Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
woensdag 11 april 2012 om 22:33
@ Nandarijntje:
Welkom! Wees vrij je ervaringen enz te delen
@ Moestuintje:
Nou, dat was dan volgens mij je dagje wel weer.
Meer dan afwachten nu kun je toch niet doen, dus probeer te genieten van leuke dingen Zo, das makkelijk gezegd
Ik heb wel geleerd dat wanneer zich de angst voor iets voordoet, en het hypo monstertje gaat storen, je dit simpelweg moet gaan accepteren. Tis net een klein kindje wat af en toe even aandacht wil. Ik begroet het dan altijd even, en zeg 'ik ga nu weer verder met leven hoor, heb nu even geen tijd voor jou.' Je angst onder ogen komen zeg maar, accepteren dat het er is, er niet voor vluchten, en vervolgens weer verder.
Het geeft , mij in iedergeval, meer rust.
Momenteel ben ik erg druk met verhuizen.
Ik merk wel bij mezelf dat ik meer in een hyperventilatie vlieg de laatste tijd, hierdoor.
Gewoon weg omdat ik zo blij ben en zo gelukkig.
Het hangt dus wel degelijk allemaal samen.
Ik begon 8 jaar geleden aan een kut relatie, ging trouwen, bevallen van mijn zoon, de ene naar de andere drama volgde, en nu sinds een half jaar rust, geluk, liefde, stabiliteit enz.
Heel fijn natuurlijk. Maar voor mij is daarmee de hypo wel begonnen, of eigenlijk aangewakkerd (ik denk dat het ergens altijd wel in me heeft gezeten, maar in de onderstroom heeft geleefd)
Ik merk dat wanneer ik erover praat, wat ik voel, waar ik bang voor ben, ik hier wel baad bij heb. En dan ook alles benoemen bij naam.
'Ik ben bang dat ik kanker heb, ' bijvoorbeeld.
Eenmaal uitgesproken, geeft me dit rust. Dit zal denk ik ook dat stukje acceptatie zijn.
Heel fijn is er met iemand erover te praten die je erin steunt en je niet afkeurd
Welkom! Wees vrij je ervaringen enz te delen
@ Moestuintje:
Nou, dat was dan volgens mij je dagje wel weer.
Meer dan afwachten nu kun je toch niet doen, dus probeer te genieten van leuke dingen
Zo, das makkelijk gezegd Ik heb wel geleerd dat wanneer zich de angst voor iets voordoet, en het hypo monstertje gaat storen, je dit simpelweg moet gaan accepteren. Tis net een klein kindje wat af en toe even aandacht wil. Ik begroet het dan altijd even, en zeg 'ik ga nu weer verder met leven hoor, heb nu even geen tijd voor jou.' Je angst onder ogen komen zeg maar, accepteren dat het er is, er niet voor vluchten, en vervolgens weer verder.
Het geeft , mij in iedergeval, meer rust.
Momenteel ben ik erg druk met verhuizen.
Ik merk wel bij mezelf dat ik meer in een hyperventilatie vlieg de laatste tijd, hierdoor.
Gewoon weg omdat ik zo blij ben en zo gelukkig.
Het hangt dus wel degelijk allemaal samen.
Ik begon 8 jaar geleden aan een kut relatie, ging trouwen, bevallen van mijn zoon, de ene naar de andere drama volgde, en nu sinds een half jaar rust, geluk, liefde, stabiliteit enz.
Heel fijn natuurlijk. Maar voor mij is daarmee de hypo wel begonnen, of eigenlijk aangewakkerd (ik denk dat het ergens altijd wel in me heeft gezeten, maar in de onderstroom heeft geleefd)
Ik merk dat wanneer ik erover praat, wat ik voel, waar ik bang voor ben, ik hier wel baad bij heb. En dan ook alles benoemen bij naam.
'Ik ben bang dat ik kanker heb, ' bijvoorbeeld.
