Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
woensdag 18 juni 2008 om 07:52
Gaia, mijn vriendin werkt met mensen met een eetstoornis en die zegt altijd dat mensen het zonder therapie niet in hun eentje redden en dat die mensen altijd hulp nodig hebben. En daarnaast, je hoeft het niet alleen te doen!
En wat er al gezegd is, het doet je ouders veel meer verdriet om er over een tijdje achter te komen dat het eigenlijk helemaal niet goed met je gaat. In hun ogen hebben ze dan juist misschien wel gefaald. Jouw ouders willen maar één ding en dat is dat jij gelukkig bent!
En wat er al gezegd is, het doet je ouders veel meer verdriet om er over een tijdje achter te komen dat het eigenlijk helemaal niet goed met je gaat. In hun ogen hebben ze dan juist misschien wel gefaald. Jouw ouders willen maar één ding en dat is dat jij gelukkig bent!
woensdag 18 juni 2008 om 08:09
Lieve Gaia en lieve Iry,
Jullie mogen er zijn, allebei...Ik vind het heel verdrietig dat jullie denken dat dat misschien wel niet zo is.
In je eentje een psychologisch gevecht uitknobbelen is een zware taak. Schrijven over wat je voelt is mijns inziens een eerste stap naar genezing. Erkennen dat het niet goed gaat en daarmee - al is het anoniem - naar buiten komen.
Er worden hier alweer virtueel armen uitgestrekt en ik weet uit ervaring hoe gemeend die armen aan kunnen voelen. Hopelijk hebben jullie ook iets aan die armen. Hier zijn de mijne voor extra erbij......
Bianca, lieve schat, wat zeg je geweldig goede dingen tegen Gaia. Over haar ouders bijvoorbeeld. Ik ben hartstikke trots op je!
(f) (f) (f) (f) (f)
Jullie mogen er zijn, allebei...Ik vind het heel verdrietig dat jullie denken dat dat misschien wel niet zo is.
In je eentje een psychologisch gevecht uitknobbelen is een zware taak. Schrijven over wat je voelt is mijns inziens een eerste stap naar genezing. Erkennen dat het niet goed gaat en daarmee - al is het anoniem - naar buiten komen.
Er worden hier alweer virtueel armen uitgestrekt en ik weet uit ervaring hoe gemeend die armen aan kunnen voelen. Hopelijk hebben jullie ook iets aan die armen. Hier zijn de mijne voor extra erbij......
Bianca, lieve schat, wat zeg je geweldig goede dingen tegen Gaia. Over haar ouders bijvoorbeeld. Ik ben hartstikke trots op je!
(f) (f) (f) (f) (f)
woensdag 18 juni 2008 om 08:25
Ja. Mijn post was niet cynisch bedoeld. Als je mijn twee laatste zinnen leest, dan haal je daar wellicht uit dat ik Gaia begrijp....
Ik wilde alleen dat ze het nadrukkelijker uit zou spreken omdat het uitspreken (of schrijven) van het probleem het begin van de oplossing is. En ja, de stap alhier zetten is al een stapje. Ik las toevallig gisteren een uitspraak van Martin Luther King. Zet een eerste stap in vertrouwen. Je hoeft nog niet de hele trap te nemen, begin maar met de eerste stap.
Vind ik hier wel een mooie.
woensdag 18 juni 2008 om 08:27
Bianca (?), het is een leuk idee hoor, om te zeggen 'behandel het als casus, je wilt tenslotte arts worden.'
Een vroegere vriendin van mij studeerde ook geneeskunde en had anorexia. En daar kwam ze écht, écht, écht NIET zelf uit. Ze kreeg het echt niet voor elkaar dit als 'casus' te zien. Ook al leerde ze tijdens haar studie over eetproblemen, ze kon het echt niet toepassen op haarzelf.
Het enige dat een beetje werkte was therapie, met als nadeel dat als het voor haar gevoel een tijdje beter ging, ze haar therapie begon te skippen. Om terug te vallen en weer bij de peut te belanden, maar ach, zo kom je in ieder geval elke keer een stapje verder.
Dat is dus het enige dat ik aan kan raden Gaia, zoek hulp.
Je komt hier niet alleen uit.
