Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
zaterdag 2 augustus 2008 om 04:11
Goed op jezelf passen gaat voor Iry.
Gister uit de bieb het boek Magere Jaren gelezen. Wat deze meid vertelt is dat deeltijd vaak het beste werkt bij bolimia. Ambulant is te weinig en een kliniek vervreemt je van je omgeving.
Wat naar, KK, dat je familie zo afhoudend reageert. Doet mij een beetje denken aan niet "zeuren, ga gewoon werken dan gaat het vanzelf weer over". Wat mensen niet beseffen is hoe gevaarlijk een eetstoornis is.
Een vriendin van mij heeft het gehad, heeft deeltijd gedaan en dat was heel heftig maar ze is er goed uitgekomen.
Gister uit de bieb het boek Magere Jaren gelezen. Wat deze meid vertelt is dat deeltijd vaak het beste werkt bij bolimia. Ambulant is te weinig en een kliniek vervreemt je van je omgeving.
Wat naar, KK, dat je familie zo afhoudend reageert. Doet mij een beetje denken aan niet "zeuren, ga gewoon werken dan gaat het vanzelf weer over". Wat mensen niet beseffen is hoe gevaarlijk een eetstoornis is.
Een vriendin van mij heeft het gehad, heeft deeltijd gedaan en dat was heel heftig maar ze is er goed uitgekomen.
zondag 3 augustus 2008 om 11:53
Een vriendin van mij heeft het ook "gehad". Zij zegt dat het altijd wel een beetje aanwezig zal blijven....zij vergelijkt het met een verslaving. Ze kan er wel heel goed mee omgaan daarbij heeft ze een relatie en een goede baan. Werkt fulltime. Dus hoop is er zeker wel. Alleen gaat het op jouw tijd jouw moment en kun je dat helaas niet afdwingen. je moet er aan toe zijn en er de kracht voor hebben.
dinsdag 5 augustus 2008 om 21:31
3 kilo erbij later.
Net een pak koekjes opgegeten.
I'm just so messed up.
Morgen begin ik, morgen begin ik.
Het spookt elke dag door mijn hoofd.
Zo ontzettend bang dat die knop in mijn hoofd omgaat, dat ik niks meer wil eten.
En ondertussen ben ik zo bang dat ik mijn stofwisseling ga verpesten doordat ik wéét dat ik niet op een verantwoorde manier kan afvallen. Dat kán ik niet, maar nu ben ik 'dik'.
Mijn broeken zitten strak, hell; ik heb zelfs een vetrol en waar is mijn kaaklijn? En putten in mijn benen en buik.
Heus, het zal anderen miss niet zo opvallen.
3 weken tijd, 5 kilo later. Absurd.
Alles, maar dan ook alles, draait weer om eten.
Hoe gek is dat? Hoe kom je daar van af?
Ben ik nou echt zo'n dom wicht van 20.
Ben ik zo oppervlakkig?
Ga ik ook een toekomst tegemoet waarin ik blijf vechten hiertegen?
Verpest ik het hier ook mee?
Ik kan dit niet alleen. Opname gaat betekenen dat ik mijn studie moet onderbreken. Hoe kom ik daar weer in?
Niet. Gewoon niet.
Ik verzamel de moed om weer thuis te gaan praten.
Ik vind het alleen zo verschrikkelijk om te doen.
Ben bang dat ik het ook weer ga bagatelisseren.
'Ik heb een beetje een probleem.'
Sorry dat ik zo weinig op anderen reageer.
Ik wil wel iets nuttigs zeggen, maar ik weet zelf gewoon niet hoe.
Het enige dat ik kan zeggen is dat ik iedereen veel sterkte wens, maar ook dat klinkt zo leeg.
Net een pak koekjes opgegeten.
I'm just so messed up.
Morgen begin ik, morgen begin ik.
Het spookt elke dag door mijn hoofd.
Zo ontzettend bang dat die knop in mijn hoofd omgaat, dat ik niks meer wil eten.
En ondertussen ben ik zo bang dat ik mijn stofwisseling ga verpesten doordat ik wéét dat ik niet op een verantwoorde manier kan afvallen. Dat kán ik niet, maar nu ben ik 'dik'.
Mijn broeken zitten strak, hell; ik heb zelfs een vetrol en waar is mijn kaaklijn? En putten in mijn benen en buik.
Heus, het zal anderen miss niet zo opvallen.
3 weken tijd, 5 kilo later. Absurd.
Alles, maar dan ook alles, draait weer om eten.
Hoe gek is dat? Hoe kom je daar van af?
Ben ik nou echt zo'n dom wicht van 20.
Ben ik zo oppervlakkig?
Ga ik ook een toekomst tegemoet waarin ik blijf vechten hiertegen?
Verpest ik het hier ook mee?
Ik kan dit niet alleen. Opname gaat betekenen dat ik mijn studie moet onderbreken. Hoe kom ik daar weer in?
Niet. Gewoon niet.
Ik verzamel de moed om weer thuis te gaan praten.
Ik vind het alleen zo verschrikkelijk om te doen.
Ben bang dat ik het ook weer ga bagatelisseren.
'Ik heb een beetje een probleem.'
Sorry dat ik zo weinig op anderen reageer.
Ik wil wel iets nuttigs zeggen, maar ik weet zelf gewoon niet hoe.
Het enige dat ik kan zeggen is dat ik iedereen veel sterkte wens, maar ook dat klinkt zo leeg.
dinsdag 5 augustus 2008 om 23:35
Het is niet erg dat je niet reageert Gaia. Fijn juist dat je opschrijft hoe het echt met je gaat ook al gaat het niet goed. Meis, ik wilde dat ik wist hoe je duidelijk te maken dat compleet eerlijk zijn het allerbeste is. Bagatelliseer het niet. Want juist daardoor worstel je er zo alleen mee. Als mensen die van je houden het echt weten, kunnen ze er ook echt voor je zijn.
Geef niet op. Die strijd kun je winnen. Maar doe het niet alleen. Laat anderen toe. Je hoeft je niet te schamen, je bent niet oppervlakkig. Het gaat niet om uiterlijk maar om iets heel anders. Misschien om dingen die je zou willen zeggen die je niet kunt uiten. Misschien omdat je je verplicht voelt rotgevoelens alleen te dragen. Misschien omdat het de enige manier lijkt om grip op je leven te ervaren. Ik weet het niet maar de redenen zijn nooit oppervlakkig. Het gaat om iets fundamenteels en daar kun je met therapie en liefhebbende mensen om je heen achter komen.
Zodat je een andere oplossing vindt dan die rottige eetstoornis.
Dikke
.
Geef niet op. Die strijd kun je winnen. Maar doe het niet alleen. Laat anderen toe. Je hoeft je niet te schamen, je bent niet oppervlakkig. Het gaat niet om uiterlijk maar om iets heel anders. Misschien om dingen die je zou willen zeggen die je niet kunt uiten. Misschien omdat je je verplicht voelt rotgevoelens alleen te dragen. Misschien omdat het de enige manier lijkt om grip op je leven te ervaren. Ik weet het niet maar de redenen zijn nooit oppervlakkig. Het gaat om iets fundamenteels en daar kun je met therapie en liefhebbende mensen om je heen achter komen.
Zodat je een andere oplossing vindt dan die rottige eetstoornis.
Dikke
.
dinsdag 5 augustus 2008 om 23:55
Lieve Gaia.
Je hoeft niet te reageren op anderen.
Kom hier wanneer je wil,schrijf hier wat je wil.
Al schrijf je hier enkel je eigen verhaal,dat is al moeilijk genoeg.
Als je het fijn vind en het je helpt,doe het !
Schrijf hier van mijn part hele bladzijdes vol.
Het hoeft niet,maar het kan,no strings attached.
Je hoeft niet te reageren op anderen.
