Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
maandag 11 augustus 2008 om 03:34
Verder even een algemeen berichtje.
Ik moet namelijk gaan slapen nu,ook een beetje aan mijzelf denken.
Ik lees weer ontzettende emotionele verhalen.
Wat mooi dat er hier een plekje voor is.
Wat goed dat julle naar voren durven te stappen ( en voor de meelezers,ook goed als je dat nog niet kan)
Mooi om de lieve reacties naar elkaar te lezen.
Ik vind dit een heel moeilijk topic,heel heftig,maar ook heel fijn om dit plekje ook te mogen gebruiken.
Ik probeer altijd een beetje tot steun te zijn,maar dat lukt niet altijd.
Zoals nu,ik ben even uitgeput.
Daarom lieve vrouwen,geef ik jullie in dit algemene berichtje een warme omarming!
En heel erg bedankt voor jullie lieve woorden voor mij en over mijn postst.
Maakt mij wel verlegen,maar het geeft ook iets positiefs..
Dat de ruimte die ik inneem gewaardeerd wordt,dat voelt goed.
Ik ga er even een paar dagen tussenuit.
Even lekker weg met mijn gezin (behalve dochter,die moet werken helaas)
Even rust en tijd voor elkaar,ik verheug mij erop.
En dit plekje gebruiken als je het nodig hebt hoor!
Ik probeer reacties te geven op de posts die hier nu staan als ik terug ben.
Liefs
Ik moet namelijk gaan slapen nu,ook een beetje aan mijzelf denken.
Ik lees weer ontzettende emotionele verhalen.
Wat mooi dat er hier een plekje voor is.
Wat goed dat julle naar voren durven te stappen ( en voor de meelezers,ook goed als je dat nog niet kan)
Mooi om de lieve reacties naar elkaar te lezen.
Ik vind dit een heel moeilijk topic,heel heftig,maar ook heel fijn om dit plekje ook te mogen gebruiken.
Ik probeer altijd een beetje tot steun te zijn,maar dat lukt niet altijd.
Zoals nu,ik ben even uitgeput.
Daarom lieve vrouwen,geef ik jullie in dit algemene berichtje een warme omarming!
En heel erg bedankt voor jullie lieve woorden voor mij en over mijn postst.
Maakt mij wel verlegen,maar het geeft ook iets positiefs..
Dat de ruimte die ik inneem gewaardeerd wordt,dat voelt goed.
Ik ga er even een paar dagen tussenuit.
Even lekker weg met mijn gezin (behalve dochter,die moet werken helaas)
Even rust en tijd voor elkaar,ik verheug mij erop.
En dit plekje gebruiken als je het nodig hebt hoor!
Ik probeer reacties te geven op de posts die hier nu staan als ik terug ben.
Liefs
maandag 11 augustus 2008 om 10:56
Hoi lieve iedereen..
Pff, wat een reacties hier. Heb maar even twee schermpjes geopend:)
Voor Geraldine, wat erg joh dat dat je is overkomen.
Twaalf nog maar.. Overigens denk ik dat veel vrouwen af en toe een baalmoment hebben over haar lichaam (mannen trouwens ook). Je zegt het zelf al, je sport veel en eet gezond.
Ik vind het vervelend dat opmerkingen over je figuur je zo van streek kunnen maken. Weet er zelf niet veel op te zeggen haha, maar laat je niet zo van je stuk brengen dan. En een vriend die in je vetrolletjes knijpt en dan een opmerking maakt.. Vind ik zelf ook een grote no no no, maar voor mensen die het zelf niet zo begrijpen hoe dat overkomt, is het misschien anders.
Voor moonlight82.
Dit is de eerste keer dat iemand hier tegen me zegt dat het goed is als ik doorga met mijn opleiding.
Zal ik je eens vertellen dat hier zo'n enorm gevoel van opluchting door me heen gaat?
Mijn opleiding is mijn leidraad in mijn leven, mijn kracht.
Ik geloof oprecht dat als ik daar mee stop, het juist heel slecht met me zal gaan.
Ik heb het nodig, wil aan mijn toekomst werken op een positieve manier.
Ik zou graag een van mijn vriendinnen in vertrouwen willen nemen, maar ook dat durf ik niet zo nu.
Een lieve vriendin weet het wel een beetje, maar doet er normaal over. Voor mij is het nu juist fijn om Gaia te zijn voor mijn studiegenoten, vrienden en vriendinnen.
Ik heb het zo leuk dan, ook dat heb ik nodig om te relativeren.
Jij zegt het zelf al moonlight, dat mijn studie en mijn werk me houvast kunnen geven. Dat doet het ook zeker.
