Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
vrijdag 2 maart 2012 om 14:26
quote:muurtje85 schreef op 01 maart 2012 @ 23:22:
Ik heb 2 jaar geleden een aantal weken therapie gehad van een 'Mental Coach', omdat de huisart tot de conclusie kwam dat ik een (lichte) depressie. Dit had te maken met mijn nare ervaringen uit vorige relaties. Nu ik opeens extreme angsten heb voor ziektes, heb ik er nog niks aan gedaan. Ik ben ergens nog niet van overtuigt dat ik wellicht hypochondrie zou kunnen hebben. Wel denk ik dat ik dat eerdaags wil bespreken met mijn huisarts. ik zit nog steeds in de twijfel van, 'wat als ik wél gewoon wat heb'?
Dat laatste denkt elke hypochonder volgens mij. Als ik dat niet meer zou denken ben ik er vanaf.
Inderdaad maar bespreken met je huisarts.
Ik heb 2 jaar geleden een aantal weken therapie gehad van een 'Mental Coach', omdat de huisart tot de conclusie kwam dat ik een (lichte) depressie. Dit had te maken met mijn nare ervaringen uit vorige relaties. Nu ik opeens extreme angsten heb voor ziektes, heb ik er nog niks aan gedaan. Ik ben ergens nog niet van overtuigt dat ik wellicht hypochondrie zou kunnen hebben. Wel denk ik dat ik dat eerdaags wil bespreken met mijn huisarts. ik zit nog steeds in de twijfel van, 'wat als ik wél gewoon wat heb'?
Dat laatste denkt elke hypochonder volgens mij. Als ik dat niet meer zou denken ben ik er vanaf.
Inderdaad maar bespreken met je huisarts.
zaterdag 3 maart 2012 om 08:20
Wil nog even teugkomen op toekomstdenken icm het idee hebben dat je een eng voorgevoel hebt. Soms kan ineens een doemgedachte door mijn hoofd schieten. Had het gisteren met man over na de zwangerschap, vervolgens schiet er snel een vervelende gedachte door mijn hoofd of gevoel. Zo snel dat ik niet weet wat voor gedachtegang er achter zit. Ik ben dan bang dat ik zelf een voorgevoel heb dat ik er dan niet meer ben. Vind dat eng en kan mezelf maar moeilijk eijsmaken dat het onzin is en wellicht ontstaat door snellle, automatische verkeerde gedachtenpatronen (tenminste, dat hoop ik)
Herkenbaar?
Herkenbaar?
zaterdag 3 maart 2012 om 13:09
zaterdag 3 maart 2012 om 14:20
Nog gefeliciteerd met je verjaardag.
Hoop dat je je angsten een beetje opzij hebt hunnen zetten.
Ik nben aan het zoeken geweest op internet, overal kun je vinden dat bange voorgevoelens horen bij hypochondrie en angststoornissen. Wordt zelfs als eerste genoemd bij de officiele DSM-IV Criteria die psychologen gebruiken.
We moeten er maar van uit gaan dat het iets is wat er bij hoort en dus niet echt is.
Hoop dat je je angsten een beetje opzij hebt hunnen zetten.
Ik nben aan het zoeken geweest op internet, overal kun je vinden dat bange voorgevoelens horen bij hypochondrie en angststoornissen. Wordt zelfs als eerste genoemd bij de officiele DSM-IV Criteria die psychologen gebruiken.
We moeten er maar van uit gaan dat het iets is wat er bij hoort en dus niet echt is.
zaterdag 3 maart 2012 om 20:59
quote:kvdt76 schreef op 03 maart 2012 @ 08:20:
Wil nog even teugkomen op toekomstdenken icm het idee hebben dat je een eng voorgevoel hebt. Soms kan ineens een doemgedachte door mijn hoofd schieten. Had het gisteren met man over na de zwangerschap, vervolgens schiet er snel een vervelende gedachte door mijn hoofd of gevoel. Zo snel dat ik niet weet wat voor gedachtegang er achter zit. Ik ben dan bang dat ik zelf een voorgevoel heb dat ik er dan niet meer ben. Vind dat eng en kan mezelf maar moeilijk eijsmaken dat het onzin is en wellicht ontstaat door snellle, automatische verkeerde gedachtenpatronen (tenminste, dat hoop ik)
Herkenbaar?
Wat die laatste zinnen betreft: het zijn inderdaad automatische gedachtenpatronen.
Je hebt op zo'n moment een overmatige, ongepaste angst terwijl hier logischerwijs geen aanleiding toe is. Met andere woorden: er is geen sprake van een reële bedreiging.
Angst en stress, en de daaropvolgende lichamelijke en mentale reacties of symptomen, worden onwillekeurig geactiveerd door de amygdala. Die fungeert als onze innerlijk alarmsysteem en is normaal gesproken alleen actief wanneer je je in spannende of bedreigende omstandigheden bevindt, in een angst uitlokkende situatie dus. Via de amygdala wordt op die momenten je zelfbeschermingsmechanisme in werking gesteld: de ‘vecht-vlucht-respons’.
Wanneer de spanning of dreiging voorbij is, keert de amygdala terug naar 'kalm' of 'normaal'. De fysieke en emotionele uitwerking van het proces kan wat na-ebben, maar verdwijnt na korte tijd.
Langdurige blootstelling aan angst of stress zorgt ervoor dat de amygdala zich instelt op een hoger activiteitsniveau. Het volgt daarin altijd een gedragsmatige terugkoppeling, dus hoe je een situatie hebt beleefd en ermee omging.
Wanneer de amygdala overactief is geraakt, kan het gevoelens van angst en paniek activeren in situaties waar en op momenten dat je die normaal niet zou (moeten) ervaren. Er is dan natuurlijk geen echt gevaar, maar de denkbeeldige beleving van gevaar.
Juist omdat er geen reden is voor je angst, word je makkelijk verleid om op allerlei manieren je angst te vermijden, te bevechten of te onderdrukken. Dit is een natuurlijke reactie die bij vrijwel iedereen voorkomt.
De pogingen om jezelf te beschermen tegen je eigen angst, maakt de situatie echter alleen maar erger in plaats van beter. De ergste problemen komen namelijk eerder voort uit de strijd tegen je angst dan de angst zelf.
Ongemerkt heb je jezelf op deze manier een angststoornis aangeleerd. De term 'stoornis' suggereert een (mentale) ziekte, maar dat is een angststoornis niet. Het is een onbewust zelf aangeleerd gedragspatroon wat diep in je verankerd kan zitten.
Misschien verduidelijkt dit e.e.a.