Kom hier wanneer je wil,schrijf hier wat je wil.
Al schrijf je hier enkel je eigen verhaal,dat is al moeilijk genoeg.
Als je het fijn vind en het je helpt,doe het !
Schrijf hier van mijn part hele bladzijdes vol.
Het hoeft niet,maar het kan,no strings attached.
woensdag 6 augustus 2008 om 00:26
Gaia,
Je verhaal
Ik krijg gelijk een steen in mijn maag.
De herkenning,het verdriet,de frustratie en angst die eruit spreekt.
Ik laat een traan om jou,op mijn andere wang loopt mijn eigen traan zachtjes naar beneden.
Je vrees dat dit het eeuwige gevecht zou kunnen zijn voor je,die vrees ben ik.De harde waarheid.
Het besef wat je al eerde uitsprak ,dat dit wat je nu doet niet voldoende is, dat je nu dingen moet loslaten en je volledig moet concentreren op het gevecht tegen je eetstoornis.
Dat is jouw waarheid.
Doe het nu meisje. Je verliest geen studie daardoor.
Je verliest wel het geluk in jezelf als je het nu niet doet.
En ik weet,ik voel het zelfs, dat je angst heel groot is om dat te doen.
Dat je het de rug toe wil keren,je je leven nu wil hebben.
Negeren en bagatelliseren staat gelijk aan vluchtgedrag.
Weet je lieve schat, doe het nu,want het is later net zo eng maar wel moeilijker.
Als je dit gaat overwinnen (en vertrouw in jezelf!),ligt de hele wereld voor je open!
En daar hoort ook gewoon je studie bij.
Het is moeilijk om te zeggen,maar het heeft niet veel woorden nodig.
"' Het gaat echt niet goed met mij en ik heb ïntensieve hulp nodig"
Dit zinnetje is genoeg, zeg het alsjeblieft.
Je verhaal
Ik krijg gelijk een steen in mijn maag.
De herkenning,het verdriet,de frustratie en angst die eruit spreekt.
Ik laat een traan om jou,op mijn andere wang loopt mijn eigen traan zachtjes naar beneden.
Je vrees dat dit het eeuwige gevecht zou kunnen zijn voor je,die vrees ben ik.De harde waarheid.
Het besef wat je al eerde uitsprak ,dat dit wat je nu doet niet voldoende is, dat je nu dingen moet loslaten en je volledig moet concentreren op het gevecht tegen je eetstoornis.
Dat is jouw waarheid.
Doe het nu meisje. Je verliest geen studie daardoor.
Je verliest wel het geluk in jezelf als je het nu niet doet.
En ik weet,ik voel het zelfs, dat je angst heel groot is om dat te doen.
Dat je het de rug toe wil keren,je je leven nu wil hebben.
Negeren en bagatelliseren staat gelijk aan vluchtgedrag.
Weet je lieve schat, doe het nu,want het is later net zo eng maar wel moeilijker.
Als je dit gaat overwinnen (en vertrouw in jezelf!),ligt de hele wereld voor je open!
En daar hoort ook gewoon je studie bij.
Het is moeilijk om te zeggen,maar het heeft niet veel woorden nodig.
"' Het gaat echt niet goed met mij en ik heb ïntensieve hulp nodig"
Dit zinnetje is genoeg, zeg het alsjeblieft.
woensdag 6 augustus 2008 om 11:45
jeetje Gaia! Meis wat iry zegt is zo waar. Dat weet ik niet uit eigen ervaring maar ik heb een vriendin die het heeft gehad. Het is een moeilijke, vreselijke moeilijke beslissing...Maar het is echt mogelijk om het handelbaar te maken.
Met mijn vriendin gaat het echt heel erg goed...dit terwijl ik, en zij zelf ook, heb gedacht dat ze er misschien niet meer zou zijn nu. Daarom raakt me je verhaal ook zo..
Het kan echt anders, beter, fijner, gelukkiger! De kracht en energie heb je wel!!! Kijk maar hoeveel energie het nu allemaal kost.
Die studie kan later ook....
De maatschappij is er zo op gericht dat je zoveel moet presteren op dat soort vlakken, waardoor je bijna vergeet wat nu werkelijk het belangrijkste is. Succesvol zijn is iets wat veel breder uitgemeten moet worden en niet alleen gerelateerd aan een carrière.
Heel veel kracht voor jou meid!!!!
:
Doe het nu meisje. Je verliest geen studie daardoor.
Je verliest wel het geluk in jezelf als je het nu niet doet.
En ik weet,ik voel het zelfs, dat je angst heel groot is om dat te doen.
Dat je het de rug toe wil keren,je je leven nu wil hebben.
Negeren en bagatelliseren staat gelijk aan vluchtgedrag.
Weet je lieve schat, doe het nu,want het is later net zo eng maar wel moeilijker.
Als je dit gaat overwinnen (en vertrouw in jezelf!),ligt de hele wereld voor je open!
En daar hoort ook gewoon je studie bij.
Het is moeilijk om te zeggen,maar het heeft niet veel woorden nodig.
"' Het gaat echt niet goed met mij en ik heb ïntensieve hulp nodig"
Dit zinnetje is genoeg, zeg het alsjeblieft.
Met mijn vriendin gaat het echt heel erg goed...dit terwijl ik, en zij zelf ook, heb gedacht dat ze er misschien niet meer zou zijn nu. Daarom raakt me je verhaal ook zo..
Het kan echt anders, beter, fijner, gelukkiger! De kracht en energie heb je wel!!! Kijk maar hoeveel energie het nu allemaal kost.
Die studie kan later ook....
De maatschappij is er zo op gericht dat je zoveel moet presteren op dat soort vlakken, waardoor je bijna vergeet wat nu werkelijk het belangrijkste is. Succesvol zijn is iets wat veel breder uitgemeten moet worden en niet alleen gerelateerd aan een carrière.
Heel veel kracht voor jou meid!!!!
woensdag 6 augustus 2008 om 13:33
Hey meis, (Gaia)
Ik heb je topic niet helemaal gelezen, in het begin een stukje en nu weer.
Een echt eetprobleem heb ik nooit gehad, maar ik herken wel e.e.a. in je verhaal.
Beginnen met studeren, los van je vertrouwde omgeving, en je gaat je ineens van alles afvragen over jezelf.
Nieuwe vrienden... maar in hoeverre zijn ze al vrienden... wie ben je? wat wil je? etc.... allemaal dingen die door je hoofd spoken als je jouw leeftijd hebt.
Sorry, voordat ik verder ga met wat ik wilde zeggen ga ik toch proberen wat meer van je topic te lezen. Anders ga ik misschien dingen herhalen of dingen zeggen die niet echt op jou slaan.
Ik heb je topic niet helemaal gelezen, in het begin een stukje en nu weer.
Een echt eetprobleem heb ik nooit gehad, maar ik herken wel e.e.a. in je verhaal.
Beginnen met studeren, los van je vertrouwde omgeving, en je gaat je ineens van alles afvragen over jezelf.
Nieuwe vrienden... maar in hoeverre zijn ze al vrienden... wie ben je? wat wil je? etc.... allemaal dingen die door je hoofd spoken als je jouw leeftijd hebt.
Sorry, voordat ik verder ga met wat ik wilde zeggen ga ik toch proberen wat meer van je topic te lezen. Anders ga ik misschien dingen herhalen of dingen zeggen die niet echt op jou slaan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 6 augustus 2008 om 13:57
Okay,
Even snel de meest belangrijke dingen van dit topic gelezen en ik ben er even stil van... Wat een verhalen allemaal...
Veel sterkte iedereen.
Gaia, ik heb zelf ook het nodige meegemaakt en herken wel wat in je verhaal. Ik heb niet zo de behoefte om mijn hele verhaal op het forum te zetten... misschien een andere keer.
