Ik ben Gaia.

Lieve Iry,



Je verhaal over draagkracht raakt mij.

Toevallig heb ik het vanmorgen heel helder gezien. Als ik denk aan morgen weer naar mijn werk gaan, ben ik bang. Dan denk ik meteen: kan ik het nog wel? ben ik welkom? oh, als alles maar goed gaat!



Als ik terugfiets naar huis, denk ik altijd: gelukkig is alles goed gegaan, geen ongelukken gemaakt, de auto niet beschadigd, oef. (Ik werk als taxichauffeur.) Altijd, altijd die angst.



Oh ja, tegenwoordig kan ik genieten van dingen. Gisteren bij het hond uitlaten, in een stuk bos hier vlakbij, ben ik in een boom geklommen. Een tijdloze beleving, speelse inval (en geen mensen in de buurt die het zagen). Heerlijk. Zulke dingen bijvoorbeeld. Ik vind een stukje speelsheid terug. Dingen mogen willen, kleren bijvoorbeeld, mijn smaak eindelijk ontwikkelen, mezelf toestemming geven om iets te mogen willen hebben. Ik wil vanalles. Terwijl het me tot voor enkele maanden geleden geen bal interesseerde hoe ik eruit zag. Dat is een teken van vooruitgang, vind ik.



Maar onder dit alles zit een diepe laag van angst. Dat ik niet goed genoeg ben, dat ik er niet mag zijn, dat ik het niet goed doe, dat ik faal. Ja, ook hier dat falen! En als ik nog beter naar die altijd aanwezige angst kijk, dan zie ik dat kind dat ik was. Met altijd een zwaard van Damocles boven het hoofd. Een onberekenbare vader die dingen deed die ik niet begreep. (..)

Een moeder, moeder? Nee, bang muisje. Maar die wel uithaalde met woorden. Ook tegen mijn jongere zus. Vader die haar sloeg. En ik die het zag. Ik het brave rustige meisje, want oh, wat was ik toch altijd op mijn hoede.



De buitenkant, hun handelen, zag ik. Hun presententatie naar buiten toe, het keurige gezinnetje. Maar onder die buitenkant voelde ik ze. Alleen kon ik daar niets mee. Want het was zo verwarrend. Alles wat ik voelde, moest ik wegblokken, want ik moest overleven in dat gezin, als oudste. En dat heb ik heel erg lang ook heel goed gedaan. Niets voelen. Maar wel allerlei klachten, understatement. Nee, geen eetstoornis. Dat niet. Maar op mijn tenen lopen en maar 'normaal' lijken naar de buitenkant toe, ja, dat wel, en nog steeds.



Van binnen zit een doodsbang kind dat schreeuwt. Dat huilt. Dat geruststelling wil. Dat simpelweg bestaansrecht wil. Ik ben hier toch, dus ik mag hier toch zijn? Rationeel weet ik alles. Maar ik voel het niet, het is geen deel van mijn werkelijkheid. Als ik morgen met angst en beven naar mijn werk ga, is het weer die oude angst van dat kind. Die draag ik constant met me mee. Die zit diep van binnen. En als iemand echt goed zou kijken, of voelen, of echt geïnteresseerd zou zijn in mij, zou dat er zomaar kunnen uitkomen.



Ik stort mijn hart uit op een forum, nu, want dat is minder eng dan in werkelijkheid. Jullie ervaringen trekken mij een drempel over, ik ben niet de enige die zo angstig in het leven staat, terwijl er aan de buitenkant een normaal functionerende vrouw te zien is en men mij zelfs sterk vindt. Ze moesten eens weten. Ja, ik ben sterk, want ik heb het nog steeds niet opgegeven. Ik wil leven, ik wil genieten, ik wil gelukkig zijn. Ik wil in het nu gelukkig zijn. Verleden is voorbij. Ik wil mijn ruimte innemen in het leven, mezelf zijn, echt zijn. Daar vecht ik voor. Ik laat mijn ouders geen gelijk krijgen.



Sorry voor het lange verhaal. Nu is het helder, straks zakt het misschien weer in verwarring weg.

Lieve lieve elmervrouw.



Ik vind het heel goed en fijn dat je je hart uitstort.

En dat ik dat mag lezen.



Tsja........ik ben er stil van.

Wat een kind toch aangedaan kan worden.

En hoe je daar als vrouw zo onder lijdt.

Het is zo verdrietig,zo oneerlijk.

...................Lieverd dit had jou nooit mogen overkomen.

Die angst kan ik niet wegpoetsen,ontkrachten,verzachten.

