Hypochonder, schrijf van je af!

Ha beiden!



@ Molly: weet je ook hypnotherapeuten in de omgeving van Rotterdam/Den Haag? En wat doet zo'n iemand precies? Ik heb namelijk wel bij een reguliere psych hypnotherapie gehad, maar dat was niet heel succesvol? En acupunctuur is dat nog wat, denk je? Ik ben benieuwd welke vormen er zijn en hoe je daar een keuze in kunt maken.



Ow ja, en welke opleidingen volg je allemaal? Benieuwd!



Ik heb nog niets gehoord van psych de muts... Het zal wel. Ik probeer me er maar niet druk om te maken, maar ik vind het echt schofferend wat zij allemaal heeft gezegd. Sorry, ik moet er over ophouden.



@ kvdt: kan het ook door je hormonen komen dat je nu extra angst hebt? Ik heb zelf wel altijd meer angsten onder invloed van hormonen. Ben dan echt een draak

quote:moestuintje schreef op 14 maart 2012 @ 15:05:

Ha beiden!



@ Molly: weet je ook hypnotherapeuten in de omgeving van Rotterdam/Den Haag? En wat doet zo'n iemand precies? Ik heb namelijk wel bij een reguliere psych hypnotherapie gehad, maar dat was niet heel succesvol? En acupunctuur is dat nog wat, denk je? Ik ben benieuwd welke vormen er zijn en hoe je daar een keuze in kunt maken.



Ow ja, en welke opleidingen volg je allemaal? Benieuwd!



Ik heb nog niets gehoord van psych de muts... Het zal wel. Ik probeer me er maar niet druk om te maken, maar ik vind het echt schofferend wat zij allemaal heeft gezegd. Sorry, ik moet er over ophouden.



@ kvdt: kan het ook door je hormonen komen dat je nu extra angst hebt? Ik heb zelf wel altijd meer angsten onder invloed van hormonen. Ben dan echt een draak



Ken eigenlijk alleen mijn eigen hypnotherapeute. Dus ik hoopte dat jullie in mijn/haar buurt woonden. Er is denk ik wel een algemene site, waarop de peuten staan die bij de beroepsvereniging (SRBAG) zijn aangesloten.



Ik heb net even Google gebruikt (hypnotherapie Rotterdam) en kwam o.a. deze tegen in Den : http://www.verajonker.nl Oh, ze zit in Almere. Hmm, raar als ik toch Rotterdam intyp. Maar goed....



Als ik de eerste pagina zo eens lees ('kennismaking') dan zou ik haar wel geschikt vinden. Zij doet namelijk méér dan alleen hypnotherapie. In mijn ogen is dat prettig, want dan kan zo'n peut de behandeling afstemmen op jou als individu. Ze kan dan kijken wat bij je past.



Ik zie net deze nog in Rotterdam: http://www.hypnotherapiepraktijk.nl/ind ... e=over-mij



Ook al doet zij over het geheel genomen hetzelfde als de vorige dame, toch komt het anders over. Verschil kan ik niet goed uitleggen, maar je zult het zelf wel zien wellicht wat ik bedoel. En misschien dat deze vrouw beter bij je past. Je kiest zo'n therapeut op gevoel, op waarbij je herkenning ziet, etc. Er is dan niet zozeer sprake van goed of slecht, maar wel van 'wat past bij mij'.



Wat betreft hormonen: ik ken meer mensen die eens per maand meer last hebben, die alleen tijdens hun menstruatie bvb. paniekaanvallen hebben.



En die psych: als het steeds bij je naar boven komt en het doet iets met je, dan moet je het niet steeds wegstoppen denk ik. Je hebt hierin keuzes: of je vergeet het echt, maar ik vermoed zo dat dit niet zomaar zal gaan want het raakt je. Of je doet er iets actiefs mee, bvb. een brief schrijven hoe jij het ervaren hebt. Dat hoeft dat niet zozeer een klacht te zijn als je dat teveel van het goede vindt, maar gewoon eens van je afschrijven en opsturen. Daar kan zij ook weer van leren.

quote:moestuintje schreef op 14 maart 2012 @ 15:05:

Ha beiden!



