Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
)
donderdag 19 juni 2008 om 02:36
donderdag 19 juni 2008 om 22:09
Hoi Iry,
Vind het erg lief van je dat je deze dingen tegen me zegt.
Of ik het dapper vind van mezelf, nou nee.
Ik baal juist dat ik me niet sterker opstel.
Vandaag dan ook weer een intensieve dag gehad met calorieën tellen. 1050 om precies te zijn.
Mijn moeder heeft een fruitsalade gemaakt en propt er zo bij mij nog even wat banaan en kiwi door haha. (Nee, valt niet op dat mijn bakje bijna alleen banaan bevat & mijn broertje al de aardbeien heeft:))
Hoe gaat het bij jou dan? Geloof jij echt dat je van een eetstoornis af kan komen? Ik noem het bij mezelf een stoornis. Een zieke klinkt zo groot, terwijl ik een gezond gewicht heb.
Het lijkt me zo onwerkelijk. Ik kan me eerlijk waar niet voorstellen dat ik ooit géén calorieën tel. Of me niet 9 van de 10 x schuldig voel als ik iets ongezonds op heb.
Ik ga niet voor intensieve hulp, simpelweg omdat het niet in mijn leven past. Ik heb het zo druk. Aanstaande maandag heb ik mijn eerste gesprek. Zoals het er nu uitziet is dat 1 x in de week, waarbij ik nu de komende maand (eventueel langer) een eetdagboek bij houd, waarbij ik opschrijf wat mijn gevoelens zijn als ik eet (of niet eet, geef het eerlijk toe).
We zijn het er over eens dat ik me op dit moment wel goed opstel. Juist omdat ik zo weet te relativeren. Komt mijn studie zeker van pas!
Ik zie op tegen dat dagboek, omdat ik hierbij nog meer moet nadenken over mijn gedrag en de bijkomende gevoelens.
Het gekke is, dat deze stoornis ook hou vast aan je leven geeft. Met eten bezig zijn, hoort in mijn leven.
Je hebt gelijk dat ik mijn schuldgevoel moet loslaten ten opzichte van mijn ouders. Ik vind het alleen zo sneu voor ze & aangezien ze beide drukke banen hebben, zorg ik voor extra stress.
Ik weet dat het een ziekte is, je hebt gelijk. Maar dat 'stom' voelen verdwijnt denk ik niet zomaar. Ik vind nog steeds dat ik 'verwend' ben. Dan heb je zoveel!
Hoezo ben jij een slecht voorbeeld...?
Of wil je dat niet verder toelichten?
In ieder geval iedereen echt van harte bedankt voor de lieve woorden! Doet me zeer goed.
Liefs, Gaia
Vind het erg lief van je dat je deze dingen tegen me zegt.
Of ik het dapper vind van mezelf, nou nee.
Ik baal juist dat ik me niet sterker opstel.
Vandaag dan ook weer een intensieve dag gehad met calorieën tellen. 1050 om precies te zijn.
Mijn moeder heeft een fruitsalade gemaakt en propt er zo bij mij nog even wat banaan en kiwi door haha. (Nee, valt niet op dat mijn bakje bijna alleen banaan bevat & mijn broertje al de aardbeien heeft:))
Hoe gaat het bij jou dan? Geloof jij echt dat je van een eetstoornis af kan komen? Ik noem het bij mezelf een stoornis. Een zieke klinkt zo groot, terwijl ik een gezond gewicht heb.
Het lijkt me zo onwerkelijk. Ik kan me eerlijk waar niet voorstellen dat ik ooit géén calorieën tel. Of me niet 9 van de 10 x schuldig voel als ik iets ongezonds op heb.
Ik ga niet voor intensieve hulp, simpelweg omdat het niet in mijn leven past. Ik heb het zo druk. Aanstaande maandag heb ik mijn eerste gesprek. Zoals het er nu uitziet is dat 1 x in de week, waarbij ik nu de komende maand (eventueel langer) een eetdagboek bij houd, waarbij ik opschrijf wat mijn gevoelens zijn als ik eet (of niet eet, geef het eerlijk toe).
We zijn het er over eens dat ik me op dit moment wel goed opstel. Juist omdat ik zo weet te relativeren. Komt mijn studie zeker van pas!
Ik zie op tegen dat dagboek, omdat ik hierbij nog meer moet nadenken over mijn gedrag en de bijkomende gevoelens.
Het gekke is, dat deze stoornis ook hou vast aan je leven geeft. Met eten bezig zijn, hoort in mijn leven.
Je hebt gelijk dat ik mijn schuldgevoel moet loslaten ten opzichte van mijn ouders. Ik vind het alleen zo sneu voor ze & aangezien ze beide drukke banen hebben, zorg ik voor extra stress.
Ik weet dat het een ziekte is, je hebt gelijk. Maar dat 'stom' voelen verdwijnt denk ik niet zomaar. Ik vind nog steeds dat ik 'verwend' ben. Dan heb je zoveel!
Hoezo ben jij een slecht voorbeeld...?
Of wil je dat niet verder toelichten?
In ieder geval iedereen echt van harte bedankt voor de lieve woorden! Doet me zeer goed.
Liefs, Gaia
zaterdag 21 juni 2008 om 02:42
Mooi gesproken, Iry. Helemaal mee eens.
Gaia, ik weet helemaal niks van eetstoornissen, maar is het niet zo dat het eigenlijk in de grond niet zozeer met eten te maken heeft, maar met controle, met je zelfbeeld, je basiszelfvertrouwen?
Nouja, misschien een enorme open deur hoor, die ik hier intrap. Sorry daarvoor als dat zo is.
Succes meid, zet m op!
zaterdag 21 juni 2008 om 03:00
Hoi lieve Gaia.
Ik heb even getwijfeld of ik mijn verhaal hier wel moet schrijven.
Het is namelijk niet zo rooskleurig.
Ik bedenk mij nu dat dat vooral komt door gebrek aan tijdige herkenning van de problematiek en tijdig inschakelen van hulp.
Ik vind mijzelf een slecht voorbeeld omdat ik niet van mijn eetstoornis af kan komen.
Ik vertel je mijn verhaal.
Niet om er belangstelling voor te krijgen,maar in de hoop dat je beseft dat een eetstoornis serieus aangepakt moet worden.
Dat het geen aanstellerij is en wel degelijk een ziekte (hoewel ik zelf ook spreek van een stoornis)
Het is bij mij begonnen op mijn 15e (besef nu dat ik zelfs al 20 jaar ermee rondloop).
Ik was een heel onzeker meisje wat in haar jeugd een aantal nare dingen heeft meegemaakt.
Het ongenoegen en minderwaardigheidsgevoel begon langzaam vorm aan te nemen in verstoord gedrag in eten.
Ik at soms dagen vrijwel niets.
At soms ineens veel boterhammen achter elkaar en spuugde dat weer snel uit.
Ik ging calorieen tellen,deed de gekste dieeten en dacht altijd aan eten(en niet eten).
Ik nam af en toe laxeertabletten.
Mijn gewicht schommelde erg veel.
Ik kon in drie weken tijd 5 kilo meer of minder wegen.