Wat ik je wel wil zeggen: ik ben inmiddels 26 en een stuk sterker dan een paar jaar terug. Zoals 'aguenda' in haar post ook zei: ik kan in de spiegel kijken en denken: jij mag er wel zijn :-)
Ben na wat jojo-en tussen 69 en 85 kilo (okee, ik had geen eetprobleem maar at en dronk graag in mijn studententijd) nu meestal tussen 70 en 73 kg en dat voelt prima.
Wat ik me afvroeg: weten jouw studievrienden / - vriendinnen dat je hier zo mee worstelt? Of zien die alleen de leuke Gaia zoals je in je eerste post schrijft?
Waarom wil je je studie niet onderbreken? Het zou toch fijn zijn als je een jaartje de tijd hebt om beter te worden (want dat kun je echt!) en misschien al wat te reizen (want volgens mij wil je dat heel graag). Niet de druk voelen van steeds moeten presteren en moeten feesten (want daar komt studentenleven vaak toch op neer)
Stel dat je hier over een jaar weer zit: blij met jezelf en niet meer de hele dag bezig met (wel of niet) eten. En vol goede moed om dan pas je studie weer op te pakken.
Ik begreep dat je geneeskunde studeert? Kun jij het nu opbrengen om anderen te helpen... nu je al je energie voor jezelf nodig zult hebben?
Ik weet natuurlijk niet wat goed voor jou is, maar het valt me op dat je zegt dat je studie onderbreken voor opname "niet kan". Als ze bij jouw universiteit zouden weten waar jij nu doorheen gaat, zouden ze vast wel kijken wat voor jou de mogelijkheden zijn.
Ben nu niet in de gelegenheid om lang achter de PC te zitten, maar ik hoop dat ik je verhaal (jullie verhalen) kan blijven volgen.
Heel veel sterkte allemaal!
Even snel de meest belangrijke dingen van dit topic gelezen en ik ben er even stil van... Wat een verhalen allemaal...
Veel sterkte iedereen.
Gaia, ik heb zelf ook het nodige meegemaakt en herken wel wat in je verhaal. Ik heb niet zo de behoefte om mijn hele verhaal op het forum te zetten... misschien een andere keer.
Wat ik je wel wil zeggen: ik ben inmiddels 26 en een stuk sterker dan een paar jaar terug. Zoals 'aguenda' in haar post ook zei: ik kan in de spiegel kijken en denken: jij mag er wel zijn :-)
Ben na wat jojo-en tussen 69 en 85 kilo (okee, ik had geen eetprobleem maar at en dronk graag in mijn studententijd) nu meestal tussen 70 en 73 kg en dat voelt prima.
Wat ik me afvroeg: weten jouw studievrienden / - vriendinnen dat je hier zo mee worstelt? Of zien die alleen de leuke Gaia zoals je in je eerste post schrijft?
Waarom wil je je studie niet onderbreken? Het zou toch fijn zijn als je een jaartje de tijd hebt om beter te worden (want dat kun je echt!) en misschien al wat te reizen (want volgens mij wil je dat heel graag). Niet de druk voelen van steeds moeten presteren en moeten feesten (want daar komt studentenleven vaak toch op neer)
Stel dat je hier over een jaar weer zit: blij met jezelf en niet meer de hele dag bezig met (wel of niet) eten. En vol goede moed om dan pas je studie weer op te pakken.
Ik begreep dat je geneeskunde studeert? Kun jij het nu opbrengen om anderen te helpen... nu je al je energie voor jezelf nodig zult hebben?
Ik weet natuurlijk niet wat goed voor jou is, maar het valt me op dat je zegt dat je studie onderbreken voor opname "niet kan". Als ze bij jouw universiteit zouden weten waar jij nu doorheen gaat, zouden ze vast wel kijken wat voor jou de mogelijkheden zijn.
Ben nu niet in de gelegenheid om lang achter de PC te zitten, maar ik hoop dat ik je verhaal (jullie verhalen) kan blijven volgen.
Heel veel sterkte allemaal!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:09
zaterdag 9 augustus 2008 om 15:55
Lieve allemaal,
Wat was ik in shock na het lezen van jullie berichten. Zo herkenbaar, zo open, zo steunend en lief voor elkaar, echt heel bijzonder. Ik lees zo her en der weleens wat mee, maar heb nog nooit gereageerd. Na het lezen van deze topic besloot ik voor het eerst wat te posten.
Ik ben erg geraakt door jullie berichten, van iedereen, maar in het bijzonder van Iry. Ik heb er echt bewondering voor hoe je je gevoelens en gedachten weet te verwoorden, je staande houdt en anderen steunt.
Vergeef me als ik wat warrig overkom of niet zo mooi en kernachtig schrijf als jullie. Toch wil ik graag mijn verhaal doen.
Sinds mijn jeugd (10 jaar) kamp ik al met eetproblemen. Ik schrijf expres problemen in plaats van een stoornis, want dat kon je het toen nog niet noemen. Destijds ging ik krampachtig om met eten, luste weinig, kreeg een kick van weinig eten en gaf over als ik vond dat ik teveel had gegeten, of gewoon omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik leerde dat ik mezelf beter voelde na overgeven. Overgeven en eten werden manieren om met mijn gevoel om te gaan, want praten, daar was ik niet zo goed in. Nog steeds niet, want nu zo'n 12 jaar verder, weten slechts een handjevol mensen van mijn problemen met eten (mijn vriend en wat mensen van stage).
In mijn puberteit werd mijn eetgedrag steeds gestoorder. Mijn onzekerheid bereikte een toppunt. Ik leidde een geheim leven samen met mijn eetstoornis. Eetbuien en overgeven wisselden elkaar meerdere keren per dag af, naast langere periodes van zo weinig mogelijk eten. Altijd rekening houdend met het verbergen van waar ik mee bezig was en de schijn ophouden dat ik goed in mijn vel zat. Tot op heden weten mijn ouders van niets en ik heb het tot een aantal jaar terug voor iedereen verborgen weten te houden. In mijn eentje vocht ik tegen mezelf...de drang om te eten en alles over te geven naderhand. Toen ik een aantal jaren terug mijn vriend leerde kennen was hij de eerste wie ik het vertelde. Hij lijkt niet echt te beseffen hoeveel impact het had en heeft op mijn leven en ik laat hem in deze waan. Vanaf het moment dat ik een relatie met hem kreeg heb ik een knop om kunnen zetten. Mijn eetbuiten gingen door, maar ik kon mezelf (meestal) tegenhouden achteraf te braken. Ik kwam aan en dat gaf een geweldige deuk in mijn toch erg lage zelfvertrouwen. Ik ging steeds minder eten, viel veel af. Ik voelde me geweldig, machtig, paste in steeds kleinere maten. Langzaam heb ik mezelf weer aangezet tot een normaler eetpatroon. Zo ben ik doorgesukkeld, af en toe eetbuien, zelden braken, periodes weinig eten. Mezelf doen geloven dat ik er vanaf was, want hé ik braakte toch niet meer! Ik ben zelf gaan studeren voor een hulpverlenersberoep en heb naar aanleiding van gesprekken op mijn stage toch de stap gezet om hulp te zoeken. Mijn eetgestoorde gedachten waren onveranderd en de onderliggende problemen niet opgelost. In mijn therapie wordt mijn eetstoornis niet specifiek behandeld, maar er wordt gekeken naar onderliggende problematiek zoals onzekerheid, moeite met het uiten van gevoelens en angst om afgewezen te worden.