Wil nog even teugkomen op toekomstdenken icm het idee hebben dat je een eng voorgevoel hebt. Soms kan ineens een doemgedachte door mijn hoofd schieten. Had het gisteren met man over na de zwangerschap, vervolgens schiet er snel een vervelende gedachte door mijn hoofd of gevoel. Zo snel dat ik niet weet wat voor gedachtegang er achter zit. Ik ben dan bang dat ik zelf een voorgevoel heb dat ik er dan niet meer ben. Vind dat eng en kan mezelf maar moeilijk eijsmaken dat het onzin is en wellicht ontstaat door snellle, automatische verkeerde gedachtenpatronen (tenminste, dat hoop ik)
Herkenbaar?
Wat die laatste zinnen betreft: het zijn inderdaad automatische gedachtenpatronen.
Je hebt op zo'n moment een overmatige, ongepaste angst terwijl hier logischerwijs geen aanleiding toe is. Met andere woorden: er is geen sprake van een reële bedreiging.
Angst en stress, en de daaropvolgende lichamelijke en mentale reacties of symptomen, worden onwillekeurig geactiveerd door de amygdala. Die fungeert als onze innerlijk alarmsysteem en is normaal gesproken alleen actief wanneer je je in spannende of bedreigende omstandigheden bevindt, in een angst uitlokkende situatie dus. Via de amygdala wordt op die momenten je zelfbeschermingsmechanisme in werking gesteld: de ‘vecht-vlucht-respons’.
Wanneer de spanning of dreiging voorbij is, keert de amygdala terug naar 'kalm' of 'normaal'. De fysieke en emotionele uitwerking van het proces kan wat na-ebben, maar verdwijnt na korte tijd.
Langdurige blootstelling aan angst of stress zorgt ervoor dat de amygdala zich instelt op een hoger activiteitsniveau. Het volgt daarin altijd een gedragsmatige terugkoppeling, dus hoe je een situatie hebt beleefd en ermee omging.
Wanneer de amygdala overactief is geraakt, kan het gevoelens van angst en paniek activeren in situaties waar en op momenten dat je die normaal niet zou (moeten) ervaren. Er is dan natuurlijk geen echt gevaar, maar de denkbeeldige beleving van gevaar.
Juist omdat er geen reden is voor je angst, word je makkelijk verleid om op allerlei manieren je angst te vermijden, te bevechten of te onderdrukken. Dit is een natuurlijke reactie die bij vrijwel iedereen voorkomt.
De pogingen om jezelf te beschermen tegen je eigen angst, maakt de situatie echter alleen maar erger in plaats van beter. De ergste problemen komen namelijk eerder voort uit de strijd tegen je angst dan de angst zelf.
Ongemerkt heb je jezelf op deze manier een angststoornis aangeleerd. De term 'stoornis' suggereert een (mentale) ziekte, maar dat is een angststoornis niet. Het is een onbewust zelf aangeleerd gedragspatroon wat diep in je verankerd kan zitten.
Misschien verduidelijkt dit e.e.a.
zondag 4 maart 2012 om 09:14
Dank voor je uitgebreide reactie. Goed om te weten. Kun je dan ook een gedachte hebben die veroorzaakt wordt door voorafgaande gedachten. Maar dat je je niet bewust bent geweest van die voorafgaande gedachten? Dat die heel snel of onderbewust gaan?
Dus als ik denk, volgend jaar ben ik er (misschien) niet meer , dan komt dat door een aantal negatieve voorafgaande gedachten die ik niet eens meer heb opgemerkt, en wellicht heel snel gaan.
Kun je me nog volgen?
Dus als ik denk, volgend jaar ben ik er (misschien) niet meer , dan komt dat door een aantal negatieve voorafgaande gedachten die ik niet eens meer heb opgemerkt, en wellicht heel snel gaan.
Kun je me nog volgen?
zondag 4 maart 2012 om 13:25
Ik kan je prima volgen Kvdt76.
Waarschijnlijk word je getriggerd door iets, bvb. een beeld, een geluid, een geur. Iets wat je inderdaad misschien niet zo 1,2,3, kunt terughalen. Dat zet je amygdala in werking, waardoor de reactie volgt die ooit eerder bij een dergelijke situatie volgde.
Omdat je wellicht ooit langdurig of intensief aan een bepaalde angst bloot bent gesteld, is de amygdala uit dat normale ritme, waardoor de herinnering of reactie van angst blijft 'hangen'. Ook al kun je hem met je verstand nu niet zo gauw terughalen.
Dus de amygdala reageert nu buitengewoon gevoelig op alles wat maar een bedreiging kan zijn. Je bent voortdurend alert en makkelijker bang. Dit houdt ook in dat je hier steeds fysiek op reageert. Je brein produceert ‘valse angst’, maar dat neemt niet weg dat dit heel verontrustend kan zijn. En dus instinctief allerlei gedragsreacties (dwanggedrag, figuurlijk vluchten, controle houden) ontlokt die niet-reële angst juist versterken. Het houdt zich daarmee dan dus in stand.
Verdiep je er maar eens in, lees het nog 's rustig door. Je bent in ieder geval niet de enige en het is beslist niet iets waar je je leven lang onder gebukt hoeft te gaan.
Waarschijnlijk word je getriggerd door iets, bvb. een beeld, een geluid, een geur. Iets wat je inderdaad misschien niet zo 1,2,3, kunt terughalen. Dat zet je amygdala in werking, waardoor de reactie volgt die ooit eerder bij een dergelijke situatie volgde.
Omdat je wellicht ooit langdurig of intensief aan een bepaalde angst bloot bent gesteld, is de amygdala uit dat normale ritme, waardoor de herinnering of reactie van angst blijft 'hangen'. Ook al kun je hem met je verstand nu niet zo gauw terughalen.
Dus de amygdala reageert nu buitengewoon gevoelig op alles wat maar een bedreiging kan zijn. Je bent voortdurend alert en makkelijker bang. Dit houdt ook in dat je hier steeds fysiek op reageert. Je brein produceert ‘valse angst’, maar dat neemt niet weg dat dit heel verontrustend kan zijn. En dus instinctief allerlei gedragsreacties (dwanggedrag, figuurlijk vluchten, controle houden) ontlokt die niet-reële angst juist versterken. Het houdt zich daarmee dan dus in stand.
