Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
dinsdag 24 juni 2008 om 09:42
Lieve Iry,
Dat over hoe mensen met anorexia kijken naar mensen met overgewicht.
Ik ben er van overtuigd, van wat jij zegt, dat mensen met anorexia iemand met overgewicht niet per se afstotelijk vinden.
Het was ook niet de bedoeling om jou en Gaia nu eens voor eens en altijd te laten vertellen hoe de gemiddelde anorecte mens tegen een dikkerd aankijkt hahahaha!
Het was meer een vraag omdat ik die vraag toen niet heb kunnen stellen en er wel benieuwd naar ben. Ik weet van anorexia patiënten dat ze op zichzelf gefocust zijn maar was gewoon benieuwd naar jullie visie op personen die aan de andere kant van de eetstoornis zitten.
Was het mijn gevoel dat men mij niet zag zitten toen in die eetgroep? Helaas niet.....
De groep waarin ik zat bestond uit wel 18 vrouwen en niet de hele groep maar wel een aantal hadden grote moeite met mijn aanwezigheid en spraken dat ook uit. Dat kwam vooral omdat ik tijdens de voorstelronde iets te nadrukkelijk had aangegeven heel gelukkig te zijn. Dat had ik waarschijnlijk niet moeten doen maar ik wilde eerlijk zijn. De dames die uitspraken niet blij te zijn met mijn aanwezigheid, vonden het vooral stuitend dat ik, met mijn omvang, gelukkig zei te zijn. Dat geloofden zij namelijk niet.
Hoewel we daar allemaal voor onszelf zaten, namen zij aanstoot aan mijn uitspraken versus mijn 'probleem'. De groepsleidsters hebben de discussie die volgde gesust, wat ik eigenlijk jammer vond want misschien hadden we er even over door moeten praten aangezien ik ook wel benieuwd was waar dat gevoel van afgrijzen dan vandaan kwam. Was dan vanwege mijn verschijning of vanwege het feit dat ik zei dat ik gelukkig was? Ik zal het helaas nooit weten.
Ik denk dat ze mijn eerlijkheid en ook het feit dat ik ondanks mijn gewicht happy ben nogal zelfingenomen vonden, terwijl dat zeker niet zo bedoeld was. Een beetje het 'wat moet je dan hier?' idee.
Maar het was dus wel degelijk iets wat uit de groep kwam. Never mind, ik ben een grote meid en ik heb zelf besloten om niet meer te gaan. Waar ik wel eens emotioneel over ben geweest is dat het ziekenhuis niet even heeft gekeken naar de samenstelling van de groep en mij doodleuk met 17 anorexiapatiënten in een groep zet. Dat vond ik niet handig.
Ik had er wel een kater van kan ik je zeggen en daarom heb ik ook niet zoveel zin meer om door te gaan met groepen en groepjes. Ook niet met dikke mensen in een groepje overigens. Zoals alle mensen met anorexia verschillen, zo verschillen mensen met overgewicht ook van elkaar en dingen doen als 17 oliebollen eten of een vreetbui krijgen en dan een pak niet gekookte macaroni leegeten, daar kan ik dan weer niks mee, dat herken ik helemaal niet.
Voor mij is eten feest, net als voor jou eigenlijk, lekker en gezellig. Alleen kan mijn lijf mijn voorkeur voor de rijke, vette keuken niet aan. Dát is het punt.
Wat jij schrijft, over dat anderen zeggen zich een olifant te voelen naast jou, dat snap ik wel. Ik begrijp ook jouw frustratie daarover en ja, mensen weten soms gewoon niet wat ze zeggen. Jammer maar ze zien niet hoe hard of rot iets aan kan komen. Het is meer hun ding dan het jouwe denk ik. Wel vervelend dat jij ze dan steeds van het tegendeel moet overtuigen. Misschien moet je eens zeggen, ja, inderdaad zeg, precies een olifant!![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Wie weet is het dan over......
Bij mij is dat andersom en omdat ik dik ben en dikke mensen 'altijd' lollig zijn en een enorm gevoel voor humor + een joekel van een incasseringsvermogen, is het bij mij vaak in de vorm van grappen als het om vergelijken gaat.
Nu kan ik gelukkig heel hard om mezelf lachen en kan ik inderdaad veel hebben. Dat komt omdat ik ook erg goed uit kan delen en ik lang met veel hele mooie en strakgetrainde homo's heb gewerkt die mij op handen droegen (met z'n allen) en die keihard zijn in hun opmerkingen, waarop je weer keihard terug kunt kaatsten. Dat is helemaal aan mij besteed.
Dus als ze zogenaamd gingen kamperen, geen tent hadden en dan om een jurk van mij vroegen, dan lachte ik net zo hard mee. Gemeend. Als ik voor een enorme garage sta en mijn beste vriend zegt 'er stond hier toch een garage....? O, Leo staat er voor, nu zie ik het!' dan lig ik het hardst in een deuk.
