Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
woensdag 4 februari 2009 om 12:46
Huisarts heeft gebeld, hij is een lieverd maar wel echt Frans (meteen kalmeringspillen willen voorschrijven, nou nee bedankt)
en ik ga er vanmiddag even naartoe. Ik heb morgen een bloedprik-afspraak staan om te kijken of er verhoogde CH15.3 waarden in mijn bloed zijn: dat zou betekenen dat er inderdaad actieve uitzaaiïngen zouden zijn. Die uitslag is er maandag, tegelijkertijd met de scan dus.
Zo is er een compleet beeld.
Ik sta maandag aan het eind van de dag overigens ook al ingepland bij de oncoloog, dat hebben ze alvast geregeld.
Weet niet of ik dat positief moet opvatten eigenlijk.
en ik ga er vanmiddag even naartoe. Ik heb morgen een bloedprik-afspraak staan om te kijken of er verhoogde CH15.3 waarden in mijn bloed zijn: dat zou betekenen dat er inderdaad actieve uitzaaiïngen zouden zijn. Die uitslag is er maandag, tegelijkertijd met de scan dus.
Zo is er een compleet beeld.
Ik sta maandag aan het eind van de dag overigens ook al ingepland bij de oncoloog, dat hebben ze alvast geregeld.
Weet niet of ik dat positief moet opvatten eigenlijk.
woensdag 4 februari 2009 om 12:54
Lieve Robo,
Vergeet niet dat je de vorige keer ergens in bent geslingerd zonder te weten wat het zou gaan brengen. Je weet dan wel van chemokuren, ziek worden, haar verliezen en alles meer, maar je hebt het nog niet meegemaakt. Je denk waarschijnlijk ach, als dat alles is en ik wordt dan weer beter, ik kan daarna weer gaan leven, nou dan heb ik dat er voor over. Wat kan mij dat kotsen, haar verliezen etc nou schelen?! Ik ga er voor! Je voorziet de grote hobbels van tevoren niet.
Nu weet je wel wat je te wachten staat en je weet wat voor impact het ziek zijn, patiënt zijn en het verliezen van je haar werkelijk betekent. Je weet hoe het is om echt te moeten strijden voor je leven. Je weet hoe hartverscheurend het is om de mensen die je liefhebt vol verdriet te zien. Je weet hoe het voelt om al je energie te moeten gebruiken aan het ziek zijn.
Je weet echter ook dat kanker niet altijd betekent dat je dood gaat. Je weet dat je er voor kunt vechten.
Zondagavond denk je er misschien anders over, ben je de wanhoop van nu wat kwijt. De eerste schok is dan een beetje geweest, je hebt misschien weer wat moed verzameld om de strijd aan te gaan en om te kunnen horen wat de diagnose is. Je stapt dan weer in het traject om te kunnen ontdekken wat die vlekjes betekenen. Mocht het geen goede uitslag zijn, zul je weer stap voor stap de strijd aangaan. Nu dus wel met de wetenschap wat het allemaal betekent. Toch zal het nu ook weer anders zijn dan vier jaar geleden en ik denk dat je gaandeweg genoeg moed en strijdkracht verzameld. Hou voor ogen dat je een sterke vrouw bent en zoek vooral troost bij je man en andere mensen die dicht bij je staan.
Heel veel sterkte, ik hoop op een goede uitslag.
Vergeet niet dat je de vorige keer ergens in bent geslingerd zonder te weten wat het zou gaan brengen. Je weet dan wel van chemokuren, ziek worden, haar verliezen en alles meer, maar je hebt het nog niet meegemaakt. Je denk waarschijnlijk ach, als dat alles is en ik wordt dan weer beter, ik kan daarna weer gaan leven, nou dan heb ik dat er voor over. Wat kan mij dat kotsen, haar verliezen etc nou schelen?! Ik ga er voor! Je voorziet de grote hobbels van tevoren niet.
Nu weet je wel wat je te wachten staat en je weet wat voor impact het ziek zijn, patiënt zijn en het verliezen van je haar werkelijk betekent. Je weet hoe het is om echt te moeten strijden voor je leven. Je weet hoe hartverscheurend het is om de mensen die je liefhebt vol verdriet te zien. Je weet hoe het voelt om al je energie te moeten gebruiken aan het ziek zijn.