Eenmaal uitgesproken, geeft me dit rust. Dit zal denk ik ook dat stukje acceptatie zijn.
Heel fijn is er met iemand erover te praten die je erin steunt en je niet afkeurd
woensdag 11 april 2012 om 22:39
@ Madeliefje:
Ik weet nu dus waar mijn angsten vandaan komen, en ja, dat geeft een heleboel rust!
Verder denk ik niet dat het bij mij ergens in de familie zit, of iemand heeft het maar is er nooit voor uit gekomen.
Ik ben als kind ook altijd wel gevoelig geweest voor angsten en bang voor ziektes als kanker en bang voor de dood.
Ook ben ik heel fijngevoelig en heb een levendige fantasie.
Denk dat het allemaal wel met elkaar in verbinding staat
Ik weet nu dus waar mijn angsten vandaan komen, en ja, dat geeft een heleboel rust!
Verder denk ik niet dat het bij mij ergens in de familie zit, of iemand heeft het maar is er nooit voor uit gekomen.
Ik ben als kind ook altijd wel gevoelig geweest voor angsten en bang voor ziektes als kanker en bang voor de dood.
Ook ben ik heel fijngevoelig en heb een levendige fantasie.
Denk dat het allemaal wel met elkaar in verbinding staat
donderdag 12 april 2012 om 08:14
Gisteren mijn eerste mindfulnesstraining gehad. Heb er een goed gevoel bij.
Wat jij zegt Muurtje, over aandacht schenken en weer verder gaan lijkt daar wel op.
Ook wat je schrijft over onderstroom herken ik. Een angstig kind was ik ook. Nu mijn leven stabiel is heeft alles de kans gekregen om naar boven te komen. Nu pas is de tijd daar rijp voor denk ik.
De omstandigheden zijn veilig genieg.
Wat jij zegt Muurtje, over aandacht schenken en weer verder gaan lijkt daar wel op.
Ook wat je schrijft over onderstroom herken ik. Een angstig kind was ik ook. Nu mijn leven stabiel is heeft alles de kans gekregen om naar boven te komen. Nu pas is de tijd daar rijp voor denk ik.
De omstandigheden zijn veilig genieg.
donderdag 12 april 2012 om 09:55
Mijn verhaal;
Ik heb eigenlijk zolang ik me kan herinneren al last dat ik angstig word als ik me niet goed voel. Nu begon ik in begin 2011 last te krijgen van migraine tijdens mijn menstruatie en ben daarmee naar de huisarts gegaan. Die zei dat het normaal is, en veel vrouwen last van hebben. Ik heb toen gevraagd of het niet wat ernstigers kon zijn, en ze zei van niet o.a omdat ik nog zo jong en (toen 21).
Bij iedere migraine aanval die ik kreeg, kreeg ik het achteraf heel benauwd of het niet wat ergers was. Wat door iedereen (lees: vrienden en familie) werd afgedaan als aanstelleritis en hypochondrie.
In december dat jaar kreeg ik weer een migraine aanval en kon ik mijn arm en been niet goed meer gebruiken. Toen ben ik naar de dokterswacht gegaan en daar werd ik weggestuurd. Vervolgens ben ik naar mijn eigen huisarts gegaan en die stuurde me door naar de neuroloog, de neuroloog vond een MRI noodzakelijk.
Uit de MRI kwam naar voren dat ik een een gigantische hersentumor bleek te hebben! Daar ben ik in januari aan geopereerd, en onlangs een scan gehad waaruit bleek dat de tumor niet helemaal verwijderd is. Over een half jaar moet ik weer door de scan om te zien of hij groeit of niet.