Ik heb toch al verkering en met een man die mij met iedere kilo op welke plek dan ook de mooiste vrouw op de wereld vindt. Ik prijs mezelf gelukkig omdat ik een kind heb gekregen, welliswaar maar één en ik kan er niet meer krijgen maar ik heb haar en we zijn een gezin en ik kan doen wat ik wil, ik hoef niks en mag alles, ik ben een 'gezegend' (<--- staat er zweveriger dan ik bedoel) mens.
Maar er zijn ook dagen dat ik er niet tegen kan, net zo makkelijk. Ik mag dan dik en lollig zijn, ik heb ook gevoel en het feit dat men denkt veilig en overal en altijd maar grapjes te kunnen maken over mijn verschijning, daar heb ik ook niet altijd zin in natuurlijk. Maar vreemden spreken mij nooit aan, en ik krijg zelden of nooit een beledigende opmerking. Ik heb een grote maat maar prachtige kleding en ik verzorg me uitstekend, daarbij ben ik niet onzeker (meestal niet tenminste) en wie me beledigt zal ik lik op stuk geven. Ook dat is een voordeel van veel met homo's omgaan, je leert verdomd adrem te zijn.
En nu ga ik thee drinken, met een zoetje....
Dat over hoe mensen met anorexia kijken naar mensen met overgewicht.
Ik ben er van overtuigd, van wat jij zegt, dat mensen met anorexia iemand met overgewicht niet per se afstotelijk vinden.
Het was ook niet de bedoeling om jou en Gaia nu eens voor eens en altijd te laten vertellen hoe de gemiddelde anorecte mens tegen een dikkerd aankijkt hahahaha!
Het was meer een vraag omdat ik die vraag toen niet heb kunnen stellen en er wel benieuwd naar ben. Ik weet van anorexia patiënten dat ze op zichzelf gefocust zijn maar was gewoon benieuwd naar jullie visie op personen die aan de andere kant van de eetstoornis zitten.
Was het mijn gevoel dat men mij niet zag zitten toen in die eetgroep? Helaas niet.....
De groep waarin ik zat bestond uit wel 18 vrouwen en niet de hele groep maar wel een aantal hadden grote moeite met mijn aanwezigheid en spraken dat ook uit. Dat kwam vooral omdat ik tijdens de voorstelronde iets te nadrukkelijk had aangegeven heel gelukkig te zijn. Dat had ik waarschijnlijk niet moeten doen maar ik wilde eerlijk zijn. De dames die uitspraken niet blij te zijn met mijn aanwezigheid, vonden het vooral stuitend dat ik, met mijn omvang, gelukkig zei te zijn. Dat geloofden zij namelijk niet.
Hoewel we daar allemaal voor onszelf zaten, namen zij aanstoot aan mijn uitspraken versus mijn 'probleem'. De groepsleidsters hebben de discussie die volgde gesust, wat ik eigenlijk jammer vond want misschien hadden we er even over door moeten praten aangezien ik ook wel benieuwd was waar dat gevoel van afgrijzen dan vandaan kwam. Was dan vanwege mijn verschijning of vanwege het feit dat ik zei dat ik gelukkig was? Ik zal het helaas nooit weten.
Ik denk dat ze mijn eerlijkheid en ook het feit dat ik ondanks mijn gewicht happy ben nogal zelfingenomen vonden, terwijl dat zeker niet zo bedoeld was. Een beetje het 'wat moet je dan hier?' idee.
Maar het was dus wel degelijk iets wat uit de groep kwam. Never mind, ik ben een grote meid en ik heb zelf besloten om niet meer te gaan. Waar ik wel eens emotioneel over ben geweest is dat het ziekenhuis niet even heeft gekeken naar de samenstelling van de groep en mij doodleuk met 17 anorexiapatiënten in een groep zet. Dat vond ik niet handig.
Ik had er wel een kater van kan ik je zeggen en daarom heb ik ook niet zoveel zin meer om door te gaan met groepen en groepjes. Ook niet met dikke mensen in een groepje overigens. Zoals alle mensen met anorexia verschillen, zo verschillen mensen met overgewicht ook van elkaar en dingen doen als 17 oliebollen eten of een vreetbui krijgen en dan een pak niet gekookte macaroni leegeten, daar kan ik dan weer niks mee, dat herken ik helemaal niet.
Voor mij is eten feest, net als voor jou eigenlijk, lekker en gezellig. Alleen kan mijn lijf mijn voorkeur voor de rijke, vette keuken niet aan. Dát is het punt.