Je weet echter ook dat kanker niet altijd betekent dat je dood gaat. Je weet dat je er voor kunt vechten.
Zondagavond denk je er misschien anders over, ben je de wanhoop van nu wat kwijt. De eerste schok is dan een beetje geweest, je hebt misschien weer wat moed verzameld om de strijd aan te gaan en om te kunnen horen wat de diagnose is. Je stapt dan weer in het traject om te kunnen ontdekken wat die vlekjes betekenen. Mocht het geen goede uitslag zijn, zul je weer stap voor stap de strijd aangaan. Nu dus wel met de wetenschap wat het allemaal betekent. Toch zal het nu ook weer anders zijn dan vier jaar geleden en ik denk dat je gaandeweg genoeg moed en strijdkracht verzameld. Hou voor ogen dat je een sterke vrouw bent en zoek vooral troost bij je man en andere mensen die dicht bij je staan.
Heel veel sterkte, ik hoop op een goede uitslag.
Fortis et liber
woensdag 4 februari 2009 om 12:54
Oh lieve Robo,
Ik vind het ook afschuwelijk voor je, die vreselijke onzekerheid. En ik hoop dat jij en je man elkaar kunnen helpen om door deze rotdagen te komen. Ik duim en hoop echt met heel mijn hart dat alles maandag goed blijkt te zijn. En dat je verder kunt met al je toekomstdromen!
En lieve Bambi, jij ook heel veel sterkte met die zware chemokuren. Heel veel bewondering voor je dat je ondanks je eigen ziekte ook zo meeleeft met een ander. Sterkte en alle goeds toegewenst!
Liefs Kayla
Ik vind het ook afschuwelijk voor je, die vreselijke onzekerheid. En ik hoop dat jij en je man elkaar kunnen helpen om door deze rotdagen te komen. Ik duim en hoop echt met heel mijn hart dat alles maandag goed blijkt te zijn. En dat je verder kunt met al je toekomstdromen!
En lieve Bambi, jij ook heel veel sterkte met die zware chemokuren. Heel veel bewondering voor je dat je ondanks je eigen ziekte ook zo meeleeft met een ander. Sterkte en alle goeds toegewenst!
Liefs Kayla
woensdag 4 februari 2009 om 12:59
hey Roobje, die kalmeringspillen, misschien is het wel de moeite waard hoor!
Je hoeft niet geheel verdoofd kwijlend in een hoek te hangen, maar een enkel pammetje haalt wel de scherpste kantjes even af van de angst en de schok.
Ik ken het van een crisismoment in mijn leven toen nam ik een halfje geloof ik, ik ging helderder denken (dus niet suffer) en kon even zonder razende gevoelens op adem komen.
Qua verslaving: ik kreeg 9 jaar geleden een stripje van 10, daarvan heb ik er nog 4 over dus dat loopt niet zo'n vaart.
Je hoeft niet geheel verdoofd kwijlend in een hoek te hangen, maar een enkel pammetje haalt wel de scherpste kantjes even af van de angst en de schok.
Ik ken het van een crisismoment in mijn leven toen nam ik een halfje geloof ik, ik ging helderder denken (dus niet suffer) en kon even zonder razende gevoelens op adem komen.
Qua verslaving: ik kreeg 9 jaar geleden een stripje van 10, daarvan heb ik er nog 4 over dus dat loopt niet zo'n vaart.
woensdag 4 februari 2009 om 13:03
Lieve Robo,
Ik wil je ook een hart onder de riem steken, ook al kennen we elkaar niet.
Ik heb in die zin ervaring met kanker dat ik het in mijn zeer directe omgeving heb meegemaakt en er ook een paar heel dierbare mensen aan heb verloren. Ik weet hoe die angst voelt die jij nu voelt, de totale paniek, de grond onder je voeten vandaan. Ik kan niet zeggen dat het allemaal wel mee zal vallen want dat weet ik niet. Dat zul je maandag pas weten. En de tijd gaat langzaam als je op een uitslag moet wachten. Ik wil je alleen zeggen dat ik aan je denk en met je mee hoop dat het niets is wat ze zagen op die scan.
