Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
zaterdag 10 maart 2012 om 10:20
De angst voor het kwijtrken van de mooie dingen komt toch wel vaak terug. Het ironische is dat je daardoor (ik tenminste) helemaal niet geniet van wat je hebt.
Mijn man zegt wel eens dat ik me altijd wel ergens druk om maak, ook los van gezondheid. En dat klopt ook wel. Het lijkt alsof ik mijn angsten en zorgen niet durf los te laten, als ik dat doe gebeurt er vast iets ergs.. Herkenbaar?
Soms denk ik wel eens dat ik een basisgevoel van veiligheid mis en daar steeds maar naar op zoek ben door zaken proberen uit te sluiten. Schijnveiligheid dus. Misschien komt het door mijn jeugd. Mijn ouders zijn erg onzeker en zorgen niet altijd goed voor zichzelf. Hebben niet alles voor elkaar, en ik heb me daar altijd druk over gemaakt. Ook over mijn zus (hypochonder, maar dan een die niet naar huisarts durft, en haar lichaam ontwijkt . Kortom, ik maak me altijd wel ergens druk om en kan niet genieten.
Genoeg psycholoogje gespeeld. Herkennen jullie iets?
Mijn man zegt wel eens dat ik me altijd wel ergens druk om maak, ook los van gezondheid. En dat klopt ook wel. Het lijkt alsof ik mijn angsten en zorgen niet durf los te laten, als ik dat doe gebeurt er vast iets ergs.. Herkenbaar?
Soms denk ik wel eens dat ik een basisgevoel van veiligheid mis en daar steeds maar naar op zoek ben door zaken proberen uit te sluiten. Schijnveiligheid dus. Misschien komt het door mijn jeugd. Mijn ouders zijn erg onzeker en zorgen niet altijd goed voor zichzelf. Hebben niet alles voor elkaar, en ik heb me daar altijd druk over gemaakt. Ook over mijn zus (hypochonder, maar dan een die niet naar huisarts durft, en haar lichaam ontwijkt . Kortom, ik maak me altijd wel ergens druk om en kan niet genieten.
Genoeg psycholoogje gespeeld. Herkennen jullie iets?
zondag 11 maart 2012 om 01:31
Jazeker herkenning!!!
Ik heb ook een tekort aan basisgevoel van veiligheid. Bij mij komt het doordat ik als kind vaak opgenomen ben geweest in het ziekenhuis, al direct vanaf mijn geboorte. Ik vond de operaties verschrikkelijk. Geestelijk hakte dat er zo ontzettend in, maar mijn ouders vonden dat ik sterk moest zijn. Daardoor kon ik uiteindelijk onvoldoende met mijn angsten, zorgen en gevoelens terecht. (ik snap wel waarom ze zich zo opstelden, dus ik heb geen verwijten!)
Daarnaast waren mijn ouders heel onregelmatig aan het werk. Ik heb me vaak alleen en verdrietig gevoeld met daarbij de angsten van de verschillende operaties en eenzaamheid in het ziekenhuis.
Nu zoek ik dus inderdaad ook schijnveiligheid of schijncontrole. Volstrekt kansloos vanuit de ratio bezien, maar emotioneel speel ik het spel nog volop mee kennelijk. Tsja.
Net jankend thuisgekomen van een avond wellness. Hoop me opengesteld naar iemand en de deksel - in mijn beleving - op mijn neus gekregen. Dacht dat het kon, maar het voelt nu zo waardeloos. Krijg meteen hyponeigingen. Bahbahbah.
Hoop in ieder geval dat de wellness voldoende relaxed gevoel heeft gegeven zodat ik lekker kan slapen. Laatste dagen is dat niet zo best. En gelet op de huidige tijd, 1:31, is het ook nog niet goed.
Ik heb ook een tekort aan basisgevoel van veiligheid. Bij mij komt het doordat ik als kind vaak opgenomen ben geweest in het ziekenhuis, al direct vanaf mijn geboorte. Ik vond de operaties verschrikkelijk. Geestelijk hakte dat er zo ontzettend in, maar mijn ouders vonden dat ik sterk moest zijn. Daardoor kon ik uiteindelijk onvoldoende met mijn angsten, zorgen en gevoelens terecht. (ik snap wel waarom ze zich zo opstelden, dus ik heb geen verwijten!)
Daarnaast waren mijn ouders heel onregelmatig aan het werk. Ik heb me vaak alleen en verdrietig gevoeld met daarbij de angsten van de verschillende operaties en eenzaamheid in het ziekenhuis.
Nu zoek ik dus inderdaad ook schijnveiligheid of schijncontrole. Volstrekt kansloos vanuit de ratio bezien, maar emotioneel speel ik het spel nog volop mee kennelijk. Tsja.
Net jankend thuisgekomen van een avond wellness. Hoop me opengesteld naar iemand en de deksel - in mijn beleving - op mijn neus gekregen. Dacht dat het kon, maar het voelt nu zo waardeloos. Krijg meteen hyponeigingen. Bahbahbah.
Hoop in ieder geval dat de wellness voldoende relaxed gevoel heeft gegeven zodat ik lekker kan slapen. Laatste dagen is dat niet zo best. En gelet op de huidige tijd, 1:31, is het ook nog niet goed.
zondag 11 maart 2012 om 10:19
Dat was dus nog niet een zo slecht verzonnen van me, kan zo psychologie gaan studeren
Moet wel erg moeilijk voor je zijn geweest als kind, kan me voorstellen dat je bang was. Mijn ouders waren ook vaak weg. En ook ik neem het ze niet kwalijk, wel probeer ik te begrijpen hoe het werkt. Kom steeds een stapje verder zo.
Wat vervelend van gisteren. Je voelt je gekwetst dus? Dat is een rotgevoel. Hoop dat je goed hebt geslapen. En dan ziet alles er vandaag misschien wel weer heel anders uit. De zon schijnt in elk geval.