Ik heb het genoeg gezien, het is een moeilijke strijd als je alleen bent. Zoek hulp, stap naar de dokter, naar een therapeut. Dat is je grootste kans om eruit te komen.
Je kunt dan ook met hem of haar bespreken hoe je dit zo goed mogelijk aan je omgeving kunt vertellen, want uiteindelijk zal je omgeving het moeten weten.
Een vroegere vriendin van mij studeerde ook geneeskunde en had anorexia. En daar kwam ze écht, écht, écht NIET zelf uit. Ze kreeg het echt niet voor elkaar dit als 'casus' te zien. Ook al leerde ze tijdens haar studie over eetproblemen, ze kon het echt niet toepassen op haarzelf.
Het enige dat een beetje werkte was therapie, met als nadeel dat als het voor haar gevoel een tijdje beter ging, ze haar therapie begon te skippen. Om terug te vallen en weer bij de peut te belanden, maar ach, zo kom je in ieder geval elke keer een stapje verder.
Dat is dus het enige dat ik aan kan raden Gaia, zoek hulp.
Je komt hier niet alleen uit.
Ik heb het genoeg gezien, het is een moeilijke strijd als je alleen bent. Zoek hulp, stap naar de dokter, naar een therapeut. Dat is je grootste kans om eruit te komen.
Je kunt dan ook met hem of haar bespreken hoe je dit zo goed mogelijk aan je omgeving kunt vertellen, want uiteindelijk zal je omgeving het moeten weten.
woensdag 18 juni 2008 om 08:27
Sommige mensen weten heel goed hoe ze andere mensen kunnen helpen,maar niet zichzelf.
Hoevaak zie je dat niet met mensen die willen afvallen,ieder weet het lijstje van een dietist uit het hoofd aan een ander te vertellen,ze weten wat gezond is wat niet,dat men meer moet bewegen.Maar het op zichzelf toepassen is zo moeilijk,het bekende jojo effect en de gewenning.
woensdag 18 juni 2008 om 08:35
woensdag 18 juni 2008 om 08:56
woensdag 18 juni 2008 om 09:11
Ik sluit graag helemaal aan bij Iry en BGB (en de andere ondersteunende reacties).
Meid, je moet echt hulp zoeken, want dit gaat gewoonweg fout. Probeer een goede psycholoog/therapeut te vinden die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Want alleen kom je er gewoon niet uit.
En wat betreft je ouders; laat ze dit bericht lezen, of verpak het anders als je je daar prettiger bij voelt. Maar zeg het ze wel. Het is geen schande toe te geven dat het niet gaat; het is pas echt erg als je hier nog tijden mee rond blijft lopen. het getuigt van moed en het willen zetten van stappen in de goede richting door aan te geven dat het niet meer gaat. En je ouders zullen dit echt alleen maar beamen. Zeker, het zal moeilijk voor hen zijn, maar ik weet zeker dat ze je willen helpen. Niemand wil zijn eigen kind namelijk ongelukkig zien. Zorg gewoon dat je er niet aan onderdoor gaat!
Meid, je moet echt hulp zoeken, want dit gaat gewoonweg fout. Probeer een goede psycholoog/therapeut te vinden die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Want alleen kom je er gewoon niet uit.
En wat betreft je ouders; laat ze dit bericht lezen, of verpak het anders als je je daar prettiger bij voelt. Maar zeg het ze wel. Het is geen schande toe te geven dat het niet gaat; het is pas echt erg als je hier nog tijden mee rond blijft lopen. het getuigt van moed en het willen zetten van stappen in de goede richting door aan te geven dat het niet meer gaat. En je ouders zullen dit echt alleen maar beamen. Zeker, het zal moeilijk voor hen zijn, maar ik weet zeker dat ze je willen helpen. Niemand wil zijn eigen kind namelijk ongelukkig zien. Zorg gewoon dat je er niet aan onderdoor gaat!
woensdag 18 juni 2008 om 09:55
'Mam, ik weet dat je zo gaat werken, het heel druk hebt.. en hier van schrikt. Gelukkig ben jij zelf al hulpverlener van beroep. Ik geloof dat ik aan het terugvallen ben. Het is in ieder geval weer warrig in mijn hoofd, al zie je (nog) niks aan mij af. Tijd voor een gesprekje?'