Ik loog over wat ik had gegeten,stond vaak voor de spiegel,verkleedde mij een paar keer per dag ,ik kwam afspraken niet na op het laatste moment omdat ik mijzelf niet durfde te vertonen.
Ik raakte ongepland zwanger en het ging weer wat beter.
Mijn eetgedachte raakte wat op de achtergrond.
Ik braakte niet meer,telde wel nog vaak calorieen en mijn eetpatroon was onregelmatig.
Twee jaar later ging het weer slechter.
Door emotionele tijden en spanningen ging ik weer knoeien met mijn eten.
Ik at weer dagen heel weinig gevolgd door dagen waarin ik mij in mijn ogen volpropte.
In de jaren die daarop volgden ging de eetstoornis zich steeds vaster zetten in mijn persoon.
Het eetgedraag wisselde.
Het werd steeds een beetje erger.
Ik raakte verslaafd aan laxeertabletten.
Ik ging steeds meer voedingsmiddelen uit mijn eetpatroon schappen.
Ik braakte regelmatig.
Na jaren een schommelend ,maar nog een vrij normaal gewicht te hebben, ging het steeds meer bergafwaards.
Ik raakte meer en meer in een emotionele crisis.(de redenen laat ik even achterwege)
We zijn inmiddels zo'n 10 jaar verder.
Een periode waarin ik zelf nog nooit besefte dat het om een eetstoornis ging.
Ik deed gewoon een beetje raar met eten.
Niets zorgwekkends in mijn ogen,ik vond dat ik er controle over had.
Wat ik niet besefte was dat de stoornis zich juist vergroeid had in mijn persoonlijkheid.
Ik wist niet meer wat normaal eten was en herkende totaal geen lichamelijk signalen zoals bv. honger,dorst,ziek zijn,moe etc.
Er was enkel en alleen een flinke crisis nodig om de eetstoornis de macht over te laten nemen.
En dat gebeurde.
Ik at vrijwel niets meer.
Bijna alle voedsel kwam op mijn "verboden te eten"lijst
Alles werd zorvuldig overwogen.
Hoeveel vet mag het bevatten.
Hoeveel kcal.
Hoeveel suiker.
Ik at heel eenzijdig.
At niet tot het avondmaal en deze was minimaal.,soms at ik de hele dag vrijwel niets
Ik slikte 30 laxeertabletten per dag en kreeg af en toe een eetbui die ik eruit braakte.
De weegschaal nam een belangrijke rol in.
Ik verkleedde mij een aantal keer per dag.
Mijn gewicht ging in rap tempo naar beneden en ik kreeg behoorlijk ondergewicht.
Het werd iedereen duidelijk en mij inmiddels ook.
Ik had een eetstoornis.
Anorexia- purgerende vorm.
Het bleek hardnekkig.
Ik at elke dag hetzelfde volgens een strikt patroon.
Mijn gewicht was zeer slecht.
Ik ging dwangmatig bewegen
Therapieen volgde.
Eerst minder intensief. Dit hielp totaal niet.
Later een aantal keren in dagtherapie geweest.
Ik moest leren eten en mijn gewicht moest omhoog.
Ik leerde inderdaad anders eten. Er mocht meer op de goede voedsellijst.
Maar mijn gewicht? Daar mocht niemand aankomen.
Ik moest mijn laxeertabletten afbouwen en stoppen.Ik bleef ze stiekum slikken. Wel minder,maar bleef hangen op 10 per dag.
In twee jaar tijd was ik binnen mijn therapie geen gram aangekomen.
Hoewel er werd verplicht een pond per week aan te komen en er ook sancties aan vast zaten,bleek ik de mazen in de wet snel te ontdekken.
Ik kon in therapie blijven zonder aan te komen,door een "slim' aankomen en afvallen systeen zodat ik buiten de sancties viel.
Uiteindelijk kreeg ik speciale sancties en werd ik vrij snel uit de behandeling gezet.
Inmiddels was ik totaal de weg kwijt in het eten.
Kreeg enorme eetbuien en begon steeds meer te braken.
Na een jaar zonder hulp te hebben gezeten kreeg ik individuele begeleiding.
Er werd een nieuwe diagnose gesteld:
Chronische anorexia/boulimia en borderlinepersoonlijkheidsstoornis.
Ik moest gaan leren leven met de aandoeningen en het op een haalbaar niveau proberen te houden.
Ik heb nog vaak intakegesprekken gehad,maar niemand wilde zijn handen eraan branden.
Niet behandelbaar.
In de afgelopen tijd schommelde mijn gewicht.
Kreeg obsessieve handelingen.
Ik kreeg een sociale fobie
Een angststoornis.
Naast de eetstoornis heb ik ook nog lang gestoeid met de bps.
Ik automutileerde,kreeg auditieve psychotische verschijnselen.
Ik heb nog in een flinke crisis gezeten waar een korte opname op volgde.
ook dit mislukte.
Hoe het er nu uitziet.
Nog steeds ondergewicht maar minder ernstig,Ik blijf redelijk stabiel.
Het bijgekomen gewicht is echter uit eetbuien gekregen.
Ik eet overdag alleen een klein tussendoortje en een avondmaal(volgens strikte regels)
Ik ben minder obssesief met de weegschaal en verkleden.
Ik heb elke dag s'avond eetbuien tot diep in de nacht en braak dagelijks.
Neem 10 laxeertabletten per dag.
Ik beweeg niet meer dwangmatig.
De gevolgen van de eetsoornis die zich inmiddels hebben gemanifisteerd.
Hartritme stoornissen.
Osteoporose
Spastische darmen
Slechte weerstand
Verminderde nierfunctie
Slechte bloedsomloop.
Luie maag.
Algehele slechte conditie.
Verminderde spiermassa
Kaliumtekort(dit kan hartstilstand veroorzaken)
Ik mis inmiddels 4 voortanden (gelukkig staan er wel 4 prachtige kronen in ).
Te korten aan voedingsstoffen in mijn bloedbeeld.
Ik wil je op het hart drukken dat met name braken en/of laxeren de meeste gezondheidsschade aanrichten!
Ik laat de psychische kant even achterwege.
Dit omdat mijn bps daar ook mee te maken heeft.
Maar ook daarin heb ik beperkingen.
Het verhaal is een beetje lang geworden.
Hoewel het toch de beknopte versie is.
Wat ik er uiteindelijk mee wil zeggen.
Ik heb ook lang gedacht dat de eetstoornis niet zo ernstig was.
Ik heb nooit beseft wat de lichamelijk gevolgen waren.
Ik heb nooit ingeschat wat een impact het op je leven krijgt.
Ik heb nooit beseft dat er een "point of no return" komt.
Wat ik wel weet nu is dat elke verstoorde eetgedachte snel aangepakt moet worden.
Dan valt er nog wat te redden.
En ja ,ik denk dat je er vanaf kan komen als je tijdig ingrijpt.
Dan wel met intensieve therapie.
Een eetstoornis is wel degelijk een ziekte die ernstige vormen aan gaat nemen.
Hoe sneller je behandelt hoe groter de kans van slagen.