Ik zou het willen.

Ik zou in de auto willen stappen en samen met je naar de speeltuin willen gaan,lachend als twee volwassen vrouwen van de glijbaan af roetsjen,zo hoog schommellen dat onze tenen de wolken raken.

Heerlijk kinderachtig omdat het nu pas kan.

Ja,ik zou het doen,samen met jou.



Helder ben ik nu even niet(ik zit nog half te slapen),



Maar dit schrijven alvast voor nu....voor jou .

Oh, wat een lieve reactie van je, Iry.

Woon je in de buurt?



Ik zou het zo doen hoor! Gewoon simpelweg spelen. En de hond mag mee, als je het goed vindt. Die weet alles van spelen, en denkt niet zoveel na als ik.

Haha!,ik durf het bijna niet te vragen,maar......

Speelafspraak maken?



Dat is wat anders dan je kom je op de koffie.



En je hond,ik ben bang voor honden maar we hebben het hier toch over angsten overwinnen dus kom maar op!

Het is een heeeeele lieve golden retriever, echt een goeie lobbes, mijn hond

(en ik was vroeger ook bang voor honden.. ik fietste straten om als ik er eentje zag!)

Gaia,heb net je verhaal zitten lezen en in der daad zoals je aan de ene kant zegt heb je een keurig gewicht en weet je dat aan de ene kant ook wel maar aan de andere kant vind jij jezelf ook weer dik en dat is deel van je eetprobleem.Nu heb ik niet alles gelezen maar wil ik kwijt dat ik geraakt ben door je verhaal.Ik ben blij dat je het tegen je moeder hebt gezegd want ik vond het erg treurig om te lezen dat je er alleen mee zat te tobben.Ik denk met je mee en blijf vechten.Geef niet op!Wij zijn er met zijn allen om je te steunen.Wat was de oorzak dat je een eetprobleem ontwikkelde?



Ik kan me iets herinneren,niet te vergelijken met wat jij meemaakt en misschien minder erg maar moet het toch kwijt en zonder te willen zeiken.Ik was 12 toen ik op vakantie in Schottland was bij een familie.Ik werd geregeld volgepropt met snoep,kreeg bij iedere maaltijd pudding en tussendoor ook koekjes of s'avonds supper(een soort tussenmaaltijd in de avond),volle melk en koekjes.Die vrouw zei dan wel tegen mij:''You're getting to fat!''Dat ik te dik werd dus!Dat tegen een meisje van 12 te zeggen want dat maakte me onzeker.Was trouwens helemaal niet dik want ik ging heel vaak met haar zwemmen en bewegen.Bovendien heeft haar man me sexuel misbruikt(gelukkig niet verkracht)maar ik werd voor leugenaar uitgemaakt en door elkaar geschudd.Hij had ook wel vaker zijn hand tussen mijn benen gedaan en de laatste dag heeft hij me uitgekleed en van onderen aangeraakt.De mensen waren zo kwaad over mijn zogenaamde leugens dat ze me gelijk naar huis wilden sturen zo van:''She's going home tonight.''Gebeurde gelukkig niet en werd ook gelijk onderzocht door de gynecoloog en een psychiater en heb goede ouders die me gelooften.Heb het grootstendeels een plek weten te geven.Weet nu ook waarom ik af en toe een rotmoment heb i.v.m.mijn figuur.



Wat voel ik me een aandachttrekster en ik schaam me eigenlijk ook een beetje maar kan mijn gevoelens hierover nou eenmaal niet verstoppen!Ik had ook een ex die me vaak in mijn buik kneep en zei dat ik vet was,dat als een grapje bedoelde,ik vond het niet grappig(had en heb nu nog steeds maat 40/42 bij 1.75).Voor mij dus een beetje herkenning al heb ik geen eetprobleem en rotopmerkingen doen pijn.Al ben ik een gelukkig mens en heb ik niet altijd van die rotmomenten zo neemt dat niet weg dat ik het niet leuk vind om negatieve opmerkingen over mijn figuur te horen.Gelukkig vind mijn vriend me mooi zoals ik ben en kan ik bij hem mijn ei kwijt.Ik weet dat mijn verhaal minder erg is dan het jouwe maar voelde toch de behoefte om het neer te zetten.



