Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
zaterdag 30 augustus 2008 om 22:50
Hoi lieve iedereen,
Ook ik ben erg benieuwd hoe het gaat met jullie..
Ik reageer misschien niet altijd, maar ik lees jullie posts wel en leef met jullie mee.
Ik heb alleen niet veel nuttigs te zeggen, behalve dan dat ik iedereen veel sterkte wens en dat ik het bijzonder vond dat men zo lief tegen elkaar is hier.
Ik zie dat er wordt gevraagd hoe het met me gaat.
Goed. Best wel. Ben weer erg druk, alles gaat weer beginnen.
Ik ben wel weer wat afgevallen en het goede nieuws is dat ik al sinds vorige week woensdag geen eetbui meer heb gehad.
Het is nu ook sinds vorige week dinsdag dat ik niet meer te weinig heb gegeten.
Kleine overwinningen en het is wachten op de volgende paar stapjes achteruit.
Om vervolgens weer door te gaan. Ik moet gewoon, want I'll be damned als ik dit mijn leven laat verpesten...
Haha ik zeg dat en ik denk; maar eerst dun worden!
Het is zó raar hoe dit denken je leven overheerst.
Hoe krom je nadenkt en hoeveel leuke dingen je jezelf ontzegt.
Ook ik ben erg benieuwd hoe het gaat met jullie..
Ik reageer misschien niet altijd, maar ik lees jullie posts wel en leef met jullie mee.
Ik heb alleen niet veel nuttigs te zeggen, behalve dan dat ik iedereen veel sterkte wens en dat ik het bijzonder vond dat men zo lief tegen elkaar is hier.
Ik zie dat er wordt gevraagd hoe het met me gaat.
Goed. Best wel. Ben weer erg druk, alles gaat weer beginnen.
Ik ben wel weer wat afgevallen en het goede nieuws is dat ik al sinds vorige week woensdag geen eetbui meer heb gehad.
Het is nu ook sinds vorige week dinsdag dat ik niet meer te weinig heb gegeten.
Kleine overwinningen en het is wachten op de volgende paar stapjes achteruit.
Om vervolgens weer door te gaan. Ik moet gewoon, want I'll be damned als ik dit mijn leven laat verpesten...
Haha ik zeg dat en ik denk; maar eerst dun worden!
Het is zó raar hoe dit denken je leven overheerst.
Hoe krom je nadenkt en hoeveel leuke dingen je jezelf ontzegt.
zaterdag 30 augustus 2008 om 22:58
zondag 31 augustus 2008 om 21:59
woensdag 3 september 2008 om 17:09
LovingLife, zet hem op!
Goed dat je de eerste (verschrikkelijke) weken doorstaan hebt en dat het nu beter gaat. En wat fijn dat je meteen aan je lichaam kunt zien dat je nu gezonder bent!!
Gaia, wat goed van je dat je al een paar dagen geen eetbuien hebt gehad!!
En zo te zien is er een duidelijk verband: als je niet te weinig eet, heb je ook minder kans op een eetbui
Blijf alsjeblieft goed eten iedere dag... zonder energie kun je ook niet studeren. En daar ging je juist voor, toch?
Zet hem op!
Goed dat je de eerste (verschrikkelijke) weken doorstaan hebt en dat het nu beter gaat. En wat fijn dat je meteen aan je lichaam kunt zien dat je nu gezonder bent!!
Gaia, wat goed van je dat je al een paar dagen geen eetbuien hebt gehad!!
En zo te zien is er een duidelijk verband: als je niet te weinig eet, heb je ook minder kans op een eetbui
Blijf alsjeblieft goed eten iedere dag... zonder energie kun je ook niet studeren. En daar ging je juist voor, toch?
Zet hem op!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 3 september 2008 om 17:45
Hoi loving life,
Ik vind echt knap van je! Ik hoop dat het steeds beter met je zal gaan. Je hebt de eerste stappen al gezet, ik heb er bewondering voor.
Ik heb gister een kleine setback gehad.
Had maandag 'normaal' gegeten (2000 calorieën, tot aan de calorie toe, met dank aan de dietiste....) en aangezien ik liever minder eet, voelde dat niet zo goed.
Gister niet gegeten en ben vervolgens flauw gevallen.
Zo gaat dat als je de hele dag met je hersens (studie) bezig bent & dan niet eet!
Ik ben met mijn hoofd tegen een tafel aangegleden/gevallen en heb een flinke bult bij mijn oog en het is helemaal blauw. (feeling sexy, not)
Behalve mijn medestudentjes ben ik zelf ook erg geschrokken.
