Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
zaterdag 14 februari 2009 om 13:00
Lieve Gaia,
je mag heus af en toe een keertje huilen.Waarom moet jij je gevoelens binnenhouden?We moeten proberen dit topic een beetje levend te houden.Je zou af en toe een bericht kunnen plaatsen om te laten zien hoe het gaat en dan kunnen wij je weer steunen.Met mij gaat het goed en ik wens me het beste voor je.Praat vooral over je gevoelens en steek ze niet onder stoelen en banken!!!Ik duim voor je en laat je niet afsnauwen.Die mensen die dat wel doen zijn niet goed wijs.
je mag heus af en toe een keertje huilen.Waarom moet jij je gevoelens binnenhouden?We moeten proberen dit topic een beetje levend te houden.Je zou af en toe een bericht kunnen plaatsen om te laten zien hoe het gaat en dan kunnen wij je weer steunen.Met mij gaat het goed en ik wens me het beste voor je.Praat vooral over je gevoelens en steek ze niet onder stoelen en banken!!!Ik duim voor je en laat je niet afsnauwen.Die mensen die dat wel doen zijn niet goed wijs.
zaterdag 14 februari 2009 om 21:22
Loop je coschappen?
Ik weet van vriendinnen / bekenden dat dat heel zwaar kan zijn. Het is al zwaar voor studenten die goed in hun vel zitten, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou net even een tandje zwaarder is.
(Vind het sowieso knap dat je het volhoudt... denk niet dat ik dat zou kunnen)
Snauwen heeft ook vaak te maken met stresssituaties he. Neem het vooral niet te persoonlijk.
Huil maar lekker uit hier, daar is het forum voor.
Ik weet van vriendinnen / bekenden dat dat heel zwaar kan zijn. Het is al zwaar voor studenten die goed in hun vel zitten, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou net even een tandje zwaarder is.
(Vind het sowieso knap dat je het volhoudt... denk niet dat ik dat zou kunnen)
Snauwen heeft ook vaak te maken met stresssituaties he. Neem het vooral niet te persoonlijk.
Huil maar lekker uit hier, daar is het forum voor.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 15 februari 2009 om 14:46
Hoi Gaia,
Ik ben nieuw op jouw topic en heb het begin en de laatste berichten gelezen,dus misschien val ik in hehaling. Lijkt me echt heel moeilijk waar je inzit. Je zegt het zelf al een beetje, maar als ik het zo lees is het eten voor jouw gevoel het enige waar je controle op hebt en sturing aan kan geven. MIsschien moet je ook hulp zoeken bij dit gevoel en op zoek gaan naar het waarom van jouw eetprobleem, pas als je de achterliggende problemen aan kan pakken, gaat dit probleem ook minder worden. Zijn er mensen die dit van jou weten of loop je hier alleen mee?
Sterkte!!
Ik ben nieuw op jouw topic en heb het begin en de laatste berichten gelezen,dus misschien val ik in hehaling. Lijkt me echt heel moeilijk waar je inzit. Je zegt het zelf al een beetje, maar als ik het zo lees is het eten voor jouw gevoel het enige waar je controle op hebt en sturing aan kan geven. MIsschien moet je ook hulp zoeken bij dit gevoel en op zoek gaan naar het waarom van jouw eetprobleem, pas als je de achterliggende problemen aan kan pakken, gaat dit probleem ook minder worden. Zijn er mensen die dit van jou weten of loop je hier alleen mee?
Sterkte!!
woensdag 18 februari 2009 om 20:47
Hoi iedereen,
Pfoe, drukke dagen!
Kwam er twee dagen terug ook achter dat mijn begeleider een fervent Viva forummer is dus ik ben voorzichtig - haha.
Hoe het gaat. Ik heb net drie goede dagen achter de rug. Mag nog niet te vroegen juichen want de avond is nog jong. Ja, klinkt erg, maar zo is het leven van iemand met een eetstoornis. 24/7 kan het mis gaan.