Nu is het ook zo dat ik mezelf tijdens een baalmoment met de vrouwen van Glossy zit te vergelijken dan is iedereen weer slanker dan ik en dan voel ik me af en toe te dik in vergelijking met mijn maat 40/42 en wil ik dan maat 36 hebben wat voor mij niet weg is gelegd omdat het niet mijn bouw is.Soms kan ik dat goed accepteren en soms vind ik het moeilijk.Soms vind ik mezelf ook kwa figuur weer goed zoals ik ben.Ik sport 6-7 uur per week,eet gezond en snoep met mate.Sporten doe ik met plezier.Maar soms denk ik dat ik niet genoeg doe en wil ik 14 uur sporten per week.Toen ik werklos was sporte ik 10 uur per week omdat ik daar de tijd voor had en deed het graag.Aan de ene kant weet ik dat ik goed bezig ben en dat ik gewoon mooi gespierd ben maar aan de andere kant zie ik dan tijdens zo een moment mijn dikke benen en dikke reet.Dat overkomt me dan b.v.als ik een broek pas,een slechte dag heb,er maat 40 of 42 in het labeltje staat en ik hem niet over mijn bovenbenen krijg.Dan denk ik weer:''Zie je wel,je bent toch te dik.''Dan moet ik ook altijd kwijt hoe ik me voel.Meestal gaat het dan weer beter en als ik een goede dag heb dan doet het me minder.Een tijdje geleden dumpte een vriendin mij en ik dacht dat het aan mijn figuur lag.Voelde me erg gekwetst toen.Maar zij was het toch niet waard.Soms wil gewoon perfect zijn en alles goed doen om mensen te behagen en wil ik goed genoeg zijn maar als ik gekwetst wordt dan twijfel ik er weer aan en moet ik bij iemand mijn verhaal kwijt.Dan gaat het meestal ook weer beter en weet ik dat ik best ok ben.



Die stomme opmerkingen hoor ik soms nog wel en dan is het alsof mijn ex achter me staat.Hij zei altijd dat het een grapje was maar ik kon er helaas niet om lachen.Sorry vanwege mijn verhaal maar moest het toch ergends kwijt.

En Iry,heb al vaak postingen van je gelezen en ik vind dat jij helemaal gelijk hebt met wat je zegt.Je bent altijd zo lief voor anderen.Dat verdient een dikke bos bloemen. Ik heb bewondering voor je.Lees trouwens dat je al vaker hulp hebt gehad.Ik duim nog steeds voor je en hoop dat je ooit van je es afkomt.Een leven zonder es is zoveel waard.



Ik hoop dat het niet erg is dat ik mijn verhaal heb verteld want heb er lang over nagedacht om dit hier te schrijven en hoe ik het moet verwoorden in het Nederlands,ben van Duitse-Deense afkomst en maak dus ook fouten.Anders loop ik er alleen mee.Wil hier alleen af en toe meeschrijven en mijn ei kwijt,meer niet.

iry schreef op 10 augustus 2008 @ 03:44:





Ik ga in ieder geval na mijn vakantie een second opinion vragen voor mijn situatie.

Lieve Iry....:hug:

Super om te lezen..ik heb er bewondering voor...juist omdat je al vaker hulp hebt gehad/ gezocht.

Zoek iemand uit die je op jouw niveau kan helpen...Die minstens zoveel diepgang heeft als jij..dat is denk ik heel belangrijk. Met minder geen genoegen nemen he!





En voor iedereen die hem kan gebruiken ook een dikke knuf!!

@geraldine ook voor jou een dikke knuf!! (f)

Dankjewel Claire!Ik zal nog eens de tijd nemen om een beetje hier bij te lezen.Ik sluit me bij je woorden voor Iry aan,dat ze voor iemand kiest die zoveel diepgang heeft als zij want diepgang dat heeft iry echt wel en ik bewonder haar vooral de manier hoe ze anderen helpt en altijd klaarstaat met lieve woorden.Iry moet zeker niet genoegen nemen met minder.



Vond het wel ff moeilijk om mijn verhaal te tippen hier omdat ik me niet altijd zo voel en het af en toe een wisselbad van gevoelens is i.v.m.mijn figuur.Aan de ene kant wil ik graag slank zijn en maat 36 hebben,stel kant hoge eisen aan mezelf omdat ik ergens graag een vetvrij lichaam wil maar aan de andere kant wil ik mezelf niet teveel uitsloven.Ik doe ook mijn uiterst best om op gewicht te blijven.Maar toch overheerst de onzekerheid soms.Het is net als wolkenbreuk.Hij komt plotseling en gaat dan weer weg.Ik probeer ook veel dingen zelf en vrolijk mezelf ook weer op.Wat voor mij goed helpt is het gevoel dat ik met anderen,zoals hier bij Viva,erover kan praten en me begrepen voel.Ook helpt sporten en muziek luisteren vaak.