Little wake-up call om het zo te zeggen.
Ik ga mijn omelet met 3!! boterhammen nu maar is verder opsmikkelen en het bakje yoghurt dat nu door mijn tante is klaar gezet ook opeten.
Iedereen zorgt voor me, dat maakt het ietsjes makkelijker.
Lieve loving life, succes meis!
En iedereen nog een fijne woensdagavond:)
Groetjes, Gaia
Ik vind echt knap van je! Ik hoop dat het steeds beter met je zal gaan. Je hebt de eerste stappen al gezet, ik heb er bewondering voor.
Ik heb gister een kleine setback gehad.
Had maandag 'normaal' gegeten (2000 calorieën, tot aan de calorie toe, met dank aan de dietiste....) en aangezien ik liever minder eet, voelde dat niet zo goed.
Gister niet gegeten en ben vervolgens flauw gevallen.
Zo gaat dat als je de hele dag met je hersens (studie) bezig bent & dan niet eet!
Ik ben met mijn hoofd tegen een tafel aangegleden/gevallen en heb een flinke bult bij mijn oog en het is helemaal blauw. (feeling sexy, not)
Behalve mijn medestudentjes ben ik zelf ook erg geschrokken.
Little wake-up call om het zo te zeggen.
Ik ga mijn omelet met 3!! boterhammen nu maar is verder opsmikkelen en het bakje yoghurt dat nu door mijn tante is klaar gezet ook opeten.
Iedereen zorgt voor me, dat maakt het ietsjes makkelijker.
Lieve loving life, succes meis!
En iedereen nog een fijne woensdagavond:)
Groetjes, Gaia
donderdag 4 september 2008 om 13:58
Loving live.
Lieve schat ik ben onwijs trots op je.
De tranen springen in mijn ogen als ik lees dat je je niet uit het veld hebt laten slaan.
langzaam een beetje vertrouwen krijgt.
Het is nog een lange weg met vallen en opstaan.
Je zal flinke dips krijgen en grote overwinningen.
Maar ga meisje!!!
Echt, verlos je van deze akelige ziekte.
Ik weet hoe moeilijk het is,ik leef met je mee.
Gaia,
Oei meisje,dat is geen goed teken.je lichaam geeft duidelijk een grens aan.
Kan je dat? ernaar luisteren.
Ik druk je nogmaals op het hart,ga voor intensieve hulp.
Ontneem jezelf niet de kans op genezing,
Pas dan kan je je doelen bereiken die je wil in het leven zonder een extra berg te moeten beklimmen.
Ik gun het je zo.
Ik ben zelf ook druk bezig om hulp te zoeken (weer).
Ik heb nogal een heftige periode op dit moment.
Mijn relatie heeft een flinke deuk doordat vriend heeft gemeld dat hij niet meer van mij houdt en de relatie wil stoppen.
Nu gaan we het toch nog een kans geven.
Maar moeilijk is het wel.
Mijn eetstoornis moet beperkt worden en daar heb ik hulp bij nodig.
Ik heb nu 13 dagen geen eetbuien gehad en niet gebraakt.
Dat is het langst sinds jaren.
Wel lukt hij mij nu moeilijk om meer te gaan eten en mijn gewicht lijdt daaronder.
Ook ik heb nog een lange weg te gaan,maar ik geef niet op!
Liefs allemaal.
Lieve schat ik ben onwijs trots op je.
De tranen springen in mijn ogen als ik lees dat je je niet uit het veld hebt laten slaan.
langzaam een beetje vertrouwen krijgt.
Het is nog een lange weg met vallen en opstaan.
Je zal flinke dips krijgen en grote overwinningen.
Maar ga meisje!!!
Echt, verlos je van deze akelige ziekte.
Ik weet hoe moeilijk het is,ik leef met je mee.
Gaia,
Oei meisje,dat is geen goed teken.je lichaam geeft duidelijk een grens aan.
Kan je dat? ernaar luisteren.
Ik druk je nogmaals op het hart,ga voor intensieve hulp.
Ontneem jezelf niet de kans op genezing,
Pas dan kan je je doelen bereiken die je wil in het leven zonder een extra berg te moeten beklimmen.
Ik gun het je zo.
Ik ben zelf ook druk bezig om hulp te zoeken (weer).
Ik heb nogal een heftige periode op dit moment.
Mijn relatie heeft een flinke deuk doordat vriend heeft gemeld dat hij niet meer van mij houdt en de relatie wil stoppen.
Nu gaan we het toch nog een kans geven.