Ondertussen heb ik ontzettend last van mijn maag gekregen en ben dan gelijk helemaal nerveus dat ik daar ook iets ernstigs aan heb. Ik slaap er gelijk slecht van :\
Ik heb eigenlijk zolang ik me kan herinneren al last dat ik angstig word als ik me niet goed voel. Nu begon ik in begin 2011 last te krijgen van migraine tijdens mijn menstruatie en ben daarmee naar de huisarts gegaan. Die zei dat het normaal is, en veel vrouwen last van hebben. Ik heb toen gevraagd of het niet wat ernstigers kon zijn, en ze zei van niet o.a omdat ik nog zo jong en (toen 21).
Bij iedere migraine aanval die ik kreeg, kreeg ik het achteraf heel benauwd of het niet wat ergers was. Wat door iedereen (lees: vrienden en familie) werd afgedaan als aanstelleritis en hypochondrie.
In december dat jaar kreeg ik weer een migraine aanval en kon ik mijn arm en been niet goed meer gebruiken. Toen ben ik naar de dokterswacht gegaan en daar werd ik weggestuurd. Vervolgens ben ik naar mijn eigen huisarts gegaan en die stuurde me door naar de neuroloog, de neuroloog vond een MRI noodzakelijk.
Uit de MRI kwam naar voren dat ik een een gigantische hersentumor bleek te hebben! Daar ben ik in januari aan geopereerd, en onlangs een scan gehad waaruit bleek dat de tumor niet helemaal verwijderd is. Over een half jaar moet ik weer door de scan om te zien of hij groeit of niet.
Ondertussen heb ik ontzettend last van mijn maag gekregen en ben dan gelijk helemaal nerveus dat ik daar ook iets ernstigs aan heb. Ik slaap er gelijk slecht van :\
donderdag 12 april 2012 om 10:31
@ Nandarijntje: wat een heftig verhaal en wat moet dat veel onzekerheid geven. Hoe ga je daar mee om?
Is de tumor goed- of kwaadaardig?
En misschien wel verstandig om voor je maag wel langs je dokter te gaan. Ik vind jouw angsten meer dan begrijpelijk en zou zeker geruststelling vragen aan je dokter. Slapen is ook erg belangrijk om zowel met lichamelijk als psychisch herstel om te gaan.
Hoe voel je je verder?
Is de tumor goed- of kwaadaardig?
En misschien wel verstandig om voor je maag wel langs je dokter te gaan. Ik vind jouw angsten meer dan begrijpelijk en zou zeker geruststelling vragen aan je dokter. Slapen is ook erg belangrijk om zowel met lichamelijk als psychisch herstel om te gaan.
Hoe voel je je verder?
donderdag 12 april 2012 om 12:22
Ik was het bestaan van dit topic eigenlijk al vergeten (het ging even goed met de hypo), maar de laatste paar dagen, pffff... Er schreeuwt iemand heel hard om aandacht en ik geef die aandacht nog ook.
Een paar weken terug voelde ik iets hards in mijn buik, aan de rechterkant. Omdat ik wat lastig naar de wc ging en de hypo een beetje naar de achtergrond was verdwenen kon ik mezelf geruststellen met het idee dat ik gewoon wat verstopt zat.
Tot een paar dagen geleden, ik voelde nog eens op die plek en het zat er nog steeds. Een erg harde massa, pijnloos, onbeweegbaar en alleen te voelen als ik stond/zat. Tel daar 's nachts zweten bij op en; paniek! Toen ben ik gaan googlen, 2 dagen lang. Niet handig, want inmiddels 'heb' ik de meest vreselijke dingen. Gisterenavond besloten om vandaag de huisarts te bellen.
Toen ik vanmorgen wakker werd besloten om toch nog even goed te voelen wat daar nou precies zat en ergens weet ik nu wel dat het echt gewoon een darm is. Als ik sta voel ik maar 1 stuk, misschien wordt het dan wat naar voren geduwd zodat het extra hard aanvoelt, want als ik ga liggen terwijl ik op die plek blijf duwen en hem probeer te volgen van begin tot eind dan kan ik niets anders concluderen dan dat het mijn dikke darm is (en het voelt dan ook iets zachter aan).