Ik hoop voor jou dat de goede dingen die de opname hebben gebracht, overheersen.
Lieve Iry, heel veel plezier met je paar daagjes weg. Ik hoop dat het je goed doet.
Je zult dit nu denk ik niet meer lezen, maar ik wil je vanuit het diepst van mijn hart bedanken voor je lieve en wijze woorden.
Ik snap dat ook jij de wijsheid niet in pacht hebt en zelf nog zo vecht, maar je hebt veel kracht in je woorden.
Ik zou bijna zeggen, ga daar iets mee doen.
Op het moment ben ik heel moe, en ik ga dan nu ook lekker in mijn pyama een dvdtje kijken.
Ik probeer strakjes op de anderen te reageren.
Sorry, omdat ik dat nu niet doe.
Het kost me energie om aan mijn eetstoornis te denken, laat staan om na te denken over wat anderen hier schrijven.
Ik heb voor jullie allemaal veel respect en ik ben blij dat ik dit topic heb geopend.
Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die hier steun vind.
Nummer wat me nu heel goed helpt:
Alanise Morisette - that I would be good.
Pff, wat een reacties hier. Heb maar even twee schermpjes geopend:)
Voor Geraldine, wat erg joh dat dat je is overkomen.
Twaalf nog maar.. Overigens denk ik dat veel vrouwen af en toe een baalmoment hebben over haar lichaam (mannen trouwens ook). Je zegt het zelf al, je sport veel en eet gezond.
Ik vind het vervelend dat opmerkingen over je figuur je zo van streek kunnen maken. Weet er zelf niet veel op te zeggen haha, maar laat je niet zo van je stuk brengen dan. En een vriend die in je vetrolletjes knijpt en dan een opmerking maakt.. Vind ik zelf ook een grote no no no, maar voor mensen die het zelf niet zo begrijpen hoe dat overkomt, is het misschien anders.
Voor moonlight82.
Dit is de eerste keer dat iemand hier tegen me zegt dat het goed is als ik doorga met mijn opleiding.
Zal ik je eens vertellen dat hier zo'n enorm gevoel van opluchting door me heen gaat?
Mijn opleiding is mijn leidraad in mijn leven, mijn kracht.
Ik geloof oprecht dat als ik daar mee stop, het juist heel slecht met me zal gaan.
Ik heb het nodig, wil aan mijn toekomst werken op een positieve manier.
Ik zou graag een van mijn vriendinnen in vertrouwen willen nemen, maar ook dat durf ik niet zo nu.
Een lieve vriendin weet het wel een beetje, maar doet er normaal over. Voor mij is het nu juist fijn om Gaia te zijn voor mijn studiegenoten, vrienden en vriendinnen.
Ik heb het zo leuk dan, ook dat heb ik nodig om te relativeren.
Jij zegt het zelf al moonlight, dat mijn studie en mijn werk me houvast kunnen geven. Dat doet het ook zeker.
Ik hoop voor jou dat de goede dingen die de opname hebben gebracht, overheersen.
Lieve Iry, heel veel plezier met je paar daagjes weg. Ik hoop dat het je goed doet.
Je zult dit nu denk ik niet meer lezen, maar ik wil je vanuit het diepst van mijn hart bedanken voor je lieve en wijze woorden.
Ik snap dat ook jij de wijsheid niet in pacht hebt en zelf nog zo vecht, maar je hebt veel kracht in je woorden.
Ik zou bijna zeggen, ga daar iets mee doen.
Op het moment ben ik heel moe, en ik ga dan nu ook lekker in mijn pyama een dvdtje kijken.
Ik probeer strakjes op de anderen te reageren.
Sorry, omdat ik dat nu niet doe.
Het kost me energie om aan mijn eetstoornis te denken, laat staan om na te denken over wat anderen hier schrijven.
Ik heb voor jullie allemaal veel respect en ik ben blij dat ik dit topic heb geopend.
Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die hier steun vind.
Nummer wat me nu heel goed helpt:
Alanise Morisette - that I would be good.
maandag 11 augustus 2008 om 14:42
Hoi Gaia,
Ja, als het voor jou zo voelt, dat je nu moet doorgaan met je studie dan is dat waarschijnlijk het beste.
Opname of intensieve therapie betekent dat je een tijd lang heel veel zieke mensen om je heen hebt. (Daarnaast ook veel lieve (en minder lieve) hulpverleners)
Mij heeft de opname gebracht dat ik heel erg los ben gekomen van het studentenwereldje (met zijn verwachtingen voor carriere, zijn drankgebruik, zijn onregelmatigheid etc)
Ik ben een heel 'eigen' persoon geworden zegmaar. Laat me nergens meer in meeslepen. Maar helaas ben ik ook iemand zonder diploma's en met een 'verhaal' dat je niet iedere verjaardag gaat vertellen.