Maar moeilijk is het wel.
Mijn eetstoornis moet beperkt worden en daar heb ik hulp bij nodig.
Ik heb nu 13 dagen geen eetbuien gehad en niet gebraakt.
Dat is het langst sinds jaren.
Wel lukt hij mij nu moeilijk om meer te gaan eten en mijn gewicht lijdt daaronder.
Ook ik heb nog een lange weg te gaan,maar ik geef niet op!
Liefs allemaal.
zaterdag 11 oktober 2008 om 19:04
hoi jeetje ik vond je posting alleereerste posting ontzettend irritant. En toen ben ik verder gaan lezen omdat ik zag dat je veel reacties hebt gekregen. Na eerste pagina ben ik dit al gaan schrijven.
Het is toch verschrikkelijk dat jonge gezonde vrouwen zo ontzettend met zichzelf in de knoop kunnen zitten. Inderdaad ipv te genieten en te koesteren dat je gezond bent van lichaam, zo ontevreden met je zelf zijn. Maar ja het is zoals het is. Je weet wel wat beter is maar het is veel te moeilijk om dat ineens te veranderen. Ik snap mijzelf ook niet. Ik sport veel, ben recent van 5 uur per week naar 10 uur gegaan en toch iedere keer als ik in de spiegel kijk zie ik een huge persoon. IK SNAP DAT NIEt. Ik weet dat mijn benen strakker zijn geworden en dat mijn buik is geslonken, maar toch! Ik vind en blijf mijzelf een gigantisch groot persoon vinden. Niet dik, maar groot. En als ik naast iemand sta, dan vind ik het wel meevallen, maar als ik mijzelf alleen in de spiegel zie...gewoon een grote vrouw zie ik. Groot in de zin van breed. En ik word er gek van. Ik weet dat t niet zo kan zijn, maar het is er. Ik kijk in de spiegel in een winkel in het voorbijgaan en dan zie ik mijzelf en ik ben huiverig om mijzelf te zien in d spiegel. Gewoon bang om mijn beeld te zien en te zien dat ik inderdaad grote brede heupen heb. God zeg...hopeloos. Verder functioneer ik echt prima, gaat alles ok. Ben gezellig en spontaan..maak snel contact, ben geliefd bij vrienden en soms gangmaker...maar dit...dit is een raar iets. En ik blijf het niet snappen!
Het is toch verschrikkelijk dat jonge gezonde vrouwen zo ontzettend met zichzelf in de knoop kunnen zitten. Inderdaad ipv te genieten en te koesteren dat je gezond bent van lichaam, zo ontevreden met je zelf zijn. Maar ja het is zoals het is. Je weet wel wat beter is maar het is veel te moeilijk om dat ineens te veranderen. Ik snap mijzelf ook niet. Ik sport veel, ben recent van 5 uur per week naar 10 uur gegaan en toch iedere keer als ik in de spiegel kijk zie ik een huge persoon. IK SNAP DAT NIEt. Ik weet dat mijn benen strakker zijn geworden en dat mijn buik is geslonken, maar toch! Ik vind en blijf mijzelf een gigantisch groot persoon vinden. Niet dik, maar groot. En als ik naast iemand sta, dan vind ik het wel meevallen, maar als ik mijzelf alleen in de spiegel zie...gewoon een grote vrouw zie ik. Groot in de zin van breed. En ik word er gek van. Ik weet dat t niet zo kan zijn, maar het is er. Ik kijk in de spiegel in een winkel in het voorbijgaan en dan zie ik mijzelf en ik ben huiverig om mijzelf te zien in d spiegel. Gewoon bang om mijn beeld te zien en te zien dat ik inderdaad grote brede heupen heb. God zeg...hopeloos. Verder functioneer ik echt prima, gaat alles ok. Ben gezellig en spontaan..maak snel contact, ben geliefd bij vrienden en soms gangmaker...maar dit...dit is een raar iets. En ik blijf het niet snappen!
woensdag 15 oktober 2008 om 00:29
Hoi Moonlight, ik kijk toevallig net weer voor het eerst.
Hoe het met mij gaat staat hieronder. En hoe gaat het met jou?
Iry, hoe gaat het met je? Heb je de hulp gevonden waar je naar op zoek was..?
Lepa Ana, tja.. Zo is het bij veel vrouwen tegenwoordig.
Misschien heb je iets aan Zo moeder, zo dochter.
Een heel goed boek, ik heb er veel aan gehad.
Tja, hoe het met mij gaat..