Lieve allemaal,



Sorry dat ik nog even niet op de anderen reageer (oh jee, daar begint het verontschuldigen alweer), maar dat is me nog even teveel. Ik voel me zo overdonderd en schuldig (vreemd genoeg!) dat ik mijn verhaal heb gedaan. Ergens diep van binnen zit een stemmetje dat zegt dat ik het allemaal alleen moet oplossen, dat ik perfect moet zijn, dat ik geen hulp mag vragen, dat ik zwak ben omdat ik dit niet alleen kan (terwijl ik zelf hulpverlener ben!), dat ik dom ben als ik me kwetsbaar opstel want dan zullen anderen me wel afwijzen en dan is het mijn eigen schuld etc etc.

Hartstikke rare kronkelige gedachten, dat besef ik! Ik kan ze een voor een weerleggen, maar ze zijn erg hardnekkig.



Ik wilde wel even laten weten dat ik zoveel heb aan jullie reacties, jullie hebben geen idee. Ik stel me voor het eerst open op en hé wat gebeurt er nou! Ik word niet afgewezen! Dat is van zo belangrijke betekenis voor mij. Eindelijk een plekje waar ik mag zijn wie ik ben...nou dat nog uitbouwen tot de rest van mijn leven (makkelijker gezegd dan gedaan).



Net als wat ik ook in jullie berichten lees, ik weet alles ZO goed. Sterker nog, het is mijn beroep. Maar mezelf helpen...daar loop ik op vast. En daar komt dat hulp vragen weer boven tafel, wat ik zo gigantisch moeilijk vind. Ik wil mijn ouders geen verdriet doen, ze zullen het niet begrijpen, ze zullen me niet kunnen steunen, me misschien niet serieus nemen, het zal het allemaal nog moeilijker maken. En toch zit daar ergens van binnen dat kleine meisje dat getroost wil worden, dat het moe is om in haar eentje te vechten tegen problemen die te groot zijn voor haar...Zo tegenstrijdig allemaal.



Hoe graag ik ook van mijn eetstoornis af wil, het voelt ook zo veilig...Nu amper iemand het weet hoef ik alleen tegenover mezelf verantwoording af te leggen. Niemand (buiten jullie misschien) die dat dubbele gevoel zal begrijpen. Zo graag ervan af willen, maar je er tegelijkertijd zo aan vastklampen, omdat ik niet weet hoe ik zonder moet. Hoe ga ik dan met emoties om?!

Mijn vriend vertelt me heel nuchter dat als ik bang ben dik te worden, dat ik dan ook geen eetbuien moet hebben. Dat zou het hele probleem oplossen. Was het maar zo simpel...Soms voelt het gewoon zo veilig om je 'simpel' met eten bezig te houden. Voel ik me verdrietig, boos, angstig, onbegrepen, ziedaar mijn grote vriend eten. Het vult de leegte op. Naderhand zo'n spijt, schuld, faalgevoel (daar is ie weer!), ANGST...het moet eruit, ALLES moet eruit...alle emoties. En wat voel ik me achteraf heerlijk leeg...bevrijd.



Dankjewel Iry, voor je wijze woorden. Geen oppervlakkig dankjewel, maar een dankjewel dat rechtstreeks vanuit mijn hart komt. Je woorden raken de kern...je laat me mezelf begrijpen. Je hebt gelijk, de juist woorden zullen mijn stoornis niet wegnemen, maar die oh zo belangrijke steun vind ik er wel in en het andere licht dat je erop werpt zet me aan het denken, zodat ik even uit mijn eigen kronkelige gedachtenstroom kom.



Wat je zegt over falen, je hebt helemaal gelijk, het zou volledig geschrapt moeten worden. Ik bereik er niks mee zo te denken en is als ik er even heel nuchter naar kijk ook helemaal niet van toepassing. Maar dat stomme gevoel van falen is zo moeilijk te doorbreken, het zit zo diep. Het gevoel er niet te mogen zijn, minderwaardig te zijn, onzekerheid, mijn emoties mogen er niet zijn...

Ik voel me schuldig (alweer!), want het komt niet voort uit een problematische jeugd. Ik was weliswaar geen onbezorgd kind, was wat verlegen, teruggetrokken, onzeker, maar ik ben nooit gepest, mishandeld, misbruikt...geen echte jeugdtrauma's in tegenstelling tot sommige van jullie. Meteen weer het gevoel, zie je wel, het lag dus echt aan mij, niet aan wat ik aan nare ervaringen heb meegemaakt.

