Ik ben Gaia.

Lieve Iry!!



Ik zie nu pas wat je hier laatst hebt geschreven. Ook ik heb wel een paar vragen maar die stel ik je later wel een keer.



Voor nu echt heel veel kracht, sterkte en rust voor jou!!



Dikke knuf Claire

En voor iedereen natuurlijk ook weer een knuf! Ook ik weet vaak echt niet wat te zeggen. Krijg nogmaals mijn gevoelens niet zo op papier maarrr.....daar heb ik jullie nu ook een beetje voor. Ik lees en leef met jullie mee!

.

Gaia, hoe gaat het nog nu terug in Nederland? En Iry, met jou? Voor jullie en alle anderen:

Gaia, ben je wel nog steeds bij je ouders?



Dit klinkt inderdaad als chaos in je hoofd. Heb je nog een gesprek gehad? Zou het een idee zijn minder intensieve therapie te doen (er hangt me bij dat je met een vriendin van je moeder ging praten, maar kan me niet herinneren of je dat inmiddels ook al gedaan hebt).



Sterkte!

Hoi lieve dames.



Eventjes een teken van leven.

Bedankt voor jullie lieve reacties.



Ik vind het op het moment heel moeilijk om inhoudelijk op jullie te reageren.

Wat ik zeker nog wel ga doen,maar eerst weer een beetje rust in mijn hoofd krijgen.



Ik herken wat jij vertelt Nachtpaars.

Ook ik zuig zoveel op van het forum.

Ik kan mij vaak moeilijk afsluiten voor verhalen die zoveel kwetsbaarheid,openheid en emotie bevatten.

Soms lukt het mij om daar iets aan toe te voegen waar hopelijk iemand een beetje steun uit haalt.



Soms klap ik ook totaal dicht.

Ik ervaar dat op dit moment vooral op dit topic.

Omdat het mij zo rechtstreeks raakt.

Ik voel het, en daardoor wil ik zo graag een hand uitstrekken naar anderen hier.

Daarnaast helpt het mij ook.

Ik vind het ook fijn om gedachtes uit te wisselen.

Om niet alleen te staan in mijn gevoel maar dit te delen met anderen hier.



Voor nu vind ik dat even moeilijk,maar wil toch graag de draad mee oppakken hier zodra dit weer lukt.



Met mijn dochter en mij gaat het goed.

Soms hebben wij het kennelijk even nodig om de boel te laten ontploffen.

Ik denk omdat wij emotioneel zo aan elkaar vastzitten en ze natuurlijk ook een volwassen dame is waardoor de band tussen ons aan het veranderen is.

Heel hecht,maar sommige touwtjes moeten wat losser gemaakt worden en daar wringt de schoen op dit moment.



Mijn vriend is een enorme steun.

Ik noem hem altijd de engel die op mijn pad is gekomen.

Alleen op dit moment staan we samen erg onder spanning.



Goede tip Daf om eens een weekendje samen weg te gaan.

Ik ben al aan het neuzen op internet! (ik verdwaal er wel een beetje).



Dubiootje,

Ik vind het erg jammer dat ik je weggehaalde post niet heb gelezen.

Ik begrijp dat het voor jou erg moeilijk was om je open te stellen.

Ik had het graag gelezen en hopelijk je een hart onder de riem kunnen steken(in ieder geval zou ik het proberen)



Schroom niet om toch eens binnen te vallen hier,wie weet is dit toch wel de plek voor je.



Eleonoor hoe is het met je?

Sorry dat mijn reactie op je vragen en je post nog niet is gekomen.

Ik hoop dat je hier nog wel blijft lezen en komt schrijven.

Want ik ga er zeker nog op terug komen en ik heb veel aan je bijdrage hier.



Ook hanke,ik vind je post inhoudelijk veel toevoegen hier.

Hoe gaat het met je?



Gaia.

Je stoeit enorm.

Ik lees het en voel het.Ik leef met je mee.

Ik hoop dat je een beetje rust hebt gehad op Ibiza (klinkt heerlijk om daar even te mogen zijn)

Hoe gaat het met je? En hoe is het contact rondom je ziekte met je ouders.