Tja... ik word er af en toe nog steeds verdrietig van. Helaas kun je de tijd niet terugzetten. (En ik zou echt niet weten welke momenten ik dan zou willen 'wissen' en welke niet... mijn geschiedenis hoort nu bij mij...)
Ik ben wel iemand die altijd veel meekrijgt van wat er om haar heen gebeurt. Je hebt mensen met oogkleppen, maar dat ben ik dus niet... wat inhoudt dat ik nog lang 'last' gehad heb van mijn opname (nog steeds soms). De ellende van die andere mensen om je heen, daar word je echt niet goed van....
Niet dat ik hiermee wil zeggen dat opname per definitie slecht is, maar dit is echt een minpunt wat mij betreft. (pluspunt is dan weer dat je steun kunt vinden bij elkaar)
Maar wat ik eigenlijk wilde posten:
op de middelbare school had een vriendin van mij boulimia-achtige klachten. We waren met 4 vriendinnen en hielden zo'n vriendinnen-schrift bij. We wisten wel dat er iets mis was, dat merk je wel (ze schommelde ook erg met gewicht).
Op een gegeven moment heeft ze in dat schrift geschreven hoe het echt met haar ging. (of misschien had ze eerst naar 1 vriendin een brief geschreven die vervolgens vond dat meer mensen het moesten weten).
We schrokken erg van haar verhaal en hebben schriftelijk (in dat vriendinnenschrift) er ook wel op gereageerd, maar we spraken er op dat moment niet echt over. (Waren ook nog zo jong...)
Maargoed, we wisten ervan. Verder moest X toch zelf een beetje proberen er bovenop te komen. Dat konden wij niet voor haar doen.
Het lijkt me in jouw situatie prettig dat er mensen zijn die weten dat je niet alleen maar sterk bent (zoals je wilt zijn) maar dat je ook je onzekerheden hebt en helaas je eetprobleem. Dan hoef je niet altijd 'groot' te houden.
Heel veel succes met alles!!
Ja, als het voor jou zo voelt, dat je nu moet doorgaan met je studie dan is dat waarschijnlijk het beste.
Opname of intensieve therapie betekent dat je een tijd lang heel veel zieke mensen om je heen hebt. (Daarnaast ook veel lieve (en minder lieve) hulpverleners)
Mij heeft de opname gebracht dat ik heel erg los ben gekomen van het studentenwereldje (met zijn verwachtingen voor carriere, zijn drankgebruik, zijn onregelmatigheid etc)
Ik ben een heel 'eigen' persoon geworden zegmaar. Laat me nergens meer in meeslepen. Maar helaas ben ik ook iemand zonder diploma's en met een 'verhaal' dat je niet iedere verjaardag gaat vertellen.
Tja... ik word er af en toe nog steeds verdrietig van. Helaas kun je de tijd niet terugzetten. (En ik zou echt niet weten welke momenten ik dan zou willen 'wissen' en welke niet... mijn geschiedenis hoort nu bij mij...)
Ik ben wel iemand die altijd veel meekrijgt van wat er om haar heen gebeurt. Je hebt mensen met oogkleppen, maar dat ben ik dus niet... wat inhoudt dat ik nog lang 'last' gehad heb van mijn opname (nog steeds soms). De ellende van die andere mensen om je heen, daar word je echt niet goed van....
Niet dat ik hiermee wil zeggen dat opname per definitie slecht is, maar dit is echt een minpunt wat mij betreft. (pluspunt is dan weer dat je steun kunt vinden bij elkaar)
Maar wat ik eigenlijk wilde posten:
op de middelbare school had een vriendin van mij boulimia-achtige klachten. We waren met 4 vriendinnen en hielden zo'n vriendinnen-schrift bij. We wisten wel dat er iets mis was, dat merk je wel (ze schommelde ook erg met gewicht).
Op een gegeven moment heeft ze in dat schrift geschreven hoe het echt met haar ging. (of misschien had ze eerst naar 1 vriendin een brief geschreven die vervolgens vond dat meer mensen het moesten weten).
We schrokken erg van haar verhaal en hebben schriftelijk (in dat vriendinnenschrift) er ook wel op gereageerd, maar we spraken er op dat moment niet echt over. (Waren ook nog zo jong...)
Maargoed, we wisten ervan. Verder moest X toch zelf een beetje proberen er bovenop te komen. Dat konden wij niet voor haar doen.
Het lijkt me in jouw situatie prettig dat er mensen zijn die weten dat je niet alleen maar sterk bent (zoals je wilt zijn) maar dat je ook je onzekerheden hebt en helaas je eetprobleem. Dan hoef je niet altijd 'groot' te houden.