Ik was gister al thuis bij mijn ouders en ben vanmorgen dit gesprek begonnen.
Mijn moeder dacht al dat het niet heel goed meer met me ging. Maar omdat ik gewoon normaal at (en snoepte bij het leven, want inhouden lukt niet als ik weer zo'n periode heb, terwijl ik daarna zo van mezelf baal) hield ze me nu gewoon nog in de gaten. Na een 'eet-periode' komt altijd een periode van niet eten.
Wat is het plan nu? Ik kan weer gesprekken krijgen, maar kies er nu heel even voor dit niet te doen. 1 weekje rust, bij mijn ouders. Dan kijken we verder. Nu het bijna vakantie is, blijf ik de komende tijd thuis.
Twee regels: 's ochtends ontbijt ik met minimaal 400 calorieën. Ik mag zelf beslissen wat ik eet, maar 's avonds eet ik mee wat de pot schaft.
Het feit dat mijn ouders het nu weten, geeft me steun.
Het inzicht heb ik wel. Ik weet dat het niet eten en het overmatig eten te maken heeft met het feit dat ik niet happy met mezelf bent. Heel gek, maar ik ben enkel niet happy door mijn eetgedrag en die paar mini vetrolletjes.
En controle. Controle over iets. Student zijn en verhuizen naar de grote stad.. Dat was soms wel heavy.
De tranen sprongen weer in mijn moeders ogen, maar ze hield zich in mijn bijzijn sterk. Ik heb mijn ouders net over de telefoon horen praten. Ik heb paniek in de tent gebracht, en daar voel ik me heel schuldig over. Mijn moeder heeft vandaag meteen haar werk afgebeld.. Ik hoop dat ze dit niet vaker zal doen.
Jawel, ik heb aan de bel getrokken! Nu ga ik lekker douchen en kruip ik weer in mijn pyama. Ik denk dat ik Sex and the City maar weer op zet.
Bedankt voor jullie reacties. Moet zeggen dat jullie me over de streep hebben getrokken.
En vooral Iry, bedankt. Je zei alles dat ik ook al wist, maar soms moet je het van een ander horen..
Ik was gister al thuis bij mijn ouders en ben vanmorgen dit gesprek begonnen.
Mijn moeder dacht al dat het niet heel goed meer met me ging. Maar omdat ik gewoon normaal at (en snoepte bij het leven, want inhouden lukt niet als ik weer zo'n periode heb, terwijl ik daarna zo van mezelf baal) hield ze me nu gewoon nog in de gaten. Na een 'eet-periode' komt altijd een periode van niet eten.
Wat is het plan nu? Ik kan weer gesprekken krijgen, maar kies er nu heel even voor dit niet te doen. 1 weekje rust, bij mijn ouders. Dan kijken we verder. Nu het bijna vakantie is, blijf ik de komende tijd thuis.
Twee regels: 's ochtends ontbijt ik met minimaal 400 calorieën. Ik mag zelf beslissen wat ik eet, maar 's avonds eet ik mee wat de pot schaft.
Het feit dat mijn ouders het nu weten, geeft me steun.
Het inzicht heb ik wel. Ik weet dat het niet eten en het overmatig eten te maken heeft met het feit dat ik niet happy met mezelf bent. Heel gek, maar ik ben enkel niet happy door mijn eetgedrag en die paar mini vetrolletjes.
En controle. Controle over iets. Student zijn en verhuizen naar de grote stad.. Dat was soms wel heavy.
De tranen sprongen weer in mijn moeders ogen, maar ze hield zich in mijn bijzijn sterk. Ik heb mijn ouders net over de telefoon horen praten. Ik heb paniek in de tent gebracht, en daar voel ik me heel schuldig over. Mijn moeder heeft vandaag meteen haar werk afgebeld.. Ik hoop dat ze dit niet vaker zal doen.
Jawel, ik heb aan de bel getrokken! Nu ga ik lekker douchen en kruip ik weer in mijn pyama. Ik denk dat ik Sex and the City maar weer op zet.
Bedankt voor jullie reacties. Moet zeggen dat jullie me over de streep hebben getrokken.
