Ik ben Gaia.

rosanna08 schreef op 25 juni 2008 @ 19:56:

Hanke, perfectionisme kan zich ook uiten in het niet aan dingen beginnen, omdat je onbewust bang bent dat je toch nooit naar tevredenheid kunt afronden

Tsja, daar zeg je wat. Zou het dat dan toch zijn? Niet aan dingen beginnen is een hardnekkig iets bij mij. (dacht altijd dat ik gewoon lui was). Maar ik ben de laatste tijd met nieuwe dingen begonnen en ik voel me daar wel zelfverzekerd in.

Elmervrouw,



Over dat bij jou in de buurt (ik hoef niet te weten waar je woont hoor): dat landelijke kenniscentrum heeft zich een aantal doelen gesteld. Waaronder deskundigheidsbevordering, maar ook 'landelijke dekking'. Dat je nooit meer dan 2 uur hoeft te reizen om bij 1 van die centra te komen (die onderdeel uitmaken van de gewone GGZ). Hulp aan slachtoffers van kindermishandeling moet bereikbaar zijn, vinden ze. Vind ik ook.



EMDR ga je proberen zei je. Had ik al van je meegelezen. Ik wens je heel veel succes. Ik heb er heel veel baat bij gehad. Geen herbeleving meer te bekennen hier

Hallo allemaal!!!



Oh ik krijg rillingen als ik dit lees. Wat een herkenbare verhalen zeg. Ik ben nu 30 jaar en heb vanaf mijn 19e boulimia, ben hiervoor bij psychiater geweest, antidepressiva gehad, maar ik heb de goede man natuurlijk laten geloven dat alles goed ging en ben er maar een paar keer geweest uiteindelijk.



Voor een groot deel ben ik ´genezen´ , dwz ik spuug niks meer uit, heb geen extreme vreetbuien meer waarvoor ik speciaal ga shoppen. Heb nu ook 2 kinderen, van 4 en 1 jaar oud, ben natuurlijk veel met hun bezig.



Mijn probleem is echter dat ik gewoon zelf weet dat ik nog eetgestoord bezig ben, ik ben zo bang dat ik er nooit vanaf kom. Ik ben 170 lang en weeg nu 48 kg, wel een stabiel gewicht hoor. Het gaat me ook niet om afvallen, maar ik wil zoooooooooooooooooooooo graag gewoon kunnen eten zoals iedereen!!

Ben er altijd mee bezig, ik ontbijt met 2 sneden brood met heel veel chocopasta, dan ´s middags 2 boterhammen met veel rauwkost, en ´s avonds een grote salade, evt. met vis (ben vegetarisch). Wel ongeveer 3 appels per dag, in het weekend eet ik gerust nootjes en chips en ijs, maar voel me dan een vreetzak. Ik wil niet bij elke hap nadenken. Nu heb ik net een beker chocomelk gepakt, voel me er schuldig over, want daarvoor had ik al geluncht en 2 appels en 1 banaan op. Nu eet ik vanavond alleen nog maar groenten. Mijn man zegt hier niks van, vind het een vorm van aandachttrekkerij denk ik, voel me hierin wel alleen maarja heb het er verder ook nooit over met hem.



Lieve meiden hiero, bedankt voor jullie open- en eerlijkheid over alles. Ik denk dat we elkaar wel kunnen steunen in deze problematiek.

hanke321 schreef op 25 juni 2008 @ 21:48:

EMDR ga je proberen zei je. Had ik al van je meegelezen. Ik wens je heel veel succes. Ik heb er heel veel baat bij gehad. Geen herbeleving meer te bekennen hier

Nou, dat lijkt me heerlijk rustig. Ik wil gewoon af van die automatische angstreacties op allerlei dingen! Eerst maar eens kijken met de EMDR. Schijnt nogal heftig te zijn. Maar goed, ik ben heel gemotiveerd. Jouw tip bewaar ik dus in ieder geval; mocht het niet genoeg opschieten met de EMDR, dan is dat misschien nog iets om te doen.