Het zweten 's nachts probeer ik ook te relativeren; dat heb ik al zolang ik me kan herinneren. Het zijn periodes en het gaat ook wel weer over. Mijn vader heeft dit ook al heel zijn leven, is nu 62 jaar en nog hartstikke gezond.
Het irritante is nu wel dat ik me op dit moment erg bewust ben van die harde plek in mijn buik, ik voel het zitten en het voelt alsof er van alles klem zit. Maar als ik even logisch nadenk heb ik daar zelf voor gezorgd door er gisteren echt heel de dag aan te zitten en er hard op te duwen.
Eigenlijk durf ik ook niet zo goed naar de huisarts. Aan de ene kant ben ik bang voor slecht nieuws en aan de andere kant ben ik bang voor de woorden; nou mevrouw, dat is gewoon een darm, niets vreemd aan. (ik heb er een ontzettende hekel aan om voor niets naar de huisarts te gaan). En ik voel me ook niet ziek, zwak of misselijk, als er echt iets aan de hand is dan dan heb ik toch wel andere klachten? Nu volg ik de tip maar op die ik ergens in dit topic las; niet gelijk bij een hypo naar de huisarts rennen, geef het eerst even een weekje rust. Ik ga ook proberen om er niet meer aan te zitten en er niet te veel meer aan te denken.
Misschien is mijn verhaal een beetje warrig, maar het lucht wel op.
Een paar weken terug voelde ik iets hards in mijn buik, aan de rechterkant. Omdat ik wat lastig naar de wc ging en de hypo een beetje naar de achtergrond was verdwenen kon ik mezelf geruststellen met het idee dat ik gewoon wat verstopt zat.
Tot een paar dagen geleden, ik voelde nog eens op die plek en het zat er nog steeds. Een erg harde massa, pijnloos, onbeweegbaar en alleen te voelen als ik stond/zat. Tel daar 's nachts zweten bij op en; paniek! Toen ben ik gaan googlen, 2 dagen lang. Niet handig, want inmiddels 'heb' ik de meest vreselijke dingen. Gisterenavond besloten om vandaag de huisarts te bellen.
Toen ik vanmorgen wakker werd besloten om toch nog even goed te voelen wat daar nou precies zat en ergens weet ik nu wel dat het echt gewoon een darm is. Als ik sta voel ik maar 1 stuk, misschien wordt het dan wat naar voren geduwd zodat het extra hard aanvoelt, want als ik ga liggen terwijl ik op die plek blijf duwen en hem probeer te volgen van begin tot eind dan kan ik niets anders concluderen dan dat het mijn dikke darm is (en het voelt dan ook iets zachter aan).
Het zweten 's nachts probeer ik ook te relativeren; dat heb ik al zolang ik me kan herinneren. Het zijn periodes en het gaat ook wel weer over. Mijn vader heeft dit ook al heel zijn leven, is nu 62 jaar en nog hartstikke gezond.
Het irritante is nu wel dat ik me op dit moment erg bewust ben van die harde plek in mijn buik, ik voel het zitten en het voelt alsof er van alles klem zit. Maar als ik even logisch nadenk heb ik daar zelf voor gezorgd door er gisteren echt heel de dag aan te zitten en er hard op te duwen.
Eigenlijk durf ik ook niet zo goed naar de huisarts. Aan de ene kant ben ik bang voor slecht nieuws en aan de andere kant ben ik bang voor de woorden; nou mevrouw, dat is gewoon een darm, niets vreemd aan. (ik heb er een ontzettende hekel aan om voor niets naar de huisarts te gaan). En ik voel me ook niet ziek, zwak of misselijk, als er echt iets aan de hand is dan dan heb ik toch wel andere klachten? Nu volg ik de tip maar op die ik ergens in dit topic las; niet gelijk bij een hypo naar de huisarts rennen, geef het eerst even een weekje rust. Ik ga ook proberen om er niet meer aan te zitten en er niet te veel meer aan te denken.