Verdiep je er maar eens in, lees het nog 's rustig door. Je bent in ieder geval niet de enige en het is beslist niet iets waar je je leven lang onder gebukt hoeft te gaan.
zondag 4 maart 2012 om 20:34
Vandaag een niet al te beste dag. Ik blijf maar voelen en piekeren over het bultje in mijn nek, wat er nu zo'n 3 weken zit. Het zit onder de huid, is misschien een cm groot, beweegbaar en doet geen pijn. Ik blijf mezelf zeggen dat het waarschijnlijk niks is, maar tegelijkertijd maak ik me er wel zorgen over met 'wat als...' Bah! Wat is het toch voor 'n bultje!??
zondag 4 maart 2012 om 20:59
Muurtje, je kunt het beste de huisarts bellen morgenvroeg. Laat je eerst geruststellen over dat bultje (klinkt erg onschuldig, heb er zelf ook een tussen hals en nek) maar belangrijker nog.. De huisarts kan een verwijsbrief voor je maken. Alleen ga je dit niet redden ( ik ook niet, daarom ook hulp gezocht). Een psycholoog kan je vast begeleiden met het doorbreken van de cirkel.
woensdag 7 maart 2012 om 13:36
Ha meiden,
Hier ben ik ook weer.... Zit ook weer te 'draken' vandaag. Bah, word moe van mezelf. Ik ga hier niet beschrijven waar ik mee aan het chonderen ben geweest want dat wakkert zowel bij jullie als mezelf wellicht wat aan. En ik moet leren dat het niet om die 'klacht' gaat, maar om iets anders. Zoals ik al eerder schreef, het is een uitingsvorm bij mij. Dat neemt niet weg dat mijn angst daardoor minder is hoor!!! Ik geloof nog te vaak dat ik echt iets heb. En dan geloof ik niets of niemand.
Maar goed..., wat is het vandaag dat me onrustig maakt.... mmmm.... Ik ga vandaag met een goede vriend naar een concert. En daar voel ik me eigenlijk schuldig over tegenover mijn vriend. Hij weet wel dat ik ga, dus dat is het niet. Maar hij weet niet dat die goede vriend eigenlijk verliefd op me is. Voel me dus schuldig. En aan de andere kant weer niet. Voel me niet schuldig omdat mijn vriend ook zijn eigen leven leidt en tig vriendinnen heeft (geen 'vriendin-vriendin' hoor, het is wel zuiver). Daar zal er vast wel eentje tussenzitten die verliefd op hem is. Jee, ik klink als een kleuter. Maar ja, hier zit wel een onrustfactor voor mij. Heb zelf namelijk last van ongelooflijke verlatingsangst en probeer me in te dekken ofzo. Ik weet dat zodra mijn verlatingsangst de kop op steekt, ik ook last krijg van de hypo. Dus ja... Zucht... Wat een gedoe.
Mijn chonderbui en mijn drakengedrag stuur ik vandaag maar weer even op vakantie en dat komt later wel. Gek he, want wanneer ik dat schrijf voel ik de hypo tintelen in mijn lijf. De hypo schreeuwt om aandacht: hoor mij, zie mij en voel mij. Heel letterlijk ook. Grrrrrr.
Volgens mij klinkt het stuk hierbnoven echt verknipt... : (
Hoe gaat het met jullie?
Hier ben ik ook weer.... Zit ook weer te 'draken' vandaag. Bah, word moe van mezelf. Ik ga hier niet beschrijven waar ik mee aan het chonderen ben geweest want dat wakkert zowel bij jullie als mezelf wellicht wat aan. En ik moet leren dat het niet om die 'klacht' gaat, maar om iets anders. Zoals ik al eerder schreef, het is een uitingsvorm bij mij. Dat neemt niet weg dat mijn angst daardoor minder is hoor!!! Ik geloof nog te vaak dat ik echt iets heb. En dan geloof ik niets of niemand.
Maar goed..., wat is het vandaag dat me onrustig maakt.... mmmm.... Ik ga vandaag met een goede vriend naar een concert. En daar voel ik me eigenlijk schuldig over tegenover mijn vriend. Hij weet wel dat ik ga, dus dat is het niet. Maar hij weet niet dat die goede vriend eigenlijk verliefd op me is. Voel me dus schuldig. En aan de andere kant weer niet. Voel me niet schuldig omdat mijn vriend ook zijn eigen leven leidt en tig vriendinnen heeft (geen 'vriendin-vriendin' hoor, het is wel zuiver). Daar zal er vast wel eentje tussenzitten die verliefd op hem is. Jee, ik klink als een kleuter. Maar ja, hier zit wel een onrustfactor voor mij. Heb zelf namelijk last van ongelooflijke verlatingsangst en probeer me in te dekken ofzo. Ik weet dat zodra mijn verlatingsangst de kop op steekt, ik ook last krijg van de hypo. Dus ja... Zucht... Wat een gedoe.
Mijn chonderbui en mijn drakengedrag stuur ik vandaag maar weer even op vakantie en dat komt later wel. Gek he, want wanneer ik dat schrijf voel ik de hypo tintelen in mijn lijf. De hypo schreeuwt om aandacht: hoor mij, zie mij en voel mij. Heel letterlijk ook. Grrrrrr.
Volgens mij klinkt het stuk hierbnoven echt verknipt... : (
Hoe gaat het met jullie?
woensdag 7 maart 2012 om 14:51
Haha, helemaal niet verknipt hoor. Herkenbaar zelfs. Verlatingsangst ken ik ook, al heb ik daar de laatste jaren misschien minder last van. Maar dat schuldig voelen herken ik ook. Aan de ene kant vinden dat je ergens recht op hebt (en dat heb je ook), maar tegelijkertijd uit schuldgevoel niet kunnen genieten.
Ohh, en wat je schrijft over dat de hypo aandacht wil. Zo voelt het ook steeds vaker bij mij. Het geeft een enorme onrust als ik het stemmetje/gevoel wil negeren. Het trekt aan me en vraagt mij aandacht. Ik durf het ook soms slecht te negeren, uit angst dat ik de controle verlies en me alsnog 'iets' gebeurt. Goed wat je zegt over het niet beschrijven van de klachten. Ik merk ook dat ik zelfs op een site over hypochonders onrust ervaar, puur door zelfprojectie.
Gisteren de eerste afspraak bij de psycholoog gehad. Geen idee of het wat gaat worden, maar in elk geval alvast mijn verhaal gedaan. Over twee weken terugkomen. Ze is ook vooral gericht op vrouwen die problemen ervaren in de periode rondom bevallingen en met jonge kinderen. Schijnt toch een kwetsbare periode te kunnen zijn. Voor mij wel in elk geval. Ook gisteren de 20-weken echo gehad, alles was goed dus opgelucht. Al merk ik dat ik veel minder aandacht heb voor deze zwangerschap, mede dankzij de hypochondrie. Geeft ook weer een schuldgevoel want vind mezelf blijkbaar belangrijker dan mijn ongeboren kind.
