Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
maandag 7 juli 2008 om 12:20
Helemaal niks aan toe te voegen maar lieve Gaia! Zoek snel hulp, ik zit in hetzelfde schuitje, boulimia.. en daar twee jaar stiekem over gedaan. Toen had ik je openingspost zelf kunnen schrijven. Nu weet mijn omgeving er van en je wil niet weten hoe veel steun en lieve reacties ik kreeg toen ik het verteld heb. Het is niet je schuld! Het is een ziekte en je kunt 'm overwinnen. Heel veel sterkte en liefde! Zomerfreak
(wil Iry ook een knuffel geven, lees veel van je postings en je lijkt me zo intelligent! Vreselijk dat ook jij hier mee te maken hebt.)
(wil Iry ook een knuffel geven, lees veel van je postings en je lijkt me zo intelligent! Vreselijk dat ook jij hier mee te maken hebt.)
maandag 7 juli 2008 om 15:18
Hey meiden,
Ik heb het ook hoor. Wil wel wat zeggen en ook nuttig reageren op iedereen.. Maar het gevoel onder woorden brengen is zo moeilijk.
Het is ook iets van jezelf.
Ik ga vannacht weer op vakantie (ja, verwend nest ben ik zo nu en dan), dus post/lees even niks.
Iedereen heel veel liefs & succes,
We komen er wel uit.
I know I will!
Ik heb het ook hoor. Wil wel wat zeggen en ook nuttig reageren op iedereen.. Maar het gevoel onder woorden brengen is zo moeilijk.
Het is ook iets van jezelf.
Ik ga vannacht weer op vakantie (ja, verwend nest ben ik zo nu en dan), dus post/lees even niks.
Iedereen heel veel liefs & succes,
We komen er wel uit.
I know I will!
maandag 7 juli 2008 om 19:36
Fijn dat jullie begrijpen wat ik bedoel Gaia, Felicia en Rosanna 
Aan een kant wil ik niets liever dan praten, begrijpen, herkennen en ga zo maar door en aan de andere kant word ik er soms zo moedeloos van. Dat is niet goed en misschien moet ik dat niet eens uitspreken. Fluit me gerust terug dus maar zo voel ik het nu even.
Ik krijg bepaalde dingen niet op orde. Ontbijten en de hang naar alles wat niet mag. Wat niet mag dat mag niet leer ik mijn dochter en zelf vind ik het lastig me daar aan te houden. Wat ik weer kinderachtig van mezelf vind.
Ook 'drink ik nog steeds calorieën', iets wat ik nu zolangzamerhand toch wel eens zou hebben moeten afleren, als in geen frisdrank met suiker en niet te veel o zo gezonde (not!) vruchtensappen.
En dan is er nog de reuma die opspeelt met al dat vocht in de lucht waardoor het sporten vorige week niet lukte. En dan voel ik me weer op punt 0 zitten. En zo zal iedereen een hier worstelen. Ik wil graag nuttig zijn voor anderen en dat meen ik maar ik ben het vaak al niet eens voor mezelf en dan zie ik eigenlijk niet in hoe ik van enig nut kan zijn voor een ander.
Poeh, dat klinkt zwaarmoediger dan ik het bedoel, het voelt alleen zo, zoals ik al zei, eenzaam.
Snappen jullie me een beetje?
Aan een kant wil ik niets liever dan praten, begrijpen, herkennen en ga zo maar door en aan de andere kant word ik er soms zo moedeloos van. Dat is niet goed en misschien moet ik dat niet eens uitspreken. Fluit me gerust terug dus maar zo voel ik het nu even.
Ik krijg bepaalde dingen niet op orde. Ontbijten en de hang naar alles wat niet mag. Wat niet mag dat mag niet leer ik mijn dochter en zelf vind ik het lastig me daar aan te houden. Wat ik weer kinderachtig van mezelf vind.
Ook 'drink ik nog steeds calorieën', iets wat ik nu zolangzamerhand toch wel eens zou hebben moeten afleren, als in geen frisdrank met suiker en niet te veel o zo gezonde (not!) vruchtensappen.
