb ik weleens (net als ieder ander) weleens last van griep verschijnselen, oorpijn, keelpijn (dit is dan een lichte pijn) daar kan ik mij ook heel druk om maken..
Ik wil heel graag in therapie, maar de wachttijd is 5 maanden, dit vind ik heel erg jammer, omdat het voor mij een grote stap was om hulp te zoeken, en dan heb ik die eindelijk genomen en dan moet ik wachten voor hulp..
Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier last van heb.
Ik heb er trouwens meer last van rond mijn menstruatie, komt dit jullie ook bekent voor?
Sterkte allemaal.
Groetjes en liefs
Elisa
ik heb vorige week de diagnose paniekstoornis zonder agora en hypochondrie gehad. Ik vond dit wel schrikken ookal wist ik het wel na jaren lang mijzelf zorgen te maken over mijn gezondheid en daarvanuit weer paniekaanvallen te krijgen.. Mijn grootste angst is kanker en specifiek baarmoederhalskanker, vraag mij niet waarom.. Ook heb ik lang heel veel last van mijn bovenrug gehad.. Enorme pijn die niet weg te halen was/is.. Allemaal spanning.. Ook heb ik weleens (net als ieder ander) weleens last van griep verschijnselen, oorpijn, keelpijn (dit is dan een lichte pijn) daar kan ik mij ook heel druk om maken..
Ik wil heel graag in therapie, maar de wachttijd is 5 maanden, dit vind ik heel erg jammer, omdat het voor mij een grote stap was om hulp te zoeken, en dan heb ik die eindelijk genomen en dan moet ik wachten voor hulp..
Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier last van heb.
Ik heb er trouwens meer last van rond mijn menstruatie, komt dit jullie ook bekent voor?
Sterkte allemaal.
Groetjes en liefs
Elisa
zondag 24 augustus 2014 om 20:27
Ha tooth!! Wat fijn dat je er bent.
Ik heb dus al jaren hypo en sinds een aantal weken weer heel erg. Alles wat ik hier eerder heb geschreven, lijk ik nu in de wind te slaan. Ik geef toe aan de hypo, voel en controleer veel en veel te vaak en dat geeft bij elke beurt weer nieuwe voeding voor mijn hypomonster. Ik moet uit deze vicieuze cirkel komen maar word knettergek van de strijd in mijn hoofd.
Het van me afschrijven heeft me goed geholpen en ook het meedenken en praten met anderen. Dus....hier ben ik weer.
Ben jij ook een hypo? Of lees je mee?
Ik heb dus al jaren hypo en sinds een aantal weken weer heel erg. Alles wat ik hier eerder heb geschreven, lijk ik nu in de wind te slaan. Ik geef toe aan de hypo, voel en controleer veel en veel te vaak en dat geeft bij elke beurt weer nieuwe voeding voor mijn hypomonster. Ik moet uit deze vicieuze cirkel komen maar word knettergek van de strijd in mijn hoofd.
Het van me afschrijven heeft me goed geholpen en ook het meedenken en praten met anderen. Dus....hier ben ik weer.
Ben jij ook een hypo? Of lees je mee?
zondag 24 augustus 2014 om 22:25
Ik heb er afentoe een neiging toe. Vooral in tijden van veel stress. Zodra ik mijzelf er op betrap meld ik dat aan mijn directe omgeving. Mijn vriend en ouders vooral blijven dan vooral kalm en relativeren de boel. Dat helpt mij echt enorm! Dan kan ik het vaak toch wel meer loslaten.
Heb je therapie? Ik kan altijd terugvallen op wat ik daar heb geleerd. En google... Oh de grote valkuil. Daar is echt maar één oplossing voor: Niet meer doen! Ga des noods een stukje rennen, of op je kop staan of met de hond spelen, als je maar niet toe geeft aan de verleiding.