En daar zal je, naar mijn mening, tijdelijk alles voor opzij moeten zetten.
Zodat je de volle aandacht aan genezing kan geven door intensieve therapie.
Anders kan dit parasietje zo gaan groeien dat het niet meer te bestrijden valt.
Ik denk wel dat het altijd een zwaktepunt blijft.
Daarom,
lieve Gaia, doet het mij altijd enorm veel verdriet om jonge mensen met een eetstoornis te zien.
En zou ik ze het liefst (en dat klinkt hard) bij kop en staart willen pakken en ze bij de voordeur van een kliniek zetten.
Maar dat kan ik niet.
Wat ik wel kan is mijn verhaal doen,mijn visie er op laten schijnen,en hopen dat ik iemand kan bereiken.
Dat diegene een stap neemt naar genezing.
.
Wel met wat afstand,want ik kan enorm getriggerd en ongelukkig worden van andere ervaringen.
Maar ik hoop echt oprecht dat je je problematiek serieus neemt.
En kiest voor intensieve behandeling waardoor de kans op genezing het grootst is.
Hoewel ik niet de wijsheid in pacht heb,en besef dat ieder persoon unike is en er geen eenheidsworst bestaat dat dè oplossing is voor genezing.
Er zitten ook wel nadelen aan groepstherapie.
Je kan elkaar triggeren,of je bent te gevoelig voor de problemen van anderen.
Het is een beetje zoeken wat bij je past.
Laat je leven en je lichaam niet verzieken door een eetstoornis.
Ik wens je alle kracht en wijsheid toe.
Je hoeft dit niet alleen te doen.
Veel liefs!
Iry.
Ik heb even getwijfeld of ik mijn verhaal hier wel moet schrijven.
Het is namelijk niet zo rooskleurig.
Ik bedenk mij nu dat dat vooral komt door gebrek aan tijdige herkenning van de problematiek en tijdig inschakelen van hulp.
Ik vind mijzelf een slecht voorbeeld omdat ik niet van mijn eetstoornis af kan komen.
Ik vertel je mijn verhaal.
Niet om er belangstelling voor te krijgen,maar in de hoop dat je beseft dat een eetstoornis serieus aangepakt moet worden.
Dat het geen aanstellerij is en wel degelijk een ziekte (hoewel ik zelf ook spreek van een stoornis)
Het is bij mij begonnen op mijn 15e (besef nu dat ik zelfs al 20 jaar ermee rondloop).
Ik was een heel onzeker meisje wat in haar jeugd een aantal nare dingen heeft meegemaakt.
Het ongenoegen en minderwaardigheidsgevoel begon langzaam vorm aan te nemen in verstoord gedrag in eten.
Ik at soms dagen vrijwel niets.
At soms ineens veel boterhammen achter elkaar en spuugde dat weer snel uit.
Ik ging calorieen tellen,deed de gekste dieeten en dacht altijd aan eten(en niet eten).
Ik nam af en toe laxeertabletten.
Mijn gewicht schommelde erg veel.
Ik kon in drie weken tijd 5 kilo meer of minder wegen.
Ik loog over wat ik had gegeten,stond vaak voor de spiegel,verkleedde mij een paar keer per dag ,ik kwam afspraken niet na op het laatste moment omdat ik mijzelf niet durfde te vertonen.
Ik raakte ongepland zwanger en het ging weer wat beter.
Mijn eetgedachte raakte wat op de achtergrond.
Ik braakte niet meer,telde wel nog vaak calorieen en mijn eetpatroon was onregelmatig.
Twee jaar later ging het weer slechter.
Door emotionele tijden en spanningen ging ik weer knoeien met mijn eten.
Ik at weer dagen heel weinig gevolgd door dagen waarin ik mij in mijn ogen volpropte.
In de jaren die daarop volgden ging de eetstoornis zich steeds vaster zetten in mijn persoon.
Het eetgedraag wisselde.
Het werd steeds een beetje erger.
Ik raakte verslaafd aan laxeertabletten.
Ik ging steeds meer voedingsmiddelen uit mijn eetpatroon schappen.
Ik braakte regelmatig.
Na jaren een schommelend ,maar nog een vrij normaal gewicht te hebben, ging het steeds meer bergafwaards.
Ik raakte meer en meer in een emotionele crisis.(de redenen laat ik even achterwege)
We zijn inmiddels zo'n 10 jaar verder.
Een periode waarin ik zelf nog nooit besefte dat het om een eetstoornis ging.
Ik deed gewoon een beetje raar met eten.
Niets zorgwekkends in mijn ogen,ik vond dat ik er controle over had.
Wat ik niet besefte was dat de stoornis zich juist vergroeid had in mijn persoonlijkheid.
Ik wist niet meer wat normaal eten was en herkende totaal geen lichamelijk signalen zoals bv. honger,dorst,ziek zijn,moe etc.
Er was enkel en alleen een flinke crisis nodig om de eetstoornis de macht over te laten nemen.
En dat gebeurde.
Ik at vrijwel niets meer.
Bijna alle voedsel kwam op mijn "verboden te eten"lijst
Alles werd zorvuldig overwogen.
Hoeveel vet mag het bevatten.
Hoeveel kcal.
Hoeveel suiker.
Ik at heel eenzijdig.
At niet tot het avondmaal en deze was minimaal.,soms at ik de hele dag vrijwel niets
Ik slikte 30 laxeertabletten per dag en kreeg af en toe een eetbui die ik eruit braakte.
De weegschaal nam een belangrijke rol in.
Ik verkleedde mij een aantal keer per dag.
Mijn gewicht ging in rap tempo naar beneden en ik kreeg behoorlijk ondergewicht.
Het werd iedereen duidelijk en mij inmiddels ook.
Ik had een eetstoornis.
Anorexia- purgerende vorm.
Het bleek hardnekkig.
Ik at elke dag hetzelfde volgens een strikt patroon.
Mijn gewicht was zeer slecht.
Ik ging dwangmatig bewegen
Therapieen volgde.
Eerst minder intensief. Dit hielp totaal niet.
Later een aantal keren in dagtherapie geweest.
Ik moest leren eten en mijn gewicht moest omhoog.
Ik leerde inderdaad anders eten. Er mocht meer op de goede voedsellijst.
Maar mijn gewicht? Daar mocht niemand aankomen.
Ik moest mijn laxeertabletten afbouwen en stoppen.Ik bleef ze stiekum slikken. Wel minder,maar bleef hangen op 10 per dag.
In twee jaar tijd was ik binnen mijn therapie geen gram aangekomen.
Hoewel er werd verplicht een pond per week aan te komen en er ook sancties aan vast zaten,bleek ik de mazen in de wet snel te ontdekken.
Ik kon in therapie blijven zonder aan te komen,door een "slim' aankomen en afvallen systeen zodat ik buiten de sancties viel.
Uiteindelijk kreeg ik speciale sancties en werd ik vrij snel uit de behandeling gezet.
Inmiddels was ik totaal de weg kwijt in het eten.
Kreeg enorme eetbuien en begon steeds meer te braken.