Ik blijf teveel tijd besteden aan rekensommetjes maken in mijn hoofd. Op die manier probeer ik erachter te komen wat het risico is dat ik loop door het niet hebben laten uitvoeren van een uitstrijkje op mijn 30e. Gekkenwerk is het. En ik bereik er niets mee. Ik moet het loslaten en van me afzetten. Kan er nu niks aan veranderen en de kans blijft relatief klein. Na de bevalling kan het weer.
Vanmiddag naar mijn zus op bezoek. En even langs mijn ouders. Die wonen 100 km verderop. Lekker dagje uit.
Jij ook nog een fijn weekend.
Moet wel erg moeilijk voor je zijn geweest als kind, kan me voorstellen dat je bang was. Mijn ouders waren ook vaak weg. En ook ik neem het ze niet kwalijk, wel probeer ik te begrijpen hoe het werkt. Kom steeds een stapje verder zo.
Wat vervelend van gisteren. Je voelt je gekwetst dus? Dat is een rotgevoel. Hoop dat je goed hebt geslapen. En dan ziet alles er vandaag misschien wel weer heel anders uit. De zon schijnt in elk geval.
Ik blijf teveel tijd besteden aan rekensommetjes maken in mijn hoofd. Op die manier probeer ik erachter te komen wat het risico is dat ik loop door het niet hebben laten uitvoeren van een uitstrijkje op mijn 30e. Gekkenwerk is het. En ik bereik er niets mee. Ik moet het loslaten en van me afzetten. Kan er nu niks aan veranderen en de kans blijft relatief klein. Na de bevalling kan het weer.
Vanmiddag naar mijn zus op bezoek. En even langs mijn ouders. Die wonen 100 km verderop. Lekker dagje uit.
Jij ook nog een fijn weekend.
zondag 11 maart 2012 om 15:59
Goed..., hoewel ik het wel zou willen doen..., ga ik het niet doen. Ik ga je niet geruststellen met de angst over het uitstrijkje. Ik doe het niet. Daarmee zou ik je niet helpen, echt niet. En dat weet je heel goed. Dus daarom doe ik het niet (irritant he?!!! I know!!!)
Probeer eerder na te denken welke gevoelens er nu echt diep van binnen zitten. Ga op de bank of een ander rustig plekje zitten en ga heel bewust naar het hier en nu. Wat voel je? En elke keer als de hypo oppopt, dan accepteer je m even, maar dan plak je m op een post it in gedachten weer weg. Elke keer als de hypo komt, post it en weg. Niet jezelf verzetten, niet boos worden op jezelf dat je de gedachte hebt, maar accepteren en er vervolgens niets mee doen. Wegplakken. En kijk naar het gevoel eronder.
Ja, ik voelde me gekwetst. Enorm zelfs. Inmiddels al wat minder. De zon maakt alles altijd minder erg. Stom he?
Probeer eerder na te denken welke gevoelens er nu echt diep van binnen zitten. Ga op de bank of een ander rustig plekje zitten en ga heel bewust naar het hier en nu. Wat voel je? En elke keer als de hypo oppopt, dan accepteer je m even, maar dan plak je m op een post it in gedachten weer weg. Elke keer als de hypo komt, post it en weg. Niet jezelf verzetten, niet boos worden op jezelf dat je de gedachte hebt, maar accepteren en er vervolgens niets mee doen. Wegplakken. En kijk naar het gevoel eronder.
Ja, ik voelde me gekwetst. Enorm zelfs. Inmiddels al wat minder. De zon maakt alles altijd minder erg. Stom he?
zondag 11 maart 2012 om 18:12
Inderdaad, wat Moestuintje zegt: het aandacht geven en laten gaan.
Het is net als een jengelend kind dat aan je broek trek om aandacht. Zolang jij er geen gehoor aan geeft, dus negeert, zal het blijven jengelen, zal het zich aan je blijven opdringen. Maar geef je het even aandacht, neutrale aandacht welteverstaan, dan weet het tenminste dat het 'gezien' is en kan het zijn weg weer vervolgen. Zo is dat dus ook met opdringende gedachten.
Het is net als een jengelend kind dat aan je broek trek om aandacht. Zolang jij er geen gehoor aan geeft, dus negeert, zal het blijven jengelen, zal het zich aan je blijven opdringen. Maar geef je het even aandacht, neutrale aandacht welteverstaan, dan weet het tenminste dat het 'gezien' is en kan het zijn weg weer vervolgen. Zo is dat dus ook met opdringende gedachten.
maandag 12 maart 2012 om 08:22
Super advies dames, heb het gisterenavond gelezen en voelde me onmiddelijk beter. Ik ga het toepassen.
Ook vanochtend uitgeslapen tot half acht, zoontje heeft eindelijk weer eens goed geslapen ( was steeds zes uur) en veel slaap doet wonderen, net zoals slaapgebrek veel met je kan doen.
Ikvoel inderdaad het hypo- stemmetje om aandacht vragen. Deze zienswijze geeft meteen het besef dat het iets is wat los staat van jezelf. Ook al maakt het ( nog) onderdeel van me uit. Sluit een beetje aan bij 'de kracht van het nu' dat ook zegt dat jij niet je gedachten bent.
Ook vanochtend uitgeslapen tot half acht, zoontje heeft eindelijk weer eens goed geslapen ( was steeds zes uur) en veel slaap doet wonderen, net zoals slaapgebrek veel met je kan doen.
Ikvoel inderdaad het hypo- stemmetje om aandacht vragen. Deze zienswijze geeft meteen het besef dat het iets is wat los staat van jezelf. Ook al maakt het ( nog) onderdeel van me uit. Sluit een beetje aan bij 'de kracht van het nu' dat ook zegt dat jij niet je gedachten bent.
maandag 12 maart 2012 om 16:44
Ha ladies!
Klopt inderdaad dat jij je gedachten niet bent, máár het is wel belangrijk om te onderkennen dat er 'iets' in jou is wat onderbelicht blijft. Er is een gevoel in jou dat aandacht wil en die komt tevoorschijn door de hypo. Het is de kunst om te zien welk gevoel dat is. Daarom moet je je gevoel niet gaan negeren, de manier waarop (hypo) het tot je komt wel. Oi, ingewikkeld...