En vooral Iry, bedankt. Je zei alles dat ik ook al wist, maar soms moet je het van een ander horen..
woensdag 18 juni 2008 om 10:24
Ben blij dat je je moeder hebt ingelicht. Ze kan je probleem niet wegnemen, maar ze zal er graag voor je willen zijn. Doen wat in haar vermogen ligt.
Zoals Iry al schrijft zal dat knokken een deel van je leven blijven, in elk geval nog wel de komende jaren, minstens. Er zijn meer mensen die tussen 20 en 30 een heel zware tijd hebben en ik hoop dat jij diegene bent die ondanks die zware tijd kans ziet om je dromen te realiseren.
Dat kun je -en hoef je- niet alleen. Da's geen schande. Mensen zijn gemaakt om samen te zijn.
Zoals Iry al schrijft zal dat knokken een deel van je leven blijven, in elk geval nog wel de komende jaren, minstens. Er zijn meer mensen die tussen 20 en 30 een heel zware tijd hebben en ik hoop dat jij diegene bent die ondanks die zware tijd kans ziet om je dromen te realiseren.
Dat kun je -en hoef je- niet alleen. Da's geen schande. Mensen zijn gemaakt om samen te zijn.
woensdag 18 juni 2008 om 10:31
Lieve Gaia,
Wat ben ik blij te lezen dat je je ouders hebt ingelicht.
Heel goed! Kom lekker bij en geniet van de rust bij je ouders.
Jaren geleden, tijdens een heel gezellig etentje met mijn (in mijn ogen) supermooie, lieve, getalenteerde vriendin sloeg de sfeer plots om doordat zij begon te huilen en (eindelijk) haar ware ik liet zien en vertelde dat zij met precies hetzelfde probleem worstelde.
Ik vertelde haar dat ik haar heel moedig vond maar (rotwoord) dat ik niet diegene was die haar kon helpen, ik kon haar slechts bijstaan en er voor haar zijn. Samen zijn wij naar de huisarts gegaan en zij is een traject ingegaan van intensieve therapie.
Het gaat nu, ruim 12 jaar later, heel goed met haar.
Ik hoop voor jou Gaia dat jij er ook weer helemaal bovenop komt en dat je samen met je ouders en goede vrienden deze lastige tijd goed doorkomt.
Jij hebt de eerste stap gezet, wat heel moedig is!
Heel veel sterkte!
Wat ben ik blij te lezen dat je je ouders hebt ingelicht.
Heel goed! Kom lekker bij en geniet van de rust bij je ouders.
Jaren geleden, tijdens een heel gezellig etentje met mijn (in mijn ogen) supermooie, lieve, getalenteerde vriendin sloeg de sfeer plots om doordat zij begon te huilen en (eindelijk) haar ware ik liet zien en vertelde dat zij met precies hetzelfde probleem worstelde.
Ik vertelde haar dat ik haar heel moedig vond maar (rotwoord) dat ik niet diegene was die haar kon helpen, ik kon haar slechts bijstaan en er voor haar zijn. Samen zijn wij naar de huisarts gegaan en zij is een traject ingegaan van intensieve therapie.
Het gaat nu, ruim 12 jaar later, heel goed met haar.
Ik hoop voor jou Gaia dat jij er ook weer helemaal bovenop komt en dat je samen met je ouders en goede vrienden deze lastige tijd goed doorkomt.
Jij hebt de eerste stap gezet, wat heel moedig is!
Heel veel sterkte!
woensdag 18 juni 2008 om 11:19
Hoi Quinty.
Wat fijn dat het goed met haar gaat! Je kunt idd zelfs niks voor die persoon betekenen, maar er in mee gaan is in ieder geval nooit goed!
Wat is iedereen trouwens lief hier!
Al die reacties en lieve woorden.
Ik vind het ook gewoon heel treurig van mezelf. Er zijn echt tijden dat ik lekker in mijn vel zit hoor en lekker eet zonder me heel schuldig te voelen.
Hier ben je dan, een twintig jaar oude studente, met de droom om als arts te kunnen werken bij Artsen zonder Grenzen of in een ontwikkelingsland.
Je weet wat honger met je doet, je volgt het nieuws en ziet zoveel mensen lijden. Dan heb je alles, en verpest je het met een éétprobleem.