Al is me mij de psycholoog ook wel duidelijk geworden dat juist de liefde voor je kind je kwetsbaar maakt. Het idee daarvan afscheid te moeten nemen. Ook is me duidelijk dat ik niet altijd tevreden ben ik mijn huidige rol. Ik werk te weinig en ben teveel huismoeder. Aan de andere kant wil ik mijn kind niet vaker wegbrengen, heel dubbel en zorgt voor onvrede. We hebben het gehad over mijn vluchtgedrag. Ik heb, totdat ik vier jaar geleden mijn man leerde kennen, altijd het vluchtidee in mijn achterhoofd gehouden (vluchten naar buitenland, heb veel alleen gereisd). Dat is nu geen optie meer en zorgt wellicht voor paniek.
Ook nog een kleine boef hier rondlopen, heerlijke afleiding aan de ene kant en chronisch slaapgebrek aan de andere kant. Het is niet zo'n goede slaper. Mijn man vangt veel op gelukkig, maar dan nog vroeg wakker en gebroken nachten. Niet altijd goed voor me.
Ik zou lekker gaan genieten van het concert! En de hypochonder thuislaten..
Nog een vraagje aan je, wat houdt die schematherapie precies in?
(sorry voor het lange verhaal, kan blijven typen als ik eenmaal begin).
Ohh, en wat je schrijft over dat de hypo aandacht wil. Zo voelt het ook steeds vaker bij mij. Het geeft een enorme onrust als ik het stemmetje/gevoel wil negeren. Het trekt aan me en vraagt mij aandacht. Ik durf het ook soms slecht te negeren, uit angst dat ik de controle verlies en me alsnog 'iets' gebeurt. Goed wat je zegt over het niet beschrijven van de klachten. Ik merk ook dat ik zelfs op een site over hypochonders onrust ervaar, puur door zelfprojectie.
Gisteren de eerste afspraak bij de psycholoog gehad. Geen idee of het wat gaat worden, maar in elk geval alvast mijn verhaal gedaan. Over twee weken terugkomen. Ze is ook vooral gericht op vrouwen die problemen ervaren in de periode rondom bevallingen en met jonge kinderen. Schijnt toch een kwetsbare periode te kunnen zijn. Voor mij wel in elk geval. Ook gisteren de 20-weken echo gehad, alles was goed dus opgelucht. Al merk ik dat ik veel minder aandacht heb voor deze zwangerschap, mede dankzij de hypochondrie. Geeft ook weer een schuldgevoel want vind mezelf blijkbaar belangrijker dan mijn ongeboren kind.
Al is me mij de psycholoog ook wel duidelijk geworden dat juist de liefde voor je kind je kwetsbaar maakt. Het idee daarvan afscheid te moeten nemen. Ook is me duidelijk dat ik niet altijd tevreden ben ik mijn huidige rol. Ik werk te weinig en ben teveel huismoeder. Aan de andere kant wil ik mijn kind niet vaker wegbrengen, heel dubbel en zorgt voor onvrede. We hebben het gehad over mijn vluchtgedrag. Ik heb, totdat ik vier jaar geleden mijn man leerde kennen, altijd het vluchtidee in mijn achterhoofd gehouden (vluchten naar buitenland, heb veel alleen gereisd). Dat is nu geen optie meer en zorgt wellicht voor paniek.
Ook nog een kleine boef hier rondlopen, heerlijke afleiding aan de ene kant en chronisch slaapgebrek aan de andere kant. Het is niet zo'n goede slaper. Mijn man vangt veel op gelukkig, maar dan nog vroeg wakker en gebroken nachten. Niet altijd goed voor me.
Ik zou lekker gaan genieten van het concert! En de hypochonder thuislaten..
Nog een vraagje aan je, wat houdt die schematherapie precies in?
(sorry voor het lange verhaal, kan blijven typen als ik eenmaal begin).
donderdag 8 maart 2012 om 14:56
Hier ook een hypochonder. Het is nu wel minder dan een aantal jaar terug, maar ik heb soms van die buien.
Ik heb het sinds ik een jaar of 9 was en had voor die tijd helaas maar al te vaak meegemaakt hoe snel mensen er tussen uit kunnen piepen (ook kinderen). Het besef dat het leven echt niet eindig is besefte ik toen maar al te goed. Ook was ik een tijd bang voor oorlog? en dat mijn ouders dood zouden gaan.
Toen ik een keer een bultje op mijn schedel ontdekte dacht ik echt dat mijn laatste uurtje geslagen had, pure paniek.
Op mijn 19de werd het wel erg heftig, paniekaanvallen, hyperventilatie, heel de dag bang zijn. Daar ben ik op eigen kracht redelijk uitgekomen, maar soms kan ik toch nog volledig in paniek raken. Ben dan wel weer een paar dagen zoet om mezelf tot de orde te roepen.
Ik hoef me maar even licht in mijn hoofd te voelen, ergens een steekje in mijn lijf voelen, mijn hart over voelen slaan, horen of lezen dat er een jong iemand plotseling is overleden en ik voel de paniek al weer omhoog borrelen.
Internet is ook geen goede raadgever als ik ergens iets voel, maar soms kan ik het echt niet laten om een 'klacht' op te zoeken.
Nu heb ik ook weer wat hoor. Ik ben vanmorgen naar de huisarts geweest (voor iets niet hypochondrisch gerelateerd) en heb antibiotica gekregen. Ik zou nu eigenlijk de eerste pil (moet er 3 per dag) moeten nemen, maar na het lezen van de bijsluiter heb ik zo'n 'voorgevoel'. Want natuurlijk krijg ik straks allemaal vervelende bijwerkingen die zo erg worden dat ik er dood aan ga of dat er een andere ernstige ziekte mee aan het licht komt. Of zoiets. Onzin natuurlijk, dat weet ik ergens ook wel, maar brrrr...
Ik heb het sinds ik een jaar of 9 was en had voor die tijd helaas maar al te vaak meegemaakt hoe snel mensen er tussen uit kunnen piepen (ook kinderen). Het besef dat het leven echt niet eindig is besefte ik toen maar al te goed. Ook was ik een tijd bang voor oorlog? en dat mijn ouders dood zouden gaan.
Toen ik een keer een bultje op mijn schedel ontdekte dacht ik echt dat mijn laatste uurtje geslagen had, pure paniek.
Op mijn 19de werd het wel erg heftig, paniekaanvallen, hyperventilatie, heel de dag bang zijn. Daar ben ik op eigen kracht redelijk uitgekomen, maar soms kan ik toch nog volledig in paniek raken. Ben dan wel weer een paar dagen zoet om mezelf tot de orde te roepen.
Ik hoef me maar even licht in mijn hoofd te voelen, ergens een steekje in mijn lijf voelen, mijn hart over voelen slaan, horen of lezen dat er een jong iemand plotseling is overleden en ik voel de paniek al weer omhoog borrelen.