Ondanks dat ik heus (af en toe) wel inzie dat ik veel heb bereikt (afname eetbuien, zelden braken en de stap tot hulpverlening) voel ik me een faler. De helft van mijn leven kamp ik al met dat stomme eetgedoe en het is zo verdomde moeilijk ervanaf te komen. Ik zit momenteel in tranen, zie het gewoon allemaal even niet meer zitten. Ik denk dat ik dit maar snel post, want alles in mij roept dat ik het bericht moet wissen. Dat is immers wat ik gewend ben, alles voor mezelf houden, gevoelens niet uiten en in stilte 'lijden' (dat is wel een erg zwaar woord, maar jullie weten vast wat ik bedoel).
Ik hoop dat jullie een beetje wijs kunnen uit mijn verhaal en dat ik af en toe wat mee mag schrijven.
Bedankt voor het lezen in ieder geval en ik wil iedereen ongelofelijk veel sterkte toegewensen.
Wat was ik in shock na het lezen van jullie berichten. Zo herkenbaar, zo open, zo steunend en lief voor elkaar, echt heel bijzonder. Ik lees zo her en der weleens wat mee, maar heb nog nooit gereageerd. Na het lezen van deze topic besloot ik voor het eerst wat te posten.
Ik ben erg geraakt door jullie berichten, van iedereen, maar in het bijzonder van Iry. Ik heb er echt bewondering voor hoe je je gevoelens en gedachten weet te verwoorden, je staande houdt en anderen steunt.
Vergeef me als ik wat warrig overkom of niet zo mooi en kernachtig schrijf als jullie. Toch wil ik graag mijn verhaal doen.
Sinds mijn jeugd (10 jaar) kamp ik al met eetproblemen. Ik schrijf expres problemen in plaats van een stoornis, want dat kon je het toen nog niet noemen. Destijds ging ik krampachtig om met eten, luste weinig, kreeg een kick van weinig eten en gaf over als ik vond dat ik teveel had gegeten, of gewoon omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik leerde dat ik mezelf beter voelde na overgeven. Overgeven en eten werden manieren om met mijn gevoel om te gaan, want praten, daar was ik niet zo goed in. Nog steeds niet, want nu zo'n 12 jaar verder, weten slechts een handjevol mensen van mijn problemen met eten (mijn vriend en wat mensen van stage).
In mijn puberteit werd mijn eetgedrag steeds gestoorder. Mijn onzekerheid bereikte een toppunt. Ik leidde een geheim leven samen met mijn eetstoornis. Eetbuien en overgeven wisselden elkaar meerdere keren per dag af, naast langere periodes van zo weinig mogelijk eten. Altijd rekening houdend met het verbergen van waar ik mee bezig was en de schijn ophouden dat ik goed in mijn vel zat. Tot op heden weten mijn ouders van niets en ik heb het tot een aantal jaar terug voor iedereen verborgen weten te houden. In mijn eentje vocht ik tegen mezelf...de drang om te eten en alles over te geven naderhand. Toen ik een aantal jaren terug mijn vriend leerde kennen was hij de eerste wie ik het vertelde. Hij lijkt niet echt te beseffen hoeveel impact het had en heeft op mijn leven en ik laat hem in deze waan. Vanaf het moment dat ik een relatie met hem kreeg heb ik een knop om kunnen zetten. Mijn eetbuiten gingen door, maar ik kon mezelf (meestal) tegenhouden achteraf te braken. Ik kwam aan en dat gaf een geweldige deuk in mijn toch erg lage zelfvertrouwen. Ik ging steeds minder eten, viel veel af. Ik voelde me geweldig, machtig, paste in steeds kleinere maten. Langzaam heb ik mezelf weer aangezet tot een normaler eetpatroon. Zo ben ik doorgesukkeld, af en toe eetbuien, zelden braken, periodes weinig eten. Mezelf doen geloven dat ik er vanaf was, want hé ik braakte toch niet meer! Ik ben zelf gaan studeren voor een hulpverlenersberoep en heb naar aanleiding van gesprekken op mijn stage toch de stap gezet om hulp te zoeken. Mijn eetgestoorde gedachten waren onveranderd en de onderliggende problemen niet opgelost. In mijn therapie wordt mijn eetstoornis niet specifiek behandeld, maar er wordt gekeken naar onderliggende problematiek zoals onzekerheid, moeite met het uiten van gevoelens en angst om afgewezen te worden.
Ondanks dat ik heus (af en toe) wel inzie dat ik veel heb bereikt (afname eetbuien, zelden braken en de stap tot hulpverlening) voel ik me een faler. De helft van mijn leven kamp ik al met dat stomme eetgedoe en het is zo verdomde moeilijk ervanaf te komen. Ik zit momenteel in tranen, zie het gewoon allemaal even niet meer zitten. Ik denk dat ik dit maar snel post, want alles in mij roept dat ik het bericht moet wissen. Dat is immers wat ik gewend ben, alles voor mezelf houden, gevoelens niet uiten en in stilte 'lijden' (dat is wel een erg zwaar woord, maar jullie weten vast wat ik bedoel).
Ik hoop dat jullie een beetje wijs kunnen uit mijn verhaal en dat ik af en toe wat mee mag schrijven.
Bedankt voor het lezen in ieder geval en ik wil iedereen ongelofelijk veel sterkte toegewensen.
zaterdag 9 augustus 2008 om 16:11
Lieve Mindie, dapper dat je je verhaal vertelt. Duidelijk genoeg hoor, je hoeft jezelf niet te vergelijken met anderen, hoe zij schrijven of wat dan ook. Jij bent jij. Waard voor wie jij bent. Ik wil je even een knuffel geven (oh, zit in verkeerde venster, sorry) en je een hart onder de riem steken, want al heb ik zelf geen eetproblemen of zo, ik weet wel wat het is om te worstelen met jezelf en hoe moeilijk het is om iets te zeggen over je problemen, over waar het werkelijk om gaat.
Geef niet op, meisje.
Sterkte! Ik hoop dat je hier steun vindt, bij de anderen.
Geef niet op, meisje.
Sterkte! Ik hoop dat je hier steun vindt, bij de anderen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 9 augustus 2008 om 16:19
@mindy..
Knap dat je je verhaal hebt op durven schrijven!!!
Ik heb zelf geen eetstoornis...een vriendin van mij had het.
Meid er komen vast en zeker meer reacties waar je wat meer aan zult hebben...enne je bent echt geen faler! Je hebt hulp gezocht en ik weet van vriendin dat het enorm moeilijk is om die stap te zetten.
Knap dat je je verhaal hebt op durven schrijven!!!
Ik heb zelf geen eetstoornis...een vriendin van mij had het.
Meid er komen vast en zeker meer reacties waar je wat meer aan zult hebben...enne je bent echt geen faler! Je hebt hulp gezocht en ik weet van vriendin dat het enorm moeilijk is om die stap te zetten.
zaterdag 9 augustus 2008 om 20:05
Pfff ik ben er gewoon zelf een beetje verbaasd en overdonderd van wat deze reacties met me doen. Dank je wel voor jullie lieve berichtjes Elmervrouw en Claire, die steun doet me goed. Doordat ik nooit open ben over mijn problemen krijg ik weinig steun in real life, geen onwil van anderen, maar het lukt me gewoon niet om iets meer van mezelf te laten zien. Na al die jaren van opgekropte emoties, lukt het me zelfs niet eens meer om te huilen, wat me soms ongelofelijk gefrustreerd maakt. Ik ben gewoon ZO bang om niet goed genoeg te zijn, afgewezen te worden. Gelukkig ben ik nu dus wel in therapie en dat vind ik ergens ook wel knap van mezelf hoor.
Wat je schrijft raakt me diep Elmervrouw, dat ik waard ben voor wat ik ben.
Wat je schrijft raakt me diep Elmervrouw, dat ik waard ben voor wat ik ben.
zaterdag 9 augustus 2008 om 20:46
Hoi iedereen,
Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie meelevende en goede woorden.
Ik kan niet vertellen wat dat met me doet.