Moeilijk te bevatten vind ik.
Dat is/was de voornaamste reden dat ik het nu weer voor mezelf hield en niet naar de huisarts wil. Je voelt je een aansteller.
Die uitspraak van Martin Luther King is zeker een hele mooie!
Maar op de momenten dat ik weer zo in dat 'eten' zit, dan kijk je niet verder. Ik heb het geluk dat mijn moeder zelf hulpverlener is en dus weet hoe ze met me om moet gaan.
Een vriendelijke collega én vriendin van haar zal de komende gesprekken met me voeren. Ik ken haar en vind haar heel aardig, dus dat is wel prettig. Ze zegt niks over mij tegen mijn moeder, dat is een veilig gevoel.
Het punt is, ik heb al eerder hulp gehad en ik wéét het allemaal heel goed. Maar de knop weer omzetten he.. Dat is het hem. In ieder geval bij mij.
Dus nee, ik ben niet de worst case scenario. Maar ik ben wel een meisje bij wie het flink fout kan gaan als ik zo doorga.
En wat Bianca zei, mezelf als een case beschouwen.. Dat kan ik inderdaad niet. In theorie is dat een goed idee, maar een eetprobleem zou geen eetprobleem zijn als je het kon rationaliseren. Want verstandelijk weet ik het wel hoor, maar dat is het probleem:
Je kunt wel zeggen hoe of wat, maar de persoon zelf moet het ook voelen en kunnen doen.
Heel erg bedankt iedereen:)
Wat fijn dat het goed met haar gaat! Je kunt idd zelfs niks voor die persoon betekenen, maar er in mee gaan is in ieder geval nooit goed!
Wat is iedereen trouwens lief hier!
Al die reacties en lieve woorden.
Ik vind het ook gewoon heel treurig van mezelf. Er zijn echt tijden dat ik lekker in mijn vel zit hoor en lekker eet zonder me heel schuldig te voelen.
Hier ben je dan, een twintig jaar oude studente, met de droom om als arts te kunnen werken bij Artsen zonder Grenzen of in een ontwikkelingsland.
Je weet wat honger met je doet, je volgt het nieuws en ziet zoveel mensen lijden. Dan heb je alles, en verpest je het met een éétprobleem.
Moeilijk te bevatten vind ik.
Dat is/was de voornaamste reden dat ik het nu weer voor mezelf hield en niet naar de huisarts wil. Je voelt je een aansteller.
Die uitspraak van Martin Luther King is zeker een hele mooie!
Maar op de momenten dat ik weer zo in dat 'eten' zit, dan kijk je niet verder. Ik heb het geluk dat mijn moeder zelf hulpverlener is en dus weet hoe ze met me om moet gaan.
Een vriendelijke collega én vriendin van haar zal de komende gesprekken met me voeren. Ik ken haar en vind haar heel aardig, dus dat is wel prettig. Ze zegt niks over mij tegen mijn moeder, dat is een veilig gevoel.
Het punt is, ik heb al eerder hulp gehad en ik wéét het allemaal heel goed. Maar de knop weer omzetten he.. Dat is het hem. In ieder geval bij mij.
Dus nee, ik ben niet de worst case scenario. Maar ik ben wel een meisje bij wie het flink fout kan gaan als ik zo doorga.
En wat Bianca zei, mezelf als een case beschouwen.. Dat kan ik inderdaad niet. In theorie is dat een goed idee, maar een eetprobleem zou geen eetprobleem zijn als je het kon rationaliseren. Want verstandelijk weet ik het wel hoor, maar dat is het probleem:
Je kunt wel zeggen hoe of wat, maar de persoon zelf moet het ook voelen en kunnen doen.
Heel erg bedankt iedereen:)
woensdag 18 juni 2008 om 16:39
Bianca, wat een mooie woorden over moeder zijn, jouw post is óók lief! Brok in mijn keel.
Iry, wat een sterke post over zelfbeeld en zelfwaardering en liefde en gezien willen worden... traantje hier.. (f) Het beste voor jou!