Loving-life.

Misschien kan ik wat betekenen voor je in je vragen rondom je therapie die komen gaat.

Ik heb zelf lang 5-daagse therapie gehad.

Als je wil kan je mij toevoegen als vriend.

Dan kan ik je prive wat meer vertellen of kan je zelf wat gerichtere vragen stellen in prive sfeer.

Voel je niet verplicht! Mijn aanbod staat gewoon mocht je er behoefte aan hebben.



Lieve np.

Ik lees tussen de regels van je post dat dit je idd erg raakt hier.

Je bent een prachtig mens en ik weet inmiddels al van je dat je wel altijd iets zinnigs zegt.(hoewel,we midden in de nacht vooral onzin uitkramen )

Je krijgt een knuffel van mij terug!



Lieve claire.

Vraag maar raak,waar we elkaar tegenkomen.

Ook jij krijg een knuffel van mij.

Ik weet dat ook jij hem goed kan gebruiken voor het topic waar ik ook nog steeds niet goed durf te komen,maar mij eigenlijk schaam dat ik voor jou niet over het drempeltje stap.



Verder ben ik op dit moment vooral heel moe en voel mij erg leeg.

Ik moet mijzelf weer bij elkaar rapen.

Hopelijk komen er weer snel zonnige dagen want van dat stralende licht en warmte leef ik altijd een beetje op.



Liefs en dikke knuffel voor iedereen.

Nou nou,

wat een lange post van mij.

Zonder dat er iets zinnigs in staat,haha!

Lieve Iry,



Er staat héél veel zinnigs!



Niet nodig om jezelf na zo'n mooie en meelevende post weer even naar beneden te trekken. Echt niet!



Wat jij schrijft telt!



Dat zijn een heleboel uitroeptekens in zo'n korte post van mij maar ik meen ze ook echt



(f)

Precies zoals Ikke zegt! Je post voegt wel degelijk iets toe!

Voor nu weltrusten!

Hé Iry,



Wat lief dat je even laat weten hoe het met je gaat. Er wordt erg met je meegeleefd. Ook door mij, ik bid voor je en denk aan je.



Wat een goed idee om er even tussenuit te gaan! Effe de druk van de ketel. Ook voor je partner.



Fijn dat je je realiseert hoe de dynamiek tussen jou en je dochter werkt, en dat je ziet dat de basis wel goed is. Want dat is het allerbelangrijkste.



Inderdaad, soms is het teveel en moet je goed voor jezelf zorgen. Dat je je dan even terugtrekt, ook hier op het forum kan ik goed begrijpen.



Met mij gaat het goed, ben ook bezig met vakantieplannen. Ik heb niet veel te besteden dus heb ik me opgegeven bij een oppascentrale. Dan pas ik op huis, tuin en huisdieren van mensen die op vakantie gaan en kost het me niks, behalve inschrijfgeld van 70,- voor een heel jaar. Ben benieuwd waar ik uiteindelijk beland.



Tank zo lang en zo veel bij als nodig is, het allerbelangrijkste ben jij. Kus van Hanke

Gezongen door Nathalie Merchant op het album Motherland



Tell yourself



I know what you tell yourself.

Look in the mirror, what does it show?

I hear you counting, I know you're adding up the score.

I know what you tell yourself.



Ever since Eden we're built for pleasing, everyone knows

and ever since Adam cracked his ribs and let us go,

I know what you tell yourself.



Who taught you how to lie so well and to believe in each and every word you say? Who told you nothing about you is alright, it's just no use, it's just no good you'll never be O.K.?



Well I know that wrong's been done to you. "It's such a tough world," that's what you say. Well I know, it's easier said than done but that's enough girl, give it away, give it all away.



Tell yourself that you're not pretty, look at you, you're beautiful. Tell yourself that no one sees Plain Jane invisible me, just tell yourself.

Tell yourself you'll never be like the anorexic beauties in the megazines. Just a bargain basement Barbie doll, no belle du jour, no femme fatale, just tell yourself.