Wat jij schrijft, over dat anderen zeggen zich een olifant te voelen naast jou, dat snap ik wel. Ik begrijp ook jouw frustratie daarover en ja, mensen weten soms gewoon niet wat ze zeggen. Jammer maar ze zien niet hoe hard of rot iets aan kan komen. Het is meer hun ding dan het jouwe denk ik. Wel vervelend dat jij ze dan steeds van het tegendeel moet overtuigen. Misschien moet je eens zeggen, ja, inderdaad zeg, precies een olifant!
Wie weet is het dan over......Bij mij is dat andersom en omdat ik dik ben en dikke mensen 'altijd' lollig zijn en een enorm gevoel voor humor + een joekel van een incasseringsvermogen, is het bij mij vaak in de vorm van grappen als het om vergelijken gaat.
Nu kan ik gelukkig heel hard om mezelf lachen en kan ik inderdaad veel hebben. Dat komt omdat ik ook erg goed uit kan delen en ik lang met veel hele mooie en strakgetrainde homo's heb gewerkt die mij op handen droegen (met z'n allen) en die keihard zijn in hun opmerkingen, waarop je weer keihard terug kunt kaatsten. Dat is helemaal aan mij besteed.
Dus als ze zogenaamd gingen kamperen, geen tent hadden en dan om een jurk van mij vroegen, dan lachte ik net zo hard mee. Gemeend. Als ik voor een enorme garage sta en mijn beste vriend zegt 'er stond hier toch een garage....? O, Leo staat er voor, nu zie ik het!' dan lig ik het hardst in een deuk.
Ik heb toch al verkering en met een man die mij met iedere kilo op welke plek dan ook de mooiste vrouw op de wereld vindt. Ik prijs mezelf gelukkig omdat ik een kind heb gekregen, welliswaar maar één en ik kan er niet meer krijgen maar ik heb haar en we zijn een gezin en ik kan doen wat ik wil, ik hoef niks en mag alles, ik ben een 'gezegend' (<--- staat er zweveriger dan ik bedoel) mens.
Maar er zijn ook dagen dat ik er niet tegen kan, net zo makkelijk. Ik mag dan dik en lollig zijn, ik heb ook gevoel en het feit dat men denkt veilig en overal en altijd maar grapjes te kunnen maken over mijn verschijning, daar heb ik ook niet altijd zin in natuurlijk. Maar vreemden spreken mij nooit aan, en ik krijg zelden of nooit een beledigende opmerking. Ik heb een grote maat maar prachtige kleding en ik verzorg me uitstekend, daarbij ben ik niet onzeker (meestal niet tenminste) en wie me beledigt zal ik lik op stuk geven. Ook dat is een voordeel van veel met homo's omgaan, je leert verdomd adrem te zijn.
En nu ga ik thee drinken, met een zoetje....
dinsdag 24 juni 2008 om 09:49
Ik neen even deze quote uit jouw stuk Hanke, je thuissituatie vroeger was extreem. Dat herken ik. Op een andere manier maar ook extreem en onveilig ook.
Ik vind het zo goed wat je schrijft over dat je je angst en dus je verleden niet wil laten bepalen wat er gebeurt in je leven. Zo is het natuurlijk ook. Je kunt niet dat wat vroeger was nu nog je leven laten bepalen. Of dat zou niet moeten kunnen maar daar is het wel ontstaan en in je inprentingsfase, de belangrijkste fase in je leven als kind. Toen is die drang tot destructie ontstaan en dat bedoelde ik met 'of je er bij kunt komen'. Volgens mij zitten gevoelens vanaf dat je drie bent (zoals in jouw geval) zó diep dat je daar dus niet echt meer bij kunt. Dat is vergroeid met jou.
Dan nog moet het nu je leven niet meer kunnen bepalen maar aanraken kun je het ook niet. Nee, laat ik voor mezelf spreken, ík kan het niet aanraken.
Maar jij bent volgens mij verder dan ik als ik het zo lees.....Ik kan me er (nog) niet bij neerleggen......
dinsdag 24 juni 2008 om 10:56
Lieve leo 
,
Over dat er niet bij kunnen, bij dat gevoel:
Ik heb behandeling gehad in wat nu een 'topreferent trauma centum' heet en dat verbonden is met het landelijk kenniscentrum voor vroegkinderlijke chronische traumatisering. (LCVT, heeft een eigen website) Tot ik daar belandde ben ik aardig beschadigd geraakt in therapieland. Ik was gek en lastig. Ik deed raar.
Dat bleek dus een goede reden te hebben. Ik had geleerd niet op mijn eigen waarnemingsvermogen vertrouwen, ging uit van hoe anderen de werkelijkheid zagen en werd zo speelbal van allerlei overdrachtsgevoelens.
Eén van de eerste dingen die ik daar geleerd heb, is waarnemen. O zo belangrijk, en helemaal voor je veiligheid in het hier en nu en voor zelfzorg, dus ook eten. Leren omgaan met triggers hoort daarbij, en sommige voedingsmiddelen waren bij mij een trigger. (bijv. een bepaald ijsje dat in iedere winkel te verkrijgen is)...