Misschien is mijn verhaal een beetje warrig, maar het lucht wel op.
Uhm... stuff... and things
donderdag 12 april 2012 om 16:57
Oh godverdegodver! Sorry voor mijn taalgebruik, maar ik kreeg net een telefoontje van mijn moeder en ze vertelde iets wat niet goed is voor mijn hypo.
Een vriendin van mijn zus heeft een kwaadaardige tumor in haar sleutelbeen. Ze is 30 en heeft net een kindje.
Ik zit nu zwaar in de stress en kan het niet laten om aan die bult in mijn buik te voelen. Pffff....
Een vriendin van mijn zus heeft een kwaadaardige tumor in haar sleutelbeen. Ze is 30 en heeft net een kindje.
Ik zit nu zwaar in de stress en kan het niet laten om aan die bult in mijn buik te voelen. Pffff....
Uhm... stuff... and things
donderdag 12 april 2012 om 17:51
@ Nandarijntje:
Das inderdaad een heftig verhaal! Ook akelig als mensen dan denken dat je je aanstelt! Bah!
@ Kruidentheetje:
Ik had 4 jaar geleden ook zoiets in me buik, een hard stuk. Niet beweegbaar, niet pijnlijk. Ervoor naar de dokter geweest en die zij dat het simpelweg mijn darmen waren. Wellicht door een veranderd eetpatroon. Ik was ook dik in de stress en bang dat het iets van darmkanker zou zijn. Hij verzekerde me dat dat niet het geval was....
Ik ben ook vaak bang naar de dokter te gaan omdat ik misschien wel eens iets ergs te horen zou krijgen. Aan de andere kant, mocht dat zo het geval zijn, dan zou ik wel blij zijn dat ze er op tijd bij zijn en er wat aan kunnen doen.
Ik het beste geval ga ik daar weg met positief bericht, en dat is dan ook weer een hele opluchting.
Wat akelig te horen van die vriendin! Ik hoop dat het allemaal goed gaat komen met haar. Veel sterkte!
En ik zou in jou geval denk ik ook steeds aan die vervelende plek voelen, wat nu de bult in je buik is.
Misschien toch ff naar de dokter voor geruststelling??
Das inderdaad een heftig verhaal! Ook akelig als mensen dan denken dat je je aanstelt! Bah!
@ Kruidentheetje:
Ik had 4 jaar geleden ook zoiets in me buik, een hard stuk. Niet beweegbaar, niet pijnlijk. Ervoor naar de dokter geweest en die zij dat het simpelweg mijn darmen waren. Wellicht door een veranderd eetpatroon. Ik was ook dik in de stress en bang dat het iets van darmkanker zou zijn. Hij verzekerde me dat dat niet het geval was....
Ik ben ook vaak bang naar de dokter te gaan omdat ik misschien wel eens iets ergs te horen zou krijgen. Aan de andere kant, mocht dat zo het geval zijn, dan zou ik wel blij zijn dat ze er op tijd bij zijn en er wat aan kunnen doen.
Ik het beste geval ga ik daar weg met positief bericht, en dat is dan ook weer een hele opluchting.
Wat akelig te horen van die vriendin! Ik hoop dat het allemaal goed gaat komen met haar. Veel sterkte!
En ik zou in jou geval denk ik ook steeds aan die vervelende plek voelen, wat nu de bult in je buik is.
Misschien toch ff naar de dokter voor geruststelling??
donderdag 12 april 2012 om 19:54
@ Nandarijntje: Ik ga nu sinds kort naar een medisch psycholoog, die me helpt bij het verwerken van al deze dingen. Mijn tumor is een goedaardige zeldzame tumor die normaal alleen bij kinderen voorkomt.
Ja, ik zit er ook over te denken om toch even langs de huisarts te gaan, heb de halve nacht wakker gelegen van de maagpijn :S
Ja, ik zit er ook over te denken om toch even langs de huisarts te gaan, heb de halve nacht wakker gelegen van de maagpijn :S
dinsdag 17 april 2012 om 19:33
Hallo!!!