Na een jaar zonder hulp te hebben gezeten kreeg ik individuele begeleiding.
Er werd een nieuwe diagnose gesteld:
Chronische anorexia/boulimia en borderlinepersoonlijkheidsstoornis.
Ik moest gaan leren leven met de aandoeningen en het op een haalbaar niveau proberen te houden.
Ik heb nog vaak intakegesprekken gehad,maar niemand wilde zijn handen eraan branden.
Niet behandelbaar.
In de afgelopen tijd schommelde mijn gewicht.
Kreeg obsessieve handelingen.
Ik kreeg een sociale fobie
Een angststoornis.
Naast de eetstoornis heb ik ook nog lang gestoeid met de bps.
Ik automutileerde,kreeg auditieve psychotische verschijnselen.
Ik heb nog in een flinke crisis gezeten waar een korte opname op volgde.
ook dit mislukte.
Hoe het er nu uitziet.
Nog steeds ondergewicht maar minder ernstig,Ik blijf redelijk stabiel.
Het bijgekomen gewicht is echter uit eetbuien gekregen.
Ik eet overdag alleen een klein tussendoortje en een avondmaal(volgens strikte regels)
Ik ben minder obssesief met de weegschaal en verkleden.
Ik heb elke dag s'avond eetbuien tot diep in de nacht en braak dagelijks.
Neem 10 laxeertabletten per dag.
Ik beweeg niet meer dwangmatig.
De gevolgen van de eetsoornis die zich inmiddels hebben gemanifisteerd.
Hartritme stoornissen.
Osteoporose
Spastische darmen
Slechte weerstand
Verminderde nierfunctie
Slechte bloedsomloop.
Luie maag.
Algehele slechte conditie.
Verminderde spiermassa
Kaliumtekort(dit kan hartstilstand veroorzaken)
Ik mis inmiddels 4 voortanden (gelukkig staan er wel 4 prachtige kronen in ).
Te korten aan voedingsstoffen in mijn bloedbeeld.
Ik wil je op het hart drukken dat met name braken en/of laxeren de meeste gezondheidsschade aanrichten!
Ik laat de psychische kant even achterwege.
Dit omdat mijn bps daar ook mee te maken heeft.
Maar ook daarin heb ik beperkingen.
Het verhaal is een beetje lang geworden.
Hoewel het toch de beknopte versie is.
Wat ik er uiteindelijk mee wil zeggen.
Ik heb ook lang gedacht dat de eetstoornis niet zo ernstig was.
Ik heb nooit beseft wat de lichamelijk gevolgen waren.
Ik heb nooit ingeschat wat een impact het op je leven krijgt.
Ik heb nooit beseft dat er een "point of no return" komt.
Wat ik wel weet nu is dat elke verstoorde eetgedachte snel aangepakt moet worden.
Dan valt er nog wat te redden.
En ja ,ik denk dat je er vanaf kan komen als je tijdig ingrijpt.
Dan wel met intensieve therapie.
Een eetstoornis is wel degelijk een ziekte die ernstige vormen aan gaat nemen.
Hoe sneller je behandelt hoe groter de kans van slagen.
En daar zal je, naar mijn mening, tijdelijk alles voor opzij moeten zetten.
Zodat je de volle aandacht aan genezing kan geven door intensieve therapie.
Anders kan dit parasietje zo gaan groeien dat het niet meer te bestrijden valt.
Ik denk wel dat het altijd een zwaktepunt blijft.
Daarom,
lieve Gaia, doet het mij altijd enorm veel verdriet om jonge mensen met een eetstoornis te zien.
En zou ik ze het liefst (en dat klinkt hard) bij kop en staart willen pakken en ze bij de voordeur van een kliniek zetten.
Maar dat kan ik niet.
Wat ik wel kan is mijn verhaal doen,mijn visie er op laten schijnen,en hopen dat ik iemand kan bereiken.
Dat diegene een stap neemt naar genezing.
.
Wel met wat afstand,want ik kan enorm getriggerd en ongelukkig worden van andere ervaringen.
Maar ik hoop echt oprecht dat je je problematiek serieus neemt.
En kiest voor intensieve behandeling waardoor de kans op genezing het grootst is.
Hoewel ik niet de wijsheid in pacht heb,en besef dat ieder persoon unike is en er geen eenheidsworst bestaat dat dè oplossing is voor genezing.
Er zitten ook wel nadelen aan groepstherapie.
Je kan elkaar triggeren,of je bent te gevoelig voor de problemen van anderen.
Het is een beetje zoeken wat bij je past.
Laat je leven en je lichaam niet verzieken door een eetstoornis.
Ik wens je alle kracht en wijsheid toe.
Je hoeft dit niet alleen te doen.
Veel liefs!
Iry.
zaterdag 21 juni 2008 om 03:20
Nog even een positieve noot:
Naast de problematiek die mijn leven behoorlijk ingewikkeld maakt heb ik ook veel positiviteit in mijn leven.
Ik heb drie hele lieve schatten van kinderen waar ik enorm veel van houd.Zij zijn mijn trots,mijn engeltjes.Mijn zorg,mijn liefde.
Een enorme lieve vriend,de engel op mijn pad die ik op handen draag( en hij mij).
Deze 4 mensen zijn de kracht in mijn leven, mijn geluk.
Dat maakt elke dag voor mij een mooie dag.
Daarnaast heb ik een hele lieve familie en lieve vrienden.
Elke dag bevat wel iets moois.
Ik heb geen groot leven, heb veel hulp nodig,maar ondanks mijn gevechten zeg ik oprecht:
Ik ben toch vaak genoeg een gelukkig mens.
Naast de problematiek die mijn leven behoorlijk ingewikkeld maakt heb ik ook veel positiviteit in mijn leven.
Ik heb drie hele lieve schatten van kinderen waar ik enorm veel van houd.Zij zijn mijn trots,mijn engeltjes.Mijn zorg,mijn liefde.
Een enorme lieve vriend,de engel op mijn pad die ik op handen draag( en hij mij).
Deze 4 mensen zijn de kracht in mijn leven, mijn geluk.
Dat maakt elke dag voor mij een mooie dag.
Daarnaast heb ik een hele lieve familie en lieve vrienden.
Elke dag bevat wel iets moois.
Ik heb geen groot leven, heb veel hulp nodig,maar ondanks mijn gevechten zeg ik oprecht:
Ik ben toch vaak genoeg een gelukkig mens.
zaterdag 21 juni 2008 om 05:10
:
[...]
Mooi gesproken, Iry. Helemaal mee eens.
Gaia, ik weet helemaal niks van eetstoornissen, maar is het niet zo dat het eigenlijk in de grond niet zozeer met eten te maken heeft, maar met controle, met je zelfbeeld, je basiszelfvertrouwen?
Nouja, misschien een enorme open deur hoor, die ik hier intrap. Sorry daarvoor als dat zo is.
Succes meid, zet m op!
Dat is absoluut waar nijn.
Onder elke eetstoornis zit een dieper probleem,die niets met eten of dik voelen te maken heeft.
De eetstoornis is slechts de deksel van de beerput.