Heb je therapie? Ik kan altijd terugvallen op wat ik daar heb geleerd. En google... Oh de grote valkuil. Daar is echt maar één oplossing voor: Niet meer doen! Ga des noods een stukje rennen, of op je kop staan of met de hond spelen, als je maar niet toe geeft aan de verleiding.
Dump the horse. Ride a cowboy!
maandag 25 augustus 2014 om 14:06
Hier ook therapie en al veel therapie gehad. Vaak gaat het goed. Maar nu is het echt klote. Het lukt me niet uit mijn vicieuze cirkel te komen. Ik blijf bezig met voelen en elke 'beurt' is reden tot paniek.
Het gaat van kwaad tot erger.
Overweeg ten zeerste om morgen naar de waarnemende huisarts te gaan om uit de cirkel te kunnen breken. Als ik zo een week doorga, dan kun je me opvegen. Het heeft invloed op mijn relatie, op mijn werk en gezondheid. Dat kan het niet waard zijn.
Het gaat van kwaad tot erger.
Overweeg ten zeerste om morgen naar de waarnemende huisarts te gaan om uit de cirkel te kunnen breken. Als ik zo een week doorga, dan kun je me opvegen. Het heeft invloed op mijn relatie, op mijn werk en gezondheid. Dat kan het niet waard zijn.
maandag 25 augustus 2014 om 15:00
Dat lijkt mij inderdaad ook niet. Helpt het voor jou als de arts constateert dat er niks aan de hand is? En hoe gaat je vriend er mee om? Ik neem aan dat jullie samen wonen/ getrouwd zijn?
Mijn vriend werd in het begin vaak pissig na de zoveelste vraag wat hij er van vond. Dat werkte dan alleen maar averechts. Hij boos, ik verdrietig. Nu neemt hij vijf minuten de tijd voor me, loopt even de afgelopen dagen en klachten met me door op een heel rustige manier. Dan relativeren we samen en dan zie ik altijd zelf ook wel in dat het allemaal wel meevalt.
Ik heb verder niet het hele topic gelezen. Maar doe je bijvoorbeeld aan mindfullness? Besteed je veel tijd aan sport of een hobbie? Afleiding is alleen maar goed.
Soms helpt het bij mij alleen al om te zeggen: Nou, ja, dan ben ik maar ziek, of dan ga ik maar de tent uit. Ik kan er niks aan veranderen. Ik weet hoe moeilijk het is. Gelukkig heb ik er niet heel veel (meer) last van, en het was bij mij meer ook de onzekerheid nadat ik daadwerkelijk een keer flink ziek ben geweest. Ik heb toch wel een aantal maanden in het ziekenhuis doorgebracht.
Vertouw je lijf. Het menselijk lichaam is tot heel erg veel in staat, en kan zich zelf al een heel eind genezen. Ik heb zelf niet heel veel last gehad van dwangmatig checken, bij mij was het meer het googlen en op verschrikkelijke ziektes uitkomen. Dus helaas weet ik minder hoe jij je voelt, nu.
Als het helpt, ga naar je huisarts. Ook al is het de duizendste keer. Daar is de beste vent voor
Mijn vriend werd in het begin vaak pissig na de zoveelste vraag wat hij er van vond. Dat werkte dan alleen maar averechts. Hij boos, ik verdrietig. Nu neemt hij vijf minuten de tijd voor me, loopt even de afgelopen dagen en klachten met me door op een heel rustige manier. Dan relativeren we samen en dan zie ik altijd zelf ook wel in dat het allemaal wel meevalt.
Ik heb verder niet het hele topic gelezen. Maar doe je bijvoorbeeld aan mindfullness? Besteed je veel tijd aan sport of een hobbie? Afleiding is alleen maar goed.
Soms helpt het bij mij alleen al om te zeggen: Nou, ja, dan ben ik maar ziek, of dan ga ik maar de tent uit. Ik kan er niks aan veranderen. Ik weet hoe moeilijk het is. Gelukkig heb ik er niet heel veel (meer) last van, en het was bij mij meer ook de onzekerheid nadat ik daadwerkelijk een keer flink ziek ben geweest. Ik heb toch wel een aantal maanden in het ziekenhuis doorgebracht.
