Ik ben Gaia.

Vind ik ook soundpost. Wist niet goed hoe dat neer te zetten in dit topic. Omdat denk dat het hier mee te maken heeft. Met leren leven, met omgaan met zelfzorg.



Dingen kunnen 'te' zijn. En zich vervolgens als gif in je leven gaan gedragen.

Ja soundpost,dat is heel herkenbaar.



Ik zuig ook alle leed, gebeurtenissen,emoties van anderen etc op.

En dat is idd meer dan ik aan kan.





Ik sla deze dag nog even over om dieper op de reacties in te gaan.

Beetje een rotdag achter de rug.

Ik laat daarom mijn gevoelige punten even met rust.



Maar ik vind het zeker heel fijn om hier herkenning te lezen.



Pff.. Gaia, wat frustrerend zeg de ruzie met je pc.

In dat geval zou hij bij mij ook zomaar door het raam kunnen vliegen.



Hanke,

Ik sluit mijn bij Eleonora aan.

Een mooie open post.

Ik ga het morgen allemaal nog eens rustig terug lezen.

Liefs!

Lieve, dappere vrouwen,



De tranen lopen over mijn wangen door de rauwe openheid van jullie postings, het snijdt dwars door me heen.

Ik herken ook heel veel, niet met betrekking tot eten, bij mij zijn het andere dingen.

Maar ook destructief.



Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe de openheid van de één leidt tot openheid van de ander.



Inhoudelijk lukt het mij op dit moment niet om te reageren omdat het even te diep binnenkomt, maar dat komt misschien nog wel.



In ieder geval een mega- voor Iry, Eleonora, Gaia.........zonder de anderen tekort te doen maar ik weet zo niet alle namen uit m'n hoofd.

ik lees hier al steeds mee, heb aan het begin ook even reageert, maar vind het lastig om echt inhoudelijk te reageren. Niet omdat ik het niet herken, maar juist omdat het erg dichtbij komt. Ik heb zelf ook een eetstoornis en ik zou graag willen zeggen, gehad, maar als ik eerlijk ben, is dat niet zo. Niet echt tenminste. Mijn eetstoornis lijkt meer op die van Eleonora, ik ben ook zeker niet de slankste. Gelukkig val ik nog wel af als ik echt heel goed oplet. maar op een of andere manier lukt dat ook maar een aantal weken. Ik weet dat ik beter voor mezelf moet zorgen, maar waarom doe ik dat dan niet?

Het is ook een soort van cirkeltje, ik vind mezelf niet zoveel waard, dus zorg ik niet goed genoeg voor mezelf, waardoor ik weer aankom en dus nog minder waard etc net zolang tot ik mezelf een schop onder de kont kan geven en het weer even goed gaat

Ook een flinke stap voor jou dus rosanna om je probleem hier uit te spreken.



Weet je,

dun of dik dat is slechts een buitenkant die verschilt.

Meestal komt de kern die eronder zit erg overeen.



Wat verdrietig dat je ook zo stoeit met jezelf.

Ik hoop dat de herkenning hier je ook een beetje kan steunen.



Liefs.

En

Ook voor jou

(kon ik net niet plaatsen omdat ik in een ander scherm zat)

dank je Iry, jr hebt gelijk dat wat er onder zit vaak hetzelfde is.

Ik weet inmiddels hoe ik met dingen om kan gaan, maar het lukt de ene keer beter dan de andere keer om dat ook te doen. Momenteel gaat het minder goed dan dat het is gegaan. Heb in het verleden dagbehandeling gehad en daar veel in geleerd. Het uitspreken is dus niet zo moeilijk meer, alleen het erkennen dat het niet altijd goed gaat

hanke321 schreef op 23 juni 2008 @ 00:27:

Lieve Eleonora,



Dat je misschien altijd de 'kruk' van je ratio ten aanzien van eten (kennelijk je zwakke plek) nodig zal hebben, snap ik. Maar ik geloof niet dat je nooit van dat gevoel dat je niet veel waard bent af kan komen. Volgens mijn ben je daar al hard mee bezig. (ik lees al een poosje intensief mee).



Wat ik niet helemaal begrijp is je vraag die je stelde. Wat wilde je van me weten?

