Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
woensdag 21 maart 2012 om 23:15
Moestuintje;
Ja das vervelend als er geen concrete stoornis kan worden aangegeven. Wat je nu opnoemt is een behoorlijk waslijst.
Ik werk zelf met mensen met diverse gedragsstoornissen, en door mijn werk ben ik er eigenlijk wel achter gekomen dat het 'lijkt' alsof steeds meer mensen te kampen hebben met een stoornis. Er worden hiervoor ook steeds meer (nieuwe) benamingen gezocht, waardoor het uiteindelijk dan weer moeilijk lijkt concreet te benoemen wát voor een stoornis iemand heeft. Wat kun je ermee? Helemaal niks!
Dat met relaties herken ik ook. 9 jaar geleden leerde ik de vader van mij zoon kennen, die achteraf ADHD bleek te hebben, en een 'lieg ziekte'. Dat was ook echt een gestoorde relatie. Daarna kreeg ik een vriend die heel lief en stabiel leek, maar hij had aantal jaren terug een ongeluk gehad, een wiplash opgelopen hierdoor en een psychologische stoornis en één of andere kortsluiting in de hersenen.
Ik denk dat het op de één of andere manier elkaar 'aantrekt'? Ik heb nu wel een hele lieve goeie man (voor wat ik nu weet, haha) Dus ik heb ook tegen mezelf gezegd toen ik de moed wilde opgeven door die 'gekken', dat er ergens wel een goeie op de wereld is
Ja das vervelend als er geen concrete stoornis kan worden aangegeven. Wat je nu opnoemt is een behoorlijk waslijst.
Ik werk zelf met mensen met diverse gedragsstoornissen, en door mijn werk ben ik er eigenlijk wel achter gekomen dat het 'lijkt' alsof steeds meer mensen te kampen hebben met een stoornis. Er worden hiervoor ook steeds meer (nieuwe) benamingen gezocht, waardoor het uiteindelijk dan weer moeilijk lijkt concreet te benoemen wát voor een stoornis iemand heeft. Wat kun je ermee? Helemaal niks!
Dat met relaties herken ik ook. 9 jaar geleden leerde ik de vader van mij zoon kennen, die achteraf ADHD bleek te hebben, en een 'lieg ziekte'. Dat was ook echt een gestoorde relatie. Daarna kreeg ik een vriend die heel lief en stabiel leek, maar hij had aantal jaren terug een ongeluk gehad, een wiplash opgelopen hierdoor en een psychologische stoornis en één of andere kortsluiting in de hersenen.
Ik denk dat het op de één of andere manier elkaar 'aantrekt'? Ik heb nu wel een hele lieve goeie man (voor wat ik nu weet, haha) Dus ik heb ook tegen mezelf gezegd toen ik de moed wilde opgeven door die 'gekken', dat er ergens wel een goeie op de wereld is
donderdag 22 maart 2012 om 08:12
Pilatespas, je hebt wel veel meegemaakt. Wat erg voor je. Ik kan me voorstellen dat je hulp nodig hebt om dit te verwerken. Heb je hulp?
Moestuintje; ik heb zelf ook mijn twijfels bij de labels en diagnoses. Heb daar ooit eens een goed gesprek over gehad met mijn vorige psycholoog. Kreeg het idee dat ze mijn mening wel een beetje deelde.
Kan me voorstellen dat je niet bepaald blij bent met de opmerking van je vriend. Wat zegt je gevoel? Heeft het kans van slagen of doe je jezelf tekort. Ik oordeel niet hoor, ken de situatie verder niet. Maar denk wel dat je zelf het antwoord hebt.
Muurtje: ik heb dezelfde gevoeligheid. Maar zaken aanvoelen uit het heden is iets anders dan voorgevoelens hebben toch. Dat gaat om zaken in de toekomst. Ik heb daar geen ervaring mee denk ik. Ik denk even en schrijf tegelijkertijd..beetje brainstormen dus. Ik ben wel een doemdenker, weinig vertrouwen en bang dat leuke dingen niet doorgaan. Natuurlijk gaat er ook wel eens iets verkeerd, maar heb daarbij nooit de gedachte gehad dat ik dat echt heb aangevoeld. Als ik eerlijk ben zit ik er juist vaker naast en hebben zaken een positieve(re) afloop. Ook ben ik vaak streng in mijn oordeel over mensen en moet ik dat soms bijstellen. Kortom, vaak komt het niet door gevoel maar door onzekerheid, daarnaast is gevoel en voorgevoel niet hetzelfde.
Mijn angst met betrekking tot voorgevoelens blijft, maar ik wil graag een rationele verklaring zoeken.
Of toch hypnotherapie proberen, wat molly ook al aangaf.
En wat jullie ook al schreven: de angst om alles te verliezen is groot. Daar komt ook veel uit voort. Je niet voor kunnen stellen dat het goed blijft gaan of dat je het verdiend hebt.
Moestuintje; ik heb zelf ook mijn twijfels bij de labels en diagnoses. Heb daar ooit eens een goed gesprek over gehad met mijn vorige psycholoog. Kreeg het idee dat ze mijn mening wel een beetje deelde.
Kan me voorstellen dat je niet bepaald blij bent met de opmerking van je vriend. Wat zegt je gevoel? Heeft het kans van slagen of doe je jezelf tekort. Ik oordeel niet hoor, ken de situatie verder niet. Maar denk wel dat je zelf het antwoord hebt.
Muurtje: ik heb dezelfde gevoeligheid. Maar zaken aanvoelen uit het heden is iets anders dan voorgevoelens hebben toch. Dat gaat om zaken in de toekomst. Ik heb daar geen ervaring mee denk ik. Ik denk even en schrijf tegelijkertijd..beetje brainstormen dus. Ik ben wel een doemdenker, weinig vertrouwen en bang dat leuke dingen niet doorgaan. Natuurlijk gaat er ook wel eens iets verkeerd, maar heb daarbij nooit de gedachte gehad dat ik dat echt heb aangevoeld. Als ik eerlijk ben zit ik er juist vaker naast en hebben zaken een positieve(re) afloop. Ook ben ik vaak streng in mijn oordeel over mensen en moet ik dat soms bijstellen. Kortom, vaak komt het niet door gevoel maar door onzekerheid, daarnaast is gevoel en voorgevoel niet hetzelfde.
Mijn angst met betrekking tot voorgevoelens blijft, maar ik wil graag een rationele verklaring zoeken.
Of toch hypnotherapie proberen, wat molly ook al aangaf.
En wat jullie ook al schreven: de angst om alles te verliezen is groot. Daar komt ook veel uit voort. Je niet voor kunnen stellen dat het goed blijft gaan of dat je het verdiend hebt.
donderdag 22 maart 2012 om 21:41
Kvdt, ik heb geen hulp...wil dat wel zoeken, maar die eerste stap vind ik een beetje eng. Dan zit ik daar, en dan moet ik die doos ellende open strekken en dan ook nog hypochonder. Vraag me dan af of ik me aanstel, of dat ik best heftige dingen heb meegemaakt. Mijn partner is niet zo'n prater, meer oppervlakkig en grapjes.
