Ik ben Gaia.

Lief Kopjekoffie, goed dat je het hebt opgeschreven .



Ik herken er heel veel in, vooral dat gevoel dat je te langzaam gaat, dat anderen zo "makkelijk" dingen waarmaken waar je zelf geveld wordt door je eigen diepe angsten en onzekerheden. De schaamte dat je maar een half mens bent. Terwijl je er zo weinig aan kunt doen, dat wat je tegenhoudt is zo sterk. Veroordeel jezelf niet te hard, dat maakt de strijd alleen maar erger. Dat probeer ik mezelf ook voor te houden en de dingen stap voor stap te doen. Dan maar wat langzamer, dan maar kleine drempels nemen met het angstzweet in mijn handen maar de kleine dingen lukken. En dat helpt om positiever naar mijzelf te kijken wb de grotere dingen. Heb jij kleine dingen waarvan je denkt: dat is te overzien en zou ik kunnen proberen? Om langzaam maar zeker uit dat isolement te kruipen en de ergste zelfhaat wat minder hoog te doen branden?



Het is moeilijk, alsof je tegen een schaduw vecht.

Fijn dat je uitzicht hebt op een goede therapie Claire, ik hoop dat het is wat je zoekt .



En fijn om te horen dat het beter gaat Gaia. Die kilo's die eraan komen, dat gaat er als je gewoon gezond eet vanzelf weer af. Toen ik normaal begon te eten merkte ik dat mijn lijf echt in shock was in eerste instantie en alles opsloeg. Toen het merkte dat het een permanente situatie was begon het vanzelf te stabiliseren. Ik weet niet of je ondergewicht hebt want dan is het blijvend maar juist ook goed! Je lichaam verdient dat.



Ik weet nog wel dat ik in die tijd iets las over het bewustzijn van het lichaam. Dat wij vaak naar ons lichaam kijken alsof het een ding is, het dient ons of het overheerst ons. Maar dat het in essentie een eigen bewustzijn heeft, een soort ziel. Dat maakte me wakker voor het idee dat mijn lichaam weleens mijn bondgenoot zou kunnen zijn ipv de vijand die ik al jaren ervoer. En ik had medelijden met hoe ik die ziel behandeld had, al die haat, al dat verdriet, al die afwijzing die mijn lichaam ervaren had. Het klinkt misschien wat zweverig maar het hielp me toendertijd verder in een stuk acceptatie. En tegenwoordig merk ik dat ik goed luister naar mijn lichaam en dat dat heel prettig voelt. Mijn lichaam zorgt voor mij en ik voor mijn lichaam, zoiets.



Ik begrijp dat je moe bent Underwaterworld. Het is ook dood- en doodvermoeiend. Dikke voor je, als je wat meer wil schrijven vooral doen.



En een dikke voor alle anderen.

Succes morgen Gaia, bij de dietiste. Trouwens heel fijn dat je ouders je zo steunen.



Voor iedereen hier verder, de warme groetjes. Ik lees mee en volg jullie..

Hier mijn verhaal.

Ik weet niet of ik nog eens kom posten of het verhaal laat staan, maar wil het in ieder geval eens een keer kwijt.



Ik ben altijd zo'n leuk meisje geweest, zo vlot en gezellig. Zo goedgebekt en vol humor. Zo vol enthousiasme en gedreven.

Veel organisatietalent en altijd bereidt om iemand te helpen en dingen aan te pakken waar ik ook kon.

Goed, ik was wel erg stevig op mijn 15de (wel altijd een vriendje gehad, veel vrienden en vriendinnen dat was absoluut niet het probleem)

ik ging mijn eetpatroon aanpassen (gezond datwel) en viel af, kreeg vreselijk veel complimenten hoe goed ik er wel niet uitzag.

Dat was vleiend.

Toen hoorde ik van een vriendin dat je én lekker kon blijven eten én slank kon blijven. Huh? Ik leerde mijn eten uit te spugen.

Dat ging in het begin niet, maar kan veel doorzettingsvermogen hebben, ik leerde het, maar het was niet zo'n big issue toen, deed het niet vaak

maar besef nu wel dat het daar ergens moet zijn begonnen.