In concreto ben ik benieuwd waar/wanneer jouw drang tot zelfvernietiging is ontstaan.

Of je weet waar en wanneer dat gebeurt is (niet de details hoor, gewoon óf) en of je 'er bij' kan, bij dat gevoel. Ik dus niet, omdat het zo vroeg in mijn leven was.



Ja het staat er heel vaag, dat realiseer ik me. Ik kan het niet concreter maken.



Lieve posting en je hebt gelijk. Ik heb de laatste jaren geleerd en ook echt gevoeld dat ik er toe doe in het leven van een aantal anderen en dat heeft me ook geleerd dat ik er toe doe voor mezelf. En dat voel ik ook, al ben ik het ook regelmatig nog kwijt.....



Hoe is dat bij jou?

nachtpaars schreef op 23 juni 2008 @ 02:53:

Lieve, dappere vrouwen,



De tranen lopen over mijn wangen door de rauwe openheid van jullie postings, het snijdt dwars door me heen.

Ik herken ook heel veel, niet met betrekking tot eten, bij mij zijn het andere dingen.

Maar ook destructief.



Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe de openheid van de één leidt tot openheid van de ander.



Inhoudelijk lukt het mij op dit moment niet om te reageren omdat het even te diep binnenkomt, maar dat komt misschien nog wel.



In ieder geval een mega- voor Iry, Eleonora, Gaia.........zonder de anderen tekort te doen maar ik weet zo niet alle namen uit m'n hoofd.

Lieve mooie Nachtpaars (ik ben dol op paars en jij bent lief) een hele dikke terug...

Nachtpaars, ook hier een dikke voor jou.

En voor alle anderen hier ook een

Ik lees ook veel herkenbare dingen, vooral in het verhaal van Eleonora. Ik heb nu niet de rust en tijd om meer te schrijven, wie weet doe ik dat nog.

Maar ik vind iedereen hier zo ontzettend sterk, dus dat wilde ik vast even schrijven.

rosanna08 schreef op 23 juni 2008 @ 03:44:

ik lees hier al steeds mee, heb aan het begin ook even reageert, maar vind het lastig om echt inhoudelijk te reageren. Niet omdat ik het niet herken, maar juist omdat het erg dichtbij komt. Ik heb zelf ook een eetstoornis en ik zou graag willen zeggen, gehad, maar als ik eerlijk ben, is dat niet zo. Niet echt tenminste. Mijn eetstoornis lijkt meer op die van Eleonora, ik ben ook zeker niet de slankste. Gelukkig val ik nog wel af als ik echt heel goed oplet. maar op een of andere manier lukt dat ook maar een aantal weken. Ik weet dat ik beter voor mezelf moet zorgen, maar waarom doe ik dat dan niet?

Het is ook een soort van cirkeltje, ik vind mezelf niet zoveel waard, dus zorg ik niet goed genoeg voor mezelf, waardoor ik weer aankom en dus nog minder waard etc net zolang tot ik mezelf een schop onder de kont kan geven en het weer even goed gaat

En dat kontschoppen Rosanna, dat vind ik heel goed van jou, dat is iets wat ik ook doe maar ik verlies vaak van mezelf. Ik verlies het in de supermarkt, onderweg van A naar B met de auto, op visite verlies ik het, in een restaurant ook en bij een daggie weg hoort altijd een happie ete, zoals mijn man dat altijd zegt.



Iedere dag is het weer knokken (groot woord en dramatischer dan ik het bedoel). Tegen de verleidingen om me heen. Ik rook niet, drink niet, doe geen drugs (meer), slik alleen pijnmedicatie. Alleen eten en calorierijke dranken zijn mijn valkuil.



Dan eet en drink je dat toch gewoon niet lees en hoor je weleens. En ja, dat lijkt zo eenvoudig maar iedereen die net als ik de troost (voor wat?) van vet of suiker nodig heeft, weet dat het niet zo simpel is als het lijkt.



Herken jij dat?

Ok, voor de lieve dames Iry en Gaia (en anderen die zich al dan niet aangesproken voelen natuurlijk)



Voor iemand met een eetstoornis die maakt dat ze dunner dan dun willen zijn, of misschien de enorme angst voor het dik worden dat hun leven beheerst, is iemand zoals ik een soort (letterlijk) vleesgeworden nachtmerrie. Het gaat er even niet om hoe lief we elkaar vinden en hoeveel respect we hebben voor elkaar want dat ís zo en dat blijft als een paal boven water staan.