Het is inderdaad een manier van controle houden pennylane en ik weet of denk ook te weten waar het vandaan komt. Allereerst ben ik altijd forser geweest dan anderen. Absoluut niet dik, maar dat zag ik vroeger niet. Als jij als veertienjarig meisje als enige al flinke heupen hebt, kun je je zelf nog al eens een vet varken gaan vinden. Heeft verder niks te maken met de media en de druk die daardoor veel vrouwen voelen om slank te zijn (ahum).
Maar de echte reden voor mijn eetstoornis ben ik gaanderweg wel leren begrijpen. Ik denk dat ik mijzelf ergens gewoonweg niet aardig vind. Ik heb iets gedaan waar ik me heel erg voor schaam, ook al is het jaren terug gebeurd. Ik was jong, een drama queen en vollop aan het puberen. Maar ik kan het niet vergeten en neem het mezelf erg kwalijk. Ergens weet ik ook wel dat ik die persoon niet meer ben en dat het nooit mijn opzet is geweest om kwaad te doen. Zo'n persoon ben ik niet.
Ik denk dat ik mezelf moet vergeven hiervoor, maar wil dat ook niet omdat hetgeen wat ik heb gedaan niet goed te praten is. Maar pas dan kan ik verder en ik denk dat ik dan pas mijn eetstoornis los kan laten.
Ik ben heel benieuwd hoe het hier met de anderen gaat, en ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn berichten en de reacties hier op. Nu ga ik lekker slapen, 'cause I'm beat.
Pfoe, drukke dagen!
Kwam er twee dagen terug ook achter dat mijn begeleider een fervent Viva forummer is dus ik ben voorzichtig - haha.
Hoe het gaat. Ik heb net drie goede dagen achter de rug. Mag nog niet te vroegen juichen want de avond is nog jong. Ja, klinkt erg, maar zo is het leven van iemand met een eetstoornis. 24/7 kan het mis gaan.
Het is inderdaad een manier van controle houden pennylane en ik weet of denk ook te weten waar het vandaan komt. Allereerst ben ik altijd forser geweest dan anderen. Absoluut niet dik, maar dat zag ik vroeger niet. Als jij als veertienjarig meisje als enige al flinke heupen hebt, kun je je zelf nog al eens een vet varken gaan vinden. Heeft verder niks te maken met de media en de druk die daardoor veel vrouwen voelen om slank te zijn (ahum).
Maar de echte reden voor mijn eetstoornis ben ik gaanderweg wel leren begrijpen. Ik denk dat ik mijzelf ergens gewoonweg niet aardig vind. Ik heb iets gedaan waar ik me heel erg voor schaam, ook al is het jaren terug gebeurd. Ik was jong, een drama queen en vollop aan het puberen. Maar ik kan het niet vergeten en neem het mezelf erg kwalijk. Ergens weet ik ook wel dat ik die persoon niet meer ben en dat het nooit mijn opzet is geweest om kwaad te doen. Zo'n persoon ben ik niet.
Ik denk dat ik mezelf moet vergeven hiervoor, maar wil dat ook niet omdat hetgeen wat ik heb gedaan niet goed te praten is. Maar pas dan kan ik verder en ik denk dat ik dan pas mijn eetstoornis los kan laten.
Ik ben heel benieuwd hoe het hier met de anderen gaat, en ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn berichten en de reacties hier op. Nu ga ik lekker slapen, 'cause I'm beat.
donderdag 19 februari 2009 om 13:41
hoi Gaia,
Weet iemand wat dat dan is? Soms is het wel erg, maar wordt het steeds erger als je het voor jezelf houd. Zou het zo kunnen zijn dat jij jezelf nu straft voor dat wat je in het verleden hebt gedaan? Mag het wel goed gaan? Onthoud in ieder geval dat ieder mens fouten maakt en wat het ook is, het feit dat je er nu nog zo'n last van hebt, zegt ook genoeg over jou, dat je dus wel een aardig mens bent. Denk er ook over na om hier over te praten met iemand. Sterkte!