@ Molly: En wat doet zo'n iemand precies? Ik heb namelijk wel bij een reguliere psych hypnotherapie gehad, maar dat was niet heel succesvol? En acupunctuur is dat nog wat, denk je? Ik ben benieuwd welke vormen er zijn en hoe je daar een keuze in kunt maken.



Ow ja, en welke opleidingen volg je allemaal? Benieuwd!



Vergat de rest van de vragen.



Ik heb ooit de opleiding tot doktersassistente gedaan, zodat ik daarmee al een basis had. Heb ook als zodanig gewerkt. En vorig jaar heb ik de opleiding Sorag Psychologie-specialist voltooid, met als 'titel' Natuurgeneeskundig Therapeut. Alleen wil ik die naam eigenlijk niet gaan voeren, want dat lijkt dan teveel op poeders en pillen en op zweverige zaken. Terwijl er niets aardser is dan wat ik doe. Hypno is trouwens ook totaal niet zweverig, want de achterliggende gedachte is dat iedereen dagelijks wel 's in een soort van hypnotische toestand is. Bvb. als je ergens rijdt met je auto en opeens denk 'Hé, ben ik al hier, heb dat hele stuk net gemist'. Zoiets dan.



Wat zo iemand doet vind ik moeilijk om uit te leggen zo op een forum. Maar als je die twee sites leest bij het kopje Methode of Werkwijze, dan krijg je wel een heldere uitleg. En bij Kennismaking/Wie ben ik, krijg je vrij goed een idee hoe zo'n persoon erin staat.



Jij hebt dus bij een psycholoog hypnotherapie gehad begrijp ik? Ik kan je wel zeggen dat dit compleet anders is dan wat je bij 'gewone' hypno vindt. Je zult dat verschil al zien aan de uitleg op die sites.



Overigens ben ik niet aan het spammen hoor. Heb net gewoon Google gebruikt, ken beide dames niet.



Oh ja, acupunctuur. Heb ik zelf nooit gehad voor mijn angst (wel voor iets anders). Maar ik weet niet of je daarmee kunt behalen wat je wil behalen. Ik denk wel dat het ondersteunend kan werken als je ook op een andere manier ermee bezig gaat zijn. Er zijn m.i. toch dingen die naar buiten moeten. Als die er bij acu uitkomen, dan moet daar alsnog wel iets mee gedaan worden.

quote:kvdt76 schreef op 14 maart 2012 @ 14:01:

Destijds had ik gelukkig nog nooit echt last van angsten gehad, dat is vier jaar geleden begonnen na een burnout en in oktober opnieuw na een miskraam ( twee weken daarna opnieuw zwanger, vandaar nu 20 weken).

Maar ik voel me inderdaad beter tijdens vakanties, onbezorgder. Meer genieten. Totdat het einde in zicht komt.

Een piekeraar ben ik wel alijd geweest, en overbezorgd.



Ik woon op de veluwe, zuidelijke kant. Ik ben import hier, kom van beneden de rivieren.



Misschien dat de miskraam iets heeft aangewakkerd, bloedverlies wat leidt tot een afbreking zwangerschap zonder dat je iets kunt doen. Al dacht ik er toen erg nuchter over, het was nog pril, zes weken pas. De klachten begonnen twee weken later.



Zijn de bange voorgevoelens een vorm van irreeele angst? Hoe werkt dat precies ( sorry dat ik dit steeds aanhaal. Het zit me dwars dat ik nog niet precies weet waar het vandaan komt en dat beangstigst me)



Je weet waar je over praat, dat is prettig. Moestuintje ook overigens. Bijzonder dat je een eigen praktijk gaat starten.



Ik denk dat je veel mensen gaat helpen ( doe je nu ook al)



Wil hier ook nog even op reageren, maar ik moet zo weg.



Kom ik later op terug.



Meiden, er zit veel meer in jullie zelf dan je wellicht vermoedt. Hou moed, het kan echt!