Wat ik me afvraag, als jullie iemand zien met overgewicht, betrek je dat dan op jezelf? Hoe kijk je tegen zo iemand aan? Heb je daar dan een oordeel over?



Ik zal dat toelichten;

Zoals ik al eerder aangaf, ik heb eens in een therapiegroep voor eetstoornissen gezeten, één keer en dat liep mis omdat de dames met wie ik in de groep zat mij niet trokken. Ik was de enige met overgewicht.

Ik vond de meiden in de groep allemaal zielig. Stuk voor stuk. In mijn ogen was ik de enige met de boel op een rijtje. Ik had de neiging om ze op schoot te nemen en warm te houden en ik had ook de neiging om te zeggen 'eet even wat, dan voel je je echt meteen stúkken beter!'



Dat was mijn oordeel...zielig.

Arme meisjes, zo mooi, zo dun, zó zielig. Mijn moederhart liep over van medelijden en dat terwijl de meeste vrouwen mij als een kakkerlak bekeken. Dat begreep ik wel maar eerlijk gezegd vond ik mezelf er beter aan toe dan zij. Ik kon met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik gelukkig was. Ze geloofden me niet en dat zeiden ze ook. Heel pijnlijk.....



Hoe staan jullie daarin? Onze strijd is dezelfde, maar dan omgekeerd. Ik wil graag leren van jullie, ook voor mijn dochter die nu 4 is en die een moeder heeft met een eetstoornis, die wil ik niet doorgeven. In die groep kon ik het niet leren, ik hoop van jullie meer te leren, veilig vanuit allemaal onze eigen huizen. Als jullie willen.....



Een

dat herken ik zeker Leo! Dat is ook iets waar ik steeds tegen aan loop. Ik heb het wel eens uitgelegd aan de hand van verslaafd zijn aan sigaretten of drugs. Zo voelt het soms ook echt (denk ik dan, heb geen ervaring met die produkten) , je moet dan gewoon eten, en dan maakt het niet uit wat het is, maar vooral zoet en vet. Maar als ik zo'n bui heb en ik heb niks in huis dan eet ik wel iets anders. Neem mezelf ook honderd keer per week voor om geen chips ed in huis te halen en dan sta ik in de supermarkt en dan gaat het toch weer in mijn mandje of wagentje.

Ik heb daar wel veel over geleerd de laatste jaren dus. Over dat 'beslismoment' in bijvoorbeeld de supermarkt. Want al die goederen donderen natuurlijk niet vanzelf in je kar bij het nemen van de bocht. Er is een moment waarop je de beslissing neemt het tóch te doen, tóch die keuze te maken en je bent zo rijk in dit land, in deze tijd om die keuze ook echt te maken. Wij hoeven het niet te doen met een hand rijst en een hand mais op een dag, we kúnnen ons iedere dag volstoppen met loze calorieën en dat ben ik me wel meer en meer gaan beseffen. Niet dat het altijd werkt maar vaak wel merk ik.



Ik wil niet Gaia's topic overnemen of de dialoog tussen Gaia en Iry verstoren maar ik vind het erg boeiend om nu eens te praten met mensen die in zekere zin begrijpen wat ik voel en bedoel.



Ook diegenen die schrijven over het niet hebben van een eetprobleem maar wel de destructieneiging te herkennen, of zoals lieve Soundpost aangaf; te veel op haar nek te nemen, meer dan ze kan veroorloven en daar weer herkenning in te vinden.



Prachtig vind ik dat begrip over en weer.....

ik denk dat die zelfdestructieneiging bij alle verslavingen ten grondslag ligt en dat opzicht zijn we allemaal gelijk. Alleen zijn wij idd een gruwelbeeld voor iemand als Iry en Gaia neem ik dan aan

Dat alles overnemen van een ander herken ik ook, en het is zo moeilijk om me ervoor af te schermen. Ik wil het liefst alles voor iedereen goed maken. In mijn werk kom ik veel tegen (als taxichauffeur vervoer ik zieken, lich. en verst. gehandicapten, kinderen met problematiek) en het is zo moeilijk om alleen maar bij mezelf te blijven..