Dat voorgevoel herken ik wel kvdt. Maar is het niet dat we dat op ons afroepen, we zijn er veel mee bezig.
Moestuintje, vervelend jouw ervaring bij de psych, probeer hier niet te lang in te blijven hangen, nog meer verkeerde energie en we verbruiken al zo veel verkeerde energie.
Molly, je schrijft echt goed dingen op. Wat je schrijft herken ik wel, dat je moet accepteren dat je in het nu leeft en moet genieten van het nu (kort samengevat), soms lukt dat een paar dagen en val dan weer terug. Wat al is geschreven, ik wil zoooo graag in dit leven blijven bij mijn kinderen. En dan heb je weer de nadenker: ben ik te bang om te leven...
Dat voorgevoel herken ik wel kvdt. Maar is het niet dat we dat op ons afroepen, we zijn er veel mee bezig.
Moestuintje, vervelend jouw ervaring bij de psych, probeer hier niet te lang in te blijven hangen, nog meer verkeerde energie en we verbruiken al zo veel verkeerde energie.
Molly, je schrijft echt goed dingen op. Wat je schrijft herken ik wel, dat je moet accepteren dat je in het nu leeft en moet genieten van het nu (kort samengevat), soms lukt dat een paar dagen en val dan weer terug. Wat al is geschreven, ik wil zoooo graag in dit leven blijven bij mijn kinderen. En dan heb je weer de nadenker: ben ik te bang om te leven...
zondag 25 maart 2012 om 09:26
maandag 26 maart 2012 om 20:28
Brief voor bevolkingsonderzoek met uitstrijkje ligt op de deurmat. Brrr: HYPO!!!!
Hypo springt vrolijk in het rond, doet een dansje want hij ziet zijn kans weer schoon. Beentjes in de lucht en polonaise, daar gaat ie!!!
Goed even pas op de plaats. Het heeft geen enkele zin om zo te doen als ik nu doe. Het is een normaal onderzoek dat voor iedereen geldt die boven de 30 is. Dus ik ga netjes deze week bellen en voor volgende week een afspraak maken. Gewoon, zoals het hoort waar niets bijzonders aan is. Alle fratsen die in mijn hoofd oppoppen zijn míjn fratsen. De brief is niets meer dan standaard.
Zucht...
Hypo springt vrolijk in het rond, doet een dansje want hij ziet zijn kans weer schoon. Beentjes in de lucht en polonaise, daar gaat ie!!!
Goed even pas op de plaats. Het heeft geen enkele zin om zo te doen als ik nu doe. Het is een normaal onderzoek dat voor iedereen geldt die boven de 30 is. Dus ik ga netjes deze week bellen en voor volgende week een afspraak maken. Gewoon, zoals het hoort waar niets bijzonders aan is. Alle fratsen die in mijn hoofd oppoppen zijn míjn fratsen. De brief is niets meer dan standaard.
Zucht...
dinsdag 27 maart 2012 om 15:42
Op zich wel redelijk, maar merk dat ik makkelijk getriggerd wordt. Alleen al door het lezen over uitnodiging van je uitstrijkje en het feit dat ik volgend jaar pas voor het eerst in mijn leven kan gaan. Of een vraag van zus over licht bloedverlies daags na menstruatie. Vandaag voel ik me ' opgefokt' en weet niet waarom. Kip of ei? Oorzaak of gevolg?
Twijfel over de hypnotherapie. Ook ivm angst en last van die zogenaamde voorgevoelens.
Twijfel over de hypnotherapie. Ook ivm angst en last van die zogenaamde voorgevoelens.
dinsdag 27 maart 2012 om 22:09
Hier ook slechte dag : (. Moestuintje, bevolk onderz is niet eng. Je gaat liggen en binnen 2 sec is het gebeurd. Heb je tussentijds bloedverlies, pijn of iets dergelijks? Zo nee, dan is de kans erg klein dat er iets is. Maar snap natuurlijk wat er in je hoofd speelt. Toch kan ik je reeel gezien best gerust stellen... Kvtd, jij ook slechte dag? Ik ook...loop al 4 weken met een erge hoest, zo erg dat mensen soms opkijken. Vorige week naar de dokter geweest en antibioticakuur gekregen, ivm luchtweginfectie. Nu 2 dagen klaar met kuur en hoesten is veel minder, maar nog niet voorbij. Wat ik al had geschreven (volgens mij) is dat ik dan steeds de trigger niet kan weerstaan om te googlen op vreselijke dingen. Ik kan mezelf nu ook niet meer gerust stellen, ik baal zo van deze gedachte. Waarom zijn wij niet gewoon relaxt? En denken: het is al minder, dus het zal wel goed komen? Ik fixeer me dan nog op die paar hoestbuien en denk dan echt; foute boel. Ik heb trouwens pas het boek: dokter het is toch niets ernstigs?gelezen. Mooie pocket over onze gedachtegang. Moesruintje, heb je de afspraak al gemaakt?
woensdag 28 maart 2012 om 13:07
@ pilates: positief dat je hoest minder wordt! Zie je wel dat het beter gaat!! (ik ga niet in op je negatieve gedachten, want die zijn dus inderdaad helemaal nergens voor nodig!) En blijf van internet af. Alsjeblieft blijf er vanaf. Het is voeding voor de hypo in je. En het wil meer en meer en meer. Het is een onverzadigbaar wezentje in je wat steeds meer wil eten. Dus: STOP!!!
@kvdt: herkenbaar. Ik word ook erg snel getriggerd door opmerkingen, stukjes uit de krant etc. Ik probeer het maar meteen naast me neer te leggen, maar dat is inderdaad lastig.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik volgende week mag bellen voor het onderzoek/ uitstrijkje. Reden dat ik niet meteen ben gaan bellen, is HEEL bewust. Mijn hypo staat namelijk al dansend met de brief in haar handen en klaar om naar de arts te gaan. De hypo vindt het zo geweldig dat behalve een uitstrijkje er nog wel meer te verzinnen valt. De hypo stuitert van ideeën en gaat helemaal los. Ik moet nu eerst mijn hypo laten uitrazen voordat ik in de achtbaan van dit wezentje wordt meegetrokken. Ik heb met mezelf en het hypootje afgesproken dat ik volgende week netjes ga bellen voor het bvo en dat ik hooguit 2 of 3 (het is onderhandelbaar, maar niet ongelimiteerd) dingen extra mag vragen aan de huisarts. De huisarts is voor mij namelijk een echte strijd. Ik heb daar letterlijk ochtenden voor openingstijd op de stoep gezeten in mijn ergste hypodagen - gelukkig al een paar jaar terug. Dat wil ik niet meer. Dus ik moet mezelf afremmen en mijn gezonde volwassene met de hypo in gesprek laten gaan. En dat lukt alleen om even pas op de plaats te maken.