Kvdt, je bent nu dus 20 weken zwanger? Degene die ik ken die paniekaanvallen heeft tijdens haar menstruatie, had juist tijdens haar zwangerschap nergens last van. Bij jou is het allemaal vier jaar geleden begonnen schreef je. Heb je vroeger nergens last van gehad, op andere vlakken misschien?



Nu is het bij iedereen weer anders natuurlijk, maar ik kan me zo voorstellen dat er dan toch al iets heeft zitten broeien. En dat dit dan door zo'n burn-out of door iets ingrijpends als een miskraam naar buiten komt.



Het is ook wel logisch natuurlijk, want het is nogal wat hè! Dat je ziet dat het niet goed gaat met je kindje, maar dat je er niets tegen kunt doen. Heel frustrerend, het maakt je onmachtig. Ik opper nu iets, het is volledig vanwege wat ik lees (dus verder nergens op gebaseerd natuurlijk), maar zou het kunnen zijn dat je voor je gevoel toen tekenen van je lichaam hebt 'genegeerd'? Dat je niet kon of wilde zien dat er al iets niet goed ging? En dat je je daar schuldig over voelde? En dan je daardoor nu in je systeem hebt zitten: als ik maar op tijd een teken zie (bultje, pijntje, etc.) dan blijft het goed gaan met me, dan word ik niet ziek. Hoe vind je dat klinken?



*poef* Mijn hypno heeft geen website, dus kan er niets over plaatsen, maar zij zit dus ook in de regio.





Je vroeg nog naar bange voorgevoelens. Geeft in ieder geval niets als je het vaak vraagt. Je wilt graag duidelijkheid, heel begrijpelijk. En gezond, want je gaat hierdoor toch met je angst aan de slag. Ik hoop alleen dat ik of anderen duidelijkheid kunnen geven en steun, zover dat via een forum kan natuurlijk.



Wanneer is zo'n gevoel uitgekomen, heb je ervaring met voorspellende dingen? Niet weten waar zo'n angst vandaan komt maakt inderdaad angstig.



Ik heb destijds kunnen ontdekken waar het bij mij in zat. Dat gaf zóveel rust! Dat was dan ook één van de twee dingen waardoor de angst wegging. Het andere was die innerlijke acceptatie waar ik het eerder over had.



Het is fijn om er met anderen over te kunnen praten als je in zo'n situatie zit. Ik had er niemand voor, kreeg overal onbegrip. Maar dat maakte misschien júist dat ik ervoor ging knokken. Dus soms lijkt iets negatief, wat dan uiteindelijk toch positief uitpakt.



Dank je nog voor je bemoedigende woorden en je compliment! Lief van je.

Klopt, twintig weken. Bij mijn zwangerschap van mijn zoontje was ik de eerste drie maanden wel angstig ( hiv test, hierboven ergens beschreven) maar later juist rustig. Ik hoopte daarom dat het deze keer ook zo zou zijn, maar daarvoor zat de angst al te diep denk ik. Al gaat het nu wel beter dan de eerste maanden.

Bij de Zwangerschap van de miskraam had ik al een gevoel dat het fout zou gaan. Ik denk doordat ik minder hormonen aanmaakte. Voelde daardoor aan dat de zwangerschap vanaf het begin al niet goed zat. Dus daar wel een soort van voorgevoel. Maar ik denk met een lichamelijke oorzaak.

Schuldig voel ik me niet. Wel is daar, denk ik, het besef ontstaan dat je lichaam je in de steek kan laten en er dingen wel degelijk fout kunnen gaan.

Heb wat dat betreft eigenlijk nooit ernstige dingen meegemaakt in mijn leven.



Vroeger had ik geen last van angsten zoals nu, maar had ik het wel eens moeilijk. Ik ben erg gevoelig en pieker veel. Was erg verlegen en had weinig zelfvertrouwen.



Nu is het zaak om van de angst af te komen dat ik zogenaamde voorspellende voorgevoelens heb. Tenminste, daar mag ik van uit gaan toch. Klinkt misschien wanhopig, maar ik heb toch geen echte, reeele voorgevoelens? Het is denk ik/ hoop ik een gevolg van foute gedachten die me angstig hebben gemaakt.