Weet iemand wat dat dan is? Soms is het wel erg, maar wordt het steeds erger als je het voor jezelf houd. Zou het zo kunnen zijn dat jij jezelf nu straft voor dat wat je in het verleden hebt gedaan? Mag het wel goed gaan? Onthoud in ieder geval dat ieder mens fouten maakt en wat het ook is, het feit dat je er nu nog zo'n last van hebt, zegt ook genoeg over jou, dat je dus wel een aardig mens bent. Denk er ook over na om hier over te praten met iemand. Sterkte!
donderdag 19 februari 2009 om 18:14
Hay Pennylane,
Nee in principe weet niemand ervan. Ik heb er ook niemand schade mee berokkend, maar het gaat om het idee. En als het uit zou komen, zou het wel erg zijn. Ik weet dat iedereen fouten maakt, dit was er 1 van mij. Tja, wat kan ik zeggen?
Wat ik toentertijd heb gedaan, is met een reden gebeurd, dat weet ik zelf ook wel. Ik was onzeker en een echte puber. Ieder mens doet wel eens iets stoms.
Maar ik denk dat dat van vroeger is waarom ik het mezelf soms zo moeilijk maak en ik denk dat vanuit daar ook mijn eetstoornis is ontwikkelt. Want als je van jezelf houdt, dan doe je dit jezelf niet aan. (Dit zie ik trouwens in door de gesprekken die ik hierover heb gehad, hoor)
Nee in principe weet niemand ervan. Ik heb er ook niemand schade mee berokkend, maar het gaat om het idee. En als het uit zou komen, zou het wel erg zijn. Ik weet dat iedereen fouten maakt, dit was er 1 van mij. Tja, wat kan ik zeggen?
Wat ik toentertijd heb gedaan, is met een reden gebeurd, dat weet ik zelf ook wel. Ik was onzeker en een echte puber. Ieder mens doet wel eens iets stoms.
Maar ik denk dat dat van vroeger is waarom ik het mezelf soms zo moeilijk maak en ik denk dat vanuit daar ook mijn eetstoornis is ontwikkelt. Want als je van jezelf houdt, dan doe je dit jezelf niet aan. (Dit zie ik trouwens in door de gesprekken die ik hierover heb gehad, hoor)
zaterdag 7 maart 2009 om 10:46
quote:Feliciaatje schreef op 15 oktober 2008 @ 11:34:
Ik heb zeker terugvallen gehad, ook niet anders verwacht. Het is een proces dus met vallen en opstaan. Als je jezelf niet te hard op je kop zit wanneer je weer 's valt, het gewoon ziet als iets wat natuurlijk kan gebeuren, dan is het ook veel makkelijker om weer de draad op te pakken. Hoe meer je het met falen associeert, met jouw falen voor de zoveelste keer, hoe moeilijker je het jezelf maakt om jezelf te gunnen gezond te worden.
Elke dag is een nieuwe dag. Elk moment is een nieuw moment. Je kunt telkens ervoor kiezen om weer te beginnen, om verder te gaan waar je mee bezig was. Ik weet hoe moeilijk het is maar je kunt jezelf zo "hertrainen". Valt niet mee, het heeft mij ook een tijd gekost en ik merkte jaren daarna nog dat ik met sporen ervan zotussendoor zat te worstelen. Ik ga ervanuit dat het altijd een kwetsbare plek zal blijven ook al is het nu alweer jaren prima, eet ik goed en verantwoord, snoep ik ook regelmatig met geen tot weinig ( ) schuldgevoel enz.
De hongersignalen komen echt terug. Ik heb van mijn 12de tot mijn 24ste hiermee lopen klooien alhoewel het in bepaalde periodes veel erger was dan andere. Toen ik eenmaal begon met echt goed eten merkte ik na 3 weken ongeveer dat mijn lichaam begon te reageren. Na anderhalve maand ongeveer was het behoorlijk normaal. Het heeft nog wat tijd nodig gehad om te settelen maar het gaat dus heel snel in feite als je bedenkt hoeveel schade je hebt toegebracht. Je lichaam wil graag gezond zijn, het zal je helpen hierbij, je moet er weer op leren vertrouwen.
Er waren dingen in die beginperiode die ik vermeed omdat ik wist dat ze eetbuien uitlokten. Gewoon een tijdje niet de kat op het spek binden. Dus als je ergens moeite mee hebt, laat het dan even. Dat komt later wel weer.