Het heeft niets te maken met angst om het uberhaupt te doen. Zeker niet. Ik heb het al eerder gehad en weet dat het onderzoek an sich niet veel voorstelt (en heb helaas nog wel meer onderzoeken 'daar' gehad voor wat dingen (maar niet ernstig)).
De brief is voor mij dus een exposure-oefening. Omgaan met een hypootje die te overenthousiast is en zich volledig wil onderwerpen.
Door mezelf op te leggen om volgende week pas te bellen met hooguit 2-3 extra dingen heeft mijn hypo maar beperkt de ruimte om dingen te 'verzinnen'. En die kunnen we dan meteen aanpakken als we gaan.
Ingewikkeld verhaal, maar ik hoop dat het een beetje helder overkomt...
@kvdt: herkenbaar. Ik word ook erg snel getriggerd door opmerkingen, stukjes uit de krant etc. Ik probeer het maar meteen naast me neer te leggen, maar dat is inderdaad lastig.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik volgende week mag bellen voor het onderzoek/ uitstrijkje. Reden dat ik niet meteen ben gaan bellen, is HEEL bewust. Mijn hypo staat namelijk al dansend met de brief in haar handen en klaar om naar de arts te gaan. De hypo vindt het zo geweldig dat behalve een uitstrijkje er nog wel meer te verzinnen valt. De hypo stuitert van ideeën en gaat helemaal los. Ik moet nu eerst mijn hypo laten uitrazen voordat ik in de achtbaan van dit wezentje wordt meegetrokken. Ik heb met mezelf en het hypootje afgesproken dat ik volgende week netjes ga bellen voor het bvo en dat ik hooguit 2 of 3 (het is onderhandelbaar, maar niet ongelimiteerd) dingen extra mag vragen aan de huisarts. De huisarts is voor mij namelijk een echte strijd. Ik heb daar letterlijk ochtenden voor openingstijd op de stoep gezeten in mijn ergste hypodagen - gelukkig al een paar jaar terug. Dat wil ik niet meer. Dus ik moet mezelf afremmen en mijn gezonde volwassene met de hypo in gesprek laten gaan. En dat lukt alleen om even pas op de plaats te maken.
Het heeft niets te maken met angst om het uberhaupt te doen. Zeker niet. Ik heb het al eerder gehad en weet dat het onderzoek an sich niet veel voorstelt (en heb helaas nog wel meer onderzoeken 'daar' gehad voor wat dingen (maar niet ernstig)).
De brief is voor mij dus een exposure-oefening. Omgaan met een hypootje die te overenthousiast is en zich volledig wil onderwerpen.
Door mezelf op te leggen om volgende week pas te bellen met hooguit 2-3 extra dingen heeft mijn hypo maar beperkt de ruimte om dingen te 'verzinnen'. En die kunnen we dan meteen aanpakken als we gaan.
Ingewikkeld verhaal, maar ik hoop dat het een beetje helder overkomt...
woensdag 28 maart 2012 om 14:25
Moestuintje, ik snap het wel. Het enige is dat wanneer je eerder gaat je ook eerder weet dat er niks aan de hand is, zeg ik vanaf de zijlijn. nu moet je nog een extra paar dagen in de stress. Toch begrijp ik je el, je wilt eert even jezelf goed voorbereidencq herstellen. Wat wil je nog meer aan de dokter vragen? Anders schrijf het maar hier op, dan hou je ht niet voor jezelf.
Hier gaat het echt wel een stukje beter, de oest id niet meer constant, nog maar een uur per dag ofzo. Maar toch maak ik me dan zorgen dat een hoest na een antibiotica en4 weken helemaal weg had moeten zijn. Zal ik de dokter bellen? Ik ben trouwens het tegenovergestelde, ben anti dokter. Echt zooo eng. Fijne zonnige middag
Hier gaat het echt wel een stukje beter, de oest id niet meer constant, nog maar een uur per dag ofzo. Maar toch maak ik me dan zorgen dat een hoest na een antibiotica en4 weken helemaal weg had moeten zijn. Zal ik de dokter bellen? Ik ben trouwens het tegenovergestelde, ben anti dokter. Echt zooo eng. Fijne zonnige middag
woensdag 28 maart 2012 om 15:12
@ pilates: het is precies wat je schrijft over die extra dagen 'stress'. Dat moet ik juist leren om zo niet te ervaren en niet op de automatische piloot te handelen om zo snel mogelijk de hopelijke geruststelling te krijgen. Ik moet leren dat niet alles METEEN gedaan hoeft te worden. Er zullen geen rampen gebeuren als ik een week (of zelfs langer) wacht, maar ik kan er wel van leren om met de stress en mijn hypo om te gaan. Ik wil dat ík de dokter bel en niet dat mijn hypo de dokter belt.
Juist het zo snel mogelijk geruststelling krijgen is funest voor een hypochonder. Wij moeten leren dat het niet 'zo snel mogelijk' hoeft en dat we onze angst onder ogen moeten zien.
Ik ga niet schrijven wat ik nog meer aan de dokter wil vragen, want dan geef ik mijn hypo een open podium en daar gaat ze dan mee aan de haal. Want direct of indirect zullen jullie daar een reactie op geven en dat is perfecte voeding voor mijn hongerige hypo.
Volgens mij lukt het niet heel goed om te beschrijven wat ik precies bedoel... Maar het is in ieder geval het resultaat van mijn therapieën om mezelf 'op te voeden' in het omgaan met mijn hypootje. En dingen die daarbij horen zijn:
- niet op automatische piloot handelen (vlek=voelen, bult=paniek, etc), bewust pas op de plaats maken en wachten tot de gezonde volwassene ipv automatische piloot handelt
- accepteren dat angst er is maar ook weer verdwijnt. De paniek blijft niet. Het is vaak van korte duur
- mezelf leren geruststellen ipv door anderen
- vaste afspraken met huisarts wanneer ik kom en wanneer niet en met een limiet aan vragen
Ik moet me daaraan houden en me niet laten verleiden door een korte termijn geruststelling. Want als ik als hypo naar de dokter ga voor het uitstrijkje, dan is dat het begin van een reeks een nieuwe vragen. Terwijl als ik als gezonde volwassene ga, dan blijft het binnen de perken.
Ow, lastig om uit te leggen.
En voorbereiden op het uitstrijkje hoeft niet. En vragen erover heb ik ook niet. Maar door de trigger van het uitstrijkje vliegt de hypo mijn hele lijf af. En ik moet dus met mijn hypo een 'selectie' maken. Ow...ja, zo ga je dus kletsen na tig jaar therapie... Zucht. Nou ja, het werkt in ieder geval wel want het is gelukkig al lang geleden dat ik de huisartsenpost op z'n kop heb gezet ; )
Juist het zo snel mogelijk geruststelling krijgen is funest voor een hypochonder. Wij moeten leren dat het niet 'zo snel mogelijk' hoeft en dat we onze angst onder ogen moeten zien.