Thanks voor het bloemetje,ik zet hem op een vaasje!
zaterdag 21 juni 2008 om 19:52
Lieve Iry,
Dapper mens dat je bent! Je hele verhaal hier neerzetten met alle gevolgen van wat je jezelf aandoet erbij. Ik vind je een forumheld meid....
Wat ik nu ga schrijven komt vanonder mijn voeten vandaan. Ik hoop dus dat Gaia en jij Iry het niet verkeerd opvatten.
Ook ik heb een eetstoornis en ook die komt niet vanzelf, dat is ooit eens ergens begonnen. Ik heb geen zin om het over het ontstaan te hebben eigenlijk, of het moet voor jullie belangrijk zijn maar eigenlijk doet het er niet echt toe vind ik.
Volgens mij ontstaat zo'n stoornis omdat het bijna buiten je om gaat, het is iets wat iedere dag moet, eten en het is iets wat je kunt saboteren. Zelfs heel lang zonder dat het ooit iemand opvalt. Het wordt een schild waar je je achter kunt verbergen. Het is iets wat je hebt en wat je verafschuwt. Maar dat is maar één kant. Je koestert het ook want het maakt je leven minder leeg en je hebt iets om je druk over te maken, om mee bezig te zijn en je eetstoornis en jij (en ik dus) gaan eigenlijk hand in hand. Jullie, Gaia en Iry met controle, ik met juist zo weinig mogelijk controle, met chaos.
Ik ben niet heel dun, ik ben dan juist weer dik maar ook ik heb een verknipte relatie met voedsel en werd dik van het lijnen, vanwege het jojo effect en de afwisseling van helemaal niet eten en dan weer juist wel eten. Ik was heel dun en dan weer dikker en dan weer niet en dan weer wel en nu heeft mijn lif gezegd, doe het zelf maar, ik sla alles op wat ik binnen krijg en dat is te veel. Meer dan ik me kan veroorloven.
Maar dat is eigenlijk mijn punt niet. Ik ben de laatste tijd een heel eind verder gekomen met mezelf, al ben ik er nog niet en het is de vraag of ik het ooit helemaal op de rit krijg. Maar ik ben er door de jaren heen wel achter gekomen dat mijn verhouding met eten iets is wat voorkomt uit een bepaalde dubbelheid naar mezelf toe.
Ik kan het uitstekend met mezelf vinden doorgaans maar een deel van mij interesseert het geen biet wat er met mij gebeurt. Roekeloos ben ik op een bepaalde manier, een kamikazepiloot en ik lach er om. Ik daag het leven bij wijze van spreken uit. Terwijl ik doodsbang ben om dood te gaan, tóch hou ik niet genoeg van mij om goed voor mezelf te zorgen, in ieder geval niet goed genoeg (nog). Ik doe alsof het tijdelijk is waar ik doorheen ga, ik praat dingen goed die krom zijn en dat alleen over mezelf. Als het een ander zou betreffen dan zou ik die bij kop en kont pakken en sommeren om beter op zichzelf te letten. Maar dat doe ik bij mezelf niet. Ik beschouw mezelf blijkbaar als onaantastbaar en mijn probleem hoort bij mij, zoals mijn arm bij mij hoort.
Als ik jullie lees Gaia en Iry - en hier komen we op het punt waarom ik jullie vroeg mij dit niet kwalijk te nemen - dan zie ik dat bij jullie ook. Ik kan er mijn vinger niet op leggen maar ik voel het. Dat die stoornis ook iets is wat jullie koesteren, waarmee je het leven in het gezicht uitlacht omdat je uit twee delen bestaat (en dat bedoel ik niet schizofreen). Het ene wil niets liever dan genezen, het ander wil blijven zitten waar 'ie zit want wat moet je zonder? Het hóórt bij je. Iry jij schrijft dat je stoornis is vergroeid met je persoonlijkheid en dat is ook zo.
Het is alleen niet iets waar je niks aan kúnt doen. Je wil het niet. Diep van binnen is er iets wat je tegenhoudt. Je hebt daar je reden voor maar het zit zo diep, je komt er niet bij. Ik althans niet. Ik denk soms van wel maar nee, ik moet toegeven dat dat niet langer dan een paar weken werkt. Daarna ga ik de fout in en het zal me (lijkt wel) een zorg zijn.
Dat dat zo is, is heel erg want jullie en ik, zijn destructief bezig. Ik ga dood als ik zo doorga en dat weet ik maar er is nog geen therapie geweest die mij die ene omschakeling heeft kunnen laten maken. Ik kan alles vertellen over voeding, over wat wel en wat niet, wat werkt en niet werkt, vraag me iets en ik kan het je vertellen, net zoals bij jullie waarschijnlijk maar het veranderen? Érgens wil ik dat dus blijkbaar niet want dit, wat ik nu heb, dat is veilig en dat ken ik. Iets anders is niet veilig en voelt niet fijn en troost niet en maakt me niet gelukkig.
Mij helpt het wel om die ontkenning achter me te laten en mijn zwakheid recht in het gezicht te kijken.
Hoe is dat bij jullie?
En hoe staan jullie tegenover mijn posting? Herken je daar iets in?
Ik heb via het ziekenhuis in mijn woonplaats in een therapiegroep gezeten voor mensen met een eetstoornis. Jammer genoeg kwam ik niet ver genoeg om echt met anderen van gedachten te wisselen. Ik was de enige zwaargewicht in de groep en mijn aanwezigheid was voor de anorexiapatiënten waaruit de rest van de groep zo'n beetje bestond, niet te harden. Ik snapte dat best, ik vond zelf ook dat ik er niet thuishoorde maar ik vind het wel jammer dat we alleen de verschillen aan elkaar hebben kunnen zien maar niet de overeenkomsten met elkaar hebben kunnen bespreken.
Vandaar mijn vragen aan jullie.
(f)
Dapper mens dat je bent! Je hele verhaal hier neerzetten met alle gevolgen van wat je jezelf aandoet erbij. Ik vind je een forumheld meid....
Wat ik nu ga schrijven komt vanonder mijn voeten vandaan. Ik hoop dus dat Gaia en jij Iry het niet verkeerd opvatten.
Ook ik heb een eetstoornis en ook die komt niet vanzelf, dat is ooit eens ergens begonnen. Ik heb geen zin om het over het ontstaan te hebben eigenlijk, of het moet voor jullie belangrijk zijn maar eigenlijk doet het er niet echt toe vind ik.
Volgens mij ontstaat zo'n stoornis omdat het bijna buiten je om gaat, het is iets wat iedere dag moet, eten en het is iets wat je kunt saboteren. Zelfs heel lang zonder dat het ooit iemand opvalt. Het wordt een schild waar je je achter kunt verbergen. Het is iets wat je hebt en wat je verafschuwt. Maar dat is maar één kant. Je koestert het ook want het maakt je leven minder leeg en je hebt iets om je druk over te maken, om mee bezig te zijn en je eetstoornis en jij (en ik dus) gaan eigenlijk hand in hand. Jullie, Gaia en Iry met controle, ik met juist zo weinig mogelijk controle, met chaos.