Gaia, wat is je openingstekst mooi. Het maakt jou voor nog geen één millimeter een minder goede (toekomstige) arts, laat staan een minder goed mens dat je een eetprobleem hebt. Volgens mij ben je een heel warme, betrokken en mooie jonge vrouw. Nu zeggen anderen het maar ik hoop dat de dag dicht bij is dat je dat zelf ook vindt én vooral vóélt.
Dat je het thuis hebt open gegooid vind ik ontzettend moedig van je. Hou je dapperheid vast, daar ga je vast ver mee komen en daarmee ben je net zo goed wél een groot voorbeeld voor anderen! (f) Ook voor jou het allerbeste.
Iry, wat een sterke post over zelfbeeld en zelfwaardering en liefde en gezien willen worden... traantje hier.. (f) Het beste voor jou!
Gaia, wat is je openingstekst mooi. Het maakt jou voor nog geen één millimeter een minder goede (toekomstige) arts, laat staan een minder goed mens dat je een eetprobleem hebt. Volgens mij ben je een heel warme, betrokken en mooie jonge vrouw. Nu zeggen anderen het maar ik hoop dat de dag dicht bij is dat je dat zelf ook vindt én vooral vóélt.
Dat je het thuis hebt open gegooid vind ik ontzettend moedig van je. Hou je dapperheid vast, daar ga je vast ver mee komen en daarmee ben je net zo goed wél een groot voorbeeld voor anderen! (f) Ook voor jou het allerbeste.
woensdag 18 juni 2008 om 18:15
Lieve Gaia,
je bent géén aansteller.
Je bent ziek. Boulimia en anorexia zijn ziektes. Mensen die ziek zijn stellen zich niet aan, die moeten genezen.
Als het zo vreselijk makkelijk was om weer normaal te eten, had je dat allang gedaan. Helaas, zo makkelijk is het niet, dus stel je je níet aan maar mag je gewoon om hulp vragen.
je bent géén aansteller.
Je bent ziek. Boulimia en anorexia zijn ziektes. Mensen die ziek zijn stellen zich niet aan, die moeten genezen.
Als het zo vreselijk makkelijk was om weer normaal te eten, had je dat allang gedaan. Helaas, zo makkelijk is het niet, dus stel je je níet aan maar mag je gewoon om hulp vragen.
woensdag 18 juni 2008 om 20:45
:
Iedereen, bedankt voor de reacties.
Ik poste dit niet om zielig te doen en zeker niet om te irriteren.
De lieve reacties roepen dan ook tranen bij me op.
Wat ik hier mee wilde bereiken?
Mijn hart luchten. Dat is één ding.
Want niemand die het dit keer weet en niemand die weet hoe erg het eigenlijk nog steeds speelt.
Hulp heb ik al eerder gehad, en ik ben heel eerlijk als ik zeg dat het goed met me ging. Natuurlijk, calorieën tellen, dat bleef. Maar goed, dat is misschien ook een fase.
Ik was benieuwd naar de reacties en vraag me af hoeveel meiden en jongens, van welke leeftijd dan ook, worstelen met hun gewicht en hun zelfbeeld.
Oh, ik ben heel realistisch. Ik moet me niet meten aan het 'ideaal' beeld dat wordt geschetst bij modellen, actrices enzovoorts. Maar ik doe het wel.
Ik weet best dat ik geen lelijke meid ben en ook zeker niet dik. Er zijn dagen dat ik me prachtig voel.
Maar dan sta je weer voor de spiegel.. En dan?
Heb ik een laag zelfbeeld? Heb ik een minderwaardigheidscomplex? Ik wil graag zeggen van niet. Ik ben een sterke, jonge meid die later in ontwikkelingslanden wil helpen. Ik studeer nota bene medicijnen! Ik wil reizen, de wereld zien.
Dan klopt dat beeld niet.
Gaia, dank je wel voor je uitleg....niet dat ik je eerste posting niet begreep maar vind het toch altijd fijn als e.e.a. bevestigd wordt.
Mag ik zeuren? Mag ik zeggen dat ik een eetstoornis heb?
Je ziet nu namelijk niks aan me af. Sure, ik schommel kilootjes om de 64. Maar ik heb een gezond gewicht. Ik bén gezond. Maar niet in orde.