Als je gaat negeren, dan krijg je inderdaad dat jengelende kind aan je broek. Je moet laten zien dat je het kind hoort, maar hem geen snoepjes geven. Vragen waarom die zo jengelt. Wat is er in dat kind dat aandacht van jou wil? Dat is niet omdat het kind denkt dat ie ziek is, maar omdat ie denkt dat ie te weinig aandacht krijgt of bang of onzeker is door dingen die op hem afkomen of ...vul allemaal maar in.
Hier gaat het met ups en downs. Ook hier is de hypo aanwezig... Verschrikkelijk. Ik lijk in mijn oude valkuilen te vallen terwijl het tegelijkertijd hoort bij mijn ultieme exposure. Ik ben de laatste stappen in mijn exposure aan het zetten en word daar behoorlijk angstig van. Maar ik probeer goede afspraken met mezelf te maken. Jee, wel ontzettend moeilijk. Ontzettend!!!!!
Vanavond naar de psych, maar daar gaan we het niet over de hypo hebben. De hypo is alleen een uiting, ik moet eronder gaan graven. Maar ohohoh, wat is dat lastig.
Ach, na ruim 3 jaar heb ik echt al veel stappen gemaakt. Deze moet ook lukken. Ik heb altijd geweten dat deze moeilijkste stapjes eraan komen, dus nu moet ik er doorheen. Door de angst, door de paniek en door de onzekerheid. Niet toegeven, niet toegeven, niet toegeven.
(ben echt hondsmoe van dat gedenk)
Klopt inderdaad dat jij je gedachten niet bent, máár het is wel belangrijk om te onderkennen dat er 'iets' in jou is wat onderbelicht blijft. Er is een gevoel in jou dat aandacht wil en die komt tevoorschijn door de hypo. Het is de kunst om te zien welk gevoel dat is. Daarom moet je je gevoel niet gaan negeren, de manier waarop (hypo) het tot je komt wel. Oi, ingewikkeld...
Als je gaat negeren, dan krijg je inderdaad dat jengelende kind aan je broek. Je moet laten zien dat je het kind hoort, maar hem geen snoepjes geven. Vragen waarom die zo jengelt. Wat is er in dat kind dat aandacht van jou wil? Dat is niet omdat het kind denkt dat ie ziek is, maar omdat ie denkt dat ie te weinig aandacht krijgt of bang of onzeker is door dingen die op hem afkomen of ...vul allemaal maar in.
Hier gaat het met ups en downs. Ook hier is de hypo aanwezig... Verschrikkelijk. Ik lijk in mijn oude valkuilen te vallen terwijl het tegelijkertijd hoort bij mijn ultieme exposure. Ik ben de laatste stappen in mijn exposure aan het zetten en word daar behoorlijk angstig van. Maar ik probeer goede afspraken met mezelf te maken. Jee, wel ontzettend moeilijk. Ontzettend!!!!!
Vanavond naar de psych, maar daar gaan we het niet over de hypo hebben. De hypo is alleen een uiting, ik moet eronder gaan graven. Maar ohohoh, wat is dat lastig.
Ach, na ruim 3 jaar heb ik echt al veel stappen gemaakt. Deze moet ook lukken. Ik heb altijd geweten dat deze moeilijkste stapjes eraan komen, dus nu moet ik er doorheen. Door de angst, door de paniek en door de onzekerheid. Niet toegeven, niet toegeven, niet toegeven.
(ben echt hondsmoe van dat gedenk)
maandag 12 maart 2012 om 19:10
Oke, gezwicht... Ik word gek en moet even los met mijn hypo. GRRRRR: SORRY!!!!
Oke, komt ie...
Sinds ongeveer 4 jaar heb ik een buitensporige angst voor borstkanker. De angst heeft erin geresulteerd dat ik me op een gegeven moment niet meer durfde om te kleden, niet meer durfde te douchen, geen beha's meer durfde te wassen en absoluut geen blote truitjes aan durfde. De irrationaliteit achter dit gedoe zal ik jullie besparen.
Ik ben toen begonnen met therapie. Vrij intensief. Nu zit ik op het punt dat ik het voor het eerst weer zelf aanraak en mezelf aan een borstonderzoek heb gewaagd (heb een maand geleden een controle mammo gehad en die was goed, dus ik dacht dat ik het nu wel zou kunnen). En: HELP!!!! Wat een ellende. Overal bobbels, knobbels en onregelmatige toestanden. Ik weet dat het hoort, maar toch ervaar ik elke hobbel weer als een gevaar en weet ik van een bepaalde plek een bijzondere plek te maken. STRESS alom. Baal van mezelf. Dacht dat ik het kon, maar schijt nu van angst in mijn broek om wat ik heb gevoeld. Neigingen om naar het ziekenhuis te rennen. Neigingen om vrienden te bellen die arts zijn. Neigingen om op internet te struinen. GEK word ik ervan!!!!!!!
Terwijl: de arts in het ziekenhuis heeft gezegd dat ik niet meer terughoef voor controle, dat alles in orde is en dat ik niet gevolgd hoef te worden. Maar ja, ik zie natuurlijk alleen uitzonderingen op de regel....
BAHBAHBAH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
Oke, komt ie...
Sinds ongeveer 4 jaar heb ik een buitensporige angst voor borstkanker. De angst heeft erin geresulteerd dat ik me op een gegeven moment niet meer durfde om te kleden, niet meer durfde te douchen, geen beha's meer durfde te wassen en absoluut geen blote truitjes aan durfde. De irrationaliteit achter dit gedoe zal ik jullie besparen.