Mijn ouders zijn fijn. Ze zijn soms wat veeleisend, willen het beste voor me, legden daarom de lat hoog. Ik kreeg daarom soms wel het gevoel niet goed genoeg te zijn, legde mijn eigen lat ook steeds hoger om mijn ouders trots op me te laten zijn. Mijn gevoelens werden soms bestraft (ze werden regelmatig boos als ik angstig/verdrietig was). Op dit alles na zijn mijn ouders lieve, warme, verstandige mensen, maar ik durf ze dus niet meer mijn gevoel te laten zien uit angst voor ja...voor wat eigenlijk. Ik denk om door hen (opnieuw!) afgewezen te worden als ik mijn echte ik laat zien.

Volgens mijn therapeut moet ik hier niet zo mee bezig zijn. Dat ik als jong meisje (9 jaar) de langste van de klas was en al ongesteld werd en borstjes kreeg, had gezorgd voor een lichamelijke focus omdat ik ineens uiterlijk anders was dan de rest van mijn leeftijdsgenootjes. Dit in combinatie met mijn onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen en moeite met het uiten van mijn gevoelens leidde tot de eetstoornis. Voldoende verklaring, ik kan me erin vinden, maar verdorie, ik voel me nog zwakker hierdoor.



Iry, je hebt zo gelijk, je ziet het zo helder. Eenzaamheid, verdriet, het alleen doen, geen steun vragen, geen angsten delen, geen ruimte vragen zijn de kern van mijn probleem.

Ik moet leren dat ik er mag zijn, dat ik het waard ben. Soms voel ik dit wel hoor, het gaat met ups en downs, maar het zit er zo ingebakken dat het moeilijk te doorbreken is.



Iedereen bedankt voor jullie steun en lieve, wijze woorden.

Mindie,ten eerst stop met sorry zeggen en voel je alsjeblieft niet schuldig dat je niet op iedereen kunt reageren!Je reageert maar gewoon wanneer je kunt,geen probleem!

En je hebt net als iedereen ook recht op hulp.Je bent absoluut geen zwakkeling en ik vind het erg goed van je dat jij je verhaal zo open hier neerzet.Wees er trots op meid!Je hoef je niet te schaamen voor je eetstoornis.Wat voor werk doe je precies als ik vragen mag?

Geraldine, dankjewel voor je lieve woorden



Met tijden ben ik ook wel eens trots op mezelf. Momenteel overheerst even de andere kant. Ben me er maar al te goed bewust van het veelvuldige sorry zeggen en me schuldig voelen. Tijdens het typen van mijn berichtje had ik ook zo vaak de neiging om het weg te halen en mezelf anders te verwoorden. Maar ja, dat is precies wat ik altijd doe in het 'echte' leven. Goed weer spelen en mijn echte gevoelens niet laten zien. En laat ik een keer wat los, dan het meteen weglachen of bagatelliseren. Dus ja, toch maar wel opgeschreven. Ik weet dat deze gevoelens er niet hoeven te zijn, maar ik ben nog niet zo ver dat ik ze uit mijn woordenboek kan schrappen, maar er wordt aan gewerkt!

Ik ben overigens een bijna afgestudeerd psycholoog, zit in de laatste maand(en) van mijn stage. (oh jee, daar stijgt bij mij al de angst om herkend te worden, als je het niet erg vindt laat ik verder geen details los).

Welkom voor diegenen die erbij gekomen zijn .



En dankjewel Iry, voor je postings. Dat stuk over draagkracht en gevoel van falen, een en al herkenning. En ik heb mezelf altijd kwalijk genomen dat mijn draagkracht niet groter was. Ik had het moeten kunnen verdragen. En dat deed ik ook. Maar er was een uitweg nodig voor de emoties. En dat werd die eetstoornis. En dat nam ik mezelf dan ook weer kwalijk, dat ik het niet kon verdragen en dat het ok was. Nee ik moest daarnaast ook nog eens destructief worden, wat een aansteller!



Ik las het en het verduidelijkte een aantal dingen. Het feit dat ik er niets aan kon doen, dat lijkt me telkens te ontglippen, dat besef. Ik had beter moeten weten. Ik had nog beter moeten begrijpen. Dan was ik niet zo verwond en gehavend geweest.



Dankjewel .

En Mindie, schrijf het op. Precies zoals jij wil. Of zoals het eruit komt. Als het niet duidelijk is, vragen we er wel naar. En dan kun je het dan verduidelijken als je wil. Het is niet erg om het niet perfect te doen .