5 kilo afgevallen in 2 en een halve week. 4 kilo bijgekomen in anderhalve week. Geeft het beeld meteen al weer.
Wat ik wel heb gedaan is 2 van mijn beste vriendinnen in vertrouwen genomen. Het helpt om mijn gedachtes te delen met mensen die 'normaal' denken. Ook zij letten nu iets meer op me. Zo eten we nu wat vaker samen. Als je met mensen omgaat die normaal met eten omgaan, is het makkelijker om het zelf ook te doen.
Gek genoeg was ik vergeten dat ik het een aantal jaar terug ook al voorzichtig had aangekaart.
Dat ik wel is spuugde enzo.
De laatste keer dat ik dat heb gedaan is trouwens vrijdag geweest. Mijn hele gezicht zat weer onder de bloeduitstortinkjes. Ik maak mezelf elke keer weer aan het schrikken, maar die knop omdraaien blijft zo verdomd moeilijk.
Positief puntje; het lukt me wél om te ontbijten, te lunchen en avond te eten. Toegegeven, soms te weinig en soms te veel.
Maar ik doe het. Ik neem tussendoortjes, drink gezellig wijntjes mee en voel me niet schuldig.
Dat doe ik pas als ik weer te veel eet omdat ik doorsla. En dan voel ik me weer schuldig omdat ik als gevolg te weinig ga eten.
Wat ik probeer te zeggen: als ik normaal eet, gaat het eindelijk weer goed! Nu is het nog vechten om normaal te eten en de balans te vinden. Maar dat het schuldgevoel nu weg is als ik gewoon eet, is voor mij enorme stap vooruit.
Ik ben ook heel nieuwsgierig hoe het met iedereen gaat die hier heeft gepost.. Ik hoop snel weer iets van jullie te lezen.
En echt, wil even zeggen hoe dankbaar ik ben voor alle interesse en de lieve en bemoedigende woorden. Super, dat een stel vrouwen die elkaar niet kennen, zo lief voor elkaar kunnen zijn.
Hoe het met mij gaat staat hieronder. En hoe gaat het met jou?
Iry, hoe gaat het met je? Heb je de hulp gevonden waar je naar op zoek was..?
Lepa Ana, tja.. Zo is het bij veel vrouwen tegenwoordig.
Misschien heb je iets aan Zo moeder, zo dochter.
Een heel goed boek, ik heb er veel aan gehad.
Tja, hoe het met mij gaat..
5 kilo afgevallen in 2 en een halve week. 4 kilo bijgekomen in anderhalve week. Geeft het beeld meteen al weer.
Wat ik wel heb gedaan is 2 van mijn beste vriendinnen in vertrouwen genomen. Het helpt om mijn gedachtes te delen met mensen die 'normaal' denken. Ook zij letten nu iets meer op me. Zo eten we nu wat vaker samen. Als je met mensen omgaat die normaal met eten omgaan, is het makkelijker om het zelf ook te doen.
Gek genoeg was ik vergeten dat ik het een aantal jaar terug ook al voorzichtig had aangekaart.
Dat ik wel is spuugde enzo.
De laatste keer dat ik dat heb gedaan is trouwens vrijdag geweest. Mijn hele gezicht zat weer onder de bloeduitstortinkjes. Ik maak mezelf elke keer weer aan het schrikken, maar die knop omdraaien blijft zo verdomd moeilijk.
Positief puntje; het lukt me wél om te ontbijten, te lunchen en avond te eten. Toegegeven, soms te weinig en soms te veel.
Maar ik doe het. Ik neem tussendoortjes, drink gezellig wijntjes mee en voel me niet schuldig.
Dat doe ik pas als ik weer te veel eet omdat ik doorsla. En dan voel ik me weer schuldig omdat ik als gevolg te weinig ga eten.
Wat ik probeer te zeggen: als ik normaal eet, gaat het eindelijk weer goed! Nu is het nog vechten om normaal te eten en de balans te vinden. Maar dat het schuldgevoel nu weg is als ik gewoon eet, is voor mij enorme stap vooruit.
Ik ben ook heel nieuwsgierig hoe het met iedereen gaat die hier heeft gepost.. Ik hoop snel weer iets van jullie te lezen.
En echt, wil even zeggen hoe dankbaar ik ben voor alle interesse en de lieve en bemoedigende woorden. Super, dat een stel vrouwen die elkaar niet kennen, zo lief voor elkaar kunnen zijn.
woensdag 15 oktober 2008 om 00:42
Hey lieve Gaia .
Klinkt heftig hoe het gaat ondanks dat het gaat. Knap van je, hou vol en dan wordt het steeds iets vanzelfsprekender en makkelijker.