Ik ben toen begonnen met therapie. Vrij intensief. Nu zit ik op het punt dat ik het voor het eerst weer zelf aanraak en mezelf aan een borstonderzoek heb gewaagd (heb een maand geleden een controle mammo gehad en die was goed, dus ik dacht dat ik het nu wel zou kunnen). En: HELP!!!! Wat een ellende. Overal bobbels, knobbels en onregelmatige toestanden. Ik weet dat het hoort, maar toch ervaar ik elke hobbel weer als een gevaar en weet ik van een bepaalde plek een bijzondere plek te maken. STRESS alom. Baal van mezelf. Dacht dat ik het kon, maar schijt nu van angst in mijn broek om wat ik heb gevoeld. Neigingen om naar het ziekenhuis te rennen. Neigingen om vrienden te bellen die arts zijn. Neigingen om op internet te struinen. GEK word ik ervan!!!!!!!
Terwijl: de arts in het ziekenhuis heeft gezegd dat ik niet meer terughoef voor controle, dat alles in orde is en dat ik niet gevolgd hoef te worden. Maar ja, ik zie natuurlijk alleen uitzonderingen op de regel....
BAHBAHBAH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
maandag 12 maart 2012 om 19:28
Ik ga je niet geruststellen flauw he.
Meer geruststelling dan zo'n mammo heb je echt niet nodig, en dat was al extra.
Er zit niks wat er niet hoort te zitten. Borsten horen precies zo te voelen.
Ik herken het wel hoor, heb dezelfde angsten. Al was mijn aandacht tijdelijk verplaatst naar dat andere. Knap he, hoe ik het ene zo voor het andere inruil
Al was ik vandaag ook weer een paar keer in de verleiding gekomen om te voelen. Ik switch zo weer terug dus.
Niet meer voelen, je overwint de angst wel weer. Dat is je vaker gelukt. Geef er niet aan toe.
Moet je nog naar de psych of al terug?
Meer geruststelling dan zo'n mammo heb je echt niet nodig, en dat was al extra.
Er zit niks wat er niet hoort te zitten. Borsten horen precies zo te voelen.
Ik herken het wel hoor, heb dezelfde angsten. Al was mijn aandacht tijdelijk verplaatst naar dat andere. Knap he, hoe ik het ene zo voor het andere inruil
Al was ik vandaag ook weer een paar keer in de verleiding gekomen om te voelen. Ik switch zo weer terug dus.
Niet meer voelen, je overwint de angst wel weer. Dat is je vaker gelukt. Geef er niet aan toe.
Moet je nog naar de psych of al terug?
dinsdag 13 maart 2012 om 19:23
Dag dames.
Ik merk dat ik afgelopen week iets minder bezig ben geweest met de angsten. Ik ben nu druk bezig om af te vallen! Dat is mijn doel, en dat heb ik dan ook de hele dag in me kop zitten. Neemt niet weg dat ik nog super gevoelig ben voor alle soorten ziektes en sterfgevallen die zich bijvoorbeeld op tv voordoen. Ook voel ik nog steeds de pijntjes in mijn lichaam. Voornamelijk de pijntjes in mijn onderbuik, schaamstreek, vagina en liezen...
Hopelijk weet ik de angst te onderdrukken en laat ik me er niet door gek maken.
Ik probeer me te focussen op het hier en nu. Vandaag leef ik, vandaag ben ik gezond! Morgen is weer een nieuwe dag.
En de zomer komt eraan, en ik wil graag mijn oude figuurtje terug, mooie kleren aan, dus er is geen ruimte in mijn hoofd voor angst! (dat zeg ik mezelf steeds)
Ik merk dat ik afgelopen week iets minder bezig ben geweest met de angsten. Ik ben nu druk bezig om af te vallen! Dat is mijn doel, en dat heb ik dan ook de hele dag in me kop zitten. Neemt niet weg dat ik nog super gevoelig ben voor alle soorten ziektes en sterfgevallen die zich bijvoorbeeld op tv voordoen. Ook voel ik nog steeds de pijntjes in mijn lichaam. Voornamelijk de pijntjes in mijn onderbuik, schaamstreek, vagina en liezen...
Hopelijk weet ik de angst te onderdrukken en laat ik me er niet door gek maken.
Ik probeer me te focussen op het hier en nu. Vandaag leef ik, vandaag ben ik gezond! Morgen is weer een nieuwe dag.
En de zomer komt eraan, en ik wil graag mijn oude figuurtje terug, mooie kleren aan, dus er is geen ruimte in mijn hoofd voor angst! (dat zeg ik mezelf steeds)
dinsdag 13 maart 2012 om 19:45
Over het algemeen gaat het beter, wel veel bezig met doemgedachtes en voorgevoelens. Vind het eng dat sommige plotselinge gedachtes lijken op voorgevoelens. Weet nog niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Tips
Moestuintje, zei ze dat echt? Heb je eerder dit soort problemen met haar gehad? Zoiets hoort toch niet.
Muurtje, fijn dat het wat beter gaat. Knap hoor, afvallen. Ik mag gelukkig niet, pas na de zwangerschap. Wel de hele dag honger. Maar gelukkig pas drie kilo erbij met 20 weken.
Moestuintje, zei ze dat echt? Heb je eerder dit soort problemen met haar gehad? Zoiets hoort toch niet.
Muurtje, fijn dat het wat beter gaat. Knap hoor, afvallen. Ik mag gelukkig niet
, pas na de zwangerschap. Wel de hele dag honger. Maar gelukkig pas drie kilo erbij met 20 weken.
dinsdag 13 maart 2012 om 20:14
quote:moestuintje schreef op 13 maart 2012 @ 18:57:
Ben ik weer....
Oke, de psych noemt mij een slecht mens... Rijp voor opname... En een klaagbak.... En ze irriteert zich, zegt ze.
Fijne bespreking dus... : (
Hypomonstertje zit even in het doosje.
Hoe is het bij jullie?
Ik bemoei me weer even. Maar ga aub onmiddellijk weg bij je psychiater! Dit is niet goed voor je hoor. Begrip is het sleutelwoord in deze. Anders stop je energie in een verdediging, i.p.v. dat je aan de slag gaat met jezelf. Laat je niet gek maken hoor!