Kon ik maar eens zó zorgzaam en betrokken voor mezelf zijn als ik voor die mensen ben.

Maar ergens in mij vind ik mezelf dat nog steeds niet waard en denk ik ook nog steeds dat het niet uitmaakt dat ik er ben hier in dit leven. Niet om zielig te doen of zo, maar dat voel ik echt zo. Ja, voor mijn man maakt het wel iets uit, maar verder..?

Elmervrouw, je woorden raken me echt heel diep, ik heb datzelfde gevoel vaak, alleen ben ik alleen. Tenminste ik heb geen relatie, wel een paar echt goede vrienden die echt om me geven en ik om hen, maar die hebben ook hun eigen leven.

Hoi leo,



Wanneer bij mij de zelfdestructie begonnen is? Al heel jong. Allereerst in mijn gedachten en gevoel. Dat ik een jaar of 3 ben en bang voor mijn moeder ben, voor de afwijzing, de kille blik. De overtuiging dat er iets mis met mezelf was.



Pas in therapie ben ik me gaan realiseren dat dat niet klopte. Er was niks mis met mij, er was geen reden tot afwijzing. De reden lag bij haar.



Heel lang kon ik er niet bij, heb traumaverwerking nodig gehad en het heeft lang geduurd voor ik kon aanvaarden dat, hoewel ik nooit geslagen ben, mijn thuissituatie extreem is geweest.



Nog steeds voel ik me ontheemd en reageer krampachtig in relaties, ben doodsbang dat vrienden me verlaten. Oefen nu keihard met het loslaten van die angst. De gedachte dat ik slecht ben, het beter naar de ander zou moeten doen, dat ik straf verdien....Die gedachten roepen zulke sterke emoties op, dat het lijkt dat het echt is. Dat het superbelangrijk is dat het NU wordt opgelost, dat de ander mij MOET bevestigen dat ze me echt niet in de steek laat...



En dat doe ik dus bewust niet nu, bevestiging zoeken. Het enige wat ik kan doen is loslaten. Ik wil mijn angst voor kwetsing en verlating niet mijn hele leven laten bepalen en ook niet mijn relaties met anderen. Het houdt me af van wie ik in de kern ben.



De kern van mij, die nooit verandert. Die er al was toen ik geboren ben, en met me meegaat als ik sterf. Dat stukje is de enige zekerheid die ik in mijn leven heb. Al het andere is aan verandering onderhevig. En als ik bij dat stukje kom, voel ik vertrouwen. Voel ik liefde en weet ik dat het goed komt. En dat ik o.k. ben.

Pfff,



Het duizelt mij echt als ik dit topic lees.

Zoveel gevoelens,zoveel gedachtes,zoveel te zeggen.

Zoveel waar ik op in wil gaan.



Het lukt mij even niet.

Ik wil mijn woorden goed neerzetten.

Op een moment met wat meer rust in mijn hoofd.





Een paar dingetjes pak ik toch even eruit.



Eleonora en rosanna.



Wat jullie opmerken dat jullie wel het gruwelbeeld van de anorect zullen zijn.

De vraag die je stelt Eleonora hoe ik daar tegenaan kijk,mensen met overgewicht.



Ik denk dat het een beetje een stigma is dat anorecten anderen ook snel te dik vinden.



Vanuit mijn persoonlijk gevoel en de ervaring die ik ken van andere anorecten,kan ik je dit erover vertellen.



Het lichaam van andere mensen is nooit een gruwelbeeld.

Het enige gruwelbeeld wat op mijn netvlies blijft zitten is mijn spiegelbeeld.

Ik vind andere mensen niet snel te dik.

Ik vind volle lichamen bij andere mensen juist veel mooier.



Ik kijk niet echt naar andere lichamen. Ik zie mensen.

Ik zie karakters,ik zie het totaalplaatje.

Ik kan opkijken tegen andere mensen omdat die in mijn ogen mooi,sterk,aardig,sociaal,intelligent etc zijn.



Ik krijg vaak genoeg uitspraken als deze te horen in mijn leven:



Oh,dat vind jij mij zeker enorm dik?

Tsja,ik hou nou eenmaal van eten,dat kan jij je natuurlijk niet voorstellen.