Tell yourself there's nothing worse than the pain inside and the way it hurts, but tell yourself it's nothing new cause everybody feels it too, they feel it too.

And there's just no getting round the fact that you're thirteen right now.

Hoi Hanke.



Mooie text.



Ik vind het inderdaad erg lief dat er zo meegeleefd wordt en dat waardeer ik enorm.

Ik leef ook erg met jullie mee.

Ik lees oprecht met veel interesse de verhalen hier.



Spannend wat je bestemming om neer te strijken gaat worden.



Wat een mooi systeem zo'n oppascentrale.



Pas je ook op kinderen erbij? dan weet ik ook nog een leuk plekje voor een weekend ,haha!



Nee hoor,grapje. Ik heb geen kids die zich makkelijk aanpassen aan mensen die ze niet kennen.



Maar als ik geen verzorgers voor mijn huis,tuin en konijntjes heb tijdens een vakantie omdat iedereen op vakantie is kan ik jou lief aankijken?

iry schreef op 04 juli 2008 @ 04:02:

Hoi Hanke.



Mooie text.

Dank je, ik vond 'm wel toepasselijk.



Maar als ik geen verzorgers voor mijn huis,tuin en konijntjes heb tijdens een vakantie omdat iedereen op vakantie is kan ik jou lief aankijken?

Dat zou kunnen. Als je in een leuke omgeving woont waar ik met ov bij kan en ik in die periode niet verhinderd ben...Of je wordt ook lid van die oppascentrale. Holidaylink heet het. (hoezo off topic )

Een late reactie hier maar ik wou toch wat schrijven.



Allereerst een dikke voor jou Gaia, ik hoop dat je jezelf uit deze cirkel kunt bevrijden. En voor iedereen die hier gepost heeft en daarbij stukken van haarzelf blootgegeven heeft. Het zijn juist die delen van jezelf die je normaal goed verborgen houdt, iig da's mijn ervaring met mijzelf.



Ik heb een eetstoornis, sinds mijn 12de. Mijn ouders kwamen erachter toen ik 14 was (het was daarvoor al duidelijk maar toen konden ze er echt niet meer omheen). De reactie van mijn vader: dat is heel stom van je, hier kom je nooit meer vanaf. En mijn moeder accepteerde het gewoon niet, ik had geen eetstoornis. Het was en bleef mijn probleem.



Rond mijn 24ste ben ik er echt hard tegen gaan vechten. Het gaat nu zoveel beter, ik heb een gezonde relatie met eten gekregen, ik vind mijzelf mooi, de moeite waard. Het enige is dat ik nog steeds zotussendoor eetbuien heb wanneer ik teveel op me neem. Wanneer het leven me zwaar valt. Wanneer ik er niet goed over kan praten met anderen, vooral mijn man en dat gebeurt vaak.



Ik heb die stoornis gekregen omdat ik zo eenzaam was, eten was troost. En omdat mijn moeder me continu afgebrand heeft vanwege mijn vermeende dikzijn. Het tweede stuk is in feite opgelost, de haat naar mijzelf, naar mijn lichaam toe is weg. Maar dat eerste stuk.



Dat blijft er maar. Ik ben streng voor mijzelf, ik stort niet zo gauw in, ik vecht maar door als het moeilijk gaat. En wanneer het water me dan tot de lippen staat en ik niet meer weet waar ik het zoeken moet om de controle te houden over al die emoties, al dat verwerken, elke dag al die kracht weer oproepen om positief, zelfverzekerd, levenslustig te zijn, dan heb ik een eetbui. En dan gaat het weer een tijdje.



Ik ben een eind gekomen maar ik zie hieraan dat er nog steeds fundamenteel iets mis is. Dat ik, als niemand me komt helpen, het maar weer zelf doe. En dat het deels weer hierin zit dat ik zelden om hulp vraag. Dat heb ik niet geleerd. Ik kan het nu wel maar dan zie ik de ironie: ik heb een man gekozen die me niet helpt. Hoeveel hij ook van me houdt, het is teveel gevraagd. En ik heb het regelmatig gevraagd, met uitleg, met goede gesprekken. En dan zitten we binnen no time over hem te praten en zijn problemen.