Dat hoort een psych of wat voor therapeut ook nooit te zeggen! Ethiek heet dat!
Ben ik weer....
Oke, de psych noemt mij een slecht mens... Rijp voor opname... En een klaagbak.... En ze irriteert zich, zegt ze.
Fijne bespreking dus... : (
Hypomonstertje zit even in het doosje.
Hoe is het bij jullie?
Ik bemoei me weer even. Maar ga aub onmiddellijk weg bij je psychiater! Dit is niet goed voor je hoor. Begrip is het sleutelwoord in deze. Anders stop je energie in een verdediging, i.p.v. dat je aan de slag gaat met jezelf. Laat je niet gek maken hoor!
Dat hoort een psych of wat voor therapeut ook nooit te zeggen! Ethiek heet dat!
dinsdag 13 maart 2012 om 22:56
Ben ik weer even...
Hypomonstertje zit nog steeds in de doos. Ik heb met een goede vriend (tevens arts) afgesproken dat hij deze week voor één keertje zal kijken/ voelen om de hypo te horen. Afspraak is dat ik dan - tenzij hij het nadrukkelijk aangeeft - ik niet naar de HA ga, maar pas over 3 maanden. Over 3 maanden dan weer de normale - reguliere - check en dat ik er met mijn vingertjes vanaf blijf.
De laatste exposurestap, de borstcontrole, laat ik zitten. Die stap zal er niet in zitten. Dus dan maar om de 3 maanden checken bij de HA.
Tenzij de vriend dus deze week toch zegt dat hetgeen ik heb gevonden iets is wat eerder bekeken moet worden. Maar ja, de mammografie is nog maar een maand geleden en het ziekenhuis was crystal clear: niets aan de hand, geen vervolgonderzoeken, niet meer op controle.
Kost weer even tijd (en energie) om het hypomonstertje de baas te blijven, maar het is voor een goed doel. En inderdaad, het is me vaker gelukt, dus dit moet ook lukken.
Kleine biecht: ik heb dus toch op internet gesnuffeld... En daar natuurlijk dingen gevonden die niet op een mammo zichtbaar zijn etc etc etc etc.... Internet zou verboden moeten worden op mijn pc.... Eigen schuld, dikke bult. Oeh, dat gezegde is niet zo heel fijn in deze context. Ik neig ernaar om het te wissen, maar ook dan zou ik tegemoet komen aan mijn hypootje, dus ik laat het maar staan.
Worden jullie soms ook zo moe van de innerlijke dialogen?
Hypomonstertje zit nog steeds in de doos. Ik heb met een goede vriend (tevens arts) afgesproken dat hij deze week voor één keertje zal kijken/ voelen om de hypo te horen. Afspraak is dat ik dan - tenzij hij het nadrukkelijk aangeeft - ik niet naar de HA ga, maar pas over 3 maanden. Over 3 maanden dan weer de normale - reguliere - check en dat ik er met mijn vingertjes vanaf blijf.
De laatste exposurestap, de borstcontrole, laat ik zitten. Die stap zal er niet in zitten. Dus dan maar om de 3 maanden checken bij de HA.
Tenzij de vriend dus deze week toch zegt dat hetgeen ik heb gevonden iets is wat eerder bekeken moet worden. Maar ja, de mammografie is nog maar een maand geleden en het ziekenhuis was crystal clear: niets aan de hand, geen vervolgonderzoeken, niet meer op controle.
Kost weer even tijd (en energie) om het hypomonstertje de baas te blijven, maar het is voor een goed doel. En inderdaad, het is me vaker gelukt, dus dit moet ook lukken.
Kleine biecht: ik heb dus toch op internet gesnuffeld... En daar natuurlijk dingen gevonden die niet op een mammo zichtbaar zijn etc etc etc etc.... Internet zou verboden moeten worden op mijn pc.... Eigen schuld, dikke bult. Oeh, dat gezegde is niet zo heel fijn in deze context. Ik neig ernaar om het te wissen, maar ook dan zou ik tegemoet komen aan mijn hypootje, dus ik laat het maar staan.
Worden jullie soms ook zo moe van de innerlijke dialogen?
woensdag 14 maart 2012 om 08:29
Ja hoor, erg vermoeiend is het. Steeds met jezelf in gesprek.
Merk ook dat wanneeer ik de ene kwaal ' de kop indruk ' de hypo opduikt in de vorm van een andere kwaal. Van borst naar baarmoederhals en terug. Als beiden zouden worden uitgesloten denk ik dt ik wel weer iets anders verzin.
De amgst om ongeneselijk ziek te worden is er gewoon. En blijft hardnekkig aanwezig. Mijn grootste angst, weten dat je doodgaat. Bah, het idee maakt me gek.
Vervelend he, internet. Iedereen kan daar bang van worden. Ik lees echt niet meer.
Ga je nu een nieuwe therapeut zoeken overigens? En hoe zit het met die exposurestap? Moet je voelen als onderdeel van je therapie?
Ik blijf worstelen met de bange (voor) gevoelens. Als ik aan bepaalde zaken denk in nabije toekomst, dan bekruipt me meteen een gevoel dt ik dan ziek of erger ben. Heel eng en vervelend. Er zijn een paar specifieke zaken; wij hebben een groot stuk land voor ons bedrijf en zijn al lang met een tuinhuis bezig. Ik kijk daar al jaren naar uit. Het is nog niet af, nog een oaar maanden hoop ik. Tweede punt is een verre reis. Heb al een tijdje het plan om over een paar jaar met gezin een verre reis te maken voor een week of zes. Aan beide zaken kan ik niet goed meer denken zonder angst. Die angst speelt ineens op waardoor het voot mij lijkt op een voorgevoel. Wellicht heb ik ergens tijdens mijn hypochondrische periode bedacht dat zaken in de toekomst onzeker zijn en krijg ik daardoor nu deze gevoelens als ik er aan denk. Maar het is hardnekkig en ik kan het niet loslaten.
Snappen jullie wat ik bedoel. Nog tips?