Internet is ook geen goede raadgever als ik ergens iets voel, maar soms kan ik het echt niet laten om een 'klacht' op te zoeken.
Nu heb ik ook weer wat hoor. Ik ben vanmorgen naar de huisarts geweest (voor iets niet hypochondrisch gerelateerd) en heb antibiotica gekregen. Ik zou nu eigenlijk de eerste pil (moet er 3 per dag) moeten nemen, maar na het lezen van de bijsluiter heb ik zo'n 'voorgevoel'. Want natuurlijk krijg ik straks allemaal vervelende bijwerkingen die zo erg worden dat ik er dood aan ga of dat er een andere ernstige ziekte mee aan het licht komt. Of zoiets. Onzin natuurlijk, dat weet ik ergens ook wel, maar brrrr...
Uhm... stuff... and things
donderdag 8 maart 2012 om 20:07
Ben ik weer : )
Concert was erg leuk. Ik heb er heerlijk van kunnen genieten.
Maar... De hypo trekt, sleurt, vraagt en zeurt aan mijn hoofd. Het zet mijn vingers in beweging om te voelen waar ik niet wil voelen, het zet mijn voelsprieten op meer dan scherp en zoals de psycholoog vaak zei, is mijn alarmsysteem weer 'kapot'. Bij veel alarmen gaat het er pas iets af als er iets gebeurt zoals een beweging lijkend op een inbraak. Mijn alarm schiet aan zodra er een voorbijganger langsloopt op 10 meter afstand waarvan totaal niet bekend is of die iets kwaad in de zin heeft en waarvan de afstand tot mijn alarmsysteem eigenlijk helemaal niet alarmerend zou moeten zijn. Maar ja, dat is dus nu wel zo.
Alarm loeit in hoogste staten van paraatheid. Bahbahbah.
Ik moet mezelf beheersen om niet naar de huisarts te gaan. Want ik WEET (maar weten is zo anders dan de paniek) dat als 'dit' is 'opgelost' iets 'nieuws' komt. Ik moet het dus zolang mogelijk uitstellen. Mezelf op de proef stellen. Leren leven met de angst en paniek. En pas als het aanhoudt (lees: als ik echt tegen het plafond zit genageld en nog meer 'dingen' heb gevonden), dan mag ik pas langs.
Dus: ik mag morgen NIET bellen voor een afspraak. Op z'n vroegst mag ik pas een afspraak voor woensdag, maar alleen als ik dan tegen het plafond zit genageld. En serieus, dan ben ik echt in een heel ver stadium.
Maar als ik daar niet naar luister, ben ik terug bij af. Dan 'wil' ik steeds vaker naar de huisarts en kan ik mezelf met geen mogelijkheid zelf meer geruststellen. En dat is niet goed.
Er is geen enkele reden waarom het bezoek aan de huisarts niet zou kunnen wachten. Want als er al iets zou zijn, dan kan ik in het weekend toch niet naar het ziekenhuis en die 2 dagen van volgende week zullen geen verschil tussen leven en dood zijn. (als dat zou geweest zou zijn, dan had ik uit een eerder onderzoek al in de niet-pluis-zone moeten zitten)
Concert was erg leuk. Ik heb er heerlijk van kunnen genieten.
Maar... De hypo trekt, sleurt, vraagt en zeurt aan mijn hoofd. Het zet mijn vingers in beweging om te voelen waar ik niet wil voelen, het zet mijn voelsprieten op meer dan scherp en zoals de psycholoog vaak zei, is mijn alarmsysteem weer 'kapot'. Bij veel alarmen gaat het er pas iets af als er iets gebeurt zoals een beweging lijkend op een inbraak. Mijn alarm schiet aan zodra er een voorbijganger langsloopt op 10 meter afstand waarvan totaal niet bekend is of die iets kwaad in de zin heeft en waarvan de afstand tot mijn alarmsysteem eigenlijk helemaal niet alarmerend zou moeten zijn. Maar ja, dat is dus nu wel zo.
Alarm loeit in hoogste staten van paraatheid. Bahbahbah.
Ik moet mezelf beheersen om niet naar de huisarts te gaan. Want ik WEET (maar weten is zo anders dan de paniek) dat als 'dit' is 'opgelost' iets 'nieuws' komt. Ik moet het dus zolang mogelijk uitstellen. Mezelf op de proef stellen. Leren leven met de angst en paniek. En pas als het aanhoudt (lees: als ik echt tegen het plafond zit genageld en nog meer 'dingen' heb gevonden), dan mag ik pas langs.
Dus: ik mag morgen NIET bellen voor een afspraak. Op z'n vroegst mag ik pas een afspraak voor woensdag, maar alleen als ik dan tegen het plafond zit genageld. En serieus, dan ben ik echt in een heel ver stadium.
Maar als ik daar niet naar luister, ben ik terug bij af. Dan 'wil' ik steeds vaker naar de huisarts en kan ik mezelf met geen mogelijkheid zelf meer geruststellen. En dat is niet goed.
Er is geen enkele reden waarom het bezoek aan de huisarts niet zou kunnen wachten. Want als er al iets zou zijn, dan kan ik in het weekend toch niet naar het ziekenhuis en die 2 dagen van volgende week zullen geen verschil tussen leven en dood zijn. (als dat zou geweest zou zijn, dan had ik uit een eerder onderzoek al in de niet-pluis-zone moeten zitten)
donderdag 8 maart 2012 om 20:19
Ow ja, schematherapie... Hoe kan ik dat uitleggen... Denkdenk...
Schematherapie gaat uit van schema's. Een schema kan worden uitgelegd als valkuil. Die valkuilen zijn vaak ontstaan op vroege leeftijd, zoals bijvoorbeeld angst voor verlating. In je leven leer je jezelf vervolgens bepaalde omgangsvormen aan. Die noemen ze 'modi'. Bijvoorbeeld, ik ga met mijn schema verlating om door mezelf als een kwetsbaar kind op te stellen. Dan is kwetsbaar kind een modi. Andere modi zijn de overcontroleerder, kritische ouder, blije kind en de ultieme gezonde volwassene. In totaal zijn er iets van 16 schema's en modi.
Middels vragenlijsten worden je belangrijkste in kaart gebracht. Die schema's en modi zorgen er namelijk voor dat je bepaalde overtuigingen in jezelf hebt waardoor er problemen kunnen ontstaan. mmm, even concreet...
Een van mijn schema's is verlatingsangst. Ik ben extreem bang dat iedereen me uiteindelijk in de steek zal laten. Ik reageer daarop als een kwetsbaar kind. Ik stel me bijvoorbeeld te afhankelijk van anderen op en voel me zielig.