Als zelfs mijn ouders bewust ervoor kozen om me niet te steunen, voorbij te lopen aan een kind wat zo eenzaam en ongelukkig was en probeerde op de een of andere manier het emotioneel te redden, hoe kan ik dan aan anderen vragen dat ze me zullen helpen en steunen? Ik kan het zelf, goedschiks, kwaadschiks, maakt niet uit.



Maar het maakt wel uit. En daar ben ik weer mee bezig. Soms wou ik dat ik een partner had die me zowel in mijn kracht zou kunnen laten en me tegelijkertijd zou steunen in mijn kwetsbaarheid. Voor mijn man is het of/of. En ik ben in zijn ogen zo sterk dat ik mijzelf veel beter kan helpen met dat andere stuk dan hij. Terwijl het daar niet om gaat, ik wil ook weleens heel moe mogen zijn. Als ik nu moe ben, dan wordt hij nog vermoeider. En als ik eens wanhopig ben doordat het allemaal zoveel is, is hij perplex en vervalt snel in apathisch gedrag. Hij is er bang voor. Hij wil gewoon dat met mij alles goed is denk ik.



En dan kijk ik naar de brei waar ik me doorheen worstel en dan denk ik: tja wat verwacht je nou? En dan weet ik dat we allebei verwachten dat ik mezelf er weer keurig en sterk doorheen trek. En dat doe ik dan ook want in essentie kost dat minder energie dan gaan zitten sippen bij iemand die er niets mee kan. Maar scheef is het wel.



Enorm verhaal. Was niet mijn bedoeling maar het heeft iig de dingen weer even op een rij gezet voor mijzelf . Nogmaals een hele dikke voor jullie.

En trouwens, ik herken alles van dat destructieve deel in jezelf. Ik geloof dat ik dat nu voor een groot deel achter me heb liggen. Het is nu vooral dat ik zo hard ben voor mijzelf. Ik weet dat als ik mild voor mijzelf ben, mededogen heb, ik het liefst me verstop in een hoekje. Dat heb ik al veel te lang gedaan. De enige remedie is dingen doen, onzekerheden aangaan. Dat doe ik nu al een tijd. En daardoor gaat het idd steeds beter. Maar die drempelvrees, daar jaag ik mezelf meedogenloos doorheen.



Mijn innerlijk kind is vaak bang voor de wereld, dat voel ik ook. Vandaar die eetbuien, dan krijgt dat even ruimte. En dan is het weer klaar met de angst en het verdriet en dan ga ik het volgende zware stuk aan.



Het werkt maar soms besef ik dat ik mijzelf zo vaak forceer.



Eetstoornissen zijn zo complex, een grote warboel met zoveel verwrongen emoties. Het valt me niet mee.

Ik vind dit echt een bijzonder topic en lees vol interesse mee. Ik vind het zo knap hoe velen hier hun gedachten en gevoelens zo goed weten te verwoorden. Sommige verhalen zijn pijnlijk om te lezen, heftig. Het komt ook bij mij hard binnen. Toch vind ik het ergens fijn, ook die herkenning, het idee dat niet alleen jij zo denkt, voelt etc. Het voelt minder eenzaam. Al gun ik iedereen anders natuurlijk! Misschien klinkt dit wel heel raar? Ik gun iedereen in ieder geval het beste.Een grote knuffel voor iedereen hier!

Feliciaatje schreef op 05 juli 2008 @ 10:42:



Ik heb een eetstoornis, sinds mijn 12de. Mijn ouders kwamen erachter toen ik 14 was (het was daarvoor al duidelijk maar toen konden ze er echt niet meer omheen).

Klinkt alsof er echt heel veel ruimte voor je was thuis en je er echt toe deed- niet dus!

De reactie van mijn vader: dat is heel stom van je, hier kom je nooit meer vanaf.