Vertouw je lijf. Het menselijk lichaam is tot heel erg veel in staat, en kan zich zelf al een heel eind genezen. Ik heb zelf niet heel veel last gehad van dwangmatig checken, bij mij was het meer het googlen en op verschrikkelijke ziektes uitkomen. Dus helaas weet ik minder hoe jij je voelt, nu.
Als het helpt, ga naar je huisarts. Ook al is het de duizendste keer. Daar is de beste vent voor
Dump the horse. Ride a cowboy!
maandag 25 augustus 2014 om 18:36
Ha, ben ik weer even.
Afspraak gemaakt bij de waarnemer. Geeft wel iets van rust (voel nu tenminste niet meer!), maar wel angst dat er iets is en dat ik de medische molen in moet. Ook voelt het 'zwak' dat ik ga in plaats van dat ik netjes anderhalve week afwacht. Aan de andere kant wil ik mezelf dat ook niet aan doen.
Dat ik mezelf dat niet aan wil doen, zegt mijn gezonde volwassene en niet mijn hypo. Mijn hypo is zo extreem geworden dat ik er niet meer tegen bestand ben en 'los ga'. Daar moet een rem op. De vicieuze cirkel moet worden doorbroken. En anderhalve week wachten (vriend is volgend weekend jarig en geen zin om dat te verknallen met mijn dwang) is te lang gelet op de '5-keer-per-uur-gekte'.
Voel nu een soort van overgave. Ik wil het eigenlijk niet, maar het is beter zo. Ik moet het nu maar laten gebeuren. Het strijden lukt niet meer. Mijn hypo is zo groots geworden dat ik er niet meer tegen op gewassen ben.
By the way, mijn psycholoog kan de pot op met zijn 1-keer-per-3maanden naar de huisarts. Het is een mooi streven, maar de stress is dit het niet waar. Bij 1x per 6 weken kan ik prima functioneren, maar 3 maanden is te lang. Medisch gezien wellicht niet nodig, maar psychisch wel. En ja, nou, dan ben ik psychisch maar niet gezond. Beter dat dan dat ik zonder baan kom te zitten (in het verleden kon ik mezelf uren op de wc opsluiten om te voelen tijdens het werk) en ik alleen maar in angst zit en niet van andere dingen (zoals mijn vriend, katten, sport en gezelligheid) kan genieten.
Afspraak gemaakt bij de waarnemer. Geeft wel iets van rust (voel nu tenminste niet meer!), maar wel angst dat er iets is en dat ik de medische molen in moet. Ook voelt het 'zwak' dat ik ga in plaats van dat ik netjes anderhalve week afwacht. Aan de andere kant wil ik mezelf dat ook niet aan doen.
Dat ik mezelf dat niet aan wil doen, zegt mijn gezonde volwassene en niet mijn hypo. Mijn hypo is zo extreem geworden dat ik er niet meer tegen bestand ben en 'los ga'. Daar moet een rem op. De vicieuze cirkel moet worden doorbroken. En anderhalve week wachten (vriend is volgend weekend jarig en geen zin om dat te verknallen met mijn dwang) is te lang gelet op de '5-keer-per-uur-gekte'.
Voel nu een soort van overgave. Ik wil het eigenlijk niet, maar het is beter zo. Ik moet het nu maar laten gebeuren. Het strijden lukt niet meer. Mijn hypo is zo groots geworden dat ik er niet meer tegen op gewassen ben.