Net zoals Muurtje aangaf dat ze bang was om 27 te worden. Ook niet terecht.



Heb verder geen enkele ervaring met voorspellende gevoelens. Maak me vaak juist druk om dingen, en dan blijkt dit achteraf niet nodig te zijn. Ik durf vaak ook niet positief te denken of zorgen los te laten omdat ik bang ben dat het dan fout zal gaan. Snap je?





Bedankt dat je weer zo uitgebreid gereageerd hebt en de moeite neemt om mij te helpen.

Muurtje,wat vervelend dat het niet goed gaat. Op de kwaaltjes ga ik niet in. Ik maak me in elk geval geen zorgen, je geeft zelf al aan dat het uitstrijkje goed was en je keelpijn komt door amandelen.

Het probleem is de hypochondrie en je voelt je duidelijk niet goed. Je moet echt de huisarts bellen en vraag om hulp. Daar is niks mis mee. Iedereen heeft wel eens hulp nodig en alleen ga je hier niet uitkomen. Zet het voor nu aan de kant. Geniet van je weekend en bel maandag de huisarts.

@ Muurtje: inderdaad, zoek hulp voor de hypochondrie en neem om die reden contact op met de ha. Ik maak me, net als kvdt, geen zorgen om je keel of uitstrijkje.

Waarschijnlijk is er iets anders waar je controle op probeert te krijgen of wilt krijgen maar wat niet lukt. Daarom zoek je controle op een andere manier, via de hypo.

Daarom is de hypo best lief. Het helpt je in te zien dat je even stil moet staan en na moet denken in het hier en nu wat je voelt, denkt en wilt (en niet op die ziektebeelden!).



Lieve Muurtje: heeeeeel veeeeeel dikke knuffels!!!!!!!!! Zet m op. Je kunt dit!!!!!!!!

Ach Muurtje toch! Ik sluit me bij Moestuin en Kvdt aan.



Zolang jij de controle wíl hebben, raak je die alleen maar meer kwijt. Knijp eens in zand om het vast te houden: dat gaat je niet lukken, het loopt door je vingers weg. Maar als je je hand geopend houdt met een hoopje zand erin, dan blijft het liggen.



Hoe meer controle jij wil uitoefenen, hoe meer je leven (het zand) je door de vingers glipt. Wat je zelf al zegt, je hebt op een bepaald punt in je leven de controle verloren. Dit ga je dan compenseren door over alle andere zaken controle te krijgen. Maar hoe goed je ook je best doet, dat éne punt waar je eigenlijk ooit controle over wilde hebben, kun je niet bereiken.



Dat dient onderzocht te worden, anders blijf je compenseren en blijf je een rotgevoel houden.



Dikke knuffel!

Precies Muurtje, acceptatie! En dan diepe, innerlijke acceptatie. Dus niet iets wat je jezelf in je hoofd aanpraat, want dat is niet oprecht. Echte acceptatie is het begin van verandering. Want zonder dat, verandert er simpelweg niets.

Natuurlijk is dat schrikken. Maar die zorgen hebben juist te maken met je hypochondrie. Lees dit eens als voorbeeld: Je zult vast eens een staatslot gekocht hebben. Ergens hoop je, denk je, 'het zou zomaar op mij kunnen vallen, die grote prijs'. Die kans is kleiner dan geraakt worden door een bliksemschicht, maar toch ben je daar waarschijnlijk minder bang voor.



Het is dus maar net waar jij de focus legt. Honderden honden tegengekomen en nooit gebeten: je komt er eentje tegen die bijt, en je bent opeens bang van álle honden.



Snap je wat ik bedoel?



Daarbij mag in Nederland zonder toestemming geen placebo gegeven worden. Dus wees gerust, ze zullen je niet aan het lijntje houden daarmee.



Maar als je angst echt heel groot zou zijn, dan ging je nu knokken tegen die angst en zocht je professionele hulp. Want zo gaat het natuurlijk niet hè meiske.