Lijkt me een soort reactie om zichzelf in te dekken. Het ging toch om jou! En om te zeggen dat dit nou motiverend werkt...

En mijn moeder accepteerde het gewoon niet, ik had geen eetstoornis. Het was en bleef mijn probleem.

Kan me voorstellen dat je je heel alleen gezet hebt gevoeld. Ik word kwaad als ik dit lees.





Rond mijn 24ste ben ik er echt hard tegen gaan vechten. Het gaat nu zoveel beter, ik heb een gezonde relatie met eten gekregen, ik vind mijzelf mooi, de moeite waard.

Harstikke mooi dat je dat voor elkaar gekregen hebt.



Het enige is dat ik nog steeds zotussendoor eetbuien heb wanneer ik teveel op me neem. Wanneer het leven me zwaar valt. Wanneer ik er niet goed over kan praten met anderen, vooral mijn man en dat gebeurt vaak.

Kennelijk is eten je zwakke plek.



Ik heb die stoornis gekregen omdat ik zo eenzaam was, eten was troost. En omdat mijn moeder me continu afgebrand heeft vanwege mijn vermeende dikzijn. Het tweede stuk is in feite opgelost, de haat naar mijzelf, naar mijn lichaam toe is weg. Maar dat eerste stuk.



Ik ben een eind gekomen maar ik zie hieraan dat er nog steeds fundamenteel iets mis is. Dat ik, als niemand me komt helpen, het maar weer zelf doe. En dat het deels weer hierin zit dat ik zelden om hulp vraag. Dat heb ik niet geleerd. Ik kan het nu wel maar dan zie ik de ironie: ik heb een man gekozen die me niet helpt. Hoeveel hij ook van me houdt, het is teveel gevraagd. En ik heb het regelmatig gevraagd, met uitleg, met goede gesprekken. En dan zitten we binnen no time over hem te praten en zijn problemen.

Ik krijg sterk het idee dat jullie relatie niet gelijkwaardig is. Dat voor hem niet het belangrijkste zijn liefde voor jou is, maar wat hij van je nodig heeft en waar hij bang voor is. Ik kan me voorstellen dat dat het gevoel van eenzaamheid bij jou versterkt.



Als zelfs mijn ouders bewust ervoor kozen om me niet te steunen, voorbij te lopen aan een kind wat zo eenzaam en ongelukkig was en probeerde op de een of andere manier het emotioneel te redden, hoe kan ik dan aan anderen vragen dat ze me zullen helpen en steunen? Ik kan het zelf, goedschiks, kwaadschiks, maakt niet uit.

Het zal nooit op de onvoorwaardelijke manier gebeuren die je verwacht en hoopte van je ouders te krijgen. Je moet ook duidelijk zijn in wat je van je vrienden of partner nodig hebt. Er zullen altijd situaties voorkomen dat je gekwetst wordt, niet iedereen zal kunnen geven waar je behoefte aan hebt en dat zal je dwingen tot het maken van keuzes. Maar ik hoop dat dat je er niet van weerhoudt toch het risico te nemen en anderen om hulp te vragen. Mensen die het goed met je menen zullen het vertrouwen juist waarderen.



Maar het maakt wel uit. En daar ben ik weer mee bezig. Soms wou ik dat ik een partner had die me zowel in mijn kracht zou kunnen laten en me tegelijkertijd zou steunen in mijn kwetsbaarheid. Voor mijn man is het of/of. En ik ben in zijn ogen zo sterk dat ik mijzelf veel beter kan helpen met dat andere stuk dan hij. Terwijl het daar niet om gaat, ik wil ook weleens heel moe mogen zijn. Als ik nu moe ben, dan wordt hij nog vermoeider. En als ik eens wanhopig ben doordat het allemaal zoveel is, is hij perplex en vervalt snel in apathisch gedrag. Hij is er bang voor. Hij wil gewoon dat met mij alles goed is denk ik.



En dan kijk ik naar de brei waar ik me doorheen worstel en dan denk ik: tja wat verwacht je nou? En dan weet ik dat we allebei verwachten dat ik mezelf er weer keurig en sterk doorheen trek. En dat doe ik dan ook want in essentie kost dat minder energie dan gaan zitten sippen bij iemand die er niets mee kan. Maar scheef is het wel.