Wat bij mij hielp toendertijd was mijzelf een vrij strict dieet voorschrijven. Dit en dit moest ik minimaal gegeten hebben, elke dag. Elke dag braaf ontbijt, lunch, diner, de hoeveelheden, rekening houdend met hoeveel energie ik verbruikte die dag, simpele tussendoortjes (appel, stukje ontbijtkoek, kopje soep).
Doordat het echt een streng regime was kon ik het mijzelf aanleren. En werd ik na verloop van tijd flexibeler, ook omdat mijn lichaam weer duidelijke hongersignalen begon af te geven. Ik heb dat nog een tijd volgehouden tot ik durfde te vertrouwen op de signalen, het ook echt leuk ging vinden dat mijn lichaam zelf kon laten merken waar het behoefte aan had.
Een dagje rustig aandoen omdat je de dag ervoor te enthousiast bent geweest is best ok, zolang het binnen het gezonde blijft en je niet gaat compenseren door de echt belangrijke brandstof te elimineren.
Succes ermee .
Klinkt heftig hoe het gaat ondanks dat het gaat. Knap van je, hou vol en dan wordt het steeds iets vanzelfsprekender en makkelijker.
Wat bij mij hielp toendertijd was mijzelf een vrij strict dieet voorschrijven. Dit en dit moest ik minimaal gegeten hebben, elke dag. Elke dag braaf ontbijt, lunch, diner, de hoeveelheden, rekening houdend met hoeveel energie ik verbruikte die dag, simpele tussendoortjes (appel, stukje ontbijtkoek, kopje soep).
Doordat het echt een streng regime was kon ik het mijzelf aanleren. En werd ik na verloop van tijd flexibeler, ook omdat mijn lichaam weer duidelijke hongersignalen begon af te geven. Ik heb dat nog een tijd volgehouden tot ik durfde te vertrouwen op de signalen, het ook echt leuk ging vinden dat mijn lichaam zelf kon laten merken waar het behoefte aan had.
Een dagje rustig aandoen omdat je de dag ervoor te enthousiast bent geweest is best ok, zolang het binnen het gezonde blijft en je niet gaat compenseren door de echt belangrijke brandstof te elimineren.
Succes ermee .
woensdag 15 oktober 2008 om 09:45
Hoi feliciaatje,
Dat moet ik ook doen wat jij nu zegt.
Ik weet nu nog niet goed wat ik moet eten.
Omdat ik mezelf zo vaak dingen ontzeg en ook (vr)eetbuien heb, is het luisteren naar mijn lichaam er al lang niet meer bij.
Honger negeer ik en dat gevoel van vol zitten ook.
Bij jou kwam dat dus naar verloop van tijd terug?
Had je ook wel eens terugvallen dan..?
Dat moet ik ook doen wat jij nu zegt.
Ik weet nu nog niet goed wat ik moet eten.
Omdat ik mezelf zo vaak dingen ontzeg en ook (vr)eetbuien heb, is het luisteren naar mijn lichaam er al lang niet meer bij.
Honger negeer ik en dat gevoel van vol zitten ook.
Bij jou kwam dat dus naar verloop van tijd terug?
Had je ook wel eens terugvallen dan..?
woensdag 15 oktober 2008 om 11:34
Ik heb zeker terugvallen gehad, ook niet anders verwacht. Het is een proces dus met vallen en opstaan. Als je jezelf niet te hard op je kop zit wanneer je weer 's valt, het gewoon ziet als iets wat natuurlijk kan gebeuren, dan is het ook veel makkelijker om weer de draad op te pakken. Hoe meer je het met falen associeert, met jouw falen voor de zoveelste keer, hoe moeilijker je het jezelf maakt om jezelf te gunnen gezond te worden.
Elke dag is een nieuwe dag. Elk moment is een nieuw moment. Je kunt telkens ervoor kiezen om weer te beginnen, om verder te gaan waar je mee bezig was. Ik weet hoe moeilijk het is maar je kunt jezelf zo "hertrainen". Valt niet mee, het heeft mij ook een tijd gekost en ik merkte jaren daarna nog dat ik met sporen ervan zotussendoor zat te worstelen. Ik ga ervanuit dat het altijd een kwetsbare plek zal blijven ook al is het nu alweer jaren prima, eet ik goed en verantwoord, snoep ik ook regelmatig met geen tot weinig ( ) schuldgevoel enz.