Heftig EMDR? Je moet je hersens daarna even rust gunnen. Iik ging met de bus erheen (belandde de eerste keer terug met fiets en al in een greppel) en deed naderhand een dutje. En tuurlijk is het zwaar 'erin te duiken', maar eerlijk gezegd viel het me mee. Vooral omdat ik die 'peut niet zoveel hoefde te vertellen. Ik deed zelf het werk.

Is dit dan zoveel zwaarder dan bijv. groepstherapie?

Daar kon ik trouwens ook wel aardig moe van worden, maar ik kon toch nog wel gewoon met de auto naar huis rijden.

Hai,



Heb niet alle berichtjes gelezen, maar toch een kleine reactie van mij.



Ik heb zelf ook boulimia (gehad). Het gaat nu een stuk beter met me. Waardoor kan ik niet precies zeggen, er ging een soort knop om. Ook heb ik mijn ouders lang voor de gek gehouden dat het goed ging. Ik heb vanaf mijn 15e dit probleem, 2x therapie, therapeuten voor de gek gehouden dat het goed ging, ouders ook, toen het huis uit en toen een giga dip. Maar het gaat nu wonder boven wonder erg goed. Mijn verhouding met eten is veranderd. Ik kan je helaas geen tips geven, omdat ik het zelf eigenlijk ook niet weet.



Ik weet wel dat het een rotziekte is waarin je je verdomd eenzaam kunt voelen. En je kunt wel denken dat je ouders het niet zagen, maar dat is een moederinstinct om dat te zien. Ik weet ook zeker dat mijn moeder het heeft geweten, in periodes dat het niet goed ging maar ik zei van wel.



Ik heb wel hele goede therapie gehad, waar ik nog steeds veel aan heb, en dan met name in het dagelijks leven.



Wat me wel heeft geholpen is te beseffen dat dit mijn lichaam is, het lichaam waar ik het nog een leven lang mee moet doen (ik ben nu 21) en waarvan ik graag zou willen dat het over een aantal jaar nog net zo goed functioneert.



Ik heb eigenlijk nooit veel lichamelijke klachten gehad, terwijl ik toch dagen had dat ik alles uitspuugde wat ik at. Zelfs mijn gebit is nog helemaal goed en zonder gaten. En daar ben ik dankbaar voor, dat mijn lichaam het nog zo goed doet na het zo geruineerd te hebben. En nu wil ik wat terug doen, ook lief zijn voor mijn lichaam.



Ik hoop dat ook jij dit inzicht een keer krijgt. En ik hoop ook dat je het onderliggende probleem weet je vinden en hier mee weet om te gaan. En ik vind het heel goed dat je je ouders hebt ingelicht, nu zul je je wellicht wat minder eenzaam voelen in te strijd.



Weetje, het is niet erg om te vallen. Het is wel erg om niet meer op te staan.



Veel sterkte,

Liefs Poupee

Poupee schreef op 26 juni 2008 @ 18:53:

Weetje, het is niet erg om te vallen. Het is wel erg om niet meer op te staan.

Mooi gezegd joh!

.

.

Dat ziet er interessant uit Hanke.

Ik ga het eens bestellen bij Bol.



Dank je wel voor de tip!

Hallo... sjongejonge wat een heftig topic vind ik dit, het duizelt me voor de ogen en ik durf niet eens alles 'echt' te lezen, omdat het me erg tot beseffen aanzet Beseffen hoe streng ik eigenlijk ook ben voor mezelf en hoe bang ik ben voor van alles en nog wat, hoe erg ik mijn eigen veiligheidszone om me heen heb gebouwd, door expres veel alleen te zijn en eten vaak als "vuller" of "verwerker" te gebruiken. Pfff.

Eigenlijk dankjulliewel dus, dat jullie je ervaringen en gevoel hier durven te delen! Vooral Hanke komt erg binnen of 'snap' ik of zo.



Gaia, ik hoop dat je kunt leren om minder streng voor jezelf te zijn, want je eist zoveel van jou en je bent al zo goed, gewoon precies zoals je bent. Als jij ermee begint, begin ik ook, oké?

Kom vandaag niet aan schrijven toe hier.

Maar kom even langs om knuffels uit te delen.

Voor de lieve dames hier!!