Het gaat niet goed met me, maar de stap om meer hulp is groot.
Lieve Mindie, wat treurig dat je er al zo lang mee kampt.
Ik ben zelf heel bang dat ik ook de helft van mijn leven er mee bezig ga zijn....
Je bent hier welkom en ik hoop dat de woorden die de dames hier posten je ook helpen.
Ook jij bent het waard, zoals al meer gezegd:)
Een dikke knuffel en veel sterkte.
Met mij gaat het redelijk. De afgelopen dagen heb ik normaal gegeten 2000 calorietjes tot de punt toe. Dit dankzij mijn moeder die een paar dagen is overgekomen, aangezien ik ook gewoon in Amsterdam moet werken.
Ik heb zelfs gesnoept, zonder door te slaan.
Dat is nog maar 3 daagjes (met vandaag meegeteld) zo.
Morgenavond ga ik naar huis, dan kijken we, of eigenlijk ik, verder.
De keuze is aan mij en hoe verkeerd het op sommigen van jullie misschien ook over mag komen; door te stoppen met mijn opleiding en intensievere hulp te krijgen, zie ik mezelf alleen meer als een faler. Ik wil niet voor niks arts worden.
Ik reis later naar Afrika af en ga daar helpen, bij wijs van spreke.
Ik moet de controle terug krijgen, pas dan kan ik verder met vechten.
Ach, ik weet het ook wel;
of ik het nou leuk vind of niet, op dit moment kom ik zelf niet verder. Ik snap dat jullie al veel verder zijn in jullie leven, meer wijsheid hebben. En ik neem jullie advies écht van harte en ik ben jullie allemaal heel dankbaar voor jullie woorden, steun en advies.
Op het moment praat ik in ieder geval erover en doe ik niet meer alsof het wel goed met me gaat, dat is al heel wat.
Iedereen alvast een fijne avond en gezellige zondag toegewenst.
Heel veel liefs, Gaia.
Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie meelevende en goede woorden.
Ik kan niet vertellen wat dat met me doet.
Het gaat niet goed met me, maar de stap om meer hulp is groot.
Lieve Mindie, wat treurig dat je er al zo lang mee kampt.
Ik ben zelf heel bang dat ik ook de helft van mijn leven er mee bezig ga zijn....
Je bent hier welkom en ik hoop dat de woorden die de dames hier posten je ook helpen.
Ook jij bent het waard, zoals al meer gezegd:)
Een dikke knuffel en veel sterkte.
Met mij gaat het redelijk. De afgelopen dagen heb ik normaal gegeten 2000 calorietjes tot de punt toe. Dit dankzij mijn moeder die een paar dagen is overgekomen, aangezien ik ook gewoon in Amsterdam moet werken.
Ik heb zelfs gesnoept, zonder door te slaan.
Dat is nog maar 3 daagjes (met vandaag meegeteld) zo.
Morgenavond ga ik naar huis, dan kijken we, of eigenlijk ik, verder.
De keuze is aan mij en hoe verkeerd het op sommigen van jullie misschien ook over mag komen; door te stoppen met mijn opleiding en intensievere hulp te krijgen, zie ik mezelf alleen meer als een faler. Ik wil niet voor niks arts worden.
Ik reis later naar Afrika af en ga daar helpen, bij wijs van spreke.
Ik moet de controle terug krijgen, pas dan kan ik verder met vechten.
Ach, ik weet het ook wel;
of ik het nou leuk vind of niet, op dit moment kom ik zelf niet verder. Ik snap dat jullie al veel verder zijn in jullie leven, meer wijsheid hebben. En ik neem jullie advies écht van harte en ik ben jullie allemaal heel dankbaar voor jullie woorden, steun en advies.
Op het moment praat ik in ieder geval erover en doe ik niet meer alsof het wel goed met me gaat, dat is al heel wat.
Iedereen alvast een fijne avond en gezellige zondag toegewenst.
Heel veel liefs, Gaia.
zaterdag 9 augustus 2008 om 23:59
zondag 10 augustus 2008 om 02:50
Lieve Mindie.
Je verhaal raakt mij.
Ik voel hoe jij je door de jaren heen gevoeld moet hebben.
Dat klinkt inmiddels heel cliche in mijn posts.
Maar zelf een eetstoornis hebben en weten wat dat met je doet,staat bij mij gelijk aan meevoelen met wat een ander doormaakt
Het lezen van herkenbare situaties,emoties,angsten,worstelingen,gooit mij terug in mijn eigen momenten.
Ik voel het gelijk en koppel dat terug naar de persoon waarover ik lees.
Ik wil niet dat jij je zo voelt,ik wil het wegnemen,ik wil de juiste woorden zeggen.
Maar er zijn geen juiste woorden.
Een eetstoornis zit zo diep,er schuilt zoveel achter,er zijn zoveel factoren zowel geestelijk als biologisch die een eetstoornis in stand houden
Het zou arrogant zijn om te denken de juiste woorden te hebben om deze complexe stoornis weg te nemen.
Ik heb ze niet.................
Ik weet inmiddels, na een half leven het te hebben,vele informatieve boeken en wetenschappelijk onderzoeken gelezen te hebben,lange therapieen,er veel van.
Ik weet het te vertellen,ik weet hoe het werkt maar ik weet niet jouw koppie te bereiken.
Ik weet niet hoe ik je angsten weg kan nemen.
Ik weet niet hoe ik jou kan laten geloven dat je niet gefaald hebt.
Maar dat laatste,dat ga ik toch proberen.
Je was een kind toen dit monstertje in je leven kwam.
Dat dit al gebeurde zegt mij voldoende.
Dit kind had al heel wat in haar leven het hoofd te bieden.
Dat kon ze niet,welk kind kan dat wel?
Een kind heeft namelijk een beperkte draagkracht.
Hoe groot de draagkracht is,is weer afhankelijk in welke situatie het zich bevindt
Goed gehecht aan haar/zijn verzorgers,
veilige basis met liefde omringt,
gehoord en voorzien worden in je behoeftes,
ruimte krijgen voor ontwikkeling,
waardering krijgen voor wie je bent,
beschermd worden daar waar nodig is,
vertrouwen krijgen in hetgeen wat je doet.
sturing krijgen waar het nodig is.
Dit is ongeveer de basis,heb je dit als kind gekregen,
hogere draagkracht.
Heb je als kind nare ervaringen opgedaan (dit kan van alles zijn).
Draagkracht daalt.
Daarnaast hebben bepaalde karaktereigenschappen invloed op je draagkracht,sommige laten het stijgen,sommige laten het dalen.
Karaktereigenschappen zijn voor een groot deel natuurlijk bepaalt,sommige ontstaan door eerder genoemde invloeden.
De draagkracht van een kind is al niet zo groot,maar is dus ook nog eens onder invloed van factoren zoals boven genoemd.
Jij had als kind zijnde geen invloed op je draagkracht.
heb je dan gefaalt?
Nee,want in iets waar je geen invloed op had kan je niet falen.
En daar gaat het balletje rollen.
Kan je falen in iets wat je overkomt?
Nee,je had geen invloed.
Kan je falen in het gebrek aan basis?
Nee,je had geen invloed
Kan je falen wanneer je door dit gebrek je niet hebt kunnen ontwikkelen tot een gezonde volwassenen?
Nee,je had geen invloed.
Ik kan de lijst ellelang doorvoeren.
Maar jij kan dit zelf toepassen op je gevoelens van falen.
Waar had ik geen invloed en kan ik niet gefaald hebben.
Dit vergt enorme inzichten die je waarschijnlijk nog niet allemaal bezit (dat doe ik ook niet hoor)
In mijn ogen,kan je weinig gefaald hebben omdat je als kind al een "handicap"opliep waardoor je als volwassenen eigenlijk een behoorlijke achterstand hebt in draagkracht.