Misschien is het ook niet handig om iets van iemand te verlangen wat hij niet kan bieden. En moet je wat dit betreft niet bij hem zijn. Uiteindelijk ben jij degene die de verantwoordelijkheid heeft om die keuzes te maken die zorgen dat je krijgt wat je nodig hebt. Als je die steun alleen in deze relatie zoekt, doe je jezelf tekort en beland je in een impasse.



Enorm verhaal. Was niet mijn bedoeling maar het heeft iig de dingen weer even op een rij gezet voor mijzelf . Nogmaals een hele dikke voor jullie.

Wat vind je van mijn commentaar? Ben ik streng voor je of snap je het? Ik zou het zo sneu vinden dat je jezelf, als je niks onderneemt, zou veroordelen tot een leven vol eenzaamheid. Dat verdien je niet.

Kus, Hanke

Nee het is een prima reactie Hanke, dankjewel. Lief van je .



Wat betreft mijn relatie, dat heeft een lange tijd in een impasse gezeten, het gaat nu beter. Maar het is waar, hij is in essentie meer bezig met zichzelf dan met mij ook al bedoelt hij dat niet zo. En dat is soms best pittig. Het is nu wel stukken beter maar het was verhelderend om het op te schrijven omdat ik dan besef dat het evenwicht er nog steeds niet lekker is. Gaat er ook niet komen denk ik, hij wil geen gelijkwaardige relatie, hij wil veilig en geborgen zijn. Dat is zijn prioriteit.



Ik heb dat voor nu geaccepteerd omdat hij mij een hoop andere dingen biedt die heel erg waardevol zijn. Hij steunt me onvoorwaardelijk wat ik ook doe, hij houdt van me, hij gelooft in me. En ik begin te accepteren dat ik een mysterie voor hem blijf en dus voor bepaalde andere dingen bij anderen moet zijn.



Maar ik heb dit een aantal jaren terug genegeerd, ik probeerde er voor ons allebei te zijn en daar ging ik bijna aan onderdoor want er was niemand voor mij. Dat is nu anders, ik ben er voor mijzelf, ik heb anderen om me heen die er zijn voor me. Het blijft wel vreemd dat wat ik als verbondenheid ervaar, ik niet heb met hem. Wat dat betreft heeft het overeenkomsten met mijn jeugd.



Alleen was mijn jeugd daadwerkelijk destructief, waren er meerdere belangrijke mensen die mij actief probeerden af te breken. Nu is dat niet het geval. Het is voor mij de vraag of ik mijn gevoel van verbondenheid met mijn partner uit andere dingen kan halen of dat de eenzaamheid ergens te fundamenteel is met hem. Ik ben er nog niet uit. Ik weet alleen dat het oude reflexen met eten zotussendoor oproept en dat ik dat goed in de gaten moet houden, ik lijd emotionele honger op bepaalde punten.



Zelfs mijn houding wb die eetbuien is tegenwoordig heel nuchter. Het is niet zoals vroeger. Het is eens in de zoveel tijd als ik emotioneel uit mijn voegen knap. Daar kan ik voor nu mee leven. Ik zit niet meer in die afgrijselijke mindfuck die een eetstoornis is. Maar ik vind het ergens triest dat ik me nog steeds zo kan voelen en dat wil ik niet, ik verdien meer dan dat ipv dat ik het accepteer.

Goed dat je je realiseert wat er speelt. Dat je het ook bij anderen moet halen. Ik heb net ook dingen van je gelezen op een ander topic. Daarin vertel je dat je je soms terugtrekt van je vrienden als je heel diep zit. Zou je dat anders willen?



Verder heb ik net een stukje bij het 6e gebod gezet. Misschien herkenbaar voor je.



Dat je emotioneel honger lijdt... Ik vind het rot voor je, maar ik ben wel blij dat je er de woorden voor gevonden hebt. Nu alleen nog kijken wat je nodig hebt om die te stillen.