Lieve, mooie vrouwen,



Leo wees me op dit topic. Ik weet niet goed wat ik hier kan bijdragen, maar wat jullie schrijven raakt me en er zijn een aantal dingen waar ik op wil reageren. Ik heb geen eetstoornis maar wel een ongezonde relatie met eten (troosteten). Ik zorg niet goed genoeg voor mijn lichaam. Ook ongezond, destructief gedrag is me niet vreemd.



Ik reageer maar hap-snap op een aantal dingen die hier geschreven zijn. Gaia, je voelt je schuldig tegenover je ouders. Ik maak me sterk dat je ouders zich ook schuldig voelen tegenover jou, en zich afvragen wat ze fout hebben gedaan dat je zo met jezelf in de knoop zit. Geef ze de kans er voor je te zijn. Geloof me, je moeder is dolblij als ze iets simpels als een vrije dag voor jou kan opgeven als dat helpt. Want dat is alles wat ze wil: jou helpen. Je ouders voelen zich waarschijnlijk vreselijk machteloos. Laat ze helpen. Jij bent geen last, je bent hun dochter. Ze willen niets liever dan jou gezond en gelukkig zien.



Iets wat ik bij verschillende schrijfsters heb zien terugkomen is de positieve rol die (niet) eten in je leven speelt. Houvast, koesteren, een schild waar je je achter kunt verbergen, het maakt je leven minder leeg, het is met je vergroeid.



Hanke, jij schrijft dat die suïcidegedachten ergens wel lekker waren, omdat ze je gedachten afleidden van wat je eigenlijk dwarszat. Werkt het bij een eetstoornis ook niet zo? Dat het denken aan (niet) eten je zo constant bezighoudt, ook in praktische zin (plannen dat je genoeg in huis hebt, nog even naar het tankstation voor een zak chips, momenten en plekken zoeken om ongestoord te kunnen eten, je verheugen op eten, calorieën tellen, braken, je achteraf schuldig voelen) dat dat alle aandacht opslokt? Zo blijft er geen aandacht over voor de dingen die op een dieper niveau om aandacht schreeuwen.



Ik heb het idee dat (niet) eten een manier is om een leegte op te vullen in jezelf. En dat het daarom niet uitmaakt of je uiteindelijk wel gezond eet of een normaal gewicht hebt, omdat je nog steeds die leegte meezeult. Er moet iets in de plaats komen voor de obsessie met eten. Iets wat je op een gezonde manier opvult, wat je steunt. Iets waarover je eerlijk kan zijn tegenover jezelf en niet steeds smoesjes hoeft te verzinnen, omdat je weet dat het klopt.



Gaia, je schrijft over je sterke ratio en over honger in de wereld. Hoe denk je dat mensen die honger lijden ertegen aankijken dat jij jezelf bewust uithongert? Je hebt toegang tot al het eten dat je wilt, maar als je al eet, dan spuug je het daarna weer uit. Voel je een bepaalde verwantschap met mensen die gedwongen honger lijden? Denk je dat je het leed in de wereld enigszins kan verzachten door niet te eten?



Het klinkt alsof je bijzonder wilt zijn of worden door een bijzondere levensstijl te kiezen. Wat voor persoon denk je dat je bent als je een "gewoon" leven zou leiden? Voegt groots en meeslepend leven iets toe aan jou als mens? Doet het je uitstijgen boven anderen? En als dat is wat je zoekt, waarom dan?



Gaia, je kunt soms ontzettend genieten van eten, maar helaas zit je eetstoornis in de weg. Het klinkt alsof je denkt dat die twee dingen los van elkaar staan. Is dat realistisch als je eetstoornis zo bepalend is voor je relatie met eten?



Jezelf een schop onder kont geven. Een uitdrukking die ik in een ontevreden bui (over mezelf) eens tegen mijn psycholoog bezigde (het ging over mijn ongezonde leefwijze). Zij vroeg of ik het niet wat vriendelijker kon uitdrukken. Dat kon ik wel: ik vond dat ik beter voor mezelf moest zorgen, dat ik mijn lichaam gezond eten moest gunnen, dat ik het verdien gezond te zijn. Een schop onder de kont, het is toch niet zo gek dat dat niet leidt tot een permanente gedragsverandering? Wie wil er nou een schop onder zijn kont krijgen?