By the way, mijn psycholoog kan de pot op met zijn 1-keer-per-3maanden naar de huisarts. Het is een mooi streven, maar de stress is dit het niet waar. Bij 1x per 6 weken kan ik prima functioneren, maar 3 maanden is te lang. Medisch gezien wellicht niet nodig, maar psychisch wel. En ja, nou, dan ben ik psychisch maar niet gezond. Beter dat dan dat ik zonder baan kom te zitten (in het verleden kon ik mezelf uren op de wc opsluiten om te voelen tijdens het werk) en ik alleen maar in angst zit en niet van andere dingen (zoals mijn vriend, katten, sport en gezelligheid) kan genieten.
maandag 25 augustus 2014 om 18:50
Hoi dames,
Ik herken veel in het verhaal van Muurtje85. Ook ik zoek de klachten op, op internet. Inderdaad kan een pijntje in de buik me laten denken dat ik iets ernstigs in mijn buik heb.
Bij een dag te laat ongesteld denk ik gelijk aan een zwangerschap.
Hoofdpijn, ja, dan heb ik direct iets ergs in mijn hoofd.
Net als nu, heb veel buikpijn en weinig eetlust. De dokter geeft aan dat het niks is, maar als je google moet geloven.. maagkanker, eierstokkanker, darmkanker.
Echt gek word ik er van
Ik herken veel in het verhaal van Muurtje85. Ook ik zoek de klachten op, op internet. Inderdaad kan een pijntje in de buik me laten denken dat ik iets ernstigs in mijn buik heb.
Bij een dag te laat ongesteld denk ik gelijk aan een zwangerschap.
Hoofdpijn, ja, dan heb ik direct iets ergs in mijn hoofd.
Net als nu, heb veel buikpijn en weinig eetlust. De dokter geeft aan dat het niks is, maar als je google moet geloven.. maagkanker, eierstokkanker, darmkanker.
Echt gek word ik er van
maandag 25 augustus 2014 om 18:53
Overigens weet ik bij mij waar het vandaan komt:
twee jaar terug ging mijn zicht enorm achteruit. Bij de neuroloog geweest, allerlei tests gehad. Op een gegeven moment naar de cardioloog want kreeg het enorm benauwd, hartkloppingen enzo.
Mijn klachten werden een beetje weggewuifd, terwijl ik wist dat er wat was.
Na enorm aandringen een doorverwijzing naar de oogarts (de derde keer) en daar bleek dat mijn netvlies helemaal los lag en ik eigenlijk te laat was.
Dat is de reden dat ik bij ieder pijntje zo alert ben en me zorgen maak.
twee jaar terug ging mijn zicht enorm achteruit. Bij de neuroloog geweest, allerlei tests gehad. Op een gegeven moment naar de cardioloog want kreeg het enorm benauwd, hartkloppingen enzo.
Mijn klachten werden een beetje weggewuifd, terwijl ik wist dat er wat was.
Na enorm aandringen een doorverwijzing naar de oogarts (de derde keer) en daar bleek dat mijn netvlies helemaal los lag en ik eigenlijk te laat was.
Dat is de reden dat ik bij ieder pijntje zo alert ben en me zorgen maak.
maandag 25 augustus 2014 om 20:36
Ha toefjeslagroom,
Snap dat jouw ervaring er flink heeft ingehakt! Hoe gaat het nu met je zicht?
Dat van google herken ik zeker. In de tijd met mijn ex heb ik uren achter de computer doorgebracht voor van alles. En bij elke klik op een website werd de paniek groter en groter en groter.
Toch heb ik liever de google-angst dan de voel-dwang. Maar misschien is dat afhankelijk in welke periode van hypo ik zit : /
Morgen dus naar de waarnemende huisarts. Nog steeds relatief rustig, maar zeker niet in mijn normale doen. Hoop echt dat er morgen niets blijkt te zijn en dat ik mezelf snel kan herpakken (zonder spiraal, het ding gaat er deze week nog uit!!)
Snap dat jouw ervaring er flink heeft ingehakt! Hoe gaat het nu met je zicht?
Dat van google herken ik zeker. In de tijd met mijn ex heb ik uren achter de computer doorgebracht voor van alles. En bij elke klik op een website werd de paniek groter en groter en groter.