Het dieet wat ik mijzelf heb opgelegd in die tijd was heel standaard. 2 boterhammen bij ontbijt en 2 bij de lunch met beleg waar ik zin in had. Tussendoor fruit, ontbijtkoek. 's Middags vaak een kop soep zo tussen 4 en 5, een van de kwetsbare momenten . En wat knabbelgroenten of een handje nootjes of nog een boterham als ik flauw was. 's Avonds een bord met eten, veel groenten, een "normale" portie pasta of aardappelen of rijst (dat soort dingen kun je checken bij Voedingscentrum of je kijkt het bij vriendinnen af haha). Soms vlees, soms vegetarisch maar vegetarisch houdt dan wel in: iets van tofu of vegetarische burger, noten, kaas, dus niet helemaal skippen die groep. Belangrijk.
Als ik veel zin had in een toetje (eet ik nog steeds zelden maar zotussendoor mjam) haalde ik een klein bakje chocolademousse oid waarbij op dus op is. Geen gezeur met nog een heel pak of hele bak in de koelkast want dat gaat makkelijk mis. Dat gaat nu wel prima trouwens maar je moet heel realistisch zijn met in hoeverre je jezelf kunt vertrouwen.
Daarnaast ben ik veel gaan lopen. Elke dag ongeveer een uur. Ik ben geen fitnessfanaat, dat zit er gewoon niet in. Maar de hele dag stilzitten is ook niet goed. Na een tijdje merkte ik dat ik niet meer zonder kon. Niet overdrijven dus niet dat het is om te compenseren maar gewoon lekker bewegen, je bloedsomloop goed op gang houden, je lichaam te helpen, je geest leeg te maken. Dat hielp en helpt mij heel goed, doe het nog steeds en ik geniet ervan. Ik denk dat iedereen zo wel een ideale manier van beweging kan vinden. Iets wat je elke dag graag doet.
Het is een combinatie van discipline en mild leren zijn naar jezelf toe. Je hoeft het niet allemaal in 1 keer goed te doen. Je doet je best. Met dat uitgangspunt en discipline kom je een heel eind .
Het is nogal een lange quote en ik heb dit bericht al weken geleden gelezen, maar het heeft me niet meer losgelaten en aangezien het eetstoornissentopic nogal dood is, probeer ik het nu op dit (ook niet zo actieve) topic.
Feliciaatje, ik ben zo onder de indruk van wat je schreef en dat het je uberhaupt gelukt is om dit voor elkaar te krijgen, dat ik het liefst het naadje van de kous wil weten. Ik wil zo graag weten of je hulp had en of je je eigen menu ergens vandaan hebt geplukt.
Ik zelf ben bezig met therapie, maar het gaat er met name om hoe ik met mensen, gevoelens enzo omga. Ik moet het qua eten dus zelf doen.Jij hebt dat voor elkaar hebt gekregen en dat idee geeft me hoop. (klinkt dramatisch, maar zo voelt het ook) Ik heb geen ondergewicht, maar net een gezond gewicht.
Mijn concrete vragen zijn;
Hoe voelde je je als je wel wilde eten, maar het van de lijst niet kon en wat deed je dan? wat voelde je als je niet wilde eten, maar het van de lijst wel moest? En wat deed je dan?
Wat waren jouw exacte tussendoortjes, in de zin van wanneer nam je je tussendoortjes en wat en hoeveel nam je dan?
Nam je na je maaltijd standaard een toetje? Hoeveel en hoe vaak ervaar jij nu dat normaal snoepen voorstelt?
Woonde je toen alleen of samen en heeft eventueel je partner of anderen nog een rol gespeeld bij het sturen van je eetgedrag?
Als laatste vraag nog: wat was jouw meest belangrijke motivatie?
Voor mij is dat dat ik me zo ongezond voel nu en zo hopeloos omdat ik maar blijf doen wat ik al zo lang doe.
Zoveel vragen heb ik nu, omdat ik geen mensen ken die genezen zijn of duidelijk kunnen maken hoe ze dat gedaan hebben en daar ben ik nogal sterk naar op zoek, zoals je merkt
!