Je faalt niet lieve schat als je zelf je problemen niet kan oplossen.
Je faalt niet als het boven je hoofd groeit en het niet alleen kan.
Je faalt ook niet als het niet lukt.
Jij hebt een ander ontwikkeling meegemaakt.
Als je de lat op hetzelfde niveau houdt waar een gemiddeld mens het kan leggen zal het lijken alsof je altijd faalt.
Terwijl falen niet eens gezegd mag worden.
Falen legt je lam meid.
Falen haalt de wind uit je zeilen.
Falen beperkt je in proberen.
Falen.........stom woord eigenlijk hè als je het vaak achter elkaar zegt?
Schrap maar uit je woordenboek.
Het betekent niets,het is niet van toepassing op jou,het helpt je geen stap verder.
Het is een belachelijk woord![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Wat ik lees in je verhaal.
Eenzaamheid,verdriet,het alleen doen,geen steun vragen,geen angsten delen,geen ruimte vragen.
Dat is verdrietig en dat kan anders maar dat moet je leren.
En nee, niet alleen.
Samen.
Met je omgeving,met hulp en.......met je kracht!
Want weet je meid,die heb je wel.
Die zie je soms zelf ook,maar dat verlies je door dat ene woord wat je jezelf wijsmaakt.
Weet je nog? Dat stomme woord wat niet op jou van toepassing is.
Leg je lat maar eens een stuk lager.
Leer te vertrouwen op je kracht,dat kan niet gelijk.
Ook niet door mijn verhaal.
Zeker niet door mijn verhaal,maar wel door jezelf en door de juiste omgeving waarvan ik hoop dat je die nu wel bezit of kan maken.
Door hulp.
Ga je dat vragen lieve Mindie?
Dat is moeilijk maar als je het steeds vaker doet wordt het makkelijker.
Probeer het maar eens gewoon en leer!
Daar kan je nooit in falen.
Door te proberen leer je jezelf en je behoeftes beter kennen.
Daar win je alleen maar mee!
Ik vond je verhaal niet warrig,het vertelde mindie.
En mindie is hier van harte welkom.
Ik hoop dat meer mensen wat halen uit het verhaal over draagkracht en falen.
Want dit zal op meerdere die hier schrijven of lezen van toepassing zijn.
(Bedankt voor je lieve compliment
)
Je verhaal raakt mij.
Ik voel hoe jij je door de jaren heen gevoeld moet hebben.
Dat klinkt inmiddels heel cliche in mijn posts.
Maar zelf een eetstoornis hebben en weten wat dat met je doet,staat bij mij gelijk aan meevoelen met wat een ander doormaakt
Het lezen van herkenbare situaties,emoties,angsten,worstelingen,gooit mij terug in mijn eigen momenten.
Ik voel het gelijk en koppel dat terug naar de persoon waarover ik lees.
Ik wil niet dat jij je zo voelt,ik wil het wegnemen,ik wil de juiste woorden zeggen.
Maar er zijn geen juiste woorden.
Een eetstoornis zit zo diep,er schuilt zoveel achter,er zijn zoveel factoren zowel geestelijk als biologisch die een eetstoornis in stand houden
Het zou arrogant zijn om te denken de juiste woorden te hebben om deze complexe stoornis weg te nemen.
Ik heb ze niet.................
Ik weet inmiddels, na een half leven het te hebben,vele informatieve boeken en wetenschappelijk onderzoeken gelezen te hebben,lange therapieen,er veel van.
Ik weet het te vertellen,ik weet hoe het werkt maar ik weet niet jouw koppie te bereiken.
Ik weet niet hoe ik je angsten weg kan nemen.
Ik weet niet hoe ik jou kan laten geloven dat je niet gefaald hebt.
Maar dat laatste,dat ga ik toch proberen.
Je was een kind toen dit monstertje in je leven kwam.
Dat dit al gebeurde zegt mij voldoende.
Dit kind had al heel wat in haar leven het hoofd te bieden.
Dat kon ze niet,welk kind kan dat wel?
Een kind heeft namelijk een beperkte draagkracht.
Hoe groot de draagkracht is,is weer afhankelijk in welke situatie het zich bevindt
Goed gehecht aan haar/zijn verzorgers,
veilige basis met liefde omringt,
gehoord en voorzien worden in je behoeftes,
ruimte krijgen voor ontwikkeling,
waardering krijgen voor wie je bent,
beschermd worden daar waar nodig is,
vertrouwen krijgen in hetgeen wat je doet.
sturing krijgen waar het nodig is.
Dit is ongeveer de basis,heb je dit als kind gekregen,
hogere draagkracht.
Heb je als kind nare ervaringen opgedaan (dit kan van alles zijn).
Draagkracht daalt.
Daarnaast hebben bepaalde karaktereigenschappen invloed op je draagkracht,sommige laten het stijgen,sommige laten het dalen.
Karaktereigenschappen zijn voor een groot deel natuurlijk bepaalt,sommige ontstaan door eerder genoemde invloeden.
De draagkracht van een kind is al niet zo groot,maar is dus ook nog eens onder invloed van factoren zoals boven genoemd.
Jij had als kind zijnde geen invloed op je draagkracht.
heb je dan gefaalt?
Nee,want in iets waar je geen invloed op had kan je niet falen.
En daar gaat het balletje rollen.
Kan je falen in iets wat je overkomt?
Nee,je had geen invloed.
Kan je falen in het gebrek aan basis?
Nee,je had geen invloed
Kan je falen wanneer je door dit gebrek je niet hebt kunnen ontwikkelen tot een gezonde volwassenen?
Nee,je had geen invloed.
Ik kan de lijst ellelang doorvoeren.
Maar jij kan dit zelf toepassen op je gevoelens van falen.
Waar had ik geen invloed en kan ik niet gefaald hebben.
Dit vergt enorme inzichten die je waarschijnlijk nog niet allemaal bezit (dat doe ik ook niet hoor)
In mijn ogen,kan je weinig gefaald hebben omdat je als kind al een "handicap"opliep waardoor je als volwassenen eigenlijk een behoorlijke achterstand hebt in draagkracht.
Je faalt niet lieve schat als je zelf je problemen niet kan oplossen.
Je faalt niet als het boven je hoofd groeit en het niet alleen kan.
Je faalt ook niet als het niet lukt.
Jij hebt een ander ontwikkeling meegemaakt.
Als je de lat op hetzelfde niveau houdt waar een gemiddeld mens het kan leggen zal het lijken alsof je altijd faalt.
Terwijl falen niet eens gezegd mag worden.
Falen legt je lam meid.
Falen haalt de wind uit je zeilen.
Falen beperkt je in proberen.
Falen.........stom woord eigenlijk hè als je het vaak achter elkaar zegt?
Schrap maar uit je woordenboek.
Het betekent niets,het is niet van toepassing op jou,het helpt je geen stap verder.
Het is een belachelijk woord
Wat ik lees in je verhaal.
Eenzaamheid,verdriet,het alleen doen,geen steun vragen,geen angsten delen,geen ruimte vragen.
Dat is verdrietig en dat kan anders maar dat moet je leren.
En nee, niet alleen.
Samen.
Met je omgeving,met hulp en.......met je kracht!
Want weet je meid,die heb je wel.
Die zie je soms zelf ook,maar dat verlies je door dat ene woord wat je jezelf wijsmaakt.
Weet je nog? Dat stomme woord wat niet op jou van toepassing is.
Leg je lat maar eens een stuk lager.
Leer te vertrouwen op je kracht,dat kan niet gelijk.
Ook niet door mijn verhaal.
Zeker niet door mijn verhaal,maar wel door jezelf en door de juiste omgeving waarvan ik hoop dat je die nu wel bezit of kan maken.