Toch heb ik liever de google-angst dan de voel-dwang. Maar misschien is dat afhankelijk in welke periode van hypo ik zit : /
Morgen dus naar de waarnemende huisarts. Nog steeds relatief rustig, maar zeker niet in mijn normale doen. Hoop echt dat er morgen niets blijkt te zijn en dat ik mezelf snel kan herpakken (zonder spiraal, het ding gaat er deze week nog uit!!)
maandag 25 augustus 2014 om 21:50
Hoi hoi,
Ik herken jullie verhalen heel erg!
Zo heb ik ook altijd het gevoel gehad dat mijn spiraal geen goed ding was. 8 maanden later lag ik met 41 graden koorts in t ziekenhuis en een eierstokontsteking.
Ik neem sinds 2 weken een oxazepam om rustig te worden maar de afgelopen 2 dagen helpt dag ook niet.
Ik herken jullie verhalen heel erg!
Zo heb ik ook altijd het gevoel gehad dat mijn spiraal geen goed ding was. 8 maanden later lag ik met 41 graden koorts in t ziekenhuis en een eierstokontsteking.
Ik neem sinds 2 weken een oxazepam om rustig te worden maar de afgelopen 2 dagen helpt dag ook niet.
The world is not what it seems....
maandag 25 augustus 2014 om 21:58
Hoi, ik heb ook last van hypochondrie. Ik heb het sinds een aantal jaar na heftige en nare medische ervaringen waar ik liever niet te diep op in ga. Maar mijn zoon Was erg ziek. Sindsdien ging het mis. Nu heb ik wel van alles gehad (in mijn hoofd dan) en nu ben ik doodsbang dat ik ALS heb. Het is natuurlijk vol in de media én ik heb dezelfde lichamelijke klachten als van de begin symptomen. Natuurlijk heb ik dit al een tijdje maar en heeft een specialist er al naar gekeken en het blijkt vanuit mijn nek te komen. Maar zo hypochonder als ik ben, ben overtuigt dat ik ovet en paar jaar sterf zonder mijn kinderen te zien opgroeien. Niks kan mij momenteel rust geven en ik raak in een depressie. Vreemde is dat ik wel weet dat ik door draag een moet stoppen met internetten.maar dat er iets anders in mij zegt: het is fout! Ik betrek dit trouwens alleen op mijzelf, niet op mijn kinderen of Man. Heel apart. Bij hun ben ik wel rustig qua zoeken oid. Hopelijk kan ik hier mijn ei kwijt 
maandag 25 augustus 2014 om 22:13
@ Takje25: dat 'iets' dat in jou zegt dat er iets fout is, is je hypochondrie. De hypochondrie probeert je hiervan te overtuigen tot je weer op internet gaat. En weer. En weer. En nog een keer. En dan even houdt het knagende gevoel op..., maar dan komt het weer en steeds opnieuw. Het is je hypochondrie. Niets meer en niets minder. Maar ik snap (en weet) dat het heel moeilijk is dat geloven. Toch is het echt waar. Dus: stoppen met het voeden van je hypo en weg bij internet. Je vindt er NOOIT de geruststelling die je zoekt, maar alleen meer triggers om tot een volgende zoekpoging te komen. Doorbreek je cirkel.
@ Mientje: ja, rotspiraal! Ik heb besloten dat de mijne er a.s. woensdag (controle of het ding goed zit) er uit gaat. Weg ermee. Sinds dat ding er zit, heb ik ongekende angsten die jaren weg zijn geweest en er nu weer zijn. Heb je verder ook hypo?
@ Mientje: ja, rotspiraal! Ik heb besloten dat de mijne er a.s. woensdag (controle of het ding goed zit) er uit gaat. Weg ermee. Sinds dat ding er zit, heb ik ongekende angsten die jaren weg zijn geweest en er nu weer zijn. Heb je verder ook hypo?
maandag 25 augustus 2014 om 22:26
Hi!
Gaat gelukkig ok, niet 100 % zicht, maar ik kan er nog redelijk mee zien. Was ik aantal weken later geweest, dan was ik blind geweest.