Op de vraag wanneer je weet of het een echte klacht is of dat het zich in je hoofd afspeelt: dat zal niet meevallen voor iemand met een angststoornis. Dat verschil zul je pas weten als je écht een keer iets hebt. Waarna jouw angst bevestigd zal worden in de trant van 'zie je nou wel'! Maar dat kan best nooit komen, dat moment. Of pas als je 80 bent.



Dus nogmaals, probeer er iets aan te gaan doen, want je gaat niet dood aan kwaaltjes die er niet zijn, maar je gaat wel kapot van binnen aan die angst.

Fijn dat je iemand hebt gevonden.. goed dat je dit door gaat zetten.

Ik heb om elf uur mijn tweede afspraak, ben benieuwd.

Goed gesprek gehad vanmorgen, al mag het wat mij betreft nog wat concreter en doortastender.

Tijd ging erg snel en kwam pas op het einde toe aan mijn angsten mbt zogenaamde voorgevoelens. Ze vroeg me of ik dit vaker had ( voorgevoelens). Molly, jij vroeg it ook al eerder.

Het stelde mij niet zo gerust omdat ik denk dat zij dan ook denkt dat het wel eens echte voorgevoelens kunnen zijn. Ik wil liever horen dat dit voortkom uit verkeerde gedachtenpatronen ofzo. Nu blijft me dit dwarszitten. Maar weet nog niet zo goed hoeik dit aan moet pakken.

Ook nog een vraagje over de innelijke acceptatie. Wat houdt dat precies in?

Kvdt: met mijn vraag of je ooit eerder voorgevoelens had, bedoel ík in ieder geval niet dat het echte voorgevoelens zouden kunnen zijn. Bedoelde meer of je ermee bekend bent dat je 'paranormaal' bent en dat er al vaak dingen zijn uitgekomen. Wat niet was, meen ik me te herinneren?



Maar ook al zegt je psycholoog dat het echt aan je gedachtenpatroon ligt, en zeg ik dat ook, dan nóg zul je niet gerustgesteld zijn. Of begrijp ik je misschien verkeerd?



Innerlijke acceptatie: dat is je overgeven aan het feit dat dít je leven is, dat het is zoals het is. Een berusting, een overgave. Niet omdat je dit bedenkt met je hoofd, maar vanuit je hart. Zoals je ook niet vanuit je hoofd van iemand kunt houden, maar het met je hart doet. Hoe je dit kunt bereiken? Door te leren om je gedachten als het ware naar beneden te laten zakken, je gevoel te leren zien. Dat gaat niet door wat woorden op een scherm te lezen (tenzij je ooit al eerder zoiets hebt gedaan), maar bvb. een hypnotherapeut kan je daarbij helpen. Of iemand anders die je weer kan laten voelen.



De gemene deler die angst-patiënten hebben, is het feit dat 'we' denkers zijn. Ons hoofd heeft alles prima op een rijtje, we weten donders goed hoe het in elkaar zit, té goed eigenlijk. We willen alles rationeel benaderen, analyseren, overdenken, waardoor ons gevoel geen kans krijgt. En dat is iets wat je aan kunt leren.



Hoe die acceptatie bij mij ooit ontstond: die was er op een avond. Ik lag in bed, naast mijn toenmalige partner, te denken aan mijn dwangstoornis die ik toen had. En 'dacht', of beter gezegd VOELDE: 'Nou, als dit het is, dan is het dit. Dan doe ik het er maar mee.' Dat was niet iets wat ik bewust zei, maar dat gevoel kwam in me op. Ik had volledige berusting met hoe het was.



Vanaf dat moment kon er blijkbaar verandering plaatsvinden, dat was de opening tot volgende stappen. Daar ging toen een aantal maanden overheen, met een enorme terugval in gevoel (voelde me op een bepaald moment heel depressief, erger dan anders). Heb toen nogmaals een antidepressivum geslikt (had ik daarvoor al lang niet meer omdat het toch niet hielp) en was na twee weken van mijn dwangstoornis af. Van de ene op de andere dag. Compleet weg. Ik had er geen angst meer over, ik hoefde me geen zorgen meer te maken, het was wég!