En dan is er nog de reuma die opspeelt met al dat vocht in de lucht waardoor het sporten vorige week niet lukte. En dan voel ik me weer op punt 0 zitten. En zo zal iedereen een hier worstelen. Ik wil graag nuttig zijn voor anderen en dat meen ik maar ik ben het vaak al niet eens voor mezelf en dan zie ik eigenlijk niet in hoe ik van enig nut kan zijn voor een ander.
Poeh, dat klinkt zwaarmoediger dan ik het bedoel, het voelt alleen zo, zoals ik al zei, eenzaam.
Snappen jullie me een beetje?
maandag 7 juli 2008 om 19:58
Ik lees teleurstelling Leo. Teleurstelling omdat je lijf niet meedoet, omdat je niet doet wat je van jezelf eist/verwacht/wenst.
Als ik me teleurgesteld voel, trek ik me terug en heb ik ook niet echt woorden voor wat ik denk en vind. Ergens schaam ik me dan omdat het niet snel genoeg gaat. Ben ik boos dat het me niet lukt. Ik wil er ook niet mee naar buiten treden en mijn vrienden vertellen dat ik alwéér in hetzelfde kringetje ronddraai. Dan word ik een beetje moedeloos en trek ik me terug op bed of bank met een boek of ga eindeloos zappen. Dat kan zo 3 á 4 dagen duren.
Misschien herken je wat ik schrijf.
Het is niet erg als je niet wilt reageren. En nuttig hoef je ook al niet te zijn. Ik vind het fijn als je wat van je laat horen, maar er zijn geen verplichtingen. Je post hier niet om verantwoording af te leggen. Toch?!
Als ik me teleurgesteld voel, trek ik me terug en heb ik ook niet echt woorden voor wat ik denk en vind. Ergens schaam ik me dan omdat het niet snel genoeg gaat. Ben ik boos dat het me niet lukt. Ik wil er ook niet mee naar buiten treden en mijn vrienden vertellen dat ik alwéér in hetzelfde kringetje ronddraai. Dan word ik een beetje moedeloos en trek ik me terug op bed of bank met een boek of ga eindeloos zappen. Dat kan zo 3 á 4 dagen duren.
Misschien herken je wat ik schrijf.
Het is niet erg als je niet wilt reageren. En nuttig hoef je ook al niet te zijn. Ik vind het fijn als je wat van je laat horen, maar er zijn geen verplichtingen. Je post hier niet om verantwoording af te leggen. Toch?!
dinsdag 8 juli 2008 om 00:55
Goh feliciaatje,
Ik schrik iedere keer als ik forummers tegen kom hier waar ik geen weet van heb dat ze ook met deze problematiek worstelen.
Dikke voor je.
Leo ,ik begrijp je helemaal.
Het was ook niet dwingend bedoelt dat ik wilde dat je hier bleef schrijven.
Sorry als dat zo overkwam.
Ik bedoel meer dat het mij raakt wat je hier schrijft,mij aan het denken zet,ik vind het heel waardevol je bijdrage.
Ook van anderen trouwens. Ik vind ieder stukje hier waardevol,vooral omdat diegene die schrijft zich opensteld.
Waardevol om een stukje van iemand te mogen lezen over wat er in haar hoofd afspeelt.
Ik herken ook je laatst geschreven stukje.
Wat is er over te zeggen idd.
Ja heel veel,maar wat zeg je om inzichten te krijgen?
Wat zeg je om anderen een hand toe te reiken?
Wat zeg je tegen iemand om steun,troost,hulp te bieden.
Wat zeg je als je er zelf een potje van maakt,hoe kan je dan in vredesnaam nog geloofwaardig zijn.
Ook ik vind mijn situatie uitzichtloos.
Maar door dit topic ben ik wel weer gaan nadenken.
Is het uitzichtloos? of heb ik gewoon zelf een lange tijd geleden de handoek in de ring gegooid.
Is het uitzichtloos? Of ben ik moegestreden en vind ik het wel best zo.