Mijn vriend wordt af en toe helemaal gek van me als ik weer eens iets aan hem vraag of 'voel jij dat ook?'
Zelf word ik er ook gek van, ergens weet ik wel dat de kans klein is dat je iets naars krijgt, maar dan denk ik daarna altijd 'ja, maar jij zal maar één van de ... zijn.' Heel vermoeiend.
Soms heb ik ook het idee dat als ik denk van 'hé, die klacht heb ik,' dat ik die klacht dan ook daadwerkelijk voel. Dat het zeg maar tussen de oren zit.
Moet zeggen dat ik het wel fijn vind om te lezen dat ik niet de enige ben met dit 'probleem.'
Gaat gelukkig ok, niet 100 % zicht, maar ik kan er nog redelijk mee zien. Was ik aantal weken later geweest, dan was ik blind geweest.
Mijn vriend wordt af en toe helemaal gek van me als ik weer eens iets aan hem vraag of 'voel jij dat ook?'
Zelf word ik er ook gek van, ergens weet ik wel dat de kans klein is dat je iets naars krijgt, maar dan denk ik daarna altijd 'ja, maar jij zal maar één van de ... zijn.' Heel vermoeiend.
Soms heb ik ook het idee dat als ik denk van 'hé, die klacht heb ik,' dat ik die klacht dan ook daadwerkelijk voel. Dat het zeg maar tussen de oren zit.
Moet zeggen dat ik het wel fijn vind om te lezen dat ik niet de enige ben met dit 'probleem.'
maandag 25 augustus 2014 om 22:27
Lieve allemaal, erg herkenbaar dit! In tijden van drukte en stress wil mijn hart nog wel eens op hol slaan. Dit kan iedereen gebeuren, maar bij mij reden voor paniek! Een paar jaar geleden raakte ik zo in paniek dat mijn arm begon te tintelen. Ja hoor, beroerte! Dacht ik! Vriend met mij, ik volledig over de flos, naar de eerste hulp. Onderzoek gehad, door een buisje blazen: hyperventilatie! Ik had t nog nooit gehad en heb t daarna nog maar 2 x gehad. Kan t goed herkennen nu en krijg mezelf vrij snel rustig, maar die angst om mijn hart bleef. Ik durfde zelfs niet meer in te spannen, te sporten. De hele dag was ik ermee bezig.
Tot 4 mnd geleden. Via een bevriende arts ben ik naar een centrum in Baarn gegaan. Hier kun je zonder medisch voorschrift check-ups laten doen. Ik heb een onderzoek bij de cardioloog laten uitvoeren, echo(ik kon zelf meekijken en arts nam ruim de tijd om alles uit te leggen), fietsproef, etc. Wat eruit kwam, niks aan de hand! Arts zei: als hij bij 100 mensen 24 een hartmeter om zou doen zou hij bij 100 mensen een ritmestoornis zien. Alleen ben ik er op gefocust en anderen niet. Het heeft me 395,- gekost, een behoorlijke klap geld, maar de rust die ik ervoor terug heb is me alles waard.
Nog steeds ben ik alert als mijn hart weer eens overslaat en google ik als ik last heb, maar ik weet nu dat het echt goed is (dat gedeelte tenminste en ben er niet meer 24/7 mee bezig. Het beheerste mijn leven en dat wilde ik niet meer!
Waarom dit verhaal? Misschien zijn er meer die er baat bij hebben. Want een huisarts kan nog zo vaak zeggen dat er niks aan de hand is en alkes goed is, maar ik moest het toch zelf gezien hebben en bevestiging hebben.