Ik ben niet heel dun, ik ben dan juist weer dik maar ook ik heb een verknipte relatie met voedsel en werd dik van het lijnen, vanwege het jojo effect en de afwisseling van helemaal niet eten en dan weer juist wel eten. Ik was heel dun en dan weer dikker en dan weer niet en dan weer wel en nu heeft mijn lif gezegd, doe het zelf maar, ik sla alles op wat ik binnen krijg en dat is te veel. Meer dan ik me kan veroorloven.
Maar dat is eigenlijk mijn punt niet. Ik ben de laatste tijd een heel eind verder gekomen met mezelf, al ben ik er nog niet en het is de vraag of ik het ooit helemaal op de rit krijg. Maar ik ben er door de jaren heen wel achter gekomen dat mijn verhouding met eten iets is wat voorkomt uit een bepaalde dubbelheid naar mezelf toe.
Ik kan het uitstekend met mezelf vinden doorgaans maar een deel van mij interesseert het geen biet wat er met mij gebeurt. Roekeloos ben ik op een bepaalde manier, een kamikazepiloot en ik lach er om. Ik daag het leven bij wijze van spreken uit. Terwijl ik doodsbang ben om dood te gaan, tóch hou ik niet genoeg van mij om goed voor mezelf te zorgen, in ieder geval niet goed genoeg (nog). Ik doe alsof het tijdelijk is waar ik doorheen ga, ik praat dingen goed die krom zijn en dat alleen over mezelf. Als het een ander zou betreffen dan zou ik die bij kop en kont pakken en sommeren om beter op zichzelf te letten. Maar dat doe ik bij mezelf niet. Ik beschouw mezelf blijkbaar als onaantastbaar en mijn probleem hoort bij mij, zoals mijn arm bij mij hoort.
Als ik jullie lees Gaia en Iry - en hier komen we op het punt waarom ik jullie vroeg mij dit niet kwalijk te nemen - dan zie ik dat bij jullie ook. Ik kan er mijn vinger niet op leggen maar ik voel het. Dat die stoornis ook iets is wat jullie koesteren, waarmee je het leven in het gezicht uitlacht omdat je uit twee delen bestaat (en dat bedoel ik niet schizofreen). Het ene wil niets liever dan genezen, het ander wil blijven zitten waar 'ie zit want wat moet je zonder? Het hóórt bij je. Iry jij schrijft dat je stoornis is vergroeid met je persoonlijkheid en dat is ook zo.
Het is alleen niet iets waar je niks aan kúnt doen. Je wil het niet. Diep van binnen is er iets wat je tegenhoudt. Je hebt daar je reden voor maar het zit zo diep, je komt er niet bij. Ik althans niet. Ik denk soms van wel maar nee, ik moet toegeven dat dat niet langer dan een paar weken werkt. Daarna ga ik de fout in en het zal me (lijkt wel) een zorg zijn.
Dat dat zo is, is heel erg want jullie en ik, zijn destructief bezig. Ik ga dood als ik zo doorga en dat weet ik maar er is nog geen therapie geweest die mij die ene omschakeling heeft kunnen laten maken. Ik kan alles vertellen over voeding, over wat wel en wat niet, wat werkt en niet werkt, vraag me iets en ik kan het je vertellen, net zoals bij jullie waarschijnlijk maar het veranderen? Érgens wil ik dat dus blijkbaar niet want dit, wat ik nu heb, dat is veilig en dat ken ik. Iets anders is niet veilig en voelt niet fijn en troost niet en maakt me niet gelukkig.
Mij helpt het wel om die ontkenning achter me te laten en mijn zwakheid recht in het gezicht te kijken.
Hoe is dat bij jullie?
En hoe staan jullie tegenover mijn posting? Herken je daar iets in?
Ik heb via het ziekenhuis in mijn woonplaats in een therapiegroep gezeten voor mensen met een eetstoornis. Jammer genoeg kwam ik niet ver genoeg om echt met anderen van gedachten te wisselen. Ik was de enige zwaargewicht in de groep en mijn aanwezigheid was voor de anorexiapatiënten waaruit de rest van de groep zo'n beetje bestond, niet te harden. Ik snapte dat best, ik vond zelf ook dat ik er niet thuishoorde maar ik vind het wel jammer dat we alleen de verschillen aan elkaar hebben kunnen zien maar niet de overeenkomsten met elkaar hebben kunnen bespreken.
Vandaar mijn vragen aan jullie.
(f)
zaterdag 21 juni 2008 om 20:39
Nou, over dapperheid gesproken, Leo. Jij kunt er ook wat van.
Vanmorgen gaf ik ergens als antwoord op de vraag hoe het gaat, dat ik aan het worstelen ben met het donker en licht in mij. Er is in mij ook een deel dat roekeloos omgaat met mezelf, dat het geen bal uitmaakt of mijn leven de volgende minuut ophoudt, dat vindt dat ik straf verdien, enzovoort. Dat alles wil weggooien, afkappen, afbreken, relatie, werk, alles. Heel negatief en destructief eigenlijk.
En ik krijg het niet weg.
Niet blijvend weg.
Ik merk ook dat er een groot deel is dat levenskracht is, dat licht zoekt, dat liefde is; dat mij erdoorheen sleept en het me tot nu toe altijd heeft doen doorgaan.
...........................
En ik balanceer, neig naar het ene, neig naar het andere; gelukkig meestal naar het lichte zal ik maar zeggen, maar wat zou ik graag weten waarom dat andere deel nog steeds zo hardnekkig is.
Vanmorgen gaf ik ergens als antwoord op de vraag hoe het gaat, dat ik aan het worstelen ben met het donker en licht in mij. Er is in mij ook een deel dat roekeloos omgaat met mezelf, dat het geen bal uitmaakt of mijn leven de volgende minuut ophoudt, dat vindt dat ik straf verdien, enzovoort. Dat alles wil weggooien, afkappen, afbreken, relatie, werk, alles. Heel negatief en destructief eigenlijk.
En ik krijg het niet weg.
Niet blijvend weg.
Ik merk ook dat er een groot deel is dat levenskracht is, dat licht zoekt, dat liefde is; dat mij erdoorheen sleept en het me tot nu toe altijd heeft doen doorgaan.
...........................
En ik balanceer, neig naar het ene, neig naar het andere; gelukkig meestal naar het lichte zal ik maar zeggen, maar wat zou ik graag weten waarom dat andere deel nog steeds zo hardnekkig is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 21 juni 2008 om 20:52
LieveIry, ik reageer bijna nooit en heb niets bijzonders met eten. Ik kom nooit aan en eet heel veel. Maar hiervan springen de tranen echt in mijn ogen en dat heb ik bijna nooit. Mooi geschreven (doet me denken aan het boek broeinest van Loes den Hollander) en heel pijnlijk. Iry en Gaia,, ik wens jullie echt veel sterkte!!
zondag 22 juni 2008 om 03:48
Lieve Eleonora.
Mag ik even je hand vast pakken?
Jij noemt mij dapper,en hoewel ik dat zo niet voel vind ik dat een groot compliment.
En dit compliment wil ik graag ook aan jou geven.