Is het makkelijker om mijn angst de baas te blijven door mijn eetstoornis zich erover te laten ontfermen?
En de vraag die daarop volgt,
kan ik over makkelijk praten als ik zoveel last heb van de eetstoornis.
Als de eetstoornis mijn dagelijks leven zo moeilijk maakt dat ik ook daar ongelukkig van word.
Ben ik gelukkiger met....of zonder?
En is zonder wel reeel,is het haalbaar?
Ik denk het niet.
Mijn therapie is gericht op leefbaarheid met de eetstoornis.
Maar wat is leefbaar? Op deze manier eigenlijk niet.
Dus waarom wordt er niets gedaan,waarom doe ik zelf niet meer?
Ik heb eigenlijk heel veel te zeggen hier.
Over wat anderen posten,over wat er in mijn hoofd omgaat.
Ik lees hier vaak,keer op keer.
Ik weet niet of ik nou dichtklap,of dat ik juist zoveel te zeggen heb waardoor ik niet weet waar ik moet beginnen.
In ieder geval..klik ik iedere keer het reageerscherm weer weg.
Gaia,ik wens je veel plezier, rust en gezelligheid in je vakantie.
En hopelijk laat je je eetstoornis een beetje op de achtergrond zijn.
Ik vind het fijn om te lezen dat je wat vertrouwen uitspreekt over de toekomst.
Daarin zie ik kracht.
Kracht die je goed kan gebruiken de komende tijd.
Dan bedoel ik niet de kracht om sterk over te komen.
Maar kracht om juist je kwetsbare kant te laten zien en daardoor bij de kern te komen.
Maar voor nu,gewoon een fijne vakantie meid!
Loving-life hoe is het nu met je? Mijn aanbod staat nog steeds als je behoefte hebt.
Maar je mag er uiteraard ook niets meedoen.
Gewoon wat het beste is voor je.
Ik schrik iedere keer als ik forummers tegen kom hier waar ik geen weet van heb dat ze ook met deze problematiek worstelen.
Dikke
voor je.Leo ,ik begrijp je helemaal.
Het was ook niet dwingend bedoelt dat ik wilde dat je hier bleef schrijven.
Sorry als dat zo overkwam.
Ik bedoel meer dat het mij raakt wat je hier schrijft,mij aan het denken zet,ik vind het heel waardevol je bijdrage.
Ook van anderen trouwens. Ik vind ieder stukje hier waardevol,vooral omdat diegene die schrijft zich opensteld.
Waardevol om een stukje van iemand te mogen lezen over wat er in haar hoofd afspeelt.
Ik herken ook je laatst geschreven stukje.
Wat is er over te zeggen idd.
Ja heel veel,maar wat zeg je om inzichten te krijgen?
Wat zeg je om anderen een hand toe te reiken?
Wat zeg je tegen iemand om steun,troost,hulp te bieden.
Wat zeg je als je er zelf een potje van maakt,hoe kan je dan in vredesnaam nog geloofwaardig zijn.
Ook ik vind mijn situatie uitzichtloos.
Maar door dit topic ben ik wel weer gaan nadenken.
Is het uitzichtloos? of heb ik gewoon zelf een lange tijd geleden de handoek in de ring gegooid.
Is het uitzichtloos? Of ben ik moegestreden en vind ik het wel best zo.
Is het makkelijker om mijn angst de baas te blijven door mijn eetstoornis zich erover te laten ontfermen?
En de vraag die daarop volgt,
kan ik over makkelijk praten als ik zoveel last heb van de eetstoornis.
Als de eetstoornis mijn dagelijks leven zo moeilijk maakt dat ik ook daar ongelukkig van word.
Ben ik gelukkiger met....of zonder?
En is zonder wel reeel,is het haalbaar?
Ik denk het niet.
Mijn therapie is gericht op leefbaarheid met de eetstoornis.
Maar wat is leefbaar? Op deze manier eigenlijk niet.
Dus waarom wordt er niets gedaan,waarom doe ik zelf niet meer?