Ik voel mij altijd zo onzeker als ik naast jou sta,jij zult mij wel een olifant vinden.

Vind jij dat niet moeilijk als je in het gezelschap van dikke mensen bent.

Ja,ik ben inderdaad wat afgevallen dat jij dat ziet? In jou ogen ben ik natuurlijk nog steeds stevig.



Dit is geen kritiek,Ik begrijp heel goed dat mensen die gedachtes krijgen bij mensen zoals ik.

Maar het is een aanname,of misschien mag ik voorzichtig zeggen dat deze uitspraken of gedachtes van anderen voortkomen vanuit hun eigen onzekerheid.

En een verschijning van een dun persoon daar de trigger van kan zijn.



Ik denk niet negatief over dikke mensen.

Slechts een zorg over hun gezondheid als het over extreem overgewicht gaat.



Waar ik wel van huiver.

Foto's, beelden,mensen die heel mager zijn.

De vraag die ik ook weleens krijg,vind jij dat nu mooi?

Nee,ik vind dat diep triest en verschikkelijk om te zien.



De vraag of ik mijzelf nu mooi vond toen ik op mijn slechts was.

Ik vind mijzelf nooit mooi.

Of dat nu 10 kilo lichter of zwaarder is.



Eigenlijk ben ik de obsessie over dun zijn,dik voelen,gewicht etc wel voorbij.

Waar het in het beginsel de problematiek leek te zijn,is nu weinig gedachte aan gegeven.

Het zit hem nu meer in het eten.



Ik haat mijn lichaam nu niet meer omdat het dik,dun,ouder wordt of niet klopt.

Ik haat het omdat het van mij is in wat voor een vorm dan ook.



Ik heb ook een keer een vrouw met b.e.d in onze groep gehad.

Slechts tijdelijk,want ook zij voelde. zich totaal misplaats.

En dat was oprecht jammer,want de gevoelsraakvlakken waren zeker aanwezig.

Werkelijk niemand van onze groep had er problemen mee.

Ik lees dat jij ook vond dat ze je aankeken alsof je een kakkerlak was.

Was dit jou gevoel? Of was dit ook echt duidelijk gemaakt door de anderen?



Gaia,

Zoveel reacties voor jou als TO.

Ik begrijp dat dit een beetje over je heen komt gestort.

Reageren op alles lijkt mij ook even boven je macht te liggen.

Dat hoeft ook niet.

Wat mij betreft hoef je je niet verplicht te voelen omdat jij diegene bent die dit heeft gestart.



Wat groepstherapie betreft.



Daar zitten voordelen en nadelen aan.

Het beeld wat jij hebt dat er veel over problemen wordt gepraat is niet mijn ervaring.

Mensen met een eetstoornis (en hier maak ik een uitglijder,want het neigt naar een "compliment" naar mijzelf)

zijn over het algemeen hele betrokken mensen.

Helpers,diegene die zich op de tweede plaats zetten,luisterende oren, de beste therapeuten voor anderen.



Zodra wij psychotherapie kregen bleef het altijd uitermate stil in de ruimte.

De startronde van de dag waar ieder zijn 10 minuten kreeg,niemand heeft geloof ik ooit de 10 minuten vol gepraat.



Als je vast zit in een eetstoornis moet de gedachte en de ruimte om het uit te voeren beperkt worden.

De pijlers zijn:



Dagbesteding,regelmaat,zelfreflectie,uitdagingen aangaan,toetsen of je angsten terecht zijn,concrete opdrachten,regels.

Dit alles vind je alleen in dagtherapie.

Het haalt je als het ware uit je systeem en wordt vervangen door een andere.

Door gewenning kan je dit nieuwe systeem als normaal gaan aanleren.



De nadelen zijn de triggers die je er tegenkomt.

Overgevoeligheid voor andermans problemen.

Anderen gaan helpen zonder enig aandacht aan je zelf te schenken.



Gaia,

Als de individuele therapie te licht blijkt voor je.

Als je er niet of nauwelijk in vooruit gaat. Als je het gevoel hebt dat je nog steeds op het koord blijft balanceren.

Overweeg je dan wel groepstherapie?

En wacht je daar niet te lang mee als je deze conclusie zou kunnen trekken?



Flirten met de dood.