Holeijk wil je deze vragen beantwoorden en anders misschien anderen die net als Feliciaatje grotendeels hersteld zijn of iets van herstel hebben. Ik zelf heb ook wel iets van herstel, want ik braak al vrij lang niet meer, terwijl ik dat extreem veel deed en ook 10+ jaar gedaan heb, ook die vreetbuien die zo groot zijn dat je wel moet braken, zijn er niet meer. Ook de extreme anst voor vette dingen is weg, op vetrandjes aan vleeswaren na!
Dit om wel een beetje positief af te sluiten,
groetjes KK.
Ik heb zeker terugvallen gehad, ook niet anders verwacht. Het is een proces dus met vallen en opstaan. Als je jezelf niet te hard op je kop zit wanneer je weer 's valt, het gewoon ziet als iets wat natuurlijk kan gebeuren, dan is het ook veel makkelijker om weer de draad op te pakken. Hoe meer je het met falen associeert, met jouw falen voor de zoveelste keer, hoe moeilijker je het jezelf maakt om jezelf te gunnen gezond te worden.
Elke dag is een nieuwe dag. Elk moment is een nieuw moment. Je kunt telkens ervoor kiezen om weer te beginnen, om verder te gaan waar je mee bezig was. Ik weet hoe moeilijk het is maar je kunt jezelf zo "hertrainen". Valt niet mee, het heeft mij ook een tijd gekost en ik merkte jaren daarna nog dat ik met sporen ervan zotussendoor zat te worstelen. Ik ga ervanuit dat het altijd een kwetsbare plek zal blijven ook al is het nu alweer jaren prima, eet ik goed en verantwoord, snoep ik ook regelmatig met geen tot weinig ( ) schuldgevoel enz.
De hongersignalen komen echt terug. Ik heb van mijn 12de tot mijn 24ste hiermee lopen klooien alhoewel het in bepaalde periodes veel erger was dan andere. Toen ik eenmaal begon met echt goed eten merkte ik na 3 weken ongeveer dat mijn lichaam begon te reageren. Na anderhalve maand ongeveer was het behoorlijk normaal. Het heeft nog wat tijd nodig gehad om te settelen maar het gaat dus heel snel in feite als je bedenkt hoeveel schade je hebt toegebracht. Je lichaam wil graag gezond zijn, het zal je helpen hierbij, je moet er weer op leren vertrouwen.
Er waren dingen in die beginperiode die ik vermeed omdat ik wist dat ze eetbuien uitlokten. Gewoon een tijdje niet de kat op het spek binden. Dus als je ergens moeite mee hebt, laat het dan even. Dat komt later wel weer.
Het dieet wat ik mijzelf heb opgelegd in die tijd was heel standaard. 2 boterhammen bij ontbijt en 2 bij de lunch met beleg waar ik zin in had. Tussendoor fruit, ontbijtkoek. 's Middags vaak een kop soep zo tussen 4 en 5, een van de kwetsbare momenten . En wat knabbelgroenten of een handje nootjes of nog een boterham als ik flauw was. 's Avonds een bord met eten, veel groenten, een "normale" portie pasta of aardappelen of rijst (dat soort dingen kun je checken bij Voedingscentrum of je kijkt het bij vriendinnen af haha). Soms vlees, soms vegetarisch maar vegetarisch houdt dan wel in: iets van tofu of vegetarische burger, noten, kaas, dus niet helemaal skippen die groep. Belangrijk.
Als ik veel zin had in een toetje (eet ik nog steeds zelden maar zotussendoor mjam) haalde ik een klein bakje chocolademousse oid waarbij op dus op is. Geen gezeur met nog een heel pak of hele bak in de koelkast want dat gaat makkelijk mis. Dat gaat nu wel prima trouwens maar je moet heel realistisch zijn met in hoeverre je jezelf kunt vertrouwen.
Daarnaast ben ik veel gaan lopen. Elke dag ongeveer een uur. Ik ben geen fitnessfanaat, dat zit er gewoon niet in. Maar de hele dag stilzitten is ook niet goed. Na een tijdje merkte ik dat ik niet meer zonder kon. Niet overdrijven dus niet dat het is om te compenseren maar gewoon lekker bewegen, je bloedsomloop goed op gang houden, je lichaam te helpen, je geest leeg te maken. Dat hielp en helpt mij heel goed, doe het nog steeds en ik geniet ervan. Ik denk dat iedereen zo wel een ideale manier van beweging kan vinden. Iets wat je elke dag graag doet.