Ik ga niet schrijven wat ik nog meer aan de dokter wil vragen, want dan geef ik mijn hypo een open podium en daar gaat ze dan mee aan de haal. Want direct of indirect zullen jullie daar een reactie op geven en dat is perfecte voeding voor mijn hongerige hypo.
Volgens mij lukt het niet heel goed om te beschrijven wat ik precies bedoel... Maar het is in ieder geval het resultaat van mijn therapieën om mezelf 'op te voeden' in het omgaan met mijn hypootje. En dingen die daarbij horen zijn:
- niet op automatische piloot handelen (vlek=voelen, bult=paniek, etc), bewust pas op de plaats maken en wachten tot de gezonde volwassene ipv automatische piloot handelt
- accepteren dat angst er is maar ook weer verdwijnt. De paniek blijft niet. Het is vaak van korte duur
- mezelf leren geruststellen ipv door anderen
- vaste afspraken met huisarts wanneer ik kom en wanneer niet en met een limiet aan vragen
Ik moet me daaraan houden en me niet laten verleiden door een korte termijn geruststelling. Want als ik als hypo naar de dokter ga voor het uitstrijkje, dan is dat het begin van een reeks een nieuwe vragen. Terwijl als ik als gezonde volwassene ga, dan blijft het binnen de perken.
Ow, lastig om uit te leggen.
En voorbereiden op het uitstrijkje hoeft niet. En vragen erover heb ik ook niet. Maar door de trigger van het uitstrijkje vliegt de hypo mijn hele lijf af. En ik moet dus met mijn hypo een 'selectie' maken. Ow...ja, zo ga je dus kletsen na tig jaar therapie... Zucht. Nou ja, het werkt in ieder geval wel want het is gelukkig al lang geleden dat ik de huisartsenpost op z'n kop heb gezet ; )
donderdag 29 maart 2012 om 20:45
Hoi ladies,
Hoe gaat het? Jammer dat het weer omslaat.
Ik nog steeds aan het hoesten, niet de hele dag hoor, maar laat in de ochtend van die harde slijmhoest. Het is een harde hoest, waarbij ik slijm omhoog voel komen. In de middag en avond zo goed als weg. Maak me weer zo druk, omdat ik het nu al 4 weken heb. Wel minder, maar ondanks antibiotica niet over. Moet ik de dokter bellen?
Hoe gaat het? Jammer dat het weer omslaat.
Ik nog steeds aan het hoesten, niet de hele dag hoor, maar laat in de ochtend van die harde slijmhoest. Het is een harde hoest, waarbij ik slijm omhoog voel komen. In de middag en avond zo goed als weg. Maak me weer zo druk, omdat ik het nu al 4 weken heb. Wel minder, maar ondanks antibiotica niet over. Moet ik de dokter bellen?
donderdag 29 maart 2012 om 22:01
Ha allemaal!
@ Pilates: ik zou inderdaad even de dokter bellen. Niet omdat ik denk dat er iets ergs aan de hand is, maar omdat ik denk dat je wellicht nog aanvullende medicijnen nodig hebt of wellicht andere tips om er vanaf te komen. Het heerst momenteel enorm (collega is ook voor haar hoest naar de dokter geweest en nee, het was niet erg, wel vervelend). Die hoest is vervelend, dus dat moet overgaan. Gewoon even bellen.
Hier gaat het redelijk. Af en toe wat hypopieken. Ik probeer het te negeren. Lastig soms.
@ Pilates: ik zou inderdaad even de dokter bellen. Niet omdat ik denk dat er iets ergs aan de hand is, maar omdat ik denk dat je wellicht nog aanvullende medicijnen nodig hebt of wellicht andere tips om er vanaf te komen. Het heerst momenteel enorm (collega is ook voor haar hoest naar de dokter geweest en nee, het was niet erg, wel vervelend). Die hoest is vervelend, dus dat moet overgaan. Gewoon even bellen.
Hier gaat het redelijk. Af en toe wat hypopieken. Ik probeer het te negeren. Lastig soms.
vrijdag 30 maart 2012 om 14:35
Hoi,
Eens met moestuintje. En eigenlijk ook meteen hulp vragen bij de huisarts pilates. Ik hoop dat je de moed kunt verzamelen
Met mij gaat het goed de laatste dagen. Weinig last, minder neiging tot voelen. En geen paniek. Vergeet het steeds vaker, maar af en toe blijft het de kop opsteken. Vind het prettig om te lezen hoe jij er mee omgaat Moestuintje. Het wordt voor mij ook steeds duidelijker zo.
Dinsdag derde afspraak bij psycholoog. Hopelijk een wat concreter gesprek met tips en hulpmiddelen. Genoeg gepraat over jeugd, onzekerheden en angsten die nu eenmaal horen bij het ouder worden en moeder worden. Ook al is het bij mij erger dan bij een gemiddeld persoon. Ik wil weten hoe ik er mee om moet gaan. Genoeg geanalyseerd. Leer wat dat betreft juist veel op dit topic.
Zoals nu bijv, schiet ineens de angst weer naar boven dat ik pas volgend jaar voor eerste uitstrijkje mag. ( met dertig jr niet geweest zoals ik al eerder aangaf, stom) Ideaal materiaal voor de hypochonder in mij. Onzekerheid en iets waar je ( nu) geen invloed op hebt. Even aandacht aan schenken en weer laten gaan, zoals je eerder schreef, lijkt te werken. Negeren helpt niet, er lang over nadenken en allerlei kansberekeningen maken ook niet, er tegen vechten helpt ook niet.
Dus korte aandacht en weer verder gaan.. En zo gaat het langzaam beter en denk je er soms bijna een hele dag niet aan.
Eens met moestuintje. En eigenlijk ook meteen hulp vragen bij de huisarts pilates. Ik hoop dat je de moed kunt verzamelen
Met mij gaat het goed de laatste dagen. Weinig last, minder neiging tot voelen. En geen paniek. Vergeet het steeds vaker, maar af en toe blijft het de kop opsteken. Vind het prettig om te lezen hoe jij er mee omgaat Moestuintje. Het wordt voor mij ook steeds duidelijker zo.
Dinsdag derde afspraak bij psycholoog. Hopelijk een wat concreter gesprek met tips en hulpmiddelen. Genoeg gepraat over jeugd, onzekerheden en angsten die nu eenmaal horen bij het ouder worden en moeder worden. Ook al is het bij mij erger dan bij een gemiddeld persoon. Ik wil weten hoe ik er mee om moet gaan. Genoeg geanalyseerd. Leer wat dat betreft juist veel op dit topic.
Zoals nu bijv, schiet ineens de angst weer naar boven dat ik pas volgend jaar voor eerste uitstrijkje mag. ( met dertig jr niet geweest zoals ik al eerder aangaf, stom) Ideaal materiaal voor de hypochonder in mij. Onzekerheid en iets waar je ( nu) geen invloed op hebt. Even aandacht aan schenken en weer laten gaan, zoals je eerder schreef, lijkt te werken. Negeren helpt niet, er lang over nadenken en allerlei kansberekeningen maken ook niet, er tegen vechten helpt ook niet.