De media. Ik geloof graag dat het je zelfbeeld ondermijnt, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Ik heb de glossy's inmiddels de deur uitgedaan. Sex and the City, ook zoiets. Het ideaalbeeld van de broodmagere vrouw wordt je door de strot geduwd. Het is best leuk amusement, maar is het niet beter het een tijdje af te zweren als het je onbewust zo ongelukkig maakt?



Leo, lieve Leo. Ik vind het pijnlijk te lezen welke woorden jij gebruikt om te beschrijven hoe jij denkt dat sommigen jou zien. Vleesgeworden nachtmerrie, kakkerlak, hopeloos geval. Voor hoe jij over jezelf denkt, gebruik je wel mooie woorden (en terecht!). Waarom heb je het idee dat sommige mensen jou dan zo negatief zien?



Sorry lieve Lé, maar ik vind er niks grappigs aan, die voorvallen die je beschrijft. Ik heb het idee dat zelfspot bij dikke mensen een soort verdedigingsmechanisme kan zijn. Ik heb meegemaakt dat een dikke vriendin in de dierentuin door haar man - in het bijzijn van iedereen - werd vergeleken met een nijlpaard. Ik kon wel door de grond zakken van plaatsvervangende schaamte, maar zij deed er nog eens een schepje bovenop. Doet dit echt geen pijn, lieve Leo? Heel diep van binnen?



Iry, je komt op me over als een prachtig mooi mens. Ik vind het inspirerend dat je zo open je verhaal durft te vertellen. Je bent volgens mij een erg lieve moeder



Een voor iedereen die hem kan gebruiken.



liefs,

dubio

Lieve Dubio,



Wat ben je toch een prachtig, geweldig mens en wat ontroer je me toch vaak met je postings.



Ik denk dat de mensen die mij kennen, als mens, mij geen lelijke woorden of gedachten toedichten. Voor dikke mensen geldt dat ze weten wat er over ze wordt gezegd en gedacht, niet alleen omdat ze dat weleens hebben gehoord maar - jawel - het zelf hebben gedacht toen ze (zoals ik ooit) nog niet zo dik waren.



Niemand wil dik zijn. Ik ken niemand die dik wil zijn en dat begrijp ik wel. Ik denk alleen dat de meeste mensen die dik zijn eigenlijk zelf ook niet graag dik zouden zijn en ze zijn het toch. Maar de woorden die ik voor mezelf gebruik over hoe anderen naar mij kijken ken ik omdat ik ze zelf ook heb gedacht en tegen anderen heb uitgesproken toen ik zelf nog geen overgewicht had. Dik zijn is negatief. Als ik een rol speel in een film of een serie speel ik hoer, of nare buurvrouw, of enge handlangster, of domme vrouw met een beperkte intelligentie. Opvallend maar waar. Het is niet ik die dat bedacht heeft, het is gewoon de realiteit.



Ik zie mijzelf niet als dom, nutteloos, lui, ruggengraatloos of zo. Met mijn eigenwaarde zit het doorgaans behoorlijk snor. Maar daarom voel ik nog wel hoe er door onbekenden tegen mij wordt aangekeken. Zodra iemand mij voor nijlpaard uitmaakt is hij nog niet jarig, dan weet ik wel een lomper of gemener dier om diegene mee te vergelijken, ik laat niet over me lopen of zo en als ik me beledigd zou voelen zou ik het zeggen. Maar ik hou van harde humor en kan veel hebben, zolang ik ook uit mag delen.



Mijn humor naar mijn vrienden toe is ook hard. Snoeihard. In de theaterwereld/bij homohumor pak je elkaar op je zwakheden. Dat vind ik oprecht niet erg en ik kan ook heel goed onder de gordel grappen en dat doe ik ook als ik het nodig vindt al zal ik niet snel als eerste uitdelen. Ik kan incasseren maar ook uithalen.



Dus nee, ik vind het niet erg en het doet geen pijn.



Maar ik begrijp wel wat je wil zeggen en ik vind het werelds dat je je afvraagt of het niet ergens pijn doet. Heel lief en meevoelend van je.....