Misschien dat heel veel schrijven je kan helpen. Alleen al om te durven voelen dat je die ruimte in mag nemen. Dat het ok is. Dat je de brij op tafel mag gooien en er niemand oordeelt. Dat het gezien mag worden al is het nog zo lelijk in je eigen ogen, nog zo onwenselijk. Het is nooit onwenselijk, het is menselijk. En dus mag het er zijn. Wijs jezelf niet af.

Feliciaatje, dat is 't 'm besef ik me nu. Door hier te schrijven op het forum neem ik ruimte in, letterlijk op het scherm. Ik neem andermans tijd in beslag, want jullie lezen mijn verhaal. Als ik niet duidelijk schrijf doen jullie er nog langer over om het te lezen, als ik niet kernachtig schrijf neem ik nog meer plek in.



Gek toch...waar komt dat toch vandaan dat gevoel dat ik er niet mag zijn, dat ik letterlijk geen ruimte in zou mogen nemen. Zo slecht denk ik nou toch ook weer niet over mezelf?! Soms ben ik best tevreden met mezelf, zo'n verschrikkelijk mens vind ik mezelf meestal niet...

Dat is iets waar ik nog niet over uit ben, waar dat minderwaardigheidsgevoel vandaan komt.



Dankjewel feliciaatje, het is me ineens een stuk duidelijker geworden waar dat schuldgevoel over het plaatsen van mijn verhaal vandaan komt.

Ik zal zeker blijven schrijven. Het eindelijk eens uiten wat me dwarszit roept een berg aan emoties op (waardoor ik momenteel terugval v.w.b. mijn eetgedrag, maar dat zal ik er even voor over moeten hebben) en jullie feedback en steun doen me ontzettend goed.

meisjes,



Pijnlijk ontroerd over de verhalen die ik lees. Geraakt door emoties die hier in stukken tekst worden neergeschreven. Donkere randen om onbekende angsten en daarentegen zo tastbaar, voelbaar.... alsof je voor een ander kunt voelen, terwijl je zelf zo weinig weet van dat geen waar een ander mee strubbelt...



Ik wil jullie een hart onder de riem steken. Ik wil oprecht zeggen dat het mij raakt jullie verhalen. Niet jezelf kunnen zijn, mogen zijn, durven zijn. Een geheim leven leiden en dat er eigenlijk helemaal niemand is die je helemaal kent, wat moet dat pijnlijk zijn, anderszijds inderdaad zo veilig. Daar waar iemand niet alles weggeeft, kan men ook niet door gekwetst worden.. eigenlijk is het allemaal zo begrijpelijk.



Ik hoop oprecht dat jullie sterk genoeg zijn om de pijn te doorbreken, over de angst heen kunnen stappen en met trots op jezelf de juiste stap kunnen nemen. Dat jullie eerlijk kunnen zijn tegen diegene die je liefhebt, zodat je weet dat er altijd een paar schouders is om je op te vangen. Ik hoop dat je de weg, manier, vindt om jullie zelf te redden. Blijf schrijven hier, in een dagboek of waar dan ook. Angst? Eenzaam? Hier op dit forum zijn altijd een paar virtuele armen om je een knuffel te geven en luisterend oor te bieden...



Heel veel sterkte lieve meisjes, allemaal.

Djoels,bedankt voor je lieve en meelevende woorden!Ik schrijf vaak van me af.



Heel raar eigenlijk!Ik zit mijn problemen te vergelijken met die van anderen en moet de conclusie trekken dat ze toch minder erg zijn en ik eigenlijk een aansteller ben.Heb het gevoel dat ik het eigenlijk zelf uit moet gaan zoeken maar wil aan de andere kant gewoon alles kunnen zeggen om hart te luchten en ook mijn steun aan kunnen bieden,mijn arm om iedereen heen leggen die het nodig heeft.



Ergens ben ik nog steeds boos dat ze me toen in Schottland niet hebben gelooft,mij de schuld gaven terwijl het echt niet mijn schuld is en dat zijn vrouw me volpropte met snoep en dan tegen me zei dat ik te dik was en dat ik leugens vertelde...zoiets zeg je toch niet tegen iemand.Het is niet mijn schuld.Ik was maar 12.Ik heb ook het recht om te genieten en meestal doe ik het ook.Maar dan hoor ik wel eens weer een opmerking van vroeger die me bij is gebleven en voel ik me weer alleen.Dan moet ik mijn ei kwijt.