Het was lang hard werken, niet alleen daar, maar later ook bij een andere instelling.
Het is lastig om bij die hele jonge kern te komen. Omdat er (haast) geen woorden zijn, omdat het lichaam vooral vertelt dan. Daar heb je heel specialistische hulp bij nodig. Maar de kennis en ervaring in therapieland is er, al moet je er met een lampje naar zoeken.
Dikke knuf
, Hanke
,Over dat er niet bij kunnen, bij dat gevoel:
Ik heb behandeling gehad in wat nu een 'topreferent trauma centum' heet en dat verbonden is met het landelijk kenniscentrum voor vroegkinderlijke chronische traumatisering. (LCVT, heeft een eigen website) Tot ik daar belandde ben ik aardig beschadigd geraakt in therapieland. Ik was gek en lastig. Ik deed raar.
Dat bleek dus een goede reden te hebben. Ik had geleerd niet op mijn eigen waarnemingsvermogen vertrouwen, ging uit van hoe anderen de werkelijkheid zagen en werd zo speelbal van allerlei overdrachtsgevoelens.
Eén van de eerste dingen die ik daar geleerd heb, is waarnemen. O zo belangrijk, en helemaal voor je veiligheid in het hier en nu en voor zelfzorg, dus ook eten. Leren omgaan met triggers hoort daarbij, en sommige voedingsmiddelen waren bij mij een trigger. (bijv. een bepaald ijsje dat in iedere winkel te verkrijgen is)...
Het was lang hard werken, niet alleen daar, maar later ook bij een andere instelling.
Het is lastig om bij die hele jonge kern te komen. Omdat er (haast) geen woorden zijn, omdat het lichaam vooral vertelt dan. Daar heb je heel specialistische hulp bij nodig. Maar de kennis en ervaring in therapieland is er, al moet je er met een lampje naar zoeken.
Dikke knuf
, Hanke
dinsdag 24 juni 2008 om 11:24
wat kunnen jullie allemaal jullie gevoelens en gedachten goed omschrijven! Ik blijf dat heel erg lastig vinden, sowieso om bij die gevoelens te komen hoor.
Bij mij is het een kwestie van de hele dag door blijven eten, werkdagen zijn daardoor ook beter dan vrije dagen. Niet zoals Leo het omschrijft tig oliebollen (juk!) en dan een pak ongekookte macaroni, maar dan brood ofzo, een handje chips, wat dropjes, een beetje van dit en dan weer dat.
Ik had het zo goed onder controle, maar dat is momenteel een beetje weg, Nog niet zo dramatisch als het is geweest, maar ik moet nu de knop weer gaan vinden om het te stoppen anders gaat het wel fout.
Ik heb geluk gehad, ben vrij snel terecht gekomen bij een kliniek die gespecialiseerd is in eetstoornissen met aparte groepen voor anorexia, boulimia en b.e.d., en in de laatste groep heb ik gezeten. We hadden wel 1 meisje met boulimia in dee groep en die had het geloof ik moeilijker met ons dan wij met haar, maar dat is geredeneerd van mijn kant, weet niet of het klopt.
Fijn dat je je jouw kant vertelt over hoe jij tegen dikke mensen aankijkt Iry en je hebt gelijk, het gaat om de mens en niet of hij of zij dik of dun is. Wat ik wel bij mezelf merk, is dat ik me wel vergelijk met andere dikke mensen en opgelucht ademhaal wanneer er nog dikkere mensen in het gezelschap zijn, lekker sociaal he?
Bij mij is het een kwestie van de hele dag door blijven eten, werkdagen zijn daardoor ook beter dan vrije dagen. Niet zoals Leo het omschrijft tig oliebollen (juk!) en dan een pak ongekookte macaroni, maar dan brood ofzo, een handje chips, wat dropjes, een beetje van dit en dan weer dat.
Ik had het zo goed onder controle, maar dat is momenteel een beetje weg, Nog niet zo dramatisch als het is geweest, maar ik moet nu de knop weer gaan vinden om het te stoppen anders gaat het wel fout.
Ik heb geluk gehad, ben vrij snel terecht gekomen bij een kliniek die gespecialiseerd is in eetstoornissen met aparte groepen voor anorexia, boulimia en b.e.d., en in de laatste groep heb ik gezeten. We hadden wel 1 meisje met boulimia in dee groep en die had het geloof ik moeilijker met ons dan wij met haar, maar dat is geredeneerd van mijn kant, weet niet of het klopt.