Je bent die vreselijk moeilijk weg nu een keer gegaan. En je zult hem nogmaals kunnen gaan, dat weet ik zeker. Het zal zeer zwaar zijn, maar je hebt bewezen dat je de moed en de kracht hebt.
Meid, ik hoop met heel mijn hart dat je goed nieuws krijgt.
Heel veel kracht en sterkte!
Ik wil je ook een hart onder de riem steken, ook al kennen we elkaar niet.
Ik heb in die zin ervaring met kanker dat ik het in mijn zeer directe omgeving heb meegemaakt en er ook een paar heel dierbare mensen aan heb verloren. Ik weet hoe die angst voelt die jij nu voelt, de totale paniek, de grond onder je voeten vandaan. Ik kan niet zeggen dat het allemaal wel mee zal vallen want dat weet ik niet. Dat zul je maandag pas weten. En de tijd gaat langzaam als je op een uitslag moet wachten. Ik wil je alleen zeggen dat ik aan je denk en met je mee hoop dat het niets is wat ze zagen op die scan.
Je bent die vreselijk moeilijk weg nu een keer gegaan. En je zult hem nogmaals kunnen gaan, dat weet ik zeker. Het zal zeer zwaar zijn, maar je hebt bewezen dat je de moed en de kracht hebt.
Meid, ik hoop met heel mijn hart dat je goed nieuws krijgt.
Heel veel kracht en sterkte!
woensdag 4 februari 2009 om 13:06
quote:RosieRo schreef op 04 februari 2009 @ 12:59:
hey Roobje, die kalmeringspillen, misschien is het wel de moeite waard hoor!
Je hoeft niet geheel verdoofd kwijlend in een hoek te hangen, maar een enkel pammetje haalt wel de scherpste kantjes even af van de angst en de schok.
Ik ken het van een crisismoment in mijn leven toen nam ik een halfje geloof ik, ik ging helderder denken (dus niet suffer) en kon even zonder razende gevoelens op adem komen.
Qua verslaving: ik kreeg 9 jaar geleden een stripje van 10, daarvan heb ik er nog 4 over dus dat loopt niet zo'n vaart.Hier ben ik het me eens. Misschien toch de overweging waard om ze aan te nemen. In een crisissituatie als deze kun je het goed gebruiken als de scherpe kantjes er een beetje af gaan en je tenminste aan je rust toekomt. Je emoties vervlakken er een beetje door. Ik heb destijds ook eventjes alprazolam geslikt omdat ik niet meer tot rust kwam van angst. Er liggen nog een paar tabletjes in het medicijnkastje maar ik hoop ze nooit meer nodig te hebben.
hey Roobje, die kalmeringspillen, misschien is het wel de moeite waard hoor!
Je hoeft niet geheel verdoofd kwijlend in een hoek te hangen, maar een enkel pammetje haalt wel de scherpste kantjes even af van de angst en de schok.
Ik ken het van een crisismoment in mijn leven toen nam ik een halfje geloof ik, ik ging helderder denken (dus niet suffer) en kon even zonder razende gevoelens op adem komen.
Qua verslaving: ik kreeg 9 jaar geleden een stripje van 10, daarvan heb ik er nog 4 over dus dat loopt niet zo'n vaart.Hier ben ik het me eens. Misschien toch de overweging waard om ze aan te nemen. In een crisissituatie als deze kun je het goed gebruiken als de scherpe kantjes er een beetje af gaan en je tenminste aan je rust toekomt. Je emoties vervlakken er een beetje door. Ik heb destijds ook eventjes alprazolam geslikt omdat ik niet meer tot rust kwam van angst. Er liggen nog een paar tabletjes in het medicijnkastje maar ik hoop ze nooit meer nodig te hebben.
woensdag 4 februari 2009 om 13:07
Wat een ontzettende rotsituatie! Neem alle plek hier die je nodig hebt, daar is dit forum voor. Hopelijk heb je wat aan de reacties, en anders is het igg even een uitlaatklep.
Ik merk dat ik geen woorden heb, wat kan ik zeggen? Het is een klap in je gezicht, opeens kan het zo zijn dat je toekomstplannen in het honderd vallen.
En gebrek aan moed, dat denk ik ook niet. Mocht het nieuws zo slecht zijn als je vermoedt, dan weet je wat je te wachten staat. En dat is om het heel eufemistisch uit te drukken niet leuk.