Ik heb eigenlijk heel veel te zeggen hier.
Over wat anderen posten,over wat er in mijn hoofd omgaat.
Ik lees hier vaak,keer op keer.
Ik weet niet of ik nou dichtklap,of dat ik juist zoveel te zeggen heb waardoor ik niet weet waar ik moet beginnen.
In ieder geval..klik ik iedere keer het reageerscherm weer weg.
Gaia,ik wens je veel plezier, rust en gezelligheid in je vakantie.
En hopelijk laat je je eetstoornis een beetje op de achtergrond zijn.
Ik vind het fijn om te lezen dat je wat vertrouwen uitspreekt over de toekomst.
Daarin zie ik kracht.
Kracht die je goed kan gebruiken de komende tijd.
Dan bedoel ik niet de kracht om sterk over te komen.
Maar kracht om juist je kwetsbare kant te laten zien en daardoor bij de kern te komen.
Maar voor nu,gewoon een fijne vakantie meid!
Loving-life hoe is het nu met je? Mijn aanbod staat nog steeds als je behoefte hebt.
Maar je mag er uiteraard ook niets meedoen.
Gewoon wat het beste is voor je.
dinsdag 8 juli 2008 om 01:03
Feliciaatje,
Ik vind dat Hanke een goed licht schijnt op je post.
Ik herken ook dingen uit jou post uit mijn vorige relatie.
Meid,wat een worsteling ook voor jou zeg.
Ik heb er even geen woorden voor.
Maar te krachtig kan heel destructief zijn voor jezelf.
Mijn Oma zei altijd de wijze woorden:
De boog kan niet altijd gespannen staan,want een keer gaat hij dan knappen.
Die woorden spoken nogal eens door mijn hoofd.
Zomerfreak, ook jij een dikke knuffel(heb even geen smiley's dus even met woorden)
Bedankt voor je compliment (verlegen smiley)
Ken ik je niet onder een andere nick?
Liefs voor iedereen hier die leest en/of schrijft.
En vooral voor diegene die het raakt.
Ik vind dat Hanke een goed licht schijnt op je post.
Ik herken ook dingen uit jou post uit mijn vorige relatie.
Meid,wat een worsteling ook voor jou zeg.
Ik heb er even geen woorden voor.
Maar te krachtig kan heel destructief zijn voor jezelf.
Mijn Oma zei altijd de wijze woorden:
De boog kan niet altijd gespannen staan,want een keer gaat hij dan knappen.
Die woorden spoken nogal eens door mijn hoofd.
Zomerfreak, ook jij een dikke knuffel(heb even geen smiley's dus even met woorden)
Bedankt voor je compliment (verlegen smiley)
Ken ik je niet onder een andere nick?
Liefs voor iedereen hier die leest en/of schrijft.
En vooral voor diegene die het raakt.
dinsdag 8 juli 2008 om 01:25
dinsdag 8 juli 2008 om 01:28
Ik ben "agueda" en je zag het niet
Ik ben "agueda" en ik studeerde niet in de hoofstad maar in een andere.
Ik ben "agueda" en ik straalde altijd.
Ik ben "agueda" en ik was dat dat zekere meisje, dat altijd in was voor een feestje.
Ik ben "agueda" en ik had de grootste lol
Ik ben "agueda" en ik wilde veel meer met mijn leven dan dat ik op dat moment aankon
Ik ben "agueda" en ik at gewoon.
Ik ben "agueda" en ik spuugde het gewoon uit.
Ik ben "agueda" en ik vocht, ik streed en ik bikkelde...
Ik ben "agueda" en ik besefte dat ik het niet alleen kon...
Ik ben "agueda" en ik zocht hulp
Ik ben "agueda" en ik vocht nog meer maar ondanks alles...ondanks elk gevecht...ondanks elke traan...ondanks elke kilo...
Ben ik nu dé "agueda" die in de spiegel kan kijken en kan denken: "goh, eigenlijk ben ik toch ook een lekker wijf!"