Ik heb nu het gevoel dat ik een paar vriendinnen kan bellen wanneer het me teveel wordt. En toch merk ik dat ik veel dingen intern verwerk en er later over praat. Ik wil liever een duidelijk verhaal hebben dan dat het alle kanten op gaat. Dat is een restant van het alleen moeten doen en ik vind dat persoonlijk niet erg, ik weet alleen dat ik scherp in de gaten moet houden dat ik er niet teveel in doorsla. Dit forum is daarom alleen al geweldig voor me, andermans/vrouws ervaringen lezen, zotussendoor kunnen schrijven waar ik mee worstel enz.



En ik zou het graag thuis delen en dat zit er niet in, iig niet op die manier. Zoals ik zei, zijn steun is onvoorwaardelijk. Begrip is er weinig. Dat klinkt misschien wat paradoxaal maar hij neemt waar ik mee rondloop serieus, alleen kan hij er niets mee. Wat dat betreft is het een typische man . Hij waardeert het wel enorm dat ik er ben voor hem en dat dat betekent dat hij zijn verhaal kan doen. Juist door zich dat te realiseren is hij ook beter gaan begrijpen wat ik precies mis. Maar wederom, hij kan niet zoveel met dat inzicht. Hij is een stuk passiever daarin dan ik.



Ik vond het heel interessant wat je zei op het andere topic over gif. Dat is precies hoe ik het ben gaan omschrijven door de jaren heen. Vooral mijn moeder, zij is puur en alleen maar gif. Ik zie het aan mijzelf, aan mijn zussen, aan onze onderlinge verhoudingen. Ze vergiftigt alles waar ze maar bij kan. Ze kan niet anders, ze beseft het niet eens. Het is idd detox en daar ben ik al een tijd mee bezig. Het werkt ook maar het is een langzaam, tot op het bot gaand proces. Fijn om je post te lezen hierover.



Nogmaals bedankt voor je reacties .

Dank je wel meid. Dat raakt me.

Hallo lieve allemaal,



Irylief, jij vroeg me hoe het gaat en of ik blijf schrijven....

Je gaat het misschien heel raar vinden dat ik het zeg maar ik weet even niet waaróver ik zal schrijven.



Ik lees jullie allemaal en ik denk na en ik vraag me ook best het een en ander af maar het gekke is dat ik steeds vaker merk dat zoń eetstoornis een eenzame toestand is. We hebben een issue met eten en eten moet iedere dag want anders ga je dood en als je het niet goed doet dan wordt je ongezond, te dun, te dik, wat dan ook. Maar je doet het alleen en ik voel me er momenteel ook alleen mee.



Niet damatisch bedoeld overigens maar ik weet gewoon niet wat ik tegen wie aan moet houden. Ik worstel al zo lang met dit gedoe, ik word 40 in augustus en ik zie het einde eigenlijk niet echt in zicht komen.



Hoewel ik het goed vind het er over te hebben merk ik dat ik dichtklap als ik weer wil reageren. Ik vind het zelf raar en het zal wel overgaan maar ik kan er zelf nauwelijks bij, bij het hoe en waarom en het hoe nu verder, geen idee hoe ik het dus moet uitleggen en bespreken.



Snappen jullie wat ik bedoel of kraam ik onzin uit? Ik ben absoluut niet in de war, het is meer dat ik het gewoon even niet meer weet.

Ik begrijp je heel goed denk ik Leo. Wat valt er nog te zeggen, het is zoals het is. Da's ook het nare, dat ik daaraan merk dat het ergens zo verweven is met mijzelf, zelfs nu het zo'n piepkleine rol speelt in vergelijking tot vroeger.



Hoop woorden, ik wou je vooral even een dikke knuf geven.

ik begrijp het ook Leo. Ik lees hier regelmatig en wil ook echt een bijdrage leveren, maar weet niet echt hoe. Kan geen woorden geven aan mijn strijd, het is zo´n deel van mijzelf, waar ik eigenlijk ook niet echt iemand in toe kan laten.