Er is een lange tijd geweest dat ik niet besefte wat het gevaar van een eetstoornis is.

Er is een tijd geweest dat ik worstelde of ik wel wilde leven en de ziekte maar onbewust zou laten beslissen.

Omdat ik die keuze zelf nooit mocht maken.



Nu en eigenlijk al een lange tijd ben ik juist bang om dood te gaan.



Nee ik wil niet dood.

Ik wil een moeder zijn voor mijn kinderen.

Ik wil ze steunen en begeleiden in hun leven minstens tot het moment waarop ze mentaal kunnen dealen met het voortzetten van hun leven zonder moeder.

Ik wil al het mooie van hun leven meemaken.

Ik wil met ze meelachen,hun tranen wegvegen of met ze meehuilen.Ik wil ze laten weten,elke dag, dat wat ze ook doen,wat ze ook overkomt,ik altijd van ze zal houden.



Ik wil de natte haartjes afdrogen van mijn jongste.

Hem nog 1000 boekjes voorlezen



Ik wil de zorgen van mijn middelste samen met hem in het juiste pespectief zetten.

Ik wil de grasvlekken uit zijn honkbalbroek schrobben.



Ik wil mijn dochters stap naar haar eigen leven begeleiden.

Ik wil trots bij haar diploma uitreiking zitten(en dat is over twee dagen!!)



Ik wil alle liefde die ik van mijn vriend krijg en die ik aan hem wil geven zolang mogelijk koesteren



Nee, ik wil niet stiekum dood.





O ja,

En ook ik houd van eten.

Man,ik vind echt alles lekker!!

Dat levert vaak behoorlijk wat problemen op.



Nou,toch een lange post.

Het zal wel een saaie zijn.

Excuus alvast als er niet doorheen te komen was.

Hopelijk was je als lezer dan al eerder afgehaakt

Iry, Gaia en eigenlijk iedereen hier

[b][message=1565218,noline]hanke321 schreef op 23 juni 2008 @ 13:00[/.



En dat doe ik dus bewust niet nu, bevestiging zoeken. Het enige wat ik kan doen is loslaten. Ik wil mijn angst voor kwetsing en verlating niet mijn hele leven laten bepalen en ook niet mijn relaties met anderen. Het houdt me af van wie ik in de kern ben.



De kern van mij, die nooit verandert. Die er al was toen ik geboren ben, en met me meegaat als ik sterf. Dat stukje is de enige zekerheid die ik in mijn leven heb. Al het andere is aan verandering onderhevig. En als ik bij dat stukje kom, voel ik vertrouwen. Voel ik liefde en weet ik dat het goed komt. En dat ik o.k. ben.

Hele sterke en goede les voor jezelf.

Je weet het al.

Nu nog gaan leren en doen en dat is heel moeilijk.



Mooi gesproken over het stukje zekerheid wat je al bij je geboorte hebt gekregen.

Daf!!

Hoi Iry,



Weet je dat dit leren en doen veel makkelijker is dan dat destructieve gedrag, van de extremen in mezelf hooghouden?

Gaia had het er vanmiddag over:



Gaia84 schreef op 23 juni 2008 @ 12:15

Ben ik onzeker? Ja en nee. Ik vind mezelf een sterke meid. Ik wil zoveel doen en heb een grote passie voor het leven. Voel me al wel heel mijn leven opgesloten, want ik wil méér. Geen gewoon huis, boompje, beestje leven. Nee, mensen helpen. Een verschil maken in de wereld. Léven, dingen zien. Waarschijnlijk komt daar mijn angst en onzekerheid vandaan. Wat als ik maar ‘gewoon’ ben? Wat als mensen me niet mogen? Wat als ik mijn vriendinnen verlies? Ben ik wel een goed persoon..? Angsten. Hoe ga je daar mee om? Ik weet het niet.

Door middel van eten. Niet eten. Maar ik vind mezelf vet. Maar als ik heel dun zou zijn, zou ik dan happy zijn? Nee! Want waar moet ik dan mee worstelen….?



.[/quote]



Het is nl. zo verwarrend, in staat zijn tot hele mooie, goede dingen en je daarin capabel en 'groot' te voelen en het eet- en denkgedrag, waarin je jezelf heel klein maakt, zelfs vermorzelt.