Merk ook dat wanneeer ik de ene kwaal ' de kop indruk ' de hypo opduikt in de vorm van een andere kwaal. Van borst naar baarmoederhals en terug. Als beiden zouden worden uitgesloten denk ik dt ik wel weer iets anders verzin.
De amgst om ongeneselijk ziek te worden is er gewoon. En blijft hardnekkig aanwezig. Mijn grootste angst, weten dat je doodgaat. Bah, het idee maakt me gek.
Vervelend he, internet. Iedereen kan daar bang van worden. Ik lees echt niet meer.
Ga je nu een nieuwe therapeut zoeken overigens? En hoe zit het met die exposurestap? Moet je voelen als onderdeel van je therapie?
Ik blijf worstelen met de bange (voor) gevoelens. Als ik aan bepaalde zaken denk in nabije toekomst, dan bekruipt me meteen een gevoel dt ik dan ziek of erger ben. Heel eng en vervelend. Er zijn een paar specifieke zaken; wij hebben een groot stuk land voor ons bedrijf en zijn al lang met een tuinhuis bezig. Ik kijk daar al jaren naar uit. Het is nog niet af, nog een oaar maanden hoop ik. Tweede punt is een verre reis. Heb al een tijdje het plan om over een paar jaar met gezin een verre reis te maken voor een week of zes. Aan beide zaken kan ik niet goed meer denken zonder angst. Die angst speelt ineens op waardoor het voot mij lijkt op een voorgevoel. Wellicht heb ik ergens tijdens mijn hypochondrische periode bedacht dat zaken in de toekomst onzeker zijn en krijg ik daardoor nu deze gevoelens als ik er aan denk. Maar het is hardnekkig en ik kan het niet loslaten.
Snappen jullie wat ik bedoel. Nog tips?
woensdag 14 maart 2012 om 11:43
Heel herkenbaar! Ik vind het ook altijd eng om aan de toekomst te denken. Dan denk ik ook 'wat heeft het voor zin want misschien ben ik tegen die tijd wel ziek of erger' en dan word ik al helemaal verdrietig enzo. Maar de psych (een andere dan mevrouw de muts) zei tegen mij 'DURF TE LEVEN' en daar houd ik me aan vast. Hij zei dat ik niet durfde te leven en daar had hij wel gelijk in. Het is moeilijk voor mij om niet overal controle over te kunnen hebben. Niet wetende hoe het leven en mijn gezondheid er over een paar maanden, jaren etc uitziet. Maar dat moet me niet belemmeren om van het leven te genieten. En dingen te doen die ik wil.
Dus...ik ben de afgelopen twee jaar voor langere tijd naar Cuba, Sri Lanka en Zuid Afrika geweest : ) Geweldig!!!!! En bij elke reis dacht ik wel 'oh jee' en vooral de week voor vertrek was heel erg. Dan was ik bang dat ik tijdens de vakantie iets naars zou ontdekken zodat de hele vakantie 'verziekt' zou zijn. De hypo is dan volop aanwezig. En dat gebeurt vaker in situaties waarin ik eigenlijk zou moeten genieten. Bij dingen die leuk zijn. Dan komt er altijd een stemmetje van 'wat als...'
Waarschijnlijk is het dan de onzekerheid die parten speelt ofzo en waar ik dan onvoldoende naar luister. Ik moet namelijk altijd groot en sterk zijn en mijn gevoel moet niet zo 'zeuren'. Tsja.
Maar moraal van het verhaal: DURF TE LEVEN!!!!!!!
Uhm, ik ga even niet op zoek naar een nieuwe psych. Ik denk dat ik inmiddels alle technieken wel voorbij heb zien komen en dat het nu echt aan mezelf is. Wel overweeg ik iets van alternatieve therapie. Om dichterbij gevoel te komen enzo. Ik ga iig weer beginnen met meditatie. Lijkt me goed om te doen.
En die laatste exposurestap heb ik zelf bepaald. Beetje stom. Maar ik dacht dat als ik dat weer zou kunnen dat alles dan klaar zou zijn. Maar dat is niet zo. Ik moet accepteren dat het ook gewoon een beetje bij me hoort. En dat dit echt een stap te ver is.
Dus...ik ben de afgelopen twee jaar voor langere tijd naar Cuba, Sri Lanka en Zuid Afrika geweest : ) Geweldig!!!!! En bij elke reis dacht ik wel 'oh jee' en vooral de week voor vertrek was heel erg. Dan was ik bang dat ik tijdens de vakantie iets naars zou ontdekken zodat de hele vakantie 'verziekt' zou zijn. De hypo is dan volop aanwezig. En dat gebeurt vaker in situaties waarin ik eigenlijk zou moeten genieten. Bij dingen die leuk zijn. Dan komt er altijd een stemmetje van 'wat als...'
Waarschijnlijk is het dan de onzekerheid die parten speelt ofzo en waar ik dan onvoldoende naar luister. Ik moet namelijk altijd groot en sterk zijn en mijn gevoel moet niet zo 'zeuren'. Tsja.
Maar moraal van het verhaal: DURF TE LEVEN!!!!!!!
Uhm, ik ga even niet op zoek naar een nieuwe psych. Ik denk dat ik inmiddels alle technieken wel voorbij heb zien komen en dat het nu echt aan mezelf is. Wel overweeg ik iets van alternatieve therapie. Om dichterbij gevoel te komen enzo. Ik ga iig weer beginnen met meditatie. Lijkt me goed om te doen.
En die laatste exposurestap heb ik zelf bepaald. Beetje stom. Maar ik dacht dat als ik dat weer zou kunnen dat alles dan klaar zou zijn. Maar dat is niet zo. Ik moet accepteren dat het ook gewoon een beetje bij me hoort. En dat dit echt een stap te ver is.
woensdag 14 maart 2012 om 12:59
"Ik denk dat ik inmiddels alle technieken wel voorbij heb zien komen en dat het nu echt aan mezelf is. Wel overweeg ik iets van alternatieve therapie. Om dichterbij gevoel te komen enzo. Ik ga iig weer beginnen met meditatie. Lijkt me goed om te doen."