Het is een combinatie van discipline en mild leren zijn naar jezelf toe. Je hoeft het niet allemaal in 1 keer goed te doen. Je doet je best. Met dat uitgangspunt en discipline kom je een heel eind .
Het is nogal een lange quote en ik heb dit bericht al weken geleden gelezen, maar het heeft me niet meer losgelaten en aangezien het eetstoornissentopic nogal dood is, probeer ik het nu op dit (ook niet zo actieve) topic.
Feliciaatje, ik ben zo onder de indruk van wat je schreef en dat het je uberhaupt gelukt is om dit voor elkaar te krijgen, dat ik het liefst het naadje van de kous wil weten. Ik wil zo graag weten of je hulp had en of je je eigen menu ergens vandaan hebt geplukt.
Ik zelf ben bezig met therapie, maar het gaat er met name om hoe ik met mensen, gevoelens enzo omga. Ik moet het qua eten dus zelf doen.Jij hebt dat voor elkaar hebt gekregen en dat idee geeft me hoop. (klinkt dramatisch, maar zo voelt het ook) Ik heb geen ondergewicht, maar net een gezond gewicht.
Mijn concrete vragen zijn;
Hoe voelde je je als je wel wilde eten, maar het van de lijst niet kon en wat deed je dan? wat voelde je als je niet wilde eten, maar het van de lijst wel moest? En wat deed je dan?
Wat waren jouw exacte tussendoortjes, in de zin van wanneer nam je je tussendoortjes en wat en hoeveel nam je dan?
Nam je na je maaltijd standaard een toetje? Hoeveel en hoe vaak ervaar jij nu dat normaal snoepen voorstelt?
Woonde je toen alleen of samen en heeft eventueel je partner of anderen nog een rol gespeeld bij het sturen van je eetgedrag?
Als laatste vraag nog: wat was jouw meest belangrijke motivatie?
Voor mij is dat dat ik me zo ongezond voel nu en zo hopeloos omdat ik maar blijf doen wat ik al zo lang doe.
Zoveel vragen heb ik nu, omdat ik geen mensen ken die genezen zijn of duidelijk kunnen maken hoe ze dat gedaan hebben en daar ben ik nogal sterk naar op zoek, zoals je merkt
!Holeijk wil je deze vragen beantwoorden en anders misschien anderen die net als Feliciaatje grotendeels hersteld zijn of iets van herstel hebben. Ik zelf heb ook wel iets van herstel, want ik braak al vrij lang niet meer, terwijl ik dat extreem veel deed en ook 10+ jaar gedaan heb, ook die vreetbuien die zo groot zijn dat je wel moet braken, zijn er niet meer. Ook de extreme anst voor vette dingen is weg, op vetrandjes aan vleeswaren na
!Dit om wel een beetje positief af te sluiten,
groetjes KK.
dinsdag 10 maart 2009 om 21:52
@ kopjekoffie: goede vragen, ik zou het antwoord ook wel willen weten.
@ extrahalo: dank je voor je woorden. Het is inderdaad loodzwaar, soms vraag ik me af waarom ik het ook alweer doe. Kun je misschien wat meer uitleggen wat je bedoelt met niet helemaal normaal?
@ Pennylane.
Momenteel gaat het niet erg goed. Mijn energielevel zit letterlijk op nul. Het is loodzwaar, ben dagenlang bezig en vecht momenteel ook hard tegen mezelf. Doordat ik momenteel zoveel moet en doordat ik veel stress heb, probeer ik controle te krijgen over mijn eetgedrag. Ik neem het dag bij dag, heel soms gaat het goed. Het blijft iets waar ik mee op sta en naar bed ga. En vooral nu kost me dat heel veel energie.
Dit weekend heb ik twee dagen vrij en heb alles dat ik gepland had afgezegd. Dat is zo'n heerlijk gevoel!