Wil trouwens wel ff kwijt dat ik ook echt van de mooie dingen van het leven geniet en niet alleen maar verdrietig ben.Maar ik heb nou eenmaal zo nu en da mijn onzekerheden,dat i.v.m.het sexuel misbruik en ook het verdrinkingsongelukje van mijn broer die gelukkig wel leeft maar in een rolstoel zit en veel hulp nodig heeft.Gelukkig lacht hij veel en is hij altijd vrolijk.Zou hem niet willen missen.Maar soms zou ik willen dat dit allemaal niet was gebeurt.Heb mezelf wel eens de schuld gegeven en een keer in mijn linker onderbeen gesneden omdat ik aandacht wou,wilde niet dood,maar gewoon aandacht,was niet depressief,wilde naar het ziekenhuis,aandacht en cadeaus krijgen want alle aandacht ging naar mijn broer toe.Heb toen ook hulp gehad.Dit is de eerste keer dat ik ervoor uitkom.



Ik heb toen ook gezien hoe ze mijn broer hebben gereanimeerd.Hij lag er helemaal levenloos,ademde niet meer en zijn hart was gestoppt.We wisten niet of hij door zou komen.Maar gelukkig heeft hij het overleefd en kreeg hij veel liefde waardoor hij ook weer kon lachen.



Ik heb wel een paar keer over het ongeluk gedroomd,gebeurt nu niet meer zo vaak.Maar ik droomde dat ik probeerde hem te helpen en ook dat hij weer kon lopen en praten.



Een droom heeft me ontzettend geholpen:Ik droomde dat ik een gesprek met mijn broer had waarin hij zei dat het niet mijn schuld was dat hij (bijna)verdronken was.En dat hij de liefde voelde vooral op de intensief care dat ik er was.Dit heeft ertoe gevoerd,in positieve zin,dat ik minder last heb van schuldgevoelens.



Mindy,goed dat je aan bepaalde punten werkt.Daar doe ik ook mijn best voor.Ik respecteer dat je niet teveel details kwijtwilt,misschien een andere keer?Klinkt in ieder geval interessant en gewoon van je afschrijven jo.Doe ik ook en blijf ik doen want ik merk toch dat het me helpt.

Lieve meiden, heel veel sterkte allemaal!!



Ik lees eigenlijk alleen de posts van Gaia, omdat het me teveel energie kost om de verhalen van iedereen te lezen en omdat ik me er dan teveel mee bezig ga houden (sorry, het is geen desinteresse maar de verhalen zijn gewoon wel heftig.. )



Gaia, als jij ervoor kiest nu door te gaan met je opleiding is dat jouw keuze en dan is dat goed!!

Ik hoop dat je 1 of 2 mensen in je (studenten)omgeving in vertrouwen kunt nemen zodat ze weten dat je niet altijd de leuke gezellige positieve Gaia bent die ze misschien denken dat je bent.

Ieder mens heeft ups en downs en goede vrienden laten je echt niet vallen als het ff minder gaat. Het is fijn als je ook bij iemand terecht kunt als je je minder goed voelt. Dat hoeft niet eens te zijn om erover te praten... maar gewoon ff niet alleen zijn is al fijn, ff gezelschap om je heen.



Zelf ben ik een paar jaar geleden een tijdje opgenomen geweest in de psychiatrie (niet geheel vrijwillig). Niet voor een eetprobleem overigens. Het heeft goede dingen gebracht, maar ook minder goede dingen, en ik kon niet meer terug naar mijn leven van voor de opname.

Ik kan je keuze zeker begrijpen: misschien geven je studie en werk je genoeg houvast, zodat het eetprobleem wat op de achtergrond raakt.



Heel veel succes en sterkte. Ik hoop dat je af en toe laat weten hoe het gaat.

Dankjewel Djoels voor je lieve woorden . (Hoe lang ben je gestopt met roken nu? Zag je motto, goed van je!)



En Mindie, fijn dat je er wat aan had. Ik denk eerlijk gezegd dat veel mensen met een es dit probleem hebben. Dat dat zo dun mogelijk in feite betekent: ik wil proberen zo min mogelijk ruimte in te nemen. En dat je je schaamt dat je toch dat kleine stukje nodig hebt om te ademen en je voeten op neer te zetten. Ik hoop iig dat je blijft schrijven!