Toch zijn er alternatieven zoals je zelf al zei. Het is ten eerste inderdaad aan jezelf, jij moet het doen, niet die ander. Maar er zijn nog andere methoden. Dat voelen is zó belangrijk! Dat krijgt een reguliere hulpverlener je niet aangeleerd. Een hypnotherapeut (een goede!) is daarvoor heel geschikt.
Ik heb ook een angststoornis gehad (met een dwangstoornis). En ik ben er echt volledig van af. Het hoort namelijk NIET bij mij. Zo ben ik niet geboren, zo is niemand geboren.
Accepteren van hoe de situatie nú is, is heel goed. Want zonder acceptatie kan er geen verandering plaatsvinden. Maar dat accepteren moet dan wel uit een diep gevoel van binnen komen, niet uit je denken, want dan lieg je jezelf als het ware voor. En daarna kun je uit gaan diepen want nu werkelijk de bron is. En niet alleen het herkennen ervan, wat vaak al niet duidelijk is, maar het érkennen ervan. Dat is zo belangrijk.
Toch zijn er alternatieven zoals je zelf al zei. Het is ten eerste inderdaad aan jezelf, jij moet het doen, niet die ander. Maar er zijn nog andere methoden. Dat voelen is zó belangrijk! Dat krijgt een reguliere hulpverlener je niet aangeleerd. Een hypnotherapeut (een goede!) is daarvoor heel geschikt.
Ik heb ook een angststoornis gehad (met een dwangstoornis). En ik ben er echt volledig van af. Het hoort namelijk NIET bij mij. Zo ben ik niet geboren, zo is niemand geboren.
Accepteren van hoe de situatie nú is, is heel goed. Want zonder acceptatie kan er geen verandering plaatsvinden. Maar dat accepteren moet dan wel uit een diep gevoel van binnen komen, niet uit je denken, want dan lieg je jezelf als het ware voor. En daarna kun je uit gaan diepen want nu werkelijk de bron is. En niet alleen het herkennen ervan, wat vaak al niet duidelijk is, maar het érkennen ervan. Dat is zo belangrijk.
woensdag 14 maart 2012 om 13:32
Wat een mooie reizen. Heb het zelf ook een paar keer gedaan in mijn vrijgezellenperiode. Een keer voor zeven maanden. Ond het ook steeds eng (alleen). Mis die vrijheid soms nog. Maar dit is zeven jaar geleden (laatste keer) voordat de angsten kwamen. Het gekke is dat ik dan juist helemaal niet naar controle zoek. Blijkbaar heb ik dat dan niet nodig. Vrijheid is dan het belangrijkst.
Dus angstige toekomstbeelden zijn normaal bij hypochonders?Wat mij angstig maakt is dt ik op dt moment ook denk dat het zo is. Dus niet dat het misschien zo is. Het overvalt me alsof het een voldongen feit is. Dat maakt me zo bang. Of verzin ik dit allemaal ergens in mijn brein en houd ik mezelf voor de gek?
Leuk dat jullie beiden over alternatieve therapie beginnen. Ik had ook een hypnotherapeute benaderd, maar geen reactie gekregen. Toen toch maar voor een psycholoog gekozen.
Ben je al lang klachtenvrij molly? Vroeg me al af waar je kennis vandaan kwam en of je zelf misschien therapeute bent.
Durf te leven. Zegt mijn man ook vaak tegen me.
Dus angstige toekomstbeelden zijn normaal bij hypochonders?Wat mij angstig maakt is dt ik op dt moment ook denk dat het zo is. Dus niet dat het misschien zo is. Het overvalt me alsof het een voldongen feit is. Dat maakt me zo bang. Of verzin ik dit allemaal ergens in mijn brein en houd ik mezelf voor de gek?
Leuk dat jullie beiden over alternatieve therapie beginnen. Ik had ook een hypnotherapeute benaderd, maar geen reactie gekregen. Toen toch maar voor een psycholoog gekozen.
Ben je al lang klachtenvrij molly? Vroeg me al af waar je kennis vandaan kwam en of je zelf misschien therapeute bent.
Durf te leven
. Zegt mijn man ook vaak tegen me.
woensdag 14 maart 2012 om 13:47
Wat bijzonder en typisch, dat je op reis geen klachten hebt. Best interessant om dat eens voor jezelf uit te gaan zoeken. Normale én irreële angst verschijnt wanneer je de controle verliest. Bij normale angst kun je denken aan bedreigd worden door vuur. Je hebt daar geen controle over, dus zul je zelf in actie moeten komen. Je vlucht, vecht of bevriest.
Bij irreële angst zul je ook ooit de controle op iets verloren hebben, maar dan met een grotere impact of gedurende langere tijd. Ik noem maar iets: een overlijden van een naaste, scheiding ouders, broertje in het ziekenhuis, etc. Wellicht heb je dan in zo'n periode je rust kunnen vinden in iets anders, wat je hersenen bij een volgende situatie dan weer aanwenden om opnieuw die rust te kunnen gebruiken. Het zit in je systeem.
Maar inderdaad, ik ben therapeut in wording Kvdt. Probeer vanuit mijn ervaringsdeskundigheid nu een eigen praktijk op te zetten. Heb ook nog een opleiding gevolgd, om e.e.a. te versterken.
Heb een geheel eigen visie erop. Ik vond geen aansluiting bij reguliere hulpverleners, daar kwam ik na jaren nog geen steek verder, het werd er zelfs erger van. Ben uit boosheid (vechtlust) overal mee gestopt, ook medicatie. Ik moest het zelf kunnen. En kan ik het niet zelf, dan vind ik in ieder geval mijn heil níet in de reguliere hoek. Mijn visie is dus een combinatie van een stukje reguliere kijk (want er zit logica in), een stukje Oosterse visie (meditatie, geest en lichaam zijn één, etc.) én mijn eigen ervaring en onderzoek.