Door hulp.
Ga je dat vragen lieve Mindie?
Dat is moeilijk maar als je het steeds vaker doet wordt het makkelijker.
Probeer het maar eens gewoon en leer!
Daar kan je nooit in falen.
Door te proberen leer je jezelf en je behoeftes beter kennen.
Daar win je alleen maar mee!
Ik vond je verhaal niet warrig,het vertelde mindie.
En mindie is hier van harte welkom.
Ik hoop dat meer mensen wat halen uit het verhaal over draagkracht en falen.
Want dit zal op meerdere die hier schrijven of lezen van toepassing zijn.
(Bedankt voor je lieve compliment
)
zondag 10 augustus 2008 om 03:44
Lieve Gaia,
Ik lees na de reactie van mij op mindie jou verhaal weer door.
En daar is het woord...falen.
Lees je het stukje in minies verhaal?
Meid,ik snap dat de stap naar meer hulp groot is voor je.
Het is ook niet niets.
Je moet er enorm veel voor op geven in jouw ogen.
De drempel is al hoog doordat angst om aan je eetstoornis te werken (lees af te laten pakken) nu groot zal zijn.
Je maakt hem zelf nog hoger door de impact die het zal hebben op korte termijn voor je.
Probeer eens te kijken naar dat gegeven?
Is het ook niet een"excuus" om aan te grijpen?
Ik bedoel dit niet als harde kritiek.
Ik merk dit op omdat ik het zelf o zo goed ken.
Je maakt alles belangrijker dan jijzelf.
Al moet je heel afrika erbij halen.
En ja,ik snap dat,ik snap dat heel goed.
Eigenlijk zit ik weer in dezelfde fase als jij nu zit.
Dus laat die "wijsheid" maar achterwege bij mij.
Weten dat het zo niet kan,dat het je zoveel in de weg staat,dat je er zo ongelukkig van wordt,dat het zo uit de hand kan lopen,dat het je lichaam en je leven kapot maakt dat het je doel in je leven weleens onhaalbaar kan maken.
jij weet het,ik weet het.
Maar je hebt angst,
Haast paniek om wat je moet gaan loslaten en toegeven aan wat je kennelijk niet zelf kan.
En dat laatste...Dat maakt je ontzettend kwaad!
Ik heb dezelfde angst.
Ook ik moet weer gaan toegeven dat het zo niet gaat.
Ook ik bedenk alles waardoor intensievere hulp niet in mijn leven past,net als jij.
Ik zal mijn gezin misschien tijdelijk achter moeten laten, dat is mijn offer
Jij je studie,jou offer
Of ik dat offer kan maken,en of de beloning voor mij haalbaar is .
Dat is zeer lastig te bepalen.
In mijn situatie is misschien een andere vorm geschrikter.
Maar als ik geen gezin had,stond ik morgen op de stoep van een kliniek! (okè,ik beken,op zijn vroegst volgende week).
Ik weet dat je onze verhalen en adviezen serieus neemt.
Ik weet ook dat je het zelf weet wat de juiste keuze is.
Dat je de stap nog niet neemt,tsja..dat is angst.
Dat geeft niet,verontschuldig je niet.
Al kom je hier nog maanden vertellen dat de stap te groot is (ik hoop het niet natuurlijk!!!).
Dat geeft niet,ik blijf gewoon je verhaal lezen.
Ik blijf gewoon herhalen dat het de beste keuze is en ik blijf je gewoon knuffels geven,zonder oordeel.
Lieverd kwel jezelf niet zo met al deze ingewikkelde gedachtes.
Kan je de stap niet kleiner maken voor jezelf?
Regel eerst eens een intakegesprek bij een dagtherapie gespecialiseerd in eetstoornissen.
Je huisarts of therapeut kan je helpen zoeken en voor een verwijsbrief zorgen.
Alleen een gesprek,kan je dat?
Je hoeft niet gelijk een besluit te maken of je het gaat doen,je hoeft niet gelijk te beginnen (er zijn zelfs vaak wachtlijsten)
Veel dagtherapieen hebben zelfs een voorbereidende groep.
In mijn geval was dat 1 keer in de week 2 uurtjes.
Daar zat je met lotgenoten en besprak je factoren van je eetstoornis en toetste je samen met de groep en de therapeut of je klaar was voor de therapie.
Sommige vrouwen zaten weken in deze groep,sommige begonnen al vrij snel na binnenkomst.
afhankelijk wanneer er plaats vrijkwam,wanneer de therapeut je achtte in staat te zijn en je gemotiveerd genoeg was om te beginnen.
En als laatste gaf je zelf de doorslag.
Begin ik of nog niet.
Het is niet gelijk heel groot,je krijgt alle ruimte om de stap te kunnen zetten.
En alle ruimte om het niet te doen.
Maar je krijgt wel feedback en een plekje om een keuze te maken.
Nu blijf je ermee rondlopen en maak je het zo groot in je hoofd.
En dat hoeft niet.
Denk je dat je dat wel kan?
1 gesprek.
Evt een voorbereidende groep waar je ieder moment uit kan stappen.
Dat maakt het al een stuk kleiner.
Ik denk dat je dat wel kan.
Ik ga in ieder geval na mijn vakantie een second opinion vragen voor mijn situatie.
Zullen we samen een stapje zetten?
Liefs, en natuurlijk de bekende
Ik lees na de reactie van mij op mindie jou verhaal weer door.
En daar is het woord...falen.
Lees je het stukje in minies verhaal?
Meid,ik snap dat de stap naar meer hulp groot is voor je.
Het is ook niet niets.
Je moet er enorm veel voor op geven in jouw ogen.
De drempel is al hoog doordat angst om aan je eetstoornis te werken (lees af te laten pakken) nu groot zal zijn.
Je maakt hem zelf nog hoger door de impact die het zal hebben op korte termijn voor je.
Probeer eens te kijken naar dat gegeven?
Is het ook niet een"excuus" om aan te grijpen?
Ik bedoel dit niet als harde kritiek.
Ik merk dit op omdat ik het zelf o zo goed ken.
Je maakt alles belangrijker dan jijzelf.
Al moet je heel afrika erbij halen.
En ja,ik snap dat,ik snap dat heel goed.
Eigenlijk zit ik weer in dezelfde fase als jij nu zit.
Dus laat die "wijsheid" maar achterwege bij mij.
Weten dat het zo niet kan,dat het je zoveel in de weg staat,dat je er zo ongelukkig van wordt,dat het zo uit de hand kan lopen,dat het je lichaam en je leven kapot maakt dat het je doel in je leven weleens onhaalbaar kan maken.
jij weet het,ik weet het.
Maar je hebt angst,
Haast paniek om wat je moet gaan loslaten en toegeven aan wat je kennelijk niet zelf kan.
En dat laatste...Dat maakt je ontzettend kwaad!
Ik heb dezelfde angst.
Ook ik moet weer gaan toegeven dat het zo niet gaat.
Ook ik bedenk alles waardoor intensievere hulp niet in mijn leven past,net als jij.
Ik zal mijn gezin misschien tijdelijk achter moeten laten, dat is mijn offer
Jij je studie,jou offer
Of ik dat offer kan maken,en of de beloning voor mij haalbaar is .
Dat is zeer lastig te bepalen.
In mijn situatie is misschien een andere vorm geschrikter.
Maar als ik geen gezin had,stond ik morgen op de stoep van een kliniek! (okè,ik beken,op zijn vroegst volgende week).
Ik weet dat je onze verhalen en adviezen serieus neemt.
Ik weet ook dat je het zelf weet wat de juiste keuze is.
Dat je de stap nog niet neemt,tsja..dat is angst.
Dat geeft niet,verontschuldig je niet.
Al kom je hier nog maanden vertellen dat de stap te groot is (ik hoop het niet natuurlijk!!!).