Fijn dat je je jouw kant vertelt over hoe jij tegen dikke mensen aankijkt Iry en je hebt gelijk, het gaat om de mens en niet of hij of zij dik of dun is. Wat ik wel bij mezelf merk, is dat ik me wel vergelijk met andere dikke mensen en opgelucht ademhaal wanneer er nog dikkere mensen in het gezelschap zijn, lekker sociaal he?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 24 juni 2008 om 13:56
He Iry,
Ik lees hier ook mee en dit vond ik zo mooi om te lezen.
Ik wil een moeder zijn voor mijn kinderen.
Ik wil ze steunen en begeleiden in hun leven minstens tot het moment waarop ze mentaal kunnen dealen met het voortzetten van hun leven zonder moeder.
Ik wil al het mooie van hun leven meemaken.
Ik wil met ze meelachen,hun tranen wegvegen of met ze meehuilen.Ik wil ze laten weten,elke dag, dat wat ze ook doen,wat ze ook overkomt,ik altijd van ze zal houden.
Ik wil de natte haartjes afdrogen van mijn jongste.
Hem nog 1000 boekjes voorlezen
Ik wil de zorgen van mijn middelste samen met hem in het juiste pespectief zetten.
Ik wil de grasvlekken uit zijn honkbalbroek schrobben.
Ik wil mijn dochters stap naar haar eigen leven begeleiden.
Ik wil trots bij haar diploma uitreiking zitten(en dat is over twee dagen!!)
Ik wil alle liefde die ik van mijn vriend krijg en die ik aan hem wil geven zolang mogelijk koesteren
Ik gun je diezelfde liefde naar jezelf, want als je die voor andere kunt voelen, kun je die ook naar jezelf voelen. Zoiets als Hanke zei, die zit in je kern, die door niks aangetast wordt, ondanks dat het in je hoofd een hopeloze ellende van zelfdestructie is, blijft dit bestaan..Ik wens je heel erg toe dat je daar de broodnodige liefde voor jezelf uit kunt putten!!
Liefs kopje koffie.
Ik lees hier ook mee en dit vond ik zo mooi om te lezen.
Ik wil een moeder zijn voor mijn kinderen.
Ik wil ze steunen en begeleiden in hun leven minstens tot het moment waarop ze mentaal kunnen dealen met het voortzetten van hun leven zonder moeder.
Ik wil al het mooie van hun leven meemaken.
Ik wil met ze meelachen,hun tranen wegvegen of met ze meehuilen.Ik wil ze laten weten,elke dag, dat wat ze ook doen,wat ze ook overkomt,ik altijd van ze zal houden.
Ik wil de natte haartjes afdrogen van mijn jongste.
Hem nog 1000 boekjes voorlezen
Ik wil de zorgen van mijn middelste samen met hem in het juiste pespectief zetten.
Ik wil de grasvlekken uit zijn honkbalbroek schrobben.
Ik wil mijn dochters stap naar haar eigen leven begeleiden.
Ik wil trots bij haar diploma uitreiking zitten(en dat is over twee dagen!!)
Ik wil alle liefde die ik van mijn vriend krijg en die ik aan hem wil geven zolang mogelijk koesteren
Ik gun je diezelfde liefde naar jezelf, want als je die voor andere kunt voelen, kun je die ook naar jezelf voelen. Zoiets als Hanke zei, die zit in je kern, die door niks aangetast wordt, ondanks dat het in je hoofd een hopeloze ellende van zelfdestructie is, blijft dit bestaan..Ik wens je heel erg toe dat je daar de broodnodige liefde voor jezelf uit kunt putten!!
Liefs kopje koffie.
dinsdag 24 juni 2008 om 14:27
dinsdag 24 juni 2008 om 15:13
Door het lezen van dit topic maar vooral door het schrijven hier gaat het beter met mij, eetwise.
Oprecht waar.
Ik durf me nooit bij internetlijnclubjes aan te sluiten, niet omdat dat niet ook mooie topics zijn maar.....gewoon, durf ik niet. Maar hier durf ik wel en het heeft meteen zijn weerslag op hoe het met me gaat, qua voeding.
Hanke, wat een bijzondere therapie heb je gehad, ik wist niet dat het bestond. Ik denk niet dat ik er aan zal beginnen, ook al betekent dat dat ik het die ene plek niet aan zal raken maar het gaat bij mij om seksueel misbruik en dat wil ik niet weer overhoop halen, dat vind ik te heftig....geloof ik.......
(f)
Oprecht waar.
Ik durf me nooit bij internetlijnclubjes aan te sluiten, niet omdat dat niet ook mooie topics zijn maar.....gewoon, durf ik niet. Maar hier durf ik wel en het heeft meteen zijn weerslag op hoe het met me gaat, qua voeding.
Hanke, wat een bijzondere therapie heb je gehad, ik wist niet dat het bestond. Ik denk niet dat ik er aan zal beginnen, ook al betekent dat dat ik het die ene plek niet aan zal raken maar het gaat bij mij om seksueel misbruik en dat wil ik niet weer overhoop halen, dat vind ik te heftig....geloof ik.......