Ik leerde mijn (ex)vriend kennen, gingen samenwonen (wilde ik niet, maar hij was ergens best zielig en had medelijden met hem)

Hij was heel lief maar dit was niet wat ik wilde, ik durfde het niet te zeggen, ik ging sporten, extreem veel sporten, ik kreeg eetbuien en ging overgeven, werd er zo lekker

leeg van en hoefde even nergens aan te denken.

Ik vond gelukkig de kracht om voor mezelf te kiezen en bij hem weg te gaan, maar....voor de rest was het te laat, mijn eetverslaving was geboren.



Ook toen ik weer alleen was bleef ik eten, eten, eten, alles draaide om eten, niet eten, sporten, kotsen, wat mag ik eten, o jee, wáár kan ik naar de wc, zal het niemand

opvallen? 1 plakje brood, o jee, voel me vol, nou ja, dan kan ik net zo goed meer eten ga toch straks over mijn nek.

ik begon rood te staan, want het is duur steeds weer naar de supermarkt te moeten.

ik verscheen niet meer op colleges, want ik was nog niet 'klaar' op tijd.



Kreeg een nieuwe vriend, wauw hij vond me zo mooi, nam me overal mee naar toe, pronkte met mij, was zo trots (en ik ook, was gestreeld en gevleid)

Kut, nu moest ik nog beter mijn best doen om zó te blijven, anders stelde ik hem teleur als hij niet trots op mij kon zijn.

Elke dag, eten, eten, eten, kotsen, kotsen, kotsen, eten, eten, eten, sporten, sporten, sporten elke dag maar weer.

Hij kwam bij me wonen, ging een tijdje goed, ik was gelukkig. Hij werd boos, ik schrok, hij sloeg me en schold, hij had spijt, ik had verdriet, eenmalig zei hij, vergeten

moet je dit, hoe dan? eten, zoet, zout, warm, veel, romig en zacht, troostend en warmend....ow god, wat heb ik gedaan? vies vet varken, kotsen nu! leegte, en alles voor even

vergeten.

we hadden het niet breed, ik moest maar een lening afsluiten vond hij, had ik eens aan een extra bijbaantje gedacht? hij wist wel wat, wat zou hij trots op mij zijn als ik dat deed!

dat zijn meisje zoiets kon! wilde hem zo graag plezieren, dan was hij zo lief en zo aardig en ik moest blij zijn dat er tenminste iemand was die van me hield.

en ik kwam trots thuis,500 euro verdiend in 1 avond. smerige hoer, laat eens zien wat je hebt gedaan? was het lekker? heb je genoten? nu ben ik aan de beurt.

geld kwam binnen, hij gaf het net zo hard weer uit; iedereen dacht het gaat fantastisch met die 2, al wordt zij misschien wat dunnetjes.

die woedeaanvallen, zie mezelf kruipen over de vloer om alle m&m's op te rapen die hij net door de kamer had gesmeten, vernederd. die luxe computer die er moest komen, waar ik zo hard voor had gewerkt, 1 dag later kapotgegooid. alles ging kapot, ook ik.

Eten, eten, eten, vergeten, vergeten, vergeten, kotsen, kotsen, kotsen, sporten, sporten, sporten, eten, eten, eten, leeg.

Ik werd zo dun, haar viel uit, huid en tanden vaal en grauw, ging niet meer bij mijn ouders langs, zag geen vrienden meer, alleen met hem. zo alleen.

vies smerig skelet, je denkt toch niet dat ik met zo'n vieze hoer seks wil? je ziet er niet, graatmager lijk.

maar ik voelde me zo smerig en dik en eten had niets meer te maken met mijn lijf, was als een drug.



ik raakte zwanger, ow god, al 3 maanden! en ik had zoveel alcohol gedronken en was zo ziek, maar zo blij met mijn kindje.

Vieze lelijke hoer! Zou me verbazen als die van mij is, morgen laat je dat kankergezwel weghalen of ik ga hier weg!

niet weggaan, ik heb niemand meer, ik heb zoveel gedronken, ik heb geen geld, alleen maar deurwaarders, ik voel me zo zwak en zo beroerd, wat moet ik doen?

abortus, ow god, moet weer overgeven, zoveel verdriet, zoveel pijn, gehuild als een baby, ging 's nachts stiekem uit bed en liep midden in de nacht alleen over straat te huilen. zat in de berging beneden daar was niemand die mij pijn kon doen. had daar een stoeltje neergezet en een klein lampje, mijn plekje.