Ik ben zo'n jaar of zeven klachtenvrij. Of eigenlijk valt het niet onder klachtenvrij, maar onder 'ik heb het gewoon niet'.
Dat is net zoiets als een roker die zeven jaar gestopt is. Dat blijft voor velen dan een ex-roker, in plaats van iemand die 'gewoon' niet rookt.
Het is simpelweg verdwenen, om nooit meer terug te komen. Ook geen vervanging gehad van iets, ook geen terugval, zelfs niet na heftige gebeurtenissen (overlijden vader bvb.). Ik denk dat ik een stukje bij kan dragen aan het omgaan met andermans angst doordat ik weet waar ik het over heb, ik voel mee. Zal niet afkeuren, bestrijden, of wat dan ook. Want zodra een therapeut of arts dát doet (waarmee dan ook, al is het een zere knie), dan word je niet begrepen en genees je langzamer. Dat is nu eenmaal een feit, ook in ziekenhuizen en bij huisartsen.
Als je die hypnotherapeut niet meer hebt gehoord, dan was deze misschien niet geschikt voor je. Probeer het eens bij een andere? Welke hoek van Nederland woon je?
Bij irreële angst zul je ook ooit de controle op iets verloren hebben, maar dan met een grotere impact of gedurende langere tijd. Ik noem maar iets: een overlijden van een naaste, scheiding ouders, broertje in het ziekenhuis, etc. Wellicht heb je dan in zo'n periode je rust kunnen vinden in iets anders, wat je hersenen bij een volgende situatie dan weer aanwenden om opnieuw die rust te kunnen gebruiken. Het zit in je systeem.
Maar inderdaad, ik ben therapeut in wording Kvdt. Probeer vanuit mijn ervaringsdeskundigheid nu een eigen praktijk op te zetten. Heb ook nog een opleiding gevolgd, om e.e.a. te versterken.
Heb een geheel eigen visie erop. Ik vond geen aansluiting bij reguliere hulpverleners, daar kwam ik na jaren nog geen steek verder, het werd er zelfs erger van. Ben uit boosheid (vechtlust) overal mee gestopt, ook medicatie. Ik moest het zelf kunnen. En kan ik het niet zelf, dan vind ik in ieder geval mijn heil níet in de reguliere hoek. Mijn visie is dus een combinatie van een stukje reguliere kijk (want er zit logica in), een stukje Oosterse visie (meditatie, geest en lichaam zijn één, etc.) én mijn eigen ervaring en onderzoek.
Ik ben zo'n jaar of zeven klachtenvrij. Of eigenlijk valt het niet onder klachtenvrij, maar onder 'ik heb het gewoon niet'.
Dat is net zoiets als een roker die zeven jaar gestopt is. Dat blijft voor velen dan een ex-roker, in plaats van iemand die 'gewoon' niet rookt.
Het is simpelweg verdwenen, om nooit meer terug te komen. Ook geen vervanging gehad van iets, ook geen terugval, zelfs niet na heftige gebeurtenissen (overlijden vader bvb.). Ik denk dat ik een stukje bij kan dragen aan het omgaan met andermans angst doordat ik weet waar ik het over heb, ik voel mee. Zal niet afkeuren, bestrijden, of wat dan ook. Want zodra een therapeut of arts dát doet (waarmee dan ook, al is het een zere knie), dan word je niet begrepen en genees je langzamer. Dat is nu eenmaal een feit, ook in ziekenhuizen en bij huisartsen.
Als je die hypnotherapeut niet meer hebt gehoord, dan was deze misschien niet geschikt voor je. Probeer het eens bij een andere? Welke hoek van Nederland woon je?
woensdag 14 maart 2012 om 14:01
Destijds had ik gelukkig nog nooit echt last van angsten gehad, dat is vier jaar geleden begonnen na een burnout en in oktober opnieuw na een miskraam ( twee weken daarna opnieuw zwanger, vandaar nu 20 weken).
Maar ik voel me inderdaad beter tijdens vakanties, onbezorgder. Meer genieten. Totdat het einde in zicht komt.
Een piekeraar ben ik wel alijd geweest, en overbezorgd.
Ik woon op de veluwe, zuidelijke kant. Ik ben import hier, kom van beneden de rivieren.
Misschien dat de miskraam iets heeft aangewakkerd, bloedverlies wat leidt tot een afbreking zwangerschap zonder dat je iets kunt doen. Al dacht ik er toen erg nuchter over, het was nog pril, zes weken pas. De klachten begonnen twee weken later.
Zijn de bange voorgevoelens een vorm van irreeele angst? Hoe werkt dat precies ( sorry dat ik dit steeds aanhaal. Het zit me dwars dat ik nog niet precies weet waar het vandaan komt en dat beangstigst me)
Je weet waar je over praat, dat is prettig. Moestuintje ook overigens. Bijzonder dat je een eigen praktijk gaat starten.
Ik denk dat je veel mensen gaat helpen ( doe je nu ook al)
Maar ik voel me inderdaad beter tijdens vakanties, onbezorgder. Meer genieten. Totdat het einde in zicht komt.
Een piekeraar ben ik wel alijd geweest, en overbezorgd.
Ik woon op de veluwe, zuidelijke kant. Ik ben import hier, kom van beneden de rivieren.
Misschien dat de miskraam iets heeft aangewakkerd, bloedverlies wat leidt tot een afbreking zwangerschap zonder dat je iets kunt doen. Al dacht ik er toen erg nuchter over, het was nog pril, zes weken pas. De klachten begonnen twee weken later.
Zijn de bange voorgevoelens een vorm van irreeele angst? Hoe werkt dat precies ( sorry dat ik dit steeds aanhaal. Het zit me dwars dat ik nog niet precies weet waar het vandaan komt en dat beangstigst me)
Je weet waar je over praat, dat is prettig. Moestuintje ook overigens. Bijzonder dat je een eigen praktijk gaat starten.
Ik denk dat je veel mensen gaat helpen ( doe je nu ook al)