Waar is iedereen? Het is zo rustig...
Vast een positief teken!
Ik zit me momenteel op te vreten... Grrrrrr. Vanmiddag werd ik gebeld door een anoniem nummer, maar ik zat in vergadering. Ik had wel even opgenomen en meende te hebben verstaan dat het ene heer Grobbe was van KPN... Maar weet het niet zeker. Toen ik de vergadering was uitgelopen, was er al opgehangen. Daarna heb ik ongeveer op mijn telefoon gezeten behalve toen ik even naar het toilet ging (18:20). Weer dat stomme anonieme nummer, maar ik was te laat met opnemen!!! Nu zit ik in de stress of het de huisarts was met slecht nieuws over dat uitstrijkje. Het kan natuurlijk ook een stom callcenter van KPN of geen idee van weet ik veel wat zijn, maar ja, dat weet ik nu dus niet. GRRRRRR
Waar is iedereen? Het is zo rustig...
Vast een positief teken!
Ik zit me momenteel op te vreten... Grrrrrr. Vanmiddag werd ik gebeld door een anoniem nummer, maar ik zat in vergadering. Ik had wel even opgenomen en meende te hebben verstaan dat het ene heer Grobbe was van KPN... Maar weet het niet zeker. Toen ik de vergadering was uitgelopen, was er al opgehangen. Daarna heb ik ongeveer op mijn telefoon gezeten behalve toen ik even naar het toilet ging (18:20). Weer dat stomme anonieme nummer, maar ik was te laat met opnemen!!! Nu zit ik in de stress of het de huisarts was met slecht nieuws over dat uitstrijkje. Het kan natuurlijk ook een stom callcenter van KPN of geen idee van weet ik veel wat zijn, maar ja, dat weet ik nu dus niet. GRRRRRR
dinsdag 17 april 2012 om 20:06
Hoi Moestuintje,
Och meid, snap het!! Klote zeg!
Alleen ik denk dat een assistente dan wel had ingesproken of je terug wilt bellen. Echt, dat denk ik. Maar snap dat ik jou als hypo niet echt gerust kan stellen. Ik heb ook weer wat nieuws, maak me ook alweer druk. Hoesten trouwens helemaal weg, eindelijk. Heeft bijna 6/7 weken geduurd. Maar dan krijg ik dus meteen wat nieuws. Een ander leeft lekker verder, ik heb weer wat anders. Het is een psychische rotziekte! Moestuintje, lekker warm bad en dan hup naar bed!
Och meid, snap het!! Klote zeg!
Alleen ik denk dat een assistente dan wel had ingesproken of je terug wilt bellen. Echt, dat denk ik. Maar snap dat ik jou als hypo niet echt gerust kan stellen. Ik heb ook weer wat nieuws, maak me ook alweer druk. Hoesten trouwens helemaal weg, eindelijk. Heeft bijna 6/7 weken geduurd. Maar dan krijg ik dus meteen wat nieuws. Een ander leeft lekker verder, ik heb weer wat anders. Het is een psychische rotziekte! Moestuintje, lekker warm bad en dan hup naar bed!
dinsdag 17 april 2012 om 20:08
Hoi,
Het ging idd goed, laatste dagen weer wat minder, hypo dringt zich op.
Toch heb ik het beter onder controle.
Mindfulnesstraining is begonnen en moet iets meer aan mijn huiswerk denken. Denk wel dat het me gaat helpen.
En twijfel nog over de hypnotherapie, hoop dat Molly nog een keer meeleest. Ben benieuwd naar hoe dat werkt.
Moestuintje, het lijkt me idd de kpn die bellen vaak hardnekkig. En je hebt het niet zomaar verstaan natuurlijk. Bovendien belt de huisarts niet meer om 18.20. Zet het van je af. Het was echt de kpn.