En dat ging niet zomaar. Ik dook in mijn ellende, ging de strijd aan met mijn grootste angst. Ik overwon diepe dalen maar bereikte ook steeds meer goeds. Ik praatte, ik deelde mijn verdriet en ik leerde mezelf kennen. Ik sloeg een onbekende weg in, ééntje met veel bochten en nooit wist ik wat er me nog meer te wachten stond. Maar elke bocht bracht me weer iets nieuws...Een inzicht, die ik aannam als een cadeautje.
Wat jij moet doen Gaia...als een snelle aan die noodbel trekken. Aan je openingspost te lezen heb je het door en wil je gewoon vechten. Dat is stap 1, lieverd...En die heb jij al mooi genomen. Ook al is het anoniem op een forum waar niemand je zou kunnen kennen, je hebt het op papier gezet en op die manier heb je je probleem onderkent. En misschien is het nú niet, maar over een een paar dagen...over een week...maar je komt op dat punt om het je dierbaren te vertellen. Wees niet bang; De mensen die je zullen veroordelen zijn de meeste domme mensen in de wereld, de mensen die je steunen zijn er voor jou! Omdat jij ze nodig hebt. Supporters langs de lijn terwijl jij een marathon aan het rennen bent....En op het eind staan zij op je te wachten, met een bos gladiolen omdat jij tijdens de eindsprint de eerste plek hebt weten te veroveren en al het andere achter je hebt gelaten.
Dus trek aan die bel. Het leven wordt er alleen maar beter op. Het lijkt soms uitzichtloos, het is geen pretje...maar hou je doelen voor ogen!
Ik ben 25 en heb 10 jaar laten vergallen door een ziekte die me totaal in zijn greep had. Ik vond mezelf vet, maar woog 40 kilo schoon aan de haak. Ik vond mezelf walgelijk maar eigenlijk was ik walgelijk dun. Mijn zelfbeeld nam een loopje met me en ik volgde slaafs.
Zoals gezegd, ik kan nu weer in de spiegel kijken zonder dat mijn handen mijn lichaam bevoelen op vet. Ik kan nu kleding passen zonder huilend in een paskamertje te staan omdat ik nog altijd geen maat 34 had en toen ik eenmaal maat 34 had vond ik dat verschrikkelijk omdat 34 echt gewoon zo ontzettend dik was.
Deel je verdriet, deel je pijn en je zult vermenigvuldigen in een prachtige sterke vrouw!
heel veel sterkte!
Ik ben "agueda" en ik studeerde niet in de hoofstad maar in een andere.
Ik ben "agueda" en ik straalde altijd.
Ik ben "agueda" en ik was dat dat zekere meisje, dat altijd in was voor een feestje.
Ik ben "agueda" en ik had de grootste lol
Ik ben "agueda" en ik wilde veel meer met mijn leven dan dat ik op dat moment aankon
Ik ben "agueda" en ik at gewoon.
Ik ben "agueda" en ik spuugde het gewoon uit.
Ik ben "agueda" en ik vocht, ik streed en ik bikkelde...
Ik ben "agueda" en ik besefte dat ik het niet alleen kon...
Ik ben "agueda" en ik zocht hulp
Ik ben "agueda" en ik vocht nog meer maar ondanks alles...ondanks elk gevecht...ondanks elke traan...ondanks elke kilo...
Ben ik nu dé "agueda" die in de spiegel kan kijken en kan denken: "goh, eigenlijk ben ik toch ook een lekker wijf!"
En dat ging niet zomaar. Ik dook in mijn ellende, ging de strijd aan met mijn grootste angst. Ik overwon diepe dalen maar bereikte ook steeds meer goeds. Ik praatte, ik deelde mijn verdriet en ik leerde mezelf kennen. Ik sloeg een onbekende weg in, ééntje met veel bochten en nooit wist ik wat er me nog meer te wachten stond. Maar elke bocht bracht me weer iets nieuws...Een inzicht, die ik aannam als een cadeautje.