Dus korte aandacht en weer verder gaan.. En zo gaat het langzaam beter en denk je er soms bijna een hele dag niet aan.
woensdag 4 april 2012 om 22:22
Hallo!
Hier even een berichtje van mij!
Op het moment erg druk met ons nieuwe huisje die we vorige week gekregen hebben Heerlijk, lekker afleiding en ff wat anders, een nieuw begin.
Vorige week een tussentijds onderzoek gehad bij de gyneacoloog omdat ik al weken last had van steken in de onderbuik. Vorig jaar naar aanleiding hiervan een uitstrijkje laten doen en toen kwam er een pap3 uit. Nu is deze inmiddels een pap1 en ik sta nog steeds onder controle. De controle van vorige week was goed, na wat er te zien was. Ze hebben een echo gemaakt en er is slijnvlies weggehaald, dit zag er goed uit. Dus ben er wel op gerustgesteld nu. Zolang ik maar onder controle blijf, ben ik enigzins ook wel gerustgesteld, wetende dat ik geholpen word mocht er wat zijn.
Het weer doet me ook goed, wanneer het zonnetje schijnt voel ik me gelijk beter en vrolijker. Ik slaap ook weer wat beter. Heb maanden slecht geslapen, dus daar ben ik wel blij mee.
De angsten zijn er nog steeds, maar ik probeer deze heel hard de kop in te drukken als ik ze voel opkomen, en me bezig te houden met leuke dingen, als afleiding. Ik weet dat de angst er is, maar zeg dan, 'nu ff niet, ik heb geen tijd voor jou!'
Hoe is het met de rest?
Hier even een berichtje van mij!
Op het moment erg druk met ons nieuwe huisje die we vorige week gekregen hebben
Heerlijk, lekker afleiding en ff wat anders, een nieuw begin.Vorige week een tussentijds onderzoek gehad bij de gyneacoloog omdat ik al weken last had van steken in de onderbuik. Vorig jaar naar aanleiding hiervan een uitstrijkje laten doen en toen kwam er een pap3 uit. Nu is deze inmiddels een pap1 en ik sta nog steeds onder controle. De controle van vorige week was goed, na wat er te zien was. Ze hebben een echo gemaakt en er is slijnvlies weggehaald, dit zag er goed uit. Dus ben er wel op gerustgesteld nu. Zolang ik maar onder controle blijf, ben ik enigzins ook wel gerustgesteld, wetende dat ik geholpen word mocht er wat zijn.
Het weer doet me ook goed, wanneer het zonnetje schijnt voel ik me gelijk beter en vrolijker. Ik slaap ook weer wat beter. Heb maanden slecht geslapen, dus daar ben ik wel blij mee.
De angsten zijn er nog steeds, maar ik probeer deze heel hard de kop in te drukken als ik ze voel opkomen, en me bezig te houden met leuke dingen, als afleiding. Ik weet dat de angst er is, maar zeg dan, 'nu ff niet, ik heb geen tijd voor jou!'
Hoe is het met de rest?
vrijdag 6 april 2012 om 21:15
Lieve dames,
Ik heb zojuist even meegegluurd in jullie berichten, en het deed mij goed. Goed te lezen dat er meer mensen zijn zoals ik, met angst om ziek te worden en fijn om te lezen dat het ook nog eens leuke vrouwen zijn met een stukje humor, en een goed stel hersens (-:
Daar wil ik best bijhoren (-; dus meteen acount aangemaakt...
Ik heb dus last van Hypo trekjes...niet constant, maar in vlagen. Soms een half jaar nauwelijks (zit altijd wel wat in mij) maar soms heeft het een piek van een aantal weken.
En dan is er ook echt iets aan de hand...wat dan weer afloopt met en sisser.
Nu zit ik weer in een piek, en dat komt door HET UITSTRIJKJE brrrr
afgelopen dinsdag gehad maar dus nu een hypo piek! maar zoals ik hier ook heb gelezen ben ik daar niet de enige in hier..
En wat ik ook nog had is een opmerking van de arts na het stijkje waar ik dus weer inwendig van flipte...
eerst postief
"het ziet er goed uit hoor" "kan het natuurlijk niet met het blote oog garanderen "maar wat ik zo zie" (o.k tot zover prima)
Maar daarna schreef ze op formulier: wel wat lichtrood van kleur, maar zei ze dat komt denk ik door je ovulatie momenteel (had ik precies op dat moment,(auw) en haar ook verteld)
Een ander zou denken o.k prima dat zal wel.
Maar in mijn hoofd spoken nu al 4dagen de woorden "lichtrood"
En dat zijn nou die dingen waar ik zo van baal...waarom nou weer dat aandachtspuntje?
Of misschien eigenlijk wel meer, waarom vergroot ik die dingen zo enorm uit, en vergeet ik zo snel de positieve woorden die er ongetwijfeld ook zijn geweest.
Is dat een typisch hypo trekje soms?
Inmiddels ben ik dus nog steeds nerveus voor "De uitslag" het idee dat ik moet bellen, en zo even nonsjelant te horen krijg of ik wel of niet een nare behandeling ga krijgen (o.k dat ik doodga eraan dat kan ik nog wel relativeren, dat denk ik nog niet meteen)
Ik neig er toe om gewoon de bevolkingsonderzoekbrief af te wachten...maar of ik dat kan volhouden? soms heb ik het op mijn heupen en op zulke momenten kan ik wel eens mijzelf gaan kwellen door te gaan bellen en het ineens te gaan doen! Net als dat momentje dat ik ineens ging bellen voor die beruchte afspraak waar ik al een paar maanden tegen aan zat te hikken.
Op dit moment probeer ik mijzelf gerust te stellen door veel te lezen over het uitstrijkje. googelen (jajaja ook stom ik weet het, maar soms ook toch wel weer geruststellend)
Want ja, de kans is klein....jajajaja
De gedachten die mij vandaag wel aardig geruststellen zijn:
Waarom nu ineens die angst omdat ik 31 ben en de statistieken zeggen dat ik in de doelgroep val? terwijl 27-28-29 net zo goed een risico kan zijn..? De kans om een afwijking te hebben is heus niet ineens vergroot omdat we nu de landelijke gemiddelde leeftijd hebben bereikt.
heb ik klachten? nee...dus kanker mag ik best uitsluiten. Dan zijn het alleen maar eventueel viruscellen...deze worden weggehaald en je wordt weer "schoon"
Ik hoop dat jullie ook zulke momenten hebben..even dat nerveuze angst gevoel weg laten stromen, en hopen dat het lang weg blijft!
Tot zover mijn angst wat op dit moment piekt..
En ik hoop dat ik het een beetje kan relativeren de komende tijd..het meelezen van dit forum zal daar zeker aan bijdragen.