Ook jij zet een dappere stap met het vertellen van je verhaal.
Het raakt mij,want ik lees heel veel herkenbaarheid in je verhaal.
Een waarheid,die ik na 20 jaar zelf ook heel goed ken.
Er is niets om je kwalijk te nemen lieve eleonora.
Je vertelt je verhaal zoals jij het voelt en ziet.
Puur en oprecht en dat vind ik alleen maar respectvol.
Ik kom nog terug voor een diepere reactie (gezien het tijdstip stel ik dat even uit)
Ik geef je wel vast een welverdiende knuffel!
Mag ik even je hand vast pakken?
Jij noemt mij dapper,en hoewel ik dat zo niet voel vind ik dat een groot compliment.
En dit compliment wil ik graag ook aan jou geven.
Ook jij zet een dappere stap met het vertellen van je verhaal.
Het raakt mij,want ik lees heel veel herkenbaarheid in je verhaal.
Een waarheid,die ik na 20 jaar zelf ook heel goed ken.
Er is niets om je kwalijk te nemen lieve eleonora.
Je vertelt je verhaal zoals jij het voelt en ziet.
Puur en oprecht en dat vind ik alleen maar respectvol.
Ik kom nog terug voor een diepere reactie (gezien het tijdstip stel ik dat even uit)
Ik geef je wel vast een welverdiende knuffel!
zondag 22 juni 2008 om 03:58
Elmervrouw,
Ook jij bent een krachtige vrouw met een flinke worsteling.
Mijn moederhart breekt als ik aan jou verhaal denk.
Ik neem jou compliment dus ook zeer groot ter harte.
Lieve soleil!!!
Mag ik je inmiddels mijn digidinnetje noemen?
Knuf terug,we spreken elkaar elders!
Spinster,juliee,ook jullie bedankt!
Jeetje,ik schrik er wel een beetje van dat het verhaal iets oproept.
Gaia,hoe gaat het?
Het blijft ook gewoon jou topic hoor!
ik hoop dat je wat kan met de verhalen hier en dat het je niet afschrikt.
Als je het prettiger vind wil ik best een topic ernaast openen,zodat dit jou plekje blijft.
Ook niet een persoonlijk topic over mijn verhaal,maar een topic voor mensen die hier al een lange tijd mee worstelen en de problematiek op een ander niveau zit??
Ik zeg maar wat hoor.
Wellicht past het ook gewoon hier allemaal.
Ook jij bent een krachtige vrouw met een flinke worsteling.
Mijn moederhart breekt als ik aan jou verhaal denk.
Ik neem jou compliment dus ook zeer groot ter harte.
Lieve soleil!!!
Mag ik je inmiddels mijn digidinnetje noemen?
Knuf terug,we spreken elkaar elders!
Spinster,juliee,ook jullie bedankt!
Jeetje,ik schrik er wel een beetje van dat het verhaal iets oproept.
Gaia,hoe gaat het?
Het blijft ook gewoon jou topic hoor!
ik hoop dat je wat kan met de verhalen hier en dat het je niet afschrikt.
Als je het prettiger vind wil ik best een topic ernaast openen,zodat dit jou plekje blijft.
Ook niet een persoonlijk topic over mijn verhaal,maar een topic voor mensen die hier al een lange tijd mee worstelen en de problematiek op een ander niveau zit??
Ik zeg maar wat hoor.
Wellicht past het ook gewoon hier allemaal.
zondag 22 juni 2008 om 10:18
lieve Iry, gaia, en eleonora,
Ik wil even m`n petje voor jullie afnemen, een diepe buiging maken en heel veel respect uiten naar jullie alledrie...
ik vind het ontzettend dapper dat jullie je ziel zo bloot leggen, en dat (ondanks t feit dat dit toch redelijk anoniem is) de meeste forummers die hier regelmatig komen jullie toch wel kennen...
Ik kan niet meer zeggen dan dat ik jullie heel veel sterkte, liefde en doorzettingsvermogen toewens.....
Veel liefs, Biol
Ik wil even m`n petje voor jullie afnemen, een diepe buiging maken en heel veel respect uiten naar jullie alledrie...
ik vind het ontzettend dapper dat jullie je ziel zo bloot leggen, en dat (ondanks t feit dat dit toch redelijk anoniem is) de meeste forummers die hier regelmatig komen jullie toch wel kennen...
Ik kan niet meer zeggen dan dat ik jullie heel veel sterkte, liefde en doorzettingsvermogen toewens.....
Veel liefs, Biol
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
zondag 22 juni 2008 om 11:50
Lieve iedereen,
Ik heb net heel vluchtig alles gelezen wat er nog is gepost.
Mijn internetverbinding is helaas mega slecht, iets met onderhoud. Ik heb nu al 20 x proberen te posten, maar probeer het nog een keer.
Ik zal proberen vanavond te reageren op jullie. (Als ik nu doorga gooi ik de computer uit het raam)
Dus geen desinteresse van mijn kant!!
Heel veel liefs, Gaia
Ik heb net heel vluchtig alles gelezen wat er nog is gepost.
Mijn internetverbinding is helaas mega slecht, iets met onderhoud. Ik heb nu al 20 x proberen te posten, maar probeer het nog een keer.
Ik zal proberen vanavond te reageren op jullie. (Als ik nu doorga gooi ik de computer uit het raam)
Dus geen desinteresse van mijn kant!!
Heel veel liefs, Gaia
zondag 22 juni 2008 om 14:40
Mag ik mijn complimenten geven over de toon waarmee jullie op elkaar reageren? Hoe er wordt doorgegaan tot de kern, de eerlijkheid en moed die hier wordt getoond?!
Dat een stoornis als deze een strijd is van leven op dood. Dat eerlijk zijn naar jezelf zo belangrijk is.
Zelf heb ik geen eetstoornis (ben wel een emo-eter met fors overgewicht). Maar op andere vlakken heb ik een strijd van leven op dood moeten voeren. Ook bij mij had zich destructief gedrag in mijn persoonlijkheid verankerd.
Thanatos, doodsdrift betekent dat. Ieder mens kent die drift. Allerlei risicovol gedrag dat vaak sociaal geaccepteerd is (gokken, dronken worden, door rood licht rijden, in een achtbaan gaan zitten) valt daar onder. En als je er niet te ver in doorschiet geeft het sjeu aan je leven.
Maar het kan ook gevaarlijk worden. Spelen met de dood. Bij mij lag de kern dat ik niet om wist te gaan met agressie. Door ervaringen uit het verleden, door hoe ik was opgevoed...Agressie was kennelijk iets gevaarlijks en dat maakte het extra verleidelijk. Ik keerde agressie naar mezelf. Kreeg suicidegedachten. De kick van suicidegedachten zijn volgens mij vergelijkbaar met de kick van niet eten en purgeren.
Zodra ik gevoelens van boosheid, gekwetsheid ervoer gingen die over de snelweg van zelfdestructie in suicidegedachten over. En ergens was dat wel lekker, wat zo hoefde ik niet met de feitelijke situatie te dealen, maar alleen met de chaos in mijn hoofd.