Heel veel succes met alles!!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 11 augustus 2008 om 14:50
@ Geraldine: Wat lief dat je op mij gereageerd had. Goed dat ik dat nog wel even las.
Ja, het gaat op zich goed met me, ben een sterk persoon geworden en dat straal ik ook uit. Zie er beter uit dan pakweg 5 jaar terug en krijg daar veel reacties op.
Wel lijkt het of ik deze zomer veel aan het verwerken ben van de afgelopen jaren. Mijn opname is 3 jaar geleden aan het eind van de zomer geweest en heeft mijn leven op zijn kop gezet.
(bij mij komen herinneringen vaak terug als het weer hetzelfde seizoen is zegmaar.... in de zomer denk ik aan dingen van vroeger in de zomer... etc)
1 jaar na de opname was alles nog vrij vers, vorig jaar heb ik hard gewerkt in de zomer en was mijn verleden alleen ver op de achtergrond aanwezig.
Dit jaar ben ik (alleen) naar het buitenland geweest voor ruim 5 weken. Dit was erg goed voor me, maar bracht ook weer bepaalde gevoelens en herinneringen terug. Deze zomer ben ik nog erg bezig met alles een plekje geven. Volgens mij is dat nodig om verder te kunnen met mijn leven.
Laatst vertelde ik mijn hele verhaal aan een vriendin die alleen maar vaag had meegekregen dat ik opgenomen was geweest. Aan het eind van de avond zat zij met tranen in haar ogen en kon ik merken dat het haar geraakt had.
Ik realiseerde me die avond ook dat ik het nog steeds niet echt een plekje heb gegeven allemaal en dat dat misschien nog lang duurt.
Dat geldt denk ik voor de meeste mensen die een heftige gebeurtenis meemaken.
Maar ik voel me happy over het algemeen en dat is het antwoord op je vraag toch?
Ja, het gaat op zich goed met me, ben een sterk persoon geworden en dat straal ik ook uit. Zie er beter uit dan pakweg 5 jaar terug en krijg daar veel reacties op.
Wel lijkt het of ik deze zomer veel aan het verwerken ben van de afgelopen jaren. Mijn opname is 3 jaar geleden aan het eind van de zomer geweest en heeft mijn leven op zijn kop gezet.
(bij mij komen herinneringen vaak terug als het weer hetzelfde seizoen is zegmaar.... in de zomer denk ik aan dingen van vroeger in de zomer... etc)
1 jaar na de opname was alles nog vrij vers, vorig jaar heb ik hard gewerkt in de zomer en was mijn verleden alleen ver op de achtergrond aanwezig.
Dit jaar ben ik (alleen) naar het buitenland geweest voor ruim 5 weken. Dit was erg goed voor me, maar bracht ook weer bepaalde gevoelens en herinneringen terug. Deze zomer ben ik nog erg bezig met alles een plekje geven. Volgens mij is dat nodig om verder te kunnen met mijn leven.
Laatst vertelde ik mijn hele verhaal aan een vriendin die alleen maar vaag had meegekregen dat ik opgenomen was geweest. Aan het eind van de avond zat zij met tranen in haar ogen en kon ik merken dat het haar geraakt had.
Ik realiseerde me die avond ook dat ik het nog steeds niet echt een plekje heb gegeven allemaal en dat dat misschien nog lang duurt.
Dat geldt denk ik voor de meeste mensen die een heftige gebeurtenis meemaken.
Maar ik voel me happy over het algemeen en dat is het antwoord op je vraag toch?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 12 augustus 2008 om 19:48
Lieve Lovinglife, dank je wel voor wat je zegt, hier, een dikke knuffel voor jou en alsjeblieft, straf jezelf niet zo. Gewoon pijnlijk om dat te lezen (ik herken het natuurlijk ook, dat ontzettend boos zijn op jezelf!!). Dat bange kindje in jezelf, als ik het zo even mag noemen, zij heeft ruimte nodig en koestering. Misschien heb je niets met het idee van innerlijk kind, maar daar is wel ooit iets begonnen, denk ik, waardoor het nu zo met je gesteld is. Ik zou je willen geruststellen, kalmeren, gezelschap houden, maar kan niet méér dan alleen maar dit hier zo zeggen in de hoop dat je er iets van kan voelen. Heel erg veel sterkte!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 16 augustus 2008 om 11:24
Lieve allemaal,
Wat zijn jullie toch een stel dappere meiden/vrouwen. Ik bewonder jullie enorm.