En het gevoel wat ik ook erg met meerdere van jullie deel is het volgende ook:
"de angst om alles te verliezen is groot. Daar komt ook veel uit voort. Je niet voor kunnen stellen dat het goed blijft gaan of dat je het verdiend hebt"
Ik heb 3kindjes een man en ben heel gelukkig..en ik merk, hoe gelukkiger ik ben met ze, hoe groter mijn angst wordt om alles kwijt te raken, en hoe groter mijn hypo ontwikkeld.
Sinds ik mijn gezin heb heb ik er meer last van dan voorheen...
herkenbaar?
@moestuintje al een beetje over de grootste shock van de brief heen inmiddels? heb jeje zelf al een beetje kunnen geruststellen?
Ik heb zojuist even meegegluurd in jullie berichten, en het deed mij goed. Goed te lezen dat er meer mensen zijn zoals ik, met angst om ziek te worden en fijn om te lezen dat het ook nog eens leuke vrouwen zijn met een stukje humor, en een goed stel hersens (-:
Daar wil ik best bijhoren (-; dus meteen acount aangemaakt...
Ik heb dus last van Hypo trekjes...niet constant, maar in vlagen. Soms een half jaar nauwelijks (zit altijd wel wat in mij) maar soms heeft het een piek van een aantal weken.
En dan is er ook echt iets aan de hand...wat dan weer afloopt met en sisser.
Nu zit ik weer in een piek, en dat komt door HET UITSTRIJKJE brrrr
afgelopen dinsdag gehad maar dus nu een hypo piek! maar zoals ik hier ook heb gelezen ben ik daar niet de enige in hier..
En wat ik ook nog had is een opmerking van de arts na het stijkje waar ik dus weer inwendig van flipte...
eerst postief
"het ziet er goed uit hoor" "kan het natuurlijk niet met het blote oog garanderen "maar wat ik zo zie" (o.k tot zover prima)
Maar daarna schreef ze op formulier: wel wat lichtrood van kleur, maar zei ze dat komt denk ik door je ovulatie momenteel (had ik precies op dat moment,(auw) en haar ook verteld)
Een ander zou denken o.k prima dat zal wel.
Maar in mijn hoofd spoken nu al 4dagen de woorden "lichtrood"
En dat zijn nou die dingen waar ik zo van baal...waarom nou weer dat aandachtspuntje?
Of misschien eigenlijk wel meer, waarom vergroot ik die dingen zo enorm uit, en vergeet ik zo snel de positieve woorden die er ongetwijfeld ook zijn geweest.
Is dat een typisch hypo trekje soms?
Inmiddels ben ik dus nog steeds nerveus voor "De uitslag" het idee dat ik moet bellen, en zo even nonsjelant te horen krijg of ik wel of niet een nare behandeling ga krijgen (o.k dat ik doodga eraan dat kan ik nog wel relativeren, dat denk ik nog niet meteen)
Ik neig er toe om gewoon de bevolkingsonderzoekbrief af te wachten...maar of ik dat kan volhouden? soms heb ik het op mijn heupen en op zulke momenten kan ik wel eens mijzelf gaan kwellen door te gaan bellen en het ineens te gaan doen! Net als dat momentje dat ik ineens ging bellen voor die beruchte afspraak waar ik al een paar maanden tegen aan zat te hikken.
Op dit moment probeer ik mijzelf gerust te stellen door veel te lezen over het uitstrijkje. googelen (jajaja ook stom ik weet het, maar soms ook toch wel weer geruststellend)
Want ja, de kans is klein....jajajaja
De gedachten die mij vandaag wel aardig geruststellen zijn:
Waarom nu ineens die angst omdat ik 31 ben en de statistieken zeggen dat ik in de doelgroep val? terwijl 27-28-29 net zo goed een risico kan zijn..? De kans om een afwijking te hebben is heus niet ineens vergroot omdat we nu de landelijke gemiddelde leeftijd hebben bereikt.
heb ik klachten? nee...dus kanker mag ik best uitsluiten. Dan zijn het alleen maar eventueel viruscellen...deze worden weggehaald en je wordt weer "schoon"
Ik hoop dat jullie ook zulke momenten hebben..even dat nerveuze angst gevoel weg laten stromen, en hopen dat het lang weg blijft!
Tot zover mijn angst wat op dit moment piekt..
En ik hoop dat ik het een beetje kan relativeren de komende tijd..het meelezen van dit forum zal daar zeker aan bijdragen.
En het gevoel wat ik ook erg met meerdere van jullie deel is het volgende ook:
"de angst om alles te verliezen is groot. Daar komt ook veel uit voort. Je niet voor kunnen stellen dat het goed blijft gaan of dat je het verdiend hebt"
Ik heb 3kindjes een man en ben heel gelukkig..en ik merk, hoe gelukkiger ik ben met ze, hoe groter mijn angst wordt om alles kwijt te raken, en hoe groter mijn hypo ontwikkeld.
Sinds ik mijn gezin heb heb ik er meer last van dan voorheen...
herkenbaar?
@moestuintje al een beetje over de grootste shock van de brief heen inmiddels? heb jeje zelf al een beetje kunnen geruststellen?
zondag 8 april 2012 om 11:48
Hoi Madeliefje,
Leuk, een nieuwe leester en schrijfter erbij!
Ik was nog geen 26 jaar toen ik mijn eerste uitsrijkje moest laten doen.
Dit was naar aanleiding van tussentijds bloed en voornamelijk bij geslachtsgemeenschap. Het ging dan ook echt om een behoorlijke plas bloed.
Uit deze uitslag kwam een pap3 (je hebt pap1, pap2, pap3, pap4 en pap5)
De pap uitslag geeft simpelweg weer in hoeverre je onrustige cellen hebt. Van baarmoederhalskanker is nog geeneens sprake van. Bij een pap5, is er kans dat zich kankercellen kunnen ontwikkelen, maar ook dan is er nog geen sprake van baarmoederhalskanker.
Ze hebben een aantal weken daarna de onrustige cellen weg laten branden, en hier voel je eigenlijk weinig van.
Daarna kreeg ik weer een uitstrijkje en deze was een pap2. Na een half jaar weer een uitstrijkje, en deze was een pap1. Ik vond dit alles natuurlijk erg spannend en eng, en tuurlijk spookten er de meest enge senario's door mijn hoofd, maar het idee dat ik de komende jaren onder controle blijf, vind ik wel fijn. Als er dan iets is, kunnen ze er gelijk iets aan doen.
Dus, kort gezegd, je moet eerst al een lichamelijke klacht hebben, wil je iets van onrusitge cellen hebben.
Ik weet niet of je daar al last van hebt, want anders zou ik zeggen 'don't worry'
Leuk, een nieuwe leester en schrijfter erbij!
Ik was nog geen 26 jaar toen ik mijn eerste uitsrijkje moest laten doen.
Dit was naar aanleiding van tussentijds bloed en voornamelijk bij geslachtsgemeenschap. Het ging dan ook echt om een behoorlijke plas bloed.