Het ging idd goed, laatste dagen weer wat minder, hypo dringt zich op.
Toch heb ik het beter onder controle.
Mindfulnesstraining is begonnen en moet iets meer aan mijn huiswerk denken. Denk wel dat het me gaat helpen.
En twijfel nog over de hypnotherapie, hoop dat Molly nog een keer meeleest. Ben benieuwd naar hoe dat werkt.
Moestuintje, het lijkt me idd de kpn
die bellen vaak hardnekkig. En je hebt het niet zomaar verstaan natuurlijk. Bovendien belt de huisarts niet meer om 18.20. Zet het van je af. Het was echt de kpn.
dinsdag 17 april 2012 om 20:19
Ja, klopt, we zijn echt creatief. Want nadat ik allerlei bulten en vlekken heb laten checken door de HA, verplaatste mijn hypo zich naar mijn mond. Nu daar weer stress over. Volgende week naar tandarts (nee, ik ga niet zeggen wat ik heb 'gevonden', jemig wat een gedoe is het toch allemaal) waar ik sowieso al heen moest (maar geen zin had).
Ik had trouwens met de HA afgesproken dat zij mijzelf zou bellen en niet de assistente (vanwege de hypo en dat ze denkt dat het beter is als zij dingen uitlegt) en zij werkt dus eigenlijk alleen op woensdagen en vrijdagen. Dan zou ze er vandaag niet zijn... Maar ja, misschien is het wel heel erg en dan belt toch een assistente of de andere huisarts.
GRRR
Als het echt die stomme KPN blijkt te zijn, spring ik echt uit mijn panty tegen degene die me belt. Onruststoker
Ja, laat ik er maar een beetje om lachen. Klote allemaal en tegelijkertijd vind ik het allemaal zo aanstellerig wat er door mijn kop heenvliegt. Hebben jullie dat ook weleens?
@ Pilates: wat heeft jouw hypo bedacht?
Ik had trouwens met de HA afgesproken dat zij mijzelf zou bellen en niet de assistente (vanwege de hypo en dat ze denkt dat het beter is als zij dingen uitlegt) en zij werkt dus eigenlijk alleen op woensdagen en vrijdagen. Dan zou ze er vandaag niet zijn... Maar ja, misschien is het wel heel erg en dan belt toch een assistente of de andere huisarts.
GRRR
Als het echt die stomme KPN blijkt te zijn, spring ik echt uit mijn panty tegen degene die me belt. Onruststoker
Ja, laat ik er maar een beetje om lachen. Klote allemaal en tegelijkertijd vind ik het allemaal zo aanstellerig wat er door mijn kop heenvliegt. Hebben jullie dat ook weleens?@ Pilates: wat heeft jouw hypo bedacht?
dinsdag 17 april 2012 om 20:38
Rond de kerst was het mijn borst, daarna dus mijn longen, nu 2 rode ruwe plekjes. En vlekken en plekjes is mijn allergrootste hypo die als een rode draad loopt.
Maar goed, Moestuintje, wat ik ook nog wilde zeggen is dat een dokter denk ik niet nog om half 7 belt! Die mensen zijn al om half 8 in de praktijk en gaan echt niet zo lang door. Hoop dat wij je een beetje kunnen gerustellen.
Maar goed, Moestuintje, wat ik ook nog wilde zeggen is dat een dokter denk ik niet nog om half 7 belt! Die mensen zijn al om half 8 in de praktijk en gaan echt niet zo lang door. Hoop dat wij je een beetje kunnen gerustellen.
dinsdag 17 april 2012 om 21:04
Jullie zijn lief!!!!! : )
Tsja, vlekjes... Vlekjes geven mij ook (tot nu toe altijd onterecht!) kriebels. Maar vlekjes komen bij mij pas na knobbels/ bulten. Dat is mijn hypodraad. Knobbels en bulten in borsten en/ of klieren. Brrrrrrrr!!!!