Dat geeft niet,ik blijf gewoon je verhaal lezen.
Ik blijf gewoon herhalen dat het de beste keuze is en ik blijf je gewoon knuffels geven,zonder oordeel.
Lieverd kwel jezelf niet zo met al deze ingewikkelde gedachtes.
Kan je de stap niet kleiner maken voor jezelf?
Regel eerst eens een intakegesprek bij een dagtherapie gespecialiseerd in eetstoornissen.
Je huisarts of therapeut kan je helpen zoeken en voor een verwijsbrief zorgen.
Alleen een gesprek,kan je dat?
Je hoeft niet gelijk een besluit te maken of je het gaat doen,je hoeft niet gelijk te beginnen (er zijn zelfs vaak wachtlijsten)
Veel dagtherapieen hebben zelfs een voorbereidende groep.
In mijn geval was dat 1 keer in de week 2 uurtjes.
Daar zat je met lotgenoten en besprak je factoren van je eetstoornis en toetste je samen met de groep en de therapeut of je klaar was voor de therapie.
Sommige vrouwen zaten weken in deze groep,sommige begonnen al vrij snel na binnenkomst.
afhankelijk wanneer er plaats vrijkwam,wanneer de therapeut je achtte in staat te zijn en je gemotiveerd genoeg was om te beginnen.
En als laatste gaf je zelf de doorslag.
Begin ik of nog niet.
Het is niet gelijk heel groot,je krijgt alle ruimte om de stap te kunnen zetten.
En alle ruimte om het niet te doen.
Maar je krijgt wel feedback en een plekje om een keuze te maken.
Nu blijf je ermee rondlopen en maak je het zo groot in je hoofd.
En dat hoeft niet.
Denk je dat je dat wel kan?
1 gesprek.
Evt een voorbereidende groep waar je ieder moment uit kan stappen.
Dat maakt het al een stuk kleiner.
Ik denk dat je dat wel kan.
Ik ga in ieder geval na mijn vakantie een second opinion vragen voor mijn situatie.
Zullen we samen een stapje zetten?
Liefs, en natuurlijk de bekende
zondag 10 augustus 2008 om 04:17
Och lieve loving -life.
Ten eerste wil ik je een enorm compliment geven voor de stap die je hebt genomen.
Daar is van alles aan vooraf gegaan.
En daar ben je allemaal doorheen geworsteld.
En nu..... nu is het dan zover.
Jij en je eetstoornis gaan niet meer twee handen op 1 buik zijn.
Ik heb in de eerste twee weken de ogen uit mijn kop gejankt toen ik begon.
En ik was ook doodsbang,echt in blinde paniek.
Het leek ,hoewel ik het hele procces om te starten mij er bewust van was wat het ging inhouden, alsof ik ineens totaal geen controle meer had.
Ze gingen wat van mij afpakken,en hoe ik en mijn lichaam daar op zou reageren dat was onbekend en niemand maar dan ook niemand kon mij gerust stellen.
Het hoort erbij meid.
Je voelt dat je op je plek bent, laat het daar dan ook maar gewoon lekker gebeuren.
En het hoeft niet ineens te lukken. Dat lijkt mij zelfs erg hoog gegrepen.
Het moment van beginnen is ook een moment waar al je angsten allemaal ineens als een bom inslaan.
Ik hoop dat je een fijne groep krijgt die je daar in op vangt.
Als je een paar weken verder bent en de groep je vangnet wordt,zal je ook je pieken gaan beleven.
Ik koester zeer mooie herinneringen aan deze tijd en warme gevoelens.
Hoewel de emoties toen hoog tij vierde,toch is dat niet het eerste waar ik aan denk bij die tijd.
Nu is dat nog niet voor jou.
Laat je angst maar komen,laat je tranen maar stromen.
De eerste periode is gewoon klote.
En leg de lat niet zo hoog door te denken dat deze weken bepalend zijn voor de rest van je leven ( grrr.....die stomme lat ook,gooi weg dat ding!).
Zie maar eerst eens gewoon wat het je brengt..
Ik vind het heel fijn dat je hier wat komt schrijven over jezelf.
Want ik volg graag hoe het je vergaat.
Je bent niets verplicht natuurlijk,misschien is het nu juist wel teveel voor je.
hmm...... ik denk dat je start voorlopig al heftig genoeg is en je zoveel mogelijk energie daar in moet stoppen.
Maar als het je helpt om je ervaringen en je emoties hier te delen,kom je dat gewoon lekker doen.
Lieve loving-life je voelt je nu een hoopje ellende,
En dat is okè,ik snap dat,het hoort erbij........het is gewoon eng meisje.
Kom hier meid,dat ik je een enorme knuffel geef.
Ten eerste wil ik je een enorm compliment geven voor de stap die je hebt genomen.
Daar is van alles aan vooraf gegaan.
En daar ben je allemaal doorheen geworsteld.
En nu..... nu is het dan zover.
Jij en je eetstoornis gaan niet meer twee handen op 1 buik zijn.
Ik heb in de eerste twee weken de ogen uit mijn kop gejankt toen ik begon.
En ik was ook doodsbang,echt in blinde paniek.
Het leek ,hoewel ik het hele procces om te starten mij er bewust van was wat het ging inhouden, alsof ik ineens totaal geen controle meer had.
Ze gingen wat van mij afpakken,en hoe ik en mijn lichaam daar op zou reageren dat was onbekend en niemand maar dan ook niemand kon mij gerust stellen.
Het hoort erbij meid.
Je voelt dat je op je plek bent, laat het daar dan ook maar gewoon lekker gebeuren.
En het hoeft niet ineens te lukken. Dat lijkt mij zelfs erg hoog gegrepen.
Het moment van beginnen is ook een moment waar al je angsten allemaal ineens als een bom inslaan.
Ik hoop dat je een fijne groep krijgt die je daar in op vangt.
Als je een paar weken verder bent en de groep je vangnet wordt,zal je ook je pieken gaan beleven.
Ik koester zeer mooie herinneringen aan deze tijd en warme gevoelens.
Hoewel de emoties toen hoog tij vierde,toch is dat niet het eerste waar ik aan denk bij die tijd.
Nu is dat nog niet voor jou.
Laat je angst maar komen,laat je tranen maar stromen.
De eerste periode is gewoon klote.
En leg de lat niet zo hoog door te denken dat deze weken bepalend zijn voor de rest van je leven ( grrr.....die stomme lat ook,gooi weg dat ding!).
Zie maar eerst eens gewoon wat het je brengt..
Ik vind het heel fijn dat je hier wat komt schrijven over jezelf.
Want ik volg graag hoe het je vergaat.
Je bent niets verplicht natuurlijk,misschien is het nu juist wel teveel voor je.
hmm...... ik denk dat je start voorlopig al heftig genoeg is en je zoveel mogelijk energie daar in moet stoppen.
Maar als het je helpt om je ervaringen en je emoties hier te delen,kom je dat gewoon lekker doen.
Lieve loving-life je voelt je nu een hoopje ellende,
En dat is okè,ik snap dat,het hoort erbij........het is gewoon eng meisje.
Kom hier meid,dat ik je een enorme knuffel geef.
zondag 10 augustus 2008 om 08:53
Lieve meiden, wat een heftige verhalen kom ik hier tegen. Ik kom hier even kijken, ik heb zelf geen eetstoornis *hoewel ik een bepaalde periode in mijn leven heb gehad dat ik er wel gevoelig voor was. Maar bij mij is het niet zo ver doorgeslagen*.
Ik wil jullie alleen maar een hele dikke knuffel geven en ik hoop voor jullie allemaal dat het goed gaat komen.
Ik wil jullie alleen maar een hele dikke knuffel geven en ik hoop voor jullie allemaal dat het goed gaat komen.