Helaas komt wel het besef dat dit een turning point moet zijn. Het is nu knokken en mezelf overwinnen, of stoppen met alles dat ik doe en in een kliniek belanden. Dat is het allerlaatste dat ik wil, maar ik wil mezelf ook niet meer onnodig dwars zitten. Dat doe ik nu al een groot deel van mijn korte leventje en zo hoort het niet te zijn. Ik houd dit ook niet langer vol.
Hoe gaat het voor de rest met de mensen hier?
@ extrahalo: dank je voor je woorden. Het is inderdaad loodzwaar, soms vraag ik me af waarom ik het ook alweer doe. Kun je misschien wat meer uitleggen wat je bedoelt met niet helemaal normaal?
@ Pennylane.
Momenteel gaat het niet erg goed. Mijn energielevel zit letterlijk op nul. Het is loodzwaar, ben dagenlang bezig en vecht momenteel ook hard tegen mezelf. Doordat ik momenteel zoveel moet en doordat ik veel stress heb, probeer ik controle te krijgen over mijn eetgedrag. Ik neem het dag bij dag, heel soms gaat het goed. Het blijft iets waar ik mee op sta en naar bed ga. En vooral nu kost me dat heel veel energie.
Dit weekend heb ik twee dagen vrij en heb alles dat ik gepland had afgezegd. Dat is zo'n heerlijk gevoel!
Helaas komt wel het besef dat dit een turning point moet zijn. Het is nu knokken en mezelf overwinnen, of stoppen met alles dat ik doe en in een kliniek belanden. Dat is het allerlaatste dat ik wil, maar ik wil mezelf ook niet meer onnodig dwars zitten. Dat doe ik nu al een groot deel van mijn korte leventje en zo hoort het niet te zijn. Ik houd dit ook niet langer vol.
Hoe gaat het voor de rest met de mensen hier?
zondag 15 maart 2009 om 16:00
Jeetje Gaia, wat moeilijk wat je schrijft over dat turning point.
Valt voor allebei wat te zeggen he.... doorvechten zoals het nu gaat, of toegeven dat het niet gaat en voor jezelf kiezen.
Ik kan je hierin niet adviseren. Maar t is toch niet zo dat je -als je naar een kliniek zou gaan - nooit meer terug kunt naar het leven dat je nu hebt?
Je kunt je studie toch daarna weer oppakken? Als je je weer wat sterker voelt misschien?
De fase van je studie waar jij nu in zit is voor iedereen zwaar, vriendinnen van me hadden er ook moeite mee, en die zijn 'gezond' (zegmaar)
Heel veel sterkte met alles!!!
Valt voor allebei wat te zeggen he.... doorvechten zoals het nu gaat, of toegeven dat het niet gaat en voor jezelf kiezen.
Ik kan je hierin niet adviseren. Maar t is toch niet zo dat je -als je naar een kliniek zou gaan - nooit meer terug kunt naar het leven dat je nu hebt?
Je kunt je studie toch daarna weer oppakken? Als je je weer wat sterker voelt misschien?
De fase van je studie waar jij nu in zit is voor iedereen zwaar, vriendinnen van me hadden er ook moeite mee, en die zijn 'gezond' (zegmaar)
Heel veel sterkte met alles!!!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 30 maart 2009 om 21:57
Live Gaia,ik denk vaak aan je en wens me het beste voor je.Ik ben net als Moonlight nieuwsgierig of je voor een behandeling hebt gekozen.Ik zou het gewoon doen al is dit zwaar en confronterend.Hoop echt voor je dat jij je eetprobleem de baas wordt.Ik denk met je mee en hoop snel weer wat van je te horen.Ik heb nog wel een vraag,heb je iemand met wie je goed over alles kunt praten?Lijkt me namelijk niet goed voor je om daar alleen mee te lopen.Als er iets is gewoon je hart luchten.We staan hier met zijn allen klaar om je te steunen.
maandag 30 maart 2009 om 22:13
Lieve gaia,
Ik kan heel kort zijn in mijn advies.
Ik heb je het al vaker gezegd lieve meid.
Ga voor een behandeling!
Daarna is er pas echt ruimte voor je toekomst,en die zaler nog steeds gewoon zijn.
Dit valt niet op eigen houtje te bestrijden....echt niet.