Ik sta mezelf deze gevoelens niet toe. Dat komt te dichtbij. Ik bescherm mezelf van deze gevoelens door hypochondrisch gedrag. Door het hypochondrisch gedrag zoek ik geruststelling, bevestiging en veiligheid. Zekerheid dat er mensen zijn die voor me zorgen. En zo gaat de cirkel rond.
In de schematherapie ga je door middel van oefeningen en mindfullness aan de slag met je schema's en modi. Veelal wordt dat in groepen gedaan. Het doel is om jezelf bewust te worden van je schema's en modi. Dus in plaats van dat je in een bepaalde situatie in een modi schiet, moet je even stilstaan en naar de gezonde volwassene in jezelf luisteren.
De gezonde volwassene heeft in mijn geval hierboven dus geschreven dat ik NIET naar de huisarts mag bellen. Mijn kwetsbare kind wil bellen >(het liefst zou het al bij de eerste hulp zitten, bij wijze van), maar ik mag daar niet in schieten. DE gezonde volwassene moet 'mijn kind' zelf geruststellen. Geen geruststelling van anderen, maar ik moet het in mezelf zoeken.
Door de schematherapie leer je dus een pas op de plaats te maken en niet in de automatische piloot te schieten (lees: naar huisarts rennen in mijn geval). Daarbji is het heel goed om dus dichterbij je gevoel te komen. Dat kan oa door middel van mindfullness. Maar dat is best eng. DUs daarom ontwikkelen we ook zogenaamde vermijdende, bevestigende of juist tegensprekende technieken. Daar zal ik nu maar niet op ingaan, want dat maakt het nog ingewikkelder dan ik nu heb geschreven Hoop dat het een beetje duidelijk is. En anders, let me know!!!
Schematherapie gaat uit van schema's. Een schema kan worden uitgelegd als valkuil. Die valkuilen zijn vaak ontstaan op vroege leeftijd, zoals bijvoorbeeld angst voor verlating. In je leven leer je jezelf vervolgens bepaalde omgangsvormen aan. Die noemen ze 'modi'. Bijvoorbeeld, ik ga met mijn schema verlating om door mezelf als een kwetsbaar kind op te stellen. Dan is kwetsbaar kind een modi. Andere modi zijn de overcontroleerder, kritische ouder, blije kind en de ultieme gezonde volwassene. In totaal zijn er iets van 16 schema's en modi.
Middels vragenlijsten worden je belangrijkste in kaart gebracht. Die schema's en modi zorgen er namelijk voor dat je bepaalde overtuigingen in jezelf hebt waardoor er problemen kunnen ontstaan. mmm, even concreet...
Een van mijn schema's is verlatingsangst. Ik ben extreem bang dat iedereen me uiteindelijk in de steek zal laten. Ik reageer daarop als een kwetsbaar kind. Ik stel me bijvoorbeeld te afhankelijk van anderen op en voel me zielig.
Ik sta mezelf deze gevoelens niet toe. Dat komt te dichtbij. Ik bescherm mezelf van deze gevoelens door hypochondrisch gedrag. Door het hypochondrisch gedrag zoek ik geruststelling, bevestiging en veiligheid. Zekerheid dat er mensen zijn die voor me zorgen. En zo gaat de cirkel rond.
In de schematherapie ga je door middel van oefeningen en mindfullness aan de slag met je schema's en modi. Veelal wordt dat in groepen gedaan. Het doel is om jezelf bewust te worden van je schema's en modi. Dus in plaats van dat je in een bepaalde situatie in een modi schiet, moet je even stilstaan en naar de gezonde volwassene in jezelf luisteren.
De gezonde volwassene heeft in mijn geval hierboven dus geschreven dat ik NIET naar de huisarts mag bellen. Mijn kwetsbare kind wil bellen >(het liefst zou het al bij de eerste hulp zitten, bij wijze van), maar ik mag daar niet in schieten. DE gezonde volwassene moet 'mijn kind' zelf geruststellen. Geen geruststelling van anderen, maar ik moet het in mezelf zoeken.
Door de schematherapie leer je dus een pas op de plaats te maken en niet in de automatische piloot te schieten (lees: naar huisarts rennen in mijn geval). Daarbji is het heel goed om dus dichterbij je gevoel te komen. Dat kan oa door middel van mindfullness. Maar dat is best eng. DUs daarom ontwikkelen we ook zogenaamde vermijdende, bevestigende of juist tegensprekende technieken. Daar zal ik nu maar niet op ingaan, want dat maakt het nog ingewikkelder dan ik nu heb geschreven Hoop dat het een beetje duidelijk is. En anders, let me know!!!
donderdag 8 maart 2012 om 20:53
http://www.moeilijkemense ... category&id=49&Itemid=182
Ik heb een link gevonden moestuintje. Dank voor je heldere uitleg.
Wat vervelend voor je dat de paniek terug is. Helpt het je om te bedenken dat je deze paniek al tientallen keren gevoeld hebt en je achteraf steeds beseft dat het onterecht is? Dat je dat eigenlijk nu al wel weet en je over een dag/week niet eens meer weet waar je je deze keer zo druk over hebt gemaakt?
Ik pieker al de hele dag over het feit dat ik nog nooit een uitstrijkje heb laten maken en dit nu ook niet kan door zwangerschap, pas zes maanden na bevalling. Ben 34 . Dom, dom, ik weet het. Maar durfde destijds niet. En nu ineens angst, terwijl ik er nu toch niks aan kan veranderen. Al wel opgezocht dat kans erg klein is dat er iets mis is, maar kan het niet loslaten. Die eeuwige controledrang. Besef me nu ook dat ik dit tijdens vorige zwangerschap ook ( onterecht) had over hiv test. Weken lopen stressen. Ook om minimale kans. Al blijf ik het oerstom vinden dat ik dat stomme uitstrijkje nooit heb laten doen.
Alarm staat dus inderdaad veel te scherp afgesteld. Mooie omschrijving. Er wordt me steeds meer duidelijk zo.
En hoop dat je de rust weer vind, voelen levert niks op en er is niks aan de hand. Tenminste, niet lichamelijk
Ik heb een link gevonden moestuintje. Dank voor je heldere uitleg.
Wat vervelend voor je dat de paniek terug is. Helpt het je om te bedenken dat je deze paniek al tientallen keren gevoeld hebt en je achteraf steeds beseft dat het onterecht is? Dat je dat eigenlijk nu al wel weet en je over een dag/week niet eens meer weet waar je je deze keer zo druk over hebt gemaakt?