Even een berichtje van mij om te laten weten dat ik jullie niet vergeten ben en dat het geen eenmalige post van mij was...ik lees en leef met jullie mee, maar ben de komende weken zo druk met afstuderen dat ik het niet aan kan om hier veel te posten. Ik herken enorm wat je schrijft loving_life, het kost zoveel energie om ermee bezig te zijn en hier te reageren, dat kan ik de komende weken even niet opbrengen.
Ik wens jullie enorm veel sterkte toe!
Lieve Gaia, jij ook veel sterkte, dit is een van de moeilijkste keuzes die je moet maken. Bedankt voor het openen van deze topic.
Wat zijn jullie toch een stel dappere meiden/vrouwen. Ik bewonder jullie enorm.
Even een berichtje van mij om te laten weten dat ik jullie niet vergeten ben en dat het geen eenmalige post van mij was...ik lees en leef met jullie mee, maar ben de komende weken zo druk met afstuderen dat ik het niet aan kan om hier veel te posten. Ik herken enorm wat je schrijft loving_life, het kost zoveel energie om ermee bezig te zijn en hier te reageren, dat kan ik de komende weken even niet opbrengen.
Ik wens jullie enorm veel sterkte toe!
Lieve Gaia, jij ook veel sterkte, dit is een van de moeilijkste keuzes die je moet maken. Bedankt voor het openen van deze topic.
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:20
Hoi Lieverds.
Ik kom hier even bij lezen.
Voor nu ben ik even te moe/emo om op jullie berichtjes te reageren(misschien later op de avond of morgen of..?)
Dus even een egoberichtje van mij (sorry).
Ik heb een heerlijk midweekje gehad (vooral erg genoten van het plezier van de kids).
Flink wat overwonnen maar daardoor(?) ook zo onderuit gehaald.
Het is mij gelukt om 5(!) dagen niet te braken en geen eetbuien te hebben.
Redelijk normaal gegeten, dat wil zeggen voor mij, 2x met een tussendoortje en zelfs s'avonds wat meegegeten met het lekkers op tafel.
Het heeft mij wat huilbuien gekost en een paniekaanval,maar het kan dus wel.
Zonder de gevreesde kilo's aan te komen(zelfs afgevallen).
Op tijd naar bed gegaan,op tijd eruit,veel onder de mensen geweest,zwemmen(dus in bikini).
Nou ja,veel "enge"dingen voor mij, teveel om op te noemen.
Het was prettig om eens normaal mee te draaien met het gezin.
En toch,desondanks het best goed is gegaan krijg ik een flinke klap nu.
Dat begon eigenlijk al de laatste avond van de vakantie toen ik volledig alle grip verloor en helemaal van de kaart was.
Sinds ik thuis ben voel ik mij alleen maar down,loop alleen maar met een jankgevoel rond.
Ben mijzelf totaal kwijt.
Ik twijfel aan alles,aan mijzelf,aan de eetstoornis of ik wel zonder kan maar dat het mij zo veel gelukkiger zou maken zonder.
Of dat dit het gewoon is voor mij en hoe absurd eigenlijk als je bedenkt dat ik dan als bejaarde nog boven de plee hang (als ik al zo oud word).
Ik twijfel aan de liefde,of ik wel genoeg kan geven,of ik het wel mag ontvangen en of ik wel genoeg geef en genoeg ontvang.
Ik zit vol gedachten,herinneringen....flarden weliswaar want hier wil ik niet aan denken,maar ik kan het niet stoppen.
Ik voel mij langzaam gek worden van binnen, alles glipt door mijn handen.
Het is zo druk in mijn hoofd ik moet alleen maar huilen.
En nu iedereen naar bed is of weg, kan het eindelijk.
Maar het is nog niet genoeg.
Ik wil schreeuwen, alles kapot gooien, ik wil weglopen van mijzelf.
Maar dat kan niet en dat........maakt mij zo reddeloos.
Wanneer stop het eens een keer,ik ben zo moe.
Ik kom hier even bij lezen.
Voor nu ben ik even te moe/emo om op jullie berichtjes te reageren(misschien later op de avond of morgen of..?)
Dus even een egoberichtje van mij (sorry).
Ik heb een heerlijk midweekje gehad (vooral erg genoten van het plezier van de kids).
Flink wat overwonnen maar daardoor(?) ook zo onderuit gehaald.
Het is mij gelukt om 5(!) dagen niet te braken en geen eetbuien te hebben.
Redelijk normaal gegeten, dat wil zeggen voor mij, 2x met een tussendoortje en zelfs s'avonds wat meegegeten met het lekkers op tafel.
Het heeft mij wat huilbuien gekost en een paniekaanval,maar het kan dus wel.