Ik heb het bij mensen om me heen gezien. Die door reacties van mensen in hun omgeving aan de ene kant het gevoel kregen er niet toe te doen, maar tegelijkertijd jaloezie, afgunst en ook oprechte complimenten kregen over hun uiterlijk, intelligentie, sociale vaardigheden. Het trekt je uit elkaar. Het is van de positieve en van de negatieve kant te veel. Bezorgt je een te groot verantwoordelijkheidsgevoel.



Ik had ook een opgeblazen ego en een verschrompeld zelfbeeld tegelijk. Pas het laatste jaar voel ik me net zoveel en net zo weinig mens als ieder ander. Ik moest bijzonder zijn van mezelf. En juist dat maakte dat ik van mezelf en de rest van de wereld vervreemde.



Dikke knuf voor ieders moed hier. Ik zit ook te trillen op mijn stoel hier.

Goedemorgen lieve meiden,



Moeilijk om op alles te reageren, er is veel geschreven.



Gaia, jij vroeg of de Weight Watchers niks voor mij zijn.



Goeie vraag en ik heb het ook geprobeerd met de Weight Watchers maar het probleem is dat ik mezelf op een gegeven moment en te hopeloos geval vond voor de Weight Watchers. Bij de Weight Watchers komen veel mensen een paar kilo's afavallen, ik moet er inmiddels zoveel kwijt, ik zag dat niet zitten. Ik blijf momenteel een beetje hangen in 'ik heb alles al geprobeerd, niks lukt'. Daar ben ik overigens absoluut niet depressief onder of zo. Ik probeer de boel in de hand te houden maar wéér een dieet, wéér een afvalgroep, pfffffff, ik breng het na 28 jaar stoeien met mijn gewicht gewoon niet meer op.



Ik begon op mijn 12e met lijnen, net als jij met puppyvet en toen het brooddieet en toen het appeldieet en toen ik 16 was, was ik gewoon dun en omdat ik absurd veel danste en les gaf verbrandde ik veel en kwam ik niks aan. Maar nog vond ik mezelf dik en toen ik 21 was viel ik af tot graatmager met kotsen en laxeren en de hele bliksemse boel er bij en vanaf dat moment was het of wél eten en aankomen (geen vreetbuien overigens, nooit gehad, wel te veel vet eten) of niet of nauwelijks eten en dan afvallen.



Daarbij een hele ingewikkelde, ongelijkwaardige relatie met een gewelddadige man, depressiviteit tot aan het suïcidale aan toe en niet kunnen eten als je ongelukkig bent. Dat houdt je gewicht redelijk binnen de perken. Tel daarbij op de diëten die ik probeerde als ik wel weer aankwam en huppekee, één grote rotzooi dat eten en dat metabolisme van mij.



En nu, nu ik heel erg gelukkig ben maar dus wel dik, van geestdrift en enthousiastme en levenslust geworden (werkelijk waar) en met een stofwisseling from hell, heb ik weinig zin in wéér een dieetgroep.



Dat zit in mijn hoofd hoor, ik zou het nu misschien juist heel goed aankunnen, het is ook een hele tijd een kwestie van 'geen zin' geweest. Tot ik twee jaar geleden naar een internist ging om me eens helemaal te laten onderzoeken op eventuele stofwisselingsafwijkingen (ik was in 4 jaar ruim 40 kilo aangekomen). Die stuurde me door naar de afdeling psychiatrie en daar heb ik toen wat gerommeld met therapie en die groep dus. Daar heb ik niet heel veel aan gehad maar wel geleerd soms pijnlijk eerlijk tegen mezelf te zijn en mezelf geen rad meer voor ogen te draaien. De enige die verantwoordelijk is voor mijn gewicht ben ik, ook al heb ik het vroeger nog zo moeilijk gehad, dat is geen excuus om mijn gewicht nu nog aan mijn laars te lappen.



Op dit moment gaat het vrij goed. Helaas heb ik fibromyalgie (weke delen reuma) dus bewegen is lastig maar ik sport sinds ruim een maand 3 keer per week en nu, sinds een paar dagen voel ik dat ik daar baat bij ga hebben.



Wie weet ben ik ook wel weer eens klaar voor zoiets als de Weight Watchers nu