Knuffels Dú,



Leo

Ha lieve Lejo



Goh, dacht jij zelf zo over dikke mensen vroeger? Dat heb ik nou helemaal niet. Die ene vriendin waar ik het over had, is echt veel te dik, maar dat viel me - écht! - pas na enige tijd op. Heel raar. Ik kijk ook vaak niet goed naar de buitenkant van mensen, kan me totaal niet bedenken of iemand een bril of een snor heeft bijvoorbeeld.



Dikkerds hebben wel een slechte naam, dat klopt. Ik denk dat ze vaak medelijden opwekken, zielig worden gevonden. Omdat hun gebrek aan controle over zichzelf duidelijk zichtbaar is, en dat is het bij anderen minder. Tenzij die natuurlijk overduidelijk zat of stoned zijn, dat wekt dan ook weer medelijden op. Mensen houden er niet van mensen te zien die zichzelf niet onder controle hebben, denk ik.



Ik had de link ook gelegd met die rol van hoerenmadam die je laatst speelde (ik ben daar wel jaloers op trouwens, die spannende schnabbels van jou!!). Daar past inderdaad een forse dame bij. Zo komen we weer op de rol van de media. Zolang jij geen positieve rollen krijgt aangeboden vanwege je figuur, blijven we het negatieve beeld van dikke mensen in stand houden.



Humor als wapen ken ik ook. Ik kan het ook snoeihard inzetten, bijvoorbeeld bij "haantjes"uitspraken. Het raakt mij als vrouwen als minderwaardig worden weggezet. Soms zet ik de man in kwestie keihard op zijn nummer (of voor gek), maar soms kan ik vrouwen beter naar beneden halen dan welke man ook. Of dit nu zo positief is, weet ik eigenlijk niet. Als het grappig is, zou je toch zelf ook als eerste ermee kunnen beginnen?



liefs!

dú

Ik moet zo autorijden maar ik wil even een ding verduidelijken;



In mijn posting lijkt het net alsof ik lelijke woorden tegen dikke mensen heb gebruikt toen ik zelf dun was. Dat is zeer zeker niet het geval. Ook ik ben goed in staat om naar de mens te kijken en dan niet het gewicht mee te laten tellen. Daar doelde ik niet op.



Ik heb wel altijd voor mezelf gewenst dat ik niet dik zou worden en ook weleens gedacht als mijn tante met overgewicht twee moorkoppen at, zou je dat nou wel doen. Maar ik hield van haar omdat ze een lief mens was.



Dus mijn wens om niet dik te worden heb ik uitgesproken naar anderen, zoals mensen dat nu ook doen waar ik bij ben. Uitspraken die me nu opvallen en toen niet. Roepen nee hoor, ik niet meer, ik heb geen zin om dik te worden, terwijl ik er naast zit. Dat soort (soms onnadenkende) dingen riep ik ook gewoon als men mij een vijfde bitterbal aanbood. Dat was eigenlijk wat ik bedoelde in mijn posting.



Dat het nu niet net lijkt alsof ik in mijn dunne tijd dikke mensen liep uit te schelden

Ik kom gewoon even een brengen,

omdat jullie zijn wie jullie zijn.

Wat een 'mooi' topic.

Dapper zijn jullie. (f)

Ik heb even een uitlaatklep nodig en gebruik maar dit topic omdat ik niet weet waar ik het het beste kwijt kan.



Een paar uur geleden vreselijke ruzie gehad met mijn dochter.

Om het feit dat ze zo met zichzelf bezig is en zoveel energie neemt van mij dat ik dat niet meer trek.

Iets waar ik al maanden op aanstuur dat ze meer moet anticiperen op het gezin waarin ze leeft.

Wat ik ook mag verwachten van een 18 jarige,maar daarnaast ook besef dat een 18 jarige vooral in het centrum van haar eigen leven zit.



Vriend probeerde het nog in de hand te houden maar ik ben echt vreselijk overstuur geraakt.



De kern van het probleem is dat ik het allemaal niet aankan en dat daar geen oog voor is.



Maar ik moet het aankunnen dus doe ik het,maar het glipt op dit moment door mijn vingers.



Een flinke eetstoornis,trauma,borderline en dit alles speelt zich zoveel mogelijk af naast mijn gezinsleven.