Geraldine, ik denk dat het een prettige plek is voor iedereen die zelfbeeld en lichaam door elkaar haalt. Het heeft in essentie geen bal met elkaar te maken en toch worden conclusies getrokken over het een door het ander. Dat geldt voor jou net zo goed. En je hebt een hoop heftige dingen meegemaakt, ik vind het niet gek dat je ergens soms wel gefixeerd bent op je lichaam. Het geeft controle wanneer alles oncontroleerbaar lijkt te zijn. Iig iets om je aan vast te klampen. Zelfs al is het negatief. Dus je hoeft het niet te vergelijken of te zeggen: mijn probleem is zoveel minder erg, sorry dat ik ruimte inneem! (hebbie 'm weer ).



Trouwens, nog even een ontzettend dikke voor jou Loving Life. Iry had al alles gezegd wat ik had willen/kunnen zeggen en dan nog zoveel mooier. Ik sluit me erbij aan en ik denk aan je.

Moonlight,je hoef je niet rot erover te voelen omdat je niet op iedereen kunt of wilt reageren.En er is in der daad zoveel geschreven hier.Ik heb dat ook dat ik niet altijd op iedereen kan reageren.Hoe gaat het nu met je?



Lovinglife,ook voor jou een dikke knuf meid!



Feliciaatje,ben erg blij dat ik hier mag komen schrijven.En ook het gevoel dat ik begrepen wordt doet me goed en dat ik niet alleen ben.Soms moet ik dingen ook gewoon van me afschrijven.De reden dat ik dacht dat mijn gebeurtenissen minder erg zouden zijn heeft ook ermee te maken dat ik niet verkracht maar slechts aangeraakt ben tegen mijn zin.Maar goed dat is ook best ernstig.Nu ik niet alles heb gelezen omdat het best veel is heb ik een vraagje aan je.Wat voor eetstoornis heb je?Wat is de oorzak en heb je hulp?Hoe gaat het verder?Ook voor jou geldt dat je hier je hart mag luchten wanneer je wilt.



Volgende week zal ik niet zoveel tijd hebben om te posten.Maar ik zal dus af en toe zeker meeschrijven.Bedankt voor jullie warme welkomst!

Elmervrouw schreef op 10 augustus 2008 @ 11:01:

Het is een heeeeele lieve golden retriever, echt een goeie lobbes, mijn hond

(en ik was vroeger ook bang voor honden.. ik fietste straten om als ik er eentje zag!)

Klinkt alsof ik die wel kan hebben zonder te gaan hyperventileren



Nou......eh, wie neemt de stoepkrijt mee?,jij of ik

Moonlight met alle respect voor het advies dat je Gaia geeft.

Ik moet dit uit bezorgdheid voor Gaia toch tegenspreken.



Het is in deze situatie niet goed als ze niet voor intensievere behandeling kiest en die keuze zal meteen betekenen dat ze haar studie tijdelijk in de ijskast moet zetten.



Wat ze ook kiest,ik zal haar keuze respecteren en haar proberen te ondersteunen.



Maar ik blijf er heel stellig in.

Ze geeft zelf eerder in het topic aan dat ze voelt dat wat ze nu doet niet helpt en niet genoeg is,daar gaan mijn alarmbellen al rinkelen.

Bovendien,een eetstoornis is een zeer complexe,hardnekkige en levensgevaarlijke ziekte.

Het is al zeer moeilijk om er vanaf te komen mèt intensieve behandeling (niet onmogelijk,maar moeilijk)

Hoe eerder je het aanpakt,hoe groter de kans van slagen.



Een eetstoornis verdwijnt niet zomaar op de achtergrond,nooit!

Maar dat weet ze zelf ook wel.



Ik snap dat je dit advies geeft met de beste bedoelingen,ik hoop dat je het ook niet persoonlijk aantrekt,maar dit moest ik schrijven,voor Gaia en voor alle schrijvers en lezers hier met een eetstoornis.



Ik maak therapie zeker niet heilig,er kunnen inderdaad ook nadelen aan zitten,dat deel ik wel met je.

Maar in dit geval,

het doel heiligt de middelen.





Voor jou,want ik lees tussen de regels door dat jij ook heel wat op je bordje hebt gehad.

claire123 schreef op 10 augustus 2008 @ 12:19:

[...]



Lieve Iry....:hug:

Super om te lezen..ik heb er bewondering voor...juist omdat je al vaker hulp hebt gehad/ gezocht.

Zoek iemand uit die je op jouw niveau kan helpen...Die minstens zoveel diepgang heeft als jij..dat is denk ik heel belangrijk. Met minder geen genoegen nemen he!





En voor iedereen die hem kan gebruiken ook een dikke knuf!!

Dank je lieve schat!

Ik moet gewoon weer wat gaan zoeken,dit is een te zware last.