(f)
dinsdag 24 juni 2008 om 16:56
Hai Leo 
Wat fijn dat het eetwise beter gaat! Knap hoor.
Dat het bij jou om seksueel misbruik gaat, wist ik al (ivm meelezen). Was bij mij ook aan de hand, naast die nare thuissituatie. Enzo.
Wat je wel en niet aanpakt en wat je laat liggen is helemaal je eigen keus. Gelukkig wel. Het is fijn om de vrijheid te hebben, om te kiezen. Maar ik wilde je in ieder geval laten weten dat hulp in dit soort complexe situaties bestaat.
Kiezen staat vrij. Zelf had ik op een gegeven moment geen keuze meer omdat ik constant last had van herbelevingen en getriggerd werd. Dat verziekte zó mijn leven dat ik er wel wat mee móest.
Wat fijn dat het eetwise beter gaat! Knap hoor.
Dat het bij jou om seksueel misbruik gaat, wist ik al (ivm meelezen). Was bij mij ook aan de hand, naast die nare thuissituatie. Enzo.
Wat je wel en niet aanpakt en wat je laat liggen is helemaal je eigen keus. Gelukkig wel. Het is fijn om de vrijheid te hebben, om te kiezen. Maar ik wilde je in ieder geval laten weten dat hulp in dit soort complexe situaties bestaat.
Kiezen staat vrij. Zelf had ik op een gegeven moment geen keuze meer omdat ik constant last had van herbelevingen en getriggerd werd. Dat verziekte zó mijn leven dat ik er wel wat mee móest.
dinsdag 24 juni 2008 om 17:01
Liep net door de supermarkt. Merk dan dat het goed met me gaat. Táál niet naar koek, snoep of kant en klaar maaltijden. Kwam met een big smile, melk en pruimen buiten.
In tegenstelling tot 2 jaar terug, dan kon ik zo verdwaasd door zo'n winkel lopen. En maar denken, en twijfelen, en dingen in mijn kar gooien. En weer terugleggen, en dan toch maar in het karretje. Schrikken bij het afrekenen van het totaalbedrag...
Of thuis niet rustig kunnen zitten omdat ik 'niks in huis had' (voor een eetbui). En dan 's avonds laat nog even naar het tankstation.
Ik houd nu geld over.
In tegenstelling tot 2 jaar terug, dan kon ik zo verdwaasd door zo'n winkel lopen. En maar denken, en twijfelen, en dingen in mijn kar gooien. En weer terugleggen, en dan toch maar in het karretje. Schrikken bij het afrekenen van het totaalbedrag...
Of thuis niet rustig kunnen zitten omdat ik 'niks in huis had' (voor een eetbui). En dan 's avonds laat nog even naar het tankstation.
Ik houd nu geld over.
dinsdag 24 juni 2008 om 17:07
:
Hai Leo
Wat fijn dat het eetwise beter gaat! Knap hoor.
Dat het bij jou om seksueel misbruik gaat, wist ik al (ivm meelezen). Was bij mij ook aan de hand, naast die nare thuissituatie. Enzo.
Wat je wel en niet aanpakt en wat je laat liggen is helemaal je eigen keus. Gelukkig wel. Het is fijn om de vrijheid te hebben, om te kiezen. Maar ik wilde je in ieder geval laten weten dat hulp in dit soort complexe situaties bestaat.
Kiezen staat vrij. Zelf had ik op een gegeven moment geen keuze meer omdat ik constant last had van herbelevingen en getriggerd werd. Dat verziekte zó mijn leven dat ik er wel wat mee móest.
Hanke, vind je het goed dat ik je alleen even omhels?
Ik vind je geweldig.
dinsdag 24 juni 2008 om 18:39
Sterke krachtige vrouwen.....ik leer veel van jullie!!
herbelevingen heb ik godzijdank niet meer vandaar dat ik nog twijfel óf ik nog wel weer een therapie ga proberen. Maar ik die site zeker eens bekijken ( bedoel de therapie waar Hanke over schreef).
Verder een hele dikke knuf voor iedereen hier!!!!!
herbelevingen heb ik godzijdank niet meer vandaar dat ik nog twijfel óf ik nog wel weer een therapie ga proberen. Maar ik die site zeker eens bekijken ( bedoel de therapie waar Hanke over schreef).
Verder een hele dikke knuf voor iedereen hier!!!!!
dinsdag 24 juni 2008 om 23:14
Nou dit is emotioneel toch wel het heftigste topic voor mij.
Ik zuig de verhalen op die hier geschreven worden.
Ze zijn mooi,open,moeilijk,herkenbaar,verdrietig krachtig...het spat van het scherm.
Leo,ik kom nog terug op je post.