Uit deze uitslag kwam een pap3 (je hebt pap1, pap2, pap3, pap4 en pap5)
De pap uitslag geeft simpelweg weer in hoeverre je onrustige cellen hebt. Van baarmoederhalskanker is nog geeneens sprake van. Bij een pap5, is er kans dat zich kankercellen kunnen ontwikkelen, maar ook dan is er nog geen sprake van baarmoederhalskanker.
Ze hebben een aantal weken daarna de onrustige cellen weg laten branden, en hier voel je eigenlijk weinig van.
Daarna kreeg ik weer een uitstrijkje en deze was een pap2. Na een half jaar weer een uitstrijkje, en deze was een pap1. Ik vond dit alles natuurlijk erg spannend en eng, en tuurlijk spookten er de meest enge senario's door mijn hoofd, maar het idee dat ik de komende jaren onder controle blijf, vind ik wel fijn. Als er dan iets is, kunnen ze er gelijk iets aan doen.
Dus, kort gezegd, je moet eerst al een lichamelijke klacht hebben, wil je iets van onrusitge cellen hebben.
Ik weet niet of je daar al last van hebt, want anders zou ik zeggen 'don't worry'
zondag 8 april 2012 om 11:52
Het stuk van; hoe gelukkiger je bent, hoe banger je bent om het kwijt te raken, is ook heel herkenbaar.
Ik merk aan mezelf dat ik heel hyper wordt als ik me gelukkig voel.
Alsof ik het gevoel van geluk niet aankan. Omdat ik me dan zo hyper voel, kan dit doorslaan in een hyperventilatie, en kan daarna doorslaan in een hypo.
Ik zeg ook wel eens tegen mijn vriend, ik drijf veel beter op 'drama', haha
Ik merk aan mezelf dat ik heel hyper wordt als ik me gelukkig voel.
Alsof ik het gevoel van geluk niet aankan. Omdat ik me dan zo hyper voel, kan dit doorslaan in een hyperventilatie, en kan daarna doorslaan in een hypo.
Ik zeg ook wel eens tegen mijn vriend, ik drijf veel beter op 'drama', haha
zondag 8 april 2012 om 14:35
@muurtj85 dank je wel voor het warme welkom (-;
en de geruststellende woorden...inderdaad ik heb geen klachten *pfieuw* en wat jij ook zegt (en als geen ander weet) het kan worden opgelost. Dus als er wat is, is het alleen maar goed dat ik het weet.
Wat fijn dat jij eigenlijk gewoon weer "normaal" bent geworden na het weg halen van.
Even een opsteker voor jou: mijn moeder had 20jr geleden pap 3b..ook hersteld, daarna dus gewoon 20jr lang pap1 !
geen grotere kans erop dan een ander heeft!
Heb jij ook niet dat je vriend soms gek van je wordt? mijn vriend maakt zich nooit om iets zorgen. (echt dus 100% het tegenovergestelde dan ik ben)
Dus vind mij regelmatig een vreselijke aansteller! Hij kan hier slecht mee omgaan...Terwijl ik alleen maar denk wat kan ik er aan doen? hypo is ook een afwijking tenslotte! vind dat zelf ook irritant genoeg.
Aan de ene kant ook wel fijn dat ie niet mee gaat in mijn drama wereld (-; maar iets meer begrip voor mijn onzekerheid soms zou welkom zijn.
tot zover even deze donkere gedachten...zonde van deze mooie zonnige dag!
Ik denk inderdaad ook dat zon en mooi weer hypo goed onder controle weet te houden!
even naar buiten gaan een frisse neus halen daar knap je meteen alweer van op! fijn vooruitzicht iig....
geniet ervan!
en de geruststellende woorden...inderdaad ik heb geen klachten *pfieuw* en wat jij ook zegt (en als geen ander weet) het kan worden opgelost. Dus als er wat is, is het alleen maar goed dat ik het weet.
Wat fijn dat jij eigenlijk gewoon weer "normaal" bent geworden na het weg halen van.
Even een opsteker voor jou: mijn moeder had 20jr geleden pap 3b..ook hersteld, daarna dus gewoon 20jr lang pap1 !
geen grotere kans erop dan een ander heeft!
Heb jij ook niet dat je vriend soms gek van je wordt? mijn vriend maakt zich nooit om iets zorgen. (echt dus 100% het tegenovergestelde dan ik ben)
Dus vind mij regelmatig een vreselijke aansteller! Hij kan hier slecht mee omgaan...Terwijl ik alleen maar denk wat kan ik er aan doen? hypo is ook een afwijking tenslotte! vind dat zelf ook irritant genoeg.
Aan de ene kant ook wel fijn dat ie niet mee gaat in mijn drama wereld (-; maar iets meer begrip voor mijn onzekerheid soms zou welkom zijn.
tot zover even deze donkere gedachten...zonde van deze mooie zonnige dag!
Ik denk inderdaad ook dat zon en mooi weer hypo goed onder controle weet te houden!
even naar buiten gaan een frisse neus halen daar knap je meteen alweer van op! fijn vooruitzicht iig....
geniet ervan!
zondag 8 april 2012 om 20:56
@ Madeliefje;
Mijn huidige partner is echt wel een steun. Hij begrijpt niet altijd wat ik voel, maar is er wel voor me en weet me altijd wel gerust te stellen, dat is heel fijn.
Mijn partner daarvoor in tegenstellinjg, die vond mij ook inderdaad maar een aansteller. Die snapte er niks van, en die was dan ook totaal geen steun. Ik voelde me dan ook vaak waardeloos en gestoord :-S
Iedereen heeft wel iets, denk ik altijd. Ik vind het belangrijk in een relatie dat je er voor elkaar kunt zijn en elkaar steunt, ook al begrijp je elkaar niet altijd.
Dus ik snap wel dat het voor jou ook niet leuk is dat hij je een aansteller vind, bah!
Mijn huidige partner is echt wel een steun. Hij begrijpt niet altijd wat ik voel, maar is er wel voor me en weet me altijd wel gerust te stellen, dat is heel fijn.
Mijn partner daarvoor in tegenstellinjg, die vond mij ook inderdaad maar een aansteller. Die snapte er niks van, en die was dan ook totaal geen steun. Ik voelde me dan ook vaak waardeloos en gestoord :-S
Iedereen heeft wel iets, denk ik altijd. Ik vind het belangrijk in een relatie dat je er voor elkaar kunt zijn en elkaar steunt, ook al begrijp je elkaar niet altijd.
Dus ik snap wel dat het voor jou ook niet leuk is dat hij je een aansteller vind, bah!
zondag 8 april 2012 om 21:50
@muurtje85 wat fijn zeg dat je zo'n lieve huidige partner hebt..dan heb je echt een empatische man te pakken die je ook nog eens respecteerd hoe je bent...koesteren die kerel en niet meer weg doen (-:
mijn vent heeft vaak achteraf spijt als ie weer eens lomp is geweest als ik weer eens een paniek moment heb..en komt er dan weer op terug "sorry blablabla"
Ik hoop dat hij ooit een manier vind om er mee om te gaan....
Trouwens hebben jij/jullie ook het idee dat het erfelijk is, of aangeleerd kan worden? hypo?