Het belangrijkste om te leren was dat ik niet perfect ben. Dat de idealen die ik in mijn hoofd heb bewijzen dat ik het goede nastreef, maar dat de praktijk vaak heel anders loopt. Mensen stellen me teleur, doen me tekort en ik doe dat evengoed naar hen toe. Niet omdat we dat willen maar omdat we maar mens zijn.
Ik heb mezelf moeten vergeven dat ik schade toebreng. Gewoon omdat ik besta. Zeker, ik breng ook heel veel goeds, en mijn vrienden zullen je vertellen dat dat het negatieve veruit overstijgt. Maar om die tegenstijdigheid van mezelf te kunnen bevatten en te verdragen...Ik zie het als een opdracht die ik mijn verdere leven meeneem.
Is dit herkenbaar?
Een hele dikke knuf, Hanke321
Dat een stoornis als deze een strijd is van leven op dood. Dat eerlijk zijn naar jezelf zo belangrijk is.
Zelf heb ik geen eetstoornis (ben wel een emo-eter met fors overgewicht). Maar op andere vlakken heb ik een strijd van leven op dood moeten voeren. Ook bij mij had zich destructief gedrag in mijn persoonlijkheid verankerd.
Thanatos, doodsdrift betekent dat. Ieder mens kent die drift. Allerlei risicovol gedrag dat vaak sociaal geaccepteerd is (gokken, dronken worden, door rood licht rijden, in een achtbaan gaan zitten) valt daar onder. En als je er niet te ver in doorschiet geeft het sjeu aan je leven.
Maar het kan ook gevaarlijk worden. Spelen met de dood. Bij mij lag de kern dat ik niet om wist te gaan met agressie. Door ervaringen uit het verleden, door hoe ik was opgevoed...Agressie was kennelijk iets gevaarlijks en dat maakte het extra verleidelijk. Ik keerde agressie naar mezelf. Kreeg suicidegedachten. De kick van suicidegedachten zijn volgens mij vergelijkbaar met de kick van niet eten en purgeren.
Zodra ik gevoelens van boosheid, gekwetsheid ervoer gingen die over de snelweg van zelfdestructie in suicidegedachten over. En ergens was dat wel lekker, wat zo hoefde ik niet met de feitelijke situatie te dealen, maar alleen met de chaos in mijn hoofd.
Het belangrijkste om te leren was dat ik niet perfect ben. Dat de idealen die ik in mijn hoofd heb bewijzen dat ik het goede nastreef, maar dat de praktijk vaak heel anders loopt. Mensen stellen me teleur, doen me tekort en ik doe dat evengoed naar hen toe. Niet omdat we dat willen maar omdat we maar mens zijn.
Ik heb mezelf moeten vergeven dat ik schade toebreng. Gewoon omdat ik besta. Zeker, ik breng ook heel veel goeds, en mijn vrienden zullen je vertellen dat dat het negatieve veruit overstijgt. Maar om die tegenstijdigheid van mezelf te kunnen bevatten en te verdragen...Ik zie het als een opdracht die ik mijn verdere leven meeneem.
Is dit herkenbaar?
Een hele dikke knuf, Hanke321
zondag 22 juni 2008 om 21:51
Hai Hanke,
Wat een mooie 'open' posting ook weer.....
Mijn herkenning zit 'm niet in wát jij jou aandoet. Mezelf geweld aandoen dat doe ik ook en dan weer heel anders dan jij. Maar het komt op hetzelfde neer natuurlijk.
Het heeft lang geduurd - en eerlijk gezegd duurt het nog steeds voort - voor ik durfde toegeven dat er iets niet in de haak is met de manier waarop ik met mezelf omga. Omdat ik heel nuchter ben, verstandig, goed hoofd- van bijzaken kan scheiden en betrouwbaar en loyaal ben, voor anderen maar ook voor en naar mezelf, doorgaans.
En tóch zit bij mij ook die kronkel met betrekking tot mij. Ik vind mijzelf diep van binnen niet zo veel waard en dat is al heel vroeg in mijn leven ontstaan. Zo ver terug dat het simpelweg iets geworden is waarmee ik ben grootgegroeid, het is niet eens meer weg te redeneren, zó zit het in mij verankerd.
Ik ben dus op zoek naar de sleutel voor de lade waarin dat stukje verborgen zit en ik weet ook dat ik die sleutel waarschijnlijk nooit zal vinden en dat ik het van mijn rede en ratio moet hebben, van mijn verstand en niet van mijn gevoel als het om mijn verhouding met voedsel gaat.
Ben jij daar ook naar op zoek?
maandag 23 juni 2008 om 00:27
Lieve Eleonora,
Dat je misschien altijd de 'kruk' van je ratio ten aanzien van eten (kennelijk je zwakke plek) nodig zal hebben, snap ik. Maar ik geloof niet dat je nooit van dat gevoel dat je niet veel waard bent af kan komen. Volgens mijn ben je daar al hard mee bezig. (ik lees al een poosje intensief mee).
Wat ik niet helemaal begrijp is je vraag die je stelde. Wat wilde je van me weten?
Dat je misschien altijd de 'kruk' van je ratio ten aanzien van eten (kennelijk je zwakke plek) nodig zal hebben, snap ik. Maar ik geloof niet dat je nooit van dat gevoel dat je niet veel waard bent af kan komen. Volgens mijn ben je daar al hard mee bezig. (ik lees al een poosje intensief mee).
Wat ik niet helemaal begrijp is je vraag die je stelde. Wat wilde je van me weten?
maandag 23 juni 2008 om 01:05
Wat goed dat je dit topic voor jezelf hebt geopend Gaia, ik hoop dat je veel steun kan ervaren van de medeschrijfsters hier die zich zo open durven te stellen 
Ik wil niet te brutaal zijn, want zelf heb ik geen ervaring met een eetstoornis en heb daarover weinig toe te voegen, maar ik heb wel de nodige psychische strijd gevoerd in mijn leven.
En het volgende zinnetje van Eleonora viel me op:
Dit is heel herkenbaar, alleen dan niet met teveel of te weinig eten. Maar in het algemeen, met gebeurtenissen en indrukken uit het verleden en soms nog in het heden. Misschien herkennen jullie dat? Of kan je daar wat mee?
Ach, misschien ben ik heel cryptisch zo op de late avond, maar ik vind het een prachtige kernachtige zin Leo. Vandaar.
Sterkte voor iedereen
Ik wil niet te brutaal zijn, want zelf heb ik geen ervaring met een eetstoornis en heb daarover weinig toe te voegen, maar ik heb wel de nodige psychische strijd gevoerd in mijn leven.
En het volgende zinnetje van Eleonora viel me op:
Dit is heel herkenbaar, alleen dan niet met teveel of te weinig eten. Maar in het algemeen, met gebeurtenissen en indrukken uit het verleden en soms nog in het heden. Misschien herkennen jullie dat? Of kan je daar wat mee?
Ach, misschien ben ik heel cryptisch zo op de late avond, maar ik vind het een prachtige kernachtige zin Leo. Vandaar.
Sterkte voor iedereen