Wil je wel alvast zeggen dat ik het erg verdrietig voor je vind dat je nare ervaringen hebt gehad in therapie waarin jij dus eigenlijk niet serieus genomen werd.
En dat dit als gevolg heeft dat therapiegroepen eigenlijk al afgeschreven zijn.
Dat is jammer,want misschien loop je daardoor net die ene therapie mis die het wel is voor je.
Humor!!!
Jazeker,ik lach mij ook rot om mijzelf en anderen met mij. Diegene die dichtbij staan.
Kan ook prima rake opmerkingen incasseren.
Maar ook wat jij zegt,soms niet.
Ik hoef niet altijd schot voor open doel te zijn.
Hanke,interessante therapie die je meldt.
Ik ben zelf toch wel erg angstig om het echte leed aan te raken.
Ik denk ook niet dat ik dat kan,zelfs niet wil.
Maar ik ga er toch eens naar kijken op internet.
Loving life,
Voor een groot deel een herkenbaar verhaal.
je schrijft een mooi en eerlijk verhaal naar Gaia.
Ik wens je alvast heel veel kracht bij de start van je 5-daagse therapie.
Ik heb deze twee keer gehad.
De eerste keer mislukte omdat ik(net als leo had,maar andere redenen) geen klik kreeg met de groep,en ik het heel eng vond.
De tweede keer heb ik er 15 maanden gezeten.
Ik hoop dat je er kan vinden wat je helpt om stapjes vooruit te gaan.
Verder constateer ik dat alle eetgestoorde thee mèt zoetjes, en cola light drinken
Ik zuig de verhalen op die hier geschreven worden.
Ze zijn mooi,open,moeilijk,herkenbaar,verdrietig krachtig...het spat van het scherm.
Leo,ik kom nog terug op je post.
Wil je wel alvast zeggen dat ik het erg verdrietig voor je vind dat je nare ervaringen hebt gehad in therapie waarin jij dus eigenlijk niet serieus genomen werd.
En dat dit als gevolg heeft dat therapiegroepen eigenlijk al afgeschreven zijn.
Dat is jammer,want misschien loop je daardoor net die ene therapie mis die het wel is voor je.
Humor!!!
Jazeker,ik lach mij ook rot om mijzelf en anderen met mij. Diegene die dichtbij staan.
Kan ook prima rake opmerkingen incasseren.
Maar ook wat jij zegt,soms niet.
Ik hoef niet altijd schot voor open doel te zijn.
Hanke,interessante therapie die je meldt.
Ik ben zelf toch wel erg angstig om het echte leed aan te raken.
Ik denk ook niet dat ik dat kan,zelfs niet wil.
Maar ik ga er toch eens naar kijken op internet.
Loving life,
Voor een groot deel een herkenbaar verhaal.
je schrijft een mooi en eerlijk verhaal naar Gaia.
Ik wens je alvast heel veel kracht bij de start van je 5-daagse therapie.
Ik heb deze twee keer gehad.
De eerste keer mislukte omdat ik(net als leo had,maar andere redenen) geen klik kreeg met de groep,en ik het heel eng vond.
De tweede keer heb ik er 15 maanden gezeten.
Ik hoop dat je er kan vinden wat je helpt om stapjes vooruit te gaan.
Verder constateer ik dat alle eetgestoorde thee mèt zoetjes, en cola light drinken
dinsdag 24 juni 2008 om 23:29
Welkom loving-life,
Wat een traject heb je voor je..pittig hoor.
Gefeliciteerd met je scriptie
!
Ik weet niet of ik nou zo perfectionistisch ben. Ben nooit iemand geweest die voor tienen leerde bijvoorbeeld. Het was eerder dat ik mezelf veroordeelde. Negatief zelfbeeld. Bang fouten te maken, moeite hebben met het maken van keuzes. Blijven hangen in piekeren. Mezelf voor van alles verantwoordelijk stellen, ook voor het leven van anderen. Ik verloor mezelf in het peilen van de ander. Was constant op de buitenwereld gericht.
Therapie was voor mij werk, ik moest veranderen want anderen hadden last van me (en als ik zo door ging, ging ik dood- wél een goeie motivatie trouwens). De laatste 2 jaar is mijn 'sorry-dat-ik-besta' houding veranderd. Nu is het 'ik ben geen verbeter-project'. Dat zijn ook de precieze woorden die ik heb gebruikt bij de eerste kennismaking met mijn laatste behandelprogramma. Wat ik succesvol heb afgerond.
Wat een traject heb je voor je..pittig hoor.
Gefeliciteerd met je scriptie
!Ik weet niet of ik nou zo perfectionistisch ben. Ben nooit iemand geweest die voor tienen leerde bijvoorbeeld. Het was eerder dat ik mezelf veroordeelde. Negatief zelfbeeld. Bang fouten te maken, moeite hebben met het maken van keuzes. Blijven hangen in piekeren. Mezelf voor van alles verantwoordelijk stellen, ook voor het leven van anderen. Ik verloor mezelf in het peilen van de ander. Was constant op de buitenwereld gericht.