Iry, wat je zegt is heel sterk. Maar mijn ouders weer verdriet doen? Ook dat is een druk die op me ligt. En moet ik het niet alleen kunnen..? Ik vind van wel. Ik kan het niet, maar ik zou het zo graag willen. Heel vervelend om te moeten lezen dat dit zo bekend voor je is. En dat al 17 jaar...? Dit is echt heel schokkend:(
Hoe gaat het dan nu met jou?
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 18 juni 2008 om 21:10
[quote]:
[...]
Het leest echt anders dan je nu zegt(vind ik) maar lief dat je nog komt schrijven wat je ermee bedoelde.
Dat vind ik oprecht vervelend. Het was ook laat, na een vermoeiende dag, je ziet er geen gezicht bij...maar hoe dan ook, mijn excuses aan iedereen, ook Gaia, als het anders over kwam.
Ik heb het van dichtbij met een vriendin meegemaakt. Toen die voor het eerst kwam eten kreeg ik een waslijst van 'sloof je niet uit, en ik eet wel een cracker'. Nou sloof ik me dus wel uit als ik visite krijg dus ik van: joh doe niet zo gek en je gaat 'weldoorvoed' naar huis. Oeps, bleek zij anorexia te hebben. Kon ik niet weten (ze kwam als vriendin van een vriendin mee) maar ik voelde me wel heel lullig natuurlijk. Ze is nu een vriendin van mij. Ik vraag me wel altijd af of ze het echt achter zich kan laten omdat ze zich nog wel elke dag weegt en erg op haar gewicht let - waar ze dat met haar figuur theoretisch niet zou hoeven - en dan op een wat 'fanatieke' wijze, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is een moeilijke strijd Gaia, en omdat je voor arts studeert, zoals ik hier begrijp, wellicht nog veel moeilijker omdat jij weet wat voedsel en anorexia met en in je lijf doet.
[...]
Het leest echt anders dan je nu zegt(vind ik) maar lief dat je nog komt schrijven wat je ermee bedoelde.
Dat vind ik oprecht vervelend. Het was ook laat, na een vermoeiende dag, je ziet er geen gezicht bij...maar hoe dan ook, mijn excuses aan iedereen, ook Gaia, als het anders over kwam.
Ik heb het van dichtbij met een vriendin meegemaakt. Toen die voor het eerst kwam eten kreeg ik een waslijst van 'sloof je niet uit, en ik eet wel een cracker'. Nou sloof ik me dus wel uit als ik visite krijg dus ik van: joh doe niet zo gek en je gaat 'weldoorvoed' naar huis. Oeps, bleek zij anorexia te hebben. Kon ik niet weten (ze kwam als vriendin van een vriendin mee) maar ik voelde me wel heel lullig natuurlijk. Ze is nu een vriendin van mij. Ik vraag me wel altijd af of ze het echt achter zich kan laten omdat ze zich nog wel elke dag weegt en erg op haar gewicht let - waar ze dat met haar figuur theoretisch niet zou hoeven - en dan op een wat 'fanatieke' wijze, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is een moeilijke strijd Gaia, en omdat je voor arts studeert, zoals ik hier begrijp, wellicht nog veel moeilijker omdat jij weet wat voedsel en anorexia met en in je lijf doet.
donderdag 19 juni 2008 om 01:52
Lieve Gaia.
Ik ken je niet,maar toch heb je mij vandaag ongelooflijk blij gemaakt met je reactie waarin je schrijft dat je je moeder hebt verteld waar je zo mee stoeit.
Ik ben opgelucht en vind je ongelooflijk dapper en verstandig dat je weer voor hulp gaat.
Het is moeilijk meid,maar met vallen en opstaan kom je er wel.
Misschien val je meer dan dat je opstaat in het begin en dat mag.
Geef de moed niet op,je zult steeds vaker blijven staat en uiteindelijk alleen nog maar af en toe een handvat nodig hebben.
Ik heb vertrouwen in je.
Waarom? Omdat je al hebt laten blijken dat je niet in de ontkenningsfase blijft zitten en je de eerste stap al hebt gezet.
ik hoop dat het traject wat je af gaat leggen voor gepaste hulp snel wordt door gelopen.
Ik weet niet welke vorm je al eerder hebt gekregen.