Wat betreft het gevoel dat je tot steun moet zijn voor je man: het gaat erom dat je samen bent, dat je het kunt delen. Als je even niet de sterke schouder bent, misschien kun je dan samen zwak zijn.
Heel veel sterkte toegewenst. Knuf!
Ik merk dat ik geen woorden heb, wat kan ik zeggen? Het is een klap in je gezicht, opeens kan het zo zijn dat je toekomstplannen in het honderd vallen.
En gebrek aan moed, dat denk ik ook niet. Mocht het nieuws zo slecht zijn als je vermoedt, dan weet je wat je te wachten staat. En dat is om het heel eufemistisch uit te drukken niet leuk.
Wat betreft het gevoel dat je tot steun moet zijn voor je man: het gaat erom dat je samen bent, dat je het kunt delen. Als je even niet de sterke schouder bent, misschien kun je dan samen zwak zijn.
Heel veel sterkte toegewenst. Knuf!
woensdag 4 februari 2009 om 13:08
Mijn man zegt het ook al, dat ik die pilletjes moet nemen...
Volgens mij wil hij ze zelf ook wel!
Ik zou het wel fijn vinden om te kunnen slapen, dus als het daarvoor helpt, dan doe ik het wel.
We gaan aan het eind van de dag naar de huisarts samen, dat wilde hij graag (de HA dan). Mijn man wil ook graag praten geloof ik.
De laatste weken had hij het al zwaar, qua werk en sociaal leven en ouders, dus ik ben best bang dat dit teveel is voor hem. Maar ik kan er ook niks aan doen.
Het komt natuurlijk nooit goed uit, maar het valt nu wel rauw op ons dak allemaal. Wat een *&%jaar tot zover zeg.
Volgens mij wil hij ze zelf ook wel!
Ik zou het wel fijn vinden om te kunnen slapen, dus als het daarvoor helpt, dan doe ik het wel.
We gaan aan het eind van de dag naar de huisarts samen, dat wilde hij graag (de HA dan). Mijn man wil ook graag praten geloof ik.
De laatste weken had hij het al zwaar, qua werk en sociaal leven en ouders, dus ik ben best bang dat dit teveel is voor hem. Maar ik kan er ook niks aan doen.
Het komt natuurlijk nooit goed uit, maar het valt nu wel rauw op ons dak allemaal. Wat een *&%jaar tot zover zeg.
woensdag 4 februari 2009 om 13:08
quote:RosieRo schreef op 04 februari 2009 @ 12:59:
hey Roobje, die kalmeringspillen, misschien is het wel de moeite waard hoor!
Je hoeft niet geheel verdoofd kwijlend in een hoek te hangen, maar een enkel pammetje haalt wel de scherpste kantjes even af van de angst en de schok.
Ik ken het van een crisismoment in mijn leven toen nam ik een halfje geloof ik, ik ging helderder denken (dus niet suffer) en kon even zonder razende gevoelens op adem komen.
Qua verslaving: ik kreeg 9 jaar geleden een stripje van 10, daarvan heb ik er nog 4 over dus dat loopt niet zo'n vaart.
Ik heb dezelfde ervaring. Ik heb ook ooit op de uitslag moeten wachten van iets wat bijna zeker kanker was. Door de 'pammetjes' ben ik de tijd redelijk door gekomen. Ik weet niet hoe ik het anders had gered. Het is natuurlijk je eigen keuze, maar het hoeft niet altijd een slechte keuze te zijn.
Robo, verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Het is zo vreselijk oneerlijk dat je dit moet doormaken na wat je allemaal al op je dak hebt gehad. Ik wens je heel veel kracht en hoop met iedereen samen dat de uitslag maandag meevalt.
hey Roobje, die kalmeringspillen, misschien is het wel de moeite waard hoor!
Je hoeft niet geheel verdoofd kwijlend in een hoek te hangen, maar een enkel pammetje haalt wel de scherpste kantjes even af van de angst en de schok.
Ik ken het van een crisismoment in mijn leven toen nam ik een halfje geloof ik, ik ging helderder denken (dus niet suffer) en kon even zonder razende gevoelens op adem komen.