Toen heb ik nog een aantal maanden dat spul geslikt, totdat ik het zat was. Vond dat ik het zelf moest kunnen. Die dwang was weliswaar weg, maar de depressie was er nog. Daar moest nog aan gewerkt worden. Ben altijd enorm strijdlustig en wilskrachtig geweest. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik hard aan mezelf ging werken en ging kijken wat bij míj paste. De angst die ik nog diep in me had, ben ik gaan onderzoeken met een hypnotherapeute. Ik moest en zou weten waar dat vandaan kwam. Eerder zou ik het niet begrijpen en ook niet weten hoe ik ermee van af moest komen. Dat alles bij elkaar maakt dat ik al zo'n jaar over zeven nergens last van heb. Er is gewoon geen irreële angst meer, niets van toen raakt me meer. Ook niet in tijden van sterke emoties (overlijden vader bvb.).



Hmm, lang stukje tekst. Ben er niet helemaal bij vandaag. Maar hoop dat je het begrijpt. En anders... vragen. Papier is geduldig. En ik ook.

@ Muurtje, fijn dat je iemand gevonden hebt. Wie of wat is dat 'poppetje'?



@Kvdt nog even: je vond dat je gesprek concreter kon. Was dit niet het geval vanwege gebrek aan tijd? Of lukt het niet om dit over te brengen bij je therapeut?



Jammer dat je tijd er op zit als je net aan een bepaald stuk toekomt. Herkenbaar ook. Kom je net los, durf je net jezelf bloot te geven, wordt het afgebroken... Durf gerust tegen je therapeut te zeggen dat je soms x-tijd nodig hebt om tot een bepaald punt te komen. En of je de volgende keer een dubbel consult kunt krijgen. Nee heb je, ja kun je krijgen.

Hoi molly, ben niet bekend met paranormale gevoelens. Zal best eens zaken aanvoelen, maar dat komt denk ik meer door gevoeligheid. Heb geen concrete ervaring met voorspellingen ( gelukkig). Het enge is dat het gevoel me nu soms overvalt. In werkelijkheid zal dat dus niet iets spontaans zijn maar een associatie met het resultaat van een eerder gemaakte denkfout/ verkeerd gedachtenpatroon.

Ik kon me vroeger al nooit voorstellen dat leuke dingen door zouden gaan, zoals vakantie. Misschien heb ik dat nu uitvergroot naar mijn leven. (klinkt dat gek?). Mijn leven is helemaal goed en ben doodsbang dit kwijt te raken. Gebrek aan vertrouwen?



Ik denk dat de therapie anders is dan ik gewend ben uit het verleden. Destijds werden mijn gedachten kritischer bekeken. Nu voelt het meer als een goed gesprek.



Ik zal kijken of ik dit een volgende keer kan sturen.



Dank Molly, voor je reactie. Hen eerlijk gezegd al meer geleerd van dit topic dan tijdens de gesprekken

Al heb ik geen slecht gevoel bij de psychologe. Misschien wil ik teveel en te snel.



Dat denken en analyseren klopt helemaal. Ben ooit getest (iq) bij de vereniging Mensa en scoor hoog ( boven 98 perc) op verbanden zien en analyseren. Wordt dan ook wel eens gek van mezelf. Moet daar nog mee leren omgaan.



Ik ga aan de slag met twee zaken: de acceptatie en het onderzoeken waar het vandaan komt. Desnoods met hypnotherapie. Is dat overigens met regressie? Of niet noodzakelijk?



Ik doe nog even een drankje (alcoholvrij ) en dan op tijd naar bed. Zoontjelief was vanmorgen om kwart voor zes wakker.

Molly wat schrijf je mooi.