Zonder de gevreesde kilo's aan te komen(zelfs afgevallen).
Op tijd naar bed gegaan,op tijd eruit,veel onder de mensen geweest,zwemmen(dus in bikini).
Nou ja,veel "enge"dingen voor mij, teveel om op te noemen.
Het was prettig om eens normaal mee te draaien met het gezin.
En toch,desondanks het best goed is gegaan krijg ik een flinke klap nu.
Dat begon eigenlijk al de laatste avond van de vakantie toen ik volledig alle grip verloor en helemaal van de kaart was.
Sinds ik thuis ben voel ik mij alleen maar down,loop alleen maar met een jankgevoel rond.
Ben mijzelf totaal kwijt.
Ik twijfel aan alles,aan mijzelf,aan de eetstoornis of ik wel zonder kan maar dat het mij zo veel gelukkiger zou maken zonder.
Of dat dit het gewoon is voor mij en hoe absurd eigenlijk als je bedenkt dat ik dan als bejaarde nog boven de plee hang (als ik al zo oud word).
Ik twijfel aan de liefde,of ik wel genoeg kan geven,of ik het wel mag ontvangen en of ik wel genoeg geef en genoeg ontvang.
Ik zit vol gedachten,herinneringen....flarden weliswaar want hier wil ik niet aan denken,maar ik kan het niet stoppen.
Ik voel mij langzaam gek worden van binnen, alles glipt door mijn handen.
Het is zo druk in mijn hoofd ik moet alleen maar huilen.
En nu iedereen naar bed is of weg, kan het eindelijk.
Maar het is nog niet genoeg.
Ik wil schreeuwen, alles kapot gooien, ik wil weglopen van mijzelf.
Maar dat kan niet en dat........maakt mij zo reddeloos.
Wanneer stop het eens een keer,ik ben zo moe.
zondag 17 augustus 2008 om 00:23
Lieve Iry,
Allereerst wil ik je zeggen dat ik me zo trots voel op jou! (ook al ken ik je niet IRL). Ik kan niet dezelfde mooie bewoordingen gebruiken als jij altijd in jouw posts, maar ik wil je graag toch een hart onder de riem steken.
Uit eigen ervaring weet ik hoe ontzettend moeilijk het is om niet te braken. Het is je houvast, je manier om met je gevoel, gedachten, je leven om te gaan. Als je dat wegneemt dan kan je je zo ongelofelijk verloren en wanhopig voelen. Wat enorm knap dat je de uitdaging bent aangegaan. Denk aan de overwinningen die je hebt behaald! Jemig, echt zo knap.
De tranen schieten me in mijn ogen als ik lees of je twijfelt of je wel genoeg liefde kan geven en of je het wel mag ontvangen. Zo herkenbaar, zo tastbaar het gevoel dat je beschrijft. Het zouden mijn eigen gedachten kunnen zijn. De angst om zonder eetstoornis te leven...(hoe vreemd dat ook mag klinken), de angst als bejaarde nog steeds in dezelfde cirkel te zitten...
Ik kan niet de goede woorden vinden om je op te beuren, daarvoor zit ik zelf momenteel te erg in de knoei. Ik schrijf dit berichtje toch om je te laten weten dat ik je enorm waardeer, je me vooruit hebt geholpen met je berichtjes en ik je daarvoor erg dankbaar ben. Ik wil je met dit berichtje laten weten dat je er niet alleen voor staat en misschien biedt het wat steun dat je niet de enige bent.
Lieve Iry, heel veel sterkte
Allereerst wil ik je zeggen dat ik me zo trots voel op jou! (ook al ken ik je niet IRL). Ik kan niet dezelfde mooie bewoordingen gebruiken als jij altijd in jouw posts, maar ik wil je graag toch een hart onder de riem steken.
Uit eigen ervaring weet ik hoe ontzettend moeilijk het is om niet te braken. Het is je houvast, je manier om met je gevoel, gedachten, je leven om te gaan. Als je dat wegneemt dan kan je je zo ongelofelijk verloren en wanhopig voelen. Wat enorm knap dat je de uitdaging bent aangegaan. Denk aan de overwinningen die je hebt behaald! Jemig, echt zo knap.
De tranen schieten me in mijn ogen als ik lees of je twijfelt of je wel genoeg liefde kan geven en of je het wel mag ontvangen. Zo herkenbaar, zo tastbaar het gevoel dat je beschrijft. Het zouden mijn eigen gedachten kunnen zijn. De angst om zonder eetstoornis te leven...(hoe vreemd dat ook mag klinken), de angst als bejaarde nog steeds in dezelfde cirkel te zitten...