Ik pieker al de hele dag over het feit dat ik nog nooit een uitstrijkje heb laten maken en dit nu ook niet kan door zwangerschap, pas zes maanden na bevalling. Ben 34 . Dom, dom, ik weet het. Maar durfde destijds niet. En nu ineens angst, terwijl ik er nu toch niks aan kan veranderen. Al wel opgezocht dat kans erg klein is dat er iets mis is, maar kan het niet loslaten. Die eeuwige controledrang. Besef me nu ook dat ik dit tijdens vorige zwangerschap ook ( onterecht) had over hiv test. Weken lopen stressen. Ook om minimale kans. Al blijf ik het oerstom vinden dat ik dat stomme uitstrijkje nooit heb laten doen.
Alarm staat dus inderdaad veel te scherp afgesteld. Mooie omschrijving. Er wordt me steeds meer duidelijk zo.
En hoop dat je de rust weer vind, voelen levert niks op en er is niks aan de hand. Tenminste, niet lichamelijk
donderdag 8 maart 2012 om 22:12
Goede site!!!! Dat is dus idd wat ik bedoel : )
Ik zit stiekum een beetje te gniffelen achter mijn pc als ik het lees over het uitstrijkje en de hiv test. Heel 'toevallig' : ) heb ik twee weken geleden een HIV-test gedaan. Al bijna 3 jaar (maar daarvoor ook wel) zit ik me druk te maken over hiv. De jongen in kwestie, die ik verdacht (ik weet dat het kansloos klinkt), werd echt schijtziek van mijn gezeur of hij echt niets onder de leden had. Het is namelijk een goede vriend met wie ik dus ooit, 3 jaar geleden, een paar keer in bed beland en waar het condoom klapte.
Ik heb hem 3 jaar lang in de gaten gehouden of ie niet ziek werd. Ow, wat erg als ik dit schrijf... En jawel, hij werd ziek. Hij viel af, was misselijk en weet ik veel wat allemaal. Ondertussen voelde ik me ook ziek (jaja, I know) en zag ik al allerlei symptomen voorbij komen (zal er niet op ingaan). Uiteindelijk heeft het opvreten me zo opgeslokt dat ik de test maar heb gedaan. Jemig, wat een stress. Maar het was goed. Opluchting.
Overigens is het volstrekt irrationeel dat ik van alles op die ene jongen betrek, want ik kan niet zeggen dat ik altijd zo veilig ben geweest. (hoe tegenstrijdig ook) Dus het had van andere kanten ook mis kunnen zijn. Nou ja, de irrationaliteiten horen bij mij kennelijk. Wat stom allemaal.
Toch heel vreemd dat ik me om HIV minder tegen het plafond aan heb gevoeld dan met mijn 'gevreesde ziektes'. Het slaat ook helemaal nergens op. Mijn gevreesde ziektes zijn in de praktijk weliswaar ernstig, maar volgens mij zijn er nog ernstigere ziektes. Ook zo irrationeel.
Ik zal hier niet vertellen waar mijn vrees zit. Tenzij jullie dat willen weten, maar beloven dat jullie er niet mee aan de haal gaan. En dat ik mezelf beloof dat ik mijn 'klachten' hier niet ga toetsen. Dan ben ik weer van mijn padje af namelijk.
Ik zit stiekum een beetje te gniffelen achter mijn pc als ik het lees over het uitstrijkje en de hiv test. Heel 'toevallig' : ) heb ik twee weken geleden een HIV-test gedaan. Al bijna 3 jaar (maar daarvoor ook wel) zit ik me druk te maken over hiv. De jongen in kwestie, die ik verdacht (ik weet dat het kansloos klinkt), werd echt schijtziek van mijn gezeur of hij echt niets onder de leden had. Het is namelijk een goede vriend met wie ik dus ooit, 3 jaar geleden, een paar keer in bed beland en waar het condoom klapte.
Ik heb hem 3 jaar lang in de gaten gehouden of ie niet ziek werd. Ow, wat erg als ik dit schrijf... En jawel, hij werd ziek. Hij viel af, was misselijk en weet ik veel wat allemaal. Ondertussen voelde ik me ook ziek (jaja, I know) en zag ik al allerlei symptomen voorbij komen (zal er niet op ingaan). Uiteindelijk heeft het opvreten me zo opgeslokt dat ik de test maar heb gedaan. Jemig, wat een stress. Maar het was goed. Opluchting.
Overigens is het volstrekt irrationeel dat ik van alles op die ene jongen betrek, want ik kan niet zeggen dat ik altijd zo veilig ben geweest. (hoe tegenstrijdig ook) Dus het had van andere kanten ook mis kunnen zijn. Nou ja, de irrationaliteiten horen bij mij kennelijk. Wat stom allemaal.
Toch heel vreemd dat ik me om HIV minder tegen het plafond aan heb gevoeld dan met mijn 'gevreesde ziektes'. Het slaat ook helemaal nergens op. Mijn gevreesde ziektes zijn in de praktijk weliswaar ernstig, maar volgens mij zijn er nog ernstigere ziektes. Ook zo irrationeel.
Ik zal hier niet vertellen waar mijn vrees zit. Tenzij jullie dat willen weten, maar beloven dat jullie er niet mee aan de haal gaan. En dat ik mezelf beloof dat ik mijn 'klachten' hier niet ga toetsen. Dan ben ik weer van mijn padje af namelijk.
donderdag 8 maart 2012 om 22:18
donderdag 8 maart 2012 om 22:35
LOL : ) Ik keek bij die betreffende jongen ook op de website van zijn werk of hij daar echt nog wel werkte en niet stiekum in de ziektewet zat ofzo. Ja, het gaat heel ver allemaal....
Als jij er wel behoefte aan hebt om over je hypochonder-klachten te praten, wees welkom! Gewoon doen hoor als je die behoefte hebt en als je tegen het plafond aan zit. Maar zorg ervoor dat je jezelf niet voor de gek houdt en weet goed waar je grenzen liggen.
Ik ga gegarandeerd de mist in als ik mijn klachten ga beschrijven. Dus ik begin er niet aan. MAar ik kan er wel tegen als jullie dat doen. Het is wel altijd even slikken, maar ik weet het meestal vrij snel weer te verbannen (mijn gevreesde lijstje blijft toch in mijn hoofd zingen en daar kan weinig tegenop).
Als jij er wel behoefte aan hebt om over je hypochonder-klachten te praten, wees welkom! Gewoon doen hoor als je die behoefte hebt en als je tegen het plafond aan zit. Maar zorg ervoor dat je jezelf niet voor de gek houdt en weet goed waar je grenzen liggen.