heb zo gehuild, nog steeds, weet niet wat ik moet doen.

na 4 jaar was ik op, helemaal op, zat tot over mijn nek in de schulden, alles was op mijn naam gezet en raakte weer zwanger.

tja pil en kotsen he? hoe goed ik er ook op lette, blijkbaar ergens fout gegaan. weet niet wat er gebeurde, binnenin is iets geknapt toen hij in mijn buik trapte, ik ben naar mijn ouders gevlucht en zij hebben mij zo geholpen, hem eruit getrapt en nu woon ik weer bij hen met mijn kindje.

raak het niet kwijt wat er is gebeurd, kan ook niet alles vertellen, word spuugberoerd bij schrijven. geen opleiding, geen geld, schuldsanering, geen huis meer, geen plekje, geen vrienden, geen vriendinnen.

alleen mijn lieve kindje en mijn familie, die ik zoveel pijn en verdriet heb gedaan, dat moet groeien weer.

zoveel pijn, eten, eten, eten, vergeten, vergeten, vergeten, kotsen, kotsen, kotsen, sporten, sporten, sporten, vergeten, vergeten, vergeten, leegte.

kan die spiraal nog niet doorbreken. ik weeg nog steeds 49 kilo bij 1.68m (gelukkig)

@underwaterworld.



Och meid toch,wat een verhaal.

Ik heb de laatste dagen weinig energie.Veel te moe voor alles en dus ook te moe om wat actiever te posten op het forum.Juist op dit topic waar de emoties hoog op kunnen lopen.

Ik lees wel mee,en denk aan jullie.

Dat wilde ik even laten weten

Ach Underwaterworld, mijn hart huilt voor je. Wat een hel. Heb je iemand die je helpt om die aantasting, die vervorming in jezelf uit te zieken? Zodat je misschien op een gegeven moment die eetstoornis daar minder hard voor nodig hebt?



Want dat lees ik in je verhaal. Dat je probeert iets stuk te maken. En ik vermoed dat dat al die ellende is van de afgelopen jaren en wat het met je heeft gedaan. Maar het erge is dat deze oplossing daar geen einde aan maakt maar juist jou sloopt. Je bent zoveel meer waard dan dat.



Een hele dikke .

Fijn om van je te horen Iry .

Tjee, underwaterworld...tjee, wat een destructie, wat een ellende, wat heeft je ertoe gebracht zoveel ellende te tolereren?? Dat verdient niemand!!! Maar wat een eerlijk en open verhaal, het is ook om van te kotsen als ik het zo lees,

wat een ellende, dat is ook niet te verdagen meid...Ik ben zo blij voor je dat je je ouders nog hebt!!! Ik hoop dat je daar op kunt knappen totdat je de behoefte voelt om iets anders te vinden..als dat mogelijk is.



Ik ben blij voor je dat je de moed hebt gehad om weg te gaan toen je """"vriend"""" je in buik schopte. Heb geen woorden voor zijn misbruik van jou en ook geen woorden voor dat je dit jezelf hebt laten aandoen, ohhh, ..........(geen woorden dus..).



Ik vind het zoooo knap dat je nu de moed hebt genomen om de consequenties onder ogen te zien die dit alles op jouw leven heeft gehad. Wat een enorme, enorme moed heb je gevat!! Daar mag je ongelofelijk trots op zijn, dat is een kracht!! Als je die voor de opbouw van jouw leventje samen met je kindje kan inzetten, kom je zeker in rustiger vaarwater...Je mag ontzettend trots op jezelf zijn, want blijven (al is het zo'n zieke situatie) is ook makkelijker dan er helemaal zelf aan te gaan staan, consequenties en al...tjonge, schrijf alsjeblieft van je af hier als je dat wilt!



'Sterkte' (als je dat nodig hebt, maar vooral) alle liefde wens ik je toe!!

liefs, KK.

Oh, Underwaterworld.

Iry, fijn je weer te zien. (f)

Dank jullie wel voor jullie lieve reacties.

Wat ik vergeten te vertellen ben, ik heb hulp gezocht en vandaag ben ik teruggebeld en heb een intakegesprek op 13 augustus met een diëtiste en een psycholoog (achter elkaar)

Ik vind het heel eng, maar ik ben eraan toe om het verleden "op te ruimen" en wil niet meer mijn leven laten leiden door het verleden.