Daarna darmen.... (daar zal ik jullie niet mee lastig vallen)
En dan vlekjes...
Bizar he, hoe zoiets dus werkt?!
Tsja, vlekjes... Vlekjes geven mij ook (tot nu toe altijd onterecht!) kriebels. Maar vlekjes komen bij mij pas na knobbels/ bulten. Dat is mijn hypodraad. Knobbels en bulten in borsten en/ of klieren. Brrrrrrrr!!!!
Daarna darmen.... (daar zal ik jullie niet mee lastig vallen)
En dan vlekjes...
Bizar he, hoe zoiets dus werkt?!
woensdag 18 april 2012 om 11:35
Bij mij blijft het vooral bij knobbels en klieren, borsten in elk geval. Met een uistapje naar de baarmoederhals. Wel wissel ik steeds van borst. Als ik me om de ene niet meer druk maak vind ik wel iets bij de ander.
Nog even over de oorzaak van hypochondrie. Bij mij overheerst de angst iets te ontdekken, het gevoel dat er wat mis is. Nu kan ik me hetzelfde grvoel goed herinneren van een periode van ongeveer 10 jr terug. Ik ontdekte iets in huis bij ouders waar ik vreselijk van ben geschrokken. Dit na speurwerk ( het is iets financieels). Die zorgen draag ik nog steeds mee en zorgen soms nog voor paniek. Het zit altijd in mijn achterhoofd.
Dit speelde ook erg in de periode net voordat de hypochondrie voor het eerst tot uiting kwam zes maanden terug. En het begon met ineens zoeken naar een knobbeltje en uiteindelijk wat vinden ( onschuldig, maar de angst is ontstaan). Ook door de miskraam twee weken daarvoor wellicht vertrouwen in lichaam verloren.
Ik blijf denken dat het verband houdt met mijn ouders en die ontdekking. Twijfel daarom ook over de hypnotherapie, maar weet niet zeker of dit werkt en of er ook regressie bij komt kojken.
Zo , heel verhaal weer. Hoop dat het te volgen is.
Nog even over de oorzaak van hypochondrie. Bij mij overheerst de angst iets te ontdekken, het gevoel dat er wat mis is. Nu kan ik me hetzelfde grvoel goed herinneren van een periode van ongeveer 10 jr terug. Ik ontdekte iets in huis bij ouders waar ik vreselijk van ben geschrokken. Dit na speurwerk ( het is iets financieels). Die zorgen draag ik nog steeds mee en zorgen soms nog voor paniek. Het zit altijd in mijn achterhoofd.
Dit speelde ook erg in de periode net voordat de hypochondrie voor het eerst tot uiting kwam zes maanden terug. En het begon met ineens zoeken naar een knobbeltje en uiteindelijk wat vinden ( onschuldig, maar de angst is ontstaan). Ook door de miskraam twee weken daarvoor wellicht vertrouwen in lichaam verloren.
Ik blijf denken dat het verband houdt met mijn ouders en die ontdekking. Twijfel daarom ook over de hypnotherapie, maar weet niet zeker of dit werkt en of er ook regressie bij komt kojken.
Zo , heel verhaal weer. Hoop dat het te volgen is.
woensdag 18 april 2012 om 12:31
Herken dat wel. Bij mij is dat van vroeger. Ik moest elk jaar naar het ziekenhuis waar bepaald werd of ik dat jaar geopereerd moest worden. Altijd het gevoel dat er iets mis was. Dat ik nooit verder kon kijken dan die afspraak. En als ik dan niet hoefde, dan was het voor een jaar oke, maar als ik wel moest dan was het niet leuk. (ziekenhuis was niet voor medische noodzaak, maar cosmetische operaties).
Er bleef altijd een gevoel van onzekerheid hangen.
Nog geen meneer van KPN gehoord, maar ook geen huisarts...
Er bleef altijd een gevoel van onzekerheid hangen.
Nog geen meneer van KPN gehoord, maar ook geen huisarts...