Ik kan niet de goede woorden vinden om je op te beuren, daarvoor zit ik zelf momenteel te erg in de knoei. Ik schrijf dit berichtje toch om je te laten weten dat ik je enorm waardeer, je me vooruit hebt geholpen met je berichtjes en ik je daarvoor erg dankbaar ben. Ik wil je met dit berichtje laten weten dat je er niet alleen voor staat en misschien biedt het wat steun dat je niet de enige bent.
Lieve Iry, heel veel sterkte
zondag 17 augustus 2008 om 00:56
Lieve Mindy.
Wat ontzettend lief dat je toch de moeite nam om iets voor mij op te schrijven.
Desondanks je zelf ook zo moeilijk zit.
En dat steunt mij enorm.
Vooral dat stukje trots dat je aankaart want dat was ik in al mijn tranen even vergeten.
Dat ik trots mag zijn,want hoewel het voor niet ervarenen peanuts lijkt,jullie weten wat het is.
Daardoor ,door jouw berichtje borrelt er weer een beetje trots omhoog.
Ik jank nog even lekker verder.
Ik heb net de Magdalenasisters zitten kijken dus ik heb inmiddels al heel wat tranen laten vallen,jankt lekker weg zo'n film.
Ik hoop dat ik je vaker kan steunen want dat doe ik in al mijn oprechtheid graag,voor iedereen hier.
Voor nu,zet hem op meid!
Succes met afstuderen,gebruik je energie daarvoor.
Maar vergeet niet je lijfje eerst te voeden met energie.
First things first!
Hele dikke knuffel.
Wat ontzettend lief dat je toch de moeite nam om iets voor mij op te schrijven.
Desondanks je zelf ook zo moeilijk zit.
En dat steunt mij enorm.
Vooral dat stukje trots dat je aankaart want dat was ik in al mijn tranen even vergeten.
Dat ik trots mag zijn,want hoewel het voor niet ervarenen peanuts lijkt,jullie weten wat het is.
Daardoor ,door jouw berichtje borrelt er weer een beetje trots omhoog.
Ik jank nog even lekker verder.
Ik heb net de Magdalenasisters zitten kijken dus ik heb inmiddels al heel wat tranen laten vallen,jankt lekker weg zo'n film.
Ik hoop dat ik je vaker kan steunen want dat doe ik in al mijn oprechtheid graag,voor iedereen hier.
Voor nu,zet hem op meid!
Succes met afstuderen,gebruik je energie daarvoor.
Maar vergeet niet je lijfje eerst te voeden met energie.
First things first!
Hele dikke knuffel.
zondag 17 augustus 2008 om 01:14
Lieve Iry,
Dankjewel! ik ga zeker mijn best doen en met dat afstuderen komt het wel goed
Ik kon het niet laten toch even te posten. Ik heb zelf altijd erg de neiging om eerst naar het negatieve te kijken (waarbij ik dan meteen het positieve in het niet vind vallen), dus ik wilde je er even op wijzen dat je echt super hartstikke enorm trots mag zijn op wat je bereikt hebt. Misschien inderdaad peanuts in de ogen van een leek, maar hier kun je je verhaal kwijt en wij als (helaas)niet-leken weten dat je echt een enorme stap hebt gezet en je het echt als een overwinning mag zien.
off topic, de film die je noemt ken ik niet, is ie de moeite waard om eens te kijken? ik hou wel van jankfilms (dan is het huilen tenminste verantwoord...)
Nou, hou vol (veel makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het!), maar je kunt het! je hebt zoveel meer in je dan je denkt! geef die stomme eetstoornis een schop onder z'n kont! je zit op de goede weg en ik heb echt bewondering voor je!
Jij ook een héle dikke knuffel
Dankjewel! ik ga zeker mijn best doen en met dat afstuderen komt het wel goed
Ik kon het niet laten toch even te posten. Ik heb zelf altijd erg de neiging om eerst naar het negatieve te kijken (waarbij ik dan meteen het positieve in het niet vind vallen), dus ik wilde je er even op wijzen dat je echt super hartstikke enorm trots mag zijn op wat je bereikt hebt. Misschien inderdaad peanuts in de ogen van een leek, maar hier kun je je verhaal kwijt en wij als (helaas)niet-leken weten dat je echt een enorme stap hebt gezet en je het echt als een overwinning mag zien.
off topic, de film die je noemt ken ik niet, is ie de moeite waard om eens te kijken? ik hou wel van jankfilms (dan is het huilen tenminste verantwoord...)
Nou, hou vol (veel makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het!), maar je kunt het! je hebt zoveel meer in je dan je denkt! geef die stomme eetstoornis een schop onder z'n kont! je zit op de goede weg en ik heb echt bewondering voor je!