De hongersignalen komen echt terug. Ik heb van mijn 12de tot mijn 24ste hiermee lopen klooien alhoewel het in bepaalde periodes veel erger was dan andere. Toen ik eenmaal begon met echt goed eten merkte ik na 3 weken ongeveer dat mijn lichaam begon te reageren. Na anderhalve maand ongeveer was het behoorlijk normaal. Het heeft nog wat tijd nodig gehad om te settelen maar het gaat dus heel snel in feite als je bedenkt hoeveel schade je hebt toegebracht. Je lichaam wil graag gezond zijn, het zal je helpen hierbij, je moet er weer op leren vertrouwen.
Er waren dingen in die beginperiode die ik vermeed omdat ik wist dat ze eetbuien uitlokten. Gewoon een tijdje niet de kat op het spek binden. Dus als je ergens moeite mee hebt, laat het dan even. Dat komt later wel weer.
Het dieet wat ik mijzelf heb opgelegd in die tijd was heel standaard. 2 boterhammen bij ontbijt en 2 bij de lunch met beleg waar ik zin in had. Tussendoor fruit, ontbijtkoek. 's Middags vaak een kop soep zo tussen 4 en 5, een van de kwetsbare momenten . En wat knabbelgroenten of een handje nootjes of nog een boterham als ik flauw was. 's Avonds een bord met eten, veel groenten, een "normale" portie pasta of aardappelen of rijst (dat soort dingen kun je checken bij Voedingscentrum of je kijkt het bij vriendinnen af haha). Soms vlees, soms vegetarisch maar vegetarisch houdt dan wel in: iets van tofu of vegetarische burger, noten, kaas, dus niet helemaal skippen die groep. Belangrijk.
Als ik veel zin had in een toetje (eet ik nog steeds zelden maar zotussendoor mjam) haalde ik een klein bakje chocolademousse oid waarbij op dus op is. Geen gezeur met nog een heel pak of hele bak in de koelkast want dat gaat makkelijk mis. Dat gaat nu wel prima trouwens maar je moet heel realistisch zijn met in hoeverre je jezelf kunt vertrouwen.
Daarnaast ben ik veel gaan lopen. Elke dag ongeveer een uur. Ik ben geen fitnessfanaat, dat zit er gewoon niet in. Maar de hele dag stilzitten is ook niet goed. Na een tijdje merkte ik dat ik niet meer zonder kon. Niet overdrijven dus niet dat het is om te compenseren maar gewoon lekker bewegen, je bloedsomloop goed op gang houden, je lichaam te helpen, je geest leeg te maken. Dat hielp en helpt mij heel goed, doe het nog steeds en ik geniet ervan. Ik denk dat iedereen zo wel een ideale manier van beweging kan vinden. Iets wat je elke dag graag doet.
Het is een combinatie van discipline en mild leren zijn naar jezelf toe. Je hoeft het niet allemaal in 1 keer goed te doen. Je doet je best. Met dat uitgangspunt en discipline kom je een heel eind .
Elke dag is een nieuwe dag. Elk moment is een nieuw moment. Je kunt telkens ervoor kiezen om weer te beginnen, om verder te gaan waar je mee bezig was. Ik weet hoe moeilijk het is maar je kunt jezelf zo "hertrainen". Valt niet mee, het heeft mij ook een tijd gekost en ik merkte jaren daarna nog dat ik met sporen ervan zotussendoor zat te worstelen. Ik ga ervanuit dat het altijd een kwetsbare plek zal blijven ook al is het nu alweer jaren prima, eet ik goed en verantwoord, snoep ik ook regelmatig met geen tot weinig ( ) schuldgevoel enz.
De hongersignalen komen echt terug. Ik heb van mijn 12de tot mijn 24ste hiermee lopen klooien alhoewel het in bepaalde periodes veel erger was dan andere. Toen ik eenmaal begon met echt goed eten merkte ik na 3 weken ongeveer dat mijn lichaam begon te reageren. Na anderhalve maand ongeveer was het behoorlijk normaal. Het heeft nog wat tijd nodig gehad om te settelen maar het gaat dus heel snel in feite als je bedenkt hoeveel schade je hebt toegebracht. Je lichaam wil graag gezond zijn, het zal je helpen hierbij, je moet er weer op leren vertrouwen.
Er waren dingen in die beginperiode die ik vermeed omdat ik wist dat ze eetbuien uitlokten. Gewoon een tijdje niet de kat op het spek binden. Dus als je ergens moeite mee hebt, laat het dan even. Dat komt later wel weer.