Tot 4 mnd geleden. Via een bevriende arts ben ik naar een centrum in Baarn gegaan. Hier kun je zonder medisch voorschrift check-ups laten doen. Ik heb een onderzoek bij de cardioloog laten uitvoeren, echo(ik kon zelf meekijken en arts nam ruim de tijd om alles uit te leggen), fietsproef, etc. Wat eruit kwam, niks aan de hand! Arts zei: als hij bij 100 mensen 24 een hartmeter om zou doen zou hij bij 100 mensen een ritmestoornis zien. Alleen ben ik er op gefocust en anderen niet. Het heeft me 395,- gekost, een behoorlijke klap geld, maar de rust die ik ervoor terug heb is me alles waard.
Nog steeds ben ik alert als mijn hart weer eens overslaat en google ik als ik last heb, maar ik weet nu dat het echt goed is (dat gedeelte tenminste en ben er niet meer 24/7 mee bezig. Het beheerste mijn leven en dat wilde ik niet meer!
Waarom dit verhaal? Misschien zijn er meer die er baat bij hebben. Want een huisarts kan nog zo vaak zeggen dat er niks aan de hand is en alkes goed is, maar ik moest het toch zelf gezien hebben en bevestiging hebben.
Moeder van een mooi meisje - Okt. 2015
maandag 25 augustus 2014 om 22:35
Even in het kort:
Ik ben bekend met kanker op babyleeftijd. Mijn hele leven ben ik onder controle geweest.
Vorig jaar tijdens het sporten kreeg ik pijn op de borst. Ben naar de ha geweest en die vond mij te jong daarvoor. Een paar maanden later werd ik zwanger van een tweeling. Had meteen al het gevoel dat het niet goed zou gaan. In april heb ok te horen gekregen dat k serieuze hartproblemen heb.
In mei ben ik met 20 weken bevallen van mijn zoontjes. Ze zijn kort daarna overleden. Tijdens de bevalling 2,5 l bloed verloren en op de OK en IC terecht gekomen. Niemand wist of ik het zou gaan redden.
Daarna is het allemaal begonnen. Alles doet pijn. Heel mijn lichaam, al mijn gewrichten. Duizelig, hoge bloeddruk, hoofdpijn werd bestempeld als hyperventilatie. De psycholoog heeft PTSS vastgesteld en wil graag beginnen met EMDR behandelingen.
Ik ben bekend met kanker op babyleeftijd. Mijn hele leven ben ik onder controle geweest.
Vorig jaar tijdens het sporten kreeg ik pijn op de borst. Ben naar de ha geweest en die vond mij te jong daarvoor. Een paar maanden later werd ik zwanger van een tweeling. Had meteen al het gevoel dat het niet goed zou gaan. In april heb ok te horen gekregen dat k serieuze hartproblemen heb.
In mei ben ik met 20 weken bevallen van mijn zoontjes. Ze zijn kort daarna overleden. Tijdens de bevalling 2,5 l bloed verloren en op de OK en IC terecht gekomen. Niemand wist of ik het zou gaan redden.
Daarna is het allemaal begonnen. Alles doet pijn. Heel mijn lichaam, al mijn gewrichten. Duizelig, hoge bloeddruk, hoofdpijn werd bestempeld als hyperventilatie. De psycholoog heeft PTSS vastgesteld en wil graag beginnen met EMDR behandelingen.
The world is not what it seems....
maandag 25 augustus 2014 om 22:39
@Blaadje29: Snap heel goed dat dat je gerustgesteld bent. Ik herken het wel dat je het met eigen ogen moet zien en niet alles van de dokter aanneemt. Wat ik overigens aan de ene kant erg vind van mezelf. Die mensen hebben er jarenlang voor gestudeerd.
@mientje070: Wat vreselijk! Weet even niets te schrijven:
@mientje070: Wat vreselijk! Weet even niets te schrijven:
maandag 25 augustus 2014 om 22:43
Had sinds 2 weken een raar gevoel in mijn buik/maag. Sinds 2 dagen ook misselijk, krijg geen hap door mn keel. Ik dacht ik wacht tot morgen maar ik ben toch naar de HA post geweest. Ik had een fikse blaasontsteking en morgen ga ik voor een buikecho. mn hart zit ergens in mn keel van de spanning...
The world is not what it seems....