Mijn advies is om nu voor intensieve hulp te gaan (ik denk aan minimaal een driedaagse dagtherapie).
Wees eerlijk in je hulpvraag zodat je gepaste hulp kan ontvangen.
Geef niet op!
Als het niet werkt ga je gewoon op zoek naar een ander vorm.
Laat je moeder een moeder zijn voor je,want dat is het liefste wat ze voor je wil doen
Al vraagt ze 6 weken vrij.
Jij bent haar kind.
Wat een moeder voor haar kind kan doen om haar gelukkig te maken is nooit,maar dan ook nooit teveel gevraagd!
Dus laat je schuldgevoel los en gun ook jezelf kind te zijn van je moeder( en je vader natuurlijk).
Ik weet als geen ander hoe "stom"je jezelf kan voelen door je eetgedrag.
Je weet immers wat fout is en je weet hoe het wel moet.
Maar zo werkt het niet,het is namelijk een ziekte,een drang,een verslaving......een controlesysteem over je gevoelens.
De wetenschap hoe het moet is daarin niet genoeg.
Dat is niet "stom", dat is klote.
Want dat betekent dat je het ook moet gaan doen.
Dat is de enige manier.
Door het te doen leer je te wennen aan ander gedrag.
Totdat het andere gedrag je nieuwe gewoonte wordt.
(helaas ben ik een slecht voorbeeld maar ik kan je wel vertellen hoe het moet)
Vecht meid!
Net zolang tot je kan zeggen:
Ik ben Gaia,ik ben niet perfect maar ik ben.
Ik ben Gaia en het beste wat ik kan doen is mijzelf zijn,
want daar ben ik verdomde goed in!
Ik ken je niet,maar toch heb je mij vandaag ongelooflijk blij gemaakt met je reactie waarin je schrijft dat je je moeder hebt verteld waar je zo mee stoeit.
Ik ben opgelucht en vind je ongelooflijk dapper en verstandig dat je weer voor hulp gaat.
Het is moeilijk meid,maar met vallen en opstaan kom je er wel.
Misschien val je meer dan dat je opstaat in het begin en dat mag.
Geef de moed niet op,je zult steeds vaker blijven staat en uiteindelijk alleen nog maar af en toe een handvat nodig hebben.
Ik heb vertrouwen in je.
Waarom? Omdat je al hebt laten blijken dat je niet in de ontkenningsfase blijft zitten en je de eerste stap al hebt gezet.
ik hoop dat het traject wat je af gaat leggen voor gepaste hulp snel wordt door gelopen.
Ik weet niet welke vorm je al eerder hebt gekregen.
Mijn advies is om nu voor intensieve hulp te gaan (ik denk aan minimaal een driedaagse dagtherapie).
Wees eerlijk in je hulpvraag zodat je gepaste hulp kan ontvangen.
Geef niet op!
Als het niet werkt ga je gewoon op zoek naar een ander vorm.
Laat je moeder een moeder zijn voor je,want dat is het liefste wat ze voor je wil doen
Al vraagt ze 6 weken vrij.
Jij bent haar kind.
Wat een moeder voor haar kind kan doen om haar gelukkig te maken is nooit,maar dan ook nooit teveel gevraagd!
Dus laat je schuldgevoel los en gun ook jezelf kind te zijn van je moeder( en je vader natuurlijk).
Ik weet als geen ander hoe "stom"je jezelf kan voelen door je eetgedrag.
Je weet immers wat fout is en je weet hoe het wel moet.
Maar zo werkt het niet,het is namelijk een ziekte,een drang,een verslaving......een controlesysteem over je gevoelens.
De wetenschap hoe het moet is daarin niet genoeg.
Dat is niet "stom", dat is klote.
Want dat betekent dat je het ook moet gaan doen.
Dat is de enige manier.
Door het te doen leer je te wennen aan ander gedrag.
Totdat het andere gedrag je nieuwe gewoonte wordt.
(helaas ben ik een slecht voorbeeld maar ik kan je wel vertellen hoe het moet)
Vecht meid!
Net zolang tot je kan zeggen:
Ik ben Gaia,ik ben niet perfect maar ik ben.
Ik ben Gaia en het beste wat ik kan doen is mijzelf zijn,
want daar ben ik verdomde goed in!