Bij mij is dit denk ik wel het geval..
Mijn moeder is het namelijk ook! nooit uitgesproken hoor (ze vind zichzelf volkomen nomaal (-; ) maar vroeger als kind sleurde ze mij wel eens mee naar de dokter als ik ergens een bobbeltje had ofzo en ik dat ging dan met enige paniek en drama. Of ze dacht dat ze zelf doodging door erfelijke kanker wat ze dan misschien zou hebben (wat dan niet gebeurde natuurlijk) en vertelde dat dan doodleuk aan mij als klein kind waardoor ik weer doodsbang was...nou ja dat soort dingen dus...
Nu ik het ook zo uittik denk ik ineens hmmm misschien moet ik eens naar een psycholoog? (-:
Pfffff heftig eigenlijk als je alles zo uittikt...als je ouder wordt en zelf moeder bent merk je ineens hoe je jeugd je gevormd heeft....
Zit het bij jullie ook zo diep? zou hypo zowiezo niet ontstaan uit iets wat in het verleden is gebeurd?
Ik ben nog een groentje op hypo gebied! (-;
*moet nog veel leren*
mijn vent heeft vaak achteraf spijt als ie weer eens lomp is geweest als ik weer eens een paniek moment heb..en komt er dan weer op terug "sorry blablabla"
Ik hoop dat hij ooit een manier vind om er mee om te gaan....
Trouwens hebben jij/jullie ook het idee dat het erfelijk is, of aangeleerd kan worden? hypo?
Bij mij is dit denk ik wel het geval..
Mijn moeder is het namelijk ook! nooit uitgesproken hoor (ze vind zichzelf volkomen nomaal (-; ) maar vroeger als kind sleurde ze mij wel eens mee naar de dokter als ik ergens een bobbeltje had ofzo en ik dat ging dan met enige paniek en drama. Of ze dacht dat ze zelf doodging door erfelijke kanker wat ze dan misschien zou hebben (wat dan niet gebeurde natuurlijk) en vertelde dat dan doodleuk aan mij als klein kind waardoor ik weer doodsbang was...nou ja dat soort dingen dus...
Nu ik het ook zo uittik denk ik ineens hmmm misschien moet ik eens naar een psycholoog? (-:
Pfffff heftig eigenlijk als je alles zo uittikt...als je ouder wordt en zelf moeder bent merk je ineens hoe je jeugd je gevormd heeft....
Zit het bij jullie ook zo diep? zou hypo zowiezo niet ontstaan uit iets wat in het verleden is gebeurd?
Ik ben nog een groentje op hypo gebied! (-;
*moet nog veel leren*
zondag 8 april 2012 om 22:23
Ben inmiddels om bij te leren jullie berichten goed aan het lezen...de bijdrage van @molly74 is ook erg leerzaam..zeker over de oorzaken van hypo.
@muurtje85 hoe is het nou afgelopen met je bobbeltje?
wel weer frappant/herkenning een bobbel in mijn nek een maand geleden heeft dus mijn hypo aangeslingerd!
dokter vond het "niet 100%" onschuldig eruitzien/voelen -doorverwijzing-ziekenhuis dacht aan onschuldige cyste maar het bleek dus na punctie echo etc, gewoon een onschuldige hardnekkige klier te zijn (zit er zelfs nog een beetje en dat na 5weken!)
maar manman wat zat ik in de rats!
Ik voel dus met je mee (-; maar kan je dus ook weer geruststellen dat klieren gerust langdurig mogen zitten!
(inmiddels klier specialist met dank aan google (-; )
hoop dat het bij je over is, of dat je iig gerust bent.
@muurtje85 hoe is het nou afgelopen met je bobbeltje?
wel weer frappant/herkenning een bobbel in mijn nek een maand geleden heeft dus mijn hypo aangeslingerd!
dokter vond het "niet 100%" onschuldig eruitzien/voelen -doorverwijzing-ziekenhuis dacht aan onschuldige cyste maar het bleek dus na punctie echo etc, gewoon een onschuldige hardnekkige klier te zijn (zit er zelfs nog een beetje en dat na 5weken!)
maar manman wat zat ik in de rats!
Ik voel dus met je mee (-; maar kan je dus ook weer geruststellen dat klieren gerust langdurig mogen zitten!
(inmiddels klier specialist met dank aan google (-; )
hoop dat het bij je over is, of dat je iig gerust bent.
maandag 9 april 2012 om 10:54
Hoi dames en welom madeliefje,
Hebben jullie fijne paasdagen?
Veel eten hier en ook nog eens ongesteld geworden dus chillen.
Met de verkoudheid eindelijk stukken beter. In de ochtnd als ik net wkker ben nog even een rochelhoest en daarna heel de dag geen last. Ik denk dat het komt omdat ik de afgel dagen echt heb uitgerust. Weerstand is echt nul. Wel nog neusverkouden, zijn we alle 4, het is een hardnekkig virus. Verder weinig last van de hypo in me, ben blij dat het hoesten nu eindelijk mindert. Madelief, volgens mij hebben we bijna llemaal met de komst van de kinderen het erger gekregen, dus het zl wl in verbinding staan.
Sorry voor tikfouten, is op ipad.
Over jullie uitstrijkjes...ik moet tvolgend jaar voor de 2e keer. Ik snap jullie el, maar heb er zelf niet zo veel last van. Ik zie het nuchterder. Als ze iets vinden is de kans zooo klein, dat er niks meer aan gedaan kan worden. Maar ls je bang bent, dan kan iedereen je gerust stellen masr het helpt niet. Muurtje heeft het ook goed uitgelegd en zelf meegemaakt, gelukkig nu bij jou lles goed.
Nou meiden, probeer van je naasten vandaag te genieten!
Hebben jullie fijne paasdagen?
Veel eten hier en ook nog eens ongesteld geworden dus chillen.
Met de verkoudheid eindelijk stukken beter. In de ochtnd als ik net wkker ben nog even een rochelhoest en daarna heel de dag geen last. Ik denk dat het komt omdat ik de afgel dagen echt heb uitgerust. Weerstand is echt nul. Wel nog neusverkouden, zijn we alle 4, het is een hardnekkig virus. Verder weinig last van de hypo in me, ben blij dat het hoesten nu eindelijk mindert. Madelief, volgens mij hebben we bijna llemaal met de komst van de kinderen het erger gekregen, dus het zl wl in verbinding staan.
Sorry voor tikfouten, is op ipad.
Over jullie uitstrijkjes...ik moet tvolgend jaar voor de 2e keer. Ik snap jullie el, maar heb er zelf niet zo veel last van. Ik zie het nuchterder. Als ze iets vinden is de kans zooo klein, dat er niks meer aan gedaan kan worden. Maar ls je bang bent, dan kan iedereen je gerust stellen masr het helpt niet. Muurtje heeft het ook goed uitgelegd en zelf meegemaakt, gelukkig nu bij jou lles goed.
Nou meiden, probeer van je naasten vandaag te genieten!