Ik zie dat mijn ouders en mijn broers eraan kapot gaan hoe ik nu ben en mijn kind verdiend een fijne moeder (en ja, ik wil ook graag weer leven, ben zo moe en zoveel tijd verspild, zo kapot gemaakt en niets is zo energie- en tijdverslindend als een eetstoornis, maar dat hoef ik jullie niet te vertellen denk ik)



Er moet nog heel veel gebeuren en er is zoveel kapot maar de eerste stap is gezet! Nog 2 jaar en dan ben ik dertig, heb mezelf als doel gesteld dan mijn leven weer op de rit te hebben en wat er in de tussentijd gebeurd.....ik ga vanaf nu sterk zijn!



Ik schreef niet zeker te weten of ik nog wel zou komen posten, maar heb er overna gedacht en zou het fijn vinden om me bij jullie aan te sluiten als dat mag?

(nog niet aan toe om dat onder mijn echte nick te doen als jullie dat niet erg vinden? Misschien komt dat nog eens)

Fijn om weer van je te horen Underwaterworld en dat je een intakegesprek in het vooruitzicht hebt. Zal best eng zijn maar tegelijkertijd ga je er wat aan doen, dapper van je!



En natuurlijk mag je meeschrijven. Dat hoef je niet te vragen, alle ruimte hier voor je. Goed juist.

lieve Gaia, allereerst een dikke . Je klinkt alsof je hem heel er nodig hebt.



Ja en verder. Het is moeilijk om toe te geven dat je het niet red, dat je meer steun en hulp nodig hebt en dat kun je alleen op je eigen tempo aangeven. Ik geef je natuurlijk die tijd, neem alle tijd die je nodig hebt, maar maak wel de keuze die jou zal helpen! En alleen jij kunt bepalen wat je nodig hebt. De mensen om je heen kunnen je helpen door je de mogelijkheden te laten zien die er zijn, maar jij alleen kan die stap maken. Als een ander dat voor je doet, zal het nooit van jou zijn en is naar mijn idee de kans op resultaat kleiner zijn. Neem de tijd lieverd, maar kies voor jou, want jij bent de moeite waard, jij verdient het dat je van jou houdt!

voor jullie allemaal: een hele dikke

Gaia, hart onder de riem voor jou. Neem jouw tijd.

Lieve Gaia, wat naar voor je. Maar ik ben bang dat het erbij hoort, die terugvallen. Het zit zo diep in je systeem, juist wanneer je het aangaat, gaat dat stuk harder terugvechten.



Je hoeft het niet allemaal zelf te kunnen en alleen te doen. En het is geen schande om te zeggen: ik heb hier hulp bij nodig want ik kom er zo niet uit. Dat is ook kracht, dat je kunt aangeven wat je nodig hebt omdat je het jezelf nu niet kunt geven. Dat vereist moed. Dat moment komt, veroordeel jezelf niet en durf die ruimte op te eisen.



Hele dikke .

kopjekoffie schreef op 26 juli 2008 @ 11:40:





Claire, over wat je schrijft van die behandeling dat klinkt alsof je wel iets heel ergs moet hebben meegemaakt om dat te kunnen doen, ik weet niet of dat bij mij zo is. Is het deeltijd of voltijd? Ik heb al eens klinisch gedaan...en wordt het vergoed?

Ben wel nieuwsgierig, maar weet niet of ik er uberhaupt wel voor in aanmerking kom. In ieder geval succes daarbij, dat zul je wel nodig hebben, denk ik....



Bedankt allemaal!

Liefs KK.

@KK

Thanks meid!

Ik weet nog niet of ik het ga doen....heb eerst een info gesprek maar dat duurt nog even door de vakantie tijd.



Als je LCVT googelt dan vind je alle info.



@lieve elmer even een knuf!! Hoe is het met jou? Of kan ik dat beter op je eigen topic vragen...



@lieve underwatherworld...heel veel kracht voor jou!! Wat een erg verhaal vreselijk!



@lieve iry ook even een knuf voor jou...meer weet ik even niet te zeggen..maar ik denk wel aan je.



@gaia wat klote dat je je zo rot voelt..



@lieve allemaal...alle vrouwen hier heel veel kracht, en hoop. hoop dat het beter gaat worden/ zijn!!!!