Ik lees nog steeds mee, even niet geschreven. Kvdt wat jij schrijft heb ik dus heel erg, heel bang alles achter te moeten laten. Hou zooo veel van mijn kinderen, ons huis, de lente de naderende zomer. En die hypo houdt niet op, dan heb ik een bultje op mijn been, dan voel ik van alles in de borst, nu ben ikal 3 wkn verkouden, hoest enorm. Sinds ma antibiotica, en nog weinig verbetering. Google al op longk.... Ik word zo gek van mezelf. Heb ook steeds pijn midden in mijn rug, vooral als ik wakker word heel stijf. Eerst dacht ik stress nu denk ik dus aan mijn longen. Waarom kan ik niet een dag zorgeloos zijn.

Ik heb wel heel veel meegemaakt, wat molly zegt, waardoor ik ws angstig ben geworden. Scheiding ouders 2x, ontvoering vader en bedreiging, faillissementen, vader die met travestieten omgaat ( ben ik per ongeluk achter gekomen en hou ik voor iedereen geheim, schaam me er voor), vader die zich bij mij ongemerkt had ingeschreven waardoor er 10 deurwaarders aan mijn deur stonden, en relatie die al jaren niet lekker loopt. Dus ik denk zeker dat iets hiervan me angstig heeft gemaakt, maar hoe kom ik er vanaf...

Ha allemaal!



Hoe gaat het met jullie?



Ik heb even behoefte om off-topic los te gaan. Sorry hiervoor. Maar ik heb dus een reactie van mijn psych teruggekregen. Niet echt een doordachte mail van haar en ik kan er eigenlijk niets mee. Maar door die mail ben ik gaan nadenken over psych-land en valt het me op dat ik al zoveel diagnoses heb gekregen: identiteitscrisis, hypochondrie, obsessief compulsieve stoornis, gegeneraliseerde angststoornis, paniekstoornis, depressie van matig tot en met ernstig, borderline persoonlijkheidsstoornis, bipolaire stoornis, afhankelijke persoonlijkheidsstoornis icm een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.

Best bizar eigenlijk. Is toch raar, of niet? Ow ja, hoogbegaafdheid ben ik vergeten, maar volgens mij is dat geen stoornis. Al vond de betreffende psych dat dat wel de oorzaak van al mijn problemen was.

Ik vind het echt onbegrijpelijk dat in heel psychenland er geen duidelijkheid is over de oorsprong van mijn angst en hoe mijn persoonlijkheid in elkaar steekt.

Maar misschien moet het wel geen label krijgen. Zijn stoornissen wel zo te labelen... Ik zet er echt mijn vraagtekens bij.



Een ander ding wat me dwars zit, is hoe ik het voor elkaar krijg dat ik keer op keer een jongen tref met een stoornis. Heb een veel te lange relatie gehad met iemand met asperger, daarna iemand met bindingsangst (in serieuze zin dus geen smoes) en daarna een overdreven smetvrees. Bah, ik word er gestoord van.



Ik ben er echt even klaar mee. Aanleiding is dus die mail van de psych en het gegeven dat vriend smetvrees heeft aangegeven me wel heel leuk te vinden maar (nog) niet hoteldebotel te zijn. Bah, mannen!!!!!!!! En psychen....!!!!!! GRRR

Hey meiden (denk ik, geen mannen hier geloof ik?) Wil wederom graag reageren op jullie, maar het is al laat.



Ga wel even kort in op wat Moestuintje schreef over die labels:



Hypochondrie, obsessief compulsieve stoornis, gegeneraliseerde angststoornis en paniekstoornis, vallen allemaal onder één noemer: angststoornissen. Dus wat dat betreft is het één label. Scheelt weer.



En angststoornissen gaan nu eenmaal (bijna) altijd gepaard met een depressie, dus dat is dan op zich niet vreemd.



Biopolair is de nieuwe naam voor manisch depressief, dus tja... depressie zat er al bij in zou ik zeggen. Dus hierbij ook niets extra's voor jou.



En borderline kan m.i. dezelfde bron hebben als een angststoornis, dus in mijn ogen zijn het verschillende uitingsvormen voor uiteindelijk één probleem: de bron van deze zaken.



Oei, moeilijk om 'even snel en kort' iets te typen. Maar ik laat het even hierbij, kom er graag op terug als het mag.



Goede nacht gewenst allemaal, waarin je je zorgen even kunt vergeten.