Ik ga gegarandeerd de mist in als ik mijn klachten ga beschrijven. Dus ik begin er niet aan. MAar ik kan er wel tegen als jullie dat doen. Het is wel altijd even slikken, maar ik weet het meestal vrij snel weer te verbannen (mijn gevreesde lijstje blijft toch in mijn hoofd zingen en daar kan weinig tegenop).
donderdag 8 maart 2012 om 22:39
@ kruidentheetje: bijsluiters meteen uit de verpakking halen en aan je vriend/ vriendin of ouders geven. Als jij dan iets denkt te voelen, dan kunnen zij het voor je checken. Zo is de veiligheid toch geborgd (maar weet dat het zooooooooooo zeldzaam is dat er bijwerkingen optreden) en kun jij normaal je medicijnen slikken. En het is beter die dingen wel te slikken, want de gezondheidsrisico's zijn groter dan wanneer je het niet doet. Niet leuk om te horen en geeft misschien wat stress, maar doen hoor! Hopsakee, naar binnen met die pillen!!!
donderdag 8 maart 2012 om 23:59
Dag meiden,
Het was ff een druk weekje, veel moeten werken. Nog geen tijd gehad de dokter te bellen. Ergens stel ik het ook uit... in de hoop dat ik mezelf kan genezen van mijn zieke brein, haha.
Ergens heb ik ook een schaamte dat ik 'alweer' de dokter bel. Beetje dubbel, want voor mijn lichamelijke dingetjes bel ik maar al te graag de dokter, maar voor mijn angsten vind ik toch wel weer een beetje eng Maar goed, ik wil het nog wel gaan doen!
Vandaag ff een minder dagje. Heb al een aantal dagen last van keelpijn, een brok in me keel, of iets wat scherp aanvoelt wat steekt. Uiteraard ga ik gelijk uit van het ergste, en de verleiding is groot om hiervoor een afspraak te maken bij de dokter, maar goed, mijn schaamte houd me er nu wel ff voor tegen. Ik probeer de angst te verleggen, en eerst de komende dagen keelmiddeltjes te gebruiken in de hoop dat de keelpijn overgaat. Als het dan na een paar dagen nog niet overgaat, bel ik de dokter hiervoor.
Ik ben deze week ook weer begonnen met sporten, wat ik al maanden niet meer heb gedaan. Ik ben ook in een half jaar tijd 15 kilo aangekomen! Ik gooi het er steeds op omdat ik nu gelukkig ben met mijn huidige relatie die een half jaar begon. Maar tevens begonnen de hyperventilaties ook een half jaar geleden, en mijn angsten begonnen opeen extreem te versterken. Ik heb bedacht dat ik geluk misschien niet eens aan kan, of het mezelf niet gun, en daarom al die angsten en hyperventilaties heb. En ook ben ik veel meer gaan eten, als afleiding??
Maar ja, dat vele eten en niet sporten heeft wel weer invloed op mijn lijf gehad. ik heb zere benen, zere liezen, zere onderbuik. En dan ga ik natuurlijk weer denken aan allerlei enge ziektes.(o.a. eierstokkanker :-s ) Ik denk/hoop dat dit gewoon te maken heeft met het vastroesten van mijn lijf. Ik hoop dat na een tijdje te hebben gesport en wat af gevallen te zijn, deze klachten weer stoppen.
Het was ff een druk weekje, veel moeten werken. Nog geen tijd gehad de dokter te bellen. Ergens stel ik het ook uit... in de hoop dat ik mezelf kan genezen van mijn zieke brein, haha.
Ergens heb ik ook een schaamte dat ik 'alweer' de dokter bel. Beetje dubbel, want voor mijn lichamelijke dingetjes bel ik maar al te graag de dokter, maar voor mijn angsten vind ik toch wel weer een beetje eng Maar goed, ik wil het nog wel gaan doen!
Vandaag ff een minder dagje. Heb al een aantal dagen last van keelpijn, een brok in me keel, of iets wat scherp aanvoelt wat steekt. Uiteraard ga ik gelijk uit van het ergste, en de verleiding is groot om hiervoor een afspraak te maken bij de dokter, maar goed, mijn schaamte houd me er nu wel ff voor tegen. Ik probeer de angst te verleggen, en eerst de komende dagen keelmiddeltjes te gebruiken in de hoop dat de keelpijn overgaat. Als het dan na een paar dagen nog niet overgaat, bel ik de dokter hiervoor.
Ik ben deze week ook weer begonnen met sporten, wat ik al maanden niet meer heb gedaan. Ik ben ook in een half jaar tijd 15 kilo aangekomen! Ik gooi het er steeds op omdat ik nu gelukkig ben met mijn huidige relatie die een half jaar begon. Maar tevens begonnen de hyperventilaties ook een half jaar geleden, en mijn angsten begonnen opeen extreem te versterken. Ik heb bedacht dat ik geluk misschien niet eens aan kan, of het mezelf niet gun, en daarom al die angsten en hyperventilaties heb. En ook ben ik veel meer gaan eten, als afleiding??
Maar ja, dat vele eten en niet sporten heeft wel weer invloed op mijn lijf gehad. ik heb zere benen, zere liezen, zere onderbuik. En dan ga ik natuurlijk weer denken aan allerlei enge ziektes.(o.a. eierstokkanker :-s ) Ik denk/hoop dat dit gewoon te maken heeft met het vastroesten van mijn lijf. Ik hoop dat na een tijdje te hebben gesport en wat af gevallen te zijn, deze klachten weer stoppen.
vrijdag 9 maart 2012 om 00:10
@ muurtje: hoewel ik het graag zou willen, ga ik je toch niet geruststellen met je keel. Niet omdat ik denk dat je iets hebt (lees deze zin ajb een paar keer goed hardop voor, want dit meen ik voor 100%), maar omdat het geen zin heeft om je gerust te stellen. Hoe meer wij dit gaan doen, hoe meer jij zult gaan toetsen.
Je weet dat keelpijn iets normaals is. Ook bij jou. Probeer na te gaan waarom je een bepaalde stress ervaart. Wat is jouw stressfactor waardoor je nu let op je lichaam?
Je bent blij met je nieuwe relatie, maar ben je bang om dat geluk kwijt te raken? Probeer je controle over iets te houden wat eigenlijk niet kan door middel van controle op je lichaam. Liefde en relaties kun je niet controleren, dus probeer je toch controle te voelen door je lichaam in de gaten te houden?
Je weet dat keelpijn iets normaals is. Ook bij jou. Probeer na te gaan waarom je een bepaalde stress ervaart. Wat is jouw stressfactor waardoor je nu let op je lichaam?
Je bent blij met je nieuwe relatie, maar ben je bang om dat geluk kwijt te raken? Probeer je controle over iets te houden wat eigenlijk niet kan door middel van controle op je lichaam. Liefde en relaties kun je niet controleren, dus probeer je toch controle te voelen door je lichaam in de gaten te houden?