Therapie was voor mij werk, ik moest veranderen want anderen hadden last van me (en als ik zo door ging, ging ik dood- wél een goeie motivatie trouwens). De laatste 2 jaar is mijn 'sorry-dat-ik-besta' houding veranderd. Nu is het 'ik ben geen verbeter-project'. Dat zijn ook de precieze woorden die ik heb gebruikt bij de eerste kennismaking met mijn laatste behandelprogramma. Wat ik succesvol heb afgerond.
woensdag 25 juni 2008 om 09:54
Loving-life, goed dat je er ook bij bent!
Goeie tip van dat boek. Vreetbuien heb ik nooit gehad maar wie weet is het toch goed om eens in de literatuur te duiken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik in zekere zin nog steeds in de ontkenningsfase zit wat betreft mijn lichaam en mijn omvang want ik doe net alsof het iets tijdelijks is.
Jij schrijft dus; 'lees dat boek eens' en dan vóel ik het verzet in me opkomen. NEE! Ik wil er niet aan! Ik wil niet lezen dat je kunt léven met dik zijn! Het is tij-de-lijk bij mij!
Echt hoor, dat gaat er dan door me heen bij wijze van spreken. Ik moet er zelf om lachen maar zo diep zit dat gespletene dus. Wat ieder mens heeft trouwens hoor, dat bewuste en het onderbewuste en de stem van je verstand en die van je hart en zo. Nogmaals, ik bedoel dat ook niet schizofreen, want dan zou ieder mens schizofreen zijn maar toch is dat verzet in mij wel erg sterk.
Mijn ratio vindt het echter wel een goed idee dus ik zal eens op zoek gaan naar het boek haha!
Therapie, ja....nu even niet denk ik. Ik ben me op dat sporten aan het werpen en daar heb ik veel aan. Ik heb veel therapie gehad in mijn leven en hoewel ik er helemaal voor open sta, wil ik het nu eest weer eens op een andere manier proberen, namelijk door bijvoorbeeld met jullie te praten
Goeie tip van dat boek. Vreetbuien heb ik nooit gehad maar wie weet is het toch goed om eens in de literatuur te duiken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik in zekere zin nog steeds in de ontkenningsfase zit wat betreft mijn lichaam en mijn omvang want ik doe net alsof het iets tijdelijks is.
Jij schrijft dus; 'lees dat boek eens' en dan vóel ik het verzet in me opkomen. NEE! Ik wil er niet aan! Ik wil niet lezen dat je kunt léven met dik zijn! Het is tij-de-lijk bij mij!
Echt hoor, dat gaat er dan door me heen bij wijze van spreken. Ik moet er zelf om lachen maar zo diep zit dat gespletene dus. Wat ieder mens heeft trouwens hoor, dat bewuste en het onderbewuste en de stem van je verstand en die van je hart en zo. Nogmaals, ik bedoel dat ook niet schizofreen, want dan zou ieder mens schizofreen zijn maar toch is dat verzet in mij wel erg sterk.
Mijn ratio vindt het echter wel een goed idee dus ik zal eens op zoek gaan naar het boek haha!
Therapie, ja....nu even niet denk ik. Ik ben me op dat sporten aan het werpen en daar heb ik veel aan. Ik heb veel therapie gehad in mijn leven en hoewel ik er helemaal voor open sta, wil ik het nu eest weer eens op een andere manier proberen, namelijk door bijvoorbeeld met jullie te praten
woensdag 25 juni 2008 om 15:46
Hanke, ik heb die therapie-tip bekeken en voor de zekerheid bij mijn favorieten gezet. Had er nog nooit van gehoord. Binnenkort begin ik met EMDR, eerst maar eens kijken hoe dat gaat.
Bedankt in ieder geval, het lijkt mij heel goed en gericht wat ze daar doen (het zit ook nog eens bij mij in de buurt).
Bedankt in ieder geval, het lijkt mij heel goed en gericht wat ze daar doen (het zit ook nog eens bij mij in de buurt).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 25 juni 2008 om 19:56
Leo, ik herken dat dat je er niet aan wilt dat je voor de rest van je leven dik zult zijn, Ik zeg ook nog steeds dat het tijdelijk is, dat ik er hard aan (ga)werk(en), maar voor nu is het wel de werkelijkheid dat ik dik ben.
Hanke, perfectionisme kan zich ook uiten in het niet aan dingen beginnen, omdat je onbewust bang bent dat je toch nooit naar tevredenheid kunt afronden
Hanke, perfectionisme kan zich ook uiten in het niet aan dingen beginnen, omdat je onbewust bang bent dat je toch nooit naar tevredenheid kunt afronden
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