Ik zou willen dat ik je wat anders kon melden,maar een eetstoornis is te groot.
Daar is intensief hulp voor nodig met vaak nog een lang ambulant traject.
Geen fijn vooruitzicht,maar een heel leven met eetstoornis is een nog veel slechter vooruitzicht.
Geef het jezelf meid,die behandeling
daarmee geef je hopelijk jezelf terug.
Heel veel sterkte!!
Ik kan heel kort zijn in mijn advies.
Ik heb je het al vaker gezegd lieve meid.
Ga voor een behandeling!
Daarna is er pas echt ruimte voor je toekomst,en die zaler nog steeds gewoon zijn.
Dit valt niet op eigen houtje te bestrijden....echt niet.
Ik zou willen dat ik je wat anders kon melden,maar een eetstoornis is te groot.
Daar is intensief hulp voor nodig met vaak nog een lang ambulant traject.
Geen fijn vooruitzicht,maar een heel leven met eetstoornis is een nog veel slechter vooruitzicht.
Geef het jezelf meid,die behandeling
daarmee geef je hopelijk jezelf terug.
Heel veel sterkte!!
dinsdag 31 maart 2009 om 13:44
Lieve Gaia,
Zo te zien ben je niet op het forum geweest de laatste tijd, of heb je in ieder geval niet geschreven.
Dat kan allerlei redenen hebben en daar hoeven we niet naar te gissen want dat heeft geen zin.
Maar ik wil even laten weten dat ik aan je denk en dat ik hoop dat je je redt. (om te schrijven: 'dat het goed gaat' vind ik niet helemaal passend...)
Zo te zien ben je niet op het forum geweest de laatste tijd, of heb je in ieder geval niet geschreven.
Dat kan allerlei redenen hebben en daar hoeven we niet naar te gissen want dat heeft geen zin.
Maar ik wil even laten weten dat ik aan je denk en dat ik hoop dat je je redt. (om te schrijven: 'dat het goed gaat' vind ik niet helemaal passend...)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 1 april 2009 om 13:38
Ik heb genoeg
Ik doe niet meer
Niet meer boos zijn
Niet meer boos zijn op mezelf
Geen vet monster, dikzak en oh ik ben zo zwak
Ik neem het nu en niet meer morgen
En het verleden, het verleden maakt mij niet
Het geeft niet, een koekje dat mag best
Nee, het geeft niet, spuug maar uit
Haal eens rustig adem
En doe nu maar weer normaal
Nee, niet huilen
Dat is geweest en nu is nu
Adem in en adem uit
Heb je honger? Eet maar, het is goed.
Morgen is nog onbekend
Het verleden maakt mij niet
Dit is nu en nu dat telt
Hoofd omhoog, ik vind mezelf
En bang zijn, dat mag best
Ik doe niet meer
Ik heb genoeg
Ik doe niet meer
Niet meer boos zijn
Niet meer boos zijn op mezelf
Geen vet monster, dikzak en oh ik ben zo zwak
Ik neem het nu en niet meer morgen
En het verleden, het verleden maakt mij niet
Het geeft niet, een koekje dat mag best
Nee, het geeft niet, spuug maar uit
Haal eens rustig adem
En doe nu maar weer normaal
Nee, niet huilen
Dat is geweest en nu is nu
Adem in en adem uit
Heb je honger? Eet maar, het is goed.
Morgen is nog onbekend
Het verleden maakt mij niet
Dit is nu en nu dat telt
Hoofd omhoog, ik vind mezelf
En bang zijn, dat mag best
Ik doe niet meer
Ik heb genoeg
anoniem_41544 wijzigde dit bericht op 01-04-2009 13:40
Reden: daarom
Reden: daarom
% gewijzigd
woensdag 1 april 2009 om 19:50
Hoi Gaia,heb je dat gedicht zelf geschreven?Het geeft een goed beeld weer over je gevoelens.Hoe gaat het verder allemaal met je?Ik blijf voor je duimen,denk ook vaak aan je.Blijf hier gewoon van je afschrijven en ik hoop dat jij die hulp hebt/krijgt die je nodig hebt.Je verdient het om beter te worden.
Ik denk met je mee.
Ik denk met je mee.