Wat jij moet doen Gaia...als een snelle aan die noodbel trekken. Aan je openingspost te lezen heb je het door en wil je gewoon vechten. Dat is stap 1, lieverd...En die heb jij al mooi genomen. Ook al is het anoniem op een forum waar niemand je zou kunnen kennen, je hebt het op papier gezet en op die manier heb je je probleem onderkent. En misschien is het nú niet, maar over een een paar dagen...over een week...maar je komt op dat punt om het je dierbaren te vertellen. Wees niet bang; De mensen die je zullen veroordelen zijn de meeste domme mensen in de wereld, de mensen die je steunen zijn er voor jou! Omdat jij ze nodig hebt. Supporters langs de lijn terwijl jij een marathon aan het rennen bent....En op het eind staan zij op je te wachten, met een bos gladiolen omdat jij tijdens de eindsprint de eerste plek hebt weten te veroveren en al het andere achter je hebt gelaten.
Dus trek aan die bel. Het leven wordt er alleen maar beter op. Het lijkt soms uitzichtloos, het is geen pretje...maar hou je doelen voor ogen!
Ik ben 25 en heb 10 jaar laten vergallen door een ziekte die me totaal in zijn greep had. Ik vond mezelf vet, maar woog 40 kilo schoon aan de haak. Ik vond mezelf walgelijk maar eigenlijk was ik walgelijk dun. Mijn zelfbeeld nam een loopje met me en ik volgde slaafs.
Zoals gezegd, ik kan nu weer in de spiegel kijken zonder dat mijn handen mijn lichaam bevoelen op vet. Ik kan nu kleding passen zonder huilend in een paskamertje te staan omdat ik nog altijd geen maat 34 had en toen ik eenmaal maat 34 had vond ik dat verschrikkelijk omdat 34 echt gewoon zo ontzettend dik was.
Deel je verdriet, deel je pijn en je zult vermenigvuldigen in een prachtige sterke vrouw!
heel veel sterkte!
dinsdag 8 juli 2008 om 01:35
Lieve kusunum.
Het is ook heel moeilijk om daarover te schrijven als het zo dichtbij is voor jezelf.
Hoewel het voor mij inmiddels wel een stuk makkelijker gaat.
Vooral omdat het in mijn leven al een tijd uit de anonimiteit is.
En....tsja in de laatste jaren is er al zoveel over gezegd,ik kan het als een robot zo opdreunen hoe het zit.
Maar het diepste.....als ik daar al aan denk begin ik te trillen.
Misschien is lezen ook (voorlopig) even genoeg voor jou.
Maar als je ooit besluit om wat te schrijven zal ik het met veel belangstelling lezen..
Het is ook heel moeilijk om daarover te schrijven als het zo dichtbij is voor jezelf.
Hoewel het voor mij inmiddels wel een stuk makkelijker gaat.
Vooral omdat het in mijn leven al een tijd uit de anonimiteit is.
En....tsja in de laatste jaren is er al zoveel over gezegd,ik kan het als een robot zo opdreunen hoe het zit.
Maar het diepste.....als ik daar al aan denk begin ik te trillen.
Misschien is lezen ook (voorlopig) even genoeg voor jou.
Maar als je ooit besluit om wat te schrijven zal ik het met veel belangstelling lezen..
dinsdag 8 juli 2008 om 01:46
Agueda,
Wat een mooie open post.
Wat een dapper meid ben je!
Ik zou willen dat ik ook de moed bezat.
Maar die bochtige weg inslaan,mijn angst is enorm groot dat ik snel uit de bocht vlieg.
Maar je advies naar Gaia is helder en waar.
Ik denk dat Gaia ook een dapper meisje is.
Nou ik gooi er ook voor jou een knuffel tegenaan.
Wat een mooie open post.
Wat een dapper meid ben je!
Ik zou willen dat ik ook de moed bezat.
Maar die bochtige weg inslaan,mijn angst is enorm groot dat ik snel uit de bocht vlieg.
Maar je advies naar Gaia is helder en waar.
Ik denk dat Gaia ook een dapper meisje is.
Nou ik gooi er ook voor jou een knuffel tegenaan.