Het dieet wat ik mijzelf heb opgelegd in die tijd was heel standaard. 2 boterhammen bij ontbijt en 2 bij de lunch met beleg waar ik zin in had. Tussendoor fruit, ontbijtkoek. 's Middags vaak een kop soep zo tussen 4 en 5, een van de kwetsbare momenten . En wat knabbelgroenten of een handje nootjes of nog een boterham als ik flauw was. 's Avonds een bord met eten, veel groenten, een "normale" portie pasta of aardappelen of rijst (dat soort dingen kun je checken bij Voedingscentrum of je kijkt het bij vriendinnen af haha). Soms vlees, soms vegetarisch maar vegetarisch houdt dan wel in: iets van tofu of vegetarische burger, noten, kaas, dus niet helemaal skippen die groep. Belangrijk.
Als ik veel zin had in een toetje (eet ik nog steeds zelden maar zotussendoor mjam) haalde ik een klein bakje chocolademousse oid waarbij op dus op is. Geen gezeur met nog een heel pak of hele bak in de koelkast want dat gaat makkelijk mis. Dat gaat nu wel prima trouwens maar je moet heel realistisch zijn met in hoeverre je jezelf kunt vertrouwen.
Daarnaast ben ik veel gaan lopen. Elke dag ongeveer een uur. Ik ben geen fitnessfanaat, dat zit er gewoon niet in. Maar de hele dag stilzitten is ook niet goed. Na een tijdje merkte ik dat ik niet meer zonder kon. Niet overdrijven dus niet dat het is om te compenseren maar gewoon lekker bewegen, je bloedsomloop goed op gang houden, je lichaam te helpen, je geest leeg te maken. Dat hielp en helpt mij heel goed, doe het nog steeds en ik geniet ervan. Ik denk dat iedereen zo wel een ideale manier van beweging kan vinden. Iets wat je elke dag graag doet.
Het is een combinatie van discipline en mild leren zijn naar jezelf toe. Je hoeft het niet allemaal in 1 keer goed te doen. Je doet je best. Met dat uitgangspunt en discipline kom je een heel eind .
woensdag 15 oktober 2008 om 11:41
Oh en wat daarnaast belangrijk is, is om de triggers voor eetbuien in de gaten te houden. Als je jezelf dwingt om gezond en met een ritme te eten en je sjoemelt daar niet meer mee, krijg je een probleem.
De eetbuien zijn ergens voor. Ontlading, troost, frustratie kwijt kunnen enz. Wanneer je jezelf geen eetbuien toestaat zit je dus met die emoties. Daar moet je niet van weglopen maar wederom jezelf een schop onder de kont geven en gaan kijken wat je nodig hebt. Moet je je grenzen verdedigen? Doe dat. Ook al is het een dag later als je overdonderd bent, je mag erop terugkomen. Ben je boos? Laat het weten of ram op zijn minst je kussens in elkaar of ga een blokje om en kijk hoe je je boosheid constructief kunt leren inzetten. Voel je je eenzaam? Kijk dan wat je nodig hebt om je niet eenzaam te voelen. Durf mensen te bellen of besluit jezelf te verwennen met een boek en een pot thee of een leuke film of een beauty avond. Spreek regelmatig af, doe leuke dingen. Dat stilt ook een stuk honger binnenin .
De eetbuien zijn ergens voor. Ontlading, troost, frustratie kwijt kunnen enz. Wanneer je jezelf geen eetbuien toestaat zit je dus met die emoties. Daar moet je niet van weglopen maar wederom jezelf een schop onder de kont geven en gaan kijken wat je nodig hebt. Moet je je grenzen verdedigen? Doe dat. Ook al is het een dag later als je overdonderd bent, je mag erop terugkomen. Ben je boos? Laat het weten of ram op zijn minst je kussens in elkaar of ga een blokje om en kijk hoe je je boosheid constructief kunt leren inzetten. Voel je je eenzaam? Kijk dan wat je nodig hebt om je niet eenzaam te voelen. Durf mensen te bellen of besluit jezelf te verwennen met een boek en een pot thee of een leuke film of een beauty avond. Spreek regelmatig af, doe leuke dingen. Dat stilt ook een stuk honger binnenin .
donderdag 16 oktober 2008 om 13:26
Lieve Gaaia,ben erg blij weer van je te horen.Wel een beetje emotioneel berichtje en ik hoop dat je blijft vechten want je zegt zelf al dat je het tegen 2 vriendinnen hebt gezegd en dat het al redelijk lukt om s'morgends,s'midags en s'avonds te eten.Dat zijn al 2 positieve punten waar je echt trots op kunt zijn.Ga ervoor meid want ik ruik je vechtersmoed!Heb trouwens nog wel ff een voorstel aan je:Heb je zin om bin de pijler ''eten''bij het topic ''wat heb je vandaag gegeten'' mee te schrijven?Kon Lisza,die ook met een eetprobleem worstelt,overhalen om mee te schrijven.Het is een leuk clubje en we steunen elkaar supergoed.Er zijn meiden met een eetstoornis en meiden zonder eetstoornis zoals ik b.v.Maar het is vrijwillig.Veel sterkte met alles en ik spreek je weer.
vrijdag 17 oktober 2008 om 13:22
Goed om weer wat te horen.