Jij ook een héle dikke knuffel
zondag 17 augustus 2008 om 02:37
Nou lieverds,
Nu ik lekker geknuffeld ben en mijn ogen inmiddels dichtvallen ga ik maar eens slapen.
Enne bgb,
Ik heb zware botten,die breek je zomaar niet door midden
Thanks sweety!
Nachtpaars je bent een schat.(hou jij je ook een beetje staande?)
Mindie,
De film is een waargebeurd verhaal,best heftig vond ik ook al keek ik hem voor de tweede keer.
Of het een echte jankfilm is? vandaag was er niet veel nodig bij mij.
Ik vind het een aanrader.
Trusten
Nu ik lekker geknuffeld ben en mijn ogen inmiddels dichtvallen ga ik maar eens slapen.
Enne bgb,
Ik heb zware botten,die breek je zomaar niet door midden
Thanks sweety!
Nachtpaars je bent een schat.(hou jij je ook een beetje staande?)
Mindie,
De film is een waargebeurd verhaal,best heftig vond ik ook al keek ik hem voor de tweede keer.
Of het een echte jankfilm is? vandaag was er niet veel nodig bij mij.
Ik vind het een aanrader.
Trusten
woensdag 20 augustus 2008 om 23:57
Hoe gaat het met de dames hier?
Ik lees graag wat van jullie.
Ik denk iedere keer,goh? hoe zou het zijn,vandaar dat ik de vraag er maar eens in gooi.
Met mij gaat het niet zo goed.
Ik wordt weer met mijn neus op de feiten gedrukt wat 19 jaar eetstoornis met je lichaam doet.
En dat is niet okè.
Ik lig vandaag de hele dag "verplicht" op bed om met rust mijn nieren,maag en mijn hart een beetje bij te laten komen.
Veel drinken,veel rusten.
Ik ben ook gestopt met roken,moeilijk.
Maar het moet. Ik kan het mijn hart niet nog moeilijker maken.
Het kan gewoon niet meer.
Ik ben echt zo angstig de laatste tijd over mijn gezondheid.
Ik lees graag wat van jullie.
Ik denk iedere keer,goh? hoe zou het zijn,vandaar dat ik de vraag er maar eens in gooi.
Met mij gaat het niet zo goed.
Ik wordt weer met mijn neus op de feiten gedrukt wat 19 jaar eetstoornis met je lichaam doet.
En dat is niet okè.
Ik lig vandaag de hele dag "verplicht" op bed om met rust mijn nieren,maag en mijn hart een beetje bij te laten komen.
Veel drinken,veel rusten.
Ik ben ook gestopt met roken,moeilijk.
Maar het moet. Ik kan het mijn hart niet nog moeilijker maken.
Het kan gewoon niet meer.
Ik ben echt zo angstig de laatste tijd over mijn gezondheid.
donderdag 21 augustus 2008 om 22:30
Een dikke knuf voor Iry en meid,wees trots op jezelf dat je 5 dagen zonder braken hebt doorgebracht en normaal hebt gegeten.Goed eten heeft je lijf juist nodig.Echt waar,als het niet goed gaat dan denk gewoon aan wat je al hebt bereikt en dat is heel wat!En ook een dikke bos bloemen omdat je altijd voor iedereen klaarstaat!!!Meid,we houden van je en alsjeblieft,twijfel daar nooit aan!!!
Dames,bedankt voor jullie postingen!Ik zal er zo snel mogelijk op reageren.Mijn lichaamsbeeld is redelijk goed al heb ik af en toe baalmomenten.Ergens wil ik graag een vetvrij lichaam,helemaal afgetraind en denk ik gewoon dat ik teveel vet met me meesleep als ik mezelf met Madonna vergelijk.Gelukkig maar dat ik dit niet altijd heb.Maar vergelijken doe ik me toch zo nu en da en dan denk ik dat ik ook zo moet zijn...weer zo een gezeik van mijn kant,blerg!Maar wat een opluchting om mijn gevoelens af te schrijven!
Dames,bedankt voor jullie postingen!Ik zal er zo snel mogelijk op reageren.Mijn lichaamsbeeld is redelijk goed al heb ik af en toe baalmomenten.Ergens wil ik graag een vetvrij lichaam,helemaal afgetraind en denk ik gewoon dat ik teveel vet met me meesleep als ik mezelf met Madonna vergelijk.Gelukkig maar dat ik dit niet altijd heb.Maar vergelijken doe ik me toch zo nu en da en dan denk ik dat ik ook zo moet zijn...weer zo een gezeik van mijn kant,blerg!Maar wat een opluchting om mijn gevoelens af te schrijven!