En dit gezinsleven is op dit moment zeer zwaar voor mij met een dochter die bezig is zich los te rukken van een moeder.

Een moeder en een dochter waarvan de navelstreng nog steeds niet is doorgeknipt.

Een zoon die aandacht moet missen omdat hij het niet vraagt maar ook zo hard kan gebruiken.

Een frummel in de peuterpuberteit die zijn moeder de hele dag beschikbaar wil hebben.

Een nieuw huis waar nog zo vreselijk veel in te doen is( en gedaan wordt)

Een vriend die alle druk van zijn werk,het gezinsleven en mij ook op zijn schouder krijgt maar alleen maar aan de zijlijn kan toekijken omdat ik hem niet binnen laat en ik mij zo vreselijk schuldig onder voel.



Het drukt een enorme stempel op alles.

Mijn ziekte,mijn gevecht.



Overdag ben ik de moeder die mijn kinderen verdienen,en egenlijk lukt dat best goed.

De prijs daarvoor is echter zo hoog dat ik hele nachten bezig ben om mijzelf weer op de rails te krijgen.

Elke dag begin ik uitgeput.



Ik ben zo vreselijk overstuur.

Ik wil rust.....in mijn hoofd,in mijn gezin,in mijn huis,in mijn lijf.

Maar ik weet niet hoe en het frustreerd mij vreselijk dat ik nergens hulp kan krijgen.



Mijn kracht is misschien wel dat ik zo krachtig ben dat het desondanks alles toch loopt (geen flauw idee hoe het mij iedere keer lukt)

De keerzijde is dat niemand het daardoor eens overneemt van mij.



Hoewel,kan ik het ook wel uit handen geven?

Mijn lieve vriend doet zeker weleens een poging en steunt mij enorm,maar ook hij kan geen hand toereiken,simpelweg omdat ik niet te bereiken ben.



Ik hoop dat ik geen grote fouten typ in mijn text,maar door de tranen kan ik het beeld niet helder zien





Opmerking:

Ik ga dit verhaal morgen weer weghalen omdat dit zo verschikkelijk persoonlijk is en het het grootste geheim bevat wat ik met mij meedraag.

Het geheim wat zo moet blijven omdat anderen hier geen verdriet van mogen krijgen.

En ja,ik neem nu een enorm risico om het toch te schrijven.

Maar voor nu,kan ik het even niet binnen mijn eigen hoofdje houden want deze ontploft op het moment.

De stemmen in mijn hoofd zijn angstaanjagend.



Excuses dus voor het editen van mijn post morgen.





Toevoeging:

Tot nu toe heb ik slechts een klein deel weg gehaald.

En de ruzie met mijn dochter had niet mogen gebeuren,zij was slechts de druppel.

Dit had ik als moeder nooit mogen doen.

Mijn laatste sigaret.

Het wordt hier licht en de vogels fluiten een prachtig lied.

Ik ga dadelijk proberen om de slaap te vangen.

Even stil in mijn hoofd en hopelijk ziet dag er morgen wat beter uit.

Moe,maar beter.

Misschien moet ik er maar een joggingbroek dag van maken met veel pedagogisch onverantwoord veel dvd's samen op de bank met frummel onder een dekentje.

En hopelijk schruift de rest van de kroost ook aan als ze thuiskomen van school/werk

Mag niet van dokter spock,maar daar heb ik maar schijt aan.

Lekker knus.

Iry

Joggingbroekdag klinkt goed! En dat mag af en toe best wel eens! Probeer even wat minder veeleisend voor jezelf te zijn.



Met je dochter komt het vast wel goed, daar ben ik van overtuigd. Jullie band kan dit wel aan.



Weet je zeker dat je nergens hulp van kunt krijgen? Misschien is dit een domme vraag, ik weet eigenlijk ook totaal niet wat je door moet maken. Kun je anders niet een tijdje "vrij" nemen? In je eentje een paar dagen weggaan om wat na te denken zonder dat er een gezinsleven bij komt? Of desnoods de jongsten bij iemand laten logeren en met je vriend even weg? Ik roep maar wat hoor!



En laat het maar weten als je (meer) behoefte hebt aan een luisterend oor!



Sterkte!