Ik heb nu heel weinig tijd (niet eens om te lezen) maar kan melden dat het met mij goed gaat.
Heb het alleen te druk, dat is een punt om aan te werken
En heb (weer) buitenland-plannen.
Ik kom later terug om alles te lezen. voor jullie allemaal.
Ik heb nu heel weinig tijd (niet eens om te lezen) maar kan melden dat het met mij goed gaat.
Heb het alleen te druk, dat is een punt om aan te werken
En heb (weer) buitenland-plannen.
Ik kom later terug om alles te lezen. voor jullie allemaal.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 10 februari 2009 om 12:21
Goed dat topic ge-up-t is, ik zocht hem. Was even benieuwd hoe het met iedereen gaat.
Zelf heb ik eerlijkgezegd een dip achter de rug (depressie). Maar ik ben er weer aardig bovenop gelukkig.
Gaia, kom je nog weleens op het forum? Hoe gaat het met je?
Zelf heb ik eerlijkgezegd een dip achter de rug (depressie). Maar ik ben er weer aardig bovenop gelukkig.
Gaia, kom je nog weleens op het forum? Hoe gaat het met je?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 13 februari 2009 om 20:48
Hoi iedereen,
Keek net of iemand nog iets heeft geschreven, maar zie dat het stil is geweest. Hoe het met me gaat. Tja, wou dat ik hier een heel goed verhaal kon neerzetten - haha.
Ik ben nog nooit zo op- en neer gegaan, denk ik.
Ik ben kilo's aangekomen, die er zo weer afgaan.
En er zo weer aanzitten.
Ik heb momenten dat ik heel normaal eet, mezelf kan beheersen. En de andere dag (gister en vandaag zijn er voorbeeld van) lukt dat niet. Is eten het enige in mijn gedachten.
De tricker: stage lopen. Ik vind het leuk, maar eng. Ik krijg regelmatig vervelende en zelfs gemene opmerkingen als er iets niet goed gaat en ik ben het niet gewend om op mijn persoontje aangevallen te worden door 'ouderen'. Ik kan goed tegen feedback, maar snauwen en onderhuidse opmerkingen... Ik krijg ze regelmatig. Daar kan ik totaal niet mee omgaan. Kortom: ik moet een dikkere huid kweken en me hier door heen slaan en nog belangrijker: me niet laten kennen.
Maar god, wat zou ik soms graag in tranen uitbarsten.
En dus, is eten nu mijn enige houvast, troost, vriend & vrijand.
Ben benieuwd naar het leven van de rest.
Liefs, Gaia
Keek net of iemand nog iets heeft geschreven, maar zie dat het stil is geweest. Hoe het met me gaat. Tja, wou dat ik hier een heel goed verhaal kon neerzetten - haha.
Ik ben nog nooit zo op- en neer gegaan, denk ik.
Ik ben kilo's aangekomen, die er zo weer afgaan.
En er zo weer aanzitten.
Ik heb momenten dat ik heel normaal eet, mezelf kan beheersen. En de andere dag (gister en vandaag zijn er voorbeeld van) lukt dat niet. Is eten het enige in mijn gedachten.
De tricker: stage lopen. Ik vind het leuk, maar eng. Ik krijg regelmatig vervelende en zelfs gemene opmerkingen als er iets niet goed gaat en ik ben het niet gewend om op mijn persoontje aangevallen te worden door 'ouderen'. Ik kan goed tegen feedback, maar snauwen en onderhuidse opmerkingen... Ik krijg ze regelmatig. Daar kan ik totaal niet mee omgaan. Kortom: ik moet een dikkere huid kweken en me hier door heen slaan en nog belangrijker: me niet laten kennen.
Maar god, wat zou ik soms graag in tranen uitbarsten.
En dus, is eten nu mijn enige houvast, troost, vriend & vrijand.
Ben benieuwd naar het leven van de rest.
Liefs, Gaia