Hoi Claire,



Dank je voor de info, heb even gezocht en de site helemaal uitgepluist, maar denk nog steeds dat het iets boven mijn hulpvraag ligt. Wel heb ik vandaag wat gebeld om te zorgen dat ik hulp krijg, omdat ik het niet meer uithoud. Ik kreeg het advies een deeltijd psychotherapiebehandeling te gaan zoeken.

Heb nu volgende week twee gesprekken om te bepalen of dat een goede stap is. Denk zelf van wel, want met een beetje ambulant kom ik er niet. Nu denk ik echt: zonder die eetstoornis is het leven niet uit te houden, maar terug lukt ook niet omdat ik nu weet dat het niet helpt. Elke keer als ik dat toelaat, blijf ik maar huilen en voel ik me echt diep diep ongelukkig. Het moeilijke vind ik ook dat mensen niet begrijpen waar ik zo moeilijk over doe, ik moet gewoon niet zo negatief over mezelf denken....tja, dat weet ik, maar dat LUKT NIET!!!!



Shit, wat voel ik me wanhopig zeg, echt wanh-o-p-i-g...Ik weet ook dat ik morgen misschien weer wat opgeruimder voel, maar nu is het even K-*-T...Moest ik echt even kwijt en weet niet zo goed waar anders, daarom maar hier. Wil niet meer alle dagen alleen achter de geraniums zitten, maar deelnemen aan de maatschappij is ook een hel...en ik wou dat ik overdreef maar dat is helaas niet zo. Ik kom ook verdomme zo normaal en gewoon en intelligent en leuk en goed over, dat niemand het ook weet en daarbij isoleer ik me als ik me klote voel dus daardoor weten mensen het ook niet, mijn familie vind dat ik eindelijk eens op moet houden met die therapiën allemaal....ja, dat wil ik wel, maar leven jullie dan ook even mijn leven...?????Want daar zit helaas een kink in de kabel....Even kijken of je er dan nog zo over denkt, oke?



Nou ja, gewoon even fijn dat jullie er hier zijn op dit topic, voel ik me iets minder compleet niet sporen.



KK

Meiden wat een rot-stoornis is het toch. Ik wil jullie zo graag moed inpraten, maar weet niet echt hoe!



Daarom toch maar voor jullie allemaal.



Het is zo goed om te lezen dat jullie allemaal toch bezig zijn om er vanaf te komen....maar idd. dat gaat met vallen en opstaan, ik heb een vriendin met een eetstoornis....maar zij zit nog in de ontkenningsfase.

Och lieve KK (hoi meid,we kennen elkaar nog van het ander eetstoornistopic waar ik een tijdje mee schreef)



Je wanhoop die je voelt is inderdaad een diep verdrietig en machteloos gevoel.



Ik wens je sterkte bij je gesprekken en hoop dat er wat uitkomt dat je beter op weg kan helpen.



Lieve Claire je krijgt een knuffel terug (ik mis onze laat op het forum momenten samen met de anderen)



Ik sluit mij verder bij toetyfroety aan.



Ik weet ook niet meer zo goed hoe ik hier nuttig kan zijn in mijn bijdrage voor anderen.

Ik denk er wel veel aan,de worstelingen hier van jullie.



Ik ben de laatset tijd echt uitgeput geweest.

Ik heb nu een paar betere dagen achter de rug en kan de wereld weer een beetje aan.



Ik neem regelmatig even afstand van dit topic omdat het mij van slag maakt en dus ook niet weet hoe ik hier kan steunen en mijn verhaal kwijt kan.

Het lijkt niet goed samen te gaan.



Het heeft mijn dekseltje even opgelicht en nu heb ik hem weer even stevig dicht.

Ik ben er niet uit wat ik beter kan doen.

Verder heb ik weer een enorm Kaliumtekort en daar voel ik mij ook heel zwak door.



Nou ik kom maar weer liefs en knuffels brengen.

Wordt een beetje moe van mijzelf met deze woorden hoewel ik het oprecht meen.

Maar ik zou zo graag meer willen zeggen.

Je hoeft niet meer te zeggen dan je doet Iry want uit je woorden spreekt altijd zoveel oprechte aandacht en betrokkenheid. Je schiet niet tekort, echt niet. En omdat je zelf worstelt maakt dat wat je zegt niet minder waar of waard.



Het komt uit je hart en dat is duidelijk te voelen.