Qua verslaving: ik kreeg 9 jaar geleden een stripje van 10, daarvan heb ik er nog 4 over dus dat loopt niet zo'n vaart.
Ik heb dezelfde ervaring. Ik heb ook ooit op de uitslag moeten wachten van iets wat bijna zeker kanker was. Door de 'pammetjes' ben ik de tijd redelijk door gekomen. Ik weet niet hoe ik het anders had gered. Het is natuurlijk je eigen keuze, maar het hoeft niet altijd een slechte keuze te zijn.
Robo, verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Het is zo vreselijk oneerlijk dat je dit moet doormaken na wat je allemaal al op je dak hebt gehad. Ik wens je heel veel kracht en hoop met iedereen samen dat de uitslag maandag meevalt.
woensdag 4 februari 2009 om 14:04
Lieve Robo,
Ze nemen met jou natuurlijk geen enkel risico gezien je geschiedenis, als er ook maar wat te zien is, wat nog niks betekend dan gaan ze er dieper op in, logisch en alleen maar goed.
Probeer rustig te blijven, straks heb je je helemaal voor niks doodnerveus gemaakt.
Dat denk ik en dat hopen we allemaal.
een dikke megaknuf van mij!!
Ze nemen met jou natuurlijk geen enkel risico gezien je geschiedenis, als er ook maar wat te zien is, wat nog niks betekend dan gaan ze er dieper op in, logisch en alleen maar goed.
Probeer rustig te blijven, straks heb je je helemaal voor niks doodnerveus gemaakt.
Dat denk ik en dat hopen we allemaal.
een dikke megaknuf van mij!!
woensdag 4 februari 2009 om 14:07
quote:robo schreef op 04 februari 2009 @ 13:08:
Mijn man zegt het ook al, dat ik die pilletjes moet nemen...
Volgens mij wil hij ze zelf ook wel!
Ik zou het wel fijn vinden om te kunnen slapen, dus als het daarvoor helpt, dan doe ik het wel.
We gaan aan het eind van de dag naar de huisarts samen, dat wilde hij graag (de HA dan). Mijn man wil ook graag praten geloof ik.
De laatste weken had hij het al zwaar, qua werk en sociaal leven en ouders, dus ik ben best bang dat dit teveel is voor hem. Maar ik kan er ook niks aan doen.
Het komt natuurlijk nooit goed uit, maar het valt nu wel rauw op ons dak allemaal. Wat een *&%jaar tot zover zeg.
ik heb ook eens pammetjes moet nemen, is even lekker en je bent er heus niet meteen mee verpest.
Ik heb die ook genomen toen ik in onzekerheid zat voor een dergelijke uitslag, weet dus wat je voelt, bij mij was het ook niks, maar zeker voor het onzekere.
Mijn man zegt het ook al, dat ik die pilletjes moet nemen...
Volgens mij wil hij ze zelf ook wel!
Ik zou het wel fijn vinden om te kunnen slapen, dus als het daarvoor helpt, dan doe ik het wel.
We gaan aan het eind van de dag naar de huisarts samen, dat wilde hij graag (de HA dan). Mijn man wil ook graag praten geloof ik.
De laatste weken had hij het al zwaar, qua werk en sociaal leven en ouders, dus ik ben best bang dat dit teveel is voor hem. Maar ik kan er ook niks aan doen.
Het komt natuurlijk nooit goed uit, maar het valt nu wel rauw op ons dak allemaal. Wat een *&%jaar tot zover zeg.
ik heb ook eens pammetjes moet nemen, is even lekker en je bent er heus niet meteen mee verpest.
Ik heb die ook genomen toen ik in onzekerheid zat voor een dergelijke uitslag, weet dus wat je voelt, bij mij was het ook niks, maar zeker voor het onzekere.
woensdag 4 februari 2009 om 14:16
Robo....... Wat ontzettend erg voor je. Ik weet niet wat je voelt, kan me er niets bij voortstellen, dat is mijn geluk. Jouw geluk is hopelijk aanstaande maandag duidelijk... Ik zal aan je denken en ik heb zojuist een kaarsje aangestoken. Ik ken je niet, alleen van hier en daar wat postings uiteraard, maar het grijpt me aan. Je verhaal, je woorden, je beleving. Ik hoop voor jou dat het goed uitpakt.. op alle manieren.
Hou je taai en neem een pil, kan jou het schelen!
Hou je taai en neem een pil, kan jou het schelen!
DTEEZ!
woensdag 4 februari 2009 om 14:49
Robo
Ook hier tranen die wel degelijk hebben gevloeid.Wat een nare tijd waar je nu doorheen moet zeg. En dan ook nog tot maandag wachten. Hopelijk heeft het gesprek vanmiddag een heel klein beetje rust terug.
Kan me goed voorstellen dat je er op het moment even helemaal doorheen zit. Geef er wel aan toe hoor, zeker vandaag.
Ik weet zeker dat je de moed vindt om ook dit te doorstaan meid.
Ook hier tranen die wel degelijk hebben gevloeid.Wat een nare tijd waar je nu doorheen moet zeg. En dan ook nog tot maandag wachten. Hopelijk heeft het gesprek vanmiddag een heel klein beetje rust terug.
Kan me goed voorstellen dat je er op het moment even helemaal doorheen zit. Geef er wel aan toe hoor, zeker vandaag.
Ik weet zeker dat je de moed vindt om ook dit te doorstaan meid.
woensdag 4 februari 2009 om 14:58
En het stomme is: ik was er al bang voor.
Ik had er laatst al over gedroomd, dat ik weer ziek was.
Dat was het eerste wat mijn man zei gisteren: je hebt voorspellende dromen! (onzin natuurlijk, maar wel toevallig)
Wat de huisarts aan de telefoon al zei: het kan niet zo heel veel anders zijn. Je hebt niet zomaar dingen groeien op je ribben, dat kan niet van alles zijn.
En mijn eerdere uitzaaiingen zaten ook op de ribben, maar lager.
De radioloog heeft de scans daarvan naast deze gelegd in de hoop dat het littekens zouden zijn van de "oude" uitzaaiingen, maar het lijkt er echt op dat het iets nieuws is.
Maandag, dan zien we wel weer... ik begin een beetje rustiger te worden in ieder geval.
Wat het ook is, ik verander er toch niets aan nu.
Ik had er laatst al over gedroomd, dat ik weer ziek was.
Dat was het eerste wat mijn man zei gisteren: je hebt voorspellende dromen! (onzin natuurlijk, maar wel toevallig)
Wat de huisarts aan de telefoon al zei: het kan niet zo heel veel anders zijn. Je hebt niet zomaar dingen groeien op je ribben, dat kan niet van alles zijn.
En mijn eerdere uitzaaiingen zaten ook op de ribben, maar lager.
De radioloog heeft de scans daarvan naast deze gelegd in de hoop dat het littekens zouden zijn van de "oude" uitzaaiingen, maar het lijkt er echt op dat het iets nieuws is.
Maandag, dan zien we wel weer... ik begin een beetje rustiger te worden in ieder geval.
Wat het ook is, ik verander er toch niets aan nu.
woensdag 4 februari 2009 om 15:44
woensdag 4 februari 2009 om 16:00
Ow Robo, wat een ellende kan een mens soms toch over zich heen krijgen, ongelooflijk. Ik weet bijna niet wat ik moet zeggen. Had zo gehoopt dat je deze maand ander nieuws zou hebben, leuk nieuws, waar jullie ook zo op hopen, een prille zwangerschap. En in plaats daarvan dit nieuws.
En je komt er ook nog per toeval achter toch? Als je borstspier niet wat gescheurd was die scan niet gemaakt. Kan dat nog iets met elkaar te maken hebben?
Ik blijf erbij dat ik het echt zo oneerlijk vind, zoveel pech als jij hebt. En als je je zorgen en onzekerheden op ons topic of hyves kwijt wilt moet je dat ook absoluut doen hoor! Dikke knuffel
En je komt er ook nog per toeval achter toch? Als je borstspier niet wat gescheurd was die scan niet gemaakt. Kan dat nog iets met elkaar te maken hebben?
Ik blijf erbij dat ik het echt zo oneerlijk vind, zoveel pech als jij hebt. En als je je zorgen en onzekerheden op ons topic of hyves kwijt wilt moet je dat ook absoluut doen hoor! Dikke knuffel
